- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
[Βίντεο της κατάληψης Σινιάλο για την επιχείρηση εκκένωσης των καταλήψεων της Πάτρας]
Η ΣΙΩΠΗ ΤΟΥ ΤΣΙΜΕΝΤΟΥ ΔΕ ΘΑ ΠΝΙΞΕΙ ΤΟ ΘΟΡΥΒΟ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
Τα ξημερώματα της 5ης Aυγούστου είδαμε να στήνεται μια ογκώδης και θεαματική επιχείρηση της αστυνομίας σε απόλυτη συνεργασία με το δήμο της Πάτρας και την πυροσβεστική για την εκκένωση και το σφράγισμα της Κατάληψης Παραρτήματος, του κατειλημμένου Μαραγκοπουλείου και του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού Τ.Ε.Ι. Πάτρας - Κατάληψη Νικολάου Γύζη 33.
Όσον αφορά τις συλλήψεις των συντρόφων-ισσών στο κατηλειμμένο Μαραγκοπούλειο θα θέλαμε να αναδείξουμε μερικά πράγματα: Η άνοδος και παραμονή των συντρόφων στην στέγη, φωνάζοντας συνθήματα και ανοίγοντας πανό, είχε ως σκοπό τη δημιουργία όσο το δυνατόν μεγαλύτερου κοινωνικού γεγονότος στη γειτονιά, έχοντας πλήρη συνείδηση της επικείμενης σύλληψής τους. Τη στέγη αυτή τη γνωρίζουμε καλά καθώς εμείς την επιδιορθώσαμε. Σε μια επίδειξη απόλυτης ανευθυνότητας που δε μας εξέπληξε στο ελάχιστο και αγνοώντας τις προειδοποιήσεις των συντρόφων σε σχέση με την αντοχή του υλικού της στέγης, οι μπάτσοι ανέβηκαν σε αυτή, θέτοντας με αυτό τον τρόπο σε κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα των συντρόφων. Κατέβασαν «τσουλήθρα» μάλιστα έναν εξ' αυτών αδιαφορώντας για την πιθανότητα τραυματισμού. Η έρευνα που διεξήχθη στο χώρο ήταν απουσία οποιουδήποτε συντρόφου παρά την επιμονή με την οποία ζητήθηκε, ενώ οι πρώτοι αλληλέγγυοι που κατέφτασαν έξω από το Μαραγκοπούλειο προσήχθησαν άμεσα (11 στο σύνολο). Τα παραπάνω δεν τα αναφέρουμε φυσικά ούτε επικαλούμενοι το γράμμα οποιουδήποτε νόμου ούτε έχοντας κάποια γκρεμισμένη αυταπάτη σε σχέση με το ποιοι είναι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Κρίνουμε όμως σκόπιμη την εμπειρική μεταφορά των γεγονότων προς άλλους καταληψίες συντρόφους αλλά και την κοινωνία. Να σημειώσουμε επίσης την κατηγορηματική άρνηση των συλληφθέντων τόσο ως προς την συμπλήρωση βιομετρικών φορμών όσο και ως προς τη διαδικασία λήψης αποτυπωμάτων καθώς και ότι οι 4 από τους συλληφθέντες το μόνο που δήλωσαν στον εισαγγελέα είναι ότι η 5η συλληφθείσα ήταν φιλοξενούμενη στο χώρο. Οι συνολικές κατηγορίες που αντιμετωπίζουν είναι 6: διατάραξη οικιακής ειρήνης, διακεκριμένες φθορές, παράνομη βία, ρευματοκλοπή, οπλοκατοχή και απείθεια.
Η χρονική στιγμή που επιλέχθηκε για το κατασταλτικό αυτό χτύπημα δεν είναι τυχαία.
Πέρα από την εκμετάλλευση της καλοκαιρινής περιόδου και ό,τι συνεπάγεται αυτή στο επίπεδο των δυναμικών από πλευράς κινήματος, η επιχείρηση της 5ης Αυγούστου βρίσκεται σε ευθεία σύνδεση, σε στρατηγικό επίπεδο, με την στοχοποίηση του συνόλου των καταλήψεων, των αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, των μέσων αντιπληροφόρησης και άλλων κινηματικών υποδομών, αποτελώντας συνέχεια των κατασταλτικών επιχειρήσεων του περασμένου διαστήματος (Κατάληψη Δέλτα στη Θεσσαλονίκη, Villa Amalias, Κατάληψη Πατησίων και Σκαραμαγκά, Κατάληψη Λέλας Καραγιάννη 37, Στέκι ΑΣΟΕΕ, Ράδιο 98fm, Athens Indymedia). Η πάταξη του εσωτερικού εχθρού άλλωστε, δεν θα μπορούσε παρά να είναι προτεραιότητα στην κρατική πολιτική ατζέντα.
Το στρατήγημα του νόμου και της τάξης εξυπηρετεί από τη πλευρά του κράτους τη προσπάθεια μιας νέας κοινωνικής ρύθμισης. Η καπιταλιστική αναδιάρθρωση που συντελείται, οι ενδοσυστημικοί ανταγωνισμοί και η κρίση συναίνεσης διαμορφώνουν ένα ρευστό περιβάλλον όπου οι κοινωνικοί αγώνες και τα κινήματα αποκτούν ειδικό βάρος και πρέπει να επανενταχτούν στο παιχνίδι της δημοκρατίας μέσω της καταστολής και της ενσωμάτωσης. Από τις Σκουρίες της Χαλκιδικής που «μπλοκάρονται επενδύσεις» μέχρι τα κέντρα της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων που «είναι απροσπέλαστα, γεμάτα εστίες ανομίας», απο τα 4 μνημόνια και τα μέτρα ακραίας λιτότητας που αυτά επέφεραν, μέχρι τις επιστρατεύσεις απεργών, από το γενικευμένο πογκρόμ που ακούει στο όνομα Ξένιος Δίας και την παγίωση νεοναζί καθαρμάτων ως παράγοντα εξασφάλισης ευνομίας, αυτό που επιχειρείται να προσδιοριστεί είναι μια νέα κανονικότητα στα πλαίσια της μηδενικής ανοχής. Σε αυτή την κανονικότητα, τα πάντα πρέπει να επανακαθοριστούν έτσι ώστε να υπάρχουν μόνο μέσα από κρατικά-κυρίαρχα διαμεσολαβημένα νοήματα. Το κράτος πρέπει να επανέλθει σαν ρυθμιστής των κοινωνικών σχέσεων, παντού. Ως εκ τούτου οτιδήποτε κυοφορεί ριζοσπαστικά αντιθεσμικά χαρακτηριστικά και προάγει την αδιαμεσολάβητη έκφραση και επικοινωνία πρέπει να παταχθεί.
Η κρατική επίθεση στην Πάτρα συμπυκνώνει με τον πιο εμφατικό τρόπο τόσο τα γεγονότα της περιόδου που ζούμε όσο και το περιβάλλον που πλάθεται σε τοπικό επίπεδο.
Αλλά επειδή ένα πράγμα που μας προσάπτεται είναι το νεανικό-εφηβικό της παρουσίας μας άρα και της πολιτικής μας δράσης, θα δείξουμε στους κύριους δημάρχους και ντόπιους μικροτσιφλικάδες από μπάτσους μέχρι δημοτικούς συμβούλους πως δε μασάμε κουτόχορτο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με γεγονότα: οι συχνές επερωτήσεις στη βουλή από το βουλευτή της Χρυσής Αυγής Αρβανίτη και τον βουλευτή της ΝΔ Νταβλούρο το προηγούμενο διάστημα ήταν ξεκάθαροι σηματοδότες της κατάστασης που επρόκειτο να έλθει. Ο κύριος Αρβανίτης είναι ο δικηγόρος του Καλαμπόκα που δολοφόνησε τον Τεμπονέρα το '91. Ο κύριος Νταβλούρος είναι ο πρώην αστυνομικός διευθυντής Αχαΐας και διοικητής Ασφάλειας Πατρών, αυτός που χρεώνεται την εξάρθρωση των κυκλωμάτων της νύχτας, με άλλα λόγια την αλλαγή φρουράς στα βρώμικα νταραβέρια που ελέγχει το κράτος. Ακόμη είναι αυτός που στεκόταν δίπλα – δίπλα με τους παρακρατικούς, τάχα καταστηματάρχες, που συνέδραμαν το έργο των μπάτσων κατά των εξεγερμένων την Τρίτη 9 Δεκέμβρη του 2008 στην Πάτρα. Και να που μερικά χρόνια αργότερα, αυτά τα άνθη της αχαϊκής γης, ξανασυνεργάζονται ως θεματοφύλακες και εκφραστές του κοινού αισθήματος περί δικάιου, στοχοποιώντας μας και πλάθοντας το έδαφος για όσα έγιναν. Το αλισβερίσι μεταξύ κράτους και παρακράτους είναι συνεχές μέσα στο χρόνο και οι χάρες επιστρέφονται. Και μιας και μιλήσαμε για χάρες οι άλλοι 2 κύριοι και αντιδήμαρχοι, Σιγαλός και Στανίτσας, που έβαλαν την υπογραφή τους από μεριάς δήμου στις εκκενώσεις των τριών καταλήψεων να ξέρουν πως γνωρίζουμε πολύ καλά το ρόλο τους. Ειδικά για τον κύριο Σιγαλό γνωρίζουμε πως πρόκειται να πολιτευτεί και πως έχει πάρει από τώρα τα ψηφαλάκια του από τη Χρυσή Αυγή για τη χάρη που της έκανε να συνδράμει με τόσο άμεσο τρόπο το έργο της αστυνομίας. Αντίστοιχα και ο δήθεν κεντρο-αριστερός δήμαρχος Δημαράς δεν μπορεί να ξεπλύνει πια το όνομά του ούτε να περιφέρει στους δρόμους της πόλης το δημοκρατικό-προοδευτικό κ.λπ. του προφίλ, μιας και επί ημερών του ο Δήμος αποφάσισε να γίνει ένα με τον ακροδεξιό συρφετό ανοίγωντας τις πόρτες στην κρατική καταστολή. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε πως στην παράταξη Δημαρά όταν ήταν δήθεν μαχητική και ανεξάρτητη, πριν αναλάβει τη δημαρχία, υπήρχε και ο χρυσαυγίτης Βασίλης Κόκκαλης, στέλεχος της τοπικής οργάνωσης Πάτρας της Χ.Α. Οι πολιτικές καριέρες χτίζονται και σε υπόγεια κανάλια, η δημοκρατία ξεπλένει κάθε απόβρασμα που τώρα βρίσκει την ώρα να επανέλθει στο προσκήνιο λυσσώντας πια να μας τρίψει στη μούρη τη φασιστική, ναζιστική, φιλοχουντική και μισαλλόδοξη φύση του.
