Details

Category: Αναδημοσιεύσεις

Published: 29 September 2020

Γιατί επιλέγουμε την ολική άρνηση στράτευσης;

Γιατί δεν χαρίζουμε ούτε μία ώρα στο στρατό

Γιατί δεν υποθηκεύουμε το σώμα μας για κανέναν, πόσο μάλλον για κάποια πατρίδα

Γιατί το “9 μήνες είναι θα περάσουν” στα αυτιά μας ακούγεται παραίτηση, εμείς επιλέγουμε να ζήσουμε τις ζωές μας χωρίς παύσεις

Γιατί δεν θέλουμε να πολεμήσουμε για τις επενδύσεις τους

Γιατί με τις/τους μετανάστριες/ες είμαστε μαζί και εχθρευόμαστε κάγκελα, συρματοπλέγματα και σύνορα

Γιατί δεν νιώθουμε άντρες και προστάτες και ούτε θέλουμε να γίνουμε

…για όλους τους λόγους του κόσμου!

11/10 στις 20.00

Έκθεση φωτογραφιών και υλικού από μέρες και τόπους ανυποταξίας

18/10 στις 20.00

εκδήλωση συζήτηση με θέμα τη διαδικασία της στρατιωτικής θητείας και τους σκοπούς της, με αφορμή την συλλογική μας δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης

στον αυτοοργανωμένο χώρο έκφρασης, αλληλεγγύης και σύγκρουσης πάροδος (Π. Τσαλδάρη 173 κ’ Λαοδικείας, κοντά στο μετρό Νίκαια)

-3 ακόμα ανεύθυνοι και μεταδοτικοί ολικοί αρνητές στράτευσης-

This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it.

 [Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]

Details

Category: Αναδημοσιεύσεις

Published: 30 April 2020

Κάθε κρίση για την κυριαρχία αποτελεί και μία ευκαιρία για να εξελίσσει και να επιβάλλει εσαεί τις πολιτικές της. Όταν δύο «κρίσεις» συμπίπτουν χωροχρονικά, τότε διπλή η προσπάθεια, διπλή και η ευκαιρία. Στο πλαίσιο αυτό, ο υπουργός μετανάστευσης Νότης Μηταράκης δηλώνει εν μέσω καραντίνας: «Η μετατροπή των ανοιχτών κέντρων σε κλειστά είναι αναγκαία, όπως φαίνεται σήμερα µε τη διπλή κρίση των συνόρων και της δημόσιας υγείας». Η μετατροπή των άλλοτε «φιλόξενων» κέντρων του ανθρωπισμού και της «αλληλεγγύης» σε κλειστές φυλακές είναι προ των πυλών, επισφραγίζοντας μία πραγματικότητα εξαιρέσεων και διακρίσεων που ποτέ δεν έπαψαν να υφίστανται οι μετανάστ(ρι)ες.

Μεγάλο Σάββατο 18/4/20, η νέα πρόεδρος της δημοκρατίας Αικατερίνη Σακελλαροπούλου μεταβαίνει στις καστανιές του Έβρου σε μία επίσκεψη με προφανείς συμβολισμούς. Υπεράσπιση του «πατριωτικού έργου» των συνοριοφύλακων και του στρατού στην περιοχή, ταυτόχρονη αναφορά σε «σεμνούς έλληνες» που έγιναν το «παγκόσμιο υπόδειγμα στη μάχη κατά του κορωνοϊού» και διασύνδεση των αναφορών αυτών με τα θρησκόληπτα περιεχόμενα μίας «ανάστασης» που προσδοκάται σε έναν άλλον κόσμο, σε έναν άλλον χωροχρόνο, αφήνοντας την πραγματικότητα στα «ασφαλή» χέρια της κυριαρχίας.

Ο υπουργός άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος που τη συνόδευε, δηλώνει με αφορμή τη «μάχη κατά του κορωνοιού» ότι «τελικά η ζωή υπερνικά τον θάνατο». Στο ίδιο μέρος όμως λίγους μήνες πριν, ο θάνατος υπερνικούσε τη ζωή όσον αφορά μετανάστ(ρι)ες που επιχειρούσαν να περάσουν τα σύνορα και δέχονταν την άγρια καταστολή από τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις, την αστυνομία και διάφορους «ακρίτες» -ένστολους και μη- με αποτέλεσμα τη δολοφονία τουλάχιστον δύο μεταναστών. Μία ορθότερη λοιπόν αναδιατύπωση του υπουργικού λυρισμού θα ήταν η εξής: «οι ζωές κάποιων υπερνικάνε τις ζωές και επιβάλλουν τον θάνατο κάποιων άλλων».

