- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
[Αναδημοσίευση από τον Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο Βίλα Ζωγράφου]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
[Για να κατεβάσετε το κείμενο σε αρχείο μορφής pdf πατήστε εδώ]
ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΣ ΣΤΗ «ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ» ΤΟΥΣ
Ας μιλήσουμε για την 5η Μάη…
Η 5η Μάη του 2010 αποτέλεσε μια ημερομηνία ορόσημο με πολυσήμαντες προεκτάσεις στην ιστορία των κοινωνικών–ταξικών αγώνων αλλά και χρήσιμο σημείο στη αφήγησή τους από τους κρατικούς μηχανισμούς.
Ήταν η μέρα που υπογράφτηκε το πρώτο μνημόνιο, μέρα για τη συντριβή των όποιων κοινωνικών και εργασιακών κεκτημένων, τον εξανδραποδισμό μεγάλων κοινωνικών κομματιών και την ακραία υποτίμηση της ίδιας της ζωής. Οι συνέπειες που ακολούθησαν είναι εγγεγραμμένες στη ζωή όλων μέχρι και σήμερα – και δυστυχώς για πολύ ακόμα.
Τη μέρα εκείνη και για πολλές ώρες, σε διάφορες πόλεις εκατοντάδες χιλιάδες αποφασισμένων διαδηλωτών συναντηθήκαμε στο δρόμο του αγώνα, ενάντια στη λεηλασία της ζωής μας αλλά και ενάντια στους αυτουργούς της. Στην Αθήνα άλλωστε, ο στόχος τόσο συμβολικός όσο και πραγματικός δεν ήταν άλλος από το κοινοβούλιο. Ήταν άλλη μία στιγμή όπου η γενικευμένη αντίσταση και ανυπακοή έγιναν βίωμα.
Το αδιανόητο γεγονός του θανάτου των 3 εργαζομένων στη Marfin από αναθυμιάσεις ήταν αυτό που ανέκοψε βίαια την ορμή εκείνης της ημέρας. Η απώλειά τους χαράχτηκε με βαθιά συναισθήματα αλλά και με στοιχεία αναστοχασμού στη συνείδηση των αγωνιζόμενων και όχι όλων όσοι βρήκαν την ευκαιρία να χύσουν κροκοδείλια δάκρυα, αξιοποιώντας προς όφελός τους το συμβάν.
Η κυριαρχική προπαγάνδα έσπευσε -από τις πρώτες κιόλας ώρες- με περισσή χυδαιότητα να εκμεταλλευτεί το γεγονός, πλέκοντας μια αφήγηση κατά την οποία εγκληματοποιούνται η συμμετοχή σε δυναμικές διαδηλώσεις και η κοινωνική αντιβία. Η απεργία των ΜΜΕ διακόπηκε αμέσως, πριν καν επιβεβαιωθούν οι πρώτες πληροφορίες. Από την πλευρά της καταστολής, εξαπολύθηκε ένα πογκρόμ που ερήμωσε τους δρόμους. Η μεγαλειώδης πορεία χτυπήθηκε από τα ΜΑΤ μέχρι και τη διάλυσή της. Στο κέντρο της πόλης ανακοινώνεται απαγόρευση συγκεντρώσεων και αστυνομικές δυνάμεις αναλαμβάνουν την εκκαθάρισή του. Στα Εξάρχεια, δυνάμεις Δέλτα εισβάλλουν με χρήση χειροβομβίδων κρότου λάμψης και πυροβολισμούς στην κατάληψη "Χώρος Ενιαίας Πολύμορφης Αναρχικής Δράσης" στην οδό Ζαΐμη και στο Στέκι Μεταναστών όπου προκαλούν εκτεταμένες ζημιές. Ήταν ξεκάθαρο πως όλες οι καθεστωτικές δυνάμεις συσπειρώθηκαν γύρω από την απονοηματοδότηση της συγκρουσιακότητας και φυσικά το στιγματισμό ενός από τα πλέον ριζοσπαστικά κομμάτια των αγωνιζόμενων, του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου.
