«καρτερικότητα», υπομονή, εθνική ανάγκη, περικοπές, κεκτημένα..

Details

Category: Uncategorised

Published: Tuesday, 23 February 2010 18:05

Δεν χρειάζονται και πολλά λόγια, πολλές αναλύσεις, για να κατανοήσουμε το προφανές: με πρόφαση την κρίση, κάθε μέρα που περνάει τα πάντα στήνονται επιθετικότερα απέναντί μας. Για άλλη μια φορά καλούμαστε να μάθουμε να αναμασάμε γνώριμες λέξεις: «καρτερικότητα», υπομονή, εθνική ανάγκη, περικοπές, κεκτημένα. Και εδώ αρχίζει ένα άλλο γνωστό παιχνίδι αντιστροφής της πραγματικότητας:

Κάποιοι κρετίνοι με σινιέ κουστούμια (τύπου Μίχαλου, Μυλωνά (Αλουμίλ) και λοιπών μεγαλοεπιχειρηματιών) με μπόλικη αλαζονεία δηλώνουν πως δεν τα βγάζουν πέρα και απολύουν κόσμο.

Κάποιοι άλλοι, τα «μικρότερα ψάρια» (με «ατυχή» οικονομικά ανοίγματα), δηλώνουν και αυτοί πως δεν τα βγάζουν πέρα, απολύουν και αυτοί κόσμο ή αφήνουν τους εργαζόμενους τους απλήρωτους για μήνες (για τον εαυτό τους βέβαια φροντίζουν να ενημερώνουν τακτικά τους τραπεζικούς τους λογαριασμούς).

Κάποιοι άλλοι κρετίνοι ρατσιστόμουτρα (φυσικοί και θεωρητικοί απόγονοι των χιτών και γερμανοτσολιάδων) βρίσκουν ευκαιρία να στοχοποιήσουν τους μετανάστες ως την πηγή όλων των κοινωνικών προβλημάτων, προσπαθώντας να στρέψουν το κοινωνικό ενδιαφέρον και τη δυσαρέσκεια των ντόπιων μακριά από εκεί που πραγματικά θα έπρεπε να είναι: σε όλους αυτούς που ρημάζουν καθημερινά τη ζωή τους από τις καρέκλες υπουργείων, τραπεζών, ευρωπαϊκών συνόδων…

Οι σοσιαλιστές πολιτικοί διαχειριστές, δηλώνουν αποφασισμένοι να «νοικοκυρέψουν τη χώρα» για άλλη μια φορά πάνω στις πλάτες των μη προνομιούχων. Την ίδια στιγμή, χαίροντας απόλυτης κάλυψης και συναίνεσης από τα ΜΜΕ, δηλώνουν με θράσος πως οι άνεργοι μπορεί και να φτάσουν το 1 εκατ, γεμίζουν τους δρόμους με αστυνομικά περίπολα (με «ανθρώπινο πρόσωπο») διαστέλλοντας την έννοια και τον φόβο του εγκλήματος, ενώ κατά βάση στοχεύουν τις κοινωνικές αντιστάσεις και τις επερχόμενες κοινωνικές εκρήξεις λόγω της κρίσης, εφαρμόζουν ασύλληπτα μέτρα φοροεπιδρομών στους «από τα κάτω», ξανασχεδιάζουν το ασφαλιστικό και όλα αυτά στο όνομα του ρεαλισμού και της «εθνικής ανάγκης».

Η αριστερά απόλυτα συμβιβασμένη και ηττοπαθής σέρνει το πτώμα της σε θλιβερές επετειακές απεργιακές κινητοποιήσεις αδυνατώντας να πείσει ακόμα και για τις «καλές της προθέσεις». Τρέμει οποιαδήποτε κοινωνική δυναμική ξεφεύγει από τα σχέδιά της, δεν χωράει στους εκλογικούς της καταλόγους, καθετί που αντιστέκεται ακηδεμόνευτο (το είδαμε εξάλλου τον Δεκέμβρη του 2008 όταν και αυτή πανικόβλητη μπροστά στην οργή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων σε όλη τη χώρα, έδινε δηλώσεις νομιμοφροσύνης στο καθεστώς).

Όλοι αυτοί λοιπόν μας ζητάνε να συνδιαχειριστούμε την «κρίση», να μοιραστούμε τα εθνικά χρέη, να βάλουμε πλάτες στα αφεντικά, να συνηθίσουμε στην ανέχεια, τη μιζέρια, την ηττοπάθεια και την αναξιοπρέπεια.

