- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Το Σάββατο 2 Μάη στις 8μμ, στην Μυτιλήνη (στην κατάληψη του Μπίνειου), η τοπική ομάδα ενάντια στα κέντρα κράτησης Mousaferat και η Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης συνδιοργανώνουν εκδήλωση με θέμα την στρατιωτικοαστυνομική διαχείριση των πληθυσμών μέσα από το παράδειγμα των μεταναστών.
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟ
Την ώρα που οι εκατόμβες νεκρών μεταναστών στη Μεσόγειο παρουσιάζονται ως «ατυχήματα» και όχι ως αποτελέσματα της λεηλασίας που αφήνει πίσω του ο πολιτισμένος δυτικός κόσμος με τους αδιάκοπους πολέμους στην περιφέρεια…
…Η σοσιαλδημοκρατική-ακροδεξιά πολιτική διαχείριση εκμαιεύει τις κοινωνικές συναινέσεις στο όνομα της εθνικής ενότητας, επανανοηματοδοτεί τους «εθνικούς» και «εσωτερικούς» εχθρούς, εφαρμόζει πιστά τα σύγχρονα δόγματα ασφάλειας, καταστολής και κοινωνικού ελέγχου, ανοίγει τα στρατόπεδα για»ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες» και τον εγκλεισμό των μεταναστών, εγκρίνει το άπλωμα των αποστολών του στρατού σε πεδία «μη συμβατικής μάχης»,εισάγει νέες μεθόδους στρατιωτικο-αστυνομικής διαχείρισης της καθημερινότητας.
ΚΟΙΝΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
Οι μετανάστες/στριες δεκαετίες τώρα αποτελούν πεδίο κατασταλτικών πειραματισμών στα σύνορα και στις πόλεις της ελληνικής επικράτειας που ξεκινούν από την παραγωγή κοινωνικών φαντασιακών περί «ασύμμετρων απειλών», τον καλλιεργούμενο αντι-ισλαμισμό, τη μισαλλοδοξία, τον εθνικισμό, και φτάνουν μέχρι τον εγκλεισμό τους σε κέντρα κράτησης.
Οι αυτοοργανωμένοι κοινοί αγώνες των «από κάτω» ενάντια στο μιλιταρισμό και τις αντιμεταναστευτικές πολιτικές είναι η μόνη δυνατότητα σύγκρουσης με τον οργανωμένο θάνατο.
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΔΙΧΩΣ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΟΥΣ, ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Τα απογευματινά δελτία ειδήσεων γέμισαν από εθνικά υπερήφανες λεζάντες που συνόδευαν πλάνα με απαστράπτουσα μετάλλια αριστερά και δεξιά. Δεν ήταν μόνο το μετάλλιο «εξόχου πράξεως» το οποίο καρφίτσωνε ο υπουργός Καμμένος στο πέτο του λοχία που συμμετείχε στη διάσωση των μεταναστών ναυαγών σε παραλία της Ρόδου. Ήταν και όλα τα υπόλοιπα μετάλλια του υπουργικού γραφείου που -ωσάν φιγουρίνια- έντυναν το background της όλης τελετής.
Διαβάσαμε ότι ο συγκεκριμένος τίτλος αποδίδεται για «έξοχες πράξεις εν καιρώ ειρήνης». Και τα υπουργικά χείλη ξέρασαν ιδεολογία μπροστά στις κάμερες λέγοντας ότι «ο ελληνικός στρατός δεν είναι μόνο για τον πόλεμο αλλά και για την ειρήνη». Ώστε έτσι, λοιπόν; Βρισκόμαστε σε καιρό ειρήνης; Με 93 μετανάστες τσακισμένους πάνω στα βράχια μίας παραλίας της Ρόδου; Με πολλές εκατοντάδες να φτάνουν αγκομαχώντας με σάπια δουλεμπορικά στις παραλίες της Γαύδου, της Μυτιλήνης, της Λέρου; Με άλλες τόσες εκατοντάδες να μην προφταίνουν να πατήσουν καν τα πόδια τους τα κοφτερά βράχια των ελληνικών νησιών, να χάνονται στο βυθό του Αιγαίου; Αυτός ο «καιρός ειρήνης» για τον οποίο μιλάνε τα ντόπια αφεντικά είναι οι καθημερινές ιστορίες μεταναστριών και προσφύγων, με αρχή τις πολεμικές επιχειρήσεις των δυτικών στη Μέση Ανατολή και τη βόρεια Αφρική και τέλος στο Αιγαίο (τα νησιά του ή τον βυθό του).
