- Details
- Category: Αφίσες
ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΑΝΑΜΙΣΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΔΕΝ “ΘΛΙΒΟΜΑΣΤΕ” ΓΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ “ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΦΕΡΝΟΥΝ ΒΟΛΤΑ”,
ΔΕΝ ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ ΟΤΑΝ ΑΚΟΥΜΕ “ΑΝΑΠΤΥΞΗ”...
Πριν 15-20 χρόνια οι κυρίαρχοι προσπαθούσαν να μας πείσουν πως η ιστορία τελείωσε, ο καπιταλισμός θριάμβευσε και κανένας λόγος δεν υπάρχει να αγωνίζεται κανείς για ανατροπή παρά μόνο για να αγοράσει λάμψη. Ο «θρίαμβος» του καπιταλισμού σήμανε την απαρχή μιας νέας επιθετικότητας από την πλευρά του.
Σήμερα οι υποσχέσεις έχουν ήδη καταρρεύσει, τα προσχήματα μένουν γυμνά. Η «κρίση», ως αποτέλεσμα (και αιτία) δομικών αντιφάσεων, ξαναθέτει τους όρους του παιχνιδιού καθιστώντας τεράστια κοινωνικά κομμάτια περιττά, περισσευούμενα και αναλώσιμα. Η διευρυμένη ανεργία γίνεται εργαλείο πειθάρχησης των εργαζομένων: ή θα συναινέσουμε, θα σιωπήσουμε και θα βρεθούμε πάλι στα κάτεργα να χαμογελάμε που εμείς την γλιτώσαμε και καρπωνόμαστε το «προνόμιο» της δουλειάς ή θα αγκομαχάμε να «πουλήσουμε φτηνά» την εργατική μας δύναμη.
Όσο δεν αναγνωρίζουμε την κοινή μας θέση στον «παράδεισο» που λέγεται εργασία, όσο δεν αρχίζουμε να στήνουμε τις αντιστάσεις μας από κοινού και οριζόντια τόσο θα συνηθίσουμε στο αγκομαχητό, το φόβο, την απογοήτευση, τη μοναξιά, τις υποκλίσεις στον εκβιασμό, τον ανταγωνισμό και τον κανιβαλισμό που επιβάλλουν τα αφεντικά.
...ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ, ΠΙΕΣΤΙΚΕΣ, ΚΑΚΟΠΛΗΡΩΜΕΝΕΣ, ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΕΣ
ΓΙΑ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΕΣ-ΟΥΣ ΠΟΥ «ΔΕΝ ΤΑ ΦΕΡΝΟΥΝ ΒΟΛΤΑ»
ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ:
“από την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων στην ανασυγκρότηση των αντιστάσεων στους χώρους δουλειάς”
Παρασκευή 19/5/2017, 9 μ.μ. στον χώρο του Θερσίτη,
Νέστορος & Ευαγγελιστρίας, Ίλιον (απέναντι από το τέρμα του 732)
[Για να κατεβάσετε την αφίσα σε αρχείο μορφής Pdf πατήστε εδώ]
- Details
- Category: Αφίσες
Στις 28 Μάρτη 2017, 9πµ στα Δικαστήρια της Ευελπίδων, δικαζόµαστε για την κίνηση της ανακατάληψης της villa amalias και δηλώνουµε οτι διαταράξαµε την πολεµική ειρήνη του καθεστώτος και παραµείναµε απείθαρχοι/-ες απέναντι στη συνθήκη έκτακτης ανάγκης και τις εξουσιαστικές επιταγές για εξατοµίκευση και υποταγή. Σταθερά αλληλέγγυοι-ες στις καταλήψεις και στους αυτοδιαχειριζόµενους χώρους, που και αυτή την περίοδο δέχονται επιθέσεις από τις κάθε λογής εξουσίες και αφεντικά.
Οι καταλήψεις είναι οδοφράγματα απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και την επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού.
Είναι ορµητήρια αγώνα και εργαστήρια αυτοοργάνωσης, πολιτικής ζύµωσης και αλληλοβοήθειας. Αποτελούν αναπόσπαστο κοµµάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων και είναι σηµεία επικοινωνίας για τους αντιστεκόµενους και τους καταπιεσµένους. Η κατάληψη villa amalias στα 23 χρόνια του ταξιδιού της αποτέλεσε σηµείο αναφοράς για το αντιφασιστικό/αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνηµα.
Το Δεκέµβρη του 2012 στο πλαίσιο ενός ακροδεξιού και αντιεξεγερτικού παραληρήµατος το κράτος στοχοποιεί τις καταλήψεις ως εστίες ανοµίας και εκκενώνει κάποιες από αυτές. Στις 20/12 το κράτος προχωράει στην εκκένωση της κατάληψης Villa Amalias. Στις 9/1/13 το πρωί 93 σύντροφοι και συντρόφισσες κινούµενοι συλλογικά και αποφασιστικά ανακαταλάβαµε το κτίριο της villas, στέλνοντας ένα µήνυµα αντίστασης και αλληλεγγύης, απέναντι στην επέλαση της κρατικής και καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μετά από µερικές ώρες ειδικές δυνάµεις της αστυνοµίας εισβάλλουν στο κτήριο και συλλαµβάνουν τους 93 αγωνιστές-τριες.