Το όλο παιχνίδι αφορά πολιτικές συμφωνίες μεταξύ κυρίων κάτω από το τραπέζι που έχουν ως ορίζοντα την διαχείριση της κατάστασης μέσα σε ένα πολιτικά ρευστό περιβάλλον, με τις επερχομενες δημοτικές εκλογές να αποκτούν σημαίνουσα σημασία. Στο νέο πολιτειακό και κρατικό περιβάλλον που βλέπουμε να διαρθρώνεται, η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας βαθμός εξουσίας που θα υλοποιεί τα νεοφιλελεύθερα προγράμματα, ειδικά σε μια πόλη με λιμάνι, φοιτητές, οικονομική ζωή, έργα που γίνονται στην περιφέρειά της κ.λπ. Από την κορφή μέχρι τα νύχια το πολιτικό προσωπικό αλλάζει και επιλέγονται αυτοί που καλούνται να αναπεξέλθουν στις επιλογές κράτους και κεφαλαίου. Ο κάθε Δημαράς, Σιγαλός, Αρβανίτης, Νταβλούρος και το κάθε μόρφωμα ή κόμμα που αντιπροσωπεύει έχει αυτό το ρόλο και ανάλογα έχει και υποχρεώσεις αλλά και να λαμβάνει. Σε επίπεδο ηγεσίας στην τοπική ΕΛΑΣ έχουν επέλθει αλλαγές ώστε να εφαρμοστούν τα νέα δόγματα όπως και συμπληρωματικά διάφοροι εισαγγελείς και δικαστές είναι πρόθυμοι να χτίσουν τις καριέρες τους πάνω στις ζωές μας εφαρμόζοντας τις κυρίαρχες επιταγές ενάντια σε όσους αντιστέκονται. Στην πόλη που ζούμε ξέρουμε για τα μεροκαματάκια που προσφέρουν οι χρυσαυγίτες σε διάφορους δήθεν «άγριους», σε διάφορα σκουλήκια του παρελθόντος. Όπως ξέρουμε για τις πολιτικές πιέσεις που υπάρχουν κάθε φορά που διώκεται κάποιος αγωνιστής. Όπως ξέρουμε για τα μεροκάματα που κάνουν ασφαλίτες σε νυχτερινά μαγαζιά, αλλά και το αλισβερίσι τους με τον έλεγχο της πρέζας. Όπως ξέρουμε για διάφορους μπάτσους που βασανίζουν μετανάστες, που τους κλέβουν λεφτά και κινητά, που τους σκίζουν τα χαρτιά, που βγάζουν και κανα χαρτζιλίκι από τα κυκλώματα μετακίνησης των μεταναστών. Οπως ξέρουμε σε τι άθλια κατάσταση ήταν πριν μπούμε εμείς οι τρεις χώροι που εκκενώθηκαν, τι φράγκα είχαν φαγωθεί από τους εκάστοτε διαχειριστές τους και πόσο ανοιχτά στην κοινωνία ήταν. Κάτι κύριοι που ακόμη επιβιώνουν μέσα στον βούρκο του φαγοποτιού, της κρατικής διαμεσολάβησης, του γλυψίματος και της εξουσίας είναι όσοι σήμερα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για την επιστροφή της ηρεμίας στην πόλη, κλείνοντας το μάτι στα παρακρατικά σκουπίδια και παίρνοντας θέση στην επίθεση που εξαπολύεται απέναντι σε όσους αγωνίζονται ενάντια στη λεηλασία των ζωών μας.
Η λειτουργία των τοπικών ΜΜΕ ήταν ανέκαθεν ένας από τους πυλώνες που στήριζαν τις ανηλεείς προσπάθειες ενάντια στους αναρχικούς, αντιεξουσιαστές ή κοινωνικούς αγωνιστές. Από την πάντα παρούσα «Πελοπόννησο» μέχρι και τις κωλοφυλλάδες αποχαύνωσης τύπου «Κόσμος» του έγκριτου συμπορευτή και πληροφοριολήπτη των μπάτσων Φλαμή και το κάθε τυχάρπαστο τοπικό κανάλι και site που ανακαλύπτει, δημιουργεί και διαστρεβλώνει γεγονότα ορεγόμενο κανά αθηναϊκό ψίχουλο, τα τοπικά ΜΜΕ έβαλλαν συνεχώς με κάθε τρόπο απέναντι στο κίνημα και τους χώρους του, προσπαθώντας σε κάθε περίπτωση, σε κάθε γεγονός να απονοηματοδοτήσουν την ύπαρξη, το λόγο, τις πράξεις μας. Με λίγα λόγια από τα τοπικά ΜΜΕ, όσον αφορά ειδικά τις καταλήψεις, με ιδιαίτερη έμφαση στο Παράρτημα, συνεχώς εκφραζόταν η αναγκαιότητα μιας άλλης διαχείρισής τους, η αναγκαιότητα πάταξης των εστιών ανομίας, η αναγκαιότητα να εμφανιστεί επιτέλους η πολιτική βούληση ούτως ώστε η πολιτεία να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία τους προς όφελος κάθε φορά και διαφορετικού υποκειμένου. Άλλες φορές με πολεμικές και άλλες με συμπαθητικές απόπειρες τα τοπικά ΜΜΕ εξέφραζαν καθολικά την κυρίαρχη γραμμή για τα όσα συμβαίνουν από μεριάς όσων αγωνίζονται, προσπαθώντας να διαστρεβλώσουν την πραγματικότητα και να παρουσιάσουν τον αντιφασιστικό αγώνα ως σύγκρουση μεταξύ άκρων, τους κατειλημμένους χώρους ως απειλή για την τοπική κοινωνία, το σύνολο του αναρχικού / αντιεξουσιαστικού κινήματος ως ενός συνονθυλεύματος ατόμων με άγνωστα κριτήρια και επιλογές και στην καλύτερη των περιπτώσεων ως οργισμένων νέων, παραμελημένων και με λάθος ρότα σε σχέση με το ήσυχο, νομοταγές και εύρυθμο κοινωνικό σύνολο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως τώρα το σύνολο του τοπικού αστικού τύπου κάνει εκκλήσεις για να βρεθεί μια λύση για τη μελλοντική χρήση ειδικά του Παραρτήματος. Μια λύση που «θα αφορά τη νεολαία, τον πολιτισμό, την πρόοδο, τη δημοκρατία». Μάλλον έχει διαφανεί ήδη η πολιτική πρόταση και αυτή δεν είναι άλλη από την δημοκρατική διαχείριση. Μια διαχείριση που περνά πάνω από τσιμέντα και τούβλα και σκοπό έχει να αφαιρέσει τα αιχμηρά χαρακτηριστικά, περιεχόμενα και επιλογές από τους χώρους αυτούς. Ο αντιφασιστικός αγώνας πρέπει να είναι μια αναίμακτη καταγγελία, οι πορείες κηδείες ντυμένες με βουβά βλέμματα και πνιγμένη οργή, ο πολιτισμός πρέπει να αφορά οποιαδήποτε γλυκανάλατη, διαμεσολαβημένη μορφή σερβίρεται μέσα σε καλοβαλμένα μέγαρα και χώρους, από ειδήμονες, με συνοδεία αντίτιμο και ανάγκη για καλό ντύσιμο. Το στοίχημα είναι να μην υπάρχουν χώροι που μπορεί να πάει ο καθένας χωρίς να πληρώσει, να τον στραβοκοιτάξουν, να του πουν πως δεν έχει κάποιο θεσμικό ρόλο, να εκφραστεί, να συνδιαλλαγεί, να οργανωθεί, να αντεπιτεθεί.
Τυχαίνει να είμαστε από αυτούς που δεν ξεχνούν εύκολα τι συμβαίνει γύρω μας και θυμόμαστε πράγματα και καταστάσεις.
Ο χώρος του Παραρτήματος είναι γνωστός στους πάντες και συνδεδεμένος άρρηκτα με κοινωνικούς-ταξικούς αγώνες του παρελθόντος αλλά και του σήμερα. Από την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 ενάντια στη χούντα, μέχρι τους αγώνες ενάντια στο άρθρο 815 το ‘78-’80, από τα μαθητικά του ’91 μέχρι τα αντιπολεμικά του 2003, τα φοιτητικά του 2006-07 και τον Δεκέμβρη του 2008 το Παράρτημα αποτέλεσε τον κατ’ εξοχήν χώρο που έβρισκε τον εαυτό του οποιοσδήποτε αγωνιζόμενος επέλεγε να αντισταθεί στις προσταγές της εξουσίας. Από τον Σεπτέμβρη του 2009 το Παράρτημα άρχισε να λειτουργεί σαν κατειλημμένο κοινωνικό κέντρο με σαφώς διατυπωμένες αρχές λειτουργίας που εδράζονται στην εναντίωση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στην ιεραρχία, το ρατσισμό, το σεξισμό, το χρήμα και τη λογική του κέρδους. Ως συλλογικότητα αποτελούμε κομμάτι του και βρίσκουμε τον εαυτό μας τόσο στις αρχές λειτουργίας του Παραρτήματος όσο και στην ιδιαίτερη ιστορία του.
Η κατάληψη του Μαραγκοπουλείου πραγματοποιήθηκε από εμάς και με τη συνδρομή συντρόφων-ισσων τον Οκτώβρη του 2010. Ο χώρος που πήραμε στα χέρια μας βρισκόταν σε άθλια κατάσταση με τόνους από μπάζα, σκουπίδια και σοβαρά προβλήματα φθορών απο την πάνω απο 20 χρόνια εγκατάλειψή του. Με συνοπτικές διαδικασίες αποκαταστήσαμε το χώρο σε όχι απλώς βιώσιμη, αλλά αξιοζήλευτη κατάσταση, χτίζοντας, σοβατίζοντας, βάφοντας, επιπλώνοντας, επιδιορθώνοντας ακόμα και την κατεστραμμένη από χρόνια αποχέτευση, με σκοπό τη στέγαση των πολιτικών μας αναγκών, αποκτώντας ένα ακόμα εργαλείο στη διεξαγωγή του κοινωνικού-ταξικού πολέμου. Στο Μαραγκοπούλειο στεγάζονταν (με δικούς μας πόρους) δανειστική βιβλιοθήκη, βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων και αυτοοργανωμένων έντυπων εγχειρημάτων, εκτενές ιστορικό κινηματικό αρχείο, χαριστικό/ανταλλακτικό παζάρι, ενώ πέρα από τις πολυάριθμες πολιτικές εκδηλώσεις που λάμβαναν κατά καιρούς χώρα, σε μόνιμη βάση πραγματοποιούνταν συλλογικές κουζίνες και πολιτικά καφενεία με θεματικές ενότητες. Πάντα φυσικά με ανοιχτά κοινωνικά χαρακτηριστικά και με διαύλους επικοινωνίας ανοιχτούς με τη γειτονιά μας, η οποία αγκάλιασε το εγχείρημα από την πρώτη στιγμή. Τα ξεκάθαρα αναρχικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματος το έθεσαν από την πρώτη στιγμή στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής. Από την πρώτη απόπειρα εκκένωσης της κατάληψης τον Δεκέμβρη του 2010, μερικούς μήνες μετά την οικειοποίηση του χώρου από πλευράς μας, και την πανηγυρική ανακατάληψη, 3 μέρες μετά την αστυνομική επιχείρηση, παραμονή πρωτοχρονιάς του 2011, ως τις επιθετικές κινήσεις των παρακρατικών της Χ.Α. σε αγαστή συνεργασία με τις αστυνομικές δυνάμεις. Με τις τελευταίες να αποσκοπουν ουσιαστικά στη δημιουργία καταστάσεων έντασης ώστε να θέσουν ζήτημα δημόσιας τάξης για το Μαραγκοπούλειο και να δώσουν την απαραίτητη αβάντα στο κράτος να επέμβει. Υπερασπιστήκαμε την κατάληψή μας όπως είναι αυτονόητο, γνωρίζοντας ότι ο αντιφασισμός δεν μπορεί να εσωκλείεται σε χωροταξικά όρια. Δεν ήμασταν απλά ένα αντιφασιστικό ανάχωμα μα ένα σύνολο θέσεων που έχουμε ως αναρχικοί και προβάλλουμε στο περιβάλλον μας, προωθώντας την αλληλεγγύη, την αντίσταση και την αυτοοργάνωση. Βάζοντας στους διπλανούς μας ερωτήματα και ερχόμενοι σε ζύμωση μαζί τους, για το πώς μπορούμε όχι μόνο να αντισταθούμε αλλά και να ζήσουμε καθημερινά. Η κατάληψή μας ήταν η έμπρακτη πραγμάτωση των θέσεων που έχουμε ως άνθρωποι και αυτό δε σβήνει με τίποτα. Στην τελική, η άρνησή μας προς την ιδιοκτησία, τη λεηλασία των αγαθών, η υπεράσπιση της χρήσης τους από όλους ισότιμα είναι ζητήματα που πρέπει να αναλογιστούν όλοι και μάλιστα τώρα. Δεν πράξαμε τίποτα περισσότερο από το να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας. Κάτι που θα κρέμεται σε πολλά χείλη από το Σεπτέμβρη, όταν η εφορία θα παίρνει σπίτια για ψύλλου πήδημα.
