Details
Category: Υλικό άλλων ομάδων

 

Πόσο ορατά είναι τα σύνορα ανάμεσα στην ωμή πραγματικότητα του θανάτου και τη φαντασίωση του θανάτου, το πολεμικό ηλεκτρονικό παιχνίδι και την αναπαράσταση του πολέμου μέσα από την κονσόλα ενός video game;

Τι είδους σχέσεις και τι κουλτούρα παράγει το θέαμα του πολέμου;

Ποια είναι τα νέα δεδομένα του πολέμου και οι τάσεις του στην εποχή του εικονικού, του «virtual», αλλά και πώς διαμορφώνεται η κατακλυσμένη από την κουλτούρα του πολέμου καθημερινότητα, όταν όχι μόνο καλλιεργείται αλλά και κατασκευάζεται η επιθυμία να πατήσεις ένα κουμπί, δολοφονώντας όμως στην πραγματικότητα κάποιον άγνωστο στην άλλη άκρη του πλανήτη με μια κίνηση, μέσα από την ασφάλεια και την άνεση της απόστασης;

Τι γίνεται όταν ο δολοφονικός και «αναπτυγμένος» μοντέρνος μιλιταρισμός φτάνει να είναι ένα παιχνίδι στα χέρια εφήβων και ενηλίκων;

Μετά την κατάληψη «Σινιάλο» και τον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο της Βίλας Ζωγράφου, ξανασυναντιόμαστε την Παρασκευή 27 Φλεβάρη στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Στέκι Γαλατσίου «Στέγαστρο»,  για να διερευνήσουμε και να μοιραστούμε σκέψεις γύρω από την αμφίδρομη σχέση της βιομηχανίας του πολέμου με αυτή των πολεμικών video games, τα κέρδη της οποίας φαίνεται να έχουν ξεπεράσει ακόμα και τη βιομηχανία του Χόλιγουντ, αλλά και τις επιπτώσεις αυτού του φονικού «αγκαλιάσματός» τους.

Στο 3ο μας αντιμιλιταριστικό καφενείο, χωρίς να κάνουμε προβλέψεις, θέλουμε να θέσουμε μια σειρά από προβληματισμούς σχετικά με τις κατευθύνσεις της εξέλιξης της πολεμικής τεχνολογίας και να ανοίξουμε την κουβέντα για το πώς θα μπορούσαμε να αμυνθούμε σε τέτοιου τύπου εικονικές «επελάσεις» στο ζωτικό χώρο της κοινωνικής και πολιτικής καθημερινότητάς μας.

 

[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]

Details
Category: Υλικό άλλων ομάδων
 
 
Τι έγινε τελικά με εκείνα τα μνημόνια που θα σκίζαμε, με εκείνα τα μέτρα που θα αναιρούνταν με ένα μόνο άρθρο μια μέρα μετά τις εκλογές, με εκείνο το χρέος που -μεγάλο του μέρος τουλάχιστον- θα διαγράφαμε, με εκείνη την λιτότητα που θα τελείωνε; Τα παραμύθια και τα νανουρίσματα τελείωσαν. Αυτό πιστοποιεί το κοινό κείμενο συμφωνίας του Eurogroup της Παρασκευής 20/2/2015, το οποίο θα συγκεκριμενοποιηθεί με λίστα μέτρων και μεταρρυθμίσεων που πρέπει να καταθέσει η ελληνική κυβέρνηση μέχρι την Δευτέρα 23/2 για να εγκριθούν ή να τροποποιηθούν από τους «εταίρους» μέχρι το τέλος της βδομάδας. Δεν τελείωσε όμως και το εμπόριο ελπίδας, που θέλει να πάρει κοινωνική παράταση (κατ’ αρχήν) άλλων 4 μηνών.

Κι έτσι ανακτήθηκε η περίφημη «εθνική αξιοπρέπεια» που τόσες και τόσες φορές μνημονεύθηκε τον τελευταίο μήνα. Όχι με κάποια ουσιαστική μεταβολή των δεδομένων αλλά στο πεδίο μιας εκκωφαντικής φαινομενικότητας. Η σκληρή διαπραγμάτευση αποδείχτηκε τελικά μια διαδικαστική κίνηση εντυπωσιασμού, συρσίματος της «σκληρής» και «αδιαλλάκτης» Γερμανίας στο τραπέζι των συνομιλίων αντί των αφ’ υψηλού υποδείξεων και των τελεσίδικων μέιλ. Το ίδιο και η κατάργηση της τρόικα, που αντικαταστάθηκε από εκπροσώπους των «θεσμών», των ίδιων θεσμών που αντιπροσώπευαν οι τεχνοκράτες της τρόικα. Το ίδιο και το μνημόνιο που έγινε πρόγραμμα. Το ίδιο και τα μέτρα που έγιναν μεταρρυθμίσεις. Το ίδιο και ο Μανωλιός που έβαλε τα ρούχα του αλλιώς. Μια ετυμολογική ανακατασκευή των όρων επιβολής της ευρωπαϊκής και εγχώριας άρχουσας τάξης, που πίεζε εξίσου για ανυποχώρητη στάση των «εταίρων» αφού το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα ταξικής λεηλασίας και κοινωνικής ισοπέδωσης είναι το πρόγραμμα κερδοφορίας της, μέσα σε περιβάλλον παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης.

Ένα μήνα μετά την ανάληψη καθηκόντων της νέας κυβέρνησης και η διάψευση ήρθε πιο γρήγορα από ποτέ. Τσάμπα η ανάθεση, τσάμπα οι ψευδαισθήσεις, τσάμπα ο μύθος της σκληρής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης των «αγανακτισμένων», της αριστερο-ακροδεξιάς συγκυβέρνησης της άνω-κάτω πλατείας Συντάγματος του 2011, εκείνων που θα το έκαναν Κούγκι αν δε συμφωνούσαν οι υπόλοιποι «εταίροι» με τις θέσεις μας.

Αυτό που δεν ήταν τσάμπα και πιθανώς θα το πληρώσουμε ακριβά, είναι το νέο σενάριο απόσπασης συναινέσεων και επαναδιαμόρφωσης της «εθνικής ενότητας», με κινητοποίηση του «λαϊκού παράγοντα». Τα πρωτόγνωρα συλλαλητήρια στο Σύνταγμα και σε άλλες πόλεις, χωρίς  κάποιο αίτημα ή οργή προς την κυβέρνησή τους αλλά για τη στήριξή της, που αγκάλιασαν το κοινοβούλιο (εκεί που έγιναν οι μεγαλύτερες κινητοποιήσεις και συγκρούσεις με τους πραίτορες του καθεστώτος τα τελευταία αυτά χρόνια των μνημονίων) και θέλησαν να αποτελέσουν την «κερκίδα» στο -απευθείας αναμετάδοσης- ματς με τους «εταίρους».

Πράγματι, αυτή η κυβέρνηση, με τη συστηματική προσπάθεια αφοπλισμού, αφομοίωσης και αποπροσανατολισμού των «από τα κάτω», των αγώνων και των κινημάτων τους, αναδεικνύεται σε ύψιστο εκφραστή και εγγυητή της καθεστωτικής σταθερότητας και ομαλότητας. Προσπαθεί να αποκαταστήσει την χαμένη κοινωνική εμπιστοσύνη προς τον πολιτικό κόσμο και να εγκαταστήσει ξανά τα απαξιωμένα κόμματα-κοινοβούλιο-κυβέρνηση-κράτος, στην καρδιά και το μυαλό εκατομμυρίων υπηκόων. Επεκτείνει (και δεν άρει) το καθεστώς έκτακτης ανάγκης, που έχει επιβληθεί επίσημα εδώ και μια πενταετία στον ελλαδικό χώρο, αντικαθιστώντας το κορεσμένο δίδυμο Φόβος-Τάξη με το νέο Ελπίδα-Ενσωμάτωση. Οι προηγούμενες κεντρο-δεξιο-ακροδεξιές κυβερνήσεις των μνημονίων, στο όνομα των εξαιρετικών καταστάσεων, απαίτησαν κοινωνική συναίνεση σε μέτρα κοινωνικού ολοκαυτώματος για να εισπράξουν δυσφορία, διαδηλώσεις, απεργίες, συγκρούσεις και όξυναν την καταστολή. Η σημερινή αριστερο-ακροδεξιά συγκυβέρνηση ζητάει κοινωνική ειρήνη και συναίνεση, με παράλληλη πίστωση χρόνου, για να μπορέσει να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις σε ορίζοντα 4μήνου (οι οποίες θα επικυρώσουν ένα νέο μνημόνιο απλά με άλλο όνομα) και να εφαρμόσει το φιλολαϊκό (?!) πρόγραμμά της, που ενώ θα ξεκινούσε να εφαρμόζεται από την πρώτη μέρα και θα ολοκληρωνόταν μέχρι τις 100, έχει εκταθεί σε ορίζοντα τετραετίας, με αβέβαιη την εκπλήρωση πολλών υποσχέσεων (όπως π.χ. η 13η σύνταξη ή η αύξηση του κατώτατου μισθού που τώρα λένε ότι θα εφαρμοστεί σταδιακά μέχρι το τέλος του 2016).

