- Details
- Category: Αναλύσεις
- ενημερωτικό έντυπο της εκδήλωσης από τον Θερσίτη (μπορείτε να κατεβάσετε όλο το έντυπο σε αρχείο μορφής .Pdf από εδώ)
- έντυπο με τις ανακοινώσεις των συντροφων/ισών του Σερζ και των γονιών του και με συμπληρωμένες από τον Θερσίτη τις 2 τελευταίες ανακοινώσεις, το οποίο εκδόθηκε από πρωτοβουλία συντρόφων/ισων για την εκδήλωση στην ΑΣΟΕΕ στις 24/4/2023 (μπορείτε να το κατεβάσετε σε αρχείο μορφής .Pdf από εδώ)
Προβολή-ενημέρωση για τους εξελισσόμενους αγώνες στη Γαλλία (επικοινωνία με συντρόφια από Τουλούζη)
Χαρτοπανό σε Ίλιον & Αγ.Αναργύρους για τον Serge και την αλληλεγγύη στ@ αγωνιζόμενα στη Γαλλία
Πανό αλληλεγγύης σε Ίλιον-Αγ.Αναργύρους για τον σύντροφο Serge και τ@ εξεγερμένα στη Γαλλία
- Details
- Category: Αναλύσεις
.
Εισηγητικό κείμενο της εκδήλωσης του Θερσίτη «Ο πληθωρισμός ως ιστορική έκφραση της βίας του χρήματος απέναντι στις κοινωνικές αντιστάσεις» (1/4/2023)
Για να κατεβάσετε το έντυπο της εισήγησης σε αρχείο μορφής .Pdf πατήστε εδώ.
- Details
- Category: Αναλύσεις
[Κείμενο που μοιράζεται στις γειτονιές του Ιλίου και των Αγ.Αναργύρων από τον Θερσίτη]
Είναι πέρα από ξεκάθαρο πως το σιδηροδρομικό «ατύχημα» στα Τέμπη ούτε ατύχημα ήταν, ούτε «ατυχές περιστατικό». Ήταν απλά «μέσα στο πρόγραμμα». Όλα στήνονταν και ακολουθούσαν ένα «σχέδιο» που απλά περίμενε την εναρμόνιση όλων των παραμέτρων για να εκδηλωθεί με τέτοια φονικότητα.
Και το σχέδιο αυτό περνά όχι μόνο μέσα από τη χρόνια και σκόπιμη υποβάθμιση των λεγόμενων δημόσιων υποδομών για να έρθουν ως σωτήρες οι επενδυτές που θα αγοράσουν σε εξευτελιστικές τιμές. Στη συνέχεια, οι επενδυτές θα πουλήσουν ένα νέο προϊόν με εκσυγχρονισμένα χαρακτηριστικά: γρήγορα τρένα, ταχείες μετακινήσεις, ανέσεις, πρόθυμο (και κακοπληρωμένο) προσωπικό και βέβαια «νέες τεχνολογίες». Δεν είναι λοιπόν προϋπόθεση για τα ατυχήματα ούτε απλά οι ιδιωτικοποιήσεις ούτε κάποιος διευρυμένος οικονομικός κυνισμός των εταιρειών (αυτά θα έπρεπε μάλλον να θεωρούνται ήδη δεδομένα). Τα ατυχήματα συμβαίνουν γιατί το ίδιο το προϊόν τα εμπεριέχει ως πιθανότητα: οι συγκοινωνίες είναι ένα εμπόρευμα που κινείται πάνω στην «αξία» της ταχύτητας, της παραγωγικότητας, των τεχνολογιών, του να είναι όλα ρυθμισμένα και στην ώρα τους, στην απαρέγκλιτη, στρατιωτική τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων. Και αυτά όλα απαιτούν συμπίεση: κόστους, χρόνου, χώρου. Αυτό ακριβώς αγοράζουμε με κάθε εισιτήριο… θεωρώντας ταυτόχρονα και αφελώς πως τα γρήγορα τρένα με έναν «μαγικό» τρόπο «αναβαθμίζουν» το επίπεδο της ζωής επειδή «μικραίνουν τις αποστάσεις».
