- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Η Τσερκέζα ή αλλιώς Ζουλφιέ Χανούμ ή Ελένη Ιορδάνογλου ήταν Μικρασιάτισσα στην καταγωγή. Ήταν ιδιαίτερα δυναμική γυναίκα. Μετά την ανταλλαγή περιουσιών το 1923 απόκτησε μεγάλη περιουσία, εξαιτίας του χαρακτήρα, και των γνωριμιών που είχε. Λέγεται πως είχε δεσμό με τον Νικόλαο Πλαστήρα.
Το τσιφλίκι της Τσερκέζας ήταν πάντα γεμάτο ακόμα και όταν επί Κατοχής το νησί [σ.σ: Λέσβος] πεινούσε. Το καλοκαίρι του '48, μια μέρα που εκείνη έλειπε απ το τσιφλίκι της, μπήκαν στο μύλο της μια ομάδα αντάρτες, και πήραν λιγοστά πράγματα απ αυτά που βρήκαν μπροστά τους.
Μετά από μέρες έστειλε στον Κυριάκο Πασχαλιά, (Καπετάνιο) χαμπέρι, πως τον περιμένει φανερά, να πάει στο λημέρι της - όχι σαν κλέφτης. Μετά από τρεις μήνες περίπου, και σε περίοδο μεγάλης πείνας των Ανταρτών, ο Πασχαλιάς τη θυμήθηκε.
Απ τη μια ήθελε να της δείξει πως δεν την φοβάται, από την άλλη έπρεπε να βρει τροφή για τα παλικάρια του. Πήρε λοιπόν έναν ακόμα μαζί του, και κατέβηκαν. Κατέβηκε κυρίως όμως, γιατί πίστευε πως η Τσερκέζα έχει γνωρίσει ξεριζωμό κυνηγητό και κατατρεγμό. Νόμιζε πως παρ ότι δεν συμφωνούσε με τις απόψεις των Ανταρτών, θα σεβόταν το ανυπόταχτο τους.
Και αυτό έδειξε. Τους γέμισε τους ντορβάδες και τους έστειλε. Τους έκλεισε ραντεβού και για την άλλη βδομάδα,την Τρίτη.
Ο Πασχαλιάς κράτησε προφυλάξεις. Την Τρίτη έστησαν καρτέρι στις εισόδους του τσιφλικιού της για ύποπτες κινήσεις. Δεν φάνηκε τίποτα περίεργο. Και την Τετάρτη ξαναφάνηκαν. Έτσι άρχισε αυτό το νταλαβέρι με την Τσερκέζα. Επιφυλακτικό νταλαβέρι αλλά αναγκαστικό. Πάντα κρατούσαν επιφυλάξεις. Και ξέκοβαν για αρκετά διαστήματα.
Την Πρωτοχρονιά του '49 τους είχε καλέσει να τους κάνει το τραπέζι ,να γυρίσουν το χρόνο μαζί. Τα υπολόγισαν όλα. Πήραν ακόμα και την παραμικρή προφύλαξη. Λογάριασαν προδοσία, κρυμμένα αποσπάσματα, δηλητηρίαση. Λογάριασαν τα πάντα εκτός από ένα.
Και πήγαν. Δεκατρείς αντάρτες. Να φάνε μια φορά μετά από τόσο καιρό, σαν άνθρωποι. Σε τραπέζι, με κάθε λογής φαΐ. Την άφηναν να τρώει πρώτα εκείνη και μετά έτρωγαν. Ποτό δεν ακούμπησαν. Και οι σκοποί φυλούσαν. Ούτε την άφησαν στιγμή μόνη της. Τα υπολόγιζαν όλα.
Τελευταία στιγμή πριν φύγουν βγήκε να φέρει απ το μύλο κάτι γλυκά που τους είχε να πάρουν μαζί τους,. Με αναμμένο τσιγάρο. Για να ανάψει το φιτίλι κάτω απ την καρυδιά της αυλής της. Kαι πυροδότησε τα πυρομαχικά που είχαν ζώσει το σπίτι της, άντρες ειδικοί της ασφάλειας, μερικές μέρες πριν. 6 Αντάρτες έμειναν στον τόπο. Έγιναν κομμάτια απ τα πυρομαχικά. Οι υπόλοιποι κίνησαν για τον Μανταμάδο, που κρύφτηκαν στην μηχανή του Κομίλη. Όλοι με προβλήματα στα μάτια.
Την επόμενη μέρα τοπική εφημερίδα του νησιού έγραφε:
"Εις άγριον μάχην κατά την διάρκειαν της 31ης λήξαντος έτους εις την αγροτικήν περιοχήν του χωριού Ίππειος. Εξ συμμορίταινεκροί,οι υπόλοιποι,τραυματίαι καταδιώκονται απηνώς. Εγκλωβισμένοι εις αγροικίαν προέβαλαν σθεναράν αντίστασην.Ολόκληρη τη νύκτα τα πολυβόλα έβαλλον. Ουδεμία απώλεια εκ των ημετέρων"....
