- Details
- Category: Αναλύσεις
Εισήγηση του Θερσίτη για τον πόλεμο στην ουκρανία στο πλαίσιο του 6ου Ελευθεριακού Φεστιβάλ Βιβλίου Ιωαννίνων. Πρόκειται για επικαιροποιημένη και εμπλουτισμένη εκδοχή του εισηγητικού κειμένου που παρουσιάστηκε στην αντίστοιχη εκδήλωση του Θερσίτη στις 3/4/2022.
Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουμε και στο εισαγωγικό αυτής της έκδοσης, στις 3 Απριλίου 2022 πραγματοποιήθηκε στον χώρο του Θερσίτη η ομώνυμη εκδήλωση, η οποία συνοδευόταν από μια πρώτη κατάθεση απόψεων και ερωτημάτων για τον χαρακτήρα του πολέμου στην ουκρανία και του τρόπου με τον οποίο αντιλαμβανόμασταν την αντίθεση σε αυτόν. Δύο μήνες μετά, η ένοπλη αντιπαράθεση μετράει περισσότερες από εκατό μέρες και, καθώς ορισμένες από τις πτυχές της έχουν γίνει περισσότερο κατανοήσιμες και διακριτές, κρίθηκαν απαραίτητες κάποιες διορθώσεις και συμπληρώσεις όσων είχαμε καταθέσει νωρίτερα. Η επικαιροποιημένη αυτή εκδοχή κατατίθεται ως συμβολή στη διεξαγωγή μιας ουσιαστικής συζήτησης στο εσωτερικό του ανταγωνιστικού κινήματος που, μετά τις πρώτες αντιδράσεις, μοιάζει περισσότερο μουδιασμένο από ποτέ.
Μπορείτε να κατεβάσετε το επικαιροποιημένο και εμπλουτισμένο κείμενο της εισήγησης σε αρχείο μορφής .Pdf πατώντας εδώ.
- Details
- Category: Αναλύσεις
Διαβάστε το υπόλοιπο κείμενο που δημοσιεύτηκε τον Ιούνιο του 2015 στο περιοδικό Basse Classe #2 από τη συλλογικότητα “Αναρχικοί-ές από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά”.
Ουκρανία: το μεγάλο άλμα προς τα πίσω (σελίδες 32-49)
Κατεβάστε και διαβάστε το έντυπο από εδώ.
- Details
- Category: Αναλύσεις
Ούτε πειθαρχημένοι, ούτε αναλώσιμες
Ζούμε σε μέρες που ο φόβος, η ασθένεια, η απειλή της νόσησης διαμεσολαβούν κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής. Ένα διαρκές σφυροκόπημα από υγιεινιστικές επιβολές και πειθαρχήσεις, υπό τα καθημερινά στατιστικά ανακοινωθέντα-νεκρολογίες που αναπαράγουν τον τρόμο. Η καθημερινότητα ως μια αχανής επικράτεια κινδύνου.
