Στις 18 Μαΐου έληγε το τελεσίγραφο του ουκρανικού κράτους προς τους ανυπότακτους εσωτερικού και εξωτερικού για να «διευθετήσουν» την κατάταξή τους στις τάξεις του ουκρανικού στρατού υπό την απειλή αυστηρών κυρώσεων.
Δεν πρόκειται για μια απλή κατασταλτική κίνηση του ουκρανικού κράτους απέναντι σε κάποια «κοινωνική μειοψηφία». Οι εκατοντάδες χιλιάδες ανυπότακτοι (υπολογίζονται σε 800 τουλάχιστον χιλιάδες) δεν αποτελούν μόνο μια σημαντικότατη εφεδρεία αναλώσιμων για το μέτωπο προκειμένου να θρέψουν τον ουκρανικό εθνικισμό, αποτελούν ταυτόχρονα ένα κρίσιμο μέγεθος εσωτερικής κοινωνικής αστάθειας. Για πολλούς και διάφορους λόγους που μπορούν να ξεκινούν από την απέχθεια και τον φόβο του πολέμου ως την συνειδητή άρνηση να παραχωρήσει κάποιος την ζωή του στα χέρια των στρατηγών, ένα μεγάλο κοινωνικό κομμάτι στέκεται απέναντι στον πολεμικό σχεδιασμό του ίδιου του του κράτους, γίνεται από τις επιλογές και την στάση του ένας εσωτερικός εχθρός. Καταλαβαίνει πως καμιά ήττα και καμιά νίκη στο πολεμικό πεδίο δεν είναι ήττα ή νίκη για εκείνο.
Εδώ και πολλούς μήνες στο ουκρανικό έδαφος ξεδιπλώνονται διάφορες μορφές αντιστάσεων απέναντι στην πολεμική συνθήκη: από δίκτυα αλληλεγγύης και απόκρυψης ανυπότακτων, ως εμπρησμοί σε στρατολογικά γραφεία και επιθέσεις σε κλιμάκια αστυνομίας και στρατού που περιπολούν σε πόλεις και χωριά για να συλλάβουν ανυπότακτους ή να παραδώσουν χαρτιά κατάταξης. Το ουκρανικό κράτος φροντίζει να δίνει στην δημοσιότητα μόνο ειδήσεις βίντεο και εικόνες από συλλήψεις και «παραδειγματικές τιμωρίες» ανυπότακτων είτε στα σύνορα ενώ προσπαθούν να διαφύγουν είτε στην ενδοχώρα για να απλώσει ένα δίχτυ φόβου. Την ίδια στιγμή ζητά από τα συμμαχικά του κράτη όπου έχουν διαφύγει «πολίτες υπό κατάταξη», να δρομολογήσουν άρση του προσφυγικού τους στάτους και παράδοσή τους στις ουκρανικές αρχές.
Αυτή η συνθήκη της μαζικής ανυποταξίας, δεν είναι τυχαίο πως έχει κατά βάση συσκοτιστεί από τις μηχανές προπαγάνδας τόσων των συμμάχων της ουκρανίας όσο και των αντιπάλων. Οι λιποταξίες και ανυποταξίες είναι κακές ειδήσεις για τους ηγεμόνες, ακόμα και αν προέρχονται από τους απέναντι γιατί μπορούν να αποτελέσουν ένα απτό παράδειγμα άρνησης για τις δικές τους υποτελείς τάξεις.
Ο πόλεµος δεν αποτελεί τµήµα κάποιας «φυσικής τάξης πραγµάτων». Η θεώρησή του ως αναπόφευκτου συνιστά το πρώτο βήµα τόσο για τη συσκότιση των κοινωνικών αιτιών που οδηγούν στο ξέσπασµά του, όσο και για τη δικαιολόγηση της συµµετοχής σε αυτόν.
Ζούµε στην εποχή των αλλεπάλληλων κρίσεων. Το «ξεπέρασµα» κάθε µίας από αυτές ουσιαστικά βαθαίνει σε έκταση όσο και σε περιεχόµενο την αµέσως επόµενη που ακολουθεί, για να µετασχηµατιστεί εντέλει στις µέρες µας σε έναν παγκόσµιο πόλεµο σε κοµµάτια. Είναι η εποχή που η κάθετη διχοτόµηση ανάµεσα στον πόλεµο και την ειρήνη αρχίζει και γίνεται δυσδιάκριτη.
Σε έναν πόλεμο που γενικεύεται και αποκτά παγκόσμιες διαστάσεις και πολλά πρόσωπα, κάθε κίνηση από τα κάτω που αντιτίθεται σε αυτόν μας είναι πολύτιμη. Γιατί είναι η μόνη που μπορεί να ακυρώσει επί του πεδίου τα πολεμικά σχέδια των αφεντικών.
Στις 18 Μαΐου τοποθετήσαμε πανό στην γέφυρα δίπλα ακριβώς στην ουκρανική πρεσβεία (στη λεωφόρο κηφισίας) ως μια κίνηση αλληλεγγύης στα ανυπότακτα από την ουκρανία.. Ανάλογα πανό τοποθετούνται επίσης και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας.
ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΡΩΣΙΑ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
ΠΑΝΤΑ (με τα) ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΑ κ ΛΙΠΟΤΑΚΤΕΣ!
συναντήσεις ενάντια στον πόλεμο κ την ειρήνη των κυρίαρχων