- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Για να κατεβάσετε το βιβλίο «Πόλεις επί χάρτου» σε μορφή pdf, πατήστε εδώ.
.
Το βιβλίο «Πόλεις επί χάρτου – Στρατός και καταστολή μέσα από τα σύγχρονα εγχειρίδια του ΝΑΤΟ» τυπώθηκε στην Αθήνα τον Μάιο του 2013, σε 2000 αντίτυπα. Αυτή η έκδοση αποστρέφεται κάθε αναπαραγωγή της από θεσμούς και ακολουθητές του θεάματος, του εμπορεύματος, των έντυπων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ και από οτιδήποτε στηρίζει (ή στηρίζεται από) έναν κόσμο ιεραρχίας και βαρβαρότητας.
Διακινείται με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και καταλήψεις. Το περιεχόμενο του βιβλίου διατίθεται ελεύθερα προς σκέψη και χρήση για κινηματικούς σκοπούς.
.
Λίγα λόγια για την έκδοση
Αφετηρία της έκδοσής μας, στάθηκε η μετάφραση δύο κινηματικών εντύπων που εκδόθηκαν πρόσφατα σε Ιταλία και Ισπανία (Nonostante Milano: «Eserciti nelle strade», Ιταλία, Μάιος 2009 – Bardo Ediciones: «Ejercitos en las calles», Ισπανία, Γενάρης 2010) καθώς επίσης και ένα ήδη μεταφρασμένο κάλεσμα σε αντιμιλιταριστική κινητοποίηση στη Γερμανία («War starts here camp», Σεπτέμβρης, 2012). Επιχειρώντας να συνθέσουμε μία όσο το δυνατόν πιο συνολική περιγραφή των ζητημάτων που ανοίγονται και ανάγονται από ένα τέτοιο πεδίο, αλλά και μία αποτύπωσή τους στην ελληνική πραγματικότητα, προσθέσαμε από την πλευρά μας ένα υλικό που συνδέει τους κατασταλτικούς σχεδιασμούς με το πλαίσιο εφαρμογής τους, την ιστορική τους συνέχεια και την επικαιροποιημένη -στην τρέχουσα και κρίσιμη συγκυρία- προβολή τους.
Η Οργάνωση του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, το ΝΑΤΟ, αποτελεί έναν κορυφαίο -προφανώς όχι το μόνο- στρατιωτικοπολιτικό μηχανισμό. Η στρατιωτική/πολιτική ισχύς του όπως και το ενδιαφέρον του για την εσωτερική καταστολή και εποπτεία είναι αδιαμφισβήτητα. Από τη μια η διατήρηση της ισχύος των κρατών-μελών του και των συνεργατών τους στα κατεκτημένα εδάφη (βλ. Ιράκ, Αφγανιστάν) και από την άλλη ο έλεγχος των ταξικών και κοινωνικών συγκρούσεων στο εσωτερικό των κρατών-μελών της συμμαχίας.
Η παρούσα έκδοση έρχεται σε μια εποχή όπου ο μιλιταρισμός λαμβάνει έναν κεντρικό ρόλο προκειμένου να οργανώσει τις μεθόδους καταστολής του «εσωτερικού εχθρού». Επ’ αφορμής της έκθεσης του ΝΑΤΟ με τίτλο «Επιχειρήσεις σε αστικό περιβάλλον το έτος 2020», αλλά και βάσει άλλων κατ’ ευφημισμόν «νέων» κατασταλτικών δογμάτων, αποτυπώνεται η σημασία των στρατιωτικών δομών -και του ελληνικού στρατού μεταξύ αυτών- στην καταστολή του «εσωτερικού εχθρού». Παράλληλα, παρατίθεται η εξουσιαστική γεωμετρία στην οποία ισορροπούν και αλληλοδιαπλέκονται στρατοί και αστυνομίες διαφόρων ειδών -μία γεωμετρία που καθιστά θολά τα άλλοτε διακριτά τους όρια.
Αξίζει να τονιστεί ότι η έκδοση αυτή χαρακτηρίζεται από μία κρίσιμη αμεσότητα παρά από μία «εκ του ασφαλούς» αποστασιοποίηση. Δεν είναι απλά, η εδώ και δεκαετίες συμμετοχή του ελληνικού κράτους στη ΝΑΤΟϊκή συμμαχία που το έχει καταστήσει -παρά τη σχετικά μικρή επιρροή του- σε ένα οργανικό κράτος-μέλος, του οποίου η συμβολή δεν μπορεί να ειδωθεί ούτε ως αμελητέα ούτε ως αδιάφορη. Είναι κυρίως ότι, σε συστημική και κοινωνική βάση, η ελλαδική επικράτεια αποτελεί ένα σημείο αναφοράς για την εφαρμογή των στρατοκρατικών κατασταλτικών αντιλήψεων.
Ένα κράτος σε βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση, μία κοινωνία που δοκιμάζεται στη ραγδαία φτωχοποίηση και υποβάθμιση, ανεξάντλητες μεταναστευτικές ροές από τις αλλεπάλληλες καταστροφές, την οικονομική αφαίμαξη και τους πολέμους σε άλλα κράτη, εντεινόμενος αστικός συγκεντρωτισμός και κοινωνική περιθωριοποίηση.
Από την άλλη, μία κοινωνική εξέγερση το Δεκέμβρη του 2008, σε μία «δυτική» και «ανεπτυγμένη» κοινωνία που τάραξε το κρατικά/καπιταλιστικά διευθυντήρια όχι μόνο εγχώρια αλλά διεθνώς. Κι όλα αυτά, σε μία επικράτεια όπου οι συνεχείς αγώνες, οι έντονες κοινωνικές/ταξικές συγκρούσεις και ζυμώσεις συνθέτουν μία εύθραυστη ισορροπία η οποία, κατά γενική ομολογία, είναι ικανή να παράξει ένα νέο κύκλο αναταραχών και γενικευμένης συστημικής αστάθειας.