Εν μέσω «καιρού ειρήνης» η πρόσφατη σύνοδος των υπουργών Εσωτερικών και Εξωτερικών της Ε.Ε. αποφάσισε να λογαριάζονται τα δουλεμπορικά πλοία σαν πειρατικά και να αντιμετωπίζονται με όρους στρατιωτικούς. Και φυσικά αυτή η απόφαση δεν αφορά κάποια σκαριά πλοίων, αλλά τους ανθρώπους που είναι στοιβαγμένοι επάνω τους. Σε αυτή τη σύνοδο πάρθηκε η απόφαση για συνέχιση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην βόρεια Αφρική μέσα από το πρόσχημα του βομβαρδισμού σημείων όπου βρίσκονται ελλιμενισμένα δουλεμπορικά πλοία.
Ακόμα πιστεύει κάποιος ότι βρισκόμαστε σε καιρό ειρήνης; Το Αιγαίο πέλαγος είναι μία εμπόλεμη ζώνη. Και υπάρχει σαν τέτοια όχι μόνο όταν οι ντόπιοι βλέπουν μπροστά στα μάτια τους, λίγα μέτρα από την ακτή, να πνίγονται μετανάστες, αλλά και όταν στρατιωτικά και λιμενικά πλοία διαχειρίζονται μεσοπέλαγα, μέσα στη νύχτα, τις καραβιές προσφύγων και μεταναστών αποτρέποντάς τα να περάσουν στα ελληνικά χωρικά ύδατα.
Όσο για τον επαγγελματία οπλίτη που έπεσε στα νερά, σίγουρα δεν είναι αυτή η (μεμονωμένη) πράξη που θα ξεπλύνει την δολοφονικότερη μηχανή του ελληνικού κράτους. Άλλωστε, αν η στολή του είχε φωνή (η ίδια στολή που πιθανώς θα τον διαποτίζει με μύρια αισθήματα υπερηφάνειας), θα την άκουγε να μουρμουρίζει για την επιλογή και την πράξη του να διασώσει την «ασύμμετρη απειλή» της πατρίδας του. Και ξέρουμε καλά ότι η αποδοχή της επιστροφής στην ομαλότητα, στο στρατόπεδο και στις παρασημοφορήσεις, είναι και αυτό κομμάτι της δολοφονικότερης μηχανής του ελληνικού κράτους. Μίας μηχανής που λιπάνθηκε με λίγες σταγόνες ανθρωπισμού, για να συνεχίσει απρόσκοπτα τη συστηματική θανάτωση των μεταναστών και των μεταναστριών.