Όσο για την κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών και των φυλακών υψίστης ασφαλείας τύπου Γ’, καλύτερα ας κρατάμε μικρό καλάθι. Δεν αποκλείονται καθόλου κάποιες «τροποποιήσεις», χωρίς τελικά «καταργήσεις». Για κατάργηση, βέβαια, του τρομονόμου (του ειδικού αυστηρού πλαισίου δίωξης των κατηγορούμενων για ένοπλη πάλη) και του κουκουλονόμου (αντιεξεγερτικό νομοθέτημα με το οποίο έχουν κατηγορηθεί χιλιάδες διαδηλωτές σε βαθμό κακουργήματος τα τελευταία χρόνια) ούτε κουβέντα. Ενώ οι Σκουριές Χαλκιδικής εξαιρέθηκαν από το κυβερνητικό κάδρο ενσωμάτωσης αιτημάτων και αγώνων και αναζητείται ρύθμιση-λύση που θα ικανοποιεί όλες τις πλευρές (πώς γίνεται αλήθεια αυτό;), επιτρέποντας στα μεταλλεία της Eldorado Gold - Ελληνικός Χρυσός να συνεχίσουν το σαρωτικό οικολογικό και κοινωνικό τους έργο. Κακέκτυπη σοσιαλδημοκρατία, που απευθύνεται, όχι τυχαία, κατά κύριο λόγο σε όλους εκείνους τους αγανακισμένους, κινητοποιούμενους και ταραχοποιούς των προηγούμενων ετών, επεκτείνοντας την επιβολή του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης μέσα από την προσπάθεια εγκαθίδρυσης μιας γενικευμένης κοινωνικής σιγής νεκροταφείου.

Το μόνο που στα σίγουρα έχει μείνει είναι η εμμονική (και εξόχως προβληματική-επικίνδυνη) αναφορά σε καθημερινό επίπεδο, αυτόν τον ένα μήνα των «διαπραγματεύσεων», στις λέξεις έθνος, πατρίδα και στα παράγωγά τους: εθνική προσπάθεια, εθνική διαπραγμάτευση, εθνική αξιοπρέπεια, εθνική ενότητα, πατριωτικό καθήκον, αριστερός πατριωτισμός, για την πατρίδα κ.α. Ούτε οι δεξιοί δεν είχαν διανοηθεί τα τελευταία 40 μεταπολιτευτικά χρόνια μετά την χούντα να επενδύσουν τόσο πολύ στον πατριωτισμό και την εθνικοφροσύνη. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στους ψεκασμένους λαϊκιστές-εθνικιστές τύπου Καμένου ή σε αριστερούς «πατέρες του έθνους» τύπου Κοτζιά (που κυκλοφόρησε πρόσφατα και βιβλίο για τον «αριστερό πατριωτισμό») αλλά σε όλο το κυβερνητικό και κομματικό στελεχικό δυναμικό. Για να ακολουθήσουν δημοτικά σχολεία, όπως στου Παπάγου, όπου  οι δάσκαλοι παρότρυναν τους μαθητές τους να στήσουν, να βιντεοσκοπήσουν και να ανεβάσουν στο διαδίκτυο, μουσικό show τραγουδώντας “give Greece a chance” σε παράφραση του “give peace a chance” (κάνοντας άλλο ένα χρονικό άλμα προς τα πίσω, στην εποχή του Μεταξά). Όπως έγραψαν, βέβαια, κάποιοι σύντροφοι και συντρόφισσες σε άλλο σχετικό άρθρο: «Όσο πιο ψηλή είναι η άνοδος στα σύννεφα της εθνικοφροσύνης τόσο πιο βαθιά είναι η πτώση στην αγκαλιά του φασισμού».

Ενώ, λοιπόν, τις πρώτες της μέρες η «κυβέρνηση της αριστεράς», η «κυβέρνηση της καρδιάς μας», θέλησε να δείξει ότι «δικαιώνει» όλους σχεδόν τους κοινωνικούς αγώνες του προηγούμενου διαστήματος, ενσωματώνοντας τα αιτήματά τους στις προγραμματικές δηλώσεις, οι διαψεύσεις έρχονται ταχύτατα. Κάνοντας για άλλη μια φορά σαφές ότι οι «υποτελείς τάξεις» μπορούμε να στηριζόμαστε μόνο στις δικές μας δυνάμεις και όχι σε κάποιους σωτήρες ή φωστήρες, νέας ή παλαιάς κοπής. Για να γίνουμε «επικίνδυνες τάξεις», με αυτοοργανωμένους ακηδεμόνευτους ριζοσπαστικούς αγώνες και κοινωνική-ταξική αλληλεγγύη.

 

[Αναδημοσίευση από το blog του Ρεσάλτο]

Details
Category: Υλικό άλλων ομάδων

 

Η συμφωνία της ελληνικής συγκυβέρνησης με το Eurogroup έκλεισε την Παρασκευή το βράδυ. Και εκείνο που τελικά φαίνεται να έμεινε από όλη αυτή την ιστορία δεν είναι οι όροι της διαπραγμάτευσης –που υπέστησαν απλώς μια ετυμολογική ανακατασκευή- αλλά η διαπραγμάτευση η ίδια. Οι «Έλληνες» κατόρθωσαν να κάνουν τις δικές τους προτάσεις και να «σύρουν» τη «Γερμανία» από την πολυτέλεια της αποστολής εντεταλμένων μέηλ στο «σκληρό» τραπέζι της διαπραγμάτευσης. Κι εδώ η φαινομενικότητα αποσπασμένη από την ουσία των συμβάντων, αποκτά μια δική της ουσία και πραγματώνεται σε ένα ηθικό αξιολογικό πεδίο. Η ουσία τώρα είναι ότι οι «Έλληνες» -αυτό το διαταξικό και πατριωτικό μόρφωμα που αναγνωρίζει τον εαυτό του μέσα στην εξαιρετικά θολή και προβληματικά ρητορική έννοια της «λαϊκής κυριαρχίας»- απέκτησαν ξανά την χαμένη τους αξιοπρέπεια. Κι αυτή η πανηγυρική διαπίστωση θέλει να είναι η φυσική κατάληξη όλων εκείνων των προσδοκιών που συγκροτήθηκαν με μερικές πρώτες, εύκολες και εκκωφαντικές αλλαγές από την καινούργια συγκυβέρνηση σε επίπεδο ύφους εξουσίας και κυριάρχησαν τον μετεκλογικό μήνα.