[Αποσπάσματα από το βιβλίο του Μιχάλη Λιαρούτσου "Το 48 χωρίς φεγγάρι"]
[Αναδημοσίευση από lesvosnews.net]
Φονικό στο σπίτι της Ζουλφιέ Χανούμ Τσερκέζας κοντά στο χωριό Ιππειος της Γέρας!
Στο χωριό Ιππειος της Γέρας κοντά στο ποταμό Ευεργέτουλα ήρθαν μετά το διωγμό του 1922 πολλοί πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και εγκαταστάθηκαν εκεί. Μεταξύ των προσφύγων ήταν και η οικογένεια της Ελένης Ιορδάνογλου που την ελεγαν Ζουλφιέ Χανούμ. Ο πολύς κόσμος την αποκαλούσε Τσερκέζα. Το σπίτι της (ένα εξοχικό σπίτι με δέντρα στο κήπο) βρισκόταν στο Κάμπο του Ιππειους στη θέση Μυλέλια (Μ΄λέλια) στο ποταμό Ευεργέτουλα.
Η παρακάτω ιστορία συνέβη ακριβώς πριν από 64 χρόνια. Πολλοί ηλικιωμένοι κάτοικοι του χωριού Ιππειος της Γέρας θυμούνται ακόμα τα γεγονότα αυτά και τα διηγούνται στους νεότερους. Οταν βρέθηκα στο χωριό αυτό για να συναντήσω κάποιο φίλο και συμμαθητή μου από το Γυμνάσιο άκουσα και εγώ την απίστευτη αυτή ιστορία.
Η Μικρασιάτισσα Ελένη Ιορδάνογλου ήταν γυναίκα δυναμική και πονηρή. Είχε τα χαρακτηριστικά της Καυκάσιας φυλής των Κιρκασίων γιαυτό και την αποκαλούσαν Τσερκέζα. Μετά την ανταλλαγή των περιουσιών το 1923 απέκτησε μεγάλη περιουσία. Αυτό οφειλόταν στο χαρακτήρα της και στις γνωριμίες της. Λέγεται ότι παλαιότερα είχε δεσμό με τον Νικόλαο Πλαστήρα. Τα χρόνια πέρασαν. Ήρθε η Γερμανική Κατοχή στην Ελλάδα. Μαζί με τη Κατοχή ήρθε και η μαύρη πείνα στην Ελλάδα. Η πείνα ήρθε και στη Λέσβο. Όμως το σπίτι της Ελένης Ιορδάνογλου ή Τσερκέζας ήταν πάντα γεμάτο τρόφιμα. Αυτό το έμαθαν μερικοί πεινασμένοι αντάρτες του Δημοκρατικού στρατού του ΕΛΑΣ της Λέσβου.
Το καλοκαίρι του 1948 τα πράγματα δεν πήγαιναν καθόλου καλά για τους αντάρτες. Η χωροφυλακή τους κυνηγούσε αδιάκοπα. Οι κάτοικοι στη γύρω περιοχή δεν τους έδιναν τρόφιμα όπως παλιά. Μερικοί πεινασμένοι αντάρτες από την ομάδα του Καπετάν Πασχαλιά (Κυριάκος Πασχαλιάς) πήραν την απόφαση να κλέψουν τρόφιμα από το σπίτι της Τσερκέζας. Μπήκαν κρυφά στο σπίτι της όταν εκείνη έλειπε. Πήραν οσα τρόφιμα βρήκαν και έφυγαν. Όταν η Τσερκέζα επέστρεψε στο σπίτι, είδε παραβιασμένη τη πόρτα και κατάλαβε τι είχε γίνει. Κράτησε την οργή της. Δεν αντέδρασε αμέσως, Έβαλε κάτω τη πονηριά της. Έπρεπε να τιμωρήσει αυτούς τους «γυμνόκωλους». Τους «δήθεν» πατριώτες που έγιναν αντάρτες για να κάνουν με τα όπλα τους πλιάτσικο, και να εκφοβίζουν στη πραγματικότητα τους «καλούς νοικοκυραίους». Σκέφτηκε πως έπρεπε να βρει ένα τρόπο να τιμωρήσει τους αντάρτες. Έπρεπε πρώτα να δείξει οτι «δήθεν» συμπαθούσε τους αγωνιστές του Δημοκρατικού στρατού. Για να διώξει τις όποιες επιφυλάξεις τους έστειλε τρόφιμα στους πεινασμένους αντάρτες.