Η ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου ως μεγάλου βεληνεκούς επένδυση, όχι μόνο για τη μεταφορά επιβατών αλλά και τη γρηγορότερη μεταφορά εμπορευμάτων, όπου αυτή συνέβη (π.χ. Ιταλία, Γαλλία κτλ.) είχε συγκεκριμένα αποτελέσματα: αρχικά τεράστια περιβαλλοντική καταστροφή για να φτιαχτούν νέες ή να εκσυγχρονιστούν οι υπάρχουσες υποδομές για να αντεπεξέρχονται στις απαιτήσεις των γρήγορων και «έξυπνων» τρένων. Η στελέχωση των υπηρεσιών ακολουθεί επίσης ένα γνώριμο μοτίβο: χαμηλοί μισθοί, επισφάλεια και βέβαια χτύπημα οποιασδήποτε προσπάθειας οργάνωσης των εργαζομένων. Σε δεύτερο επίπεδο το «θελκτικό» προϊόν των «γρήγορων μετακινήσεων» αγοράζεται από τους καταναλωτές με τη διασφάλιση πως με κάποιο τρόπο οι «νέες τεχνολογίες» καθιστούν τη μετακίνηση όχι μόνο άνετη αλλά και ασφαλή. Κι όμως αρκούν μερικά «ατυχήματα» για να φανεί πως μαζί με την «άνετη και ασφαλή μετακίνηση» αγοράζεις και τον ίδιο τον κίνδυνο, το ρίσκο ενός γρήγορου τρένου που για να είναι «στην ώρα του» πρέπει ταυτόχρονα να είναι και αποδοτικό στους ιδιοκτήτες του, άρα πρέπει να δουλεύει στο όριο. Και αν και όταν θα συμβεί η καταστροφή, προβλέπονται και οι αντίστοιχες συγνώμες, οι υπολογισμένες στο κόστος αποζημιώσεις και βέβαια «νέες τεχνολογικές μέθοδοι και δικλείδες ασφαλείας» για να αποφευχθεί κάτι παρόμοιο στο μέλλον.
Κάτι τέτοιο δεν ζούμε κι εμείς εδώ τώρα πάνω στις/ους νεκρές/ους επιβάτες των Τεμπών; Η διαδρομή δεν είναι η ίδια όπως και αλλού; Βεβαίως, εδώ, υπήρχε μια ειδοποιός διαφορά: το «θελκτικό» προϊόν της γρήγορης μετακίνησης δεν πληρούσε εντέλει ούτε τα στοιχειώδη.
Μήπως οι νεκροί στα Τέμπη γίνονται η «ευκαιρία» για την «αγία ανάπτυξη» να φτιαχτεί ένας «σύγχρονος σιδηρόδρομος», όπως λένε διάφορα σκουπίδια δημοσιογράφοι και μη, τις τελευταίες μέρες; Αυτή που μιλάνε δεν είναι παρά η γλώσσα της καθημερινότητας, της «αγίας οικονομίας» που όλα τα θεραπεύει με το άγγιγμά της, ενός κώδικα που έχει ενσωματωθεί κοινωνικά και δεν κουδουνίζει παράξενα στα αυτιά μας: κάθε καταστροφή από τα κάτω είναι μια ευκαιρία για αξιοποίηση των εμπορευμάτων (με την όποια μορφή, είτε προϊόντων είτε ανθρώπων) που χάθηκαν, ένας μικρός πόλεμος δηλαδή που καταστρέφει τα περισσευούμενα εμπορεύματα για να μπορέσει και πάλι να ανθίσει η αγία οικονομία. Και οι υποτελείς τάξεις είναι οι πρώτες που θα επωμιστούν αυτό το «κόστος», οι πρώτες που θα αγοράσουν αυτόν τον κίνδυνο προκειμένου να βιοποριστούν, να μετακινηθούν, να επιβιώσουν…
Το σιδηροδρομικό δίκτυο στην Ελλάδα απέκτησε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την «αγία ανάπτυξη» κυρίως για το κομμάτι της μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων από μεγάλα λιμάνια (Πειραιάς, Θεσσαλονίκη, Αλεξανδρούπολη κτλ.) ή ζώνες logistics (Θριάσιο). Η επένδυση στη μετακίνηση των εμπορευμάτων-επιβατών ήταν μικρότερης τάξης με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται αναφορικά με το προσφερόμενο προϊόν. Από κει και πέρα αρχίζει η λογιστική του τι θα κοστίσει στους ιδιοκτήτες περισσότερο… Το πρώτο μέλημα βεβαίως ήταν να δοθεί βάρος στον έλεγχο της κίνησης των επιβατών, στην αποτροπή της «λαθρεπιβίβασης». Τα μέσα μεταφοράς οφείλουν να είναι καταρχάς ασφαλή για τα κέρδη των αφεντικών. Όλα τα άλλα έπονται… Δυστυχώς ενώ όλα αυτά είναι καθημερινά παρόντα, οι από τα κάτω τα «ανακαλύπτουν» όταν μια ακόμα καταστροφή πέσει επάνω στα κεφάλια τους.
