Οι εξεγερμένοι που στους δρόμους του Παρισιού τον Μάη 1968 κραύγαζαν σαρκαστικά πως "η αστυνομία σας μιλά μέσα από τα δελτία των ειδήσεων" γνώριζαν καλά τί έλεγαν. Ισως όμως δεν μπορούσαν να φανταστούν στην "ακρότητά" της αυτήν τους την διαπίστωση. 45 χρόνια μετά, σε ένα κακοστημένο θεατρικό χωρίς ανάλογα κοστούμια, οι δημοσιογράφοι δεν αποτελούν απλά ιμάντες μεταβίβασης των αστυνομικών σεναρίων, αλλά κεντρικά πρόσωπα στη διαμόρφωση ενός συγκεκριμένου ιδεολογικού και κοινωνικού κλίματος αναφορικά με τον κάθε φορά "εσωτερικό εχθρό". Ολα αυτά είναι ταυτόχρονα και προάγγελοι "επιχειρήσεων έκτακτης ανάγκης" των κατασταλτικών επιτελείων που αφορούν όχι απλά φιλικές και συντροφικές σχέσεις του συλληφθέντα, αλλά μια ευθεία επίθεση στον ακηδεμόνευτο, αναρχικό, αντιεξουσιαστικό χώρο. Το μυαλό και η καρδιά μας σε κάθε διωκόμενο αναρχικό.
Αλληλεγγύη σε όσους αντιστέκονται.
Ακολουθεί η δήλωση του αναρχικού Αντώνη Σταμπούλου:
Την 1-10-2014 , με συλλαμβάνουν και οδηγούμαι με κουκούλα στο κεφάλι στον ανακριτικό θάλαμο της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Από τις 17.00 έως τις 1.00 τη νύχτα, ένα τσούρμο κουκουλοφόροι -και ενώ είμαι δεμένος πισθάγκωνα- μου αποσπούν με τη βία DNA, αποτυπώματα και με φωτογραφίζουν (προσπαθούν) εν μέσω ειρωνειών, κεφαλοκλειδωμάτων,στραμπουληγμάτων, ξύλου και απειλών για ηλεκτροσόκ , θεωρώντας ότι έτσι θα συνεργαστώ. Στις 1.00 τη νύχτα, βλέπω τους πρώτους ξεκουκούλωτους που μου ανακοινώνουν ότι κατηγορούμαι για τρομοκρατία. Ως τις 5.30 τα ξημερώματα , παραμένω σε ένα 1 Χ 3 κελί , δεμένος πάντα πισθάγκωνα με τις χειροπέδες. Την επόμενη μέρα γίνονται πάλι προσπάθειες να με φωτογραφίσουν.
Από μεριάς μου απείχα από την πρώτη στιγμή από τροφή και νερό με απαίτηση να μιλήσω με δικηγόρο. Μου επέτρεψαν τελικά να ειδοποιήσω δικηγόρο μετά από 24 ώρες και κατόρθωσα να την δώ μολις για λίγα λεπτα , λίγο πριν τον Εισαγγελέα.
Τα παραπάνω τα καταθέτω σαν μια μικρή εμπειρία αγώνα προς τους συναγωνιστές.
Η στάση του Κράτους προς εμάς , ήπια ή σκληρή -αυτό είναι πάντα σχετικό- δεν μπορεί ποτέ να μας κάμψει, όσο έχουμε συνείδηση της υπευθυνότητας που απορρέει από τη θέση μας ως αναρχικοί , στις στιγμές της δοκιμασίας.
Γιατί οι δύσκολες στιγμές στον αγώνα είναι αυτές που ατσαλώνουν τη συνείδηση. Γιατί σε αυτές τις περιστάσεις ο κάθε ένας από μας είναι ο θεματοφύλακας των ιδανικών της κοινωνίας που πολεμάμε να φτιάξουμε. Για τον αγώνα προς την χειραφέτηση από την ταξική κοινωνία έχει χυθεί πολύ αίμα, κι επομένως θα ήταν αστείο να λυγίζουμε στα όποια νταϊλίκια των μπάτσων. Κράτησα αρνητική στάση απέναντι στις αξιώσεις των κρατικών λακέδων να αποσπάσουν στοιχεία μου για δυο λόγους. Πρώτο, για λόγους αξιακούς , καθώς θεωρώ ότι υποχρέωση κάθε αναρχικού επαναστάτη είναι να μη δίνει ούτε χιλιοστό εδάφους στον ταξικό εχθρό . Και δεύτερο γιατί, αντιλαμβανόμενος τη σοβαρότητα της υπόθεσης που μου προσάπτουν, θέλησα να προστατέψω συντροφικό και φιλικό περιβάλλον από τα κοράκια που με κρατάνε. Όσο λοιπόν οι κλούζω δεν έβρισκαν το όνομα, δεν ήμουν διατεθειμένος με τιποτε να τους το δώσω. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δυο μέρες μετά τη σύλληψη, η αστυνομία έχει βρει «επιτέλους» το όνομά μου.