Δεν χαιρόμαστε που η ουσία της συμφωνίας, ως αναπόσπαστο μέρος της καπιταλιστικής εμμένειας, μας χαιρετάει μέσα από κάθε άρθρο των συμπεφωνημένων. Θα μπορούσαμε να διασκεδάζουμε χαιρέκακα καθώς σε μέρες καρναβαλιού το μνημόνιο δικαιούται να ντυθεί «παράταση δανειακής σύμβασης» και η Τρόικα «θεσμοί». Όμως, καταλαβαίνουμε τι σημαίνει για τους «ψηφοφόρους» η φράση του Σόιμπλε: «Οι Έλληνες σίγουρα θα έχουν μία δυσκολία να εξηγήσουν τη συμφωνία στους ψηφοφόρους τους». Και αν η λέξη ψηφοφόροι μοιάζει αδύναμη μέσα στην γενίκευσή της τότε μπορούμε να βάλουμε στη θέση της τη λέξη «υποτελείς τάξεις» και να καταλάβουμε ότι το γερμανικό διευθυντήριο εξουσίας σαρκάζοντας στοχεύει μέσω της καταστροφής της σοσιαλδημοκρατικής ελπιδο-λογίας να ανανεώσει τον απόλυτο εξανδραποδισμό αυτών ακριβώς των υποτελών τάξεων. Γιατί είναι επικίνδυνες τάξεις. Κι εδώ είναι που η θεωρία των παιγνίων του Βαρουφάκη καταλήγει σε μια συμπαιγνία με τα υπερεθνικά διευθυντήρια. Στις 2 Φλεβάρη γράφαμε: «Οι εντυπωσιακές αυτές αλλαγές που θέλουν να παρουσιάζονται ως πολιτισμικές τομές, δημιουργούν, ωστόσο, κοινωνικές προσδοκίες σε επίπεδο αλλαγής των κυριαρχικών δομών τέτοιες που δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν  στην προδιαγραφόμενη ευθεία αναλογία τους. Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει καμία αλλαγή σε αυτή καθεαυτή την δομή της κυριαρχικής σχέσης αλλά και γιατί κανείς δεν διατείνεται ότι θα υπάρξει». Και τώρα που δόθηκε μια τετράμηνη παράταση με τους υπερεθνικούς «θεσμούς» να διατηρούν ανέπαφο το δικαίωμά τους να επιτηρούν και να εγκρίνουν κάθε κυβερνητική πρόταση προκειμένου να ανοιγοκλείνουν την στρόφιγγα της απαραίτητης για την καπιταλιστική συσσώρευση ρευστότητας… δεν μένει τίποτε άλλο να πούμε από το ότι πήρε παράταση και η ελπίδα.

Και παράταση της ελπίδας στο προκείμενο σημαίνει παράταση της ομηρείας των κοινωνικών αγώνων στις σοσιαλδημοκρατικές μανούβρες. Κάθε ικμάδα του «λαϊκού» φρονήματος πρέπει να παρακολουθεί τον «αγώνα» της συγκυβέρνησης “για το καλό μας” και να αγωνιά μαζί της. Ας έχουμε υπόψη μας ότι όλο αυτό το «θρίλερ» στην «υποδομή» του ελληνικού και ευρωπαϊκού καπιταλισμού μας τράβηξε την προσοχή από τα σοσιαλδημοκρατικά προωθούμενα στη λεγόμενη «υπερδομή». Δεν θα σταθούμε στην επίμονη και επικίνδυνη ρητορική για «εθνική ενότητα» και «εθνική αξιοπρέπεια» με… εθνάρχες Καμένους και Κοτζιάδες που πετάνε στεφάνια στα Ίμια και εξαγγέλλουν μαχητικά αεροσκάφη στην Κύπρο. Όσο πιο ψηλή είναι η άνοδος στα σύννεφα της εθνικοφροσύνης τόσο πιο βαθιά είναι η πτώση στην αγκαλιά του φασισμού. Από τον βασικό μεικτό μισθό των 751 ευρώ που θα «πραγματωθεί» βαθμιαία έως το τέλος του 2016 μέχρι τις Σκουριές όπου τα μεταλλεία της Ελληνικός Χρυσός ΑΕ θα συνεχίσουν ακάθεκτα το «κοινωφελές» τους έργο, από την επαναπρόσληψη της Lazard που ο ίδιος ο Σύριζα είχε καταγγείλει γιατί είχε εφαρμόσει το Psi της φτωχοποίησης και της χρεοκοπίας έως την νομιμοποίηση εργοστασίων μέσα σε δάση που εξήγγειλε ο… οικολόγος αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος, είναι λίγα μόνο από τα χαρακτηριστικά δείγματα διαχειριστικής γραφής μιας επιτηδευμένα αμφιλεγόμενης κυβερνοαριστεράς. Κι ενώ οι πρώτες μέρες διακυβέρνησης φάνηκαν να δικαιώνουν όλους σχεδόν τους κοινωνικούς αγώνες ενσωματώνοντας τα αιτήματά τους στις προγραμματικές δηλώσεις (για να χωνευτούν οι δυναμικές των αγώνων σε δυναμικές για την υπεράσπιση της κεντρικής εξουσίας), όσο περνάει ο χρόνος –και περνάει γρήγορα- φαίνεται ότι το διακύβευμα είναι η ανάκτηση της αυταξίας των αγώνων αυτών καθεαυτών και ο απεγκλωβισμός τους από το πολιτικό εμπόριο ελπίδων και προσδοκιών. Δεν περιμένουμε καμιά ελπίδα, πόσο μάλλον εκείνη την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία ενώ η διάψευσή της έχει κάνει τον γύρο του κόσμου. Το ξεπέρασμα της ανάθεσης (είτε αυτή είναι γραβατωμένη είτε όχι) είναι η πραγμάτωση της αυταξίας των κοινωνικών αγώνων. Η Ιστορία φωνάζει για μια ακόμη φορά κι ας μην μπορεί να ακουστεί βραχνιασμένη πίσω από τους μεταμοντέρνους σοσιαλδημοκρατικούς παιάνες της Διεθνούς: δεν έχουμε τίποτε άλλο στα χέρια μας από τα χέρια μας τα ίδια.

 

[Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο]

Details
Category: Υλικό άλλων ομάδων

 

Στο editorial του πρώτου τεύχους του περιοδικού μας γράφαμε ότι σκοπός μας, παράλληλα με αυτή την περιοδική έκδοση, είναι να οργανώσουμε και μία σειρά από αντιμιλιταριστικά καφενεία σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις μέσα από τα οποία θα έρθουμε σε επαφή, θα γνωριστούμε, θα συζητήσουμε για τον μιλιταρισμό και το αντιμιλιταρισμό. Κάπως έτσι, λοιπόν, συνεχίζουμε και το Σάββατο 14 Φλεβάρη θα βρεθούμε σον αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό χώρο της Βίλας Ζωγράφου για το δεύτερο αντιμιλιταριστικό καφενείο. Ζυγίζοντας τις μετεκλογικές διαμορφωθείσες καταστάσεις δεν θα μπορούσαμε να μην έχουμε σαν θεματική τη συγκυβέρνηση του Συριζα με την ακροδεξιά και τις απολήξεις αυτής της συγκυβέρνησης στα πεδία τα οποία αγγίζει η συλλογικότητά μας.

Ένας υπουργός άμυνας που για πρώτη φορά από εκείνον τον Γενάρη του 1996 επέλεξε να πάει στα Ίμια με ελικόπτερο και να ρίξει στεφάνι. Ένας υφυπουργός άμυνας που τη δεκαετία του ΄90 πόζαρε με τη στρατιωτική του στολή και φωτογραφιζόταν στο Πάλε της Βοσνίας Ερζεγοβίνης, προπύργιο του φασίστα και σφαγέα Κάρατζιτς. Ένας υπουργός εξωτερικών για τον οποίο «ο πατριωτισμός είναι το βασικό κριτήριο προσδιορισμού των εθνικών συμφερόντων» και που ο Φαήλος Κρανιδιώτης είχε πάντα πολλές καλές κουβέντες να πει. Και ένας υπουργός της αστυνομίας ο οποίος επιζητά την «ανακωχή» και την κοινωνική ειρήνη, την ίδια στιγμή που συνεχίζει τον πόλεμο στα σύνορα με τον φράκτη, αλλά και απέναντι σε όσους δε συναινούν στην αστική νομιμότητα.

Σε αυτό το καφενείο, λοιπόν, θα μιλήσουμε για τον Σύριζα και τη συγκυβέρνησή του με την ακροδεξιά. Θα διερευνήσουμε τις θέσεις του για τον μιλιταρισμό, για τη θητεία και τη στάση του απέναντι σε όσους την αρνούνται, για τον στρατιωτικό και αστυνομικό μηχανισμό, για την εξωτερική πολιτική.