Παράλληλα κάλεσε τον Καπετάνιο και τους άνδρες του να τους κάνει τραπέζι τη παραμονή της Πρωτοχρονιάς 1949. Πολλοί αντάρτες δεν πίστεψαν τις «καλές» προθέσεις της Τσερκέζας. Αλλά από την άλλη πλευρά ήθελαν να βρεθούν χρονιάρα μέρα σε σπιτικό περιβάλλον. Να ζεσταθούν έστω και για λίγο. Να φάνε ζεστό σπιτικό φαγητό. Ο Καπετάνιος (Κυριάκος Πασχαλιάς) είχε και εκείνος τους ενδοιασμούς του. Αλλά σκεπτόταν. Πώς μπορεί μια γυναίκα να τους κάνει κακό αφου και εκείνη είχε ζήσει το 1922 τη προσφυγιά και ήρθε στη Λέσβο με τη ψυχή στο στόμα! Βέβαια δεν είχε δείξει συμπάθεια στους αντάρτες. Παρόλα αυτά τους έστειλε πολλές φορές τρόφιμα και τσιγάρα. Τουλάχιστον παρίστανε το φίλο και τροφοδότη. Όμως αυτοί οι δύστυχοι δεν φαντάστηκαν ότι η πανούργα και εκδικητική Τσερκέζα τους είχε στήσει θανατερή παγίδα. Ήρθε σε συνεννόηση με το διοικητή της Χωροφυλακής Παναγιώτη Σκούρτη που ήταν δεινός διώκτης των ανταρτών. Ολος ο κρατικός μηχανισμός του νησιού είχε λάβει αυστηρές διαταγές. Έπρεπε όσο γινόταν πιο γρήγορα να εξουδετερώσουν τους αντάρτες που είχαν εναπομείνει.
Το σπίτι της Τσερκέζας παγιδεύτηκε με δυναμίτες. Όλα ήταν έτοιμα για το φριχτό μακελειό. Τελικά ο Καπετάνιος και οι αντάρτες του επιτήρησαν για αρκετές μέρες τη περιοχή. Δεν είδαν κάποια ανησυχητική κίνηση. Το πήραν απόφαση να πάνε στο μοιραίο ραντεβού. Το βράδυ της Παραμονής της Πρωτοχρονιάς οι αντάρτες με το Καπετάνιο κατέβηκαν στο κάμπο. Πήγαν στο σπίτι. Πράγματι τους περίμενε η Τσερκέζα. Άφησαν απ έξω από το σπίτι σκοπό τον έμπειρο αντάρτη το Βασίλη Καλαντζή. Άρχισε το φαγοπότι. Ήρθαν τα μεσάνυχτα. Καλωσόρισαν το καινούργιο χρόνο. Τέλειωσαν το φαγητό τους. Κόντευε πια να ξημερώσει. Λίγο πριν φύγουν η Τσερκέζα τους ζήτησε να μείνουν ακόμα λίγο για να κόψουν τη πίτα «για το καλό» του νέου χρόνου. Όλο το βράδυ δεν την αφηναν ποτέ μόνη της. Την αφηναν να τρώει πρώτα εκείνη και έπειτα έτρωγαν αυτοί. Σε μια στιγμή η σατανική Τσερκέζα άναψε τσιγάρο και βγήκε να τους φέρει από το φούρνο της ζεστά μελομακάρονα (φοινίκια) για να τα πάρουν μαζί τους . Με το αναμμένο τσιγάρο η Τσερκέζα άναψε το φυτίλι και οι δυναμίτες που έζωσαν το σπίτι της πήραν φωτιά. Η νύχτα για μια στιγμή έγινε μέρα. Η φοβερή λάμψη και η δυνατή έκρηξη διέλυσε το σπίτι της Τσερκέζας. Απο την έκρηξη αυτή βρήκαν τραγικό θάνατο 6 αντάρτες. Άλλοι επτά αντάρτες γλίτωσαν το χάρο. Ξεθάφτηκαν με κόπο από τα συντρίμμια και έφυγαν με χίλιες προφυλάξεις προς το Τσαμλίκι (Πευκόδασος) όπου με τα χίλια ζόρια έφτασαν στο Μανταμάδο.
[...]
[Αναδημοσίευση από dimokratism.gr]
[...]
