Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 13 November 2014

EDITORIAL

Αν…
Φανταστείτε, λέει, κάθε χρόνο, να γινόταν στη Θεσσαλονίκη ένα Διεθνές Φεστιβάλ.

12ο Φεστιβάλ Εξόρυξης Χρυσού

21ο Φεστιβάλ Πολεμικών Βιομηχανιών

34ο Φεστιβάλ Ελαστικής Εργασίας.

Αν στη Θεσσαλονίκη γινόταν κάθε χρόνο ένα τέτοιο διεθνές Φεστιβάλ, διαδηλωτές θα συνέρρεαν από κάθε γωνιά της Ελλάδας για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους σ’ αυτό. Πορείες, συναυλίες, αντισυνέδρια. Ένα πολύμορφο κίνημα (μικρότερο ή μεγαλύτερο ανάλογα με την πολιτική συγκυρία) θα δήλωνε παρόν, βροντοφωνάζοντας πως τέτοιες γιορτές δεν έχουν θέση εδώ πέρα.

Όμως όχι.

Στη Θεσσαλονίκη κάθε χρόνο δεν γίνεται κανένα τέτοιο Φεστιβάλ. Κανένα Φεστιβάλ που θα ομολογούσε με ωμότητα -αλλά και ευθύτητα- ότι η παντοδυναμία της αγοράς ορίζει το τι είναι “γιορτή” και τι “όχι”. Ότι είναι δευτερεύον ζήτημα κάτω από ποιες συνθήκες δουλέουν οι εργαζόμενοι στις φεστιβαλιζόμενες βιομηχανίες. Ότι αν το εμπόρευμα είναι πρώτης ποιότητας, λίγη σημασία έχει ο τρόπος που παράχθηκε.

Αντιθέτως.

Στη Θεσσαλονίκη κάθε χρόνο γίνεται το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Κι αυτό δεν είναι σαν τα άλλα Φεστιβάλ.

Αντιθέτως.

Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου είναι μια γιορτή του πολιτισμού. Και όχι βέβαια μια γιορτή της πολιτιστικής βιομηχανίας.

————————————

/Νύχτα, κάπου στην πόλη // Ένας προβολέας φωτίζει ένα σύνθημα σε εξωτερικό τοίχο, που γράφει : “Η ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝΔΥΜΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙ ΤΗ ΣΑΠΙΛΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ”/ Cut σε μαύρο // Ξαφνικά εμφανίζεται ευαίσθητος κινηματογραφόφιλος Θεσσαλονικεύς, να απορεί ειλικρινώς / “Μα είναι δυνατόν να συγκρίνετε τη λαίλαπα της βιομηχανίας με την κινηματογραφική παραγωγή;”

Πράγματι, η πολιτιστική βιομηχανία δεν παράγει σαμπουάν. Δεν είμαστε κρετίνοι, ούτε φιλισταίοι. Μια κινηματογραφική ταινία μπορεί να είναι σημαντική, απελευθερωτική, ελπιδοφόρα, μπορεί να είναι φορέας των ευγενέστερων επιδιώξεων. Μια ταινία θα μπορούσε ενδεχομένως να κινητοποιήσει συνειδήσεις, πολύ πιο δραστικά απο πολλά πολιτικά κείμενα.

Κι αυτό είναι το ζήτημα: στην πολιτιστική βιομηχανία, είναι το “προϊόν” αυτό ακριβώς που μας μπερδεύει, είναι το σημείο που θολώνει τις διαχωριστικές γραμμές. Είναι το σημείο που φέρνει αγκαλιά τον σκηνοθέτη της ευαισθητοποιημένης στο μεταναστευτικό ταινίας, με τον δήμαρχο που κυνηγάει τους πλανόδιους μικροπωλητές. Το σημείο που φέρνει αγκαλιά τη Fischer με την ταινία-κόλαφο για τον καταναλωτισμό. Το σημείο που φέρνει αγκαλιά το κοινό του φεστιβάλ με τους απλήρωτους εργαζόμενούς του.

Όχι.

Για καμιά ταινία, για κανέναν σκηνοθέτη. Για καμιά οπτικοποιημένη απόδοση των προσδοκιών μας για μια καλύτερη κοινωνία, δεν θα πιούμε ποτάκια αγκαλιά με τον Μπουτάρη, τον Υπουργό Πολιτισμού, τους μεγιστάνες των εταιρειών παραγωγής.

Όχι.

Στις γιορτές των κυρίαρχων δεν έχουμε ανακωχή. Δεν έχουμε ανακωχή μ’ αυτούς που προσπαθούν να μας κλέψουν τα εργαλεία. Μ’ αυτούς που αφοπλίζουν τη δημιουργία από τη δυνατότητά της να αμφισβητεί δυναμικά το υπάρχον.