[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Παρασκευή 1 Μάη στις 7 μ.μ. (στο χώρο της κατάληψης)
ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΘΕΜΑ: Το πρόταγμα της κοινωνικής επανάστασης και η νέα σοσιαλδημοκρατία της κυβερνοαριστεράς
Σάββατο 2 Μάη στις 9 μ.μ. (στην πλατεία Παπανικολάου, έξω από την κατάληψη)
ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ: Δυστοπία, Πυράκανθος, Ζωή Τάχα
Κυριακή 3 Μάη στις 2 μ.μ. (στην πλατεία Παπανικολάου, έξω από την κατάληψη)
ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ ΚΑΙ ΓΙΟΡΤΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
[Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Τεύχος 03 – Άνοιξη 2015
Περιεχόμενα:
αντί εισαγωγής
για το θάνατο που ζει στις ψυχές των εθελόδουλων καταμεσίς στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας θλίψης
ω, οι ωραίες μέρες
χαρτογραφώντας την ανάπλαση του κέντρου του Αιγάλεω
ο Primo Levi και οι αόρατοι της Αμυγδαλέζας
η εκτυφλωτική σιωπή της Ρήνειας
Εγκυκλοπαίδεια των Οχλήσεων: προσωρινή σύνοψη των διαμαρτυριών μας ενάντια στο δεσποτισμό της ταχύτητας με αφορμή την επέκταση των γραμμών του TGV
πόλεις – εμπορεύματα: οι επωνυμίες καταλαμβάνουν το χώρο
η σχολή του Μπάουχαους και το κίνημα της Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής
Μπορείτε να το κατεβάσετε σε μορφή .pdf εδώ: Carex Flacca #3
[Το παρόν έντυπο εκδίδεται από την ομάδα Carex Flacca της κατάληψης Σινιάλο και διακινείται χέρι με χέρι, χωρίς αντίτιμο, με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά. Το τρίτο φύλλο τυπώθηκε τον Απρίλη του 2015 σε 600 αντίτυπα. Πίνακας εξωφύλλου: Έγκον Σίλε, Παράθυρα [Πρόσοψη ενός Σπιτιού] (1914)]
[Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Τώρα που κόπασαν για λίγο τα «τύμπανα του πολέμου», θα πούμε κι εμείς δυο λόγια για τα γεγονότα της 25ης Μάρτη στα Χανιά, καθώς και το αποτύπωμα που άφησαν πίσω τους.
Το πρωί της 25ης Μάρτη στα Χανιά πραγματοποιήθηκε η καθιερωμένη παρέλαση. Ένας θεσμός μιλιταριστικός που συνεχίζει αλώβητος να μολύνει τα μυαλά χιλιάδων μαθητών και μαθητριών με υποταγή στους ανωτέρους (καθιερωμένος χαιρετισμός στους «επίσημους»), ομοιομορφία (βήμα στρατιωτικό και στολή συγκεκριμένη ) και διαχωρισμούς (ψηλούς – κοντούς, υψηλές – χαμηλές βαθμολογίες). Ένας θεσμός που συνεχίζει να ενισχύει το μίσος απέναντι σε άλλους ανθρώπους, οι οποίοι έλαχε να γεννηθούν στην άλλη πλευρά των συνόρων. Ο στόχος; Να είναι έτοιμοι όταν χρειαστεί να θυσιάσουν λίγο-πολύ ή ολοκληρωτικά τη ζωή τους για τα συμφέροντα της ντόπιας εξουσίας (συχνά αυτά αναφέρονται ως εθνική ανάγκη, εθνικά συμφέροντα κτλ).
Σε αντίθεση με τους εθνικιστικούς διθυράμβους, στο παλιό λιμάνι της πόλης, μπροστά στο «γιαλί τζαμισί», πραγματοποιήθηκε μια συναυλία από το σχήμα «yar aman» που αποτελείται από ντόπιους και μετανάστες μουσικούς. Τα τραγούδια που ακούστηκαν ήταν βγαλμένα από την κοινή παράδοση ελλήνων και τούρκων, θυμίζοντας στους πάντες πως οι άνθρωποι ακόμα κι έχουν διαφορετικές πολιτισμικές αφετηρίες μπορούν μια χαρά να συνυπάρχουν και να δημιουργούν από κοινού.
Παρόλο που η παραπάνω κίνηση έτυχε θερμής αποδοχής από το σύνολο όσων βρέθηκαν «επί τούτου» ή έτυχε να περάσουν από το «γιαλί τζαμισί», κάποιοι ενοχλήθηκαν παράφορα. Αποτέλεσμα της ξινίλας τους ήταν ο εθνικιστικός – μισαλλόδοξος ακτιβισμός τους. Μια ενέδρα στήθηκε στους γύρω δρόμους της «Σπλάτζια», μιας πολυπολιτισμικής γειτονιάς όπου δραστηριοποιούνται τριγύρω, «το κοινωνικό στέκι-στέκι μεταναστών», «το φόρουμ μεταναστών», η κατάληψη «Rosa Nera», η κοινωνική κουζίνα. Μια ενέδρα, που είχε στόχο τον τραμπουκισμό μεταναστών/τριών ή κοινωνικών αγωνιστών/τριών οι οποίοι θα γίνονταν αντιληπτοί. Εν τέλει, έγιναν και τα δύο.