 

[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]

Details
Category: Υλικό άλλων ομάδων

 

1
Η συνθήκη που έχει διαμορφωθεί με σημείο αναφοράς τις επερχόμενες εκλογές φαίνεται ότι δεν αφήνει περιθώρια για μια παραδοσιακού τύπου προπαγάνδιση της αποχής και του αντιεκλογικού Λόγου. Τα περιεχόμενα μπορεί να παραμένουν ίδια, απαιτείται, ωστόσο, μεγαλύτερη προσπάθεια για την προσέγγιση τόσο των πολλών τους αποχρώσεων όσο και των δυναμικών τους. Τα διακυβεύματα των επερχόμενων εκλογών τοποθετούνται με επιθετικό τρόπο οριακά μέσα στο χρόνο (ρήτρες για έξοδο ή παράταση των μνημονιακών όρων) και η συγκυρία απαιτεί μια «μεγάλη απόφαση»: τα «πράγματα» είτε θα μείνουν ως έχουν με ενισχυμένη την πιο σκληρή εκδοχή της νεοφιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας, είτε θα αλλάξουν στην κατεύθυνση της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης της κεντρικής εξουσίας. Οι ενδιάμεσοι πολιτικοί χώροι συρρικνώνονται αφού το εκδικητικό παιχνίδι του αγανακτισμένου ψηφοφόρου έχει παρέλθει, όπως φαίνεται, ανεπιστρεπτί. Τα ποσοστό της αποχής εκτιμάται ότι θα είναι το μικρότερο όλων των τελευταίων εκλογικών πανηγυριών και η νέα μορφή του δικομματισμού λειτουργεί στην κατεύθυνση ενός διπολισμού που επιδιώκει την αφομοίωση των πολιτικών χαρακτηριστικών των «μικρών» κομμάτων. Η ΝΔ προσανατολίζεται τόσο προς την αποστασιοποιημένη λαϊκή δεξιά όσο και προς την επιθετική ακροδεξιά ενισχύοντας την ατζέντα της με μπόλικο ρατσισμό, εθνικισμό, κληρικαλισμό, πατρίς, θρησκεία, οικογένεια κ.ο.κ. Ο Σύριζα μπαίνει στο ίδιο παιχνίδι με μια ψηφοθηρική βεντάλια που ξεχειλώνει τον απευθυντικό του χαρακτήρα, πότε με αιτήματα για την κατάργηση των φυλακών τύπου Γ’ και πότε με το θρησκευτικά σεβάσμιο πέταγμα των περιστεριών των Θεοφανείων. Η φαινομενική του πολυγλωσσία δεν είναι παρά μια επιτηδευμένη τακτική προκειμένου να ικανοποιεί όλα τα «ευήκοα ώτα». Σε περίπτωση που θα δήλωνε μια συγκεκριμένη θέση και μια συμπαγή πολιτική στάση, θεωρείται σίγουρο ότι θα κατέγραφε τραγικές ποσοτικές απώλειες. Οι συσπειρώσεις φαίνεται να αποδίδουν και όλοι οι πολιτικοί χώροι, μηδενός εξαιρουμένου, έχουν διεμβολιστεί από αυτόν τον επιθετικό διπολισμό.

 

2
Υπάρχει μια μικρή περίπτωση αυτοδυναμίας του Σύριζα, οπότε και θα επιταχυνθούν οι μετεκλογικές διαδικασίες. Σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, από τις 26 Γενάρη και μετά, το κεντρικό πολιτικό σκηνικό θα χαρακτηριστεί ακόμη και από απρόβλεπτα πάρε-δώσε, κυνικά νταραβέρια που, συνήθως, τα ονομάζουν… πολιτικές συμμαχίες με γνώμονα το «εθνικό συμφέρον». Όλη αυτή η διαδικασία των πολιτικών συμμαχιών θα προσφέρει στα δύο μεγάλα κόμματα τη δυνατότητα να «νερώσουν» το κρασί των πολιτικών τους προγραμματικών δεσμεύσεων αφού θα πρέπει να συνδιαλλαγούν με τα αιτήματα των σύμμαχων «μικρών» κομμάτων προκειμένου να μην διασαλευτεί η ομαλότητα της πολιτικής διαχείρισης. Αυτό έχει να κάνει περισσότερο με τον Σύριζα παρά με την ΝΔ, αφού η δεύτερη θα έχει κατοχυρώσει την νομιμοποίηση της -ούτως ή άλλως- ακροδεξιάς της ατζέντας. Ο Σύριζα, όμως, θα μπορεί να δικαιολογεί κάθε παρέκκλιση από τις «αριστερές» του δεσμεύσεις στο βαθμό που οι θεσμικές πολιτικές του πιέσεις στο πλαίσιο του δικού του συγκυβερνητικού σχήματος θα ασκούνται μόνο από τα δεξιά του. Το ΚΚΕ έχει ξεκαθαρίσει ότι δεν ενδιαφέρεται να συγκυβερνήσει σε καπιταλιστικό πλαίσιο, οπότε, πέρα από τον «αυστηρό» καταγγελτικό λόγο, στην ουσία θα περιμένει στη γωνία για να εισπράξει την πολιτική υπεραξία των όποιων αποτυχιών του Σύριζα. Η Ανταρσύα έχει ήδη διαμηνύσει ότι θα ασκεί κριτική μεν αλλά στην ουσία θα στηρίξει στο δρόμο τις επιλογές του Σύριζα απέναντι στον «βόρβορο» του Σαμαρά και της ακροδεξιάς απειλής. Έχει ήδη (εγ)καλέσει όλες τις αριστερές δυνάμεις για μετωπική συστράτευση προς αυτή την κατεύθυνση. Το κομμάτι δε του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού/ελευθεριακού χώρου που θα έχει καταστρατηγήσει την αξιακή του αντιεκλογική θέση και θα έχει στηρίξει τον Σύριζα, αφού δεν θα έχει έτσι κι αλλιώς -φύσει και θέσει- καμία δυνατότητα θεσμικής υπονόμευσης, θα εκτονώσει την αφελή του «ανακωχή» οργισμένα στο δρόμο με δεδομένη την προδοσία των «ριζοσπαστικών» προσδοκιών του. Είναι γεγονός ότι θα συνεχίσουμε για καιρό ακόμη να διασχίζουμε το μεγάλο τούνελ της ύφεσης των ανατρεπτικών πολιτικών, κοινωνικών και εργατικών αγώνων. Η προσδοκώμενη αλλαγή «από τα πάνω» κρατάει εδώ και καιρό -και θα συνεχίσει να το κάνει- σε ομηρία τις ζωντανές δυνάμεις των «υποτελών τάξεων».

 

3
Από πού όμως αντλούμε αυτή τη βεβαιότητα για την προδοσία κάθε ριζοσπαστικής προσδοκίας από τον Σύριζα;  Όχι δεν θα σταθούμε στις εξόφθαλμες διακηρύξεις του ότι «δεν πρόκειται να διασαλευτεί η πολιτική ομαλότητα της χώρας». Στο βαθμό που επικοινωνούμε πολιτικά κρίνεται απαραίτητο να δούμε το ιστορικά παραδοσιακό πολιτικό πλαίσιο της σοσιαλδημοκρατίας.

Ας παρακολουθήσουμε μια ακαδημαϊκή –και σχετικά απροκατάληπτη ως τέτοια- απόπειρα να προσεγγιστεί η έννοια της σοσιαλδημοκρατίας:
«Η πρωτοτυπία της σοσιαλδημοκρατίας σε σχέση με το λενινισμό οφείλεται στο ότι αυτή πιστεύει πως η δημοκρατία, μετά την κατάκτηση της εξουσίας με τον εκλογικό δρόμο, πρέπει να εξακολουθήσει να λειτουργεί για όλα τα μέλη της κοινωνίας… Δημοκρατία σημαίνει επομένως, για τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, δημοκρατία για όλους, τόσο για τους αστούς όσο και για τους εργαζόμενους… Η σοσιαλδημοκρατία αποδέχεται επομένως την κοινωνική διαίρεση σε όλο της το βάθος… Η σοσιαλδημοκρατία χαρακτηρίζεται στην πραγματικότητα από τον συμβιβασμό σε ό,τι αφορά την οικονομική εξουσία και από τον ειρηνικό ανταγωνισμό (δηλαδή την δημοκρατία) σε ό,τι αφορά την πολιτική εξουσία. Ο συμβιβασμός εξασφαλίζει τον ανταγωνισμό, με την έννοια ότι τον διαφυλάσσει. Η επιλογή της δημοκρατίας είναι κάτι περισσότερο από μια στρατηγική πρόσβασης στην εξουσία, είναι ένα ουσιώδες πολιτικό πρόγραμμα για την ίδια τη φύση της κοινωνίας που θα οικοδομηθεί… Η σοσιαλδημοκρατία αναγνωρίζει την ύπαρξη των ταξικών αντιθέσεων, αντλεί μάλιστα απ’ αυτές τη δύναμη της σαν κόμμα της εργατικής τάξης, κι αυτό την ξεχωρίζει από τα δεξιά πολιτικά κόμματα που στηρίζονται, και αυτά, στην αναγνώριση του πλουραλισμού… Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της σοσιαλδημοκρατίας οφείλεται στο ότι θεμελιώνει το πρόγραμμά της στην ύπαρξη της ταξικής αντίθεσης ανάμεσα στους εργαζόμενους και στην αστική τάξη. Αυτό την ξεχωρίζει από τα δεξιά κόμματα και την προσεγγίζει στα κομμουνιστικά. Αλλά δεν είναι διατεθειμένη να περιστείλει αυτήν την αντίθεση με την εξαφάνιση του αντιπάλου. Σε τούτο το θέμα δέχεται, όπως και η φιλελεύθερη δεξιά, τον πλουραλισμό μέσα στην κοινωνία» (A. Bergounioux-B. Manin, 1979)