————————————

Το ερώτημα είναι αν στο φετινό Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου, θα μείνουμε και πάλι θεατές.

Μπάσταρδες με μνήμη Reloaded

Πρώτο Πλάνο σε αρχείο pdf

[Αναδημοσίευση από το blog Μπάσταρδες με Μνήμη]

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 30 October 2014

Η εθνική φιέστα της 28ης του Οκτώβρη παρήλθε και για το σωτήριο έτος 2014. Κι αυτά που άφησε είναι τα πατρικά και συνάμα σωφρονιστικά λόγια του υπουργού παιδείας μπροστά στη βουλή, σε ένα σημείο που προ κάποιων χρόνων μαίνονταν οι μάχες ενάντια στις πολιτικές λεηλασίας και θανάτου. Λόγια (www.youtube.com/watch?v=64kUJnfHvu4) που είναι απόλυτα σύμφυτα με το καθεστώς ολοκληρωτισμού που έχει επιβληθεί, τις μόνιμες συνθήκες έκτακτης ανάγκης που προστάζουν φόβο, σιωπή, νόμο και τάξη, χακί στολές και πολύ αστυνομία.

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 30 October 2014

[Αναδημοσίευση από το blog της Αντιφασιστικής Συνέλευσης Πειραιά]

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 25 October 2014

«Γιατί τελικά είναι το ανθρώπινο δυναμικό μας, που αποτελεί και θα αποτελέσει τον κεντρικό μοχλό για την ανάπτυξη, που θα ακολουθήσει την περίοδο της οικονομικής κρίσης.»

Α. Σαμαράς, 06/10/14

«Η Ελλάδα που δημιουργεί, που παράγει, που αξιοποιεί και το άξιο ανθρώπινο δυναμικό που έχει τεράστιες δυνατότητες.»

Δ. Αβραμόπουλος, 06/10/14

Οι παραπάνω δηλώσεις έγιναν στο πλαίσιο των επίσημων κυβερνητικών ομιλιών κατά την καθέλκυση του υποβρυχίου «Πιπίνος» στις 6 Οκτωβρίου 2014. Στην τελετή παραβρέθηκε μία αυτάρεσκη και αυτοχειροκροτούμενη θεσμική κουστωδία (που μεταξύ άλλων αποτελούνταν από τον πρωθυπουργό, από υπουργούς και υφυπουργούς, από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης, από βουλευτές και εκπροσώπους κομμάτων, από σύσσωμη την ηγεσία του ΓΕΕΘΑ και των κλάδων του, καθώς και από τον αρχιεπίσκοπο) δίνοντας έναν σαφή τόνο «εθνικής ομοψυχίας», πέρα από τις διάφορες πολιτικές αξιοποιήσεις της κάθε πλευράς.

Το «ανθρώπινο δυναμικό» στο οποίο αναφέρονται οι «νονοί» του υποβρυχίου δεν αφορά μία συνηθισμένη ρητορική αοριστολογία για τον προσεταιρισμό του εργατικού δυναμικού από τα αφεντικά του, με τον συνηθισμένο στόχο του κουκουλώματος των ταξικών αντιθέσεων μέσω της εθνικής φαντασιοπληξίας. Η φράση αυτή έχει έναν ειδικό και σαφή προορισμό: το ανθρώπινο δυναμικό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, η αξιοποίηση του οποίου εδώ και καιρό έχει αναγορευτεί σε πρωτεύοντα στόχο της «Νέας Δομής των Ε.Δ.». Μίας δομής που αποσκοπεί στην κατοχύρωση μίας περισσότερο ενεργούς επιχειρησιακής ετοιμότητας και συμμετοχής του ελληνικού στρατού σε διάφορα πολεμικά πεδία: εσωτερικής ασφάλειας ενάντια σε «εσωτερικούς εχθρούς», συνοριακής φύλαξης ενάντια στις μεταναστευτικές ροές, γεωστρατηγικών επιδιώξεων του ελληνικού κράτους και καπιταλιστικών συμφερόντων (όπως οι ΑΟΖ), ΝΑΤΟϊκών επεμβάσεων, διακρατικών συμμαχιών (π.χ. με το ισραηλινό κράτος) κ.ο.κ. Ένα ανθρώπινο δυναμικό στρατιωτών -αλλά και όποιου συμβάλλει στη δομική τους υποστήριξη (επιτελεία, υπηρεσίες, εσωτερικό επιστημονικό προσωπικό αλλά και συνεργαζόμενο από τις πανεπιστημιακές σχολές κ.α.)- που ελλείψει των επιθυμητών κονδυλίων λόγω της «δημοσιονομικής εκλογίκευσης» αναλαμβάνει πρωταγωνιστικό ρόλο στη υποστύλωση μίας «αξιόμαχης» ετοιμότητας που ανά πάσα στιγμή θα κληθεί να πράξει κατά τις εντολές των πολιτικών και οικονομικών αφεντικών της.