Είναι σαφές ότι με τη σύλληψή μου οι αξιωματικοί της αντιτρομοκρατικής και κυρίως οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι έλπιζαν να βγάλουν λαβράκι , γι αυτό και οι διαρροές στον τύπο για το σημειωματάριο με τις «χρονομετρημένες διαδρομές» τους στόχους, τα ποδήλατα και τα λουκάνικα. Μέσω της κοπτορραπτικής φτιάχνουν μια ιστορία που να ταιριάζει στο σενάριο τους. Σενάριο που στο τέλος πρέπει πάντα να βγάζει αυτούς νικητές.
Το τι έκανα, ποιος είμαι και γιατί βρισκόμουν εκεί που με συνέλαβαν δεν είναι υπόθεση της αστυνομίας και των εισαγγελέων αλλά δική μου. Επομένως, δεν έχω να απολογηθώ στους φύλακες της αστικής νομιμότητας, αλλά μόνο στο επαναστατικό κίνημα, τους συντρόφους και τον λαό που επιλέγει να μη ζήσει σα ραγιάς.
Θεωρώ αναγκαία αυτήν την πρώτη επικοινωνία με τον έξω κόσμο , μιας και δεν τρέφω αυταπάτες για την μη προφυλάκιση μου.
Προς το παρόν, βρίσκομαι αιχμάλωτος στα χέρια των υπηρετών του κεφαλαίου, η καρδιά μου όμως παραμένει στο στρατόπεδο της επανάστασης.
Ο αγώνας συνεχίζεται.
Ζήτω η επανάσταση.
Ζήτω η Αναρχία.
Αντώνης Σταμπούλος
από την Λ. Αλεξάνδρας 173.
4/10/2014
[Αναδημοσίευση δήλωσης από το αθνηναϊκό Indymedia]
Η απάθεια και η αδράνεια δε δίνουν απάντηση στο φασισμό που βιώνουμε. Όσοι με καταγγελίες, ουδετερότητα καινομικές επιφάσεις αναθέτουν στο κράτος την αντιμετώπιση του φασισμού, εθελοτυφλούν.
Κι αυτό γιατί το ίδιο το κράτος είναι ήδη φασιστικό. Είναι αυτό που ιδρύει κέντρα κράτησης μεταναστών, που κυβερνά με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου στα πλαίσθα του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, που επιστρατεύει απεργούς, που ιδρύει φυλακές κολαστήρια.
Την Πέμπτη 24/7 ώρα 18:00 καλείται συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στο άνοιγμα γραφείων της Χρυσής Αυγής στο Μαρούσι. Θα ακολουθήσει πορεία.
Συλλογικότητες απο τα βόρεια, σύντροφοι/ισσες, Κατάληψη Έπαυλης Κούβελου, Κατάληψη Κτήματος Πραποπούλου, Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Στα Βόρεια, Αναρχική Ομάδα Αμαρουσίου, ...Σε τροχιά σύγκρουσης, Λαϊκή Συνέλευση Αμαρουσίου, Αντιφασίστες/Αντιφασίστριες
Όταν το κράτος σημαδεύει τους επαναστατημένους, οι επαναστατημένοι στρέφουμε το βλέμμα μας στο βλέμμα των καταπιεσμένων και των συντρόφων μας και λέμε: Αντεπίθεση!
Όταν τασσόμαστε από κοινού ενάντια στους μηχανισμούς της τυραννίας, της εκμετάλλευσης, της αλλοτρίωσης, δεν μετράμε τα χτυπήματα, τις διώξεις, τις ποινές, τις φυλακές, αλλά εκείνους που δεν συναντήσαμε ακόμα στον δρόμο.
Στις 20 του Μάη έλαβα ένα νέο "σημείωμα κατάταξης" για τις 28 του μήνα. Μόλις ένα μήνα πριν, στις 10 του Απρίλη κρατήθηκα αιχμάλωτος για μια νύχτα στο αστυνομικό τμήμα Αμπελοκήπων μετά από μπατσο-έλεγχο μπροστά στα κατειλημμένα Προσφυγικά της λεωφόρου Αλεξάνδρας, που έχουν στοχοποιηθεί από το κράτος, τα ΜΜΕ και τους φασίστες για να ξεπουληθούν σε επίδοξους κερδοσκόπους. Οι στρατοκράτες είχαν εκδόσει ένταλμα σύλληψης μου για δεύτερη ανυποταξία. Η δίκη εκκρεμεί. Εντωμεταξεί, το αλληλέγγυο κίνημα πληρώνει ήδη την ποινή για την πρώτη ανυποταξία και έχω χρεωθεί το πρώτο πρόστιμο των 6000 ευρώ, το οποίο αρνούμε να πληρώσω, όπως και το χαράτσι του δικαστικού μηχανισμού, τα "δικαστικά έξοδα". Ενόσο θα τρέχουν τα δικαστήρια της δεύτερης δίωξης, είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα γίνει νέα δίωξη.
