«Το ζήτημα είναι να παραμείνουμε ενωμένοι, όποιο και να είναι το αποτέλεσμα»
Αυτή είναι μία από τις φράσεις που κυριαρχούν τις τελευταίες μέρες στα τηλεοπτικά πάνελ, στις δηλώσεις των πολιτικών ηγετών σχεδόν όλων των κομμάτων… Αυτή είναι η δήλωση για τη σημερινή αλλά και τη, λεγόμενη, επόμενη μέρα.
Όμως, εμείς αναρωτιόμαστε, «να παραμείνουμε ενωμένοι»/ες με ποιους και ποιες;
Με τα αφεντικά μας; Δηλαδή, με τα μικρά αφεντικά στα οποία δουλεύουμε για 3 ευρώ την ώρα, χωρίς ένσημα, 2-3 φορές την εβδομάδα -και πολύ μας είναι; Γιατί «πρέπει όλοι μαζί να βάλουμε ένα χέρι να σωθεί το μαγαζί και να κάνουμε υπομονή»... Λες και δε φτάνει που δουλεύουμε εμείς, για να δίνουν εντολές και να κερδίζουν αυτοί, πλέον επωμιζόμαστε και μερίδιο υπομονής σαν να είναι δικό μας το κάθε μαγαζί, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε ο τελευταίος τροχός της αμάξης.
Ή μήπως να παραμείνουμε ενωμένοι/ες με τα μεγάλα αφεντικά, αυτά που έχουν (ακόμα και μέχρι χθες) καθημερινές εισπράξεις άνω των 4.500 ευρώ, την ώρα που καλούν σε υποχρεωτικά καθημερινά meeting για να μας «πείσουν» για τα οφέλη του «ναι»; Και να μας απειλήσουν ευθέως πως, αν η απάντηση που θα κυριαρχήσει στο δημοψήφισμα είναι το «όχι», θα κλείσουν οι επιχειρήσεις τους και θα μείνουμε όλες άνεργες; Με αυτούς που βάζουν τους διευθυντές να φτιάχνουν καταλόγους υποθετικών «ναι» και «όχι», ανάλογα με την κοψιά του κάθε εργαζόμενου/ης; Βέβαια, υπάρχουν και μεγάλες εταιρίες που έχουν κλείσει εντελώς μέχρι τη Δευτέρα, στέλνοντας τελεσίγραφο στους εργαζόμενους πως αν ψηφίσουν «όχι» οι ίδιοι, θα απολυθούν.
Ή μήπως να παραμείνουμε ενωμένοι/ες με τα μεγάλα αφεντικά, τύπου Γιαννακόπουλου, που προασπίζονται το «όχι» και το βλέπουν σαν «αγώνα του ελληνικού λαού». Τι κοινό έχουμε με αυτούς, που όσα βγάζουμε εμείς σε ένα μήνα, τα χρειάζονται για να περάσουν μια μέρα;
Να μείνουμε ενωμένοι με τους προϊστάμενους και με εκείνους τους συναδέλφους που, από παλιά, μας είχαν δείξει ποια συμφέροντα προασπίζονται, όταν ήταν επανειλημμένως απεργοσπάστες/τριες, ακόμα και όταν μπορούσαν να απεργήσουν, χωρίς καμία απειλή απόλυσης, μόνο και μόνο για να έχουν την εύνοια των αφεντικών τους; Με τη δικαιολογία ότι έχουν ανάγκες και δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, λες και οι εργαζόμενοι που απεργούν δεν έχουν ανάγκες. Λες και η απεργία ή το να απαντάμε στις καθημερινές προσταγές των υπευθύνων, των προϊσταμένων, των αφεντικών, είναι απλά πολυτέλεια.Τι κοινό έχουμε να μας ενώσει με όλους/ες αυτούς/ες;
Να μείνουμε ενωμένοι/ες με τους φασίστες; Με αυτούς που ο ιστορικός τους ρόλος ήταν και θα είναι το να κάνουν τη βρώμικη δουλειά που δεν μπορεί να κάνει απευθείας το κράτος; Αφού όπλισαν τα συντηρητικά κοινωνικά αντανακλαστικά με τα πογκρόμ κατά των μεταναστών, με τις επιθέσεις σε ριζοσπατικοποιημένο κόσμο, με τα λογύδρια περί πατρίδας και έθνους, τώρα ψηφίζουν «όχι» για την εθνική ανεξαρτησία της Ελλάδας. Τονώνουν δηλαδή τον πατριωτισμό και τον εθνικισμό, τα μόνα συγκολλητικά υλικά που έχουν απομείνει στους από πάνω, προκειμένου να μας πείσουν πως, εμείς οι «από κάτω», έχουμε κοινά συμφέροντα με όσους μας εξουσιάζουν και με όσους κάνουν πλάτες σ’ αυτούς που μας εξουσιάζουν.