Και μετά;
Αξίζει να σημειωθεί ότι σε πείσμα όλης αυτής της προπαγάνδας και παρά την ανάσχεση που ακολούθησε για αρκετό διάστημα, η μαχητικότητα στο δρόμο επέστρεψε με κοινωνικά γεγονότα-σταθμούς το απεργιακό διήμερο της 28ης & 29ης Ιουνίου του ’11 και τη 12η Φλεβάρη του ’12, μέρα ψήφισης του δεύτερου μνημονίου. Είναι μια περίοδος κατά την οποία δημιουργούνται συνελεύσεις κατοίκων σε δεκάδες περιοχές και πολλαπλασιάζονται οι προσπάθειες αυτοοργάνωσης των αγώνων. Η απόσπαση κοινωνικής συναίνεσης δείχνει να αποτυγχάνει ενώ μεγιστοποιείται η πολιτική αστάθεια, βαθαίνει θεσμικά το "καθεστώς έκτακτης ανάγκης" και μέσα σε ένα εντελώς αβέβαιο πολιτικά κλίμα διεξάγονται διαδοχικές κοινοβουλευτικές εκλογές τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012, από όπου προκύπτει η είσοδος των ναζιστών της Χρυσής Αυγής στο κοινοβούλιο, η ανάδειξη του Σύριζα σε δεύτερο κόμμα και συνεπώς σε αξιωματική αντιπολίτευση και η συνεργασία ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ για τη δημιουργία κυβέρνησης.
Μέσα σε αυτήν τη συγκυρία, κλιμακώνεται η αντικοινωνική ταξική επίθεση της εγχώριας και διεθνούς κυριαρχίας, κατά την οποία το κράτος θέτει ως αιχμή της στρατηγικής του το δόγμα της "μηδενικής ανοχής" αναβαθμίζοντας τα κατασταλτικά του εργαλεία και εφαρμόζοντάς τα με πρωτοφανή βαρβαρότητα. Επιτίθεται σε προσυγκεντρώσεις συνελεύσεων κατοίκων σε ημέρες απεργίας, κηρύσσει απεργίες ολόκληρων κλάδων παράνομες και επιστρατεύει τους εργαζόμενους, εξαπολύει θεσμικά πογκρόμ σε μετανάστες με την ειρωνική ονομασία "Ξένιος Ζευς", στήνει στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκκενώνει κατειλημμένα κτίρια, επιτίθεται σε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, χτυπάει τον ακηδεμόνευτο αγώνα των κατοίκων στη Χαλκιδική καταπνίγοντας με βία τις διαδηλώσεις τους, εγκαθιστώντας έναν αστυνομικό στρατό κατοχής στην ευρύτερη περιοχή και κατασκευάζοντας βαρύτατα κατηγορητήρια για αγωνιζόμενους.
Σχετικά με τις διώξεις…
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο προκύπτουν και οι διώξεις για την υπόθεση της Marfin και του Ιανού τον Απρίλη του ’11.
Τρεις αναρχικοί σύντροφοι και ένα ακόμα άτομο απάγονται από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, γίνεται έρευνα στα σπίτια τους και οδηγούνται στη ΓΑΔΑ χωρίς να γνωρίζει κανένας το λόγο. Ακολουθούν διαδικασίες αναγνώρισης, παραθέσεις φωτογραφιών και φυσικά η επικοινωνιακή διαχείριση, με ατέλειωτη λασπολογία από σύσσωμα τα ΜΜΕ περί σύλληψης υπόπτων για τον εμπρησμό της Μarfin και για την επίθεση στο βιβλιοπωλείο Ιανός. Οι 3 αυτοί σύντροφοι κρατήθηκαν χωρίς την παραμικρή ενημέρωση ούτε των ιδίων αλλά ούτε και των δικηγόρων και των οικείων τους, για να αφεθούν μετά από 8 ώρες με ένα χαρτί που τους καλούσε να «παράσχουν εξηγήσεις». Ένα χαρτί που κανονικά επιδίδεται ή θυροκολλείται και καλεί σε «ανωμοτί κατάθεση», δηλαδή χωρίς όρκο, σε προκαταρκτικό στάδιο ενδεχόμενης απόδοσης κατηγοριών.
Οι 3 σύντροφοι συνδέονται μόνο μέσα από τη συμμετοχή τους στον αναρχικό-αντιεξουσιαστικό χώρο και δε γνωρίζονται μεταξύ τους παρά μόνο εξ όψεως. Με στοιχείο ένα ανώνυμο σημείωμα (προφανώς κατασκευασμένο από την ασφάλεια) που υποδείκνυε ονομαστικά τους συντρόφους καθώς και τα τηλέφωνα και τις διευθύνσεις τους, στήθηκε μια μιντιακή υπερπαραγωγή κατασκευής ενόχων και μάλιστα επετειακά του γεγονότος, επιχειρώντας να εγγραφεί στη συλλογική μνήμη η καταδίκη κάθε εξεγερτικής δυνατότητας.