Από την πρώτη στιγμή της σύγκρουσης των τρένων υπήρξε μια συγκεκριμένη μεθόδευση επιμονής στην παραγωγή μιας κοινής αφήγησης «σοκ και πένθους». Γιατί κάπως έπρεπε να τιθασευτεί αυτό που αποκαλυπτόταν με ωμότητα μπροστά στα μάτια όλων: ότι στον κόσμο του κράτους και των αφεντικών «ατυχήματα» συμβαίνουν σε αναλώσιμες ζωές. Στην συγκεκριμένη περίπτωση αυτές οι ζωές ήταν καταναλωτές των εκσυγχρονισμένων γρήγορων τρένων. Σε άλλες περιπτώσεις οι αναλώσιμες ζωές παθαίνουν «ατυχήματα» στη δουλειά τους ως εργαζόμεν@ για την εθνική οικονομία ή τις ανάγκες της επιχείρησης. Αλλού γίνονται πεδίο βολής για «εξοστρακισμένες» σφαίρες μπάτσων γιατί είναι ταυτόχρονα όχι μόνο αναλώσιμες αλλά και ανεπιθύμητες ζωές. Και κάποιες άλλες πνίγονται, δολοφονούνται, εξευτελίζονται στο Αιγαίο και στα σύνορα, ως ξένες, ως περιττές. Αυτές είναι οι διαφορετικές όψεις της θανατοπολιτικής της κυριαρχίας, «ταιριαστές» κάθε φορά για τα αντίστοιχα υποκείμενα που αφορούν. Και καμία από αυτές δεν θα έπρεπε να τυγχάνει επιλεκτικότητας ή ιεράρχησης στο θυμικό των από κάτω. Τις ίδιες μέρες με τα Τέμπη συνέβη άλλο ένα «ατύχημα» στο Αιγαίο, ανάμεσα στα πολλά, με περισσότερους από δέκα θανάτους μεταναστριών, αλλά ούτε κεριά, μπαλόνια και ανθρωπισμοί, ούτε σοσιαλμηντιακά χάπενινγκ, ούτε «θλίψη», «πένθος», οργή δεν φάνηκαν πουθενά.
Και ενώ πριν κράτος και αφεντικά μάς σέρβιραν κίνδυνο για να αγοράσουμε, ξαφνικά, με το «ατύχημα» στα Τέμπη, άρχισαν να μας σερβίρουν «θλίψη και εθνικό πένθος». Για να τα αγοράσουμε κι αυτά… Η υπερπαραγωγή λόγων «εθνικού πένθους» όμως βόλεψε πολύπλευρα. Βόλεψε όχι μόνο την εταιρεία ή το κράτος και την παρούσα κυβέρνηση, που επιδίωκαν μέσω μιας κατασκευασμένης εθνικής ομοψυχίας να συσκοτίσουν το προφανές των ευθυνών τους, αλλά και την αριστερά του κράτους: υπερεπένδυση στο «εθνικό πένθος», αξιοποίηση των θανάτων, ακατάσχετη νεκρολογία που έφτασε μάλιστα σε σημείο να αποδίδει μια κοινή ταυτότητα σε όλους τους νεκρούς (αυτήν του νέου/ας φοιτητή/ριας), επειδή πολλά από τα θύματα ήταν νεαρά άτομα. Αναπαράγοντας μια λογική πένθους στη βάση μιας κυρίαρχης ηλικιακής επιλεκτικότητας, μιας ιεραρχικής κλίμακας για τις αξιομνημόνευτες απώλειες -η απώλεια της ζωής μιας 38χρονης ή ενός 57χρονου πέρασε έτσι σε δεύτερο πλάνο, πόσο μάλλον των μεταναστών από το Μπαγκλαντές και τη Συρία… Όλο αυτό πέτυχε τελικά μια αντιστροφή του συνθήματος (που η ίδια η αριστερά λάνσαρε) «οι ζωές μας μετράνε», κάνοντας τελικά δυνατή μια «διατίμηση» των ζωών που «αξίζουν» να γίνουν συνθήματα, πανό, και πλακάτ. Και βέβαια όλος αυτός ο «πένθιμος» λόγος βόλευε. Άνευρες παραστάσεις με ρεσώ και μπαλόνια και σχολικές τσάντες, φτηνές καταγγελίες, πορείες που μετρούσαν τη γενικευμένη κοινωνική οργή με δημοσκοπικούς όρους, για να καταλήξει αυτή μεταφρασμένη είτε ως «ελπίδα» είτε ως «ανατροπή» στις κάλπες. Η γνωστή ρητορεία για τους «προβοκάτορες που αμαυρώνουν τις λαϊκές εκδηλώσεις» εντάθηκε, γιατί όπως και να το κάνουμε πλησιάζουν εκλογές και η έμπρακτη οργή διαταράσσει το δημοκρατικό πανηγυράκι… Ο κόσμος που κατέβηκε στους δρόμους έπρεπε με κάποιο τρόπο να συμμορφωθεί σε ένα savoir vivre οριζόμενο από κάποιο αφαιρετικό «κοινό πένθος», να οριστεί το ίδιο ως ένα διαρκές θύμα (αγαπημένος ρόλος της αριστεράς) που επιζητά λίγη κρατική φροντίδα και στοργή και όχι να εκφράσει την οργή του για την συμπίεση που δέχεται πολύπλευρα, την αίσθηση διαρκούς υποτίμησης που γίνεται ο μοναδικός ορίζοντας του, τους «κινδύνους» που βαρέθηκε να αγοράζει εδώ και χρόνια: από τη «δημοσιονομική κρίση» και την εκκωφαντική φτωχοποίηση, στις καραντίνες και τον υγειονομικό/αστυνομικό έλεγχο, τον εξελισσόμενο πόλεμο που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την κατάληξή του, μέχρι την τρέχουσα πληθωριστική κρίση.