Ως μία συλλογικότητα που έχει λάβει ξεκάθαρη θέση στο πεδίο του κοινωνικού/ταξικού ανταγωνισμού, και μία ακόμα πιο ξεκάθαρη στο ζήτημα του στρατού και του μιλιταρισμού, δεν διεκδικούμε καμία ουδετερότητα ή ίσες αποστάσεις στην έκδοση αυτή, όπως επίσης και καμία εξειδίκευση ή επιστημονισμό πάνω στην ανάλυση ενός κόσμου τόσο ξένου προς τις αξίες και τις σχέσεις μας. Τυχόν λάθη και παραλείψεις είναι ίσως κάτι αναπόφευκτο σε μία τέτοια προσπάθεια. Στόχος μας δεν είναι να «κλείσουμε» αλλά να «ανοίξουμε», ακόμα και με τις όποιες αδυναμίες μίας τέτοιας έκδοσης, έναν διάλογο που κρίνουμε ότι έχει καθυστερήσει χαρακτηριστικά να αναπτυχθεί, πόσο μάλλον με τα δεδομένα της κρίσιμης σημερινής συγκυρίας και της εν εξελίξει συστημικής θωράκισης απέναντι στις αντιστάσεις που έρχονται. Αποσκοπούμε στην αντιπληροφόρηση, την εργαλειακή ενδυνάμωση αλλά και στην αναζήτηση των κατάλληλων κατευθύνσεων υπέρ των αγώνων που δίνονται καθημερινά ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία, υπέρ της εξεγερσιακής δυνατότητας προς μία κοινωνία αλληλεγγύης και ελευθερίας, ενάντια σε κάθε είδους και χρώματος στρατούς.
.
Για να κατεβάσετε το βιβλίο «Πόλεις επί χάρτου» σε μορφή pdf, πατήστε εδώ.
[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Η χτεσινή σύλληψη του αρνητή στράτευσης Μενέλαου Εξίογλου στη Θεσσαλονίκη δεν είναι αιφνιδιαστική. Πρόκειται για μια ακόμη δίωξη αρνητή στράτευσης από μεριάς συγκεκριμένων και «επίμονων» διωκτικών μηχανισμών τους τελευταίους μήνες. Η «εφαρμογή του νόμου» όσον αφορά τις στρατιωτικές υποθέσεις (ακόμη και με την ασυνάρτητη αποσπασματικότητα που την διακρίνει στο προκείμενο) δένει ευθέως ανάλογα με την ακροδεξιά συστημική μορφή της αστικής δημοκρατίας και τα νέα της «διακυβεύματα».
Ο στρατός αποτελεί τον σκληρό πυρήνα του κράτους και ως τέτοιος συνιστά βασικό πυλώνα της εθνοκρατικής αντίληψης. Πρόκειται για έναν αδυσώπητο θεματοφύλακα των αξιών του εθνικισμού και του ρατσισμού που εκφράζεται με διάφορες δυναμικές μέσα στην εκάστοτε συγκυρία. Σήμερα από τη μία είναι έκδηλη η κοινωνική νομιμοποίηση των γενικευμένων ρατσιστικών θεσμικών -και μη- πρακτικών είτε με ενεργητική παραγωγή και αναπαραγωγή τους είτε με σιωπηλή συναίνεση. Από την άλλη δεν είναι τυχαία η πρόσφατη -από το πουθενά- αναφορά είτε για δημοσιεύματα των Βούλγαρων που διεκδικούν την Θράκη, είτε των έμμονων και επιθετικών παραβιάσεων του ελληνικού εναέριου χώρου από τουρκικά αεροσκάφη. Και δεν είναι τυχαία… καθώς το 2013 έχει «ανακηρυχτεί» επίσημα ως η χειρότερη χρονιά της έως τώρα συστημικής κρίσης. Δεν φτάνει ο πόλεμος μεταξύ των φτωχών τον οποίο προωθεί ο φασιστικός βραχίονας της αστικής πολιτικής συγκρότησης αλλά χρειάζεται και μια ρητορεία για έναν επαπειλούμενο εθνικό κίνδυνο. Όλα τα έχει ο μακιαβελικός «μπαξές» προκειμένου να αντιμετωπίσει εσωτερικούς εχθρούς και υποτελείς τάξεις
Αυτό το πλαίσιο της επιτηδευμένης έντασης των εθνοκρατικών χαρακτηριστικών δεν επιτρέπει απλώς αλλά «απαιτεί» από τον ελληνικό στρατό να κάνει ασκήσεις παραδειγματικών διώξεων προς πολλαπλούς κοινωνικούς και πολιτικούς παραλήπτες. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να σταθεί μια συμμετρική ανάπτυξη της ακροδεξιάς συστημικής συγκρότησης;
Απ’ ό,τι φαίνεται η οικονομική καταστολή των αρνητών στράτευσης και των ανυπόταχτων με το πρόστιμο των 6.000 ευρώ δεν εξυπηρετεί την κατασταλτική φαινομενικότητα για την οποία οι χειροπέδες και τα δικανικά τραβολογήματα κρίνονται απολύτως απαραίτητα. Είτε κάποιος εκτιμά ότι οι διώξεις αρνητών στράτευσης αποτελούν επίθεση (που κρίνεται εύκολη μέσα σε ένα καθεστώς κοινωνικής συναίνεσης και γενικευμένης μοιρολατρίας) είτε ανασχετική άμυνα (λόγω της λογαριθμικής αύξησης των δημόσιων δηλώσεων ολικής άρνησης στράτευσης των τελευταίων χρόνων ) από μεριάς του στρατιωτικού μηχανισμού… η αλληλεγγύη στους αρνητές στράτευσης δεν μπορεί παρά να θεωρείται χτύπημα στους θεματοφύλακες της θανάσιμης και αιματηρής εθνοκεντρικής αθλιότητας.
[Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Το κείμενο που ακολουθεί μοιράστηκε χέρι-χέρι και πόρτα-πόρτα στην περιοχή της Δραπετσώνας σε εκατοντάδες αντίτυπα την Τετάρτη 3 Απρίλη από τη "Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας".
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ
Από τις 12 Φλεβάρη, 12 μετανάστες κρατούμενοι στο Α.Τ. Νίκαιας ξεκίνησαν απεργία πείνας διαμαρτυρόμενοι για τις απαράδεκτες συνθήκες κράτησής τους και τους επαναλαμβανόμενους ξυλοδαρμούς από αστυνομικούς. Με βρισιές, εξευτελισμούς και άσκηση σωματικής βίας οι αστυνομικοί προσπάθησαν να σπάσουν την απεργία πείνας των κρατουμένων. Ένας μετανάστης κατέληξε στο νοσοκομείο αφού χτυπήθηκε από τους συγκρατούμενους του μετά από εντολή αστυνομικού, ο οποίος απαιτούσε μ’ αυτόν τον τρόπο τη λήξη της απεργίας πείνας.