Μόλις μία μέρα μετά την τελετή καθέλκυσης, τρεις στρατιώτες των Ε. Δ. (2 επαγγελματίες και ένας έφεδρος) διαμελίζονται στο Βόλο από έκρηξη όλμου κατά τη διάρκεια άσκησης ρουτίνας με πραγματικά πυρά, ενώ ένας ακόμη τραυματίζεται. Οι επίσημες δηλώσεις που ακολούθησαν επισφράγιζαν και επιβεβαίωναν με έναν στυγνό κυνισμό τη διαρκή συστημική μετατόπιση του καθεστώτος προς στρατιωτικού τύπου μοντέλα διαχείρισης. Διότι οι 3 νεκροί σε συνθήκες στρατιωτικής άσκησης δεν αντιμετωπίστηκαν ως απλό «τραγικό συμβάν», ούτε καν ως μία «παράπλευρη» ή «άσκοπη» απώλεια, όπως συνηθίζεται από τα κρατικά και στρατιωτικά επιτελεία. Απεναντίας, ερμηνεύτηκαν και υπερασπίστηκαν ως θάνατοι που έγιναν στον «βωμό του καθήκοντος», σε έναν «πόλεμο στα μετόπισθεν», για την «υπεράσπιση της πατρίδας». Αφαιρετικές λέξεις και συμβολισμοί που αν στη θεωρία μάς προκαλούν απαξία ή θυμηδία λόγω αξιακών αντιθέσεων, στην πράξη όταν εκφέρονται από την πολιτική και τη στρατιωτική ηγεσία ενός «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης» αναλαμβάνουν να μεταδώσουν και να ενσωματώσουν στην κοινωνική συνείδηση τις νέες, οξυμένες προσταγές της εξουσίας. Πίσω από τις θεολογίες των πατριωτικών θυσιών βρίσκεται μία από τις πιο εκμεταλλευτικές και ταξικές όψεις της κρατικής/καπιταλιστικής βαρβαρότητας, εξωραϊσμένες υπό τον μανδύα της «εθνικής συστράτευσης».

Οι 3 θάνατοι της στρατιωτικής άσκησης στο Βόλο αποτελούν αναπόσπαστο στιγμιότυπο ενός συνολικότερου κρατικού/καπιταλιστικού αναπτυξιακού σχεδιασμού που περνάει πάνω από ολόκληρες γεωγραφικές ζώνες σκορπώντας πολέμους, θανάτους, ξεριζωμούς και περιβαλλοντικές καταστροφές. Αν ο φαντάρος πεθαίνει στο βωμό ενός καθήκοντος, τότε πεθαίνει και για τους εκάστοτε στόχους του όποιου καθήκοντος. Αν πεθαίνει για την υπεράσπιση μίας πατρίδας, τότε πεθαίνει και για τους ηγέτες της όποιας πατρίδας. Πεθαίνει για να μπορούν οι ηγέτες του να ρίπτουν αλλά και να πίνουν σαμπάνιες σε επίσημες τελετές εθνικής ανύψωσης, για να σχεδιάζουν από κοινού με συμμαχικά κράτη τις επόμενες πολεμικές επεμβάσεις, για να κάμπτουν κάθε μορφή αντίστασης και αγώνων στο εσωτερικό των κρατών τους, για να αναπτύσσεται ο καπιταλισμός λεηλατώντας τη φύση και ξεσκίζοντας τις σάρκες όσων βρίσκονται στο δρόμο του. Και αν ο φαντάρος εν ζωή αποτελεί έναν «κεντρικό μοχλό» για την καπιταλιστική ανάπτυξη, όταν πεθαίνει εξακολουθεί να αποτελεί ένα χρήσιμο και αξιοποιήσιμο εργαλείο της κυριαρχίας…

[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 23 October 2014

Τετρασέλιδο έντυπο της Συνέλευσης της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας και του αυτοοργανωμένου χώρου αλληλεγγύης & ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ, που μοιράζεται αυτό το διάστημα σε χιλιάδες αντίτυπα χέρι-χέρι σε δρόμους, πλατείες, σχολεία του Κερατσινίου.