Το «ατύχημα» στα Τέμπη δεν ήταν προϊόν κάποιας μη αναμενόμενης «αρρυθμίας» της καπιταλιστικής μηχανής. Δεν ήταν ένα αναπάντεχο «τεχνικό ζήτημα» που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί με λίγη περισσότερη «νέα τεχνολογία», λίγη περισσότερη ψηφιοποίηση και με κρατικό έλεγχο. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως όταν αυτά υπάρχουν, η ευθύνη για τα «ατυχήματα» (και συμβαίνουν πολλά) θα βαραίνει κάποιον «απρόσεχτο» εργαζόμενο. Οι αρρυθμίες και τα τεχνικά ζητήματα είναι ενσωματωμένα στη δομή και λειτουργία της καπιταλιστικής μηχανής και η λύση που προβλέπεται δεν είναι παρά η ακόμη μεγαλύτερη επέκτασή της. Μέχρι το επόμενο «ατύχημα».
Όσο μιλάμε για «ασφαλείς μετακινήσεις», για «ελλιπή μέτρα», για ανάγκη «τεχνολογικής αναβάθμισης», μπορεί να θεωρούμε πως μιλάμε για τη στοιχειώδη προστασία μας από την φονικότητα κράτους και κεφαλαίου, στην ουσία όμως ξαναθέτουμε τους όρους και τα όρια νέων «ατυχών στιγμών». Όσο συνεχίζουμε να θεωρούμε πως η ταχύτητα, η παραγωγικότητα και η ανάπτυξη είναι «κοινωνικές αρετές», όσο γοητευόμαστε από την ρητορεία πως η «τεχνολογία σώζει» θα σερνόμαστε από την «κακιά στιγμή». Όσο δεν αντιστεκόμαστε από κοινού στην αναλωσιμότητά μας ως υποτελείς τάξεις, θα ισοπεδωνόμαστε από τη φονική κανονικότητα της καπιταλιστικής μηχανής. Όσο θα συνεχίζουμε να αγοράζουμε τον κίνδυνο που μας πουλάνε κράτος και αφεντικά, θα ξαναβρισκόμαστε και πάλι εδώ: να λέμε τα αυτονόητα μετά από ένα «μεγάλο γεγονός» που έπεσε στα κεφάλια κάποιων.
Δεν υπάρχει κάποιο κοινό πένθος να μοιραστούμε με τους δήμιους. Δεν θα πούμε «οι ζωές μας μετράνε» γιατί έτσι είναι σαν να υποκύπτουμε σε μια συνομιλία για το αδιαπραγμάτευτο της αξίας τους και μάλιστα απευθυνόμενες σε εκείνους που τις απαξιώνουν, σαν να αποδεχόμαστε ταυτόχρονα ότι το κράτος οφείλει να ρυθμίσει/αναβαθμίσει την αξία τους, άρα σαν να θέτουμε από μόν@ μας σε διατίμηση τ@ ευατ@ μας.
Δεν είναι μόνο τα Τέμπη,
έχουμε όλους τους λόγους του κόσμου να είμαστε έξω
και να κάνουμε λαμπόγυαλο τον μισητό τους κόσμο.
Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας & ανατροπής
νέστορος & ευαγγελιστρίας, ίλιον
[για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής .Pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Αναλύσεις
Κανένας θάνατος δεν είναι τυχαίος, πόσο μάλλον όταν προέρχεται από το όπλο ενός μπάτσου. Εδώ και δυο περίπου εβδομάδες γίνεται μια συστηματική προσπάθεια από όλους της φορείς της καθεστωτικής προπαγάνδας να παρουσιαστεί ως «σύμπτωση» η ταυτόχρονη παρουσία του Κώστα Φραγκούλη και των δολοφόνων του στη συγκεκριμένη διασταύρωση, 500 μέτρα από τον καταυλισμό της Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη. Όμως δεν ήταν: οι Ρομ, οι γειτονιές και οι καταυλισμοί τους, η καθημερινότητά τους, είναι σταθερά στο στόχαστρο της κρατικής πολιτικής, και μάλιστα με εντεινόμενο τρόπο τα τελευταία χρόνια. Οι μπάτσοι ήταν εκεί με την πρόθεση και την εντολή να «εμπλακούν» σε κάποιο περιστατικό, «γιατί η επιτήρησή τους πρέπει να είναι αυξημένη».
Για να επιτύχει αυτή η αποστολή διατίθεται μια πληθώρα κατασταλτικών μέσων που φτάνουν μέχρι τις πάνοπλες ειδικές δυνάμεις, οι οποίες εισέβαλαν σε δεκάδες σπίτια Ρομ σε Μενίδι, Ζεφύρι, Ασπρόπυργο και αλλού προκειμένου να τους κλείσουν το στόμα και να μην ξανακατέβουν στον δρόμο, αντιδρώντας για τον θάνατο κάποιου με τον οποίο αισθάνονταν ότι βρίσκονταν στην ίδια θέση. Το εύρος και το βάθος, ωστόσο, της κατασταλτικής στρατηγικής των μπάτσων απαιτεί και προϋποθέτει τη συνεργασία με τα κάθε είδους μικρά και μεγάλα αφεντικά, των κάθε λογής μικρών και μεγάλων βενζινάδικων. Αφεντικά που είναι πρόθυμα όχι μόνο να τους παρέχουν δωρεάν καύσιμα, τροφή και ψυχαγωγία ενόσω αυτοί περιπολούν, αλλά αποτελούν και το αναγκαίο κοινωνικό στήριγμα για τη διαρκή υποτίμηση των Ρομ. Είναι οι ίδιοι που για ένα κλεμμένο εικοσάευρο σε βενζίνη έδωσαν το πράσινο φως για την καταδίωξη και τη δολοφονία. Πιστεύοντας, εννοείται, ότι δεν θα υπάρχουν συνέπειες.
