![[Εκδήλωση-Συζήτηση στον Θερσίτη (13/4/2024)] Για την έµφυλη βία, τις απαντήσεις µας, τα δίκτυα αλληλεγγύης: γιατί η υπεράσπιση των εαυτών µας δεν χωράει σε αιτήµατα δηµόσιας τάξης και ασφάλειας](/images/photo-arthra-40/thumbs/femic-thersitis-apr-24_950x350.jpg)
48 ώρες δρόμος
- Details
- Category: Uncategorised
- Published: Monday, 27 June 2011 15:40
Θα ξαναπούμε τα αυτονόητα. Οι μέρες είναι ρευστές αλλά σημαδιακές. Το 48ωρο που έρχεται δεν είναι η αρχή και το τέλος των πάντων, δεν είναι ένα σημείο που η ήττα ή η νίκη σηματοδοτεί την κατήφεια ή την έπαρση για τους από κάτω. Το επόμενο 48ωρο είναι μια μάχη σε έναν πόλεμο που συμβολικά «επανεκκινείται» με την ονομασία «Μεσοπρόθεσμο». Καθετί λοιπόν έχει την ιστορική του σημασία, αλλά όχι ως σημείο κορύφωσης, όχι ως σημείο όπου τα πάντα παίζονται με ανεπίστρεπτους όρους. Όλοι και όλες εμείς, δεν έχουμε απλά να ετοιμαστούμε για μια μάχη αύριο και μεθαύριο αλλά και για έναν πόλεμο που ακολουθεί όλους τους υπόλοιπους μήνες, άσχετα με την θεσμική κατάληξη των νομοσχεδίων.
Το σύστημα φαίνεται πως δεν έχει στρατηγική άλλη πέρα από την μονοκόμματη επίθεση. Αυτό φαίνεται και στις γλοιώδεις παλινωδίες των τελευταίων 2 εβδομάδων.
Την ίδια στιγμή τα ΜΜΕ παρουσιάζουν τα μέτρα ως ήδη ψηφισμένα, για να συμπαρασύρουν στο πεδίο του «μάταιου» την κοινωνική δυσαρέσκεια και οργή. Οι συνδικαλιστές για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό σε μέρα απεργίας (ώ! Τι παράξενο!) αποφασίζουν να ακινητοποιήσουν τα μέσα μαζικής μεταφοράς δίνοντας ένα δυνατό (ίσως το δυνατότερο) χέρι βοηθείας στη «χειμαζόμενη» ελληνική δημοκρατία, απαγορεύοντας ουσιαστικά σε πολύ κόσμο να πλαισιώσει τις κινητοποιήσεις. Διάφορα ιστορικά παράσιτα της πολιτικής ζωής μιλούν με κυνισμό για αίμα διαδηλωτών που πρέπει να χυθεί για την σωτηρία της χώρας (Μητσοτάκης) ή ξαναθέτουν γνωστά ιστορικά διλλήματα τροποποιημένα στο πνεύμα των ημερών: Πάγκαλος ή τανκς (κατά το Καραμανλής ή τανκς του 1975). Ηττοπάθεια, ματαιότητα και φόβος. Τι άλλο μπορεί να μουδιάσει τα κοινωνικά αντανακλαστικά;
Όλα φαίνονται να συνωμοτούν ενάντιά μας. Η αλληλεγγύη, η σύγκρουση, η αυτοοργάνωση θα αποδείξουν για άλλη μια φορά πως το γόνιμο χάος των δρόμων και του «πλήθους» μπορεί να κάνει φύλλο και φτερό τις σιδερόφρακτες καθημερινότητες που ζούμε. Όχι μόνο αύριο και μεθαύριο. Αλλά και σήμερα και παραμεθαύριο και πάει λέγοντας.
