Διαβάσαμε στον καθεστωτικό τύπο για τις χθεσινές διαβουλεύσεις στις Βρυξέλλες:
«Δεν υπήρξε κανένα αίτημα παράτασης» τόνισε ο κ. Βαρουφάκης και περιέγραψε ως εξής τη συνεδρίαση: «Από κάποιες πλευρές τέθηκε το θέμα ότι υπάρχει μια δανειακή συμφωνία και πρέπει να την επεκτείνουμε. Εμείς εξηγήσαμε ότι εκλεγήκαμε με στόχο την αμφισβήτηση της λογικής αυτού του προγράμματος. Ότι δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας με τους τρεις Οργανισμούς, την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, με τους εταίρους μας και το Eurogroup αλλά το ζητούμενο για μας είναι πως θα υπάρξει μια ισορροπία μεταξύ διαφορετικών αρχών οι οποίες αλληλοσυγκρούονται. Η μια αρχή είναι ότι έχεις μια συμφωνία, ένα συμβόλαιο. Εχει ισχύ. Μπορεί να μην υπογράψαμε εμείς αυτό το συμβόλαιο, το υπέγραψαν άλλοι πριν από μας και αυτό μας δεσμεύει. Από την άλλη μεριά όμως υπάρχει και μια άλλη αρχή. Οτι είχαμε εκλογές και εκλέχθηκε μια καινούργια κυβέρνηση με το δικό της πρόγραμμα και μια δική της άποψη γι’ αυτό το πρόγραμμα, το συμβόλαιο. Η δημοκρατία τι κάνει; Παντρεύει αλληλοσυγκρουόμενες τέτοιες αρχές και η δική μας δουλειά ως πολιτικοί στο Eurogroup είναι να βρούμε έναν τρόπο να τα παντρέψουμε αυτά ώστε να υπάρξει μια γέφυρα σε κάτι καινούργιο το οποίο να μην αναπαράγει τα προβλήματα που αναπαράγονταν προηγουμένως και νομίζω ότι προχωράμε όσο καλύτερα μπορούμε».
Όπως στην «χρυσή εποχή» του ελληνικού κινηματογράφου, τότε που δεν υπήρχε happy end χωρίς γάμο και χωρίς διαμερισματάκι σε πολυκατοικία στην Κολιάτσου…
Έτσι και σήμερα, για να αποσιωπηθούν όπως και τότε οι πραγματικές κοινωνικές εντάσεις, να ανασυσταθεί μία και μοναδική εθνική αφήγηση, να ικανοποιηθεί το ματαιωμένο μικροαστικό όνειρο «αυτών που δεν εκβιάζονται» και μπορούν να ανασαίνουν και με ένα «μνημόνιο 70%»…