Ποιος δυσκολεύεται να αναγνωρίσει την ιδεολογική βάση του Σύριζα σε αυτή τη μεγάλη παράγραφο; Εκείνο που, ωστόσο, πρέπει να διασαφηνιστεί είναι η «αποστολή» της επικαιροποίησης αυτής της ιδεολογικής βάσης. Είναι αλήθεια ότι η περίοδος που διανύουμε δεν προσομοιάζει σε τίποτα με την περίοδο λίγο πριν και μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο οπότε και συγκροτήθηκαν τα σοσιαλδημοκρατικά ιδεώδη και πραγματώθηκαν ως κυβερνητικά σχέδια. Είναι επίσης γεγονός ότι αυτό το ιδεολογικό πλαίσιο «δοκιμάζεται» τόσο μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον όσο και, πιο συγκεκριμένα, μέσα σε μια θεσμικά περιπλεγμένη συνθήκη ενός υπερεθνικού οργανισμού όπως είναι η Ε.Ε. Αυτό σημαίνει ότι τα λατινοαμερικανικά πρότυπα σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης δεν μπορούν να αποτελέσουν τίποτε άλλο από τροχιοδεικτικά. Ακόμη κι έτσι όμως είναι αδύνατον να αναφερόμαστε σε μια εγχώρια επικαιροποίηση της σοσιαλδημοκρατίας τύπου Τσάβες που έχει διχάσει την βενεζουελάνικη κοινωνία με την δυναμική αναδιανομή του πλούτου και την εθνικοποίηση των πετρελαιοπηγών της χώρας. Εκείνο που είναι πιο προσιτό με δεδομένες τις αμφιλεγόμενες εξαγγελίες και τις επίμονα καθησυχαστικές -προς τους «δανειστές»- δεσμεύσεις του Σύριζα  είναι το μοντέλο Λούλα στη Βραζιλία. Τα τραγικά αποτελέσματα, όμως, της συγκεκριμένης σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης είναι, ιδιαίτερα στις μέρες μας, και εκεί εμφανή…

 

4
Ας υποθέσουμε ότι η Ε.Ε. δεν θα στριμώξει τον Σύριζα σχετικά με τις οφειλές του επερχόμενου Μαρτίου μια και θα πρόκειται για μια νέα κυβέρνηση που θα δικαιούται έναν στοιχειώδη χρόνο προσαρμογής (ήδη προτάθηκε από τη Ε.Ε. η παράταση του προγράμματος στήριξης για ένα επιπλέον εξάμηνο). Επίσης, ας συμφωνήσουμε με τη λογική ότι η Ε.Ε. δεν έκανε καμία υποχώρηση για να υποστηρίξει την κυβέρνηση Σαμαρά με στόχο να μην καλομάθει τη νέα κυβέρνηση σε απαιτήσεις για υποχωρητικότητα σε περίπτωση ήττας του Σαμαρά. Το παιχνίδι έχει στηθεί. Δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία για την ανυπαρξία οικονομικού προγράμματος του Σύριζα στο βαθμό που αυτό θα χτιστεί και θα διαμορφωθεί με βάση τις «διαπραγματεύσεις». Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι θα εξελιχθεί ένας εκβιασμός από όλες τις μεριές. Ποιο είναι το διαπραγματευτικό χαρτί του Σύριζα; Σίγουρα δεν θα είναι η Ελλάδα αυτή καθεαυτή μια και πρόκειται για μια ισχνή οικονομία και ένα σχετικό γεωπολιτικό εκτόπισμα. Θα είναι όμως η αρχή ενός ανεπιθύμητου ντόμινο αν η Ελλάδα «εξωθηθεί» προς την έξοδο της Ε.Ε. Αν η Τρόϊκα αρνηθεί το κούρεμα του χρέους και την επαναδιαπραγμάτευση των δόσεων τότε θα απειληθούν «μεγάλες οικονομίες» όπως της Ιταλίας, της Ισπανίας και της Γαλλίας. Εξίσου προβληματικό θα είναι βέβαια αν η Τρόϊκα «υποχωρήσει» στα ελληνικά αιτήματα αφού και πάλι οι μεγάλες οικονομίες καραδοκούν με τις ίδιες προσδοκίες. Ο Σύριζα θεωρεί ότι με αυτό το double bind οδηγεί την Ε.Ε. σε μια πολιτική σχιζοφρένεια που θα λυθεί με μια συνετή πολιτική και οικονομική επιλογή από τη μεριά της. Το μεγάλο ζητούμενο, έτσι κι αλλιώς, από όλες τις μεριές είναι η «ομαλότητα» του καπιταλιστικού συστήματος. Έτσι, όλα κινούνται στον αφρό του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου και αφορούν διευθετήσεις αντιπαραθέσεων μεταξύ ομάδων μεγάλων συμφερόντων με φόντο την αδιασάλευτη ταξική του φύση.

 

5
Η απαίτηση της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης από το «λαϊκό κίνημα» θα είναι τόσο η «ανακωχή» για όσο διαρκέσει ο «εκβιασμός» (…”αφού τα πράγματα δεν θα μπορούν να αλλάξουν από τη μία μέρα στην άλλη”) όσο και η δυναμική ενίσχυση των επιλογών της στο δρόμο απέναντι στις «δυνάμεις της αντίδρασης». Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο  Σύριζα δεν έχει καμία έμπρακτη στήριξη από μεριάς του κοινωνικού σχηματισμού. Πέρα από την ίδια του την κουρελοειδή σύνθεση, δεν έχει «ενεργά μέλη» ούτε τοπικές οργανώσεις που να αντιστοιχούν στο εκτόπισμα ενός 30%. Μια άλλη προβληματική -για κεντρική πολιτική δύναμη- συνθήκη είναι η ανυπαρξία πρόσβασης στον κρατικό μηχανισμό. Αν στη δεκαετία του 80, το Πασόκ μπόρεσε να δρομολογήσει την «αποχουντοποίηση» στρατού και αστυνομίας, ήταν γιατί διόρισε χιλιάδες μέλη του σε αντίστοιχα πόστα. Με τον καιρό ο σκληρός πυρήνας του κράτους άρχισε να «πρασινίζει». Ο Σύριζα δεν έχει χιλιάδες μέλη, ούτε δύναται να διορίσει αυτά τα μέλη που έχει. Θα έχουμε λοιπόν μια επιβαρυντική συστοίχιση της πραγματικότητας: η έλλειψη στήριξης στο δρόμο από το «λαϊκό κίνημα» θα συνυπάρχει με το οργανωμένο «βαθύ κράτος» που θα είναι πρόθυμο για μια πολιτική του καθοδήγηση από την ακροδεξιά αξιωματική αντιπολίτευση του Σαμαρά. Έχουμε πολύ πρόσφατα δείγματα «γραφής» και της αστυνομίας (αιματηρή και ανελέητη απειθαρχία σε εντολές… άνωθεν για ψυχραιμία απέναντι σε διαδηλωτές) και του στρατού (ακροδεξιά ηγεσία όλων των επιτελείων) και του δικαστικού σώματος (νομιμοποίηση αστυνομικής βαρβαρότητας και επιβαρυντικές αναβαθμίσεις κατηγοριών σε διαδηλωτές και αντιστεκόμενους) και της εκκλησίας (η μια αντιδραστική δήλωση μετά την άλλη από το παπαδαριό ανά την επικράτεια). Δεν είναι η περίοδος όπου το «βαθύ κράτος» τελεί εν υπνώσει. Θα παράγει γεγονότα για την διατήρηση της υπαρκτής συνοχής του σκληρού πυρήνα του κρατικού μηχανισμού και της κρατικής ιδεολογίας. Από την άλλη, θα παράγει γεγονότα σε βάρος ακόμη και των προσχηματικών πολιτικών εξανθρωπισμού της αστικής δημοκρατίας.