Οι σύντροφοι από την πρώτη στιγμή δημοσιοποιούν τη θέση τους για τα γεγονότα αναγνωρίζοντας και οι ίδιοι για τον εαυτό τους το μόνο πράγμα που στοιχειοθετεί την ενοχή τους: την επί χρόνια συμμετοχή τους στους κοινωνικούς αγώνες και την πολιτική ταυτότητα του αναρχικού.
Τα ΜΜΕ επιτέλεσαν τον χειραγωγικό και προπαγανδιστικό τους ρόλο, αναπαράγοντας τα σενάρια της κρατικής ασφάλειας, διαδίδοντας ψεύδη και ανακρίβειες με στόχο τη σύγχυση και την ενεργοποίηση ενός κοινωνικού αυτοματισμού που αποζητάει την «κοινωνική γαλήνη».
Μετά και τη δεύτερη αναμόχλευση του θέματος τον Μάιο του 2012 χωρίς κανένα επίσης αποτέλεσμα, εντελώς “τυχαία” και πάλι επετειακά, φτάνουμε στον Μάιο του 2013 όπου δύο από τους διωκόμενους απαλλάσσονται και ο ανακριτής αποφασίζει να αποδώσει κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα στον σύντροφο Θοδωρή Σίψα και ένα ακόμα άτομο, οι οποίοι δεν κρίνονται παρ’ όλα αυτά προφυλακιστέοι. Χαρακτηριστικός είναι ο περιοριστικός όρος που αποδίδεται στον Θοδωρή για τη μη συμμετοχή του σε πορείες.
Μια δικογραφία που περιφέρεται για 3 χρόνια. Και μετά από δεκάδες μαρτυρικές καταθέσεις και πολύμηνη έρευνα του οπτικοακουστικού υλικού από 90 κάμερες -δημόσιες και ιδιωτικές- δεν υπάρχει τίποτα να παρουσιαστεί.
Μια υπόθεση που έχει εξυπηρετήσει διαφορετικές καθεστωτικές σκοπιμότητες μέσα στα χρόνια, πάντα με την αγαστή προπαγανδιστική στήριξη των ΜΜΕ. Αρχικά επιχειρήθηκε να μετατραπεί η 5ηΜάη σε επέτειο του καθεστώτος ως αντίβαρο στην 6η Δεκέμβρη, την αστυνομική δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την πρωτόγνωρη κοινωνική εξέγερση που ξέσπασε απ’ άκρη σ’ άκρη στον ελλαδικό χώρο. Στις μέρες μας, εξακολουθώντας να αποτελεί σταθερό παράδειγμα για την καταδίκη της κοινωνικής-ταξικής αντιβίας, χρησιμοποιείται εκτεταμένα (μαζί με τον αγώνα στις Σκουριές Χαλκιδικής) από κυβερνητικά στελέχη, ΜΜΕ, τον ίδιο τον πρωθυπουργό, ως χαρακτηριστικό παράδειγμα επιβεβαίωσης της "θεωρίας των άκρων".
Στο σήμερα…
Η συγκυρία μέσα στην οποία επιλέχθηκε τελικά να γίνει η δίκη αυτή, επιβεβαιώνει την εκτίμηση που υπήρχε από την αρχή των διώξεων, ότι δηλαδή η υπόθεση Marfin, στην έρευνα της οποίας δεν έχει στοιχειοθετηθεί απολύτως τίποτα, βρίσκεται στο οπλοστάσιο του κράτους για να χρησιμοποιηθεί τη χρονική στιγμή που θα μπορέσει να του αποφέρει το μεγαλύτερο πολιτικό κέρδος.
Μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά αρχίζουν οι διώξεις για τα στελέχη της Χ.Α. και ταυτόχρονα αρχίζουν από την κυβέρνηση οι εξαγγελίες για "επιβολή της νομιμότητας σε όλους", επικεντρώνοντας στην υπόθεση της Marfin και σε εκείνη των Σκουριών της Χαλκιδικής δείχνοντας με σαφήνεια ποιοι είναι αυτοί οι "όλοι". Οι διαρκείς δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών επιχειρούν να προδικάσουν το αποτέλεσμα της δίκης, προκειμένου να επιβεβαιωθεί η «θεωρία των άκρων» μέσα από τη στοχοποίηση και την επιδιωκόμενη καταδίκη του συντρόφου Θοδωρή Σίψα.
