- Details
- Category: Αφίσες
ΣΤΙΣ 8/5/2015 ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΛΑΤΣΗ - ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
Τα ΜΜΕ, όπως πάντα, χειραγωγούν, µιλώντας για «τραγικό ατύχηµα» και «διερεύνηση των αιτιών», αποσύροντας όσο πιο γρήγορα το θέµα από τη δηµοσιότητα.
Οι υπουργοί, αριστεροί-κεντρώοι-δεξιοί, όπως πάντα, επιδιώκουν την εκτόνωση, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, υπόσχονται αλλαγές και απόδοση ευθυνών.
Οι δικαστές κι οι εισαγγελείς, όπως πάντα, θα βγάλουν πορίσµατα περί «ανθρώπινων λαθών και παραβλέψεων» και θα απαλλάξουν πλήρως ή θα ρίξουν στα µαλακά τους αποκλειστικούς υπαίτιους: τον όµιλο Λάτση, το ελληνικό κράτος, τις εργολαβικές εταιρείες συντήρησης.
Η δική µας δυνατότητα και δύναµη απέναντι στην καπιταλιστική µηχανή θανάτου είναι η αυτοοργάνωση, η συλλογική αντίσταση, η αλληλεγγύη.
Αναρχικές/οι από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και του Πειραιά, Ρεσάλτο (Κερατσίνι), κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω), Θερσίτης (Ίλιον), κατάληψη Αγρός (Πάρκο Τρίτση-Ίλιον)
- Details
- Category: Αφίσες
2 ημέρες με την Αυτοοργανωμένη Ομάδα Παραδοσιακών Χορών του Θερσίτη
29-30 Μαΐου 2015
Ενάντια στον πολιτισμό των εθνικών ταυτοτήτων, του εμπορεύματος και του θεάματος
Το ξεπέρασμα ενός κόσμου παθητικότητας και αποδοχής των «ιερών και των όσιων» της παράδοσης, το ξερίζωμα των κατασκευασμένων εθνικών ταυτοτήτων στα «δημοτικά» τραγούδια και τους χορούς είναι προϋποθέσεις για τον αυτοκαθορισμό των ζωών μας. Αυτοί που συντηρούν εθνικές αυταπάτες για τις πολιτισμικές ταυτότητες των κοινοτήτων, αυτοί που παράγουν και διοχετεύουν νοσταλγίες, ιδιοκτησίες, ύμνους και σημαίες, αυτοί που μας τροφοδοτούν με «άρτο και θεάματα», ελπίδες και οράματα, φόβο και ανασφάλεια, είναι αυτοί που χειραγωγούν καθημερινά τις συνειδήσεις μας, τις επιθυμίες μας, τα σώματά μας. Οι υπουργοί, οι δήμαρχοι, οι τραπεζίτες, οι φασίστες, το σχολείο, η εκκλησία, ο στρατός και οι «εθνοτοπικοί πολιτιστικοί σύλλογοι».
Στήνουμε τις δικές μας γιορτές
Ο πολιτισμός της ελευθερίας βρίσκεται μέσα στις κοινότητες που πραγματώνουν στο εδώ και τώρα τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους, συλλογικά και αυτοοργανωμένα, ισότιμα, αδιαμεσολάβητα και αντιιεραρχικά. Οι κοινότητες εκείνες που η σχέση τους με τον χώρο και τον χρόνο είναι ζωντανή, που αναζητούν διαρκώς συλλογικές διεξόδους στο τώρα και στο αύριο, συμπεριλαμβάνοντας τη συσσωρευμένη κοινωνική εμπειρία και τις παρακαταθήκες των συλλογικών αγώνων. Οι κοινότητες εκείνες που δίχως εθνικούς ή έμφυλους διαχωρισμούς μοιράζονται όχι μόνο τον αγώνα και την ελευθερία, αλλά και τα «κοινά» όπως η μόρφωση, η στέγαση, η διατροφή, οι γιορτές, η μουσική, ο χορός, η επικοινωνία.
Παρασκευή 29 Μαΐου - 19:30 - στο χώρο του Θερσίτη
Προβολή: Whose is this song?