Στις 14 Μάρτη μεταφέρθηκαν στο Α.Τ. Δραπετσώνας 70 μετανάστες κρατούμενοι (ανάμεσά τους και 4 από το Α.Τ. Νίκαιας) οι οποίοι ξεκίνησαν απεργία πείνας, αντιδρώντας στην αναίτια κι αδικαιολόγητη τρίμηνη παράταση της κράτησής τους, ενώ κάποιοι κρατούνται ήδη για 9 μήνες εξαιτίας του ότι δεν έχουν τα απαραίτητα έγγραφα παραμονής. Φυσικά και στο Α.Τ. Δραπετσώνας τους περίμενε η ίδια μοίρα. Εξευτελισμοί, βρισιές, ξύλο και οι γνωστές απαράδεκτες συνθήκες κράτησης και διαβίωσης. Περίπου 100 μετανάστες κρατούνται τώρα στριμωγμένοι σε κελιά που χωράνε με το ζόρι 30 άτομα, μέσα σε άθλιες συνθήκες υγιεινής, κοιμούνται κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλο, στερούμενοι τη στοιχειώδη ιατρική περίθαλψη, ακόμα και το νερό. Το αποτέλεσμα των απαράδεκτων όρων κράτησης και διαβίωσης και της σχεδόν καθημερινής άσκησης σωματικής και ψυχολογικής βίας είναι 3 αυτοτραυματισμοί μεταναστών κρατουμένων και 2 απόπειρες αυτοκτονίας ενός παλαιστίνιου πρόσφυγα. Από τους μετανάστες που κρατούνται στο Α.Τ. Δραπετσώνας έχουν αφεθεί ελεύθεροι οι παραπάνω 4 και άλλοι έξι έχουν μεταφερθεί στο Α.Τ. Ασπρόπυργου, όπου οι αστυνομικοί του τμήματος τους «καλοδέχτηκαν» με τους γνώριμους απειλητικούς εκφοβισμούς του στυλ «θα σας τσακίσουμε, να πεθάνετε, δεν μας νοιάζει αν πεθάνετε στην πείνα.» Των υπόλοιπων κρατουμένων αγνοείται η τύχη προς το παρόν.
Οι ξυλοδαρμοί, εξευτελισμοί και βασανισμοί μεταναστών και προσφύγων κρατουμένων και μη, δεν είναι ούτε πρωτοφανές, ούτε πρωτάκουστο γεγονός. Είναι μέρος της κρατικής αντι-μεταναστευτικής πολιτικής, η οποία περιλαμβάνει πογκρόμ εναντίον μεταναστών, καθημερινές συλλήψεις και φυλακίσεις, στα πλαίσια των επιχειρήσεων σκούπα του «Ξένιου Δία», απελάσεις, εκφοβισμό και απειλές, τρομοκράτηση, δολοφονίες, καταστολή των αγώνων των μεταναστών, εγκλεισμούς σε στρατόπεδα «φύλαξης». Η επιβολή και ο έλεγχος της νομιμότητας και της τάξης με την αστυνομική προστασία από τη δήθεν εγκληματικότητα και παραβατικότητα των μεταναστών αποτελούν εξουσιαστικές πρακτικές του κράτους που δοκιμάζονται πάνω στα κορμιά και τις ζωές των μεταναστών στοχοποιώντας τους και καταδεικνύοντάς τους ως υπαίτιους για όλα τα δεινά. Η πανάρχαια, αλλά και πιο επίκαιρη από ποτέ, πρακτική του εξιλαστήριου θύματος που εφαρμόζεται τώρα παρουσιάζοντας τους μετανάστες ως αποδιοπομπαίους τράγους, είναι πολύ βολική για την παρούσα κοινωνική πραγματικότητα. Οι πιο αδύναμοι και κατατρεγμένοι πάντα αποτελούσαν τον πιο εύκολο στόχο, έτσι για ακόμα μια φορά τη στιγμή που το ποσοστό της ανεργίας έχει φτάσει το 27% φταίνε οι μετανάστες που «μας παίρνουν τις δουλειές», τη στιγμή που η ιατρική περίθαλψη έχει γίνει είδος πολυτελείας φταίνε οι μετανάστες που στέκονται στις ουρές των νοσοκομείων, τη στιγμή που τα νοσοκομεία στερούνται τα απαραίτητα ιατροφαρμακευτικά υλικά φταίνε οι μετανάστες που «φέρνουν αρρώστιες», τη στιγμή που ο κόσμος δεν μπορεί να ικανοποιήσει ούτε τις βασικές ανάγκες επιβίωσης φταίνε οι μετανάστες που «κλέβουν», τη στιγμή που οι τράπεζες κατάσχουν τα σπίτια το ένα μετά το άλλο φταίνε οι μετανάστες που συγκατοικούν κατά δεκάδες σε γκαρσονιέρες, τη στιγμή που ο νόμος είναι η καταστολή και η τάξη είναι η φυλάκιση φταίνε οι μετανάστες που «εγκληματούν», τη στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση στέλνει στρατεύματα στις ασιατικές χώρες φταίνε οι μετανάστες που έρχονται εδώ. Σε μια κοινωνία που κυριαρχεί η αδικία, εξουσιάζει ο φόβος και καταπατάται κάθε αυτονόητη ελευθερία, ΔΕΝ φταίνε οι μετανάστες.
Οι επιχειρήσεις «εκκαθάρισης» του Ξένιου Δία, οι αστυνομικές επιδρομές «πάταξης του εγκλήματος» και τα φασιστικά πογκρόμ εναντίον των μεταναστών είναι επιθέσεις των ισχυρών στους αδύναμους και καταπιεσμένους. Οι βασανισμοί και οι ταπεινώσεις των μεταναστών μέσα στα κρατητήρια των τμημάτων, οι απαράδεκτες συνθήκες κράτησης και διαβίωσης στα κελιά και ο εγκλεισμός τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης εξελίσσονται ταυτόχρονα με την επίταξη απεργών, την καταστολή κάθε κινητοποίησης, τη φίμωση της αμφισβήτησης.