Μέσα σε περιβάλλον κρίσης και κοινωνικής λεηλασίας, το κράτος "έκτακτης ανάγκης", με την εντελώς ανυπόστατη δίωξη του συντρόφου, επιχειρεί να περιθωριοποιήσει το κομμάτι εκείνο που ξέρει καλά ότι δεν πρόκειται να σταματήσει να αντιστέκεται και να αποδομεί την κυρίαρχη αφήγηση λόγω και έργω. Αυτά που προσπαθούν να χτυπήσουν μέσα από τις γελοίες κατηγορίες στον Θοδωρή είναι η σταθερή παρουσία των αναρχικών-αντιεξουσιαστών στους κοινωνικούς αγώνες και το έρεισμα που έχει αποκτήσει η λογική της αυτοοργάνωσης και της ρήξης σε διάφορα κοινωνικά κομμάτια που αγωνίζονται.
Ε, λοιπόν όχι…
Οι αναρχικοί και οι αναρχικές, ανέκαθεν είχαν να αντιμετωπίσουν κατασκευασμένα και διογκωμένα κατηγορητήρια. Τίποτα όμως δε συγκρίνεται με τις κατηγορίες που αποδίδονται στον σύντροφο. Στο πρόσωπό του δικάζονται όσοι και όσες κατεβαίνουν στο δρόμο, αγωνίζονται, συγκρούονται, επιθυμούν και προτάσσουν μια αυτοοργανωμένη κοινωνία ελευθερίας, ισότητας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης και αρνούνται να υποταχθούν στην πνιγηρή σιωπή που επιχειρούν να επιβάλλουν. Όσο για το ζήτημα της βίας και τη διαρκή κρατική προσπάθεια για κατοχύρωση του μονοπωλίου της άσκησής της, τον ουσιαστικό λόγο έχουν οι αγωνιζόμενοι και οι αγωνιζόμενες, οι μετανάστες και οι μετανάστριες, οι οροθετικοί και οι οροθετικές, οι άνεργοι και οι άνεργες, οι εξαθλιωμένοι και οι εξαθλιωμένες, όλοι όσοι σαρώνονται καθημερινά από την καπιταλιστική μηχανή.
Απέναντι στον ολοκληρωτισμό και τη βαρβαρότητα, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε με πυξίδα την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα. Κανένας σύντροφος δεν θα μείνει μόνος, καμία δίωξη δεν θα μείνει αναπάντητη. Θα υπερασπιστούμε την επιλογή της αντίστασης και της αλληλεγγύης και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να ασκεί πάνω μας τις πιο χυδαίες κατασταλτικές μεθοδεύσεις.
Δεν είμαστε διαθέσιμοι αναλώσιμοι για την εφαρμογή της "θεωρίας των άκρων" και την κατασταλτική επιβολή του "κράτους έκτακτης ανάγκης"
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟN ΘΟΔΩΡΗ ΣΙΨΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΕΣ
26/11/2013
Αναρχικές-αναρχικοί από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Οι παρακάτω σημειώσεις αποτελούν πρώτες σκέψεις πάνω σε μία σειρά πρόσφατων στρατοδικείων ολικών αρνητών στράτευσης, σε διάφορες περιοχές της ελληνικής επικράτειας. Ως τέτοιες, οι σημειώσεις αυτές δεν αποσκοπούν σε μία διαχρονική ανάγνωση αυτής της πτυχής της στρατιωτικής καταστολής. Επιπλέον, το ότι εστιάζουν στις διώξεις ολικών αρνητών δεν σημαίνει ότι απαξιώνουν οποιαδήποτε άλλη υπόθεση μπαίνει στο στόχαστρο της στρατιωτικής δικαιοσύνης, πόσο μάλλον αυτές που σχετίζονται με συνειδησιακούς λόγους ή αντιστάσεις. Αντιθέτως, επιδιώκουν να συμβάλλουν σε μια ευρύτερη κατανόηση της τοποθέτησης της στρατιωτικής δικαιοσύνης απέναντι στο πρόταγμα της ολικής άρνησης μέσα στην περίοδο που διανύουμε και στο περιβάλλον “διαρκούς εκτάκτου ανάγκης” που έχει διαμορφωθεί. Κι αυτό διότι, παρά τις όποιες πολιτικές διαφοροποιήσεις που υπάρχουν στο στήσιμο και στα περιεχόμενα των υποθέσεων αυτών, είναι εμφανές ότι διαμορφώνεται ένας ολοένα και περισσότερο ενιαίος τρόπος αντιμετώπισης τους από την πλευρά των εκάστοτε στρατοδικών.
Τέλος, όσα ακολουθούν αφορούν τις περιπτώσεις ολικών αρνητών που επιλέγουν να παραστούν στα στρατοδικεία και να τα μετατρέψουν σε ένα ακόμα πεδίο αγώνα. Από τη στιγμή που η παρουσία σε αυτά δεν αποτελεί προϋπόθεση μίας αντιμιλιταριστικής στάσης αλλά έναν ακόμα τρόπο έκφρασής της, η όποια συνειδητή απουσία από τις αίθουσες των στρατοκρατών δεν υποτιμάται ούτε και προσλαμβάνεται αρνητικά ως προς τον πολιτικό της χαρακτήρα.