Το γιατί οι αναρχικοί και οι υποδομές τους γίνονται στόχος του πολυεπίπεδου βόθρου που κυβερνά αυτή τη χώρα είναι κάτι στο οποίο μόνο κάποιος αδαής δεν θα μπορούσε να απαντήσει. Πρεσβεύουμε όλα όσα το σύστημα εκμετάλλευσης δεν διδάσκει, όλα όσα είναι και στην ουσία πέρα από τα όρια της κατανόησης του, όλους τους δρόμους που θα οδηγήσουν εν τέλει στον αφανισμό του. Στην εποχή της βάναυσης επιβολής νεοφιλελεύθερων δογμάτων, σερβιρισμένων στην πιατέλα της εθνικής σωτηρίας, ανάκαμψης και ακμής, με λίγα λόγια την απελπισμένη προσπάθεια διάσωσης του ντόπιου καπιταλισμού, δεν υπάρχουν περιθώρια για αδιαμεσολάβητη επικοινωνία και έκφραση. Δεν υπάρχει χώρος για ψυχαγωγία χωρίς αφεντικό, κερδοφορία, εμπόριο. Δεν νοείται η θέση του να μοιράζεσαι συντροφικά ένα πιάτο φαγητό με κάποιον χωρίς να του ζητάς αστυνομική ταυτότητα. Δεν στεριώνει σε ευνομούμενη πολιτεία κάποιοι ταραχοποιοί καταληψίες να δημιουργούν πρόβλημα στους νεοναζί αβανταδόρους του θεόπνευστου κυβερνητικού έργου. Οι κυρίαρχοι έρχονται αντιμέτωποι με την ίδια την οργάνωση ζωής και καθημερινότητας έξω από θεσμικά πλαίσια και εχθρικά απέναντι σ' αυτά, απαλείφοντας διαμεσολάβηση, εμπόρευμα, αλλοτρίωση, ιεραρχία, σεξισμό, ρατσισμό, κάθε μοριακό συστατικό του κόσμου της εξουσίας. Η πολεμική, οι εχθροπραξίες και οι αντιπροτάσεις απέναντι στα ανωτέρω διαπνέονται από την αλληλεγγύη, την αυτοοργάνωση, την αλληλοβοήθεια, την συντροφικότητα, τα μοριακά δηλαδή, συστατικά της λογικής της Αναρχίας.
Η Αναρχία, καθίκια εξουσιαστές, είναι τα μυαλά, οι καρδιές και τα χέρια των ανθρώπων της. Είναι η ανίατη επιδημία που έχει προσβάλλει το άρρωστο τεχνητό σας οικοσύστημα, ο ακάνθινος κισσος που διαβρώνει τα μάρμαρα του λαμπρού ναού που ονομάζεται σύγχρονος πολιτισμός.
Μπάτσοι, δικαστές, δήμαρχοι και τα λοιπά τσιράκια τους, ας βάλουν όλοι καλά στο μυαλό τους ότι οι καταλήψεις μας δεν είναι τα ντουβάρια, οι τοίχοι και τα πορτοπαράθυρα που τσιμεντώθηκαν. Οι καταλήψεις μας είναι αυτά που κυοφορούνται εντός τους και εντός μας. Είναι οι σχέσεις που πλάθουμε μεταξύ μας, είναι οι έρωτες μας, οι τσακωμοί μας, οι συζητήσεις μας, τα όνειρα, οι ραδιουργίες και τα σχέδια μας για ολική ανατροπή, τα τσιτωμένα νέυρα στα καραούλια επαγρυπνώντας για τους μπάσταρδους, οι άνομες συνευρέσεις μας και οι ένοχες συντροφικότητες.
Για όλους τους λόγους του κόσμου κατάληψη
Για όλους τους λόγους του κόσμου πόλεμος ενάντια σε κάθε είδους εξουσία
Για την Αναρχία
Πέρασμα, συλλογικό εγχείρημα λόγου και δράσης
perasma.espiv.net
[Αναδημοσίευση από το site του συλλογικού εγχειρήματος λόγου και δράσης Πέρασμα στην Πάτρα]
ΤΟ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΕΧΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ
ΔΕΝ ΤΣΙΜΕΝΤΩΝΕΤΑΙ ΔΕ ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕ ΜΟΥΣΕΙΑ
Όλοι ξέρουν τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στη πόλη το πρωί της 5ης Αυγούστου. Δεκάδες μπάτσοι όλων των ειδών με τη συνδρομή του Δήμου και της πυροσβεστικής εφόρμησαν σε τρεις καταλήψεις της Πάτρας: στην κατάληψη Ν. Γύζη 33 – αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ, στην κατάληψη Μαραγκοπούλειο και στην κατάληψη Παραρτήματος. Στην επιχείρηση στο Μαραγκοπούλειο συλλαμβάνονται πέντε σύντροφοι-ισσες, στους οποίους και αποδίδονται κατηγορίες για απείθεια, διακεκριμένες φθορές, διατάραξη οικιακής ειρήνης, παράνομη βία, ρευματοκλοπή και οπλοκατοχή. Λίγη ώρα αργότερα προσάγονται άλλοι έντεκα σύντροφοι-ισσες που προσπαθούν να προσεγγίσουν το χώρο. Συνεργεία του δήμου αρχίζουν να σφραγίζουν τους χώρους χτίζοντας στην κυριολεξία τα παράθυρα και τις πόρτες των καταλήψεων, ενώ διμοιρίες ΜΑΤ φυλάνε τους χώρους και προσάγουν «ύποπτα άτομα» μέχρι αργά το μεσημέρι.
Ένα σύνολο από μηχανισμούς του κράτους μπήκε σε λειτουργία προκειμένου να ενορχηστρωθεί και πραγματοποιηθεί αυτή η μετωπική κατασταλτική επίθεση στις καταλήψεις της Πάτρας. Από τα τοπικά media και την πληθώρα δημοσιευμάτων, τις δικαστικές αρχές και την εισαγγελική εντολή μέχρι τα γαυγίσματα του (πρώην δικηγόρου του Καλαμπόκα) χρυσαυγίτη βουλευτή Αρβανίτη, τις ερωτήσεις του Νταβλούρου στη βουλή (γνωστού για τη διαπλοκή του με τα κυκλώματα της νύχτας, τα οποία και χρησιμοποίησε για την καταστολή της πορείας της 9ης Δεκέμβρη 2008), τη συνάντηση του Δημαρά με τον αρχιμπάτσο Κυριακόπουλο και τελικά τις υπογραφές Σιγαλού και Στανίτσα, όλα τα γρανάζια κουρδίστηκαν και πήραν μπρος. Η επιχείρηση αυτή αποτελεί την πιο ειλικρινή δήλωση του καθεστώτος. Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι είναι εσωτερικός εχθρός και πρέπει να παταχθούν.
H επίθεση στις καταλήψεις της Πάτρας είναι μέρος της επίθεσης του κράτους ενάντια στους από κάτω αυτής της κοινωνίας. Το κράτος και οι δομές του διαχειρίζονται έναν καπιταλισμό σε βαθιά ύφεση και κρίση, η συνέχιση του οποίου περνάει πάνω από τη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια των από κάτω. Σε έναν καπιταλισμό που αναδιαρθρώνεται, η υποτίμηση της εργασίας, η διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, το πετσόκομμα των μισθών και συντάξεων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, η καταδίκη εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων στην ανεργία και την ανέχεια πάει χέρι-χέρι με την απόσυρση του κράτους από τον «κοινωνικό» του ρόλο (παροχή δωρεάν υγείας, ασφάλισης, παιδείας).
Ταυτόχρονα, ο κρατικός μηχανισμός αναβαθμίζει την καταστολή εναντίον όσων δεν παράγουν, όσων δεν καταναλώνουν, όσων απλώς περισσεύουν ή όσων μάχονται και αντιστέκονται ενάντια στη λεηλασία της ζωής τους. Από τους μετανάστες, τους άνεργους, τους άστεγους, τους επισφαλείς, τις οροθετικές, τους transexual, μέχρι τους απεργούς, τους κατοίκους των χωριών της Β.Α. Χαλκιδικής, τους αναρχικούς, όλοι αυτοί τίθενται στο κάδρο και το κράτος τους καταστέλλει ως εν δυνάμει και εν ενεργεία εσωτερικό εχθρό ή αντίπαλο της εθνικής προσπάθειας για ανάκαμψη και ανάπτυξη. Η «πολυπόθητη» πολιτική σταθερότητα περνάει μέσα από την επιβολή του νόμου και της τάξης. Αναδιαρθρώνοντας τις δομές του και αναβαθμίζοντας την ισχύ των κατασταλτικών μηχανισμών του, το κράτος προσπαθεί να επιβάλλει το μετασχηματισμό της κοινωνίας σε μια κοινωνία ελέγχου, στην οποία η συναίνεση αποσπάται με τη βία όταν δεν μπορεί να γίνει αυτοβούλως.
Η εκκένωση του Παραρτήματος, της κατάληψης Μαραγκοπούλειο και της κατάληψης Ν. Γύζη 33 – αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ που έρχεται ως συνέχεια των επιθέσεων του κράτους εναντίον των καταλήψεων και των αυτοδιαχειριζόμενων εγχειρημάτων κατάληψη Δέλτα (Θεσσαλονίκη), κατάληψη στην Αφροδίτης 8 (Βέροια), κατάληψη Villa Amalias, Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά, Λέλας Καραγιάννη 37, στέκι ΑΣΟΕΕ, ραδιοζώνες ανατρεπτικής έκφρασης 98 fm, Athens Indymedia (Αθήνα), φανερώνει τη θέληση του κράτους να συνεχίσει –στην επαρχία αυτή τη φορά- την επίθεση εναντίον χώρων που συσπειρώνουν κομμάτια της κοινωνίας που αγωνίζονται ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια στην κρατική καταστολή και διαμεσολάβηση, ενάντια στην προωθούμενη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, ενώ παράλληλα οξύνουν τις κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις. Κομμάτια που απορρίπτουν τις ιεραρχικές – εξουσιαστικές λογικές και συμπεριφορές καθώς και την ομογενοποιημένη και εμπορευματοποιημένη κουλτούρα.
Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που έχουν επιβάλλει οι κυρίαρχοι ορίζει πως χώροι που συμπυκνώνουν τέτοια κοινωνικά και πολιτικά νοήματα, όπως είναι οι εκκενωμένες μέχρι στιγμής καταλήψεις της Πάτρας , χώροι στους οποίους άνθρωποι με διαφορετικές πολλές φορές αφετηρίες γνωρίζονται, επικοινωνούν, διαφωνούν, αλληλεπιδρούν, συνδιαμορφώνουν, μαθαίνουν να συνυπάρχουν, δεν είναι ανεκτοί. Σ’ αυτούς τους χώρους αναπτύσσονται σχέσεις που βασίζονται στον αλληλοσεβασμό, την αλληλοβοήθεια, την ισότητα, την αλληλεγγύη, την κοινοκτημοσύνη, εφόσον τίποτα δεν ανήκει στον καθένα ξεχωριστά αλλά όλα διαχειρίζονται από κοινού. Και γι’ αυτό είναι επικίνδυνοι για το κράτος και τα αφεντικά. Είναι επικίνδυνοι, γιατί είναι μπολιασμένοι με την αμφισβήτηση, την ανυπακοή, την αντίσταση. Είναι μπολιασμένοι με σχέσεις ισότιμες και δομές οριζόντιες, αυτοοργανωμένες και αδιαμεσολάβητες.
Λίγα λόγια για τις καταλήψεις Ν. Γύζη 33 – αυτοδιαχειριζόμενο στέκι ΤΕΙ και κατάληψη Μαραγκοπούλειο.
Η κατάληψη στο Τ.Ε.Ι. ξεκίνησε τους πρώτους μήνες του 2009 και στεγάζει μεταξύ άλλων την αυτοοργανωμένη συλλογικότητα «Σαμποτέρ» και το αυτοδιαχειριζόμενο στούντιο της συλλογικότητας Τέχνασμα. Μια κατάληψη που οι ομάδες και τα άτομα που συμμετέχουν εκεί έχουν πλήθος παρεμβάσεων στο χώρο του Τ.Ε.Ι. καθώς και στη γύρω περιοχή, λειτουργούν αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο, κινηματικό αρχείο, δανειστική βιβλιοθήκη και έχουν ασχοληθεί με ζητήματα γύρω από την αλληλεγγύη στους μετανάστες, τον αντιφασισμό, την αυτοοργανωμένη μουσική σκηνή, την αλληλεγγύη στις καταλήψεις και πολλά άλλα. Στα τέσσερα χρόνια της λειτουργίας του έχει φιλοξενήσει αυτοοργανωμένες συναυλίες και εκδηλώσεις. Επίσης εκκενώθηκε το διπλανό κτίριο (Ν. Γύζη 31), το οποίο αποτελούσε κατάληψη στέγης και τη διαχειριζόταν το δίκτυο εργατικής αλληλοβοήθειας και κινηματικών υποδομών.