Με τους μετανάστες δουλεύουμε στις ίδιες δουλειές, συναντιόμαστε στις ίδιες γειτονιές, πηγαίνουμε στα ίδια σχολεία, ζούμε την ίδια καθημερινότητα, μαζί αγωνιζόμαστε ενάντια στην αδικία, την εκμετάλλευση, την καταπίεση. Απέναντι σ’ έναν κόσμο διαχωρισμών, αποκλεισμών κι απομόνωσης, εμείς χτίζουμε σχέσεις αλληλεγγύης, ισότητας και συντροφικότητας σε κάθε γειτονιά.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
Συνέλευση της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας
[Φωτογραφία από τα κολαστήρια του Α.Τ. Δραπετσώνας που δημοσιεύτηκε στο αθηναϊκό indymedia]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
[αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]
Εκτιμήσεις σχετικά με την στρατιωτική καταστολή με αφορμή τις πρόσφατες εκδικητικές διώξεις του Μπάμπη Ακριβόπουλου και του Νίκου Καρανίκα
Τον τελευταίο μήνα σημειώθηκαν δύο ιδιότυπες στρατιωτικές διώξεις στα πρόσωπα του Μπάμπη Ακριβόπουλου και του Νίκου Καρανίκα. Είναι γεγονός πως αναφορικά με τη νομική τους διάσταση, οι δύο αυτές περιπτώσεις παρουσιάζουν ομοιογένειες και ανομοιογένειες. Στη μεν περίπτωση του Ακριβόπουλου, οι στρατιωτικοί διωκτικοί μηχανισμοί ενεργοποίησαν τη δίωξή του λίγες ημέρες πριν τη λήξη του χρόνου αναστολής προηγούμενης καταδικαστικής ποινής για «ανυποταξία» (το 2011 καταδικάστηκε από το ναυτοδικείο του Πειραιά σε οκτώ μήνες φυλάκιση με διετή αναστολή). Στη δε περίπτωση του Καρανίκα, ενεργοποιήθηκε δίωξη που αφορούσε το χρονικό διάστημα «ανυποταξίας» του 1996 (!) λίγες ημέρες μετά την -τότε- αποφυλάκισή του για καταδίκη, που αφορούσε και πάλι παλαιότερή του ανυποταξία (!!). Αξιοσημείωτο σε αυτή την περίπτωση είναι πως ο Καρανίκας, για το χρονικό διάστημα του 1996, είχε και πάλι διωχθεί ποινικά (το 2000) και το στρατοδικείο που τον δίκασε τότε, τον απάλλαξε από την κατηγορία, ενώ παράλληλα την ίδια χρονιά (2000) άλλο ένα δικαστήριο αποφάσισε την μη αναγνώρισή του ως αντιρρησία συνείδησης με τον ισχυρισμό πως η φυλάκιση του Καρανίκα σε στρατιωτικές φυλακές το 1995 θεωρείται στρατιωτική θητεία (!) (η αντίρρηση συνείδησης δεν επιτρέπεται σε όσους έχουν εκπληρώσει τη θητεία τους έστω και μερικώς).
Καθεμιά από τις δύο αυτές πρόσφατες περιπτώσεις εμπεριέχει κάποιες ιδιαιτερότητες, αφού σχετίζονται με διαφορετικές ιστορικές αναφορές στη βάση της ποινικής νομοθεσίας (η φυλάκιση των ανυπότακτων ήταν κάτι πιο «σύνηθες» στον ελλαδικό χώρο λίγες δεκαετίες παλαιότερα). Ταυτόχρονα όμως εμπεριέχουν και ορισμένα πανομοιότυπα χαρακτηριστικά, μεταξύ αυτών το διαρκές «αδίκημα» της ανυποταξίας.
Πέρα όμως από τις ποινικές ιδιαιτερότητες, οι διώξεις Ακριβόπουλου και Καρανίκα, είναι σαφές πως είναι διώξεις με πολιτικό πρόσημο. Κι αυτό γιατί -και οι δύο- έχουν καταθέσει δημόσια τους πολιτικούς λόγους για τους οποίους δεν επιθυμούσαν και δεν επιθυμούν να υπηρετήσουν στρατιωτική θητεία ορίζοντας τους εαυτούς τους σε διάφορες στιγμές ως αντιρρησίες συνείδησης. Μια μικρή αναζήτηση στο διαδίκτυο αρκεί για να αντιληφθεί κανείς ποιοι είναι και ποιοι δεν είναι οι δύο πρόσφατα διωκόμενοι, πώς ορίζουν την στάση τους τόσο απέναντι στη θητεία όσο κι απέναντι στις παλαιές και νέες διώξεις τους.
Πρόκειται για μέλη του Συνδέσμου Αντιρρησιών Συνείδησης (όπως κι οι δυο δηλώνουν σε διάφορα κείμενά τους). Ο Καρανίκας έχει στο παρελθόν ζητήσει να υπηρετήσει εναλλακτική θητεία, ενώ ο Ακριβόπουλος δεν δέχεται κανενός τύπου εναλλακτική θητεία. Μέσα από δημόσιές τους τοποθετήσεις, τόσο ο Καρανίκας όσο κι ο Ακριβόπουλος, υπερασπίζονται τους εαυτούς τους απέναντι στις διωκτικές εμμονές αλλά και τη στάση τους απέναντι στη στρατιωτική θητεία, υπό το πρίσμα των δημοκρατικών δικαιωμάτων: θεωρούν τους εαυτούς τους «πολίτες» κι όχι «στρατιώτες» και με βάση αυτή την πολιτειακή αντίληψη αλλά και την πολιτική τους τοποθέτηση για το στρατό, διεκδικούν την παύση των διώξεών τους από τους στρατιωτικούς εισαγγελείς και εκφράζουν την αποστροφή τους από τους στρατοπεδικούς χώρους.
Είναι ξεκάθαρο πως οι διώξεις τους έχουν εκδικητικό κι εκφοβιστικό χαρακτήρα. Εκδικητικό, γιατί πώς αλλιώς να ερμηνευτεί η επιλεκτικότητα του στρατιωτικού εισαγγελέα Θεσσαλονίκης να ξεθάψει από τα συρτάρια την υπόθεση «Καρανίκα» όταν στους ίδιους φακέλους υπάρχουν όλες οι μετέπειτα απαλλακτικές και αθωωτικές αποφάσεις δικαστηρίων; Εκφοβιστικό γιατί πώς αλλιώς να ερμηνευτεί η αναθέρμανση μιας υπόθεσης του 1996 στο 2013; Περνώντας και στην πρόσφατη δίωξη του Ακριβόπουλου, είναι προφανές πως έχει κι αυτή ανάλογα χαρακτηριστικά, αφού ο στρατιωτικός εισαγγελέας Ημαθίας ενεργοποίησε μια δίωξη δύο ημέρες πριν τη λήξη της αναστολής προηγούμενης καταδίκης του από το ναυτοδικείο Πειραιά (2011) στο οποίο μάλιστα ο Ακριβόπουλος -τότε- είχε στείλει και επιστολή, όπου εξέθετε τους λόγους για τους οποίους δεν θα παραστεί, μη αναγνωρίζοντάς το.
