(λόγια  παλιού εργαζόμενου προς νεοφερμένους στα ΕΛ.ΠΕ.)

 

 

Η εργοδοσία κι οι εργολάβοι, όπως πάντα, εντατικοποιούν τους ρυθµούς εργασίας, µειώνουν τα µεροκάµατα, αδιαφορούν για τα µέτρα ασφαλείας.

Οι εργατοπατέρες-συνδικαλιστές, όπως πάντα, λειτουργούν πυροσβεστικά, κουκουλώνουν τις αιτίες, διασπείρουν τη ματαιότητα, αποπροσανατολίζουν και κάµπτουν την οργή, συµβάλουν στην ταξική συνεργασία και ειρήνη.

Οι εργαζόµενοι µπροστά στον εργοδοτικό εκβιασµό και τους πολυεπίπεδους διαχωρισµούς (όπως σε μόνιµους και προσωρινούς-εργολαβικούς), όπως πάντα, είτε φοβισμένοι είτε αδρανείς, αδυνατούν ή αδιαφορούν να οργανωθούν από µόνοι τους, να πάρουν εκδίκηση για τους νεκρούς συναδέλφους τους, να επιβάλουν την τήρηση αυστηρών µέτρων ασφάλειας, να βάλουν ένα τέλος στους εντατικούς ρυθµούς εργασίας.

Τα ΜΜΕ, όπως πάντα, χειραγωγούν, µιλώντας για «τραγικό ατύχηµα» και «διερεύνηση των αιτιών», αποσύροντας όσο πιο γρήγορα το θέµα από τη δηµοσιότητα.

Οι υπουργοί, αριστεροί-κεντρώοι-δεξιοί, όπως πάντα, επιδιώκουν την εκτόνωση, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, υπόσχονται αλλαγές και απόδοση ευθυνών.

Οι δικαστές κι οι εισαγγελείς, όπως πάντα, θα βγάλουν πορίσµατα περί «ανθρώπινων λαθών και παραβλέψεων» και θα απαλλάξουν πλήρως ή θα ρίξουν στα µαλακά τους αποκλειστικούς υπαίτιους: τον όµιλο Λάτση, το ελληνικό κράτος, τις εργολαβικές εταιρείες συντήρησης.

Η δική µας δυνατότητα και δύναµη απέναντι στην καπιταλιστική µηχανή θανάτου είναι η αυτοοργάνωση, η συλλογική αντίσταση, η αλληλεγγύη.