Στις κλινικές κόβιντ και τις μονάδες εντατικής θεραπείας συμπυκνώνεται το δυστοπικό παρόν: άνθρωποι απομονωμένοι, σαν τιμωρημένοι, με περίθαλψη στρατιωτικού τύπου, χωρίς τους δικούς τους ανθρώπους στο πλάι τους, όπως θα ήθελαν σε κάθε πτυχή της ζωής τους. Πρόκειται για την κατάβαση στο σημείο μηδέν της κοινωνικής αποστασιοποίησης: άνθρωποι-ποσοτικές καταμετρήσεις για τα συστήματα υγείας, με τη σωματική τους κατάσταση να γίνεται πεδίο χειρισμών, εργαλειοποίησης και νομιμοποίησης των κυρίαρχων επιβολών. Αν μέχρι στιγμής μαθαίναμε να είμαστε «γρήγοροι» στην θεραπεία, να μπουκωνόμαστε χάπια για να επιστρέψουμε όπως-όπως στην κανονικότητα του «να είμαστε παραγωγικοί», τώρα μαθαίνουμε να είμαστε και καλοί στρατιώτες: η θεραπεία δεν ορίζεται με όρους φροντίδας, χαλαρότητας, ξεκούρασης, καλής διατροφής και άλλων τέτοιων «αναχρονιστικών πρακτικών», αλλά με όρους έκτακτης ανάγκης. Απομόνωση-μοναξιά-χάπια και ένα σωρό αντικρουόμενων υγειονομικών οδηγιών-προσταγών. Και για τους πιο άτυχους/ες που θα νοσήσουν βαριά: απομόνωση-νοσοκομειακή περίθαλψη που θυμίζει μια ιδιότυπη υγειονομική φυλακή μαζί με ένα κοκτέιλ αντιβιώσεων. Το σώμα του ασθενούς ανήκει πριν απ’ όλα στο ίδρυμα, στο κράτος…
Αυτό που έχουμε ζήσει εδώ και δύο χρόνια τώρα είναι αρκετά σύνθετο και δύσκολο να αποτυπωθεί σε όλες του τις πτυχές. Έχουμε να κάνουμε με ένα καθολικό κοινωνικό γεγονός, με την έννοια ότι διαπερνά όλες τις πτυχές της καθημερινότητας, το οποίο έχει κανονικοποιηθεί απόλυτα: ζούμε το «παράδοξο» να υπάρχει lockdown χωρίς να έχει καν κηρυχτεί. Κάποιοι αποκλείονται από χώρους εργασίας, συναναστροφής ή και κατανάλωσης. Διευρύνονται τα σημεία ελέγχου και εντοπισμού, με υλικά και ψηφιακά checkpoints. Η αστυνόμευση γίνεται διάχυτη, αφού πέρα από τους πολυπληθείς και πολυπρόσωπους κλασικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, έχουν πολλαπλασιαστεί οι απαιτήσεις επίδειξης υγειονομικών πιστοποιητικών, ταυτότητας, διαγνωστικών τεστ κτλ, προκειμένου να κριθεί αν κάποια αποτελεί «κίνδυνο» ή όχι, να κριθεί αν είναι υπάκοη ή όχι…
Αν και εμφανίστηκε χρονικά σύντομη, η αρχική κατάσταση εξαίρεσης πέτυχε ήδη πολλά: η ζωή ευρύτατων κοινωνικών ομάδων («μαύροι» εργαζόμενοι, φυλακισμένες, ρομά, μετανάστ(ρι)ες στα camps, άστεγοι κ.α.) διαβαθμίστηκε εκ νέου ως υποδεέστερη και αντιμετωπίστηκε με όρους εντονότερης υποτίμησης από ό,τι των υπολοίπων, ενώ το μοναδικό ιστορικά γεγονός του μαζικού εγκλεισμού σχεδόν του μισού πλανήτη υπό συνθήκες lockdown θεωρήθηκε φυσιολογικό και αναπόφευκτο. Την ίδια στιγμή οι αστυνομίες κάθε είδους επανακωδικοποίησαν τον δημόσιο χώρο με όρους μόνιμης «επικινδυνότητας» (κάτι που ξεκίνησε με απαγόρευση κυκλοφορίας σε δρόμους, πάρκα και πλατείες).
Οι μορφές που μπορεί να παίρνει κάθε φορά η «επικινδυνότητα» διαφέρουν μεταξύ τους αλλά συνέχονται πάνω στην έννοια της ασφάλειας. Μπορεί τώρα να προσδιορίζεται ή να μορφοποιείται η κρίση ως υγειονομική, αλλά ξεπροβάλουν μπροστά μας νέα λαμπρά πεδία κινδύνων και κρίσεων: χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συζήτηση για την κλιματική αλλαγή που αντιμετωπίζεται ως πεδίο ασφάλειας και ελεγχόμενης επιβίωσης ή το ζήτημα των λεγόμενων φυσικών καταστροφών και της πολιτικής προστασίας που έχει αρχίσει να διαμορφώνει νέες πραγματικότητες. Πλέον εφαρμόζονται "προληπτικές" πολιτικές -στηριζόμενες πάνω στον έλεγχο της κυκλοφορίας και τη διασπορά φόβου- όπως έγινε πρόσφατα στις πυρκαγιές του καλοκαιριού, στην τελευταία μεγάλη κακοκαιρία στα μέσα Οκτώβρη ή και σε αυτήν των προηγούμενων ημερών. Το μοντέλο των μικρών και μεγάλων lockdown είναι πλέον τόσο συνηθισμένο που συχνά δεν το ονοματίζουμε ως τέτοιο.