Συζήτηση: «εθνική ενότητα, εθνικοί ανταγωνισμοί και παράδοση»
Σάββατο 30 Μαΐου - 19:00 - στο μπασκετάκι του Αστέρα: Θέτιδος & Ποσειδώνος (Ίλιον)
Συλλογική γιορτή με συλλογική κουζίνα*, μουσική και χορούς
*φέρνουμε και μοιραζόμαστε το φαγητό και το ποτό μας
- Details
- Category: Αφίσες
Μοιράζοντας τη γνώση...
Ενάντια στον κόσμο των εμπορευμάτων και του θεάματος...
Ενάντια στον εναλλακτισμό, για τον αγώνα προς την ατομική και κοινωνική απελευθέρωση...
Δίχως "εθνικές ταυτότητες", "εθνικούς πολιτισμούς" και στον αντίποδα των κατασκευασμένων ή επινοημένων παραδόσεων...
Δημιουργούμε χώρους και χρόνους συνύπαρξης, επικοινωνίας, δημιουργίας, δίχως διακρίσεις και διαχωρισμούς...
- Details
- Category: Αφίσες
Ενάντια στον κόσμο της εξατομίκευσης, της αλλοτρίωσης, της ανάθεσης και της μιζέριας, δημιουργούμε τόπους συνάντησης των «από κάτω». Δημιουργούμε τόπους και χρόνους ισότητας, αλληλεγγύης και αμοιβαιότητας. Τόπους και χρόνους συνύπαρξης δίχως εθνικούς ή έμφυλους διαχωρισμούς. Τόπους και χρόνους όπου όλοι κι όλες μαζί, ντόπιοι/ες και μετανάστες/τριες συναντιόμαστε για να χορέψουμε, να τραγουδήσουμε, να φάμε, να πιούμε, να μοιραστούμε σκέψεις κι αγωνίες, να συζητήσουμε για τους αγώνες μας ενάντια σε ένα καθεστώς που βαθαίνει τις ανισότητες και την λεηλασία, ενάντια σε όλους αυτούς που μας θέλουν άλλοτε φοβισμένους και άλλοτε συσπειρωμένους γύρω από εθνικά σύμβολα και σημαίες.
Οι ρίζες είναι για να βγάζουμε κλαδιά και όχι να επιστρέφουμε σ' αυτές
Οι αυθεντικές μας γιορτές, όπως και οι αυτοοργανωμένες μας δομές, αρνούνται την εμπορευματοποίηση, την κάθε είδους ιδιοτέλεια, τις κυρίαρχες επινοήσεις και κατασκευές γύρω από την παράδοση και τον λαϊκό πολιτισμό, την κανονικότητα σε ό,τι μας επιβάλλεται ως «παραδοσιακό», «λαϊκό» ή «δημοτικό» τραγούδι και χορός. Αρνούνται την αναπαραγωγή των ρόλων και των ειδικών, αρνούνται την σχέση «θεατή»-«μουσικού» και «θεατή»-«χορευτή», αρνούνται τις διαμεσολαβήσεις και τους χειραγωγούς των επιθυμιών, των σωμάτων και των συνειδήσεών μας. Γιατί ο χορός και η μουσική είναι η ανάγκη για αυθεντική επικοινωνία, μοίρασμα, αντίσταση, αλληλεγγύη. Γιατί ο πολιτισμός μας είναι εξέγερση και η εξέγερσή μας είναι πολιτισμός.