Η κατάληψη Μαραγκοπούλειο από τον Οκτώβρη του 2010 στεγάζει τις ανάγκες του συλλογικού εγχειρήματος λόγου και δράσης «Πέρασμα». Είναι μια αναρχική κατάληψη στο κέντρο της πόλης που φιλοξενεί εκτενές κινηματικό αρχείο, δανειστική βιβλιοθήκη, βιβλιοπωλείο κινηματικών εκδόσεων και αυτοοργανωμένων έντυπων εγχειρημάτων, χαριστικό παζάρι και αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο. Στα περίπου τρία χρόνια λειτουργίας της, και ενώ αυτή είναι η δεύτερη εκκένωση που μετράει, έχει οργανώσει πλήθος εκδηλώσεων με θεματικές γύρω από ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών και ταξικών αγώνων: από τους αγώνες των φυλακισμένων και των πολιτικών κρατούμενων μέχρι των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής και του κινήματος ΝοΤΑV στην Ιταλία, προβολές και συλλογικές κουζίνες. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο λόγω της χωροταξικής του θέσης κοντά στα γραφεία της χρυσής αυγής έχει αποτελέσει στόχο κρατικών και παρακρατικών επιθέσεων με δυναμικές κινηματικές απαντήσεις.
Το να περιγράψεις σε ένα τυπικό «ιστορικό» το ρόλο που έχει παίξει το παράρτημα στους κοινωνικούς αγώνες της Πάτρας τα τελευταία 40 χρόνια είναι αδύνατο. Οι αγώνες δεν περιγράφονται με τίτλους ούτε με κεφάλαια σε κάποιο ιστορικό βιβλίο. Υπάρχουν στις εξιστορήσεις του κάθε αγωνιστή ξεχωριστά αλλά και στα κοινά σημεία των διηγήσεων, κρύβονται πίσω από τα βλέμματα κατανόησης και τους μορφασμούς όσων συναντήθηκαν έστω και για λίγο στο αμφιθέατρο σε κάποια στιγμή αγώνα, στα δεκάδες συνθήματα που έχουν γραφτεί στους τοίχους του εδώ και δεκαετίες και υπάρχουν μέχρι και σήμερα, στα εκατοντάδες πολιτικά κείμενα και αφίσες που έχουν τυπωθεί όλα αυτά τα χρόνια και καταλήγουν στο «Συγκέντρωση-Πορεία στο Παράρτημα», υπάρχουν στη συλλογική μνήμη όλων μας που δραστηριοποιηθήκαμε μέσα σ’ αυτό.
Το Παράρτημα όποια χρήση και να είχε έως σήμερα –από πανεπιστημιακό κτήριο και αμφιθέατρο μέχρι γραφεία της ΕΛΜΕ, από κατεστραμμένο γιαπί μέχρι κατάληψη- είναι ποτισμένο με την αγωνία, το αίμα, τον ιδρώτα, την ελπίδα και την αξιοπρέπεια όλων αυτών που μέσα σε αυτά τα 40 χρόνια της ιστορίας του επέλεξαν να προτάξουν την αντίσταση και την μαχητικότητα έναντι στην ύπνωση και τη μιζέρια της ήσυχης και βολεμένης ζωούλας μέσα σε ένα σύστημα βίαιο και καταστροφικό.
Οι αγώνες που κλείνονται σε μουσεία και συμπυκνώνονται σε μνημεία και τιμητικές πλακέτες μετατρέπονται σε κουφάρια, σε λείψανα. Όλοι εμείς που λειτουργούμε σε αυτόν τον χώρο έχουμε τη βαθιά αντίληψη ότι ο αγώνας για ζωή και ελευθερία δεν τελειώνει ποτέ. Είναι διαρκής και δημιουργικός. Έχει χρέος να βρίσκει καινούριες μορφές και να γεννάει νέες αντιλήψεις. Να χρησιμοποιεί τους αγώνες του χθες για να κάνει πιο αποτελεσματικούς τους αγώνες του αύριο. Το Παράρτημα το χρησιμοποιούμε με τον μόνο τρόπο που μπορεί να τιμά την ιστορία του: σαν ζωντανό κύτταρο του ευρύτερου ανατρεπτικού κινήματος.
Όσο κι αν κράτος, media και λοιποί σοφοί καλοθελητές μνηστήρες προσπαθούν τόσα χρόνια να μας αποδώσουν όποια πιθανή και απίθανη κατηγορία τους περνούσε απ’ το κεφάλι (ό,τι τους βολεύει κάθε φορά), η πραγματικότητα ξεπηδάει από το σύνολο των κινηματικών γεγονότων, των αυτοοργανωμένων δράσεων, εκδηλώσεων και εγχειρημάτων που ο χώρος αυτός έχει στεγάσει ή φιλοξενήσει.
Είναι το σημείο αναφοράς για τους ακηδεμόνευτους ταξικούς και κοινωνικούς αγώνες και την αυτοοργανωμένη δημιουργία και έκφραση στην πόλη της Πάτρας. Από συνελεύσεις και πρωτοβουλίες που έχουν προκύψει γύρω από έναν αγώνα μέχρι την κοινότητα των οδοφραγμάτων το Δεκέμβρη του ‘08 με τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από μπάτσο στα Εξάρχεια , το Παράρτημα αποτελεί πολιτική στέγη για όποιον και όποια αποφασίζει να εγκαταλείψει τη βολή και τη θαλπωρή του σπιτιού του, να αντισταθεί και να συνταχτεί μ’ έναν αυτοοργανωμένο αγώνα, με ισότιμες και αντιεραρχικές διαδικασίες, υπεράνω κομματικών γραμμών. Από δω προέκυψαν κινήσεις και δράσεις όπως για την αλληλεγγύη στους 300 μετανάστες – απεργούς πείνας το 2011, πρωτοβουλία για την άρνηση στράτευσης, ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών, ενάντια στην επιχείρηση «Ξένιος Δίας», πρωτοβουλίες αλληλεγγύης σε πολιτικούς κρατούμενους ή συλληφθέντες του κοινωνικού ταξικού πολέμου, εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους απεργούς της Χαλυβουργίας, η πρωτοβουλία των απογραφέων και τομεαρχών, δράσεις και εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον αγώνα των κατοίκων της ΒΑ Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία χρυσού, αποτέλεσε το κέντρο του κύματος αλληλεγγύης στις καταλήψεις και πολλές πολλές άλλες.
Παράλληλα το Παράρτημα φιλοξενεί πλήθος πολιτιστικών δράσεων όπως συναυλίες με μπάντες από την αντιεμπορική σκηνή από όλο τον κόσμο, θεματικά πάρτυ, θεατρικές παραστάσεις, παραστάσεις κουκλοθέατρου, προβολές ταινιών και ντοκυμαντέρ. Πάμπολλες είναι και οι ομάδες αυτομόρφωσης που κατά καιρούς έχουν συσταθεί∙ από την εκμάθηση ξένων γλωσσών, των προγραμμάτων σχεδιασμού και τα αντιμαθήματα φωτογραφίας ως τις τεχνικές αυτοάμυνας, οι ομάδες αυτές αλληλεπιδρούν μοιράζοντας γνώση και τεχνογνωσία. Επίσης στο Παράρτημα φιλοξενούνταν πλήθος υποδομών. Αναφερόμαστε ειδικά στο Ράδιο Κατάληψη, τον αυτοοργανωμένο ραδιοφωνικό σταθμό που συστήθηκε το Δεκέμβρη του 2008 για να καλύψει τις ανάγκες του κινήματος για την επικοινώνηση του λόγου του, το φωτοτυπικό μηχάνημα, ο εξοπλισμός για τις προβολές, το κινηματικό αρχείο, ο χώρος και η βιβλιοθήκη του σχολείου μεταναστών, ποδηλατικό συνεργείο, μαθητικό studio μουσικής, πίστες για skate και bmx, αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο και μπαρ.
Όσον αφορά τώρα την οργάνωση της καθημερινότητας στο χώρο και την λειτουργικότητά του, το πλήθος των ομάδων, συλλογικοτήτων και ατόμων που δρουν σ’ αυτόν, απαρτίζουν τη διαχειριστική συνέλευση αυτού, η οποία είναι ανοιχτή και δημόσια ανακοινωμένη (μέχρι πρότινος κάθε πρώτη Δευτέρα του μήνα στις 7μμ). Συμμετέχουν πολιτικές ομάδες, ανοιχτές συνελεύσεις (γύρω από ζητήματα όπως το εργασιακό , το μεταναστευτικό, το αντιφασιστικό), αυτόνομα φοιτητικά σχήματα, το σχολείο μεταναστών και τσιγγανόπαιδων, οι ποδηλάτες -ισσες Πάτρας, η ομάδα κουκλοθεάτρου, πολιτιστικές- συναυλιακές ομάδες, ομάδες καφενείου και μπαρ, ομάδες έκφρασης, ακροβατικών κ.ά.
Όλα αυτά στεγάζει το Παράρτημα και μπορεί να στεγάσει άλλα τόσα. Η πόρτα του Παραρτήματος ήταν πάντα ανοιχτή για όποιον ήθελε να εκφραστεί εκτός και αν ήταν ρατσιστής, φασίστας, μπάτσος, σεξιστής, κερδοσκόπος, δημοσιογράφος ή ρουφιάνος.
Όλα τα παραπάνω απειλούν τα σχέδιά τους. Για αυτό και καταφεύγουν σε μια τόσο θεαματική επιχείρηση. Ελπίζουν ότι εκκενώνοντας τους χώρους μας, θα αποσυρθούμε από τον αγώνα, απ’ τους δρόμους και τις γειτονιές, θα επιβάλλουν την κινηματική σιωπή, νομίζουν ότι μπορούν να πλήξουν την απήχηση που έχει ο τρόπος διαχείρισης της καθημερινότητάς μας μέσα στις καταλήψεις, ότι μπορούν να διαρρήξουν τη συλλογικοποίηση των αναγκών, των επιθυμιών και των αρνήσεών μας.
Οι καταλήψεις και οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι δεν είναι τα ντουβάρια, όσο κι αν αυτά τα ντουβάρια, τα γνωρίζουμε όπως την παλάμη του χεριού μας. Εμείς τα συντηρήσαμε τόσα χρόνια…
Όσο για τις συκοφαντικές δηλώσεις του αντιδημάρχου Σιγαλού σχετικά με τις υποτιθέμενες τεράστιες ζημιές στο χώρο, ας ψάξει, αφού ο ίδιος δεν έχει ιδέα, τους υπεύθυνους στους προκατόχους του, με πρώτο και καλύτερο τον Δεμαρτίνο, ο οποίος είχε αναλάβει τα έργα ανάπλασης στο Παράρτημα στα τέλη του 1990.
Ας βάλουμε λοιπόν κάποια πράγματα στη θέση τους.
Οι εργασίες διαμόρφωσης του χώρου, η ανακατασκευή και η συντήρησή του έγιναν από το 2000 έως το 2013 από εμάς.
Ο χώρος όταν μπήκαμε ήταν στο μεγαλύτερο κομμάτι του γεμάτος μπάζα, είχε εργαλεία, μηχανή μωσαϊκού, φιάλες οξυγόνου, μπετονιέρα, τα οποία (εκτός από τη μηχανή μωσαϊκού η οποία υπάρχει ακόμα) είτε τα πήραν οι ιδιοκτήτες τους είτε εκλάπησαν μιας και το Παράρτημα δεν είχε πόρτα (την πόρτα τη βάλαμε εμείς). Ο χώρος από το 1999 μέχρι και το 2002 ήταν γιαπί.