Δημοσιεύουμε παρακάτω αποσπάσματα από την ομιλία-αναφορά στο ιστορικό [σ.σ: ιστορικό συμβάν] του Γιώργου Σκούφου:
«[…] Ο εχθρός, μη μπορώντας να ξεκαθαρίσει με τους αντάρτες σε ένοπλες συγκρούσεις, στράφηκε σ’ αυτό το σίγουρο σύμμαχο. Αυστηρή απαγόρευση στους αγρότες και κτηνοτρόφους να βγαίνουν στα χωράφια τους. Έρευνα μην έχουν πάνω τους κάνα κομμάτι ψωμί σ’ εκείνους που επέτρεπαν την έξοδο… Όλα τα ζώα τα μάζεψαν σε ορισμένα μέρη του νησιού, που λόγω του γυμνού εδάφους δεν μπορούσαν να κοντέψουν αντάρτες. Στα αυτοκίνητα και άλλα μεταφορικά μέσα δεν επέτρεπαν τρόφιμα. Την ομάδα Πασχαλιά, πιο πολύ απ’ τις άλλες, τη στρίμωξαν αυτά τα μέτρα. Στερήθηκαν τα πάντα. Μέρες τριγύριζαν με άδειο στομάχι. Ως και το νερό τους έλειψε…
»[…] Μια λύση πια έμεινε στον Κυριάκο. Η πολύ ύποπτη προθυμία της Τσερκέζας, που από καιρό τώρα μεταβίβαζε στους αγρότες τη διάθεσή της να βοηθήσει τους αντάρτες, αν περνούσαν απ’ το ντάμι της. Πολύ δύσκολη η εκλογή του. Μπροστά στο σίγουρο θάνατο απ’ την πείνα ή την παράδοση στον εχθρό, διάλεξε την πολύ μικρή πιθανότητα να έχουν πέσει έξω στις υποψίες τους. Απ’ τη Χάρυβδη πήγαν να γλυτώσουν και έπεσαν στη Σκύλλα. Ήρθαν μια φορά και τους έδωσε μπόλικα τρόφιμα. Δικαιολογήθηκε ότι πίσω της ήταν αρκετοί πλούσιοι που θέλαν να τα έχουν καλά με τους αντάρτες, αν νικούσαν κάποτε.
Πέρασε καιρός και ξαναήρθαν με όλα τα δυνατά μέτρα ασφαλείας. Και όχι περισσότεροι από δυο-τρεις σε κάθε αποστολή. Και πάλι… και πάλι… και όλα πήγαιναν καλά μέχρι το τέλος του χρόνου (1948). Τότε περίπου, το κλιμάκιο ανταρτών που κινιόταν γύρω απ’ τη Μυτιλήνη συναντήθηκε με τον Πασχαλιά και λίγους άντρες του στο “Εύγερ”, όξω απ’ το χωριό Κέντρο. “Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει την παραμονή της Πρωτοχρονιάς”, είπε, όταν τον ρώτησαν για την Τσερκέζα, και συνέχισε: “είπαμε πως θα πάει όλη η ομάδα, μαζί και ο Θεοδοσίου ο αρχηγός”.
Το βράδυ της 31 Δεκεμβρίου ήρθαν. Χωρίς τον Θεοδοσίου. Ήρθαν, αφού εξασφαλίστηκαν από κάθε υποτιθέμενο κίνδυνο. Φίλος αγρότης παρακολουθούσε όλη τη μέρα την περιοχή… Έψαξαν τα πάντα γύρω απ’ το ντάμι… Σκοπός μπήκε ο πιο έξυπνος και έμπειρος αντάρτης. Ο Βασίλης Καλαϊτζής. Και στα σβέλτα άρχισαν να παίρνουν τις κουμπάνιες, να φύγουν μια ώρα αρχύτερα. Απ’ τα κεράσματα της “οικοδέσποινας” έδιναν πρώτη αυτή να δοκιμάσει. Να είναι σίγουροι και για δηλητήριο. Πού να βάλει ο νους τους την ανατίναξη. Κανένας μας δεν το σκέφτηκε. Πουθενά στην Ελλάδα δεν είχε συμβεί τέτοιο αποτρόπαιο έγκλημα. Όλα πήγαιναν καλά μέχρι τα μεσάνυχτα, που ετοιμάστηκαν για αναχώρηση. Τότε τους πρότεινε να κόψουν βασιλόπιτα για το καλό του σπιτιού… Εν τω μεταξύ θα πήγαινε στο μύλο να φέρει φοινίκια, να τα πάρουν στο λημέρι. […] Άναψε τσιγάρο, που είχε στο στόμα σβηστό από πριν, και βγήκε. Τρύπωσε στο μύλο και ακούμπησε τσιγάρο στο ακαριαίο φιτίλι. Και άναψε… και σείστηκε ο τόπος.
[...]
[Αναδημοσίευση από emprosnet.gr]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Θέλω να ξεκινήσω με αυτά που για κάποιους θεωρούνται αυτονόητα, αλλά ταυτόχρονα μερικές φορές τα ξεχνάμε. Η εξουσία καταπιέζει την κοινωνία και η κοινωνία αντιδρά για να πάρει πίσω όσα της ανήκουν. Έτσι και μέσα στη φυλακή, τίποτε δεν ήρθε ή χαρίστηκε ως φυσική συνέπεια των δικαιωμάτων μας. Η εξουσία φυλακίζει ανθρώπους και δε στερεί την ελευθερία, μόνο, όπως λέει στους νόμους της, στερεί τη ζωή μας όλη. Από εκεί ξεκινάει ο σωφρονισμός και για όσα αγωνιζόμαστε, το κράτος τα εμφανίζει ως υποχωρήσεις ανθρωπιάς. Ακόμη και εάν θέλω να πιστεύω πως παγώνω τον χρόνο μετά από 22 χρόνια κράτησης, τίποτε δε θα είναι ίδιο μετά από αυτή την κατάσταση που ζω. Ενώ για μένα όλα φαίνονται μόνιμα, η φυλακή μου είναι η μόνιμη κατάσταση, ο χρόνος γυρίζει, οι σχέσεις αλλάζουν, η κοινωνία εξελίσσεται, άνθρωποι χάθηκαν και ήρθαν άλλοι στη ζωή μου. Έχασα ανθρώπους που παλέψαμε μαζί για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης.