Πέρα από το κυνήγι μεταναστών το οποίο ευτυχώς δεν απέφερε καρπούς, τα συγκεκριμένα φασιστοειδή αναγνώρισαν και επιτέθηκαν στον κοινωνικό αγωνιστή, αντιφασίστα και μουσικό των «yar aman» Δ. Μακρέα, ο οποίος εκτός των υπόλοιπων χτυπημάτων, δέχτηκε πισώπλατα και δολοφονική ροπαλιά στο κεφάλι.
Άμεσα κόσμος από τα κινήματα της πόλης έφτασε στο σημείο της επίθεσης, ενώ παράλληλα οι μπάτσοι υποτίθεται πως έψαχναν τους δράστες. Ακολούθησε αυθόρμητη πορεία, η οποία περνώντας μπροστά απ’τα γραφεία των νεοναζί της Χρυσής Αυγής, τα έσπασε. Στη συνέχεια, η άσκοπη ενέργεια του σπασίματος της βιτρίνας του «γαλανόλευκου φάρου», η οποία συνέβη εν αγνοία του συνόλου της πορείας, διογκώθηκε έντεχνα απ’ τους καλοθελητές των μ.μ.ε, στην προσπάθειά τους να υποβαθμίσουν τα προηγούμενα γεγονότα.
Τις επόμενες μέρες πλήθος κόσμου πλαισίωσε τις κινητοποιήσεις στο δρόμο και στα δικαστήρια αναδεικνύοντας τον φασιστικό-δολοφονικό χαρακτήρα μιας επίθεσης που η «ασφάλεια» και οι «δικαστικές αρχές» στρογγύλεψαν… σε καυγαδάκι (απόκρυψη στοιχείων από τη δικογραφία, μετατροπή της κατηγορίας από κακούργημα σε πλημμέλημα, αποτροπή με εκφοβισμό μαρτύρων να καταθέσουν).
Από την πλευρά μας θεωρούμε πως τα χτυπήματα των φασιστών δεν θα περιοριστούν με πρόστιμα ούτε ποινές φυλάκισης αστικών δικαστηρίων, παρά μόνο με την κοινωνική τους απομόνωση και τις άμεσες απαντήσεις ενός ισχυρού κινήματος .Το πολιτικό και κοινωνικό έδαφος για την ανάδυση τέτοιων συμπεριφορών παραμένει εύφορο και η παρακρατική μαφία θα συνεχίζει να στρατολογεί χρήσιμους ηλίθιους για να επιτίθεται σε όποιον και όποια σηκώνει κεφάλι στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό που επιβάλλουν τα ντόπια και διεθνή αφεντικά.
[Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Rosa Nera (Χανιά)]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
(Κείμενο με αφορμή τον θάνατο του 20χρονου σπουδαστή στα Ιωάννινα)
Στις 15/03/2015 o 20χρονος σπουδαστής της Γαλακτοκομικής Επαγγελματικής Σχολής Ιωαννίνων, o οποίος αγνοείται για περισσότερο από ένα μήνα βρίσκεται νεκρός. Ο θάνατος του θεωρείται ως τώρα αυτοκτονία. Τις ημέρες που προηγήθηκαν και ακολουθούν, η εξαφάνιση του συνδέεται με μια αμφιλεγόμενη συνθήκη, την οποία φαίνεται να βίωνε στο σχολικό πλαίσιο από μερίδα συμφοιτητών-συντοπιτών-φίλων του, συνθήκη έντονης ψυχολογικής και σωματικής βίας και αποκλεισμού. Ο θάνατος του σπουδαστή φαίνεται – και ας κρατήσουμε αυτό το θεαματικό ρήμα – να συνδέεται δια της ομοιότητας με το θάνατο του ανηλίκου στη Βέροια, την εξαφάνιση ενός νεαρού στη Σαντορίνη, υποθέσεις “θρίλερ, που συγκλόνισαν το πανελλήνιο”.
Έντρομοι και ταραγμένοι συμπολίτες ανακαλύπτουν το Bullying.
Ανακοινώθηκε και επίκειται η ποινικοποίηση του.