1) Η έδρα του εκάστοτε στρατοδικείου ακολουθεί με προσήλωση τη μέθοδο της αποπολιτικοποίησης μιας εξόφθαλμα πολιτικής/φρονηματικής δίωξης, επιχειρώντας να την εντάξει στα εκφυλιστικά πλαίσια μίας μεμονωμένης και εξατομικευμένης «ανυποταξίας». Η μόνη διαφοροποίηση, κατά το διάστημα των τελευταίων μηνών σε σχέση με το παρελθόν, εντοπίζεται στον αυξημένο βαθμό επιθετικότητας (κι όπου αυτή υπολείπεται αντικαθιστάται από μία πρόδηλη απαξία) προς τους μάρτυρες υπεράσπισης και φυσικά προς τον ίδιο τον κατηγορούμενο. Από την άλλη, οι αντιθεσμικές στάσεις που δεν οικειοποιούνται το δίκαιο του αστικού/ποινικού/στρατιωτικού κώδικα αλλά αυτό των αντιστάσεων και των αγώνων για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση, αναδεικνύουν την επίφαση της φυσικής προέλευσης των νόμων και δεν υπολείπονται στο να αποκρούσουν μία τέτοια θεσμική επιθετικότητα. Αντιθέτως, ευνοούν τη ρηγμάτωση ενός θεσμικού θεάτρου του παραλόγου, που στην περίπτωση τέτοιων στρατοδικείων διαμορφώνει μία εμφανώς διάτρητη διαδικασία, ακόμα και υπό το πρίσμα των αστικοδημοκρατικών αξιών, ενώ παράλληλα αποτρέπουν τον εκφυλισμό των συνειδησιακών και πολιτικών επιλογών των ολικών αρνητών, αφού αρνούνται να τις προβάλλουν μέσα από νομολογικά πρίσματα. Αυτό που αποκτά κρίσιμη σημασία, όπως φάνηκε σε διάφορες περιπτώσεις, είναι η προετοιμασία και το στήσιμο της πολιτικής υπεράσπισης να λάβουν το βάθος, το χρόνο και τη φροντίδα που τους αναλογεί, από τη στιγμή που συνειδητά απορρίπτονται οι κάθε λογής θεσμικές διαμεσολαβήσεις (πολιτικές/κομματικές, ακαδημαϊκές κτλ).
2) Η αποσύνδεση του κατηγορητηρίου από ό,τι συνιστά την ταυτότητα και τα περιεχόμενα του εκάστοτε ολικού αρνητή και η προσκόλληση της έδρας σε στερεότυπες και επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις φανερώνει την αδυναμία και την αποφυγή του στρατιωτικού μηχανισμού να αντιπαρατεθεί ιδεολογικά όταν δέχεται έναν στοιχειώδη αντίλογο, μακριά από δημοκρατικά προσχήματα και δικαιώματα (που ειδικότερα σε ένα καθεστώς έκτακτης ανάγκης βρίσκονται υπό συνεχή αίρεση). Όταν η ιδεολογική σύγκρουση επικεντρώνεται σε πολιτικό, οικονομικό ή/και κοινωνικό πεδίο, η έκφραση του νόμου απογυμνώνεται ακόμη περισσότερο από το μανδύα του «δικαίου» και επιστρέφει ως υπεροπτική επιβολή, υπονομεύοντας από την πλευρά της την ηθική ή κοινωνική νομιμοποίηση που διεκδικεί. Η γελοιότητα ενός «ιερού» μηχανισμού όταν δίχως την παραμικρή επιχειρηματολογία βαφτίζει την ολική άρνηση στράτευσης ως μία «προσωπική υπόθεση» ή όταν δηλώνει ότι δεν μπορεί να κατανοήσει την ανιδιοτέλεια μίας τέτοιας επιλογής, επαληθεύει με τους πιο εξόφθαλμους όρους τον εγγενή παραλογισμό που τον διέπει. Κατά το σύνηθες, στη διάρκεια της δίκης μέσα και έξω από τις αίθουσες των στρατοδικείων υπάρχουν όχι μόνο αλληλέγγυοι/ες με τη στάση του «κατηγορουμένου» αλλά μεταξύ τους και πολλοί άλλοι ολικοί αρνητές στηρίζοντας τον «κατηγορούμενο» στη βάση ενός πολιτικού προτάγματος, ανεξαρτήτως των όποιων διαπροσωπικών σχέσεων. Επιπλέον, εάν το «προσωπικό κόστος» και τα «ιδιοτελή κίνητρα» ήταν ο γνώμονας των ολικών αρνητών προφανώς και δεν θα υπήρχαν ως τέτοιοι. Οι δε επιπτώσεις μίας τέτοιας στάσης (σε ό,τι αφορά την καταστολή ή τις ιδεολογικές επιθέσεις που δέχεται) κάθε άλλο παρά ελαφριές μπορούν να χαρακτηριστούν, τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος ο στρατός έχει δημιουργήσει μία ελεγχόμενη βαλβίδα εκτόνωσης και αφομοίωσης της ανυποταξίας μέσω της απαλλαγής στράτευσης (Ι5).