Το σωφρονιστικό σύστημα φρόντισε να φύγουν πολύ νωρίτερα από όσο θα περιμέναμε. Συνήθως επικαλείται ως λόγους θανάτου την άμυνα του κράτους ενάντια στην «αντικοινωνική» συμπεριφορά τους και τις καταχρήσεις από τα ναρκωτικά. Δεν πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι μας όμως, ούτε να ξεχνάμε τις κατακτήσεις μας. Όλα αλλάζουν, η κοινωνία αλλάζει και η φυλακή αλλάζει αρκεί να μην πιστέψουμε στη γελοία προπαγάνδα πως όσο και εάν παλεύουμε ο κόσμος δεν προχωράει. Όλα τα διεκδικήσαμε με αγώνες εμείς και οι προγενέστεροι, πάντοτε με επιμονή βέβαια και με μεγάλο προσωπικό κόστος.
Ας μεταφέρω ένα παράδειγμα από τα πρώτα χρόνια της κράτησης μου. Το 1992 ήμουν στη φυλακή ανηλίκων, ΣΚΑ Κορυδαλλού, τηλεόραση δεν επιτρεπόταν, μονάχα ένα ραδιοφωνάκι. Μας κόβανε το ρεύμα στις 22.00 τη νύχτα, το τηλέφωνο και η αλληλογραφία ήταν πλήρως ελεγχόμενη. Αυτά τουλάχιστον σήμερα δεν επιτρέπονται. Η τηλεφωνική επικοινωνία γινόταν δεκτή κατόπιν αίτησης και ακρόασης από τον κοινωνικό λειτουργό. Τα γράμματα διαβάζονταν. Μπορούσαμε να μιλάμε μόνο με τους γονείς μας, τα αδέρφια και σύζυγο εάν είχαμε. Το τηλεφώνημα γινόταν με χρέωση των συγγενών και ο κοινωνικός λειτουργός καθόταν μπάστακας δίπλα μας όσο διαρκούσε η επικοινωνία με μάξιμουμ τα πέντε λεπτά. Μία κακή λέξη αρκούσε για να μας κλείσει το τηλέφωνο. Φαγητό από έξω και ελεύθερα επισκεπτήρια δεν επιτρέπονταν ( με ελάχιστες εξαιρέσεις ). Άδειες ήταν ένα όνειρο που δεν το άγγιζε σχεδόν κανείς ( πολλοί λίγοι κρατούμενοι λάμβαναν διήμερες άδειες μετά την εφαρμογή του μέτρου αυτού περίπου, το 1993 ). Το επισκεπτήριο ήταν με συρμάτινο πλέγμα ανάμεσα, δεν υπήρχαν τηλέφωνα και ο ένας φώναζε περισσότερο από τον άλλο για να μπορέσει να επικοινωνήσει με τους δικούς του. Σκέτη ζούγκλα δηλαδή. Το γεγονός λοιπόν, πως ο ανθρωποφύλακας περνούσε και μας έκλεινε το φως στις 22.00 μας οδηγούσε στην τρέλα και όχι στον ύπνο. Για παιδιά 18 ετών ήταν πολύ δύσκολο να το διαχειριστούμε. Ο ύπνος δε μας πήγαινε πολύ η τρέλα περίσσευε και όσο πλησιάζαν οι γιορτές το Δεκέμβριο και βλέπαμε από τα κελιά μας φωτισμένη την πόλη τόσο εξαγριωνόμασταν. Έτσι καταλήξαμε δυο φορές το Δεκέμβρη του 1992 να εξεγερθούμε, τη μία φορά η στάση κράτησε 8 ώρες και την άλλη 16 ώρες. Τη δεύτερη φορά επειδή είχαμε προξενήσει πολλές ζημιές και είχαμε πιάσει ταράτσα είχε έρθει η υπουργός δικαιοσύνης και καλά, Ψαρούδα – Μπενάκη και μας είχε υποσχεθεί πως εάν επιστρέφαμε στα κελιά μας θα βελτιώνονταν οι συνθήκες κράτησης, δε θα μας έκλειναν το φως στις 22.00 και θα γινόταν πιο ανθρώπινο το επισκεπτήριο. Είχε υποσχεθεί πως κανείς δε θα υφίστατο τις συνέπειες από τη στάση της φυλακής.