 

6
Κανείς δεν κάνει πλέον αναφορά στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης με κανένα τρόπο. Κανείς δεν διαπραγματεύεται την ενίσχυση ή την άρση του. Είναι γιατί αυτό το καθεστώς έχει γίνει μόνιμο και μετατοπισμένο σε μια ακροδεξιά ισορροπία. Με αυτό το δεδομένο, η θεσμική διαπλοκή δεν επιτρέπει κλυδωνισμούς που θα αφορούν τον πυρήνα της κυριαρχίας. Η συσσώρευση των κεφαλαίων πρέπει να κινείται διαρκώς. Η πολιτική σταθερότητα πρέπει να επιτελείται διαρκώς. Η κατασταλτική στρατηγική πρέπει να εξασκείται διαρκώς. Η υπόθεση των εκλογών έχει ήδη εισάγει πολλές και -ρητορικά- εμβληματικές μεταβλητές. Είναι αφέλεια από τη μεριά των αμετανόητων εχθρών αυτού του συστήματος να μην αντιλαμβάνονται ότι οι μεταβλητές αυτές δεν μπορούν να διαταράξουν την ουσία της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης αλλά μόνο τη φαινομενικότητά τους. Κι εδώ δεν πρόκειται ούτε για ιδεοληψία ούτε για μαξιμαλιστική στάση. Από τη μία είναι κωμικοτραγικό να διαλαλούν «αριστεροί» κάθε είδους ότι σε λίγες μέρες θα… συγκλονιστεί ο κόσμος, υπονομεύοντας κάθε εύστοχη θεωρητική ικμάδα της εμβληματικής φράσης του μέντορά τους Μαρξ: «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο τότε θα ήταν παράνομες». Είτε αυταπατώνται είτε τζογάρουν συνειδητά την συλλογική μοίρα στο εκλογικό πανηγύρι. Από την άλλη η ανάγκη των καταπιεσμένων να ζήσουν κάτι ανθρώπινο χωρίς τη βαρβαρότητα της ακροδεξιάς τυραννίας δεν πρέπει επουδενί να υποθηκεύεται από το επίθετο «ακροδεξιά» αλλά να εστιάζει εμμενώς στο ουσιαστικό «τυραννία». Με τον ιδρώτα μας θα κινούνται τα κεφάλαια, με τον πειθαναγκασμό και την υποταγή μας θα επιτελείται η πολιτική σταθερότητα, με το αίμα και την ελευθερία μας θα τρέφεται η κατασταλτική στρατηγική.

 

7
Κανένα έλεος στην ψηφοθηρία. Καμία διαπραγμάτευση με την εκλογική αυταπάτη. Καμία ανάθεση του υπαρξιακού μας στοιχήματος στους εργολάβους ελπίδων. Να πολεμήσουμε την τυραννία σε κάθε της μορφή.

 

 

[Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο]

Details
Category: Υλικό άλλων ομάδων

 

Το GAMATO είναι μία επιχείρηση ταχυεστίασης με ένα κατάστημα στου Ζωγράφου (Λ. Παπάγου 120) και ένα κατάστημα στην Πετρούπολη (Λ. Πετρουπόλεως 28). Ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από τη διεύθυνση των καταστημάτων ονομάζεται Ιωάννης Καλύβας. Στα τέλη Νοέμβρη του 2014 προχώρησε σε lock out στο κατάστημα του Ζωγράφου εκτοξεύοντας απειλές προς πάσα κατεύθυνση και πέταξε τους εργαζόμενους (τους οποίους σε καμία περίπτωση δεν ασφάλιζε επαρκώς) στο δρόμο, αφήνοντάς τους επιπλέον απλήρωτους.

GAMATO στα ωράρια εργασίας

«Το κατάστημα δεν έκλεινε ποτέ, λειτουργούσε όλο το 24ωρο. Όλοι οι συνάδελφοι δουλεύαμε 10 με 12 ώρες σε καθημερινή βάση, ενώ κάποιες φορές αναγκαζόμασταν να εργαζόμαστε μέχρι και 16 ώρες. Όποιον “τολμούσε” να εκφράσει αντιρρήσεις, ο Καλύβας τον απειλούσε με απόλυση και πρόστιμο! Παράλληλα, είχε την “εφευρετικότητα” να διαμορφώσει ένα χώρο στο πατάρι, με ένα ράντζο για να κοιμούνται οι εργαζόμενοι ώστε να είναι αδιάλειπτα στη διάθεσή του. Στη συνέχεια ο συγκεκριμένος χώρος άλλαξε χρήση κι από χώρος “ανάπαυσης” έγινε το δωμάτιο του “Μεγάλου Αδελφού” ένας χώρος ψηφιακής εποπτείας της κάθε μας κίνησης».

GAMATO στη “μαύρη” εργασία

Ο Ιωάννης Καλύβας όπως κάθε σοβαρός “επιχειρηματίας” στον κλάδο του επισιτισμού (και όχι μόνο) φοροδιαφεύγει και εισφοροδιαφεύγει συστηματικά. Οι “ασφαλισμένοι” εργαζόμενοι ήταν ελάχιστοι και τα ένσημα σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονταν στις πραγματικές ώρες εργασίας. Για παράδειγμα εργαζόμενος που δούλευε 7 μέρες την εβδομάδα για 12 και πλέον ώρες ημερησίως ήταν ασφαλισμένος με μόλις 3 τρίωρα ένσημα.

GAMATO στις πληρωμές

Στην καλύτερη περίπτωση οι εργαζόμενοι αμείβονταν με 3.30 ευρώ ανά ώρα. Βραδινά (για τα οποία η εργατική νομοθεσία ορίζει προσαύξηση 25% μετά τις 22:00), κυριακάτικες προσαυξήσεις (75% μέχρι τις 22:00), αργίες (100% προσαύξηση) καθώς δώρα, επιδόματα και άδειες δεν πλήρωσε ποτέ. Οι εργαζόμενοι δούλευαν με δικά τους ιδιόκτητα μηχανάκια και για τη συντήρησή τους ο Ιωάννης Καλύβας ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ. Στην περίπτωση που το μηχανάκι πάθαινε κάποια βλάβη το αφεντικό δήλωνε “πως δεν με ενδιαφέρει ας το φτιάξεις μόνος σου, αλλιώς να φύγεις” λες και τα χιλιόμετρα δεν τα έκαναν πάνω στη δουλειά αλλά στη βόλτα τους. Τη μισθοδοσία δεν την κατέβαλλε ποτέ στην ώρα της, τους είχε συνεχώς “μέσα ” ενώ η μόνιμη επωδός του ήταν “φέρτε τα λεφτά μου γ*** τον χριστό σας”.

 

GAMATO στα εργατικά ατυχήματα

Στο συγκεκριμένο ζήτημα, υπάρχει μια περίπτωση που πραγματικά ξεχωρίζει. Εργαζόμενος αφού είχε προηγουμένως δουλέψει το ωράριό του (12ωρο) ένιωσε αδιαθεσία και θέλησε να πάει σπίτι του για να ξεκουραστεί. Ο Καλύβας, ακολουθώντας τη συνήθη τακτική του, τον διέταξε να μείνει στην δουλειά για όσο ακόμα τον χρειάζεται, απειλώντας τον με απόλυση και ο συνάδελφος υπέκυψε στον ωμό εκβιασμό του “εργοδότη”. Το εργατικό ατύχημα που ακολούθησε ήταν το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της εξάντλησης. (Σύμφωνα με επίσημες στατιστικές που αφορούν το κλάδο μας είναι γεγονός πως τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα συμβαίνουν κατά τη λήξη του οχτάωρου). Ο συνάδελφος, μετά από 14 ώρες δουλειάς, κατέρρευσε πάνω στο μηχανάκι, με αποτέλεσμα να πάθει εσωτερική αιμορραγία, θλάση στο συκώτι και εσωτερικό αιμάτωμα 11 εκατοστών. Στη συνέχεια ο Καλύβας όχι μόνο δεν τον αποζημίωσε (η υπόθεση ακόμη εκκρεμεί) αλλά ενώ βρισκόταν σε αναρρωτική άδεια τον ανάγκασε να επιστρέψει στο κατάστημα προκειμένου να δουλέψει ως μπουφετζής!