Θα ήταν παράλειψη αν εξετάζαμε τις δύο αυτές διώξεις ξέχωρα από το κυριαρχικό περιβάλλον μέσα στο οποίο συνέβησαν. Κι αυτό γιατί όσο το σύστημα προχωράει σε ακόμη πιο ολοκληρωτικές μετατοπίσεις, τόσο κι ο στρατός μετατοπίζεται προς αυτή την κατεύθυνση με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Οι διώξεις αυτές λοιπόν συνέβησαν την ίδια στιγμή που ο ρόλος του στρατού στον ελλαδικό χώρο αποκτά νέες αιχμηρές κατευθύνσεις για να εξυπηρετήσει τη γεωστρατηγική διπλωματία, την καταστολή του «εσωτερικού εχθρού» και την τόνωση του εθνικ(ιστικ)ού φαντασιακού.
Δεν μας εκπλήσσουν καθόλου λοιπόν οι πρόσφατες δηλώσεις του ίδιου του προέδρου της δημοκρατίας σε τελετή υποδοχής της νέας ηγεσίας των «ένοπλων δυνάμεων», όπου και είπε χαρακτηριστικά: «βρισκόμαστε σε πόλεμο… χωρίς ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις σε περίοδο κρίσης, αποδυναμώνεσαι και σε διπλωματική ισχύ» σημειώνοντας μάλιστα προς τους αρχηγούς των ένοπλων σωμάτων πως …«αναλαμβάνεται τα καθήκοντά σας σε μια δύσκολη περίοδο συγκρούσεων και οικονομικού πολέμου». Λίγες ημέρες νωρίτερα, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, στην προσπάθειά του να τονώσει το ηθικό των ενόπλων δυνάμεων μετά το γενικό συναγερμό που κηρύχτηκε στο Αιγαίο, είχε δηλώσει… «Η χώρα περνά από δημοσιονομικές συμπληγάδες, αλλά το έθνος τα έχει καταφέρει και σε δυσκολότερες συνθήκες… Δεν μας άλεσαν οι μυλόπετρες και δεν μας πτόησαν οι καταιγίδες» ζητώντας από τα σώματα του στρατού να συμβάλουν «…στη σφυρηλάτηση της εθνικής ομοψυχίας» και να στηρίξουν «… την εθνική προσπάθεια για την έξοδο της χώρας από την κρίση».
Είχαν προηγηθεί οι «κρίσεις» στην ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων με τις οποίες εκκαθαρίστηκαν όλοι οι «μη συμπαθείς» και «μη ελεγχόμενοι» (από την ακροδεξιά κυβερνητική πτέρυγα) αξιωματικοί του στρατεύματος. Τέλος, ύστερα και από σχετική νομοθετική πρόταση 84 βουλευτών της ΝΔ, διατυπώθηκαν δημόσια οι προθέσεις της ακροδεξιάς πτέρυγας των διαχειριστών του ελληνικού κράτους (και της σύμφωνης γνώμης των Ανεξ. Ελλήνων και της Χρ. Αυγής) να τεθεί ως προϋπόθεση εισαγωγής στις σχολές των Ένοπλων Δυνάμεων το «ελληνικό γένος», διαμορφώνοντας προφανώς και τους αντίστοιχους συσχετισμούς στις αναδιαρθρώσεις των ηγεσιών των Ένοπλων Δυνάμεων που γίνονταν εκείνη την εποχή. Τελικά, κατόπιν ενδοσυστημικών ανταγωνισμών, η τροπολογία αυτή αποσύρθηκε με την «υπόσχεση» εκ μέρους των 84 βουλευτών της ΝΔ πως θα επανέλθει σε νέο νομοσχέδιο κι αφού διαμορφωθούν οι όροι για πλήρη αποδοχή της.
Είναι ξεκάθαρο λοιπόν πως μέσα στην ευρύτερη συστημική μετατόπιση προς μοντέλα ολοκληρωτισμού και εθνικισμού, μετατοπίζεται και ο στρατός. Από τους πολιτικούς προϊστάμενους έως τους αρχηγούς των σωμάτων κι από τους αξιωματικούς και τους υπαξιωματικούς έως τους οπλίτες που θα αποτελέσουν περιφερειακό ή μη κομμάτι των νέων αποστολών του κρατικού αυτού μηχανισμού. Ο εθνικός ρόλος του στρατού απαιτεί γραμμικότητα τόσο σε ιδεολογικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο.
Σε αυτή την κατεύθυνση βέβαια έχει συστρατευτεί και το μεγαλύτερο μέρος της συστημικής αριστεράς. Η υπεράσπιση των εθνικών δικαίων στο Αιγαίο (δια στόματος του συμβούλου του Α. Τσίπρα Νίκου Κοτζιά), η γενική συμφωνία για την κήρυξη ΑΟΖ και την εκμετάλλευση των –υποθετικών- υδρογονανθράκων (δια στόματος Τσίπρα), τα «εθνικά θέματα με τα οποία δεν παίζουμε» (δια στόματος Τατσόπουλου) αλλά και η πλήρη αποδοχή του δόγματος-πρότυπο πως ένας «δημοκρατικός» και «λαοκρατικός» στρατός μπορεί να είναι ο υπερασπιστής του έθνους και του λαού σε δύσκολες εποχές, αποτελούν ορισμένες μόνο ενδείξεις πως η συστημική πίτα έχει και την αριστερή της πλευρά. Και πως οι ενδοσυστημικοί ανταγωνισμοί, οι ενδοσυστημικές αλληλοσυμπληρούμενες ιδιαιτερότητες δεν παύουν να επιβεβαιώνουν τον κανόνα: να παραμείνουν ακέραιες οι κρατικές δομές και λειτουργίες, να διαιωνιστούν τα εθνικά ιδεώδη, να διατηρηθούν οι εξουσιαστικές κοινωνικές σχέσεις.