Η «σεμνότητα» της «ελληνικής φιλοξενίας» φρόντισε τους αόρατους/ες αυτού του κόσμου με αυστηρή καραντίνα και αποκλεισμό από δομές υγειονομικής περίθαλψης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η «μεγάλη αγκαλιά» του καλέσματος #μένουμε σπίτι, προτού πειθαναγκάσει τις συνειδήσεις των υπηκόων, έχει φροντίσει να εξαιρέσει και να αποκλείσει τις ζωές όσων βρίσκονται ήδη στη «μεγάλη αγκαλιά» των φυλακών, των στρατοπέδων και των κέντρων κράτησης, των κελιών και των κρατητηρίων των αστυνομικών τμημάτων και των διάφορων άλλων κρατικών ιδρυμάτων μαζικού εγκλεισμού. Τις μέρες αυτές έχουν ήδη καταγραφεί δύο θάνατοι κρατουμένων σε φυλακές, μία «αυτοκτονία» μετανάστη σε Α.Τ. στην Κομοτηνή και ένας ξυλοδαρμός μετανάστη από τους μπάτσους στα κρατητήρια του Α.Τ. Δραπετσώνας. Ένα ακόμα πραγματικό «παγκόσμιο υπόδειγμα» στο πώς να περιθωριοποιήσεις ακόμα περισσότερο εξαιρούμενους πληθυσμούς με αφορμή -και εν μέσω- μίας πανδημίας.

«Προστασία της δημόσιας υγείας» πάντα σημαίνει πόλεμος στα πιο περιθωριοποιημένα κομμάτια της κοινωνίας. Για αυτό με τα πρώτα κρούσματα, τα κέντρα «φιλοξενίας» τίθενται σε αυστηρότατη καραντίνα και μετατρέπονται σε κλειστά κέντρα κράτησης. Ενώ η κίνηση μεταναστ(ρι)ών για να περάσουν τα σύνορα μεταφράζεται σαν… «απόπειρα διάδοσης του κορονοϊού» και αντιμετωπίζεται πολεμικά. Στο πλαίσιο αυτό, υπάγονται και οι έλεγχοι στον δρόμο από τους μπάτσους στο κέντρο και τα προάστια της Αθήνας, που θυμίζουν πογκρόμ και έχουν ξεκάθαρο ρατσιστικό χαρακτήρα.

Οι αντιστάσεις των αόρατων όμως προσπαθούν να δημιουργήσουν αναχώματα στην περαιτέρω περιθωριοποίηση τους και να διασπείρουν τον ιό της αντίστασης. Στις 19 Μαρτίου, 1200 άτομα ξεκίνησαν απεργία πείνας στο στρατόπεδο της Κορίνθου. Στις 3 Απριλίου, στο καμπ στο Παρανέστι Δράμας, 300 με 400 άτομα ξεκίνησαν απεργία πείνας λόγω του απαράδεκτου φαγητού. Στις 5 Απριλίου, άτομα που κρατούνται στο ΠΡΟΚΕΚΑ της Μόριας ξεκίνησαν απεργία πείνας, και τέσσερις κρατούμενοι έραψαν τα στόματά τους σε διαμαρτυρία. Στις 6 Απριλίου, στο στρατόπεδο της Μαλακάσας πραγματοποιείται διαδήλωση ενάντια στην έλλειψη φαγητού. Το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, μετανάστ(ρι)ες εξεγείρονται στη Χίο και συγκεκριμένα στο «κέντρο υποδοχής και ταυτοποίησης» της ΒΙΑΛ, με αφορμή τον θάνατο 47χρονης από το Ιράκ εν μέσω της «μάχης κατά του κορωνοϊού», καίγοντας τα διοικητικά κέντρα του στρατοπέδου, την υπηρεσία ασύλου και αυτοκίνητα.