Παράλληλα ο ρατσιστικός λόγος, ανανεωμένος, συνοδεύει τις αντίστοιχες υγειονομικές πολιτικές: στοχοποιεί, περιθωριοποιεί στη βάση της «κοινωνικής ανευθυνότητας» όσες και όσους δεν επιλέγουν να εμβολιαστούν. Οι ανεμβολίαστοι -μια ανύπαρκτη, μέχρι πρόσφατα, κοινωνική κατηγορία, επινοημένη σήμερα καθαρά με όρους στατιστικού ορισμού του κρατικού συμφέροντος- συνοψίζουν το μιαρό, το ανορθολογικό, το επικίνδυνο σώμα. Η ανάγκη εσωτερικής υποτίμησης παίρνει σάρκα και οστά με σκληρούς αστυνομικούς όρους ελέγχου και αποκλεισμού στη γνωστή και μελετημένη βάση της μετατροπής κοινωνικών ομάδων και σχέσεων σε «παράνομες» και περιττές, άρα επικίνδυνες και μη κανονικές -συνθήκη στην οποία βεβαίως βρίσκονται εδώ και δεκαετίες οι μετανάστ(ρι)ες. Αυτό υποδεικνύουν και τα πρόστιμα, η αναστολή εργασίας-εκδίωξη χιλιάδων εργαζομένων από τις υποδομές περίθαλψης, ο διαρκής έλεγχος με τεστ, όπως και η διαμόρφωση παράλληλων καθεστώτων εξαίρεσης στους χώρους εργασίας, όπου αναμετράσαι με τον εκβιασμό του εμβολιασμού προκειμένου να προσληφθείς ή να μην απολυθείς από τη δουλειά σου. Οι «ανεμβολίαστοι» αποτελούν εκείνη την κρίσιμη και σκοτεινή μάζα, την οποία διάφοροι με άσπρες ρόμπες ή γραβάτες από τα τηλεοπτικά μικρόφωνα θα στοχοποιήσουν με «εκλαϊκευμένη» επιστημονική γλώσσα ως κίνδυνο για τον «εθνικό στόχο» του «τείχους της ανοσίας». Ο υγειονομισμός έχει τη γλώσσα του, έχει την αστυνομία του, έχει και τους επικεφαλής του: τους ειδικούς που με τη διαρκή προπαγάνδα τους θεωρούν ότι κατέχουν -και επιβάλλουν- το μονοπώλιο της αλήθειας (ακόμα και όταν λένε και ξελένε από τη μια μέρα στην άλλη), διαμορφώνοντας και περιφρουρώντας τα πεδία που «πρέπει» να κινηθεί ο δημόσιος λόγος. «Παραδόξως», κάθε επιστημονική τους απόφανση σηματοδοτεί και νέα πεδία καταναγκασμών, περιορισμών. Στην πραγματικότητα, βέβαια, αυτοί οι «πιστοί υπηρέτες του ορθού λόγου» έχουν δύο δουλειές να κάνουν: είτε εκείνη των «ανιδιοτελών» ενισχυτών των κρατικών πολιτικών, είτε απλά εκείνη των καλοπληρωμένων πλασιέ των φαρμακοβιομηχανιών (το ένα βέβαια όχι μόνο δεν αποκλείει το άλλο, αλλά συνήθως το προϋποθέτει).