Εδώ και μερικά χρόνια τα στρατο-κατασταλτικά επιτελεία εφαρμόζουν αναβαθμισμένες μεθόδους για την εκβίαση των αρνητών στράτευσης. Εκδίδουν αλλεπάλληλες κλήσεις στράτευσης και διώξεις. Όταν το '74 το αστικό καθεστώς για να εξωραϊστεί δίκασε μερικούς χουντικούς, η δικτατορία κρίθηκε σαν μεμονωμένη πράξη. Η ανυποταξία διώκεται κι επιβάλονται νέες ποινές κάθε φορά που ένας αρνητής ξανακαλείται να υπηρετήσει. Επιπλέον, με κάθε νέα δίωξη επιβάλεται κι ένα οικονομικό πρόστιμο, που αποσκοπεί στην οικονομική εξόντωση των ανυπότακτων και του αλληλέγγυου κινήματος. Η πρόσφατη περίπτωση του Ολικού Αρνητή Μιχάλη Τόλη στον οποίον επιβλήθηκε δεύτερο πρόστιμο 6000 ευρώ την ίδια μέρα που δικαζόταν για προηγούμενη δίωξη είναι κραυγαλαίο παράδειγμα της εκβιαστικής πολιτικής των στρατοκρατών. Και πλέον οι διωκόμενοι συλλαμβάνονται με διαδικασίες αυτόφορου κι έτσι περνάνε από τα μπουντρούμια της μπατσαρίας και μεταφέρονται στα δικαστήρια σιδεροδέσμιοι. Είναι πολύ προβλέψιμο ότι μια ωραία μέρα οι φαιοπράσινοι γραφιάδες θα βγάλουν μια διαταγή και μια ωραία νύχτα θα κρατηθώ πάλι σ'ένα κελί.
Γιατί όλα αυτά; Θα μπορούσα να πάρω τρελόχαρτο. Ή να καταταγώ για ένα τριμηνάκι, αφού στην ηλικία μου το μεγαλύτερο μέρος της θητείας είναι εξαγοράσιμο και το κόστος είναι σίγουρα χαμηλότερο από τα πρόστιμα και τις ποινές, που θα παραγραφόντουσαν αμέσως αν έσπαγα την ανυποταξία μου. Το ίδιο το κράτος μας ανοίγει παράθυρα για να την σκαπουλάρουμε. Ν'αφήσουμε τους μιλιταριστές να κάνουν την βρομοδουλειά τους ανενόχλητοι κι εμείς να συνεχίσουμε τον αγώνα εκ'του ασφαλούς.
Σε καιρούς άγριας επέλασης της εξουσίας το σκαπουλάρισμα γίνεται οδηγός αφομοίωσης στον εγκαθιστάμενο ολοκληρωτισμό. Πως θα την σκαπουλάρουμε από την κρίση; Πως θα γλιτώσω από την απειλή της ανεργίας; Πως θα κρατήσω τις καβάτζες μου όταν πέφτει ο διπλανός μου; Πως θα την βγάλω αλόβητος όταν τρώνε τους γύρω μου; Και γιατί μέσα στην αναμπουμπούλα να μην είμαι εγώ αυτός που θ'αρπάξει τις ευκαιρίες, θα τα τσεπώσει, θα δουλεύουν άλλοι γι'αυτόν και θα κάθεται ν'απολαμβάνει τις αποδόσεις της καπατσοσύνης του;
Η φυγοπονία έχει πιο συμφέροντες τρόπους από την άρνηση στράτευσης για ν'αποφύγει την θητεία. Κι αντικειμενικά ούτε μια τοποθέτηση ενάντια στον στρατό από θέση αρχών ξεκομμένων από την καθημερινή πάλη, μια κριτική στον μιλιταρισμό με αφηρημένα ιδεολογικά κίνητρα θα μπορούσε να βρει νόημα στην ανάληψη του κόστους της Ολικής Άρνησης. Η Ολική Άρνηση Στράτευσης δεν πηγάζει από την προσωπική εκκεντρικότητα, ούτε στεριώνει σε πολιτικούς σχολαστικισμούς. Αντιθέτως, υπάρχει κάτι που ανατρέπει το τρομοκρατικό πλαίσιο της στράτευσης και της αποφυγής της, κάτι που αντιστρέφει τις πάντα συμβιβαστικές ατομικές λογιστικές και προσδίδει στην Ολική Άρνηση έναν χαρακτήρα βαθυά κοινωνικό κι εξεγερσιακά προταγματικό: Έχουμε επίγνωση της στρατοκρατικής δομής όλου του κεφαλαιο-κρατικού συστήματος, όπως το βιώνουμε καθημερινά στον αγώνα για την ζωή και την ελευθερία. Άρα, δεν αναγνωρίζουμε καμιά υπαναχώρηση ως συμφέρουσα για την ισχύ των καταπιεσμένων κι ακόμα περισσότερο ως πρόσφορη για τον κοινό αγώνα. Κι έχουμε επίγνωση του κυρίαρχου κατακερματισμού που μεσολαβείται από τα ατομικά προγράμματα, από την α-κοινωνική βουβαμάρα, από την γλώσσα της αγοραίας οικονομίας που διαβρώνει τον κοινωνικό βίο. Η προσωπική επιλογή της Ολικής Άρνησης εκφράζει την ταξική συστράτευση των καταπιεσμένων, αναμεταδίδει ενδυναμωμένο το μήνυμα της αλληλεγγύης ενάντια στην εξουσία, ορθώνει μια συλλογική οριογραμμή, ένα βάραθρο μπροστά στ'άρματα και τα τερτίπια των κρατικών μηχανισμών.