Διαμεσολαβημένα μαθήματα κοινωνικής ηθικολογίας
Ως Bullying, φαίνεται να ορίζεται η σωματική, λεκτική, συναισθηματική ή ψυχολογική βία που ασκείται σε ένα πρόσωπο με σκοπό την επιβολή, οδηγεί στον αποκλεισμό του και πραγματοποιείται σε διαφορετικά κοινωνικά πλαίσια (σχολεία, εργασία) και δίκτυα (παρέες, κοινωνικά δίκτυα).
Μετά την αναμόχλευση της υπόθεσης από τηλεοπτικά πάνελ, πύρινα άρθρα και αποκαλύψεις για την σιωπή και τις πολιτικές παρεμβάσεις που συγκάλυπταν τον εκφοβισμό του σπουδαστή στην Γαλακτοκομική Σχολή ανακαλύπτουν την πυρίτιδα: στις σχολές και τα σχολεία λαμβάνει χώρα αποκλεισμός, ρατσισμός, σαδιστική επιβολή. Τα κοινωνικά δίκτυα είναι πιθανόν να μετατραπούν σε πεδίο λεκτικού εκφοβισμού και κακοποίησης.
Ορδές anti-bullying οργισμένων πολιτών, δημοσιογράφων, εκδηλώσεων, δηλώσεων και καταγγελιών συμπυκνώνονται σε 40 ημέρες. Πάντα επαρκώς τηλεοπτικά, μοναδικά θεαματικά, ύποπτα συναισθηματικά. Φαντάζει να μας χωρίζει χάσμα από την ελληνική πατριαρχική ορθόδοξη οικογένεια, την ξενοφοβία και το ρατσισμό, την ομοφοβία και τη λογική του μάτσο χαβαλέ – ανεξαρτήτως φύλου αυτού που τον εκφέρει.
Δύο σημεία φαίνεται να αναδύονται από την πιο πάνω ανακάλυψη του φαινομένου του Bullying:
Το ένα αφορά στην προφανή υποκρισία εκείνων που έκπληκτοι περιγράφουν τα όσα συνέβησαν στα Γιάννενα, στη Σαντορίνη, τη Βέροια και όπου. Στην υποκρισία και τη συγκάλυψη τοπικών κοινωνιών, σχολικών κοινοτήτων, θεσμών, ΜΜΕ και ευαίσθητων (που στη συνέχεια γίνονται αγανακτισμένοι) πολιτών. Όλων εκείνων που αυτο-ικανοποιούν τον ναρκισσισμό τους μέσα από το είδωλο του πολιτικά ορθού σύγχρονου Έλληνα-πολίτη του κόσμου· με κονκάρδες, καταγγελτικά σχόλια στα κοινωνικά δίκτυα, εκπομπές αφιερώματα και γελοία ξεσπάσματα οργής για την αδικία.
Αναγνωρίζουμε τα πρόσωπα μιας επιβάτη λεωφορείου που συχαίνεται τους μετανάστες συνεπιβάτες δίπλα της, κάποιων συμφοιτητών μας που έβρισκαν εξαιρετικά διασκεδαστικό να κράζουν τρανς στη Συγγρού, ενός νεοναζιστικού κόμματος που τώρα οργανώνει εκδηλώσεις ενάντια στον εκφοβισμό, μιας λεβέντικης τοπικής κοινότητας που μόνο παλικάρια γεννά, μιας παρουσιάστριας που έκανε καριέρα μετατρέποντας το πλατό της σε τσίρκο φρικιών και τώρα οφείλει στο τηλεοπτικό παρελθόν της μια εκπομπή αφιέρωμα στο anti-bullying, τους φανς της παραπάνω παρουσιάστριας που χρόνια γελούν γοερά με τα παραπάνω θεάματα και συμπεριλαμβάνουν στους φιλικούς τους διαλόγους ατάκες από αυτά. Όμως η προφανής υποκρισία δεν είναι ίσως το κρισιμότερο.