Ας μην παραξενευόμαστε λοιπόν για το ότι διάφορα κομμάτια από τον βόθρο του εθνικού κορμού (σαν και αυτούς που λατρεύουν τους φράχτες στον Έβρο και τα στρατόπεδα εκτοπισμού των μεταναστ(ρι)ών ή αυτούς που έστηναν εθνικά τσίρκο για τη Μακεδονία) έχουν ξαναβγεί στον αφρό ως «αντιεμβολιαστές» για να εισπράξουν από την κοινωνική αμφισβήτηση της χρησιμότητας των εμβολίων και των πολιτικών υποχρεωτικότητας. Κάθε φορά που το κράτος προστάζει περιχαράκωση, εθνικούς στόχους, βάθεμα της καταστολής, εμφανίζονται και εκείνες οι κοινωνικές του συμμαχίες που θέλουν να μιλήσουν στο όνομα ενός «αυθεντικού έθνους» (ακόμα και αν αυτονομούνται από την τρέχουσα κρατική στρατηγική): αν για το κράτος ο «αόρατος εχθρός» του κόβιντ μετατρέπει όλη την καθημερινότητα σε υγειονομική ζώνη ελέγχου και φόβου, αυτοί οι «ανήσυχοι πατριώτες» θέλουν μια άλλου είδους επέκταση του υγειονομισμού: αποστειρωμένους, καθαρούς εθνικούς χώρους από τα κοινωνικά μικρόβια «προβληματικών» ομάδων και συμπεριφορών, από τους ρομά και τις μετανάστριες, τους φτωχούς, τους «ασθενείς», ως καθέναν και καθεμία που λεκιάζει με αντικανονικότητα τη γαλανόλευκη πατρίδα τους.
Η περίοδος αυτή του φόβου, της αποστασιοποίησης και της κοινωνικής πειθαρχίας που συνεπάγονται, είναι όντως για το κράτος και τα αφεντικά μια περίοδος μεγάλων ευκαιριών. Αυτό δείχνει και η πληθώρα «αναδιαρθρωτικών νόμων» που πέρασαν όλο αυτό το διάστημα: στα εργασιακά, στην εκπαίδευση (με τα τηλεμαθήματα, την εισαγωγή της «πανεπιστημιακής αστυνομίας»), με τον νέο αναπτυξιακό νόμο κτλ… Ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού, οι εργαζόμενες/οι και κυρίως οι μετανάστ(ρι)ες, αλλά και ένα εξίσου σημαντικό κομμάτι των κοινωνικών σχέσεων, αυτές που κωδικοποιούνται ως «κοινωνικά κεκτημένα», τίθενται υπό επιτήρηση και δημιουργική καταστροφή: μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα πρέπει να δούμε και την αναδιάρθρωση του συστήματος υγείας. Οι παρεχόμενες υπηρεσίες οφείλουν να εναρμονιστούν με το στρατιωτικό πνεύμα της εποχής, τα πάντα να ρυθμίζονται από την κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Δεν μιλάμε απλά για «φτηνή περίθαλψη», για την προσαρμογή δηλαδή του ασθενούς και της θεραπείας του στον σκόπιμα περιορισμένο κρατικό προϋπολογισμό. Μιλάμε και για μια άλλη λειτουργία εναρμονισμένη με το πνεύμα της εποχής: όσοι/ες δεν μπορούν να προσαρμοστούν, για οποιονδήποτε λόγο, θα τιμωρούνται. Αν σήμερα το καθήκον είναι να εμβολιαστείς, αύριο το καθήκον θα προστάζει διακοπή του καπνίσματος, της λήψης λιπαρών τροφών, συμμόρφωση σε «υγιεινή» διατροφή, υποχρεωτική άσκηση και πάει λέγοντας… Μια δική σου «λανθασμένη/ανθυγιεινή» επιλογή θα αξιολογηθεί με περιορισμό ή αποκλεισμό από διάφορες υπηρεσίες. Εξατομίκευση της ασθένειας- αποκοπή της από τις κοινωνικές της αιτίες, αποκλεισμός από τη θεραπεία, ακόμη μεγαλύτερη συμμετοχή στο κόστος, ατομικά ποσοστά ασφάλισης και, βέβαια, ψηφιακή πιστοποίηση-αξιολόγηση της «προσωπικής υγείας». Αυτό προδιαγράφει το «πνεύμα της εποχής» γι’ αυτά που έρχονται. Η αναστολή εργασίας-απόλυση χιλιάδων εργαζομένων στον τομέα της υγείας για την άρνησή τους απέναντι στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού, αποτελεί ενδεικτικό κομμάτι του τρόπου με τον οποίο μετασχηματίζεται το σύστημα υγείας. Η «αφωνία» από την άλλη των διαφόρων προστατών που πίνουν νερό στο όνομα της εργατικής τάξης μπροστά σε αυτή την πρωτοφανή μαζική απόλυση εργαζομένων είναι κομμάτι της σύμπλευσής τους με τις πανδημικές πειθαρχικές κρατικές πολιτικές… Ο ιός της «υπευθυνότητας» έχει ένα βασικό και αθεράπευτο σύμπτωμα: την κοινωνική-ταξική ειρήνευση.