GAMATO για όλες τις δουλειές

Στο GAMATO δόθηκε σε όλους τους εργαζόμενους μια μοναδική “ευκαιρία”. Η δυνατότητα να περάσουν από όλα τα πόστα, να γίνουν οι πολυλειτουργικοί, εργάτες λάστιχο. Κι εξηγούμε: Πέρα από διανομείς (εργασία για την οποία υποτίθεται πως είχαν προσληφθεί) έμαθαν να φτιάχνουν καφέδες, να ξεσκατίζουν τις τουαλέτες, το κατάστημα από άκρη σε άκρη (τζαμαρίες, πατώματα, πλακάκια, φούρνους…), να ψήνουν τα μπέργκερ, τα σάντουιτς και κάθε προϊόν του καταστήματος, να αναλαμβάνουν ακόμη και ρόλο προμηθευτή προκειμένου να εφοδιάσουν το ταχυφαγείο με τα απαραίτητα προϊόντα (Βαρβάκειος, κάβες, σούπερ – μάρκετ, αποθήκες χαρτικών…). Φυσικά, όποιος εργαζόμενος δυσανασχετούσε απειλούνταν με απόλυση ή πρόστιμο. Παρότι στο κείμενο παρατίθεται ένα όργιο αυθαιρεσίας επισημαίνεται πως σύμφωνα με την εργατική νομοθεσία η παραπάνω συνθήκη (το να μην έχεις συγκεκριμένο πόστο που να ορίζεται από τη σύμβαση εργασίας) συνιστά βλαπτική μεταβολή και είναι καθόλα παράνομη. Επιπλέον, το να καθαρίζει ο μπουφετζής ή ο ντελιβεράς την τουαλέτα και όχι οι συνάδελφοι καθαριστές/τριες συνιστά παραβίαση και του υγειονομικού κανονισμού.

GAMATO στην εύρεση εργασίας

Ένα κλασσικό τέχνασμα που εφάρμοζε συχνά ο Ιωάννης Καλύβας (όπως κι ένα πλήθος εργοδοτών σε διάφορους κλάδους και ιδιαίτερα στον επισιτισμό) ήταν να βάζει αγγελίες για “εργασία”. Ο υποψήφιος εργαζόταν “δοκιμαστικά” για 10 και 12 ώρες και μετά τη λήξη της “βάρδιας” του δήλωναν πως δεν είχε τα απαραίτητα “προσόντα”. Φυσικά, ο υποψήφιος ποτέ δεν πληρωνόταν για τις ώρες του “δοκιμαστικού”, κάτι που σε καμία περίπτωση δεν ισχύει, μιας και σύμφωνα με την εργατική νομοθεσία οι εργοδότες είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν και να ασφαλίζουν τους εργαζόμενους ακόμα και για ένα “δοκιμαστικό” μεροκάματο. Κι έτσι απλά, με ένα παλιό και δοκιμασμένο κόλπο από χιλιάδες “εργοδότες” ανά την επικράτεια, ο Ιωάννης Καλύβας εξασφάλιζε και τζάμπα εργασία.

 
GAMATO στις προσβολές των εργαζομένων

Για τον Ιωάννη Καλύβα δεν υπήρχε η λέξη “καλημέρα” κι όταν εμφανιζόταν στο κατάστημα ξεστόμιζε μονίμως χυδαιότητες, βλασφημούσε και προσέβαλε τους εργαζόμενους μπροστά στους πελάτες. Για τον Καλύβα οι εργαζόμενοι ήταν στρατιώτες και σκλάβοι που δεν είχαν κανένα δικαίωμα παρά μόνο υποχρεώσεις.
 
 
GAMATO στις “δέκα εντολές” του Καλύβα

Ο Καλύβας εφάρμοζε ένα “κανονισμό εργασίας” δικής του εμπνεύσεως με άξονα το πρόστιμο, που θα τον ζήλευαν ακόμα και οι τροϊκανοί και το υπουργείο οικονομικών. Για τον εργαζόμενο που καθυστερούσε λίγα λεπτά το πρόστιμο ξεκινούσε από τα 5 ευρώ, ενώ όταν κάποιος εμφανιζόταν “ατημέλητος” (πάντα σύμφωνα με το υποκειμενικό κριτήριο και τα στρατιωτικά πρότυπα του Καλύβα) το πρόστιμο ανερχόταν στα 25 ευρώ. Εξωφρενικότερος όλων ήταν ο “κανονισμός” που έλεγε πως “όποιος δεν τηρεί τις εντολές μου άσχετα με το πόσο παράλογες είναι θα πληρώνει 50 ευρώ πρόστιμο”. Για τον εργαζόμενο που εξέφραζε αντιρρήσεις προέκυπτε ανάκριση καθώς και συνάντηση τετ α τετ με τον “εργοδότη” αυτοπροσώπως, στο υπόγειο.

Τα παραπάνω πρόστιμα έχουν επιβληθεί και πληρωθεί οπότε όπως έχουμε ήδη επισημάνει, σε αυτό το όργιο αυθαιρεσίας ο Καλύβας δεν παραβιάζει απλά την εργατική νομοθεσία αλλά ξεπερνά κάθε όριο νομιμότητας.
 
 
GAMATO στην εργοδοτική τρομοκρατία και στις απειλές

Ο Ιωάννης Καλύβας συχνά πυκνά διατυμπάνιζε πως έχει σχέσεις με τον υπόκοσμο και τη νύχτα. Με αυτή την κλασσική τακτική που συνηθίζεται σε διάφορους κλάδους και ιδιαίτερα  στον  επισιτισμό  (τα σωματεία βάσης έχουν έρθει πολλές φορές αντιμέτωπα με τέτοιες λογικές) ο  “εργοδότης” απειλούσε τους εργαζόμενους πως αν κάνουν κάτι που δεν το γουστάρει θα τους περιμένουν στην γωνία οι “άνθρωποι” του. Λίγο πριν κλείσει το κατάστημα (για “ανακαίνιση” σύμφωνα με τα λεγόμενα του “εργοδότη”, lock out σύμφωνα με τα δεδομένα) στις 23 Νοέμβρη του 2014, δύο εργαζόμενοι πήγαν να ζητήσουν τα δεδουλευμένα τους και βρίσκουν τον αδελφό του. Ο αδελφός δήλωσε αναρμόδιος και στη συνέχεια εμφανίστηκε ο “σκληρός” Καλύβας που όπως όλοι οι “σκληροί” συνοδευόταν από δύο φουσκωτούς μπράβους. Οι “συνοδοί” λοιπόν του “εργοδότη” απείλησαν τον ένα από τους εργαζόμενους πως κουβαλούν “σιδερικά” και καλά θα κάνει να συμφωνήσει, γιατί “δεν θέλουν να του κάνουν κακό”. Μετά από τόσα χρόνια, εμείς στα σωματεία βάσης, απλά να επισημάνουμε πως αν υποχωρούσαμε μπροστά σε ανάλογες πρακτικές θα έπρεπε να τα έχουμε παρατήσει από το πρώτο εξάμηνο.
 

GAMATO και διεκδικήσεις

Ενάντια στο φόβο και την υποταγή κι ενώ το κατάστημα παρέμενε κλειστό, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να διεκδικήσουν το δίκιο τους και να σπάσουν τη σιωπή. Απευθύνθηκαν στη Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου, το πρωτοβάθμιο ομοιοεπαγγελματικό σωματείο για τους ντελιβεράδες/διανομείς καθώς και στο Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και Λοιπών Εργαζομένων του Κλάδου του Επισιτισμού. Με παρότρυνση των σωματείων προχώρησαν σε καταγγελίες στην επιθεώρηση εργασίας και στο ΙΚΑ. Την ίδια περίοδο ένας από τους εργαζόμενους συναντήθηκε με τον Καλύβα, κι ο “εργοδότης” του ξεκαθάρισε πως οι συνάδελφοι θα πρέπει “να κοιτάνε πίσω από την πλάτη τους όταν επιστρέφουν τη νύχτα σπίτι τους”. Την ημέρα που το κατάστημα άνοιξε με τη “νέα” επωνυμία Greek GAMA – TO, τέσσερις “φουσκωτοί” στέκονταν μπροστά από την πόρτα.