Πρωτοχρονιά και Χριστούγεννα κάναμε στο πειθαρχείο. Περάσαμε οχτώ μέρες στα πειθαρχεία με ξύλο και παγωμένοι από το κρύο, δε μας έδωσαν κουβέρτες και μας χαρίσανε κάμποσα ράμματα στα κεφάλια μας. Στις 3-1-1993 αφού βρισκόμουν στα πειθαρχεία μαζί με αρκετούς φίλους και συγκρατουμένους μου εισέβαλαν ΜΑΤατζήδες και μας στείλανε στην κλούβα μέσω μίας φάλαγγας μπάτσων που μας κλωτσούσε και μας χτυπούσε όπου έβρισκε. Η Ψαρούδα – Μπενάκη είχε τηρήσει το λόγο της. Όμως κάτι πήραμε εκτός από τον πόνο που κουβαλάμε σε μόνιμη βάση. Μας επέτρεψαν τηλεοράσεις ασπρόμαυρες 14 ιντσών ( με κεραίες αυτοσχέδιες ! ) και τα επισκεπτήρια γίνανε χωριστά ανά πτέρυγα, προκειμένου να μην υπάρχει συνωστισμός. Στη Κασσαβέτια μεταφερθήκαμε και εγκαινιάσαμε ένα καινούριο κτίριο φυλακής που κατασκευάστηκε μόνο για τα ανήλικα. Το παραδώσαμε σύντομα στις φλόγες, μας φερόντουσαν σα ζώα και μας μετέτρεψαν από παιδιά σε ζώα. Μέχρι τώρα το κτίριο αυτό δεν «φιλοξένησε» κανένα άλλο φυλακισμένο. Με πήγανε στη Λάρισα και όλα τα ανήλικα σκορπιστήκαμε σε διαφορετικές φυλακές ενηλίκων κουβαλώντας πειθαρχικά που ακόμα και σήμερα μετά από 22 χρόνια τα επικαλούνται οι εισαγγελείς και δικαστές για να απορρίψουν την αποφυλάκιση μου! Το 1996 επίσης ήταν ορόσημο για εμάς τους φυλακισμένους. Σε μια συντονισμένη δράση έγινε μπαράζ εξεγέρσεων σε πολλές φυλακές, Κορυδαλλός, Λάρισα, Πάτρα και Κέρκυρα κυρίως. Έτσι μετά, διεκδικήσαμε τα καρτοτηλέφωνα, άρχισαν να δίνονται οι άδειες, αυξήθηκαν οι μέρες αδειών από 2 σε 5, μπήκανε μαζικά τηλεοράσεις, ηλεκτρικά μάτια, επιτράπηκαν και άλλα αντικείμενα όπως όργανα γυμναστικής ή και άλλες ίσως λεπτομέρειες όπως π.χ. μπλούζες με κουκούλες, μπορούσαμε να αγοράζουμε προϊόντα διατροφής από εξωτερικό μπακάλη όπως λέμε. Ενώ αυτά φαντάζουν αυτονόητα σήμερα μέσα στη φυλακή, αυτά κατακτήθηκαν με αγώνες.
Βέβαια, από το 1999 και μετά άρχισε να γίνεται μία πιο αυστηρή οργάνωση στη φυλακή και προσπάθεια πλήρους ελέγχου των κρατουμένων. Έγινε ο πρώτος διαχωρισμός των κρατουμένων σε κελιά και πτέρυγες με βάση την εθνική τους καταγωγή. Ώσπου φτάσαμε στο Μαλανδρίνο στις 10-8-2001. Ακολούθησε η πολιτική της πλήρους ασφάλειας των πολιτών. Το κράτος θέλησε να δείξει το ευρωπαϊκό του πρόσωπο. Λειτούργησε η πρώτη φυλακή γ΄τύπου, με τον εγκαινιασμό του υπουργού Γιαννόπουλου. Ακολούθησε επίσης, μπαράζ κατασκευής νέων φυλακών, Τρικάλων, Δομοκού, Γρεβενών, Νιγρίτας, Χανίων ως δήθεν απάντηση στο εκσυγχρονισμό και στον πολιτισμό, ενώ η πολιτική και η εργολαβία έπαιρναν και έδιναν. Για αδιευκρίνιστους λόγους από διάφορες φυλακές μετέφεραν κάποιους από εμάς στο Μαλανδρίνο και χωρίς να μας εξηγήσουν έστω τυπικά τα κριτήρια επιλογής αυτών που μετήχθησαν. Μετά από μία εβδομάδα από τους πανηγυρισμούς τους για την προστασία από την παγκόσμια τρομοκρατία, μας μετέφεραν με πομπή πανηγυρικού τύπου που καλύφτηκε από τα μίντια, με συνοδεία ελικόπτερων, ΕΚΑΜ και όλης της κουστωδίας. Τρείς κλούβες, περίπου 70 κρατούμενοι στο σύνολο. Τα μίντια οργίασαν μεταφέροντας εικόνες που προέβαλαν το νέο πρόσωπο της καταστολής. Η κατάσταση στη νέα φυλακή ήταν πολύ διαφορετική από τις υπόλοιπες. Σε πνίγει το περιβάλλον αυτό, όλα γκρι. Το κελί ήταν κάτι νέο, χωρίς έπιπλα, με τσιμεντένιες κατασκευές όλα, ενσωματωμένα όλα. Μόνο η τηλεόραση και το τηλέφωνο ξεχώριζαν. Η μάντρα του προαυλίου σε ανάγκαζε να στρέφεις το βλέμμα μόνο προς τον ουρανό, δεν μπορούσες να κοιτάξεις τίποτε γύρω. Επίσης δεν είχε ζεστό νερό, το φαγητό ήταν ελάχιστο, ένας τσιμεντένιος κόσμος, δυο νεκρές ζώνες, τρεις μάντρες, απροσπέλαστο φρούριο. Το μόνο που λειτουργούσε ήταν η κατανάλωση ψυχοφαρμάκων.