Ευθυγραμμισμένα λοιπόν με τη συστημική μετατόπιση της εποχής μας, τα νέα δόγματα κοινωνικής εκπειθάρχησης και καταστολής, εθνοκεντρισμού, μηδενικής ανοχής και αντιεξέγερσης, δεν θέλουν ως σύμμαχους μονάχα τους έμμισθους «προστάτες του πολίτη» αλλά και τον ίδιο τον στρατό και κατ’ επέκταση κάθε μιλιταριστικό μηχανισμό που μπορεί να συνδράμει. Με δεδομένη αυτή τη μετατόπιση του στρατού εξετάζουμε και τη μετατόπιση των στρατοκρατών και της στρατιωτικής δικαιοσύνης (sic) σε μοντέλα μηδενικής ανοχής απέναντι στην ανυποταξία, σε μοντέλα επαναλαμβανόμενων εκδικητικών κι εκφοβιστικών διώξεων. Είμαστε μπροστά σε ευρύτερες θεσμικές αλλαγές, που επηρεάζουν φυσικά κάθε πτυχή της καθημερινότητας και της ζωής των «από κάτω» αλλά και όσων αντιστέκονται, πόσο μάλιστα αυτών που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο μιλούν ή πράττουν στον αντίποδα του μιλιταρισμού.
Η θεσμική σκλήρυνση απέναντι σε όσους δεν ακολουθούν ή δεν πειθαρχούν στον μιλιταρισμό και τα εθνικά ιδεώδη, δεν ξεκίνησε στις ημέρες μας. Τα τελευταία δύο χρόνια κατοχυρώθηκαν στον ελλαδικό χώρο νομοθετήματα που βάζουν στο στόχαστρό τους την ανυποταξία και την άρνηση στράτευσης. Όπως σε κάθε άλλη περίπτωση καπιταλιστικής και κρατικής επέλασης, τα νομοθετήματα αυτά αφορούν όλη την κοινωνία, αλλά γίνονται σκληρότερα απέναντι στους συνειδητούς αρνητές των προσταγών του «εθνικού μας καλού». Οι νέοι φόροι, τα νέα χαράτσια, οι νέοι μισθοί, οι νέες περικοπές, η νέα ακρίβεια, οι νέοι αποκλεισμοί στην πρόσβαση σε υγεία-παιδεία-ασφάλιση κ.ο.κ., τα νέα απανταχού «έκτακτα μέτρα» γίνονται ακόμη πιο επιθετικά απέναντι σε όσους συνειδητά κι εμπράγματα τα αρνούνται. Θα ήταν παράδοξο να μην συμβεί το ίδιο και στον στρατό. Οι νέες αποστολές του στρατού απαιτούν περισσότερη πειθαρχία, περισσότερες ανθρώπινες θυσίες, περισσότερη εθνική πλύση εγκεφάλου. Και για όσους αρνούνται τον στρατό, για όσους αρνούνται να καταταγούν με οποιοδήποτε τρόπο, οι διώξεις, τα χρηματικά πρόστιμα, τα επαναλαμβανόμενα αυτόφωρα, οι απειλές κατασχέσεων περιουσιακών στοιχείων, οι προσωπικοί εκβιασμοί και στοχοποιήσεις, γίνονται η λόγχη και ο τρόμος της εξουσίας. Η ένταση λοιπόν της οικονομικής (πρόστιμα 6000€) και ποινικής (ποινικές διώξεις) καταστολής απέναντι στους αρνητές του στρατού είναι αποτύπωμα της εποχής που διανύουμε. Μια εποχή όπου η εξουσία απαξιώνει τις ζωές των φτωχών, των αδυνάμων, των «από κάτω», ενώ εκδικείται και τρομοκρατεί αυτούς που την αρνούνται.
Είναι στο χέρι όλων μας να ενισχύσουμε την αλληλεγγύη μεταξύ μας στη βάση της κατάργησης κάθε ιεραρχικού και καταπιεστικού μηχανισμού, στη βάση της ανατροπής των εξουσιαστικών κοινωνικών σχέσεων, στη βάση της ριζικής αλλαγής του πολιτισμού που παράγει έθνη, κράτη, σύνορα, στρατούς. Είναι στο χέρι μας να τονώσουμε την αλληλεγγύη σε όσους αρνούνται τον μιλιταρισμό στην καθημερινή ζωή, τους ανυπότακτους και τους αρνητές.
Κανένας φαντάρος ποτέ και πουθενά
Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Το πάρκο τρίτση, αυτός ο σπάνιος για την Αττική βιότοπος των 1.100 περίπου στρεμμάτων, από τις 21 Ιανουαρίου βρίσκεται χωρίς ηλεκτροδότηση λόγω ληξιπρόθεσμων οφειλών του φορέα διαχείρισής του προς τη ΔΕΗ. Ο εν λόγω φορέας, έχει δημιουργηθεί από τη συγχώνευση των φορέων Ελαιώνα-Κηφισού-πάρκου τρίτση (περιοχές φιλέτα για μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις) και βρίσκεται κάτω από την εποπτεία του Υπουργείο Περιβάλλοντος. Η μεθοδική εγκατάλειψη του πάρκου, συχνά αφήνοντάς το χωρίς νερό και ρεύμα δεν αφήνει αμφιβολίες για το μέλλον που του επιφυλάσσεται. Η περίοδος κρίσης, με τα αναπτυξιακά σχέδια σε ύφεση και την ανεργία να καλπάζει, αποτελεί το καλύτερο χρονικό διάστημα για να περάσουν χωρίς αντιστάσεις τα «πράσινα» επενδυτικά τους σχέδια. Σε άμεση συσχέτιση με τα παραπάνω, η εμπλοκή του ομίλου Λάτση στη χρηματοδότηση του πάρκου και η δημιουργία από τον υιό Κόκκαλη του «κέντρου της γης» (ένα μαγαζάκι που πουλάει οικολογία), δεν φαντάζει πλέον και στους πιο καλόπιστους ως απλή ευαισθητοποίηση!