Τα υλικά που υπήρχαν ήταν μόνο ρετάλια εγκαταστάσεων από τον εγκατεστημένο σκελετό εξαερισμού, των ηλεκτρολογικών καλωδίων και των υδραυλικών εγκαταστάσεων. Από τον εξοπλισμό μόνο ο κεντρικός αγωγός εξαερισμού υπήρχε. Το 2008 σε ξεμπάζωμα του θεωρείου ανακαλύψαμε τα τιμολόγια της ντροπής με το ποσό των 500.000.000 δρχ σε υλικά που ποτέ δεν ήρθαν στο χώρο: κλιματισμός, τουαλέτες, εξοπλισμός προβολής, σκηνή με φωτισμό, αμφιθέατρο με επένδυση ακουστικής στους τοίχους, ηλεκτρολογικούς πίνακες ολοκληρωμένους. Απορούμε μήπως ξέρουν κάτι παραπάνω οι υπεύθυνοι του δήμου που λένε για τα έδρανα. Μάλλον έχουν αυτοί τα τιμολόγια. Τα έδρανα λείπουν από το 1999. Ο μισός φωτισμός και τα σοβατίσματα στα τιμολόγια επίσης φαινόταν ότι είχαν ολοκληρωθεί, πράγμα που ουδέποτε συνέβη. Οι τουαλέτες, ο ηλεκτροφωτισμός, τα υδραυλικά, οι αποχετεύσεις, το βάψιμο, οι σταθερές κατασκευές, το συνεχές ξεμπάζωμα έγινε από το πλήθος του κόσμου που όλα αυτά τα χρόνια πέρασε, έμεινε ή έφυγε, και με λεφτά από την τσέπη του.
Τα τζάμια της πρόσοψης του Παραρτήματος σπάστηκαν από θρασύδειλους φασίστες ξημερώματα πριν από ένα περίπου χρόνο στις 19/5/2012. Αυτές οι ζημιές βέβαια τότε δε σόκαραν τους αντιδημάρχους και λοιπούς παρατρεχάμενους…
Όταν το επάγγελμα του χτίστη, του οδηγού φορτηγού, του καθαριστή, του σιδερά γίνεται ο τάφος κάποιων άλλων οφείλει να καταλάβει ότι εκείνη τη στιγμή φτιάχνει τον τάφο της ίδιας του της τάξης και όχι ότι απλά κάνει τη δουλειά του. Οι εργάτες του δήμου που εργάστηκαν για το σφράγισμα των καταλήψεων οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι με τα μεροκάματά που έκαναν συντέλεσαν στον αποκλεισμό του κόσμου του αγώνα από τους φυσικούς του χώρους. Ας αναλογιστούν το ρόλο που έπαιξαν και μπορεί να παίξουν.
Όσο για την περιβόητη αξιοποίηση του χώρου, από τις πρώτες κιόλας μέρες πολλών ειδών κοράκια, που εποφθαλμιούν εδώ και χρόνια το κτίριο, έσπευσαν να κάνουν τις προτάσεις τους. Από συνεδριακό κέντρο μέχρι εμπορικό κέντρο και από μουσείο μέχρι στέγη πολιτιστικών συλλόγων του δήμου, όλες οι προτάσεις αποσκοπούν στη δημιουργία μιας εμποροπανήγυρης είτε με σκοπό το κέρδος είτε στην καπηλεία του χώρου για μικροπολιτικά συμφέροντα. Στην πραγματικότητα όμως όλο αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια της εξουσίας να απονοηματοδοτήσει και να αφομοιώσει τον αγωνιστικό και πολιτιστικό χαρακτήρα αυτού του χώρου. Θέλουν να πάρουν έναν χώρο που λειτουργεί αντιθεσμικά, αντιεμπορευματικά και αυτοοργανωμένα, όπου κόσμος συλλογικά και ισότιμα παίρνει τη ζωή του στα χέρια του και αγωνίζεται και να εγκαθιδρύσουν στη θέση του ένα θεσμικά διαμεσολαβημένο στείρο έκτρωμα. Ο χώρος αυτός προτάσσει τον αγώνα και την αυτοέκφραση σαν στοιχείο της καθημερινότητάς μας και αυτό δεν μπορεί να αντικατασταθεί με πολιτιστικά γκαλά, συνέδρια και μουσεία.
Οι καταλήψεις δεν αποτελούν ούτε αυτοσκοπό, ούτε κάποιο φετίχ. Είναι πρόταση και πρόταγμα. Αποτελούνται και διαρθρώνονται από τις ανάγκες, τις αντιλήψεις, τις σχέσεις και τους στόχους των ατόμων που δραστηριοποιούνται στους χώρους αυτούς. Έχουν στόχο να καταρρίψουν στην πράξη όλα αυτά που θεωρούνται αυτονόητα αλλά δεν είναι τίποτα άλλο από επίπλαστες, φορεμένες και εσωτερικευμένες προσταγές. Ο εκβιασμός του ενοικίου, ο προκαθορισμένος καταμερισμός των ωρών της ημέρας, ο καταναλωτισμός, ο διαχωρισμός των ανθρώπων σε ανώτερους – κατώτερους με διάφορα κριτήρια, η εθνική – πατριωτική συνείδηση, η αντίληψη του κράτους και των θεσμών του σαν συνεκτικό δεσμό της κοινωνίας, ο προκαθορισμένος τόπος και τρόπος διασκέδασης, ο ατομισμός και η αποξένωση αμφισβητούνται στην πράξη. Φυσικά δεν αποτελούν μαγική λύση αλλά ένα μόνιμο πεδίο πειραματισμού, προβληματισμού και δημιουργίας πάνω σε μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας.
Το Παράρτημα, πάντα, ως κεντρικός χώρος τόσο αρχιτεκτονικά, πολεοδομικά άλλα και ιστορικά – πολιτικά αποτελεί σημείο αναφοράς στην Πάτρα. Σημείο συνάντησης, αμφισβήτησης, ενημέρωσης, συγκέντρωσης, ανατροπής. Όποτε χρειάστηκε λειτούργησε ως εστία έντονης κοινωνικής και πολιτικής δραστηριότητας και αυτό το ξέρουν μέχρι και οι πέτρες.
Πάνω του γεννήθηκαν, άνθισαν και παρήλθαν οι αγώνες των τελευταίων δεκαετιών.
Τα ριζώματα αυτά είναι και κάποιες από τις μικρές ή μεγάλες ιστορίες της πόλης μας. Είναι στην κουλτούρα μας γιατί καταφέραμε, έστω και λίγο αλλά ανεκτίμητα, να συμβάλλουμε και εμείς με τη σειρά μας δημιουργώντας γεγονότα και συμμετέχοντας στον αγώνα, προσπαθώντας να καλύψουμε τις ανάγκες της εποχής μας.
Τιποτα δεν τελείωσε. Όλα συνεχίζονται…
ΤΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΟΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Κατάληψη Παραρτήματος
[Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης παραρτήματος στην Πάτρα]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Την 38η μέρα της απεργίας πείνας του αναρχικού Κώστα Σακκά συνεδρίασε το συμβούλιο εφετών και αποφάσισε την υπό (ασφυκτικούς) όρους αποφυλάκισή του. Συγκεκριμένα:
- Επιβάλλεται απαγόρευση εξόδου από τη χώρα.
- Κάθε Δευτέρα καλείται να εμφανίζεται στο Α.Τ. της περιοχής του.
- Θα πρέπει να διαμένει στο σπίτι που έχει δηλώσει.
- Δεν επιτρέπεται να ταξιδέψει εκτός του νομού Αττικής.
- Δεν πρέπει να έχει επαφή με τους συγκατηγορούμενους για την υπόθεση της «Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς».
- Για την αποφυλάκισή του καλείται να καταβάλει χρηματική εγγύηση 30.000 ευρώ.
Καταρχήν έχει σημασία να τονιστεί ότι για τον κρατούμενο που απελευθερώνεται ή τον υπόδικο που του επιβάλλονται περιοριστικοί όροι, οι όροι αυτοί είναι σημαντικότεροι από τη χρηματική εγγύηση αφού καθορίζουν τους περιορισμούς στους οποίους υπόκεινται όλες οι λειτουργίες του. Η καθημερινότητα του συντρόφου τώρα που αποφυλακίστηκε θα είναι περικυκλωμένη από αόρατα τείχη απαγορεύσεων. Κατόπιν έρχεται η καταβολή της υπέρογκης χρηματικής εγγύησης, σε αντιστοιχία με πολλές περιπτώσεις των τελευταίων ετών, σε μια προσπάθεια οικονομικής εξόντωσης, ακόμα και αδυναμίας καταβολής των δυσθεώρητων εγγυήσεων κάποια στιγμή, τόσο των υπόδικων και φυλακισμένων όσο και του κινήματος αλληλεγγύης.
Είναι συνεπώς απαραίτητη η άμεση έναρξη μιας πανελλαδικής καμπάνιας οικονομικής ενίσχυσης για την κάλυψη του ποσού. Με τρόπους που να αντιστοιχούν σε αυτό που είμαστε και στα χαρακτηριστικά μας. Όχι με αλλότριους τρόπους, που μας ενσωματώνουν και μας χωνεύουν στις φωλιές του θεάματος, στις καταναλωτικές-ανταλλακτικές λογικές για "καλό σκοπό", στα ακραία καταφύγια της συστημικής πραγματικότητας. Όπως δε δεχόμαστε επ' ουδενί χρήματα από κόμματα και θεσμούς, η ίδια αρνητική λογική θα έπρεπε να μας διέπει και για τις συναυλίες οικονομικής ενίσχυσης με ευαίσθητους καλλιτέχνες του εναλλακτικού (underground) ή έντεχνου καλλιτεχνικού στερεώματος. Επίσης, καλό θα ήταν να γίνει αντιληπτό ότι κάποιες συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, πέραν των προθέσεων τους, υποκαθιστούν και εν τέλει αδρανοποιούν τα αντανακλαστικά, τη διάθεση και την προσπάθεια για πανελλαδική κινηματική συγκέντρωση του ποσού.
Η αναρχία δεν είναι μόνο σύγκρουση με την αστυνομία, τους δικαστές, τους εισαγγελείς, τα κόμματα, τις οικονομικές δομές. Είναι μια συνολική επιθετική αντίληψη στον πολιτισμό της εξουσίας, της εκμετάλλευσης, της αλλοτρίωσης, της ιεραρχίας, των διακρίσεων (εθνικών, θρησκευτικών, ρατσιστικών, σεξιστικών), των εμπορευματικών σχέσεων, του θεάματος. Ένα συνολικό σύστημα αξιών που ως υπόστρωμα καθορίζει την ατομική και συλλογική μας στάση και όλες μας τις επιλογές σε όλα τα πεδία της καθημερινής ζωής και του αγώνα.
Στο κομμάτι των κινήσεων αλληλεγγύης, έχει σημασία να επισημανθεί ότι τις τελευταίες μέρες της απεργίας πείνας στον αθηναϊκό χώρο υπήρξε ένα μούδιασμα ως προς τη διοργάνωση ενός μεγάλου κινηματικού γεγονότος στην κατεύθυνση της κλιμάκωσης των κινήσεων αλληλεγγύης, όπως η διαδήλωση στις 29 Ιούνη και η μοτοπορεία και συγκέντρωση στο νοσοκομείο στις 5 Ιούλη. Επικράτησε ένα είδος αναμονής για την απόφαση, τη στιγμή που οι κινήσεις σε διάφορες επαρχιακές πόλεις κλιμακώνονταν και παράλληλα όλοι οι θεσμοί (κόμματα, media κλπ) διατάσσονταν για τη θετική απόφαση, διαμορφώνοντας και τα σχετικά περιθώρια για την ακροδεξιά κυβέρνηση Σαμαρά. Επίσης, ο μονοσήμαντος θεσμικός λόγος για την "αντισυνταγματικότητα" της παρατεινόμενης προφυλάκισης του Κώστα Σακκά διεκδίκησε την πρωτοκαθεδρία σε σχέση με τα δικά μας ευρύτερα περιεχόμενα, που αναγνωρίζαμε και αποδίδαμε στις συγκεκριμένες κρατικές μεθοδεύσεις (ένα άτυπο ιδιώνυμο κατά των αναρχικών τα τελευταία χρόνια με βαριά κατηγορητήρια και καταδίκες, σειρά διώξεων και προφυλακίσεων με αξιοποίηση της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς ως οργάνωση-ομπρέλα, κατάσταση εξαίρεσης για τους "άνομους" -όπως επίσης για τις οροθετικές, τους μετανάστες, τους τοξικοεξαρτημένους- μέσα από την επιβολή ενός καθεστώτος μόνιμης έκτακτης ανάγκης κλπ).