Στις 28 Μάρτη 2017 δικαζόµαστε για την κίνηση της ανακατάληψης της villa amalias και δηλώνουµε οτι διαταράξαµε την πολεµική ειρήνη του καθεστώτος και παραµείναµε απείθαρχοι/-ες απέναντι στη συνθήκη έκτακτης ανάγκης και τις εξουσιαστικές επιταγές για εξατοµίκευση και υποταγή. Σταθερά αλληλέγγυοι-ες στις καταλήψεις και στους αυτοδιαχειριζόµενους χώρους, που και αυτή την περίοδο δέχονται επιθέσεις από τις κάθε λογής εξουσίες και αφεντικά.
Στο έγκλημα του αγώνα για ένα κόσμο ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας δηλώνουμε συνειδητά συνένοχοι/-ες
ΔΙΚΗ: Τρίτη 28 Μαρτίου 2017, 9πµ Δικαστήρια Ευελπίδων
Σύντροφοι-συντρόφισσες που συμμετείχαμε στην ανακατάληψη της Villa Amalias
- Details
- Category: Αφίσες
Τα στρατόπεδα “φιλοξενίας” είναι η βαρβαρότητα που προελαύνει
Από τους φράχτες...
Έως τώρα, το ελληνικό κράτος έχει στρατιωτικοποιήσει περαιτέρω τα εξωτερικά σύνορά του (με την παρουσία της Frontex και του ΝΑΤΟ και τη συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας) με αφορμή την “προσφυγική κρίση”. Ταυτόχρονα, έχει αναγάγει τη διαχείριση ενός κοινωνικού ζητήματος σε μια ακόμα παράμετρο της στρατιωτικής στρατηγικής του. Έχει εκκενώσει καταυλισμούς, με πρόσφατα παραδείγματα τις επιχειρήσεις στην Ειδομένη και στην πύλη Ε1 του λιμανιού του Πειραιά. Επομένως, είναι ακριβώς υπ’ αυτές τις συνθήκες που γίνεται η “υποδοχή” των “περισσευούμενων” και των “μη αρεστών” προσφύγων/μεταναστών: σε κέντρα εκτοπισμού υπό το καθεστώς ενός γενικευμένου στρατωνισμού.
…και τις “πολιτισμένες υποδομές”…
Οι “οργανωμένοι χώροι φιλοξενίας”, όμως, δεν αποτελούν παρά έναν ευφημισμό των παλιών στρατοπέδων. Ο τρόπος με τον οποίο έχουν στηθεί (και στήνονται) αυτά τα στρατόπεδα «φιλοξενίας» είναι τέτοιος ώστε να μπορούν ανά πάσα στιγμή να μετατραπούν σε κλειστά κέντρα, σε μεγάλες φυλακές. Είναι χωροθετημένα με τέτοιο τρόπο ώστε να μην διασαλευτεί η κανονικότητα του εθνικού κορμού: στις παρυφές πόλεων ή στη μέση του πουθενά (Σχιστό, Σκαραμαγκάς και τα δεκάδες άλλα στρατόπεδα που στήθηκαν στη Βόρεια Ελλάδα) με σκοπό να “χαϊδευτεί” το τέρας του κοινωνικού μισανθρωπισμού και του ρατσισμού. Η ίδια η πολεοδομική απομόνωση και η “αορατότητα” μετατρέπει τους μετανάστες σε ένα εύκολα διαχειρίσιμο κομμάτι της κρατικής καταστολής. Στο περιθώριο του «δημόσιου βίου» και με τον διαρκή εκβιασμό της εξάρτησης των διαδικασιών ασύλου από την παραμονή τους στα στρατόπεδα.
…ως το “ανθρώπινο πρόσωπο” των δεσμοφυλάκων
Ταυτόχρονα, οι διάφορες ΜΚΟ έχουν φροντίσει να αποτελέσουν έναν εξίσου μισητό φράχτη: κάθε απόπειρα αδιαμεσολάβητης αλληλεγγύης, κάθε απόπειρα διάρρηξης της απομόνωσης και δημιουργία ζωντανών σχέσεων ντόπιων και μεταναστών περικυκλώνεται από “ευαίσθητους” φορείς που αναλαμβάνουν τη “φιλάνθρωπη” δράση: συσσίτια και απαξίωση. Οι ΜΚΟ, ως έκφραση του διευρυμένου κράτους της περίφημης «κοινωνίας των πολιτών», παίζουν σημαντικό ρόλο στην αφομοίωση κινηματικών πρακτικών και αποτελούν οργανικό συμπλήρωμα του στρατωνισμού στη διαχείριση των προσφύγων/μεταναστών ως το ανθρώπινο πρόσωπό του.