Η εποχή του υγειονομισμού ήρθε για να μείνει. Με την αστυνομία, τον έλεγχο, τον φόβο, τις φαρμακευτικές εταιρείες να τζογάρουν στα σώματά μας με θεραπείες, τα επιστημονικά επιτελεία να νομιμοποιούν κρατικές πολιτικές, τα αφεντικά να στήνουν νέες γαλέρες γιατί «το απαιτούν οι δύσκολοι καιροί», τη ζωή μας να ορίζεται από πλάνα καπιταλιστικής ανάπτυξης που λεηλατούν γη, νερό και αέρα. Και εμείς, οι υποτελείς τάξεις, να αξιολογούμαστε από την προσαρμογή και τη συναίνεση στις νέες κανονικότητες.
Να αρνηθούμε τις υγειονομικές πιστοποιήσεις, τα πρόστιμα και τους αποκλεισμούς
Να σταθούμε αλληλέγγυα η μία δίπλα στον άλλο
Φροντίδα, επαφή, ραδιουργία για να (ξανα)δημιουργήσουμε τους κοινούς τόπους αντιστάσεων
Ενάντια στον έλεγχο και τον φόβο
Να επιτεθούμε στην κανονικότητα
Εκδηλώσεις στον Θερσίτη (30/1 & 6/2) ενάντια στην κανονικότητα, τον έλεγχο και τον φόβο
Κυριακή 30/1/2022 στη 1μμ: ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ για τον σύντροφο Χ. που απολύθηκε για την άρνησή του να "πιστοποιηθεί υγειονομικά"
Κυριακή 6/2/2022 στις 11πμ: ΣΥΖΗΤΗΣΗ "Νέα πειθαρχικά-υγειονομικά μέτρα και αποκλεισμοί. Αντιστάσεις των δύο τελευταίων χρόνων."
Θερσίτης, χώρος ραδιουργίας και ανατροπής, Νέστορος & Ευαγγελιστρίας - Ίλιον, www.thersitis.espiv.net
[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής .Pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Αναλύσεις
Από την καραντίνα στην "Ελευθερία" (σημειώσεις για το υγειονομικό κράτος, την επιστήμη και τους εμβολιασμούς)
Iούλης 2021, Antitriage
Για να κατεβάσετε την μπροσούρα σε αρχείο μορφής .Pdf πατήστε εδώ.