Το ταξικό αντιμιλιταριστικό κίνημα επί έναν αιώνα κατήγγειλλε ότι στους πολέμους των αφεντικών σφαγιάζονται οι προλετάριοι. Όσο ακόμα η στρατιωτική ισχύς των εθνικών κρατών εξαρτιόταν από την καθολική στράτευση, το σύνθημα "να πολεμήσουν τ'αφεντικά για τα συμφέροντά τους" αντικατόπτριζε μ'έναν τόνο σαρκασμού το διαρκές επαναστατικό πρόταγμα της άρνησης υπηρεσίας στα καπιταλιστικά σφαγεία.
Σήμερα όμως, απέναντι στην σταδιακή μετατροπή του στρατού σε επαγγελματικό μηχανισμό και στην κυριαρχία των παραστρατιωτικών σχηματισμών και των ιδιωτικών πολεμικών εταιρειών στις σύγχρονες συρράξεις παγκοσμίως, απαιτείται μια συνθετότερη αντίληψη από την προλεταριακή-κοινωνική πλευρά. Στις νέες συνθήκες κύριος παράγοντας σταθερότητας της πολεμικής μηχανής γίνεται σε κάθε περίπτωση η μισθωτή εξάρτηση. Ο τεχνοκρατισμός και η εξειδίκευση ήταν ανέκαθεν χαρακτηριστικά της μιλιταριστικής οργάνωσης και σε κάθε εποχή υπερτονίζονταν στην κρατική προπαγάνδα για να μεγεθύνουν το μυστικιστικό δέος της εξουσίας. Ωστόσο, το σημαντικό στις τρέχουσες εξελίξεις δεν είναι η τεχνολογική ικανότητα των καθεστώτων να μακελεύουν τις κοινωνίες, όσο η κατασκευή μιλιταριστικών μορφωμάτων που είναι ταξικά προσδεδεμένα στα συμφέροντα του κεφάλαιου και γι'αυτό ικανά να επιδεικνύουν την μέγιστη απανθρωπιά, αν και ανίκανα για τον ελάχιστο ηρωϊσμό. Οι κάθε λογής μισθοφόροι δίνουν στ'αφεντικά την δυνατότητα να διεξάγουν άγριους πολέμους εναντίον μας χωρίς την δική μας συμμετοχή.
Αν τον προηγούμενο αιώνα χρειαζόταν η αναισθησία των υπηκόων ενός κράτους για να συμμετέχουν σε ολοκαυτώματα, σήμερα αρκεί η αναίσθητη αδιαφορία για να δουλεύει ακατάπαυστα το διακρατικό σφαγείο. Η σχέση κυριαρχίας δεν βρίσκεται ειδικά στον δορυφόρο που καθοδηγεί τον πύραυλο πάνω από την Παλαιστίνη ή τους μισθοφόρους ισλαμιστές στην Συρία, αλλά στο αντικοινωνικό υπόστρωμα του αστικού πολιτισμού.
Άρα, σήμερα απαιτείται ο αγώνας ενάντια στον στρατό να είναι ενεργητικός, να συνδεθεί με το σύνολο του ταξικού-κοινωνικού κινήματος, να δώσει μαχητική ώθηση στα ανοιχτά μέτωπα πάλης. Να δυναμώσουμε την προλεταριακή-κοινωνική αντίσταση και την συνοργάνωσή της, ν'απλωθεί ο εξεγερσιακός-αντικρατικός αντιμιλιταρισμός για να σπάσουν στους δρόμους τα μισθοφορικά τείχη.