Από την άλλη πλευρά βρίσκονται οι όμοροι δήμοι Ιλίου, Αγίων Αναργύρων-Καματερού καθώς και ο ΑΣΔΑ, δηλαδή οι κύριοι υπεύθυνοι του μεγάλου φαγοποτιού των ευρωπαϊκών κονδυλίων για το πάρκο κατά τη διάρκεια της περιόδου που το διοικούσαν, να το διεκδικούν και να καταγγέλλουν την ελλιπή χρηματοδότησή του από το Υπουργείο Περιβάλλοντος. Με μπροστάρη φυσικά τον καταπατητή δήμαρχο Ιλίου, Ζενέτο που διατηρούσε κρυφή χωματερή εντός του πάρκου, που το τριχοτόμησε με δρόμους που άνοιξε, που έφτιαξε γήπεδο και πάρκινγκ, να το διεκδικεί αποκλειστικά για το Δήμο Ιλίου με το επιχείρημα του πλεονάσματος στα ταμεία του. Για να φέρει την «ανάπτυξη» στο πάρκο. Μια βόλτα στο δήμο Ιλίου μπορεί να πείσει και τον πιο αφελή τι εννοεί ο δήμαρχος: τσιμέντο, τραπεζοκαθίσματα, εμπόριο, περίφρακτοι, αποστειρωμένοι χώροι, (να σημειώσουμε ότι ο δήμαρχος απεχθάνεται, ως γνήσιο τέκνο του στυγνού νεοφιλελεύθερου καθεστώτος, τον πολιτικό, αντικαθεστωτικό λόγο κι έχει ανακηρύξει τον εαυτό του πολέμιο της πολιτικής αφίσας. Προφανώς αγνοεί τη δύναμη της επιμονής των αγωνιζόμενων ανθρώπων…).
Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από τη λογική όσων επιβουλεύονται τους ελεύθερους δημόσιους χώρους. Όλου εκείνου του συρφετού που συνδράμει στο να παραδοθεί και η τελευταία σπιθαμή γης σε εκείνους που τη μεταφράζουν σε χρήμα, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στις ιδιωτικοποιήσεις, με σκοπό την εμπορευματοποίηση των δημόσιων ελεύθερων χώρων και την αυτοχρηματοδότησή τους. Λες και τα δάση, τα βουνά, τα ζώα πρέπει να αποφέρουν έσοδα για να μπορούν να υπάρχουν.
Το πάρκο ήδη τεμαχίζεται σε εμπορευματοποιημένες ζώνες όπου έχεις πρόσβαση μόνο όταν καταναλώνεις. Ο Φορέας Διαχείρισης του Πάρκου και οι υπόλοιποι βρικόλακες που το ορέγονται δε νοούν τη φύση χωρίς διαμεσολάβηση, χωρίς χρηματική συναλλαγή. Η λογική είναι απλή: για να απολαμβάνεις την επίσκεψή σου στο πάρκο πρέπει να πληρώνεις, πρέπει πάντα κάποιος άλλος να «φροντίζει» για εσένα.
Το πάρκο όμως ''ανήκει'' στους ανθρώπους που το επισκέπτονται, στα δέντρα, τα ζώα του, και θα παραμείνει ζωντανό αν εμείς οι ίδιοι-ες το φροντίσουμε, συλλογικά και αυτοοργανωμένα, μακριά από κάθε λογής διαμεσολαβητές .
Ο Αγρός, το αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο πάρκο τρίτση, στέκεται εχθρικά απέναντι στην λεηλασία- εμπορευματοποίηση του πάρκου και προτάσσει την αυτοδιαχείριση και οικειοποίηση των ελεύθερων χώρων μέσα από οριζόντιες, συλλογικές διαδικασίες, αντιεμπορευματικά, χωρίς αρχηγούς, ειδικούς και πάσης φύσεως διαμεσολαβητές (δημάρχους, κομματικούς, ΜΚΟ, media).
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΑΓΑΖΑΚΙ ΚΑΝΕΝΟΣ
[Αναδημοσίευση από το blog του Ελεύθερου Αγρού]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
ΟΣΟ ΜΑΣ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ ΤΗ ΣΙΩΠΗ, ΔΥΝΑΜΩΝΟΥΝ ΟΙ ΚΡΑΥΓΕΣ ΜΑΣ
Με αφορμή τον αγώνα που διεξάγεται στην ΑΣΟΕΕ από το 2008 και μετά, όπου μετανάστες έχουν χτίσει μια κοινότητα αγώνα μαζί με φοιτητές και αλληλέγγυους, κατασταλτικές δυνάμεις εισβάλουν στις 28/12 στον πανεπιστημιακό χώρο της ΑΣΟΕΕ με πρόσχημα την έρευνα για αποθήκης παρεμπορίου, κατόπιν ξανά «ανώνυμου τηλεφωνήματος». Στα πλαίσια της κρατικής κατασταλτικής επιχείρησης συλλαμβάνουν 16 μετανάστες, (μικροπωλητές και περαστικούς).
Αφού ξεμπέρδεψαν με τους μετανάστες σειρά είχαν οι αλληλέγγυοι. Πρώτο μέλημα της αστυνομίας στο εσωτερικό της ΑΣΟΕΕ να εισβάλει στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι και να ανακαλύψει "άνομα" ευρήματα όπως: κείμενα, αφίσες, έντυπο υλικό, βιβλιοθήκη και ότι σχετίζεται με την ελεύθερη διακίνηση ιδεών. Αυτά όμως αφήνουν παγερά αδιάφορα τα "Δελτία των 8". Αντιθέτως, σε «πρώτο πλάνο» τοποθετείται οτιδήποτε εξυπηρετεί τα επικοινωνιακά τους παιχνίδια. Ταυτόχρονα, σε γκρο πλαν τοποθετείται το στούντιο του αυτοργανωμένου ραδιοφωνικού σταθμού Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης που εκπέμπει από την ΑΣΟΕΕ στους 98.0FM για το κέντρο και στην υπόλοιπη Αθήνα στους 93.8FM.
Οι Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης λειτουργούν αδιάκοπα από το 2002 . Η προσπάθεια δημιουργίας και λειτουργίας του ραδιοφωνικού σταθμού βασίστηκε στην αμφισβήτηση της διαμεσολάβησης σε οποιοδήποτε επίπεδο της ζωής, στο πάθος για ελεύθερη έκφραση και στην επιθυμία για επικοινωνία. Προκειμένου να προσπεραστεί ο κίνδυνος της στείρας κριτικής και απόρριψης, που αναπόφευκτα οδηγεί στη στασιμότητα και την ασυνείδητη παθητικότητα, η απάντηση δεν μπορούσε να είναι άλλη από τη δημιουργία. Με δεδομένο ότι τα ΜΜΕ ελέγχονται αποκλειστικά από οργανωμένα ιδιωτικά ή κρατικά συμφέροντα, θεωρήσαμε απαραίτητη τη δραστηριοποίηση μας προκειμένου να δώσουμε μια διέξοδο στις ιδέες και τα ρεύματα που αντιστρατεύονται το σύστημα και τους θεσμούς του.