Ως παρακαταθήκη για το μέλλον έχει σημασία να γίνει αντιληπτό ότι η επικράτηση του θεσμικού-ρεφορμιστικού λόγου και τα "κενά" στη δράση διευκολύνουν την καταχώρηση στην κοινωνική συνείδηση και μνήμη της απελευθέρωσης ενός απεργού πείνας ως αποτέλεσμα των θεσμικών διεργασιών και όχι της ίδιας της απεργίας πείνας και του ακηδεμόνευτου κινήματος αλληλεγγύης, που και στην περίπτωση του Κώστα Σακκά υπήρξε ογκώδες, πανελλαδικό και πολύμορφο. Πέρα πάντως από τις όποιες αδυναμίες ή παραλείψεις, είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο Κώστας Σακκάς είναι σήμερα ελεύθερος (έστω και με ασφυκτικούς περιοριστικούς όρους) λόγω της αποφασιστικότητάς του και του τεράστιου ριζοσπαστικού κινήματος αλληλεγγύης που τον αγκάλιασε, φτιάχνοντας ένα ανθρώπινο αγωνιστικό φράγμα απέναντι στο κράτος.
Λευτεριά στους φυλακισμένους αγωνιστές
Λευτεριά σε όσους είναι στα κελιά
Λευτεριά σε όλους και όλες μας
[Αναδημοσίευση από το blog του Ρεσάλτο]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
[Συνοδευτικό κείμενο της συμμετοχής μας στην αντιφασιστική συναυλία που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 22/06 στον Πευκώνα Αγ. Αναργύρων.]
1
Ζούμε σε δίσεκτους καιρούς. Σε καιρούς που τρέφονται από τη σύγχυση ενώ πρεσβεύουν ανεπιτήδευτη απλοϊκότητα. Μέσα από μια βίαιη πολιτισμική απαίτηση «λέξεις και πράξεις» γίνονται θύματα της ανελέητης ανάγκης για «αλλαγή». Αλλαγή στις έννοιες των λέξεων, αλλαγή στην ερμηνεία και την κατανόηση των πράξεων. Κι ο φασισμός γίνεται τετριμμένος, γίνεται μια κοινωνική συνήθεια μαζί με όλες τις συμπαρομαρτούντες του έννοιες αλλά και με το ξεχείλωμά του σε τέτοιο βαθμό ώστε να αμβλύνεται η επικίνδυνη δυναμική του. Λέξεις όπως «στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών» γλιστράνε στο καθημερινό λεξιλόγιο σα βασικές κοινοτοπίες συνοδευόμενες από ένα πλειοδοτικό μισάνθρωπο χαμόγελο. Πράξεις όπως οι πορείες και οι διαδηλώσεις μετατρέπονται σε «φασισμό» που κλείνει τους δρόμους.
2
Έχει γίνει αντιληπτό ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ένα ιδιότυπο φαινόμενο και κάποιους φυσικούς του φορείς, με κάποιους γραφικούς καραφλούς και λάτρεις των περιορισμένων διανοητικών οριζόντων. Έχουμε να κάνουμε με ένα κοινωνικό φαινόμενο που έχει ήδη θεσμοποιήσει την κοινωνική του διάχυση χωρίς να υποστείλει ούτε στο ελάχιστο τα μισανθρωπικά του χαρακτηριστικά. Οι μηχανισμοί κοινωνικής διάχυσης του φασισμού δεν είναι ούτε τυχαίοι, ούτε αφελείς, ούτε διακριτά εκτεθειμένοι στη θέσμιση της καθημερινότητας. Ο φασισμός πρέπει να γίνεται διακριτός σε κάθε κύτταρο της νοητικής συγκρότησης, σε κάθε μόριο της καθημερινής υλικότητας, να διαχωρίζεται, να στήνεται απέναντι στη συνείδησή μας και να εκτελείται πάραυτα. Πρόκειται για μια διαρκή και σε επαγρύπνηση διαδικασία που δεν υπόκειται σε απλές εφαρμογές κλειστών θεωριών και ιδεολογικών συνταγών. Σε αυτούς τους δίσεκτούς καιρούς είναι καθήκον μας να εκτρέψουμε παντελώς τη λεωφόρο του Αυτονόητου.
3
Στο πλαίσιο αυτού του καθήκοντος και σε ό,τι μας αφορά, ως εγχείρημα που επιδιώκει την «πολιτικοποίηση της τέχνης», πρέπει να γίνει κατανοητός με σαφήνεια ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την ριζοσπαστικοποίηση της πράξης μας σε δυναμική αντίθεση τόσο με την «αισθητική του φασισμού» όσο και την αγαστή του σχέση με την κυρίαρχη «καπιταλιστική διαχείριση της τέχνης». Τα εισαγωγικά στις φράσεις σημαίνουν ότι πρόκειται ακριβώς για τα πεδία της απαιτούμενης επεξήγησης.
4
Από τις αρχές του 20ου αιώνα ήταν αδιαμφισβήτητη η παρακμή της τέχνης του αστικού πολιτισμού, η οποία είχε σαρωθεί από τον κυνισμό της εμπορευματικής επικυριαρχίας, από την επέλαση της μαζικής κουλτούρας, του θετικισμού και του τεχνολογιοκεντρισμού. Οι κινήσεις των ντανταϊστών και των σουρεαλιστών δεν ήταν παρά κινήσεις ριζοσπαστικής αποκατάστασης της όποιας αυθεντικότητας στην ανθρώπινη δημιουργικότητα που, όμως, χάθηκαν μέσα στη γραφικότητα ως μποέμ πλευρά της κυρίαρχης αστικής προσέγγισης. Αλλά απέναντι στην «πολιτικοποίηση της τέχνης» που επιχειρήθηκε από τις αισθητικές πρωτοπορίες του μεσοπολέμου αντιπαρατάχθηκε η «αισθητικοποίηση της πολιτικής» από μεριάς του φασισμού. Κέντρο του έργου γίνεται ο ηγέτης και οι υπήκοοι βλέπουν τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια (χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ταινία «Δύναμη της Θέλησης» της Λένι Ρίφενσταλ). Το αισθητικό αποτέλεσμα αποκτά ένα είδος αυτονομίας της μορφής ώστε η φετιχοποίησή της να αποκρύπτει το ουσιαστικό περιεχόμενο. Η αισθητική μορφή γίνεται αυτοσκοπός. Αυτή η «αισθητικοποίηση», ωστόσο, δεν συγγενεύει μόνο με τον φασισμό αλλά ως ευρύτερη έννοια έρχεται να ερμηνεύσει την εμπορευματική αγορά της «τέχνης». Η «τέχνη για την τέχνη» μπορεί να είχε άλλα κίνητρα όταν δημιουργήθηκε ως αναχωματική τάση στα μηχανικά αναπαραγωγικά εργαλεία του καπιταλισμού (να κρατήσει μακριά την «τέχνη» από την βιομηχανοποίησή της) αλλά χωνεύτηκε από έναν «μεταμοντερνισμό» της εκθεσιακής αγοράς και της ισοπεδωτικής μαζικής κουλτούρας. Η σχέση φασισμού και καπιταλισμού αναγνωρίζεται με σαφήνεια στον διαχωρισμό μορφής και περιεχομένου και την φετιχοποίηση της μορφής.
5
Η δική μας απόπειρα «πολιτικοποίησης της τέχνης» διεκδικεί την αδιάσπαστη ενότητα μορφής και περιεχομένου, αναδιατάσσει και αυτοδιαχειρίζεται τους όρους παραγωγής του έργου καθώς και των κοινωνικών του χρήσεων. Αυτή η «πολιτικοποίηση της τέχνης» δεν αφορά μια στρατευμένη τέχνη που εξυπηρετεί κομματικές παραγγελιές, δεν εργαλειοποιεί μορφή και περιεχόμενο σύμφωνα με τις ανάγκες μιας κεντρικής πολιτικής στρατηγικής, δεν είναι υπηρέτρια κανενός επιτελείου και καμίας ιδεολογίας. Δεν πρόκειται για μια απλώς ανταγωνιστική σχέση προς το Υπάρχον. Δεν αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας αποκλείοντας τα εξουσιαστικά χαρακτηριστικά. Δημιουργούμε ένα καινούργιο τοπίο συναντήσεων, ανασυγκρότησης λόγου και πράξης χωρίς να υποστέλλουμε στο παραμικρό την αποφασιστικότητά μας να καταστρέψουμε ότι παράγει εκμετάλλευση και καταπίεση. Η καταστροφή δεν είναι αυτοπραγμάτωση (η καταστροφή της μορφής του Υπάρχοντος, δηλαδή μια ενδεχόμενη επαναφορά από το παράθυρο της «αισθητικοποίησης» που βγάλαμε από την πόρτα) αλλά επακόλουθο της υπεράσπισης των περιεχομένων που πρεσβεύουμε. Σε αυτήν την προσπάθεια είμαστε απολύτως εκτεθειμένοι. Κι αυτή μας η έκθεση δεν έχει να κάνει με τον ξορκισμό της καταστολής αλλά με την έγκληση κάθε ριζοσπαστικής κριτικής.
Πευκώνας Αγ. Αναργύρων, 22/6/2013
Ζωή Τάχα
(Για να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή .pdf πατήστε εδώ)
[Αναδημοσίευση από το site της Ζωής Τάχα]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
[Αναδημοσίευση από το site της κατάληψης Σινιάλο]
Η ΕΡΤ δεν είναι τίποτε άλλο από ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους, δηλαδή ένας θεσμός της άρχουσας τάξης. Στο μηχανισμό αυτό συμπυκνώνονται πολλά κυριαρχικά σημαίνοντα και σημαινόμενα. Δεν πρόκειται απλώς για έναν φορέα του κυρίαρχου λόγου αλλά, επιπλέον, για ένα ΜΕΣΟ διαμόρφωσης κοινωνικής συνείδησης που -διάγοντας την Κοινωνία του Θεάματος- ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ: ένας μηχανισμός παραγωγής φαινομενικότητας που εκπέμπει ιδεολογία χωρίς να υπάρχει καμία δυνατότητα ανοιχτής κοινωνικής διαδραστικής σχέσης. Φυσικά, στο βαθμό που μιλάμε για θεσμό –ακόμη και περίφρακτο μέσα στο ιδεολογικό πλαίσιο της κυρίαρχης τάξης- υπάρχουν και αντιφάσεις οι οποίες θα προβάλλονται… αλλά πάντα σε ένα πλέγμα ενδοκυριαρχικών ανταγωνισμών και των αντίστοιχων διευθετήσεών τους.
Ως εκ τούτων, είναι τουλάχιστον αφελής κάθε προσδοκία –όχι, απλώς, από μια καπιταλιστική μηχανή αλλά- από έναν «καθ’ εαυτόν και δι’ εαυτόν» ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους να εκπέμψει μηνύματα «αλληλεγγύης», «αντίστασης» και «ανατροπής» μέσα από το θεσμικό του πλαίσιο. Είναι γεγονός, ωστόσο, ότι το κράτος υπάρχει γιατί αντλεί νομιμότητα από την αναγκαιότητα διαχείρισης κάθε έννοιας του Δημόσιου. Το πεδίο σύγκρουσης, στο προκείμενο, εντοπίζεται στο «δημόσιο χαρακτήρα» της ΕΡΤ, καθώς πυροδοτείται εκατέρωθεν η αμφισημία μεταξύ Κρατικού και Δημόσιου, με την κοινωνική νομιμοποίηση του Κράτους να εμφανίζεται ως διακύβευμα με ανανεωμένα περιεχόμενα. Η κρατική αντίληψη για το δημόσιο δεν είναι άλλη από προσχηματική: οι στρατιωτικοί δορυφόροι κυκλοφορούν με μετεωρολογικά μηχανήματα που λένε στον κόσμο τον καιρό… και οι μπάτσοι εμφανίζονται ως κοινωνικοί λειτουργοί. Όπως και η ΕΡΤ όλα αυτά ταΐζονται από τον «κρατικό» προϋπολογισμό και δεν μπορούν παρά να επιβεβαιώνουν διαρκώς τον δημόσιο χαρακτήρα τους για να αντλείται η απαραίτητη κοινωνική νομιμοποίηση της κρατικής πολιτικής διαχείρισης της κοινωνίας στο σύνολό της.