[Αναδημοσίευση από το blog του Ρεσάλτο]

Details

Category: Υλικό άλλων ομάδων

Published: 15 October 2014

Τα λόγια μας αυτή τη στιγμή θα είναι μετρημένα. Δεν είμαστε από αυτούς που ψάχνουν να κάνουν πολιτική σπέκουλα πάνω σε σωρούς, ούτε από αυτούς που θα εξοργιστούν και θα βρουν δακρύβρεχτα λόγια όταν «θα συμβεί το κακό». Δεν θα (ξανα)μιλήσουμε για το ότι ο ελληνικός στρατός είναι μία δολοφονική μηχανή, είτε είμαστε είτε όχι σε περίοδο πολέμου. Το έχουμε κάνει. Ούτε θα θυμίσουμε ότι το να υπηρετείς τα ντόπια αφεντικά δεν είναι μία απλή δουλειά που σου εξασφαλίζει το μηνιάτικο. Ο καθένας με τις επιλογές του.

Εάν πιστεύουμε ότι πρέπει κάτι να επισημάνουμε παρακολουθώντας την ειδησεογραφία και τις επίσημες τοποθετήσεις την επομένη του γεγονότος, είναι η κυνικότητα που συνόδευε τις δηλώσεις της στρατιωτικής και πολιτικής ηγεσίας (sic). Όταν ο υπουργός Αβραμόπουλος σε δηλώσεις του λέει ότι «αυτά τα παιδιά έπεσαν στο βωμό του καθήκοντος, γιατί το καθήκον δεν εκτελείται μόνο στον πόλεμο αλλά και καθημερινά», δηλώνει ανοιχτά ότι ο πόλεμος δεν υπάρχει μόνο στα πεδία των μαχών, αλλά υπάρχει και στα μετ΄ όπισθεν. Ένας χαμηλής έντασης πόλεμος μέσα στην καθημερινότητα ενός στρατοπέδου, που κάνει τη φράση «περίοδος ειρήνης» κενή –αν όχι ανεστραμμένου- περιεχομένου. Δεν πρόκειται για κάποια έμμεση αιτιολόγηση αλλά για πλήρη δικαιολόγηση των θανάτων των τριών στρατιωτών, αλλά και κάθε άλλου φαντάρου. Μία ιδιότυπη ανάληψη ευθύνης από την πλευρά του κράτους εκφράζοντας πλήρως τις στρατοκρατικές αντιλήψεις: είμαστε σε πόλεμο, είμαστε ο πόλεμος, θα έχουμε θύματα και τέλος. Ούτε δάκρυα, ούτε συναισθηματισμοί.

Ο υφυπουργός εθνικής άμυνας, λίγα μέτρα παραδίπλα από το σημείο της δολοφονίας, επιλέγει σα λόγια παρηγοριάς να πει «αιωνία η μνήμη αυτών που χάθηκαν για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας μας», εις διπλούν μάλιστα, εννοώντας(;) ότι οι τρεις στρατιώτες έπεσαν σε ένα ανοιχτό πολεμικό μέτωπο κι όχι σε μία συνηθισμένη άσκηση εκπαίδευσης.

Ο αρχηγός του γενικού επιτελείου στρατού Μανωλάς στο ίδιο σημείο, ακόμα πιο κυνικός, όπως αντιστοιχεί στη θέση ενός καραβανά. Υποστηρίζει ότι οι βολές είναι θέμα ρουτίνας και «όταν παίζεις με όπλα, όλα μπορούν να συμβούν». Σαν παιχνίδι, λοιπόν, αντιλαμβάνεται ο στρατόκαυλος τα όπλα, τυχαίο το γεγονός της έκρηξης, απλό και λογικό στατιστικό μέγεθος και οι τρεις θάνατοι. Εξάλλου μία εβδομάδα πριν η ίδια άσκηση έγινε με «πολίτες» που είχαν καλέσει για εκπαίδευση στα όπλα. Θέμα τύχης, λοιπόν, και το όριο μεταξύ πολιτών και στρατιωτών.

Η γλώσσα της εξουσίας, κυνική και επιθετική μέσα σε μία σπάνια στιγμή ειλικρίνειας από πλευρά της. Βρισκόμαστε σε συνεχή πόλεμο χαμηλής έντασης, το τονίζουν τα ίδια τα αφεντικά, το ζούμε και στο πετσί μας βάσει της θέσης που έχουμε επιλέξει στον πόλεμο αυτό. Ας παραμερίσουμε το αριστερό αστείο του συνδικαλισμού στα στρατόπεδα. Ο στρατός δεν μεταρρυθμίζεται. Τον αρνείσαι, ολικά και συνειδητά, και στέκεσαι απέναντί στις υλικές εκφάνσεις του και στις ιδεολογίες του.

[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]