Μιλώντας για καταστολή: καραμπόλα «ασύμπτωτων» γεγονότων
- Details
- Category: Αναλύσεις
- Published: Saturday, 06 October 2012 00:04
Μία αντιφασιστική μηχανοκίνητη πορεία 150 περίπου ατόμων στο κέντρο της Αθήνας, το βράδυ της Κυριακής 30 Σεπτέμβρη, χτυπήθηκε με «πρωτοφανή» από την αστυνομία βαρβαρότητα. Συνελήφθησαν 15 άτομα που πάνω τους φορτώθηκαν βαριές κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα. Κατά τη διάρκεια της κράτησης τους στη ΓΑΔΑ, υπέστησαν συστηματικά βασανιστήρια.
Την Τρίτη 2 Οκτώβρη το απόγευμα αλληλέγγυοι/ες των διωκόμενων χτυπήθηκαν στα δικαστήρια με ανάλογου τύπου βαρβαρότητα από τις δυνάμεις καταστολής. Συνελήφθησαν 4 άτομα με κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα. Η συνέχεια της κράτησής τους στη ΓΑΔΑ ήταν ανάλογου χαρακτήρα με των προηγούμενων συντρόφων.
Χωρίς να μπαίνουμε σε λεπτομέρειες για τα παραπάνω γεγονότα (εξάλλου υπάρχει δημοσιοποιημένο το κείμενο των συλληφθέντων συντρόφων) μπορούμε να μιλήσουμε για μια προφανή «μετατόπιση» της ευρύτερης κατασταλτικής στρατηγικής στη σχεδιασμένη ωμότητα ως εργαλείο εκφοβισμού και κοινωνικής πειθάρχησης. Η ωμότητα βέβαια δεν είχε ποτέ χαθεί, αλλά η χρήση της γινόταν σε χρόνους, όρους και τρόπους επιλεγμένους ώστε να γίνεται απλά μια «υπενθύμιση» της κρατικής κατίσχυσης προς τις υποτελείς τάξεις… Και συνήθως ακολουθούνταν από αναμασήματα «υπερβάλλοντα ζήλου» των οργάνων.
Θα ήταν άστοχο να προσπαθήσουμε να χωρέσουμε τον συγκεκριμένο «υπερβάλλοντα ζήλο» στο γνωστό δίπολο: η αφετηρία του αφορούσε το μισάνθρωπο ξέσπασμα ένστολων ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής ή υπήρξε άνωθεν εντολή ή ανοχή;
Στην πραγματικότητα τέτοιο δίπολο δεν υπάρχει: η εκφασισμένη παράμετρος του καθεστώτος δεν εμφανίζεται πια ως εργαλείο (που ανά περιόδους χρησιμοποιείται ή εγκαταλείπεται ανάλογα με τις συστημικές ανάγκες) αλλά ως κομμάτι της κρατικής μηχανής, ως συστημική δυνατότητα. Η ωμότητα λοιπόν δεν είναι παρά μια παράμετρος του δόγματος μηδενικής ανοχής που στοχεύει στον εσωτερικό εχθρό, την κοινωνική δυσαρέσκεια και τις κοινωνικές ομάδες που πια «περισσεύουν» (μετανάστες, φτωχοί και νεόπτωχοι, τοξικοεξαρτημένοι κτλ).
Από την επέμβαση των ΜΑΤ στη Χαλυβουργία (η πρώτη κατασταλτική επίδειξη της νέας συγκυβέρνησης), τα δολοφονικά χτυπήματα στις μεγάλες πορείες-συγκεντρώσεις, τις δημοσιοποιήσεις φωτογραφιών διαδηλωτών (όπως και νωρίτερα αγωνιστών ένοπλων ομάδων), η διαπόμπευση των οροθετικών, η τηλεοπτική κάλυψη της εκαμίτικης επέμβασης στην κατάληψη Δέλτα στην Θεσσαλονίκη, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ο Ξένιος Ζευς, είναι οι βάσεις πάνω στις οποίες εξελίσσεται η κρατική βαρβαρότητα. Όλα αυτά τα «ασύμπτωτα» γεγονότα, «ασύμπτωτων» κοινωνικών ομάδων, συναντήθηκαν και στην ωμότητα των γεγονότων των τελευταίων ημερών.
Από κει και πέρα «η θεωρία των άκρων» ακούγεται τόσο ως πρόσχημα όσο και ως ανέκδοτο: το ιδεολόγημα αυτό εμφανίζεται τον τελευταίο καιρό (μετά και την ένταξη της ΧΑ στο κοινοβούλιο) στην ουσία για να καταδείξει 2 άκρα –εχθρούς της δημοκρατίας- αλλά για να χτυπήσει μονάχα το ένα. Οι φασίστες –όταν το καθεστώς και οι «θεωρίες» του- δεν τους κλείνει πονηρά το μάτι, απλά «επαναρυθμίζονται» με ελάχιστη θεσμική ή κατασταλτική πίεση έτσι ώστε να επανέλθουν στο σωστό σημείο. Έτσι όπως ακριβώς επαναρυθμίζεις μια μηχανή, στην οποία κάποιος εσωτερικός μηχανισμός της με διαφορά δυναμικής, μπορεί να την κάνει δυσλειτουργική…
Τι μένει λοιπόν;
Αποφασιστικότητα, λύσσα, αλληλεγγύη, ενδυνάμωση των κοινών μας συλλογικών εργαλείων και απαντήσεων.
Πάντα έτσι δεν φτιάχνονταν οι ρωγμές στην ιστορία;
Υ.Γ. 1: Τα παραδείγματα, όσο περνούν οι μέρες αθροίζονται… Οι εργαζόμενοι των ναυπηγείων Σκαραμαγκά και οι αλληλέγγυοι πήραν σειρά…
Υ.Γ. 2: Το βράδυ της 5ης Οκτώβρη, οι 15 συλληφθέντες σύντροφοι από τη μηχανοκίνητη πορεία, ύστερα από πολυήμερη κράτηση και ταλαιπωρία, αφέθηκαν ελεύθεροι έως την εκδίκαση της υπόθεσής τους με χρηματική εγγύηση 3.000€ ο/η καθένας/καθεμιά, υποχρέωση παρουσίας σε αστυνομικό τμήμα δύο φορές το μήνα, ενώ ένας από τους 15 υποχρεώθηκε σε καταβολή εγγύησης 10.000€.