Για επικοινωνία:
- Details
- Category: Αναλύσεις
Το κείμενο σε μορφή pdf
Από την εμφάνιση του λεγόμενου «αόρατου εχθρού» covid 19 και μετά διαμορφώνεται πλανητικά μία άνευ προηγουμένου από άποψη καταστολής συνθήκη. Μπορεί η καραντίνα του Μάρτη να οριζόταν σαν μία «παρένθεση» ή το παρόν lockdown σαν μία «ύστατη λύση», στην πραγματικότητα, όμως, διανύουμε μία εποχή όπου τα «υγειονομικά σχέδια» θα αποτελούν το υπόδειγμα, την κανονικότητα και όχι την εξαίρεση. Η συγκεκριμένη διαχείριση -που θα μπορούσε να οριστεί ως «το μόνο εμβόλιο για τον κορωνοϊό είναι η αστυνομία»- έρχεται για δυο βασικούς λόγους: ο πρώτος αφορά στη χρόνια απαξίωση των υποδομών φροντίδας και περίθαλψης. Στο βαθμό που το κάθε κράτος θέλει για τον εαυτό του τον ρόλο του «προστάτη της ζωής», για να εισπράττει κοινωνική νομιμοποίηση πρέπει να υποκαταστήσει το έλλειμα αυτό. Και επειδή οι ζωές των υπηκόων του είναι εν πολλοίς αδιάφορες, φροντίζει να γεμίσει τα «κενά» με απαγορεύσεις, κανόνες και μπάτσους. Ο δεύτερος λόγος είναι πως η καταστολή αποτελεί εδώ και χρόνια την απάντηση του συστήματος στα πάντα: από τις «φυσικές καταστροφές» (πλημμύρες, φωτιές, σεισμοί κτλ) ως τα «κοινωνικά προβλήματα» (ανεργία, φτώχεια κ.α.) αλλά και τις επικίνδυνες κοινωνικές ομάδες (μετανάστ(ρι)ες, διαδηλωτές/τριες, προλετάριοι/ες, φτωχοποιημένοι/ες κ.α.).
Αν και τα πειράματα κοινωνικού ελέγχου και οι πολιτικές διάχυσης φόβου, δεν αποτελούν καινοτομία (οι κοινωνίες είναι εδώ και δεκαετίες εκπαιδευμένες στην γλώσσα της ασφάλειας και της απειλής), οι τελευταίοι μήνες επιτάχυναν και εμπλούτισαν με έναν καταιγιστικό τρόπο τη διαδικασία καθυπόταξης και εκπειθάρχησης της κοινωνίας. Υπό το φόβο της εξάπλωσης του κορωνοϊού, η «δημόσια υγεία» και ασφάλεια αποτέλεσε και συνεχίζει να αποτελεί το νέο συλλογικό όραμα, την νέα «αξία» για να αποσπαστούν κοινωνικές συναινέσεις. Ταυτόχρονα, ο ιατρικός – επιστημονικός λόγος και οι φορείς του έχουν πλέον προεξέχουσα συμμετοχή στη διαδικασία νομιμοποίησης των κατασταλτικών σχεδιασμών, αφού ουσιαστικά «δουλεύουν» πλάι στα κυβερνητικά στελέχη, προσδίδοντας την απαραίτητη «αντικειμενική» αναγκαιότητα για την επιβολή των σχεδιασμών αυτών (καραντίνα, απαγορεύσεις, ιχνηλάτηση, θερμομέτρηση, υποχρεωτική χρήση μάσκας).
Μέσα σε αυτό το κλίμα φόβου και στρατιωτικοποίησης της καθημερινότητας φαίνεται να έχουν εξαφανιστεί οι διερωτήσεις σε σχέση με «την υγειονομική κρίση» και την κρατική διαχείρισή της. Τα ερωτήματα περιορίζονται στα γνωστά: «αν προστατεύει η μάσκα ή όχι», «αν είναι απαραίτητο ή όχι το lockdown», «πόσο εύκολα κολλάει ο κορωνοϊός», «αν θα φτάσουν οι μεθ ή όχι». Εκείνα τα ζητήματα όμως που δεν συζητούνται είναι για το πώς γεννιούνται οι θανατηφόροι ιοί, για το ότι ο πλανήτης έχει μετατραπεί σε µια τεράστια χωματερή, ότι η καπιταλιστική βιομηχανική παραγωγή λεηλατεί έδαφος, νερό και αέρα, θανατώνει εκατομμύρια μη ανθρώπινα ζώα, ότι στοιβαζόμαστε, δουλεύουμε και κινούμαστε σε πόλεις μεγαθήρια, ότι οι παροχές περίθαλψης είναι απαξιωμένες, ότι μεγάλα κοινωνικά κομμάτια είναι έτσι κι αλλιώς στο περιθώριο με κορωνοϊό ή χωρίς, σε καραντίνα ή όχι (έγκλειστοι/ες στις φυλακές, στα ψυχιατρεία, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τοξικοξαρτημένοι/ες, άστεγοι/ες, διαβιούντες σε σπίτια-τρώγλες κ.ά.).