Στα 13 χρόνια που λειτουργεί αυτή η φυλακή, έχει πιστεύω περισσότερους θανάτους και από τον Κορυδαλλό. Πλήρης αλλοτρίωση φάρμακα με ναρκωτικά. Το 2007 όπως ήταν αναμενόμενο κάηκε αυτή η φυλακή και κάμποσοι από εμάς πήγαμε κατηγορούμενοι. Μετά από αυτό η φυλακή επανήλθε λειτουργικά στις β΄τύπου και επέστρεψε στο παλιό καθεστώς. Αυτές μου οι εμπειρίες επανέρχονται πολύ έντονα τώρα που ετοιμάσανε πάλι φυλακές γ΄τύπου. Αυτό πάνε να κάνουν και τώρα, πλήρη απομόνωση από το οικογενειακό, κοινωνικό και πολιτικό μας χώρο, λογοκρισία, στέρηση επισκεπτηρίων, έλεγχος της φυλακής από μπάτσους, πλήρης στέρηση αδειών, μεροκαμάτων. Όλα αυτά μου θυμίζουν το καθεστώς όταν μπήκα στη φυλακή πριν από 22 χρόνια. Όσα κατακτήθηκαν με αίμα, πειθαρχικά και βασανιστήρια πάνε να εξαφανίσουνε. Δεν πρέπει να αφήσουμε να περάσει αυτό το έκτρωμα και δεν πρέπει να πιστέψουμε πως δεν μπορούμε να το ανατρέψουμε. Όσα προηγήθηκαν έμειναν στιγματισμένα στο σώμα μας και στο μυαλό μας, αλλά δεν επιτρέψαμε να είναι πραγματικότητα. Αυτή η κατασταλτική επέλαση του κράτους έχει στόχο την πλήρη εξόντωση μας, να εξαφανίσει τη δυναμική μας και να σπείρει κλίμα τρομοκρατίας μέσα στις φυλακές. Πολλοί κρατούμενοι φαίνονται αδιάφοροι, ίσως επειδή έχουν πέσει στη λούμπα της προπαγάνδας της κυβέρνησης πως η μεταγωγή αυτή δεν τους αφορά, γιατί δηλαδή το κράτος εμφανίζει ως αιχμή του δόρατος τους πολιτικούς κρατούμενους. Η αλήθεια είναι πως στη φυλακή αυτή θα πηγαίνουνε και κρατούμενοι με τα πιο απλά πειθαρχικά παραπτώματα. Διπλή τιμωρία δηλαδή και πλήρης έλεγχος όλων των φυλακών. Πρέπει να οργανωθούμε εντός και εκτός των φυλακών και να αντισταθούμε. Η φυλακή είναι το δυνατότερο όπλο του κράτους προκειμένου να εξαντλήσει όσους αντιδρούν αλλά και να εξαλείψει κάθε πιθανότητα αντίδρασης της κοινωνίας στο άδικο, να φοβίσει ακόμη περισσότερο το άτομο. Ας μην επιτρέψουμε στον εαυτό μας να ξεχάσουμε τη ζωή μας.