Όσο για τους άλλους, τους ξεφτιλισμένους ρατσιστές απολογητές που συνεχίζουν μέχρι σήμερα να δικαιολογούν τον δολοφόνο, τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο του ρόλου που επιτελεί κοινωνικά- δήθεν ότι ήταν αμυνόμενος, δήθεν ότι «υπήρχε κίνδυνος εμβολισμού των οχημάτων»- βλέπουν καθαρά μπροστά τους είκοσι μήνες μετά έναν νέο Νίκο Σαμπάνη που του αξίζει, και σε αυτόν, ένας βέβαιος θάνατος. Κι ας μην είναι οι μπάτσοι εφτά και οι σφαίρες τριάντα αυτή τη φορά. Άλλωστε, δεν χρειάστηκε να ριχτεί καμιά σφαίρα για να δολοφονηθεί πρόσφατα από ξυλοδαρμό ένας Ρομά στο Μενίδι ούτε για τον σοβαρό τραυματισμό ενός νεαρού Ρομά στον Βόλο μετά από πρ-σκρουση του αυτοκινήτου του σε τοίχο έπειτα από καταδίωξη. Δεν είναι τυχαίο ότι και στις δυο αυτές περιπτώσεις οι άμεσα εμπλεκόμενοι είναι μπάτσοι.
Για αυτό το παραγωγικό τους έργο είναι που οι μπάτσοι θα εισπράξουν φέτος έκτακτο επίδομα 600 € για τα Χριστούγεννα, όπως ανακοίνωσε ο ίδιος ο πρωθυπουργός μια μέρα μετά τη δολοφονία στη Θεσσαλονίκη. Γιατί τη δουλειά τους, την εφαρμοσμένη θανατοπολιτική, την ιεράρχηση της ζωής των πληβείων σε μια κλίμακα αξίας και θανάτου, δεν μπορεί να την κάνει ο καθένας. Για παράδειγμα, η ανεκτίμητη συμβολή τους στην υποτίμηση των μεταναστών και μεταναστριών εδώ και 30 χρόνια τούς έχει μετατρέψει σε πολιτικό εργαλείο ακριβείας κάθε φορά που μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα πρέπει να καταδειχθεί ως «κίνδυνος» και άρα να γίνει επιδεκτική άσκησης βίας επάνω της. Και ακόμα καλύτερα αν αυτός ο «κίνδυνος» είναι διαρκής, ώστε να μπορεί να ενταχθεί κατά βούληση σε μια διαρκή πολιτική καθημερινότητα έκτακτης ανάγκης.
Το γεγονός ότι πολύ γρήγορα, μέσα σε ελάχιστες μέρες ή και ώρες μετά τη δολοφονία του Κώστα Φραγκούλη, διάφοροι πολιτικοί συνεργάτες της αστυνομίας άρχισαν να αναφέρονται σε «προβλήματα ενσωμάτωσης των Ρομ εδώ και 30 χρόνια» εκφράζει πάνω από όλα την προσπάθεια να κατασκευαστεί μια «διαφορά» και να παρουσιαστεί ως φυσική και αναπόφευκτη: «εμείς τους προσφέρουμε τη δυνατότητα ενσωμάτωσης, αυτοί είναι που την αρνούνται, άρα είναι αναπόφευκτο να υπάρχουν τριβές και ατυχήματα»… Η για πρώτη φορά καταγραφή των Ρομ στο Νομισματοκοπείο υπό αριστερή δημοτική διαχείριση, η σκλήρυνση της επιδοματικής πολιτικής απέναντί τους από το καλοκαίρι του 2021 που συνδέει την καταβολή του επιδόματός τους με το να πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο και την «εύρυθμη λειτουργία της οικογένειας», ο επιλεκτικός αποκλεισμός των καταυλισμών κατά τη διάρκεια της πρόσφατης διαχείρισης της covid-19, το ανελέητο κυνήγι των «παλιατζήδων», οι αλλεπάλληλες δολοφονίες, όλα αυτά αποκρύπτονται βολικά για να μπορούν να συνεχιστούν απρόσκοπτα ως κομμάτι μιας ευρύτερης στρατηγικής υποτίμησης της ζωής των υποτελών. Και στα σώματα των Ρομ τέμνονται οι σύγχρονες στρατηγικές της εξουσίας.
Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι βάρυνε πιο πολύ: το χρώμα του δέρματός του, ο «τρόπος ζωής» του, ο «αέρας» με τον οποίο σηκώθηκε και έφυγε χωρίς να πληρώσει. Ή όλα αυτά μαζί. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι η απειθαρχία του να σπας τις πολλαπλές καραντίνες, η αψήφιση των ελέγχων κάθε εξουσίας, ενοχλεί τους φορείς της, αυτοαποκαλούμενους ή θεσμικούς, οι οποίοι είναι πρόθυμοι να διεκδικήσουν κάθε ψίχουλό της προκειμένου να επιβληθούν σε μια ζωή που τη θεωρούν κατώτερη. Ένα κομμάτι της ζωής του μας αφορά, αυτό θα το λέμε συνέχεια.
Οι φωτιές του Κώστα Φραγκούλη είναι και δικές μας
Nα μην συνηθίσουμε τον θάνατο
Μπάτσοι σκουπίδια δολοφόνοι
[για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής .Pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Αναλύσεις
[κείμενο δρόμου του Θερσίτη που μοιράζεται στις γειτονιές του Ιλίου, των Αγ. Αναργύρων και της Πετρούπολης, Δεκέμβριος 2022]
Από τις 2 Νοεμβρίου τέθηκε σε ισχύ «το καλάθι του νοικοκυριού», τελευταία έμπνευση των κρατικών επιτελείων δήθεν για την ενίσχυση των χαμηλών και μεσαίων εισοδημάτων. Αν είναι κάτι που πρέπει ευθύς εξαρχής να παρατηρήσουμε, σε μια προσπάθεια να διαπεράσουμε την καθεστωτική προπαγάνδα, δεν είναι μόνο η σκόπιμη απροσδιοριστία που περιβάλλει το συγκεκριμένο μέτρο για να μπορούν τα σουπερμάρκετ να ρυθμίζουν όπως θέλουν τις τιμές. Το μέτρο αυτό προσδιορίζει και επίσημα κάτι ξεκάθαρο: την υπαγωγή των «από τα κάτω» σε ένα νέο κύκλο διαχείρισης της κρίσης. Έτσι, μπορεί να εμφανίζεται ως χειρονομία στήριξης των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, αλλά εκτελείται με ύφος που αντιστοιχεί σε υποτιμητική φιλανθρωπία. Έχει ως προμετωπίδα τη ρύθμιση των τιμών σε συγκεκριμένα «βασικά» εμπορεύματα, αλλά συνδέεται με μια σειρά αναδιαρθρώσεων αιχμής (π.χ. ψηφιακή οργάνωση εργασίας, αναδιάρθρωση στην περίθαλψη κτλ.) που δεν έχουν στενή σχέση με τιμολόγια και πλαφόν. Έρχεται μαζί με άλλα αντίστοιχα επιδοματικά μέτρα (τα διάφορα pass) που νομοθετούνται ως έκτακτα και οριοθετούν ολόκληρες επικράτειες κοινωνικών σχέσεων, στις οποίες κάποι@ θα μπορεί να εισέρχεται πλέον μόνο με κωδικούς.
Θα ήταν σφάλμα, επομένως, να το αντιμετωπίσουμε ως κάτι περιστασιακό ή κάποιο συνηθισμένο επικοινωνιακό κυβερνητικό παιχνίδι. Εξίσου σφάλμα θα ήταν να θα δεχτούμε την κρατική αφήγηση που θέλει τον πόλεμο στην Ουκρανία να αποτελεί την αιτία επιβολής του συγκεκριμένου μέτρου. Κάτι τέτοιο, αν μη τι άλλο, θα έθετε στο απυρόβλητο, διαμέσου της παραγωγής ανασφάλειας και φόβου, τα μεγάλα κέρδη που αποκόμισαν οι καπιταλιστές του κλάδου τα τελευταία δυο χρόνια του πολέμου ενάντια στον «αόρατο εχθρό» covid-19.
Η «ακρίβεια» δεν είναι ένα παιχνίδι «αδηφάγων κερδοσκόπων», golden boys και πολυεθνικών επιχειρήσεων: υπάρχει ένα ολόκληρο φάσμα συμφερόντων –τόσο από το μεγάλο κεφάλαιο όσο και από τα πολλά μικρά αφεντικά και ιδιοκτήτες που στοιχίζονται πίσω του για να μπορέσουν να επιβιώσουν– το οποίο επωφελείται από τις υψηλές τιμές των εμπορευμάτων.
Τα αφεντικά κάθε λογής λοιπόν κάνουν τις συμμαχίες τους. Το πρόβλημα όμως είναι πως οι «από τα κάτω» όχι μόνο δεν κάνουν τις δικές τους συμμαχίες αλλά συνεχίζουν να επιτελούν συμπεριφορές και «αξίες» ανταγωνισμού, εξατομίκευσης ή/και μιας ακατανόητης υπομονής που εντέλει αναπαράγει ένα ανθρωποφαγικό σκηνικό «παιχνιδιού επιβίωσης». Όλοι εναντίον όλων αντί ένα απλό: «Αν πεινάμε ας φάμε τους πλούσιους! Αν κρυώνουμε ας κάψουμε τις τράπεζες! Δεν είμαστε μόνες/οι: Έχουμε η μία το άλλο!».