Από τον Μάρτιο –όταν και επιβλήθηκε η πρώτη καραντίνα– βρισκόμαστε σε μια κατάσταση συνεχούς απειλής και διακινδύνευσης, που έχει χαρακτηριστικά μιας ιδιότυπης πολεμικής συνθήκης: καθημερινή ροή ειδήσεων με στατιστικά διαφόρων ειδών για όσες έχουν νοσήσει ή θα νοσήσουν, αριθμητική εξέλιξη των κρουσμάτων, σταθερή και αυξημένη παρουσία και κυκλοφορία των μπάτσων στους δρόμους, πρόστιμα, καθημερινές «ανανεώσεις» των ήδη επιβεβλημένων απαγορεύσεων που στενεύουν ολοένα τα περιθώρια οποιασδήποτε ελεύθερης μετακίνησης ή συνάθροισης. Αυτό που γίνεται ξεκάθαρο (ήδη από την περίοδο της 1ης καραντίνας) είναι πώς σε περιόδους «υγειονομικής κρίσης» –όπου κυριαρχεί το δίλημμα «ζωή ή θάνατος»- η επιβίωση, δηλαδή η απλή συνέχιση των βιολογικών λειτουργιών, αποτελεί πρωταρχικό στόχο. Πάνω σε αυτό το εκβιαστικό δίλημμα μπορούν και νομιμοποιούνται τα πάντα. Αυτό που ονομάζουμε επιθυμίες, συναισθήματα και ανάγκες υποβαθμίζονται τόσο σαρωτικά, ιεραρχούνται ως «πολυτέλεια», επαναορίζονται με συνεχείς αφαιρέσεις. Οι 6 επιτρεπόμενες μετακινήσεις περιστέλλονται και θα συνεχίσουν να περιστέλλονται υπό το φόβο της μη ελεγχόμενης διάδοσης του κορωνοϊού, τόσο ώστε τελικά να παραμένει δυνατή η (τηλ)εργασία, η (τηλ)εκπαίδευση και η (τηλε)κατανάλωση, ώστε να μη διασαλευτεί η κυρίαρχη “τάξη των πραγμάτων”.
Το ζήτημα δεν είναι το πόσο εμφανώς σαθρά είναι τα μέτρα (π.χ. να απαγορεύονται οι συναθροίσεις σε ανοιχτούς χώρους, αλλά να στοιβάζονται άνθρωποι σε τρένα και λεωφορεία, σε χώρους εργασίας κ.α.) ή το κατά πόσο η ρητορεία της «ατομικής ευθύνης» ξεπλένει την κρατική διαχείριση. Τη δεδομένη στιγμή, που η «ασφάλεια των πολιτών» και η «δημόσια υγεία» αποτελούν την καραμέλα όλου του εύρους των πολιτικών τάσεων, συντελείται μία ευρύτερη αναδιάταξη σε επίπεδο καταστολής που «χτυπάει» την κοινωνική ζωή συνολικότερα, τις αντιστάσεις και θέλει να επιβάλει «σιγή νεκροταφείου». Ταυτόχρονα, η όποια αμφισβήτηση των μέτρων ή της επιστημονικής αυθεντίας ταυτίζεται με τον ακροδεξιό βόθρο των ψεκασμένων –για άλλη μια φορά οι ελληνόψυχοι και οι φασίστες γίνονται το απαραίτητο δεκανίκι του συστήματος.