Η θέση των Ολικών Αρνητών είναι στην πρώτη γραμμή της διεθνιστικής αλληλεγγύης, στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια στο συνοριακό καθεστώς και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στην πρώτη γραμμή της αντιφασιστικής πάλης, στην πρώτη γραμμή της συλλογικής αντίστασης στην οικονομική τρομοκρατία, που στηρίζεται στα όπλα και τις φυλακές του κράτους, στην πρώτη γραμμή των εργατικών κινητοποιήσων, που χτυπιούνται με αστυνομικο-στρατιωτικούς μηχανισμούς κι επιστρατεύσεις. Στην ταξική στράτευση δεν χωράνε ελιτισμοί. Από μια τέτοια θέση μάχης η Ολική Άρνηση Στράτευσης αποτελεί παράδειγμα αφοπλισμού της κρατικής τρομοκρατίας και παράδειγμα ρήξης με την εξατομίκευση.
Καθώς ως Ολικός Αρνητής και αναρχικός γίνομαι στόχος εντεινόμενων διώξων για να χτυπηθούν οι αγώνες στους οποίους αναγνωρίζω την κοινότητά μου, αισθάνομαι το καθήκον να δηλώσω δημόσια ότι σε ενδεχόμενη νέα αιχμαλωσία μου με αφορμή την τρίτη δίωξη για ανυποταξία, θα κάνω ότι μπορώ για να χαλάσω την ησυχία των μισθοφόρων της στρατιωτικής δικαιοσύνης και της μπατσαρίας. Έχουμε συλλογικό καθήκον να καταδείξουμε πως τα χάρτινα στρατιωτάκια λυγάνε.
Κανένας μόνος του απέναντι στους στρατοδίκες! Κείμενο του ολικού αρνητή στράτευσης, Χάρη Ρίτσιου
Ονομάζομαι Ρίτσιος Χάρης και είμαι ολικός αρνητής στράτευσης από τον Μάιο του 2004, εκείνη την εποχή που πήρα την συγκεκριμένη πολιτική απόφαση, να αρνηθώ την στρατιωτική θητεία ήταν για μένα μια συνειδητή πράξη αντίστασης στους ντόπιους κρατιστές. Ήταν η περίοδος που πλησίαζε η ολυμπιάδα της εκμετάλλευσης και της μίζας, που μας είχαν πρήξει με τις τυμπανοκρουσίες περί «εθνικής υπερηφάνειας», ένδοξου «ολυμπιακού πνεύματος» και «σύγχρονου εθελοντισμού», ενώ σε διεθνές επίπεδο η «αντιτρομοκρατική» σταυροφορία βρισκόταν σε έξαρση, με το ελληνικό κράτος να συστρατεύεται με την πολεμική μηχανή του Μπους, συμμετέχοντας ως βοηθός στον πόλεμο του Ιράκ και ως εκστρατευτικό σώμα που επέβαλε με τους συμμάχους, την ωμή κατοχή του Αφγανιστάν.
Δύο χρόνια αργότερα το 2006 το στρατολογικό γραφείο Αθηνών μου άσκησε ποινική δίωξη για ανυποταξία σε καιρό ειρήνης, ενώ τον Αύγουστο του 2011 με ξανακαλέσανε για κατάταξη, όπου για μια ακόμα φορά τους έστειλα επιστολή για τους λόγους που αρνούμαι την στρατιωτική θητεία και τους επέστρεψα τα χαρτιά κατάταξης. Έγιναν και παρεμβάσεις αλληλεγγύης με μικροφωνική και δημοσιοποίηση της επιστολής, στα Τρίκαλα και στην Καρδίτσα.
Τέλη Νοεμβρίου του 2013 έμαθα ότι έχει εκδοθεί ένταλμα σύλληψης από τις 7 Μαρτίου του 2013, και αποφάσισαα να παρουσιαστώ στο στρατοδικείο Αθηνών ώστε να αποφύγω την σύλληψη μου στην οικία μου. Έτσι στις 9 Δεκεμβρίου του 2013, παρουσιάστηκα με την δικηγόρο μου στο στρατοδικείο Αθηνών όπου συνελήφθηκα με την αυτόβουλη προσέλευσή μου και πέντε ώρες αργότερα ήμουνα ελεύθερος με τριήμερη αναβολή για την εκδίκαση της υπόθεσής μου, στις 12 Δεκεμβρίου του 2013, όπου πήρα απ” αορίστου αναβολή μέχρι να οριστεί η νέα ημερομηνία.
Στις 22 Ιανουάριου 2014 αρνήθηκα για τρίτη φορά να παρουσιαστώ στις ένοπλες δυνάμεις και στις 23 Ιανουαρίου κηρύχτηκα εκ νέου ανυπότακτος.