To 2005 τοποθετείται στην ίδια συχνότητα (στους 98.0) ο Free Fm, ένας ραδιοσταθμός που εκπέμπει χωρίς άδεια από τον Υμηττό, ο οποίος απολαμβάνει (παρα)κρατικής ασυλίας μιας και κάνει την δουλειά του κράτους χωρίς πολιτικό κόστος. Εμείς από την άλλη επιλέξαμε να μην επιδοθούμε σε κιλοβατικό πόλεμο με τον Free FM ανεβάζοντας έτσι την ηλεκτρομαγνητική εκπομπή σε επίπεδα που θα έβαζε σε κίνδυνο τη φύση και τον άνθρωπο. Ούτε και επιθυμούμε την μετατροπή του σταθμού σε ένα αρχηγείο των ειδικών της αντιπληροφόρησης με πολλούς αναμεταδότες ανά την χώρα. Κάτι αντίστοιχο επιχειρείται τους τελευταίους μήνες στη συχνότητα των 93.8. Λίγους μήνες μετά την έναρξη εκπομπής του σταθμού στη συγκεκριμένη συχνότητα εμφανίζεται στη μπάντα των FM μηχάνημα που εκπέμπει κενό σήμα , σε μια προσπάθεια να ανακόψει τη διάδοση του λόγου σε κάποιες περιοχές με μέθοδο που μπορεί ξεκάθαρα να χαρακτηριστεί ασφαλίτικη.
Η προσπάθεια ξεπεράσματος αυτής της ιδιόμορφης καταστολής που δεχθήκαμε από τον Free FM, προσπάθησε να βρει διέξοδο στις συντροφικές σχέσεις με το Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι ΑΣΟΕΕ. Με την σύμπραξη των δύο εγχειρημάτων τοποθετείται εκεί κεραία, πομπός και στη συνέχεια δημιουργείται και στούντιο. Προτιμούμε να στήνουμε τα στούντιό μας κάτω από τις κεραίες που σηκώνουμε και να έχουμε καθημερινή δράση στις πανεπιστημιακές κοινότητες στις οποίες συνυπάρχουμε. Τα δύο σημεία εκπομπής που έχει ως τώρα ο σταθμός, δημιουργήθηκαν από άτομα με καθημερινή παρουσία στην καθημερινότητα των σχολών, είτε μιλάμε για φοιτητές είτε όχι. Η παρουσία εγχειρημάτων αντιπληροφόρησης, στεκιών, συνελεύσεων και δράσεων μέσα στα πανεπιστήμια ανεξάρτητα από την «εκπαιδευτική» διαδικασία είναι αυτή που νοηματοδοτεί το άσυλο και το προασπίζει και όχι οι νόμοι, οι πολιτικοί και οι μεγαλοκαθηγητάδες.
Tόσο η εισβολή στο στέκι όσο και η κατάσχεση των μηχανημάτων του σταθμού δεν είναι τυχαία. Το στέκι της ΑΣΟΕΕ έχει επιλέξει να σταθεί πλάι στους μετανάστες που αγωνίζονται ενάντια στο φασισμό που προσπαθεί να επιβληθεί σαν κοινωνική συνθήκη στην περιοχή, αλλά και ευρύτερα. Το ίδιο συνέβη και στις 20/12 στην κατασταλτική επιχείρηση ενάντια στην κατάληψη της Villa Amalias αλλά και ο εμπρησμός από φασίστες στoν ελεύθερο κοινωνικό χώρο Xanadu στην Ξάνθη τα ξημερώματα της 21ης Δεκεμβρίου.
Το κοινό συστατικό των παραπάνω περιπτώσεων είναι που προκαλεί αλλεργία στην εξουσία. Είναι η μαγιά της δομής και της οργάνωσης κάθε αυτοοργανωμένου εγχειρήματος που λειτουργεί συλλογικά, ελεύθερα, αδιαμεσολάβητα, αντιεμπορευματικά και αντιιεραρχικά, προτάσσοντας τις αξίες της ελευθερίας, της αξιοπρέπειας, της αντίστασης και της αλληλεγγύης απέναντι στον αξιακό οχετό ενός συστήματος, που το μόνο που προτάσσει είναι η υποταγή, ο ατομισμός, η αποξένωση, ο φόβος, η απομόνωση και ο κοινωνικός κανιβαλισμός.
Σε αυτά τα πλαίσια το «χτύπημα» στις Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης βρήκε στόχο! Γιατί ο σταθμός έχει επιλέξει να μεταδίδει τη φωνή των αγωνιζόμενων ανθρώπων, των αποκλεισμένων από τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Από τους αντιστεκόμενους μετανάστες έξω από την ΑΣΟΕΕ μέχρι τους πολιτικούς κρατουμένους, από τους εργατικούς αγώνες μέχρι την αυτοδιαχείρηση στις γειτονιές, από την αντιπληροφόρηση στις μαζικές κινητοποιήσεις μέχρι τις εκδηλώσεις ενημέρωσης και αλληλεγγύης.
Αν νομίζουν ότι χτυπώντας υποδομές του κινήματος θα κάμψουν τον αγώνα για αλληλεγγύη και ελεύθερη έκφραση, είναι γελασμένοι! Η ανάγκη της δημιουργίας και της αδιαμεσολάβητης έκφρασης δεν περιορίζεται από κανένα υλικό εξοπλισμό. Θα συνεχίσει να προκαλεί ρωγμές στο τείχος της σιωπής που προσπαθούν να ορθώσουν γύρω μας.
Η ΦΩΝΗ ΜΑΣ ΔΕ ΦΙΜΩΝΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΧΕΤΑΙ, ΔΕΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΕΙΤΑΙ
ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΕΚΠΕΜΠΟΥΜΕ ΑΝΤΙΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΙΚΑ, ΑΝΤΙΙΕΡΑΡΧΙΚΑ ΚΑΙ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΑ ΣΤΟΥΣ 93.8, ΣΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ ΚΑΙ ΣΥΝΤΟΜΑ ΠΑΛΙ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ 98 ΜΕΓΑΚΥΚΛΟΥΣ.
.::Ραδιοζώνες Ανατρεπτικής Έκφρασης 98fm - 93.8fm::.
30/12/2012
[Αναδημοσίευση από το αθηναϊκό indymedia]