3) Το ζήτημα της εναλλακτικής θητείας -ενός θεσμού αφομοίωσης και εξομάλυνσης των αρνήσεων- αποτελεί, καθόλου τυχαία, σημείο αναφοράς για ολόκληρο το συστημικό φάσμα, από τα αριστερά του ως τα άκρα δεξιά του. Η συνήθης εμμονή της εκάστοτε έδρας πάνω σε ένα τόσο ξεκαθαρισμένο ζήτημα από την επιλογή της ολικής άρνησης στράτευσης δείχνει ότι σε τέτοιες υποθέσεις η ενδυνάμωση της πολιτικής, κοινωνικής και αξιακής αποδόμησης της εναλλακτικής θητείας μπορεί να ρηγματώσει ακόμα περισσότερο τα μοναδικά -και ομολογουμένως σαθρά- ιδεολογικά αναχώματα της στρατιωτικής δικαιοσύνης. Μπροστά σε ένα μέλλον που προδιαγράφεται ζοφερό και ρευστό σε εξουσιαστικό επίπεδο, η τοποθέτηση του καθενός πάνω στο ζήτημα της εναλλακτικής θητείας θα σηματοδοτήσει και τη θέση που λαμβάνει μπροστά στο πρόταγμα και τα περιεχόμενα των ολικών αρνητών στράτευσης. Σε μία ενδεχόμενη αριστερή εναλλαγή στη διακυβέρνηση, οι ολικοί αρνητές θα αποτελέσουν και πάλι ένα σημαντικό βραχνά για ένα σύστημα που θα επιχειρήσει να καταπραΰνει και να αφομοιώσει τις αντιστάσεις σε όλα τα πεδία, εξωραΐζοντας ακόμα και τον στρατιωτικό μηχανισμό, με αιχμή την «εκλογίκευση» του θεσμού της εναλλακτικής θητείας (ειδικά από τη στιγμή που μέχρι τώρα εξακολουθεί να έχει τιμωρητικό και εκδικητικό χαρακτήρα).
4) Τα στρατοδικεία αποτελούν μέρος και όχι ολότητα της καταστολής των ολικών αρνητών. Μίας καταστολής που πλέον συμπεριλαμβάνει και μία οικονομική διάσταση (πρόστιμο 6.000 ευρώ), αλλά και την εισαγγελική αυθαιρεσία (με την πρόσφατη εκδικητική και επιλεκτική ενεργοποίηση του αυτοφώρου και των μεταγωγών σε κάθε άκρο της ελληνικής επικράτειας για ένα πλημμέλημα), τις διαφόρων ειδών πιέσεις από τις αστυνομικές αρχές (κλήσεις από τοπικά ΑΤ, τραμπουκισμοί ή παρενοχλήσεις των ιδίων ή/και των κοντινών τους προσώπων στους τόπους κατοικίας, φακελώματα που οδηγούν σε συλλήψεις-απαγωγές μόνο και μόνο για την επίδοση μίας τακτικής δικάσιμου), τις συνεχείς πιέσεις από ιδεολογικούς μηχανισμούς και συντηρητικές φωνές, μέχρι και την εργασιακή περιθωριοποίηση σε ένα ήδη ερημωμένο περιβάλλον από την ανεργία. Ως εκ τούτου, τα στρατοδικεία βρίσκονται σε μία διαρκή αλληλεπίδραση και συνέργεια με όλες αυτές τις συστημικές πτυχές. Συνεπώς, η σύγκρουση με τη στρατιωτική καταστολή είναι σύγκρουση με όλο το παραπάνω πλέγμα καταστολής και ιδεολογίας, που εν μέσω κρίσης και ακροδεξιάς διαχείρισης, διαρκώς αναβαθμίζεται σε όλο και πιο συντηρητικά και ολοκληρωτικά πλαίσια.