Ένα μήνα αργότερα στις 27 Φεβρουαρίου και μόλις 5 ημέρες από τις εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον ολικό αρνητή στράτευσης Μιχάλη Τόλη σε Τρίκαλα και Καρδίτσα, συνελήφθηκα εκ νέου για ανυποταξία, αυτή τη φορά σε μπλόκο της όπκε και οδηγήθηκα στην ασφάλεια Τρικάλων. Εκεί παρέμεινα κρατούμενος για μια νύχτα ακριβώς για το ίδιο ένταλμα για το οποίο είχα συλληφθεί από τις στρατιωτικές αρχές 2,5 μήνες νωρίτερα!! Όσο και να επέμενα ότι η σύλληψη μου είναι άκυρη γιατί το θέμα ήταν τακτοποιημένο, η ασφάλεια Τρικάλων ετοίμαζε την μεταγωγή μου για να με παραδώσουν στην στρατονομία Αθηνών. Εντύπωση έκανε η υπηρεσιακή στρατιωτική εισαγγελέας που είχε βάρδια εκείνη την νύχτα, η οποία είχε υφάκι καχυποψίας και μίσους, και επέμενε ότι τα στρατοδικεία δεν δίνουν επαορίστου αναβολές! Ότι είναι ύποπτα αυτά που λέω και δεν στέκουν, διατάζοντας να κρατηθώ μέχρι η πρωινή βάρδια της εισαγγελίας του Ρουφ να ανοίξει το αρχείο, ώστε να δει αν οι ισχυρισμοί μου είναι αληθινοί!
Την επομένη με οδήγησαν στον διοικητή ασφαλείας που μου ζήταγε συγνώμη για την άδικη κράτησή μου, αφού δεν είχαν ενημερωθεί από τις στρατιωτικές αρχές για την ακύρωση του εντάλματος σύλληψης, και οδηγήθηκα σε παρακείμενο γραφείο ώστε να ετοιμαστεί το αποφυλακιστήριο μου. Σε αυτό το γραφείο με ζήτησε να μου μιλήσει ο εισαγγελέας του Ρούφ ζητώντας και αυτός από την μεριά του, συγνώμη αλλά τονίζοντας ότι είχε ενημερώσει την Γ.Α.Δ.Α. από τις 11 Δεκεμβρίου και εκείνοι δεν ενημέρωσαν την ασφάλεια Τρικάλων. Επι ευκαιρίας με ενημέρωσε για την ημερομηνία του στρατοδικείου μου που είχε οριστεί για τις 25 Ιούνη.
Δύο εβδομάδες αργότερα, στις 14 Μαρτίου έγινε το στρατοδικείο του Μιχάλη Τόλη όπου καταδικάστηκε σε 8 μήνες φυλακή με ένα χρόνο αναστολή και ταυτόχρονα διαβάστηκε στην Δ.Ο.Υ. Ιωαννίνων εκ νέου χρηματικό πρόστιμο 6000,00, για την καινούρια του ανυποταξία τον Ιούλη του 2013. Το βράδυ της 9 Απριλίου γίνεται νέα σύλληψη του ολικού αρνητή στράτευσης Δημήτρη Χατζηβασιλειάδη, όπου την επομένη οδηγείται κρατούμενος στο στρατοδικείο Αθηνών, την ίδια μέρα στις 10 Απριλίου μου επιβλήθηκε από την στρατολογία Αθηνών πρόστιμο 6000,00, στις 15 Απριλίου συλλαμβάνεται ο ολικός αρνητής στράτευσης Κώστας Γιάνναρος στην Αθήνα και την επομένη οδηγείται και αυτός κρατούμενος στο στρατοδικείο Αθηνών, ενώ στις 18 Απριλίου επιβλήθηκε πρόστιμο 6000,00 στον ολικό αρνητή στράτευσης Κ. Σ. από το Αγρίνιο.
Είναι ολοφάνερο ότι το κράτος ετάκτου ανάγκης, με τους χακί υπηρέτες του ενέτεινε την νομική και οικονομική καταστολή των ολικών αρνητών στράτευσης, μόλις τρείς εβδομάδες μετά την δίκη της 14 Μαρτίου, εφαρμόζοντας εκδικητικούς σχεδιασμούς είτε ενεργοποιώντας εντάλματα σύλληψης με την αυτόφωρη διαδικασία είτε επιβάλλοντας χρηματικά πρόστιμα. Συγκεκριμένα ο Χατζηβασιλειάδης, ο Γιάνναρος και εγώ ήμασταν παρόντες με δεκάδες άλλους αλληλέγγυους και αρνητές στράτευσης στο στρατοδικείο του συντρόφου μας Μιχάλη Τόλη.
Σ” ότι αφορά την υπόθεσή μου, η στρατοκρατία επισήμως, την Δευτέρα 31 Μαρτίου απέστειλε κλητήριο θέσπισμα του εισαγγελέα του στρατοδικείου Αθηνών Αργυρίου Οικονόμου, στην οικία μου (μέσω δικαστικού κλητήρα) και με καλεί να παρουσιαστώ στις 25 Ιούνη στο ακροατήριο του τριμελούς στρατοδικείου Αθηνών στις 9 η ώρα το πρωί. Ο συγκεκριμένος στρατοκράτης στη συγκεκριμένη φυλλάδα με χαρακτηρίζει ως στρατιωτικό(!!!!!), που αρνήθηκα να προσέλθω για να καταταγώ στις ένοπλες δυνάμεις και συγκεκριμένα στο 9ο ΣΠ ως στρατεύσιμος την 25-05-2004 κι έτσι έγινα ανυπόταχτος σε ειρηνική περίοδο.