Γιορτή αντίστασης και αλληλεγγύης με την Αυτοοργανωμένη Ομάδα Παραδοσιακών Χορών του Θερσίτη και τη συμμετοχή των YarAman και της Ομάδας Παραδοσιακών Χορών του Στεκιού Μεταναστών
Σάββατο 9 Μαΐου 2015, στην κατάληψη RosaNera, από τις 19:00
Συλλογική Κουζίνα – Προβολές – Έντυπο Υλικό – Μουσική – Χορός
Κατάληψη Roza Nera (Χανιά)
Αυτοοργανωμένη Ομάδα Παραδοσιακών Χορών του Θερσίτη (Αθήνα, Ίλιον)
- Details
- Category: Αφίσες
Όταν περπατάς στο δρόμο και ακούς αντρικά σφυρίγματα και έναν οχετό σχολίων για την εμφάνισή σου. Όταν οδηγείς και ενώ σε αγριοκοιτάνε ακούς «να πας να πλύνεις κάνα πιάτο». ‘Οταν είσαι στο λεωφορείο και "τυχαία" σε αγγίζουν πεινασμένα αντρικά χέρια…
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ BULLYING, ΕΙΝΑΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΣΕΞΙΣΜΟΣ
Η πατριαρχία με την οποία μαθαίνουμε να ζούμε αλλά και να αναπαράγουμε τους ρόλους της από μικρές/οί, είναι μέρος του παρόντος μας σε όλο το φάσμα της κοινωνικής μας ζωής, από το σχολείο και την οικογένεια μέχρι την εργασία και τις ερωτικές μας σχέσεις. Είναι η εξουσία που μας ασκείται καθημερινά, θέλοντας να μας χωρέσει σε ρόλους «κουκλίτσας», «μαμάς», «αντικειμένου του πόθου» κτλ , που οφείλει να υποτάσσεται στον αντίστοιχο ρόλο του «λεβέντη», «πατέρα», «κυνηγού». Η πατριαρχικά δομημένη κυρίαρχη κουλτούρα όπου τα πειράγματα, τα βλέμματα και οι χειρονομίες είναι φυσικά, αυτονόητα και αθώα, είναι το πλαίσιο που γεννά την υποτίμηση, το σεξιστικό μίσος, την κακοποίηση, το βιασμό κι όποια/ος σφυρίζει αδιάφορα παίρνει θέση δίπλα στους καταπιεστές μας.
Τα σώματά μας τα ορίζουμε εμείς και δεν πρόκειται να υποταχτούμε στον πολιτισμό της έμφυλης ιεραρχίας, σε κανένα θεό και σε κανέναν αφέντη.
Το bullying είναι ο αποπολιτικοποιημένος «φερετζές» της μάτσο αρρενωπότητας, του σεξισμού, της πατριαρχίας, της ετεροκανονικότητας και του ρατσισμού, που απομονώνει το φαινόμενο από τις θεσμισμένες κοινωνικές διεργασίες που το γεννούν και το αναπαράγουν. Την ασφυκτική κανονικότητα της οικογένειας, τις διδαχές του σχολείου, τον μηχανισμό του στρατού, τα πρότυπα της βιομηχανίας του θεάματος.
Όταν το εμβατήριο ηχεί και σημάνει μια καθημερινότητα γεμάτη από τα καψόνια των «ανωτέρων» σου. Όταν η παραμικρή σου κίνηση μεταφράζεται ως δυσαρμονία στην επιβεβλημένη ομοιομορφία. Όταν η απειλή της τιμωρίας, η φυλάκιση, η πειθαρχική ποινή είναι τα φυσικά επακόλουθα της «μη πιστής υποταγής» σου. Όταν η ελάχιστη εκδήλωση των συναισθημάτων σου λογίζεται ως αδυναμία. Όταν δεν είσαι τελικά και «τόσο άντρας» για να κρατάς όπλο…
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ BULLYING, ΕΙΝΑΙ Ο ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΜΟΣ
Ο στρατός αποτελεί το γνήσιο πρότυπο του μιλιταρισμού και της υποτέλειας. Επιβάλλει την ομοιομορφία σε συμπεριφορά και εμφάνιση, εξαλείφοντας κάθε διαφορετικότητα. Προτάσσει την απόλυτη πίστη και τυφλή υποταγή στην ιεραρχία, ως αδιαμφισβήτητο πυλώνα της δομής του. Μέσω του φόβου, της εκπειθάρχησης και του σωφρονισμού, προαγάγει και θεσμίζει την καταπίεση. Καλλιεργεί την εξατομίκευση, την επιβολή, τον ανδρισμό, τη λαμογιά και ρουφιανιά. Γίνεται παραγωγός εθνικιστικών και ρατσιστικών ιδεολογημάτων, με τα εθνικά ιδεώδη και τον πατριωτισμό να του δίνουν ιδεολογικό άλλοθι για την ύπαρξη και συγκρότησή του. Ένας μηχανισμός κανονικοποίησης, ακολουθώντας αυτούς της οικογένειας, της θρησκείας και εκπαίδευσης. Ένας μηχανισμός που δημιουργήθηκε και συντηρείται για τους πολέμους της κυριαρχίας, επιφέροντας τα γνωστά αποτελέσματά τους· καταστροφές, μαζικές σφαγές, ομαδικούς βιασμούς…
Όσο ο στρατός και ο μιλιταρισμός επιβάλλονται ως κανονικότητα, άλλο τόσο θα στεκόμαστε ενάντια στις εθνικές αυταπάτες, στους χακί εκβιασμούς και τις μιλιταριστικές σάλπιγγες.