Οι αποστάσεις, η απομόνωση, οι απαγορεύσεις κυκλοφορίας και συναθροίσεων επιτίθενται στις σχέσεις, τη δυνατότητα από κοινού αντιμετώπισης με όρους συλλογικούς των υποθέσεων που αντιμετωπίζουμε, την αλληλεγγύη. Κάθε μορφή σχέσης, η φροντίδα του ενός προς την άλλη ρυθμίζεται πλέον από κανόνες και νόμους του κράτους. Ακόμα και η χρήση της μάσκας, ως υποχρεωτικό ατομικό μέτρο προφύλαξης, αν τοποθετηθεί στο γενικότερο πλαίσιο απαγόρευσης και ποινικοποίησης των συναναστροφών και των επαφών, υποδηλώνει ακριβώς αυτήν την αποστασιοποίηση, το φόβο, την περιχαράκωση και όχι την αδιαμεσολάβητη φροντίδα.
Όσο πληθαίνουν οι κανόνες και βαθαίνουν οι ολοκληρωτικές πρακτικές τόσο διαμορφώνονται νέα πεδία συσπείρωσης και αποκλεισμών: οι υπεύθυνοι –εκείνοι που υπακούουν στους κανόνες για το ξεπέρασμα της «κρίσης» και διασφαλίζουν την τήρησή τους– και εκείνες που δεν συμμορφώνονται ή/και αποτελούν απειλή για την «εθνική υγεία». Η φιγούρα του/ης επικίνδυνου/ης διευρύνεται. Δεν αφορά μόνο στους απείθαρχους που «συνωστίζονται» στις πλατείες, αλλά και όποια ξεφεύγει από τα όρια που έχουν τεθεί από τους «από πάνω», με πρόσχημα το «κοινό καλό». Σε αυτή την κατεύθυνση κινείται ο νόμος για τις πορείες και τις συγκεντρώσεις, που ουσιαστικά συνιστά απαγόρευσή τους, όπως και οι εκκενώσεις των καταλήψεων, που έτσι κι αλλιώς βρίσκονται μόνιμα στο στόχαστρο. Στο όνομα της τάξης, των καθαρών χώρων και πλέον της υγείας, τις τελευταίες μέρες καταστέλλονται με πρόστιμα, συλλήψεις, τραμπουκισμούς, ακόμα και με κλήσεις σε απολογία (στην Καρδίτσα σε άτομα που δήλωσαν στο facebook ότι θα συμμετέχουν στις εκδηλώσεις του πολυτεχνείου) μοιράσματα κειμένων, παρεμβάσεις, συγκεντρώσεις και καταλήψεις στην Αθήνα, στην Πάτρα, τη Θεσσαλονίκη. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η απαγόρευση των συναθροίσεων και η δριμεία καταστολή των πορειών και συγκεντρώσεων της 17ης Νοέμβρη.
Δεν γίνεται να αφήσουμε τις ζωές μας, τις επιθυμίες μας, τη μεταξύ μας φροντίδα στα χέρια κανενός κρατικού διαχειριστή. Μέσα σε αυτό το δυστοπικό περιβάλλον και την κανονικότητα του ελέγχου και της ασφάλειας που επιβάλλονται δεν έχουμε παρά να ενεργοποιήσουμε το πρόταγμα της αλληλεγγύης. Στη θέση του νέου επιβαλλόμενου συνεκτικού δεσμού, του συλλογικού τρόμου απέναντι στον κορωνοϊό, να επανεκκινήσουμε σε όλα τα επίπεδα τις κοινωνικές αντιστάσεις. Απέναντι σε κάθε είδους διαχωρισμό και αποκλεισμό (φυλετικό, έμφυλο, ταξικό, ηλικιακό, σωματικής κατάστασης) και σε κάθε είδους διαμεσολάβηση, να επαναφέρουμε τις έννοιες της κοινότητας και της αλληλεγγύης, της ελευθερίας.
...μόνο μας όπλο η αλληλεγγύη
μόνο “εμβόλιο” τα οδοφράγματα