Θέλω να θυμίσω στον συγκεκριμένο κύριο, ότι στις 255\2004, είχα στείλει συστημένη επιστολή στον τότε υπουργό άμυνας και πολιτικό του προϊστάμενο, το γνωστό καθίκι και πρώην στρατόκαυλο (- αξιωματικός ιπτάμενος της πολεμικής αεροπορίας) Σπήλιο Σπηλιωτόπουλο, όπου ξεκαθαρίζω την θέση μου ως αναρχικός για τους λόγους που αρνούμαι να υποταχτώ στον δολοφονικό τους μηχανισμό. Άρα δεν θεωρώ τον εαυτό μου ανυπόταχτο διότι ακριβώς ενημέρωσα ότι δεν πρόκειται να πάω, επίσης δεν θεωρώ τον εαυτό μου εγκληματία όπως με χαρακτηρίζει το ένταλμα σύλληψης που έκδωσε η αντεισαγγελέας Ουζουνίδου Χρυσή στις 7/05/2013 , διότι ακριβώς ουδέποτε πέρασα κάποιο στρατόπεδο και φόρεσα τα αιματοβαμμένα τους χακί, και ούτε ορκίστηκα στο εγκληματικό τους κράτος πίστη και υποταγή!
Παρ” όλα αυτά, εφόσον θέλουν τόσο πολύ να παραβρεθώ στις άθλιες αίθουσες του στρατοδικείου για να με «δικάσουν», δέχομαι την πρόσκλησή τους ώστε να μιλήσω όχι για τα δικά μου εγκλήματα, αλλά για τα δικά τους τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στο εξωτερικό.
Όσο αφορά το χρηματικό πρόστιμο των 6000 ευρώ που μου επιβλήθηκε στις 10 Απρίλη του 2014 για την ανυποταξία της 23 /01/2014, από τον λοχαγό Ιωάννη Αργυρό και την αντισυνταγματάρχη Ευαγγελία Αθανασίου, θέλω να τους πω ότι πλανούνται πλάνην οικτρά αν νομίζουν ότι θα τρέξω να το πληρώσω, αν νομίζουν ότι θα φοβηθώ την Δ.Ο.Υ. ή αν νομίζουν ότι θα νομιμοποιήσω την υπουργική απόφαση του 2011 των Βενιζέλου και Παπακωνσταντίνου για την συγκεκριμένη χρηματική ποινή, μιας και στην δικιά μου περίπτωση ισχύει το «ουκ λάβεις παρα του μη έχοντος».
Οι εξουσιαστές, οι μπάτσοι, οι δικαστές και οι στρατοδίκες έχουν επιδοθεί σε ένα ανελέητο χτύπημα της κοινωνίας και όλων των αγωνιζόμενων ανθρώπων που τους εναντιώνονται. Τα στρατοδικεία ενάντια στους ολικούς αρνητές στράτευσης αποτελούν κομμάτι της κρατικής καταστολής αλλά ταυτόχρονα είναι ένα επιπλέον πεδίο μάχης και αντίστασης, όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια βγαίνει αλώβητη από το όποιο αποτέλεσμα των ποινών. Σας καλώ όλους λοιπόν, στις 25/06/2014 στο στρατοδικείο του ρούφ στην Αθήνα, για να δείξουμε στους στρατοκράτες ότι η ολική άρνηση στράτευσης δεν είναι μια μεμονωμένη επιλογή που αφορά τον καθένα μας ατομικά, αλλά είναι κομμάτι της κοινωνικής αντίστασης ενάντια στην κρατική βαρβαρότητα.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΡΑΤΟΚΡΑΤΙΑ.
Το A/T Βύρωνα κυκλωμένο από συντρόφους. Μπάτσοι σε πανικό-ολοκληρωμένη ενημέρωση-βίντεος
Επίθεση της αστυνομίας κατά αφισοκολλητών στο Βύρωνα τις πρώτες πρωινές ώρες της Πέμπτης 15 Μαίου και 6 προσαγωγές. Παρά το προχωρημένο της ώρας, λίγο μετά τις 2 τα μεσάνυχτα περίπου 50 σύντροφοι/ισσες συγκεντρώθηκαν έξω από το αστυνομικό τμήμα της περιοχής απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση των προσαχθέντων. Μην περιμένοντας αντανακλαστικά αλληλεγγύης, καθώς το γεγονός συνέβη σε γειτονιά και λόγω της ώρας, οι μπάτσοι αντέδρασαν σε πανικό επιστρατεύοντας ακόμη και μάνικα νερού κατά των συγκεντρωμένων εωσότου φθάσουν διμοιρίες χακί ΜΑΤ, οι οποίες επιτέθηκαν αμέσως με γκλομπς και κρότου-λάμψης μέσα στα στενά του Βύρωνα. Κάποιοι παρέμειναν έξω από το Α/Τ κι όπως έγινε γνωστό οι 6 προσαχθέντες αφέθηκαν λίγο αργότερα ελεύθεροι.