Το bullying είναι ο αποπολιτικοποιημένος «φερετζές» της μάτσο αρρενωπότητας, του σεξισμού, της πατριαρχίας, της ετεροκανονικότητας και του ρατσισμού, που απομονώνει το φαινόμενο από τις θεσμισμένες κοινωνικές διεργασίες που το γεννούν και το αναπαράγουν. Την ασφυκτική κανονικότητα της οικογένειας, τις διδαχές του σχολείου, τον μηχανισμό του στρατού, τα πρότυπα της βιομηχανίας του θεάματος.
Όταν ένα αγόρι περπατάει χέρι χέρι με ένα άλλο αγόρι και κάποιος/α αηδιάζει. ‘Οταν ένα αγόρι δεν είναι «αρκετά άντρας» οπότε του επιτίθενται οι «πραγματικοί άντρες». Όταν δύο γυναίκες φιλιούνται και αυτομάτως γίνονται «νταλικέρηδες» και στιγματίζονται…
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ BULLYING, ΕΙΝΑΙ ΟΜΟΦΟΒΙΑ ΚΑΙ ΣΕΞΙΣΜΟΣ
Στην κουλτούρα της μάτσο αρρενωπότητας, η οποιαδήποτε παρέκκλιση αποτελεί casusbelli και αντιμετωπίζεται ανάλογα. Κοροϊδία και εξευτελισμός είναι το λιγότερο που περιμένει τους/τις ομοσέξουαλ και τις/τους trans, όποιον/α τολμήσει να αμφισβητήσει τις κατασκευές του φύλου, όποια/ον τολμάει μέσα στον πολιτισμό της ετεροκανονικότητας να διεκδικεί το χώρο της/του. Και ενώ η politically correct, τηλεοπτική προοδευτικότητα επιτρέπει στα gay άτομα να υπάρχουν – γιατί «άνθρωποι είναι κι αυτοί» (!) – ταυτόχρονα δεν επιτρέπει να ξεφεύγουν από τους χώρους που ο καπιταλισμός έχει ορίσει (τηλεοπτικά show / gaybar / gay «γειτονιές»), δημιουργώντας άλλο ένα σημείο διαχωρισμού, άλλη μία περίφραξη των «υγειών» από τα «μιάσματα».
Οι σεξουαλικές επιλογές της καθεμίας και του καθένα μας δεν λογοδοτούν, δεν εξηγούνται, δεν απολογούνται. Υπάρχουν όπως όλες μας οι επιθυμίες, έξω από την πνιγηρή κανονικότητα των φύλων και των ρόλων τους, των έμφυλων διαχωρισμών, της επιβεβλημένης ετεροφυλοφιλίας, της πατριαρχίας και του σεξισμού.
Το bullying είναι ο αποπολιτικοποιημένος «φερετζές» της μάτσο αρρενωπότητας, του σεξισμού, της πατριαρχίας, της ετεροκανονικότητας και του ρατσισμού, που απομονώνει το φαινόμενο από τις θεσμισμένες κοινωνικές διεργασίες που το γεννούν και το αναπαράγουν. Την ασφυκτική κανονικότητα της οικογένειας, τις διδαχές του σχολείου, τον μηχανισμό του στρατού, τα πρότυπα της βιομηχανίας του θεάματος.