Προφανώς ο Ιωάννης Καλύβας πιστεύει στον άγραφο νόμο της “πιάτσας” των αφεντικών που θέλει τους εργαζόμενους μόνους, απομονωμένους και τρομοκρατημένους. Δυστυχώς όμως για τον ίδιο και τους ομοίους του, η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Οι εργαζόμενοι ενωμένοι, αποφασισμένοι να διεκδικήσουν το δίκιο τους και να ξεσκεπάσουν το όργιο της αυθαιρεσίας που λαμβάνει χώρα στο κάτεργο GAMATO γνωστοποίησαν αρχικά σε συλλογικότητες που δραστηριοποιούνται στου Ζωγράφου τα προβλήματά τους.

Πλέον, στο δίκαιο αγώνα τους που αφορά κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, έχουν συνταχθεί συνελεύσεις, καταλήψεις, ομάδες, πρωτοβουλίες κατοίκων από τις περιοχές του Ζωγράφου, της Καισαριανής, του Βύρωνα και του Παγκρατίου καθώς και τα σωματεία βάσης ΣΒΕΟΔ και ΣΣΜ.
 

GAMATO στην ανοχή

Οι εργασιακές συνθήκες που περιγράφουμε παραπάνω είναι υπαρκτές κι όσο κι αν μη θέλουμε να το πιστέψουμε γιατί μας χαλάει το μύθο περί “κράτους δικαίου” είναι πέρα για πέρα αληθινές. Οι συνάδελφοι στο GAMATO δεν είναι οι μόνοι εργαζόμενοι που βιώνουν παρόμοια καθεστώτα εργασίας. Τελικά, η Μανωλάδα είναι σε όλη την Ελλάδα. Πολλοί είναι οι λόγοι που ένα πλήθος εργαζόμενων υπομένουν φεουδαρχικές συνθήκες εργασίας. Πρώτα απ’ όλα η έλλειψη ταξικής συνείδησης που σε μετατρέπει από ελεύθερο, συγκροτημένο άτομο σε υπηρέτη, στη συνέχεια ο φόβος και ο εκβιασμός της ανεργίας σε συνθήκη καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, έπειτα η άγνοια όσο αφορά τα εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα (δικαιώματα τα οποία κατακτήθηκαν και διατηρούνται με καθημερινούς αγώνες εντός και εκτός χώρων εργασίας) καθώς και η συστηματική προσπάθεια που γίνεται από την πλευρά των εργοδοτών και τους κράτους μέσω των μέσων μαζικής ενημέρωσης και της καταστολής ώστε ο κάθε εργαζόμενος να νοιώθει μόνος, να μην αναζητά συλλογικές απαντήσεις στη βάση και να παραμένει εξατομικευμένος.

Επίσης υπάρχει ο εκβιασμός των δεδουλευμένων που δεν καταβάλλονται, μια πραγματικότητα που συχνά μας αφοπλίζει και μας κάνει να σιωπούμε, μιας και σε παρόμοιες περιπτώσεις συνάδελφοι που αποχωρούν και δεν συγκροτούν συλλογικά την άμυνά τους καταλήγουν να μην πληρώνονται.

Όμως υπάρχει κι ένα σημείο που ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Όταν τα εργατικά κεκτημένα και οι θυσίες αιώνων της τάξης μας μετατρέπονται σε κουρελόχαρτα, η σιωπή και η ανοχή παύουν να έχουν οποιοδήποτε νόημα. Οι εργαζόμενοι οφείλουμε να ορθώσουμε το ανάστημά μας σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο και να ανακτήσουμε την αξιοπρέπειά μας. Αντίστοιχα, στη περίπτωση του ταχυφαγείου GAMATO οι εργαζόμενοι συναντήθηκαν και δρουν από κοινού διεκδικώντας το αυτονόητο. Τα δεδουλευμένα μα πάνω απ’ όλα το δικαίωμά τους στην ατομική, συλλογική, εργατική, κοινωνική και ταξική αξιοπρέπεια.
Την ταξική αξιοπρέπεια του συλλογικού αγώνα που επαναφέρει στο προσκήνιο ένα εργατικό κίνημα αισιόδοξο, μαχητικό και νικηφόρο που δεν αποδέχεται την ηττοπάθεια και τον ωχαδερφισμό, ένα εργατικό κίνημα με το βλέμμα στραμμένο στις αγωνιστικές παρακαταθήκες της τάξης μας.

Ο αγώνας των συναδέλφων στο GAMATO μας αφορά όλους. Η ανασφάλιστη και κακοπληρωμένη εργασία, οι αυθαιρεσίες, η καταστρατήγηση της εργατικής νομοθεσίας (και όχι μόνο) είναι ο νέος άγραφος κανόνας και το ιερό δισκοπότηρο των αφεντικών ενώ η απειλή της απόλυσης έρχεται να συμπληρώσει τη γκροτέσκα “Γκουέρνικα” του ταξικού πολέμου σήμερα. Η πολυδιαφημισμένη “ανάπτυξη” που υπόσχονται πολιτικοί και τεχνοκράτες μέσω των παπαγάλων της ενημέρωσης στοχεύει να περάσει σαν οδοστρωτήρας από πάνω μας και γι’ αυτό θα μας βρίσκει συνεχώς απέναντί της.

Ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία, στις απειλές, στους μπράβους και τους μαφιόζους οι συνάδελφοί μας θα κερδίσουν το σύνολο των δεδουλευμένων (νυχτερινά, έξοδα κίνησης, άδειες, αποζημιώσεις, δώρα και όλα τα ένσημα).


Οι απειλές και οι εργοδοτικές αυθαιρεσίες δε μας τρομάζουν, μας εξοργίζουν
Άμεση καταβολή των δεδουλευμένων
Κανένας εργαζόμενος δεν είναι μόνος του 
Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας

Συνέλευση Αλληλεγγύης στους εργαζόμενους του GAMATO:

Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων του κλάδου του επισιτισμού, Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου, Σύλλογος Εργαζομένων στα Φροντιστήρια Καθηγητών, Αναρχική συλλογικότητα “Μαύρο Δάσος”, Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Βίλα Ζωγράφου, Πρωτοβουλία Αναρχικών- Αντιεξουσιαστών από τους Πρόποδες του Υμηττού, Πρωτοβουλία για ανεξάρτητο κέντρο αγώνα εργατών, Αυτόνομο σχήμα Φυσικομαθηματικού,*Αυτόνομη Συνέλευση Ζωγράφου,*Κατάληψη Ανάληψης,*Συνέλευση ενάντια στα χαράτσια Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου, Ζωγράφου,*Πρωτοβουλία κατοίκων Καισαριανής,*Συνέλευση κατοίκων Βύρωνα Καισαριανής Παγκρατίου


Υ.Γ. Στα τέλη Δεκέμβρη του 2014, στο ταχυφαγείο GAMATO αναρτήθηκε ανακοίνωση που πληροφορεί εργαζόμενους και καταναλωτές πως το κατάστημα θα παραμείνει κλειστό λόγω εορτών μέχρι και τις 26 Ιανουαρίου, που “παρεμπιπτόντως” είναι και η μέρα της τριμερούς συνάντησης στην επιθεώρηση εργασίας. Αναμένουμε τις εξελίξεις.

Αγώνας μέχρι την τελική δικαίωση
 
 
 
[Αναδημοσίευση από το Αθηναϊκό Indymedia]
  1. Κείμενο που μοιράστηκε στη συγκέντρωση αλληλεγγύης στους ολικούς αρνητές στράτευσης στην Κοζάνη (10/1/2015)
  2. Για το βαρετό παραμύθι των χριστουγέννων
  3. Κυκλοφόρησε το 1ο τεύχος του περιοδικού της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης "Casus Rebelli"
  4. Κείμενο του Βιβλιοφρικάριου για την απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού

Page 12 of 21