Υπάρχουν, όμως, πολλές πολιτικές ιδιαιτερότητες σε σχέση με την υπόθεση κλεισίματος της ΕΡΤ που αξίζει τον κόπο να τις προσεγγίσουμε για να μην μείνουμε σε μια αποστασιοποίηση από την πραγματικότητα που απορρέει από την αναγωγή στην εξουσιαστική δομική λειτουργία των κρατικών μηχανισμών, είτε αυτοί είναι καταπιεστικοί μηχανισμοί είτε ιδεολογικοί. Γιατί κλείνει η ΕΡΤ τώρα και γιατί με αυτόν τον τρόπο; Αν στο πλαίσιο αναδιάρθρωσης των «δημοσιονομικών μεγεθών» πρέπει να εξυγιανθεί ένας κρατικός μηχανισμός (ο οποίος «διογκώθηκε» και με την ευθύνη της τρέχουσας πολιτικής διαχείρισης) … αυτό δεν σημαίνει ότι θα γίνει με την προσωρινή του κατάργηση. Ο ανεκδιήγητος Κεδίκογλου σε μια παιγνιώδη παραδειγματολογία του δήλωσε: «όταν το αυτοκίνητο χρειάζεται ρεκτιφιέ δεν μπορείς να το κάνεις εν κινήσει… πρέπει να μπει στο συνεργείο». Σωφότατον… εν μέρει. Γιατί, ας πούμε, προβληματικός είναι και ο ελληνικός στρατός ως χαίνων μηχανισμός με πλείστα προβλήματα μεταξύ άλλων και υπεξαιρέσεων και αμφισβητούμενων «προμηθειών» γύρω από τα εξοπλιστικά προγράμματα με υπερπολλαπλάσια φύρα δισεκατομμυρίων ευρώ σε σχέση με το πταίσμα της ΕΡΤ. Διανοείται ο κάθε Κεδίκογλου να κλείσει το στρατό για «ρεκτιφιέ στο συνεργείο»; Το παράδειγμα… πάει περίπατο χωρίς να προσθέσουμε κρατικά νοσοκομεία, κρατικά εκπαιδευτήρια κ.λ.π. που ήδη «εξυγιαίνονται» ενώ παραμένουν ανοιχτά και «εκτός συνεργείου».
Άρα υπάρχει κάποιος λόγος που κλείνει με αυτόν τον τρόπο η ΕΡΤ. Και ίσως υπάρξουν απαντήσεις αν προσεγγίσουμε την χρονικότητα του γεγονότος. Εκτιμούμε ότι όλα εξυπηρετούν την συστηματική ακροδεξιά στροφή του κεντρικού πολιτικού σκηνικού που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια. Το κλειδί ίσως να βρίσκεται στη φύση του δημόσιου χαρακτήρα του συγκεκριμένου ιδεολογικού μηχανισμού του κράτους.
Οι αδιαμφισβήτητοι αιφνιδιασμοί της ακροδεξιάς συνιστώσας της τρικομματικής διακυβέρνησης των τελευταίων μηνών διατυπώνουν ασκήσεις αυτάρκειας όπως την αντιλαμβάνεται το ιερατείο του Σαμαρά σε σχέση με τους κοινωνικούς και ταξικούς ανταγωνισμούς στη συγκυρία. Με αυτήν την βίαιη κίνηση (αν και όπως αποκαλύφθηκε υπήρξε έγκαιρη μυστική διαβούλευση μεταξύ των τριών συνιστωσών και σαφής τους ενημέρωση για την υπόθεση… γεγονός που ακυρώνει την συνθήκη του αιφνιδιασμού αλλά όχι την απαξίωση της Δημάρ και του Πασόκ) επιτυγχάνονται πολλαπλές στοχεύσεις. Η «δημόσια τηλεόραση» είναι υπόχρεη εκ του θεσμικού της πλαισίου να παρουσιάζει τις απόψεις όλων των κομμάτων σε χρόνους που ορίζονται αντίστοιχα με την εκλογική τους δύναμη. Η ΝΔ προκαλεί την πολιτική κρίση έχοντας την κρατική τηλεόραση κλειστή και με τα ΜΜΕ στην υπηρεσία τριών αγαστών μεγαλοεργολάβων. Ακόμη και σε περίπτωση προκήρυξης εκλογών την 14 Ιούλη κανείς στο ενδιάμεσο –τουλάχιστον- διάστημα δεν θα μπορεί να ρηγματώσει την μονοδιάστατη πλέον κυρίαρχη προπαγάνδα με τα σαφέστατα ακροδεξιά της χαρακτηριστικά. Το εκ της «δημοκρατικής» και «δημόσιας» φυσιογνωμίας της αντιφατικό πεδίο του θεσμού της κρατικής τηλεόρασης απαλείφεται λόγω «εξυγίανσης». Η περιστολή των «δημοκρατικών δικαιωμάτων» είναι αδιαμφισβήτητη και διακριτή ακόμη και μέσα στην άχλυ των προσχημάτων και της φτηνής και χυδαίας κυβερνητικής προπαγάνδας περί «δημοσίου» συμφέροντος.
Ο αγώνας των εργαζομένων στην ΕΡΤ (εξαιρουμένων των μεγαλόσχημων που… ενδεχόμενα βρίσκονται ήδη στην λίστα της επόμενης ΕΡΤ) προσεγγίζεται τόσο σε ένα πλαίσιο διεκδίκησης εργασιακών δικαιωμάτων (με ό,τι αυτό συνεπάγεται και από την ιστορικότητα των κριτικών ενδοταξικών σχέσεων), τόσο σε ένα πλαίσιο όξυνσης του αντιφατικού πεδίου μεταξύ δημόσιου και κρατικού χαρακτήρα της ΕΡΤ, όσο και ως ρηγμάτωση της βίαιης ακροδεξιάς επιθετικότητας της πολιτικής διαχείρισης.
Επιπλέον, η αξιακή μας θέση είναι ένα σφυρί για κάθε πομπό που δεν είναι ταυτόχρονα και δέκτης.
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης για τη σύλληψη του ολικού αρνητή στράτευσης Μιχάλη Τόλη
Το πρωί της Δευτέρας 3 Ιούνη συλλαμβάνεται στα Γιάννινα ο ολικός αρνητής στράτευσης Μιχάλης Τόλης. Η σύλληψη γίνεται με τη διαδικασία του αυτοφώρου, ύστερα από σχετική ενεργοποίησή του από τον εισαγγελέα του στρατοδικείου του Ρουφ. Αυτή η κίνηση των στρατοκρατών δεν μας αιφνιδίασε. Τους τελευταίους μήνες έχουμε ολοένα συχνότερες ενεργοποιήσεις αυτοφώρων, μία πρακτική η οποία επανέρχεται ύστερα από αδράνεια 10 περίπου χρόνων μετά την κατάργηση, το 2003, της κατάστασης γενικής επιστράτευσης (που είχε επιβληθεί ύστερα από τα γεγονότα της Κύπρου το 1974). Αυτή η συχνότητα δείχνει μία πρόθεση των διωκτικών αρχών να καθιερώσουν αυτού του είδους τις διώξεις. Και επιβεβαιώνει τις πολιτικές αποφάσεις των στρατιωτικών επιτελείων να διατηρήσουν ανοιχτό το μέτωπο με όσους αρνούνται για πολιτικούς λόγους να γίνουν μέρος μίας μηχανής που ξερνάει μίσος, ρατσισμό και θάνατο.
Τα χρηματικά πρόστιμα των 6000 ευρώ και η οικονομική ομηρία που συνεπάγονται, τα εντάλματα σύλληψης, τα διαρκή και επαναλαμβανόμενα αυτόφωρα (με τις μεταγωγές σε πόλεις αρκετά χιλιόμετρα μακριά), οι ποινικές διώξεις και τα στρατοδικεία, η απαγόρευση εξόδου από την χώρα, αποτελούν σημάδια της εκδικητικότητας της στρατιωτικής μηχανής απέναντι στους πολιτικούς της αντιπάλους.
Η επιβολή ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης συνοδεύεται από τη μετατόπιση προς νέες ολοκληρωτικές κατευθύνσεις. Οι ανακατατάξεις μέσα στο στράτευμα και η επικράτηση των φίλιων προσώπων της ακροδεξιάς κυβερνητικής πτέρυγας έχουν τη δικιά τους βαρύτητα εφόσον αφορούν έναν από τους νευραλγικούς πυλώνες αυτών των κατευθύνσεων. Αλλά δεν είναι και ο μοναδικός. Έχουμε την οικονομική αφαίμαξη και το άπλωμα της φτώχειας σε ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια. Τη συνεχή ανάδειξη των εθνοκεντρικών αφηγήσεων σε καιρούς καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης. Τη σταθερή προετοιμασία και αναβάθμιση των αστυνομικών σωμάτων για τις κατασταλτικές επιχειρήσεις του μέλλοντος. Τη διαχείριση των κοινωνικών αντιστάσεων μέσα από στρατιωτικά μοντέλα. Τον κοινό τόπο ολόκληρου του πολιτικού φάσματος (από την ακροδεξιά ως την αριστερά) για την «υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος» στο Αιγαίο, όπως αυτό προβάλλεται μέσα από τον καθορισμό των ΑΟΖ.
Δεν μπορούν να μας κάμψουν, δεν μπορούν να μας αλλάξουν μυαλά. Έχουμε επιλέξει να κατανείμουμε τους χρόνους μας προετοιμάζοντας τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες του παρόντος και του μέλλοντος. Έχουμε επιλέξει να βρισκόμαστε σε εκείνους τους χώρους όπου η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα, η αυτοοργάνωση αντικατοπτρίζονται στις σχέσεις με τον διπλανό και την διπλανή.
Κανένας εσώκλειστος στα στρατόπεδα
Κανένας φαντάρος ποτέ και πουθενά
Αλληλεγγύη στον ολικό αρνητή στράτευσης Μιχάλη Τόλη
[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]
- Details
- Category: Υλικό άλλων ομάδων
Για κάθε εκπλήρωση εντολών των ανωτέρων
κάθε φανατική πλειοδοσία μεσαίων στελεχών
κάθε προσπάθεια πειθούς ή αναγκασμού
πόσες ζωές, πόσοι νεκροί πιο πίσω;
Κι οι αποφάσεις ένδοξων τότε αρχηγών
τώρα να φαίνονται από μακριά
σαν αποτυχημένες κινήσεις του σκακιού,
τ’ άσπρα πιόνια εμείς, οι αντίπαλοι τα μαύρα
κι όλοι μαζί στρατιώτες στην αχανή σκακιέρα
για μια πατρίδα που άλλοι την αποφάσιζαν…
(Τ. Πατρίκιος, Κατοικία της Μνήμης)
.
ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΟΥΣ, ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟ ΝΟΜΟ ΤΟΥΣ, ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ
Στις 21 Μαΐου, ο ολικός αρνητής στράτευσης Δημήτρης Νιώτης δικάζεται στο στρατοδικείο Ιωαννίνων για την άρνησή του να καταταγεί στον ελληνικό στρατό. Πρόκειται για μια ξεκάθαρη πολιτική δίωξη που έρχεται να προστεθεί με τη σειρά της στην πρόσφατη έξαρση της στρατιωτικής καταστολής, με τις εκδικητικές διώξεις, τις ολιγοήμερες «προσωρινές κρατήσεις» και την οικονομική καταστολή αρνητών στράτευσης. Στην περίπτωση αυτή, ο «κατηγορούμενος για ανυποταξία» – ένας αναρχικός που εδώ και χρόνια συμμετέχει σε κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες και σε διάφορα πολιτικά/κοινωνικά εγχειρήματα αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης – έχει τοποθετηθεί δημόσια, μέσω συλλογικής δήλωσης ολικής άρνησης στράτευσης, για την πολιτική και αξιακή του αντίθεση στη θητεία, τους εθνικούς στρατούς και κάθε μηχανισμό καθυπόταξης και καταπίεσης. Το στρατοδικείο που τον δικάζει, διόλου τυχαία, έχει «φιλοξενήσει» στο παρελθόν κι άλλες δίκες αρνητών στράτευσης, με πιο χαρακτηριστική τη δίκη του Γεράσιμου Κορωναίου στις 13 Δεκέμβρη του 2011. Την ημέρα εκείνη, δεκάδες ένστολοι πραιτοριανοί επιβεβαίωσαν την πολιτικότητα και εκείνης της δίωξης με την πολυπληθή παρουσία τους στο δικαστήριο, απέναντι στη συγκέντρωση αλληλεγγύης που διεξαγόταν έξω από το στρατοδικείο…
Ο Δ. Νιώτης είναι κομμάτι ενός αγώνα που δεν αναγνωρίζει καμιά υποχρέωση προς έναν εχθρικό μηχανισμό επιβολής και αυταρχισμού. Ενός αγώνα που εναντιώνεται στην κρατική βαρβαρότητα, στους απανταχού εθνικούς μύθους, τους σωβινισμούς και τους πατριωτισμούς. Ενός αγώνα με αντιθεσμικό χαρακτήρα που αρνείται το αστικό δικαίωμα της αντίρρησης συνείδησης που προϋποθέτει την αποδοχή της ιδιότητας του πολίτη. Ενός αγώνα που προκρίνει την ελευθερία της συνείδησης και του αυτοκαθορισμού σε ατομική και συλλογική βάση, με οριζόντιο και αυτοοργανωτικό τρόπο. Ενός αγώνα μακριά από κάθε πασιφιστική ρητορεία για τον εξευγενισμό και τον εξανθρωπισμό ενός δολοφονικού μηχανισμού. Ενός αγώνα που προτάσσει τη ρήξη με τον πιο σκληρό πυρήνα του κράτους και τους πολέμους της κυριαρχίας.
Η συγκεκριμένη δίωξη αλλά και οι διώξεις πολλών ακόμη αρνητών στράτευσης την τελευταία περίοδο, δεν μπορούν να εξεταστούν έξω από τις ευρύτερες συστημικές εξελίξεις. Η δομική κρίση του καπιταλισμού σε ένα καθεστώς παγκοσμιοποίησης, οι «μεταρρυθμίσεις» των παραγωγικών μοντέλων, η αύξηση των κοινωνικών ανισοτήτων, η ακροδεξιά στροφή των κυβερνήσεων και ο καθεστωτικός ολοκληρωτισμός, διαμορφώνουν αντίστοιχα και το νέο επιθετικό χαρακτήρα του μιλιταρισμού και του εθνοκεντρισμού.
Εδώ και περίπου τρία χρόνια, η ελληνική κοινωνία έχει κηρυχτεί σε «κατάσταση έκτακτης ανάγκης», με αποτέλεσμα το βομβαρδισμό της από πραξικοπηματικούς νόμους, οικονομική τρομοκρατία, χαράτσια, φόβο και απόγνωση. Μια συνθήκη που συνοδεύεται από αδιάκοπη αστυνομικοστρατιωτική καταστολή όσων αντιστέκονται, με συλλήψεις, ξυλοδαρμούς, βασανιστήρια, δικαστική ομηρία και φυλακίσεις. Μια συνθήκη που συνοδεύεται από την κοινωνική διάχυση του μιλιταρισμού, με τελική επιδίωξη την εκπειθάρχηση και την, ενεργητική ή παθητική, συμμετοχή της κοινωνίας στις προσταγές της εξουσίας. Ο εκφασισμός αυτός της κοινωνίας έρχεται και ως αποτέλεσμα της αγαστής συνεργασίας θεσμών του κράτους (στρατός, αστυνομία, δικαιοσύνη, εκπαίδευση κ.ά.) με πολιτικούς σχηματισμούς που αντικατοπτρίζουν τις συστημικές επιλογές (ακροδεξιές κυβερνήσεις, φασιστικά κόμματα, συντηρητισμός κ.ά.). Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ο μιλιταρισμός στρέφεται και αυτός σε νέες ολοκληρωτικές και φασιστικές κατευθύνσεις. Οι πρόσφατες κρίσεις στην ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων που οδήγησαν στην επικράτηση των φίλιων προσώπων της ακροδεξιάς κυβερνητικής πτέρυγας της ελληνικής βουλής το επιβεβαιώνουν…
Την εποχή, λοιπόν, που ο μιλιταρισμός χρησιμοποιείται από την εξουσία για να επιβληθεί η κοινωνική σιωπή και να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των «από πάνω», δεν έχουμε παρά να τον ξεριζώσουμε από οπουδήποτε επιχειρεί να ριζωθεί. Την εποχή που ο στρατιωτικός μηχανισμός επιχειρεί να διαμορφώσει τους υπηκόους και τους φαντάρους που χρειάζονται οι «από πάνω», δεν έχουμε παρά να αρνηθούμε κάθε στρατιωτική θητεία. Την εποχή που πληθαίνουν οι αυτοκτονίες μέσα στα στρατόπεδα, δεν μπορούμε παρά να απεχθανόμαστε τους στρατώνες. Την εποχή που ο στρατός υποβοηθά τον κατασταλτικό πόλεμο και τη διαχείριση των «ασύμμετρων απειλών» της μετανάστευσης, δεν έχουμε παρά να αγωνιστούμε ενάντια σε σύνορα και πλαστούς διαχωρισμούς. Την εποχή που ο στρατός, σε πλήρη αρμονία και συνεργασία με τις υπόλοιπες αστυνομικές-κατασταλτικές δυνάμεις, ετοιμάζεται να βγει στους δρόμους για να καταπνίξει τις κοινωνικές εκρήξεις που παράγουν οι μνημονιακές και ολοκληρωτικές πολιτικές, δεν έχουμε παρά να στήσουμε οδοφράγματα στην επέλασή του. Την εποχή που οι πόλεμοι νομιμοποιούνται με το ιδεολόγημα της «εθνικής σωτηρίας» και την επίκληση των εθνικών γεωστρατηγικών προσόδων, δεν έχουμε παρά να λιποτακτήσουμε από τα εθνικά τους μέτωπα και να ενισχύσουμε τους ακηδεμόνευτους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Την εποχή που οι ένοπλες δυνάμεις καλούνται να πάρουν θέση απέναντι στον «οικονομικό πόλεμο» τον οποίο βιώνει η ελληνική κοινωνία –έτσι όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται διάφοροι υπουργοί, δεν έχουμε παρά να μένουμε μακριά από τα πολεμικά μέτωπα που στήνουν οι στρατάρχες. Την εποχή που η επιστράτευση απεργών επιβάλλεται ως μέθοδος καταστολής κοινωνικών αγώνων, δεν έχουμε παρά να απαντούμε με γενικευμένη ανυποταξία στην εξουσία. Την εποχή που οι κοινωνικές αντιστάσεις τίθενται στο στόχαστρο των στρατιωτικών μελετών και των οπλοπολυβόλων, δεν έχουμε παρά να απλώσουμε την αλληλεγγύη και τις απελευθερωτικές προοπτικές. Την εποχή που η εξουσία θέλει να εγκαταστήσει μόνιμους στρατούς στις ζωές μας για να επιβάλλει το νόμο και την τάξη, δεν έχουμε παρά να τους αποβάλουμε μια και καλή από την καθημερινότητά μας!
Η αλληλεγγύη μας στο διωκόμενο σύντροφο και σε όλους τους ολικούς αρνητές στράτευσης δεν είναι μόνο μια στάση αντίθεσης προς τα έθνη, τα κράτη και τους στρατοκράτες. Είναι μια επιθετική στάση προς κάθε θεσμική και παραθεσμική μιλιταριστική έκφραση της κυριαρχίας. Η επιλογή των ολικών αρνητών να στέκονται ευπρόσωπα και επιθετικά απέναντι στο στρατό, δηλώνοντας δημόσια πως ανήκουν στους αγώνες των «από κάτω» και πως δε διαθέτουν τον εαυτό τους σε κανένα στρατηγό, σε κανέναν υπουργό, σε κανένα έθνος- κράτος και σε καμιά εξουσία, είναι μια επιλογή που διαμορφώνει και το πεδίο της αλληλεγγύης. Τη στιγμή μάλιστα που οι υπερασπιστές του συστήματος αποποιούνται καθημερινά κάθε ευθύνη για τις εγκληματικές επιλογές τους, επικαλούμενοι τους νόμους και τις εντολές που λαμβάνουν (καλυπτόμενοι πίσω από την ανωνυμία και τις κουκούλες τους), η αλληλεγγύη σε ανθρώπους που με το σώμα τους επικυρώνουν το συνειδητό τους αγώνα είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη…
Η θεσμική σκλήρυνση που τα τελευταία χρόνια έχει επιβληθεί στον ελλαδικό χώρο προς την ανυποταξία και την άρνηση στράτευσης (χρηματικά πρόστιμα, οικονομική ομηρία, εντάλματα σύλληψης, διαρκή κι επαναλαμβανόμενα αυτόφωρα, ποινικές διώξεις, στοχοποιήσεις κ.ά.) δε μπορεί να μένει αναπάντητη. Για αυτό και είναι κρίσιμο να απλώσει η αλληλεγγύη προς κάθε έναν/μία από αυτούς/ες που βρίσκονται στο στόχαστρο των κατασταλτικών μηχανισμών. Τη στιγμή που χαράτσια, πρόστιμα, φόροι και οικονομική τρομοκρατία αποτελούν καθημερινότητα για όλη την κοινωνία, τη στιγμή που κατά διαστήματα έρχονται νέοι νόμοι να σπείρουν φτώχεια, εξαθλίωση και απόγνωση, η αλληλεγγύη μεταξύ των «από κάτω» γίνεται το βασικό επίδικο της εποχής…
Όταν η εξουσία οργανώνει τον παγερό της μονόλογο, όταν θέλει να μας κλείσει μέσα στα στρατόπεδα για να ξεχάσουμε πώς είναι το συλλογικό και το «από κοινού», όταν θέλει να μας αφανίσει με την εξατομίκευση και τον «ωχαδερφισμό» που επιβάλλει, όταν θέλει να δεχτούμε τη μιζέρια και τη μοιρολατρία ως όρους ζωής, όταν θέλει να μας ντύσει με στολές συναίνεσης, φόβου και παραλλαγής, εμείς, οι «από κάτω», οφείλουμε να ενδυναμώνουμε τις φωνές μας και να στεκόμαστε ακόμη πιο πολύ ο ένας δίπλα στην άλλη. Πέρα από λογικές διακρίσεων και διαχωρισμών, με πυξίδα την αλληλεγγύη, συγκρουόμαστε με τον πολιτισμό της εξουσίας, της πειθαρχίας, της ιεραρχίας, του ρατσισμού, του εθνικισμού, του σεξισμού. Και δημιουργούμε το δικό μας κόσμο. Τον κόσμο της ισότητας, της αυτοοργάνωσης, των αντιστάσεων και των αντιδομών. Τον κόσμο της ελευθερίας.
Η ΘΕΣΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟΥΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ,
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ
.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΙΩΤΗ
που δικάζεται την Τρίτη 21 Μαΐου στο στρατοδικείο Ιωαννίνων για την άρνησή του να καταταγεί στον ελληνικό στρατό
.
21.05.2013, 09:00, ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ, ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ (απέναντι από τη δημοτική βιβλιοθήκη)
.
Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης – Αθήνα
* Μπορείτε να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf εδώ.
[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]