5) Τα ΜΜΕ, συμπεριλαμβανομένου του διαδικτύου, προστίθενται στο μωσαϊκό της καταστολής συμπληρώνοντας, αναπαράγοντας ή ακόμα και παράγοντας την εκάστοτε κυρίαρχη προπαγάνδα ενάντια στους ολικούς αρνητές, με τα στρατοδικεία να αποτελούν το πιο σύνηθες έναυσμα. Παρά το ότι μέσα στα χρόνια υπάρχουν σχετικά λίγες δημόσιες δηλώσεις ολικής άρνησης στράτευσης, είναι εμφανές ότι το φάσμα των πολιτικών αντιλήψεων που οικειοποιούνται αυτή την πρακτική είναι κάθε άλλο παρά στενό, γεγονός που σχετίζεται με την ριζοσπαστική και ανοικτή της διάσταση, σε συνδυασμό με την απαγκίστρωσή της από ιδεολογικές στενωπούς. Ως εκ τούτου, ενώ οι ολικοί αρνητές είναι δύσκολο να τσουβαλιαστούν από την κυρίαρχη ρητορική ως κάτι ενιαίο, τα ΜΜΕ επιδίδονται σε μία παγιωμένη παραπληροφόρηση διαστρεβλώνοντας ή κυριολεκτικά κατασκευάζοντας εντυπώσεις – εάν και εφόσον επιλέξουν να δημοσιοποιήσουν το εκάστοτε στρατοδικείο ανάλογα με την κάθε υπόθεση και με την πολιτική συγκυρία. Έτσι, επιχειρούν με τον τρόπο τους να απονοηματοδοτήσουν τα περιεχόμενα των ολικών αρνητών και συντάσσονται με τον ιδεολογικό πόλεμο των κατασταλτικών μηχανισμών. Στον αντίποδα, ο αντιμιλιταριστικός λόγος και οι αντίστοιχες δράσεις αλληλεγγύης αποτελούν κατά βάση το πιο σύνηθες και δυναμικό ανάχωμα που απονευρώνει κάθε είδους μιντιακή διαχείριση.
Σε κάθε περίπτωση, η αλληλεγγύη θα είναι εκείνη που θα συνεχίζει να δίνει βάθος και διάρκεια στους αγώνες.
Οι ολικοί αρνητές στράτευσης το γνωρίζουν ήδη καλά.
[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Κυριακή 20/10/’13, 6:00μμ, Πολιτιστικός χώρος Μάνος Λοϊζος (Πρώην χώρος Μηχανικής Καλλιέργειας), Θηβών 245
Επειδή καμμία αντιφασιστική ρητορική και κανένας “αντιναζιστικός” νόμος του κράτους δεν πρόκειται να αποτελέσει άλλοθι για τη δράση των ναζί της χρυσής αυγής. Για τους ξυλοδαρμούς, τις κακοποιήσεις και τις δολοφονίες εδώ και χρόνια, μεταναστών, αγωνιστών, και πολλών “ανώνυμων” διαφορετικών…
Επειδή είναι αστείο να θεωρεί κάποιος ότι η ακροδεξιά κυβέρνηση του κράτους έκτακτης ανάγκης, που ψηφίζει συνεχώς μέτρα σκληρής οικονομικής εκμετάλλευσης και βουλιάζει σε κάθε λογής σκάνδαλα, που φυλακίζει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μετανάστες χωρίς χαρτιά, που ξεφτιλίζει διαδηλωτές, οροθετικές γυναίκες, τοξικοεξαρτημένους και τους προφυλακίζει επ’ αόριστον χωρίς το πρόσχημα μιας δίκης, που επιστρατεύει και καταστέλλει με κάθε τρόπο απεργούς και διαδηλωτές, που αναζητά συμμαχίες με μια σοβαρή Χρυσή Αυγή, θα μας γιατρέψει από την πανούκλα του φασισμού…
Επειδή είναι εντελώς ηλίθιο να πιστεύει κανείς ότι από τους νεοναζί και τα μαχαιρώματά τους θα μας σώσει η αστυνομία, η οποία τους ψηφίζει στις κάλπες και τους κάνει πλάτες στους δρόμους…
Επειδή είναι επικίνδυνα αφελές να θεωρεί κάποιος ότι με την ανάθεση της “αντιφασιστικής πολιτικής” σε μια λιγότερο δεξιά κυβέρνηση ή αντιπολίτευση, θα μπορεί να κοιμάται ήσυχος στον καναπέ του…