Η περίφημη «κρίση» δεν ήρθε όμως από το πουθενά, ούτε βέβαια είναι μια μεγάλη «αρρώστια» που εχθρεύεται ο καπιταλισμός. Οι οικονομικές κρίσεις αποτελούν κομμάτι της ιστορίας του καπιταλισμού (και δομικό του κομμάτι), ο οποίος ως σύστημα συσσώρευσης κεφαλαίων, συνηθίζει ανά (τακτές) περιόδους να «σκοτώνει» τα μη ανταγωνιστικά κεφάλαια. Σε αυτές λοιπόν τις περιόδους ότι μπλοκάρει την συσσωρευτική ικανότητά του, καταστρέφεται επιθετικά. Η τωρινή «παγκόσμια κρίση» έφερε ένα ντόμινο «καταστροφών» που διαφέρουν από χώρα σε χώρα. Στην Ελλάδα, ως αιτίες στιγματίζονται οι «ανορθολογισμοί» της εγχώριας οικονομίας που μερικά χρόνια πριν βαφτίζονταν «ανάπτυξη», εκσυγχρονισμός, νοικοκύρεμα, εθνικό όραμα και άλλα τέτοια γνωστά (ποιος θυμάται το «θαύμα» των ολυμπιακών αγώνων, αυτούς που πλούτισαν και τις τεράστιες τρύπες που άφησε πίσω του αυτό το θαύμα για να το αποπληρώσουν οι τότε εθνικά υπερήφανοι και εκστασιασμένοι υπήκοοι;) Όμως τα αφεντικά και το ελληνικό κράτος έχουν τους τρόπους, όχι απλά να επιβιώσουν (αυτό δεν τίθεται σε αμφισβήτηση εξάλλου) αλλά να ωφεληθούν από την κρίση: κοινωνικοποιώντας τις ζημιές στις πλάτες των «από τα κάτω». Αλήθεια στους «από τα κάτω» ποιες λύσεις έχουν απομείνει;

Τα ψέματα τελειώνουν λοιπόν. Αν κάποτε ο καθένας πίστεψε πως ποτέ δεν θα είναι αυτός ο ίδιος που θα βρεθεί στη «δύσκολη θέση» της μακροχρόνιας ανεργίας και όμηρος τραπεζικών δανείων και χρεών, τώρα αυτή η πραγματικότητα δεν μοιάζει τόσο απόμακρη.

Τόσα χρόνια οι «από τα κάτω» έπρεπε να δασκαλευτούν και να μάθουν στην εξατομίκευση, στο «εγώ θα τα καταφέρω», στην κουλτούρα του «κοιτάω τη δουλίτσα μου», στο υπνοβατικό αναμάσημα τηλεοπτικών ειδήσεων, στις κλειστές πόρτες, στην καχυποψία και την αδιαφορία ότι συμβαίνει γύρω τους, στα τραπεζικά δάνεια και στη λάμψη της κατοχής αντικειμένων για να ξορκίζουν την αφόρητη μοναξιά. Να μάθουν με το ζόρι να γελάνε με την «παλαιολιθικότητα» των λέξεων, αλληλεγγύη, αγώνας, αντίσταση, μαζί, σύγκρουση…Να μάθουν (με επαναληπτική τηλεοπτική συνδρομή) να στρέφουν τη δυσαρέσκειά τους στους μετανάστες που πνίγονται στο Αιγαίο, που στριμώχνονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (ένα είναι κοντά μας, στην Πέτρου Ράλλη), που βασανίζονται καθημερινά από τον ένστολο μισανθρωπισμό της ελληνικής δημοκρατίας. Να μάθουν να αποδέχονται ως «εικόνα ασφάλειας» τα ένστολα και ένοπλα περίπολα στους δρόμους (τι κι αν κατ’ επανάληψη οι «εξοστρακισμοί» σφαιρών τους βρίσκουν στο ψαχνό εφήβους, γείτονες περαστικούς, «παράξενους τύπους», μετανάστες κτλ) να μάθουν να καταδικάζουν την βία όσων αντιστέκονται, αλλά να αποκτήσουν ανοσία στη βία του συστήματος που τους περικυκλώνει: από την θανατηφόρα μιζέρια της πρέζας και την εξάπλωσή της, τους άστεγους, τα ολοένα και μεγαλύτερα σε ανθρώπινο όγκο συσσίτια για άπορους σε εκκλησίες και άλλα υποκριτικά και «φιλόπτωχα» ιδρύματα, την αγοραπωλησία γυναικών για αντρικές ορέξεις, την λεηλασία του φυσικού περιβάλλοντος, τον αστυνομικό κρετινισμό, όλη αυτήν τη διάχυτη κοινωνική δυστυχία που είναι κομμάτι του πολέμου των κυρίαρχων του κόσμου στους «από τα κάτω»…

Πρέπει ξανά λοιπόν να αρχίσουμε να μιλάμε τη γλώσσα της δυσαρέσκειας, της οργής και της αλληλεγγύης. Η απεργία στις 24 Φλεβάρη, όσο και αν θέλουν να την θάψουν μέσα στην εθιμοτυπία οι εργατοπατέρες, είναι μια πρώτη αρχή. Όχι για να παίξουμε το θλιβερό τους παιχνίδι, αλλά για να σταθούμε στο δρόμο ενάντια σε όλα αυτά που διαρκώς στήνονται απέναντί μας. Όμως σίγουρα δεν αρκεί αυτό. Απέναντι στη κρίση οι «από τα κάτω» έχουν τις δικές τους λύσεις στην μοναξιά, την εξατομίκευση, την φτώχεια και τον αποκλεισμό μακριά από διαμεσολαβητές, καλοθελητές και κόμματα: από την συλλογική άρνηση πληρωμής φόρων, εισιτηρίων, λογαριασμών, από τη δημιουργία συλλογικών απαντήσεων και υποδομών αλληλοβοήθειας στις γειτονιές, από το σαμποτάρισμα των τραπεζών, την αλληλέγγυα στάση απέναντι σε όποιον και όποια δέχεται τη κρατική καταστολή, από την υπεράσπιση των αγώνων σε εργασιακούς χώρους, μέχρι τις συλλογικές επιθέσεις σε σούπερ μάρκετ για την επανοικειοποίηση βασικών αγαθών… Όλοι και όλες στους δρόμους! Ξανά και ξανά!