Μέσα σε αυτή την κατάσταση η αυτονόητη οργή για τις συνθήκες διαβίωσης εξυπηρετεί να εκτονώνεται προς τα μέσα, με “εθνοτικές” ή “φυλετικές” συγκρούσεις, για να μην εκδηλωθεί ενάντια στις συνθήκες γενικευμένης ομηρίας. Γιατί αυτός είναι ο φόβος κάθε εξουσίας. Και αυτόν οφείλουμε να γιγαντώσουμε.
Η ΟΡΓΗ ΤΩΝ “ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΩΝ” ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ/ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ-ΤΡΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΟΡΓΗΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ/ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΦΡΑΧΤΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΑΝΟΙΓΕΙ ΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
κατάληψη Αγρός (πάρκο Τρίτση – Ίλιον)
Θερσίτης (Ίλιον)
Antifascist Action (Περιστέρι)
κατάληψη Παπουτσάδικο (Χαϊδάρι)
κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω)
Μπλόκο στην εξουσία (Νίκαια)
Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου
Ρεσάλτο (Κερατσίνι)
- Details
- Category: Αφίσες
Οι πλατείες, τα πάρκα, κάθε πεδίο του δημόσιου χώρου, ολοένα και απαξιώνονται, μέχρι να... “εξευγενιστούν” με τραπεζοκαθίσματα, μαγαζιά, πάγκους με κάθε λογής εμπορεύματα, και “καθαρούς”, αποστειρωμένους τοίχους. Όλα, φυσικά... για να είναι η πόλη μας όμορφη, σύμφωνα πάντα προς το συμφέρον των τοπικών αγορών! Το εμπόρευμα διαμεσολαβεί τις σχέσεις μας, τον ελεύθερο χρόνο μας, τον τρόπο που επικοινωνούμε -μετατρέποντάς τα σε πεδία πρόσφορα για κατανάλωση. Κάπως έτσι, μας επιβάλλονται -ορατές και αόρατες- περιφράξεις, οι οποίες οριοθετούν και καθορίζουν τους τρόπους και τους όρους με τους οποίους θα βρισκόμαστε μέσα στον δημόσιο χώρο. Περιφράξεις που δεν σταματούν εκεί αλλά τις συναντάμε σε όλη μας την καθημερινότητα. Από το σχολείο μέχρι το στρατό, από τα σύνορα μέχρι τα «κέντρα φιλοξενίας» για τους μετανάστες/τριες, σε κάθε πεδίο της καθημερινότητάς μας συναντάμε κάγκελα, ορατά και αόρατα. Είτε βρισκόμαστε εντός τους είτε όχι, καθορίζουν το τρόπο που σκεφτόμαστε, που μιλάμε, που ντυνόμαστε, τον τρόπο που ζούμε.
Ενάντια στις περιφράξεις που υψώνονται γύρω μας, θέλουμε να γκρεμίσουμε τους φράχτες που ορίζουν τις ζωές μας. Θέλουμε να επανοικειοποιηθούμε τους δημόσιους χώρους για όλους και όλες, μακριά από θεσμούς και ενάντια σε χρηματικά αντίτιμα, κάθε είδους αποκλεισμούς και διαμεσολαβήσεις. Θέλουμε οι πλατείες, τα πάρκα, τα άλση να γίνουν οι τόποι όπου θα συναντηθούν οι αρνήσεις μας, με τους όρους που εμείς θέτουμε: με αλληλεγγύη, ισότητα, χαριστικότητα.
ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΖΩΕΣ ΜΑΣ, ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ
Σάββατο 18/6/2016 στις 7:30μ.μ. στον Πευκώνα Αγίων Αναργύρων (απέναντι από το παλιό δημαρχείο)
Εργαστήρι δρόμου για στενσιλ
Συναυλια: Ξεχασμένη Γενιά, Πυράκανθος, Κάλφας
- Details
- Category: Αφίσες
ΑΣΦΥΞΙΑ όπως λέμε ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Να ρηγματώσουμε το καθεστώς φυσικοποίησής της, την κοινωνική της κατοχύρωση ως προαιώνιο θεσμό, ως αναλλοίωτο και αμετάβλητο σύμβολο που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης.
Να σπάσουμε την κυρίαρχη ροή της αιώνιας επιστροφής στον πνιγηρό κύκλο των συγγενικών σχέσεων. Αναδεικνύοντας την οικογένεια ως αυτό ακριβώς που είναι: ένα πεδίο σύνθετων διαπραγματεύσεων ισχύος, επιβολών, καταναγκασμών, ανελευθερίας.
Εκδήλωση-Συζήτηση
Παρασκευή 20/5/2016 στις 8 μ.μ. στον χώρο του Θερσίτη
Η οικογένεια ως τόπος παραγωγής και αναπαραγωγής του θεσμού της ιδιοκτησίας, ως κατεξοχήν πεδίο οργάνωσης και επιτέλεσης των ιεραρχικά έμφυλων σχέσεων, διαμόρφωσης κοινωνικών και σεξουαλικών ταυτοτήτων, παραγωγής εθνικών σωμάτων.