http://youtu.be/yD7TZRwLYxU
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Η καταστολή δεν μας φοβίζει
Στις 14/5/2014 ημέρα Τετάρτη η τοπική εξουσία και η αστυνομία μας απέδειξαν περίτρανα τι σημαίνει γελοιότητα αλλά και τι έπεται μετά τις εκλογές. Μία ήρεμη μέρα από τη μεριά μας ξεκινήσαμε ένα κλασσικό δρομολόγιο αφισοκόλλησης στις γειτονιές του Βύρωνα για την προπαγάνδιση της αντι-εκλογικής συναυλίας στη πλατεία του ταπητουργείου το Σάββατο 17/5.
Από την αρχή κιόλας της παρέμβασης “διάφοροι” άρχισαν να ενοχλούνται με τη παρουσία μας (τηλεφωνήματα κτλ.) και τον λόγο που βρισκόμασταν για ακόμη μια φορά στο δρόμο και όχι μέσα σε κάποιο πολιτικό γραφείο να παρακαλούμε για τα αυτονόητα ή στη θαλπωρή του καναπέ.
Η στιγμή της κορύφωσης ήρθε όταν φτάσαμε στο κεντρικό δρόμο της περιοχής μας, όπου βρίσκονται όλα τα εκλογικά κέντρα. Εκεί λοιπόν την ώρα που κολλάγαμε τις αφίσες μας στο διπλανό κατάστημα από το γραφείο του Μ. Μπαντή εμφανίστηκε με το γνωστό γλοιώδες και θρασύδειλο ύφος ένας εκ των αμέτρητων δημοτικών συμβούλων – κομματόσκυλων του, να μας κάνει υποδείξεις για το που θα κάνουμε τη παρέμβασή μας και αφού κατέβασε με τραμπούκικο τρόπο μια αφίσα μας εκεί οι τόνοι ανέβηκαν και φυσικά πήρε τις ανάλογες φραστικές απαντήσεις που του άξιζαν. Συνεχίσαμε τη παρέμβασή μας και σε λιγότερο από 10 λεπτά και ούτε 100 μέτρα από το πρώτο συμβάν βρεθήκαμε περικυκλωμένοι από κάθε λογής μπάτσους (ΔΙ.ΑΣ, περιπολικά, ασφαλίτες) να μας ζητάνε τα στοιχεία μας. Η αρνητική και ανυποχώρητη στάση μας, πυροδότησε μια μάχη σώμα με σώμα με αρκετούς από εμάς και τους υπόλοιπους να προσπαθούμε να πάρουμε τους συντρόφους μας από τα χέρια τους με κατάληξη τη προσαγωγή 6 ατόμων.
Τα γεγονότα όμως δεν τελειώνουν εδώ. Τα γρήγορα αντανακλαστικά του κινηματικού κόσμου, αλλά και των γειτόνων δημιούργησαν ένα σύνολο αλληλέγγυου πλήθους, το οποίο κατευθύνθηκε προς το Α.Τ. Βύρωνα, όπου κρατούνταν οι σύντροφοι.
Η έμπρακτη αλληλεγγύη απαντήθηκε αφ’ ενός με την εμφάνιση μιας διμοιρίας ΜΑΤ που απώθησε βίαια το συγκεντρωμένο κόσμο και αφ’ ετέρου με την απελευθέρωση των συντρόφων προς αποφυγή περαιτέρω κλιμάκωσης.
Η συμπεριφορά αυτή από τα κομματόσκυλα και τους μπάτσους δε ξαφνιάζει κανέναν άνθρωπο, ο οποίος αγωνίζεται για την αξιοπρέπειά του και δε τρώει τα παχιά τους λόγια και τις δεσμεύσεις τους ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, αλλά τον διαβεβαιώνει ότι οποιαδήποτε αντίδραση και διαφορετική άποψη θα καταστέλλεται.
Από τη μεριά μας τους στέλνουμε ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα ότι ο αγώνας για τη κοινωνική επανάσταση και χειραφέτηση δεν θα τελειώσει ποτέ και ότι θα είναι ανυποχώρητος μέχρι την ΑΝΑΡΧΙΑ
Αναρχικοί- ες, αγωνιζόμενοι- ες
Υ.Γ.
Ελπίζουμε όλοι οι γείτονες να είδαν τους τραμπούκους μπράβους σας με τα λοστάρια και τα παλούκια στα χέρια για να καταλάβουν πως οι μόνοι τρομοκράτες είναι κάθε λογής αφεντικά είτε μικρά, είτε μεγάλα, είτε πολιτικά, είτε οικονομικά.