Να μείνουμε ενωμένοι με την "αριστερή κυβέρνηση"; Δηλαδή με αυτούς, που όσο δεν ήταν κυβέρνηση, έκαναν τα πάντα για να διαμεσολαβούν στους ακηδεμόνευτους αγώνες. Μόνη τους βλέψη ήταν να παίρνουν την οργή του δρόμου και να την μετατρέπουν σε αιτηματική ειρηνική διαμαρτυρία. Ποιους συμφέρουν, άραγε, τέτοιες διαμαρτυρίες; Προφανώς, μόνο τους «από πάνω». Να μείνουμε ενωμένοι/ες με αυτούς που, τώρα που είναι κυβέρνηση, έχουν κάνει ότι περνάει από το χέρι τους για να μην ξεσπάσει κανένας ακηδεμόνευτος αγώνας των «από κάτω», αλλά αφομοιώνουν τα πάντα στη λογική της ανάθεσης; Αποκορύφωμα το δημοψήφισμα, που ουσιαστικά μας αφήνει να επιλέξουμε με ποιο τρόπο θέλουμε να εξαθλιωθούμε. Και το παρουσιάζουν σαν ιστορική στιγμή αγώνα.
Να μείνουμε ενωμένοι/ες με όλους εκείνους και όλες εκείνες που (είτε από επικίνδυνη βλακεία, είτε από συμφέρον) κάνουν ότι περνάει από το χέρι τους για να παραμένουν στην αφάνεια όλες αυτές οι κοινωνικές-ταξικές διαφορές, για «να αποφευχθεί ο διχασμός»;
Λοιπόν για να τελειώνουμε με τις μαλακίες που ακούμε νυχθημερόν, το να μείνουμε ενωμένοι γενικά και αόριστα, επειδή έτυχε και γεννηθήκαμε όλοι/ες εδώ, στην Ελλάδα, εξυπηρετεί μόνο όλους όσους εξουσιάζουν τις ζωές μας, προκείμενου να κάνουμε υπομονή ως υποταγμένοι υπήκοοι και να μη βλέπουμε ότι με όλους αυτούς έχουμε ανοιχτό πόλεμο.
Γιατί αυτό που μας ενώνει δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός, το μέρος το οποίο γεννηθήκαμε, ούτε καμία ψήφος, ούτε κανένα εθνικό συμφέρον. Μας ενώνουν οι ταξικοί και κοινωνικοί μας προσδιορισμοί, που δεν είναι καθόλου τυχαίοι. Δε μας ενώνει τίποτα με τους από πάνω. Αντίθετα, νιώθουμε κοινωνικά και ταξικά μας αδέρφια τους μετανάστες, τους «περιθωριακούς», «τους άνομους», τους «φτωχοδιαβόλους», όσους και όσες βρίσκονται στον πάτο της κοινωνικής ιεραρχίας. Μας ενώνει η καθημερινή καταπίεση και υποταγή που βιώνουμε από τους από πάνω, η εκμετάλλευση που μας επιβάλλεται από τα αφεντικά και οι ακηδεμόνευτοι κοινωνικοί, ταξικοί αγώνες τους οποίους οργανώνουμε.
Εκεί είναι ο κοινός μας τόπος. Στις κοινότητες αλληλεγγύης, στον αδιαμεσολάβητο αγώνα, με αντιιεραρχικά χαρακτηριστικά. Στην αυτοοργάνωση και στην αντίσταση. Εκεί βρισκόμαστε, εκεί γνωριζόμαστε, εκεί δοκιμαζόμαστε και χτίζουμε αληθινές σχέσεις ισότητας και αλληλεγγύης, εκεί μοιραζόμαστε τις επιθυμίες, τις ανάγκες μας και τα όνειρά μας.
Ζούμε σε συνθήκες που μας καλούν άμεσα να πάρουμε θέση. Ας επιλέξουμε λοιπόν να οργανώσουμε οριζόντια τις ταξικές και κοινωνικές μας επιθέσεις…