Η κυρίαρχη προπαγάνδα αρέσκεται με το να θολώνει την κοινωνική πραγματικότητα: μας δείχνει τα «γεμάτα μαγαζιά», το μποτιλιάρισμα στους δρόμους, την «κοσμοπλημμύρα στην Ερμού» για να κλείσει πονηρά το μάτι ότι «λεφτά υπάρχουν». Πρόκειται για μια υπόδειξη με πολλές σημασίες: από τη μία οι «φυσιολογικοί» είναι αυτοί που καταναλώνουν, άρα οι υπόλοιποι/ες/α δεν είναι παρά κάποιοι/ες/α σε μια διαρκή αποτυχία. Από την άλλη είναι ένα κάλεσμα στις τάξεις των «αποτυχημένων» να αρπάξουν και την παραμικρή ευκαιρία ανέλιξης που τους εμφανίζεται διαμέσου της αμοιβαίας εργαλειοποίησης και υποτίμησης άλλων «αποτυχημένων»… Αν είναι να επιβιώσεις ως «κανονικός» θα πρέπει να πατήσεις πάνω στις ζωές των άλλων.
Οι πληβείοι ως κίνδυνος
Η υποτίμηση της ζωής είναι ιδιαίτερα αισθητή στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα εδώ και πάνω από 10 χρόνια, μέσα από το βίωμα μιας κρίσης που ποτέ δεν ξεπεράστηκε. Χαμηλοί μισθοί, αυξημένα ενοίκια, ένταση της καταστολής και της βίας προς τις αδύναμες/ους συνθέτουν ένα σκηνικό εκτεταμένης προλεταριοποίησης που δεν λέει να σταματήσει. Το ρίσκο και η ανασφάλεια των αγορών γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας των πληβείων, κομμάτι της/του εαυτής/του τους: οι ανάγκες γίνονται ρευστές και επισφαλείς, διαμέσου μιας επιθετικής καπιταλιστικής στρατηγικής που θολώνει το καθεστώς του τακτικού και του έκτακτου, του «κανονικού» και του «μη κανονικού». Θολώνει το πεδίο ανάμεσα στην «οικονομία της ειρήνης» και τον πόλεμο, αφού οι διακριτές αυτές (μέχρι πρότινος) σφαίρες διαπλέκονται αξεδιάλυτα. Η ζωή και ο θάνατος των «επικίνδυνων τάξεων» ολοένα και εντονότερα μπαίνει στο στόχαστρο του κεφαλαίου και του κράτους ως αντικείμενο επιτήρησης, ελέγχου και αξιολόγησης. Όλοι/ες οι πληβείοι/ες πρέπει να μάθουν να ζουν και να πεθαίνουν ως τέτοιοι/ες. Κάτι τέτοιο εξάλλου υπονοούσε η κυνική και καθόλου ατυχής φράση του ανώτατου κρατικού στελέχους «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει».
Η διαχείριση της covid-19 εγκαινίασε μια γενικευμένη καθημερινότητα έκτακτης ανάγκης όπου επιδόματα, προνόμια, εντολές, διαγγέλματα, «πράξεις νομοθετικού περιεχομένου» και περιορισμοί εμφανίζονται σε μια κοινή αφήγηση «κρίσης» και «αόρατων εχθρών». Αυτό είναι και το πραγματικό υπόβαθρο της έκτακτης νομοθεσίας που επιβάλλουν οι σημερινοί συνεργάτες των αφεντικών και διαχειριστές της ζωής μας: να μάθουμε να ζούμε στη νέα κανονικότητα ως φορείς αναγκών που καθορίζονται από την εξουσία και τους ειδικούς με στρατιωτικούς όρους. Η ομοιότητα της προτεινομένης λίστας διατίμησης των 50 βασικών προϊόντων με τη βεβαίωση κατ’ εξαίρεση μετακίνησης πολιτών κατά τη διάρκεια του lockdown (οι περίφημοι 5 βασικοί λόγοι) είναι κάτι παραπάνω από εμφανής: και στις δυο περιπτώσεις η ζωή μας σπάει σε κομμάτια και ταυτίζεται με την ικανοποίηση συγκεκριμένων αναγκών που προσδιορίζονται έξω και πέρα από εμάς και ιεραρχούνται ως σημαντικότερες από άλλες μας ανάγκες.
Ο δικός μας πόλεμος
Ο πληθωρισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των αφεντικών ως όπλο για να απαξιώσουν κι άλλο τις ζωές μας, απέναντι σε μια κρίση που δεν είναι δυνατόν να ξεπεραστεί διαφορετικά παρά μόνο βαθαίνοντας, μέχρι να πάρει τη μορφή στρατιωτικής σύρραξης μεγάλης κλίμακας. Ο πόλεμος είναι η συνέχεια της οικονομίας με άλλα μέσα, όσο και το αντίστροφο.