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
Σπύρος Στρατούλης, κρατούμενος στη φυλακή Λάρισα
[Αναδημοσίευση από το Αθηναϊκό Indymedia]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Αγαπητέ Επισκέπτη
Είμαστε εκείνοι που σου σηκώνουν τα τηλέφωνα σαν καλείς στο 13888 για τις τηλεφωνικές βλάβες/ υποστήριξη του ΟΤΕ. Άραγε γνωρίζεις πως…
αν και εργαζόμαστε στα κτήρια του ΟΤΕ, δεν είμαστε υπάλληλοι ΟΤΕ αλλά μισθωμένοι υπάλληλοι θυγατρικών (oteplus, evalue) που τις χρησιμοποιεί για να προσλαμβάνει εξευτελιστικά φτηνό προσωπικό;
οι περισσότεροι από εμάς δουλεύουμε 6ωρα και 4ωρα με τους μισθούς μας να κυμαίνονται από 200 έως 350 ευρώ;
θεωρούμαστε και από τον ίδιο τον όμιλο του ΟΤΕ ως πλήρως αναλώσιμο προσωπικό που δουλεύει με 6μηνες ακόμα και μηνιαίες συμβάσεις;
η μεγάλη αναμονή στα τηλεφωνικά κέντρα οφείλεται στο ελάχιστο προσωπικό που υπάρχει διαθέσιμο κάθε φορά αφού πολλοί παραιτούνται μην αντέχοντας τις συνθήκες εργασίας;
δεν τηρούνται ούτε οι βασικές συνθήκες υγιεινής στους χώρους εργασίας μας με χώρους που θυμίζουν εργοτάξια και με προσωπικό εξοπλισμό που χρησιμοποιείται από κοινού;
δεχόμαστε μεγάλη πίεση ώστε να κλείνουμε τους πελάτες όσο το δυνατόν γρηγορότερα αφού μετράει μόνο η ταχύτητα και όχι η ουσιαστική εξυπηρέτηση;
εργαζόμαστε σε απαρχαιωμένους υπολογιστές που διαρκώς κολλάνε κάνοντας πολύ συχνά την δουλειά μας από δύσκολη ως αδύνατη;
περνάμε ώρες ολόκληρες καθισμένοι σε ελαττωματικά και άβολα καθίσματα με αποτέλεσμα πολλοί από εμάς να έχουμε αποκτήσει σκελετικά προβλήματα;
είμαστε υποχρεωμένοι να επαναλαμβάνουμε διαρκώς σαν αυτόματα τις ίδιες πάντα φράσεις αφού η τυπολατρία υπερέχει της ουσιαστικής εξυπηρέτησης των πελατών;
σε επίπεδο αναξιοκρατίας συναγωνίζεται επάξια τις παλιές δημόσιες υπηρεσίες που ανεξάρτητα από την προσπάθεια επιβραβεύονται μόνο εκείνοι που έχουν τις κατάλληλες γνωριμίες;
δεχόμαστε καθημερινά λεκτική βία από τους πελάτες που δικαιολογημένα ταλαιπωρούνται από την αναμονή στα τηλεφωνικά κέντρα;
δουλεύουμε σε 24ωρα κυλιόμενα ωράρια με διαφορετικές ώρες καθημερινά (συμπεριλαμβανομένων Κυριακών και αργιών) αποκλείοντας μας από μια φυσιολογική ζωή;
οι περισσότεροι από εμάς προσληφθήκαμε ως πτυχιούχοι αλλά αμειβόμαστε με τον κατώτατο μισθό ως ανειδίκευτοι εργάτες δίχως κανένα επίδομα;
Τώρα λοιπόν που γνωρίζεις όλα τα παραπάνω θα θυμάσαι πως κάθε φορά που καλείς τα τηλεφωνικά κέντρα του ΟΤΕ δεν έρχεσαι σε επικοινωνία με κάποιους ράθυμους υπαλλήλους που απλά βαριούνται να σηκώσουν το τηλέφωνο βάζοντας σε στην αναμονή, μα με ένα εργασιακό κάτεργο με εξοντωτικούς ρυθμούς εργασίας που η απληστία των εργοδοτών υποβαθμίζει διαρκώς.
[Αναδημοσίευση από το Κάτεργο-Οτε]
[Παλιότερη σχετική δημοσίευση του Θερσίτη: OTE PLUS: διαλογή ανθρώπων]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Το μεσημέρι της πέμπτης, αναρχικοί από τα Άνω Λιόσια αναρτήσαμε 2 χαρτοπανό και 2 πανό σαν ελάχιστη ένδειξη αλληλεγγύης στον Νίκο Ρωμανό αλλά κ στους Μιχαηλίδη, Μπουρζούκο, Πολίτη.
[Αναδημοσίευση από το αθηναϊκό Indymedia]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Η Αυτοοργανωμένη Δομή Υγείας Εξαρχείων, στον ένα χρόνο λειτουργίας της, διοργανώνει ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ για την κάλυψη των εξόδων του οδοντιατρείου.
Με τους: Hit&Rap – Πυράκανθος – Ζωή Τάχα
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΙΣ 21:30 / ΣΤΟ Κ*ΒΟΞ / ΑΡΑΧΩΒΗΣ & ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΕΟΥΣ, ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ
[Αναδημοσίευση από τπ blog της ΑΔΥΕ]