Επειδή η πραγματική μάχη με το φασισμό μπορεί να δοθεί μονάχα από όλους κι όλες εμάς, στο πεδίο της καθημερινής ζωής: τους δρόμους, τις γειτονιές και τις πλατείες, τα σχολεία και τους χώρους εργασίας, τους οποίους πλημμυρίζουμε με τις αγωνίες και τις προσπάθειες, τις επιθυμίες και το πάθος μας για μια ζωή ελεύθερη, πέρα από κάθε μορφή καταπίεσης κι εκμετάλλευσης… αυτοοργανωμένα, αντιιεραρχικά και αδιαμεσολάβητα…
Για τους παραπάνω λόγους και στα πλαίσια της πολύμορφης και διευρυμένης αντιφασιστικής δράσης, καλούμε σε μια συνάντηση-συζήτηση ανοικτή, όλες κι όλους εκείνους που δεν έχουν καμία συμπάθεια σε οποιαδήποτε μορφή φασισμού, για να ανταλλάξουμε σκέψεις κι εκτιμήσεις γύρω από το φαινόμενο του νεοναζισμού και του τρόπου που παρουσιάστηκε κι αναπτύχθηκε στις γειτονιές μας, με την ανοχή και την (άμεση ή έμμεση) υποστήριξη τόσο από κομμάτια της τοπικής κοινωνίας, όσο και από επίσημους θεσμικούς φορείς…
Μια συνάντηση χωρίς ειδικούς του αντιφασισμού και της πολιτικής, μακριά από κόμματα, δημοτικές παρατάξεις, ΜΜΕ και κάθε λογής καπελώματα…
Το κείμενο που μοιράστηκε σε pdf
[Αναδημοσίευση από το site του Μπλόκο στην Εξουσία (Νίκαια)]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Κεντροαριστερά και κεντροδεξιά. Η θεωρία των δύο μέσων είναι θεωρία της πιο πρόχειρης μακιαβελικής κυβερνητικής, θεωρία της υποκρισίας και την ανυποληψίας, θεωρία της ωμής βίας και του τυχοδιωκτισμού, θεωρία της πιο βαθιάς αντικοινωνικότητας. Σοσιαλδημοκρατικός νεοφιλελευθερισμός και νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία. Ιδεολογίες των οποίων οι διαφορές αποτελούν ασκήσεις προσχηματικού χαρακτήρα και γελοίων ρητορικών υπερβολών, με τυχάρπαστη επιχειρηματολογία και πρόχειρες υποκριτικές ασκήσεις. Επικίνδυνοι κομματικοί μηχανισμοί που εναλλάσσονται στην πολιτική διαχείριση εδώ και δεκαετίες έχοντας βυθίσει την ελληνική κοινωνία σε ένα ανυπόληπτο πελατολόγιο, στην πιο χυδαία εξατομίκευση, στον ωμό ανταγωνισμό, στον βαθύ παρτακισμό, σε έναν ωκεανό μίζερων αυταπατών. Είναι οι ίδιοι που σήμερα πρεσβεύουν την κοινωνική κάθαρση ως αυτόκλητοι κήρυκες της πολιτικής ηθικής και άσπιλοι ιεροφάντες. Η βία τους είναι ωμή, αδιάλειπτη, απρόκλητη και απροσχημάτιστη. Δολοφονίες, τραυματισμοί, διώξεις, φυλακίσεις, περιστολή ελευθεριών, καταστολή διαδηλώσεων, ποινικοποίηση απεργιών, διαστολή της εγκληματικότητας, ρατσιστικές επιθέσεις, σεξιστικές επιθέσεις, σύμπραξη με φασιστικές συμμορίες. Ενώ διαχειρίζονται σχεδόν εναλλάξ το μονοπώλιο της κρατικής βίας δεν υπάρχει καμία ποιοτική και ποσοτική διαφορά στην εκάστοτε εφαρμογή της. Κάθε φορά που χρειάζονται προσχήματα για την επιθετικότητά τους χρησιμοποιούν τη «θεωρία των δύο άκρων», με «πουλέν» τις φασιστικές συμμορίες, προκειμένου να συντρίψουν τις κοινωνικές αντιστάσεις, την κοινωνική διάχυση της ριζοσπαστικής αλληλεγγύης, την αξιοπρέπεια των επικίνδυνων τάξεων, κάθε απόπειρα αυτοπροσδιορισμού.
Οι δύο μεσαίοι χώροι είναι άκρως επικίνδυνοι για την κοινωνία.
[Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Σχετικά με τις καταστροφές βιβλίων, αφισών και περιοδικών κατά την εκκένωση του παραρτήματος στην Πάτρα...
[Αφίσα από τον αυτοδιαχειριζόμενο χώρο ΑΝΑΤΟΠΙΑ στην Πάτρα]