Όταν οι περισσότεροι δεν κάθονται δίπλα σου στο τρένο ή στο λεωφορείο. Όταν οι ματιές τους δηλώνουν ότι θα προτιμούσαν να μη σε βλέπουν, να μην υπήρχες καν. Όταν ψάχνεις για δουλειά, αλλά σου κλείνουν την πόρτα στα μούτρα, γιατί δεν τους άρεσε το χρώμα σου. Όταν τελικά βρίσκεις και αναγκάζεσαι να υπομείνεις εξευτελισμούς, βασανιστήρια, τα πάντα υπό την απειλή της απέλασής σου. Όταν ο αστυνομικός έλεγχος καταλήγει σε μήνες εγκλεισμού σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, στερώντας σου κάθε ελευθερία χωρίς καν το πρόσχημα διάπραξης κάποιου αδικήματος. Όταν σε κυνηγάνε στα σκοτάδια έλληνες παλικαράδες, για να σου δείξουν τι εστί Ελλάδα…
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ BULLYING, ΕΙΝΑΙ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ, ΞΕΝΟΦΟΒΙΑ, ΦΑΣΙΣΜΟΣ
Η στοχοποίηση των μεταναστών ως η «ρίζα του κακού» για την κοινωνική εξαθλίωση, η προβολή της εγκληματικότητας ως «εγγενές» χαρακτηριστικό τους, η αναγνώρισή τους ως «εξωτερικό» και «εσωτερικό εχθρό», που απειλεί να διασαλεύσει την εθνική ασφάλεια και σταθερότητα, οι πλαστοί διαχωρισμοί ανάμεσα σε έλληνες και ξένους, είναι ιδεολογήματα που προωθούνται από την ίδια την κυριαρχία και τα παπαγαλάκια της, νομιμοποιώντας φασιστικές συμπεριφορές και πρακτικές. Από τις επιχειρήσεις του «Ξένιου Δία», τους ξυλοδαρμούς και τα βασανιστήρια στα μπουντρούμια των κρατητηρίων, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, έως τις απανταχού μανωλάδες, το ανθρωποκυνηγητό και τις δολοφονίες από φασίστες, που συμπληρώνουν τον συστημικό ρατσισμό, όλα συντείνουν στην όξυνση του βάρβαρου συστήματος διαχωρισμών, καταπίεσης και εκμετάλλευσης.
Το ρατσιστικό δηλητήριο και οι φασιστικές αντιλήψεις ωφελούν μονάχα τους πολιτικά και οικονομικά ισχυρούς, που ισοπεδώνουν τις ζωές μας και επιχειρούν να καλλιεργήσουν συνθήκες αποξένωσης, αδιαφορίας και ανταγωνισμού στους «από τα κάτω» προκειμένου να αποτρέψουν την κοινή, ταξική και κοινωνική αντεπίθεση εναντίον τους.
Το bullying είναι ο αποπολιτικοποιημένος «φερετζές» της μάτσο αρρενωπότητας, του σεξισμού, της πατριαρχίας, της ετεροκανονικότητας και του ρατσισμού, που απομονώνει το φαινόμενο από τις θεσμισμένες κοινωνικές διεργασίες που το γεννούν και το αναπαράγουν. Την ασφυκτική κανονικότητα της οικογένειας, τις διδαχές του σχολείου, τον μηχανισμό του στρατού, τα πρότυπα της βιομηχανίας του θεάματος.
- Details
- Category: Αφίσες
ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ ΔΕΝ ΕΠΕΣΕ ΤΟΣΟ "ΦΩΣ" ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΛΥΨΕΙ ΤΟ ΠΙΟ ΒΑΘΥ ΣΚΟΤΑΔΙ...