Όχι μόνο γιατί ακρίβυναν τα πράγματα στα ράφια των σουπερμάρκετ: ζούμε σε μια εποχή στην οποία «μικρές» πολεμικές «εμπλοκές» μάς περιτριγυρίζουν: από την «αναδιάρθρωση» των εργασιακών σχέσεων και τα μικρά και μεγάλα εργασιακά κάτεργα των 715 ευρώ μικτών, ως την περαιτέρω υποβάθμιση των δομών περίθαλψης, την ασφυκτική μας περικύκλωση από «έργα ανάπτυξης» που ρυπαίνουν γη, νερό και αέρα. Από την σκληρή καταστολή όσων αντιστέκονται, τον νέο κύκλο εκκενώσεων καταλήψεων και απελευθερωμένων χώρων, μέχρι την περίφραξη σε στρατόπεδα εκτόπισης και αορατοποίησης και τη θανάτωση (σε «ναυτικά ατυχήματα» και σε νάρκες στον έβρο) αυτών που περισσεύουν και έχουν υποτιμηθεί όσο κανένα άλλο κοινωνικό κομμάτι: τις μετανάστριες και μετανάστες.
Αν θέλουμε να μην μας καταπιεί αυτή η «εποχή», χρειάζεται να οργανώσουμε εκείνες τις κοινωνικές ανταρσίες και αγώνες που περνάνε από το ξήλωμα των πολιτικών ασφαλείας και δεν μπορούν να αρκεστούν σε αιτήματα ενάντια στην ακρίβεια και την ένταξη περισσότερων εμπορευμάτων στη λίστα διατίμησης. Δεν πρέπει να δεχτούμε να γίνουμε πεδίο άσκησης πολιτικών φιλάνθρωπων logistics των κυρίαρχων. Να μην παρακαλέσουμε για τίποτα. Δεν θα διατιμήσουμε τ@ εαυτ@ μας, δεν θα διαχωρίσουμε τις ανάγκες μας σε βασικές και μη. Το σπάσιμο της εξατομίκευσης και η συνάντηση –ακηδεμόνευτη, συγκρουσιακή, οριζόντια και αδιαμεσολάβητη– στους δρόμους και τις πλατείες είναι πάντα ο δείκτης της ανυπακοής. Το δείχνουν εξάλλου οι πρόσφατες εξεγέρσεις των καταπιεσμένων ενάντια στην πατριαρχία, την εξαθλίωση και την καταστολή σε Ιράν, Χιλή, Αϊτή, Σρι Λάνκα. Το δείχνουν οι κάτοικοι της επαρχίας Γκουανκτσού στην Κίνα -μέρες τώρα συγκρούονται με τις αστυνομικές δυνάμεις και καταστρέφουν εγκαταστάσεις της Foxconn (της Apple), απαντώντας σε μια ζωή που σέρνεται από τα lockdown λόγω covid19, τη σκληρή κρατική επιτήρηση και έλεγχο και τα εργασιακά κάτεργα των πολυεθνικών (με τις συγκρούσεις να επεκτείνονται και σε άλλες πόλεις).
Αν θέλουμε να μην μας καταπιεί η «εποχή» πρέπει να σταθούμε απέναντι στον καλλιεργούμενο πατριωτισμό και μιλιταρισμό. Όταν τα αφεντικά του κόσμου έχουν αδιέξοδα γίνονται ακόμη πιο επικίνδυνα, σε τέτοιο βαθμό που δεν τους «αγχώνει» η προοπτική να μας στείλουν για σφαγές στο όνομα της πατρίδας, της εθνικής οικονομίας, των δυτικών αξιών κτλ. Θα πρέπει με τη σειρά μας να αρχίσουμε να αντιστρέφουμε την προοπτική του πολέμου, όχι μόνο αυτού που ως πιθανότητα υπάρχει «στην άκρη του μυαλού» των ηγεμόνων αλλά και αυτού που ζούμε καθημερινά.
Ούτε άλλη υποµονή, ούτε άλλος φόβος, ούτε άλλη ανάθεση
Κοινότητες αγώνα/συνελεύσεις/ συλλογικότητες σε κάθε γειτονιά
Ντου στα σουπερµάρκετ, απεργίες, αρνήσεις πληρωµών πόλεμο στον πόλεμο κρατών-αφεντικών
Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας και ανατροπής
[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής .Pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Αναλύσεις
Αντίο ζωή, αντίο αγάπη...
Ουκρανία, πόλεμος και αυτοοργάνωση
Το κείμενο του Tristan Leoni με τίτλο “Adieu la vie, adieu l’amour… Ukraine, guerre et auto-organisation” δημοσιεύτηκε στο blog ddt21.noblogs.org στις 13 Μαΐου 2022. Παρά τις όποιες επιμέρους διαφωνίες, μεταφράζεται και διακινείται χωρίς αντίτιμο με σκοπό την προώθηση του κινηματικού διαλόγου πάνω στο ζήτημα του πολέμου στην ουκρανία.
Μπορείτε να κατεβάσετε το μεταφρασμένο πατώντας εδώ.
Η κατάρα του Πούτιν
Δημοσιεύτηκε στις 7 Απριλίου 2022 στο camaraderevolution.org
Μπορείτε να κατεβάσετε το μεταφρασμένο κείμενο πατώντας εδώ.