Το δεύτερο αναδυόμενο σημείο είναι εκείνη η θεαματική διαμεσολάβηση που πλαισιώνει, καταναλώνει και επιτηρεί κάθε κοινωνικό φαινόμενο και την ανάλυση του. Η έννοια του Bullying εισάγεται από τα ελληνικά ΜΜΕ το τελευταίο διάστημα σαν ένας όρος που προσπαθεί να περιγράψει ένα φαινόμενο κοινωνικής βίας πηδώντας άκομψα πάνω από κάθε πραγματική περίπτωση. Ο όρος συστηματοποιεί και κωδικοποιεί ένα σύνολο συμπεριφορών. Συμπυκνώνει μια αφήγηση σε σχέση με αυτές, η οποία περιλαμβάνει την ηθικολογική απαξία τέτοιων συμπεριφορών στην γενίκευση τους, την ποινικοποίηση τους, τη δημιουργία διπόλων που περιλαμβάνουν πάντα θύτες, θύματα, παρατηρητές και συμβουλές προς εμπλεκόμενους που συνήθως αφορούν αποκλειστικά στην καταγγελία-αναφορά στην ιεραρχικά ανώτερη – αρμόδια αρχή. Επιπλέον, επιτηρεί και επιτρέπει τη συστηματική αποχή από μια βαθιά αναγνώριση της ενικότητας κάθε περίπτωσης, την ίδια στιγμή που κάνει αφηρημένο λόγο για το σεβασμό στη διαφορετικότητα.
Με τον τρόπο αυτό εκχωρείται τελικά στην παραπάνω αφήγηση ο ρόλος να πει τα πάντα σχετικά με το φαινόμενο. Το συλλογικό και ατομικό υποκείμενο απεκδύεται από κάθε ευθύνη του να αναλογιστεί τι προκαλεί τις κοινωνικές συμπεριφορές, ποιός είναι ο δικός του ρόλος στην διαιώνιση τους, ποιές είναι εκείνες οι θεμελιακές ιδέες που τις υποστηρίζουν.
Αρκεί κανείς να υιοθετεί τον όρο στη γενίκευση του και την απαξία του, να συμφωνεί με την “anti-bullying” καμπάνια, προκειμένου να εκπληρώσει διαμεσολαβημένα το χρέος του σε αυτόν τον κόσμο.
Αρκεί να έχει δει το τηλεοπτικό αφιέρωμα και να έχει κουνήσει δραματικά το κεφάλι, αρκεί να έχει κάνει ένα σχετικό τουίτ.
Μέσω αυτής της διαμεσολάβησης χάνεται η οσμή των πραγμάτων.
Ή αλλιώς ας πάμε/φύγουμε από εκεί που μυρίζει αίμα
Το γεγονός ότι κάθε φορά είναι το αίμα που εκκινεί την παραπάνω διαδικασία πιθανόν να σημαίνει κάτι περισσότερο από μια αδυναμία να κατανοηθεί η κοινωνική συμπεριφορά πριν να είναι ακόμα πολύ αργά.
Τόσο στην περίπτωση των νεοναζί χρυσαυγιτών, όσο και στην περίπτωση του “Bullying” η μαζική αφύπνιση φαίνεται να συμβαίνει ανόητα αργοπορημένα και πάντα στο φόντο ενός θανάτου.
Τελικά δεν είναι το “Bullying”, ο φασισμός, ο ρατσισμός ή ο σεξισμός που προκαλεί τη συλλογική φρίκη, αλλά το υλικό αποτέλεσμα τους. Όσο το τελευταίο παραμένει αφανές στους πολλούς, δεν επιδεικνύεται από το διαμεσολαβητή, τα κοινωνικά φαινόμενα προβληματίζουν ελάχιστα και θεωρούνται επουσιώδη.
Ακόμα χειρότερα, ακριβώς επειδή θεωρούνται επουσιώδη, οι συμπεριφορές που τα συνθέτουν θεωρούνται ανώδυνα αποδεκτές, διασκεδαστικές ή στο πλαίσιο του ανεκτού και ως τέτοιες διασπείρονται.
Το υλικό αποτέλεσμα των θανάτων προκαλεί ακόμα στο βαθμό που αποτελεί το διακύβευμα της πολιτικής. Το θέμα είναι να ζούμε, να μην σκοτωνόμαστε. Το πώς ζούμε είναι εξαιρετικά δευτερεύον, ενώ το πώς ζούμε μαζί με άλλους σχεδόν αδιάφορο.
Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός παρουσιαστής παρακινεί “να στιγματιστούν όσο τίποτα άλλο (οι εκφοβιστές), πανελληνίως, ώστε να γίνουν παράδειγμα προς αποφυγή.[…] Φταίνε και οι οικογένειες. Ο γονιός αν το παιδί του είναι έτσι (εκφοβιστής) το καταχεριάζει.”
Γιατί τελικά ο στιγματισμός και η κακοποίηση δεν είναι καθόλου πρόβλημα για τους εξοργισμένους διαμεσολαβητές. Το αποτέλεσμα μετράει.
Εκείνο που έχει τεθεί ως ζητούμενο και εγγυημένο στοιχείο της πολιτικής μας.
Η ζωή. Σκέτη.
Αυτή τη ζωή σκέτη εγγυάται το κράτος, αυτός ο παραδειγματικός τραμπούκος, όταν διαπομπεύει οροθετικές στο όνομα της υγείας των ευυπόληπτων πολιτών του. Στο όνομα αυτής και της ασφάλειας της, οι στρατιωτικοί του κάνουν καψόνια – τελετές μύησης στην αρρενωπότητα. Καθόλου αντιφατικά, στο όνομα της ίδιας ζωής σκέτης, το κράτος ποινικοποιεί τελικά το “Bullying”.
Ίσως να υπάρχει και κάτι άλλο ικανό να συνθέσει το πολιτικό
Όλα τα παραπάνω στερούν τη δυνατότητα ουσιαστικής περίσκεψης και κριτικής πάνω στα ζητήματα, η οποία δεν μπορεί ποτέ να γίνει με όρους ανάθεσης σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα, ή μια καμπάνια ΜΚΟ. Μοναδικός δρόμος είναι η άμεση εμπλοκή με κάθε πτυχή της πραγματικότητας που τρέφει τον κοινωνικό αποκλεισμό και την κακοποίηση και κάθε είδους επιβολή που κυκλοφορεί προς και από όλες τις κατευθύνσεις, σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.
Η μοναδική λύση είναι οι κοινότητες μας. Οι κοινότητες του σεβασμού, της ισότητας, της αλληλεγγύης και του επίμονου αγώνα απέναντι στον αποκλεισμό και τον εξουσιαστικό κόσμο, που τον γεννά.
Η κάθε έκφραση τέτοιου αποκλεισμού έχει αίτια που δεν μπορούν να παραβλέπονται χάριν κωδικοποίησης των όρων και κυρίως των συμπτωμάτων.
Ο πανικός μπροστά στην ετερότητα, η ανάγκη όλα να κατανοούνται και να συγκλίνουν σε μια κανονικότητα, ο φασισμός, ο ρατσισμός, ο σεξισμός ή η πατριαρχία ως σχήματα που γαλούχησαν γενιές συνειδήσεων θέλουν πολύ πιο περίτεχνη, επίμονη και κυρίως άμεση προσπάθεια για να διαρρηχθούν.
Έχουν ανάγκη την οσμή των πραγμάτων.
Κυρίως όμως, κανείς βρίσκει αυτό που ψάχνει, ή καλύτερα αποκλείεται να το βρει αν δεν το αναζητήσει. Μόνο αν το ζητούμενο, το διακύβευμα και η εγγύηση του πολιτικού γίνει ένας τρόπος ζωής που είναι αναπόσπαστα συνδεδεμένος με την κοινότητα, μπορεί η πολιτική μας υπόσταση να διασφαλίσει πως δεν θα ζει κανείς κακοποιημένος, τρομαγμένος και αποκλεισμένος και όχι πως δεν θα πεθαίνει κανείς κακοποιημένος, τρομαγμένος και αποκλεισμένος.
Το κείμενο σε pdf
* Για τη φωτογραφία του κειμένου:
Η Σχεδία της Μέδουσας, Ζαν-Λουί-Τεοντόρ Ζερικιώ
[Αναδημοσίευση από το blog της ομάδας Χορός της Καρμανιόλας]