Με την εξαφάνιση του Βαγγέλη Γιακουμάκη ενεργοποιούνται οι μιντιακές μηχανές του θεάματος και της υποκρισίας που αναλαμβάνουν να καθηλώσουν το θανατολαγνικό τηλεοπτικό κοινό στους δέκτες του με όρους σίριαλ, ενώ κάθε είδους "ευαίσθητοι" υπόσχονται να ρίξουν άπλετο φως στην υπόθεση. Με την αποκάλυψη των τραμπουκισμών από παλικαράδες συμφοιτητές του -εξευτελισμούς, ταπεινώσεις, ξυλοδαρμούς- αρχίζει να διαμορφώνεται το τέλειο σχήμα αφήγησης της ιστορίας, στη βάση του απλουστευτικού διπόλου "θύμα-θύτης": εκείνοι, οι επιθετικοί, οι δυνατοί, κι εκείνος ο πολύ ευαίσθητος, ο αδύναμος, ο εσωστρεφής: το τέλειο "θύμα" για να προσαρμοστούν πάνω του οι νεοεισαγόμενοι λόγοι περί bullying. Το "καθάρισμα" της υπόθεσης με ψυχολογικούς όρους, με την παθολογικοποίηση των υποκειμένων και τον υποβιβασμό της ως ακόμη ένα περιστατικό σχολικού εκφοβισμού καταφέρνει να συγκαλύψει τις πολιτικές και κοινωνικές της διαστάσεις. Παράλληλα, δίνει για μια ακόμη φορά την ευκαιρία για θεσμική παρέμβαση "προστατευτικού-διορθωτικού" χαρακτήρα, με σχετικό νομοσχέδιο για την πάταξη του φαινομένου. Για να βασιλεύσει και πάλι η τάξη και η ασφάλεια στα σχολικά ιδρύματα. Για να μην διαταραχτεί η ροή των κυρίαρχων νοημάτων, για να μπορέσει να βρει τον ύπνο της ακόμα και η ...χαροκαμένη μάνα, αφού τα "ένοχα" μυστικά του αυτοκτονημένου γιού της μπορούν να θαφτούν μαζί του. Και η παράσταση κλείνει με την κηδεία του Βαγγέλη με μπαλωθιές, αφού έπρεπε οπωσδήποτε να αποκατασταθεί ως "παλικάρι", μιας που δεν κατάφερε να είναι τέτοιο όσο ζούσε. Πόση κακοποίηση μπορεί να δεχτεί ένα σώμα;
Πολλά ειπώθηκαν για να μην ειπωθεί τελικά τίποτα. Και δεν θα πούμε και εμείς τι ήταν και τι δεν ήταν ο Βαγγέλης. Θα μιλήσουμε όμως για τη δική μας βιωμένη εμπειρία, αυτής του διάχυτου σεξισμού, της θεσμισμένης επιβολής συγκεκριμένων μάτσο αρρενωποτήτων, που έρχονται να πνίξουν οτιδήποτε ξεφεύγει από τις κυρίαρχες νόρμες, για τους δυνατούς, τους θαρραλέους, τους κάθε λογής παλικαράδες, για τη διάχυτη ομοφοβία, την επιβεβλημένη ετεροφυλοφιλία, την πνιγηρή πραγματικότητα των έμφυλων ανισοτήτων, για το ότι ο σεξισμός έχει λέξεις, βλέμματα, χειρονομίες, κακοποίηση, βιασμούς, αμέτρητους θανάτους. Για το ότι όλα αυτά γεννιούνται και αναπαράγονται μέσα από την ασφυκτική κανονικότητα της οικογένειας, τις διδαχές του σχολείου, το μηχανισμό του στρατού, τα πρότυπα της βιομηχανίας του θεάματος... Για το ότι σιχαθήκαμε τις κυρίαρχες αφηγήσεις και τα "αθέατα" του πατριαρχικά δομημένου κόσμου. Να μιλήσουμε εμείς για εμάς. Να επιτεθούμε σε οτιδήποτε μας περιορίζει.
...ΤΟΣΗ "ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ" ΓΙΑ ΝΑ ΣΚΕΠΑΣΕΙ ΤΟΝ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ ΤΩΝ "ΚΑΝΟΝΙΚΩΝ"
[Για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής pdf πατήστε εδώ]