Η αντίσταση και η αλληλεγγύη δεν μπαίνουν σε καραντίνα και δεν υπολογίζουν σύνορα. Μένουμε αθεράπευτα με τους αόρατους και τις αόρατες αυτής της κοινωνίας ενάντια στις πανδημίες ελέγχου και αποκλεισμού.

[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]

Details

Category: Αναδημοσιεύσεις

Published: 22 April 2020

Η κρατική προσταγή των ημερών είναι: «έχεις δικαίωμα πάνω στη δική σου ζωή, αλλά όχι πάνω στις ζωές των άλλων». Πρόκειται για ένα εξοργιστικά υποκριτικό πολιτικό συμφέρον που κρύβεται πίσω από μια κλασική ανθρωπιστική προσχηματική. Βασικές κοινοτοπίες. Ένα πολιτικό σύστημα με καθήκον να νομιμοποιεί και να προστατεύει, στα ημέτερα εδάφη, τα περίπου 25.000 άτομα, τα οποία αποτελούν τον πυρήνα της αστικής τάξης και τα οποία εκμεταλλεύονται τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Κι αυτή η εκμετάλλευση δεν έχει όρια. Όταν σκοτώνονται άνθρωποι στα εργοτάξια, καίγονται στα διυλιστήρια και τα χαλυβουργεία, πνίγονται από αέρια στα ναυπηγεία, σακατεύονται με τα μηχανάκια στους δρόμους, η κρατική προσταγή αποκαλύπτεται στην ωμή της πραγματικότητα: «η ζωή μερικών είναι αυτόκλητο δικαίωμα πάνω στις ζωές των άλλων». Ή, πιο συγκεκριμένα, η ζωή μερικών τρέφεται από τις ζωές των πολλών άλλων.

Βασικές κοινοτοπίες. Κι όμως, πρέπει να θυμηθούμε, μια και αναφερόμαστε στα ημέτερα εδάφη, ότι η κοινωνία δεν θεωρούσε αυτή τη βασική κοινοτοπία ως δεδομένη. Και δεν αναφερόμαστε στα χρόνια του ριζοσπαστικού διαφωτισμού. Στα όρια της κλασικής αρχαιότητας και λίγο πριν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο είχαν αρχίσει να ακούγονται φωνές στην Αθήνα που αντιλαμβάνονταν ότι δεν μπορεί να υπάρχει ισονομία μεταξύ των πολιτών όταν υπάρχει εκμετάλλευση μεταξύ τους. Δημιουργήθηκε ένα δομικό παράδοξο. Λίγο μετά ξέσπασε… πόλεμος. Μια καταστροφή που βύθισε στο σκοτάδι για αιώνες, μαζί με εκείνο τον “μικρό Διαφωτισμό”, και εκείνες τις φωνές.

Αυτή η εξοργιστικά υποκριτική ισονομία, στον καιρό της καραντίνας, είναι λογικό να έχει γίνει πιο επιθετική σε επίπεδο κρατικών προσταγών, καθώς αναμοχλεύεται-προς-αναδιάταξη όλο το καθεστώς της εκμετάλλευσης. Ποιος θα μπορούσε να έχει εμπιστοσύνη σε ένα τέτοιο οικονομικό και πολιτικό σύστημα αν δεν εμφάνιζε τον εαυτό του –με εκβιαστικό τρόπο– ως το μόνο βιώσιμο, το μόνο υπαρκτό, το μόνο αποτελεσματικό, το μόνο λειτουργικό; Και ο εκβιαστικός τρόπος εντοπίζεται ακριβώς εκεί που εκφράζεται η αμφισβήτηση, η κριτική και η άρνησή του. Η κοινωνία του θεάματος, αυτή που με τις μηχανές προπαγάνδας ενοποιεί όλη την πραγματικότητα σε ένα και μόνο φαινόμενο, την κυριαρχία ενός μονοδιάστατου κόσμου, αυτή η κοινωνία δεν έχει καμία αναφορά για τους αρνητές της. Όλα εξελίσσονται μέσα της και προς το συμφέρον της. Δεν υπάρχει άρνηση εντός της και δεν υπάρχει τίποτε εκτός της.

Μπορείτε τώρα να αντιληφθείτε, γιατί μια τέτοια κοινωνία φτάνει αυτές τις μέρες σε μια τέλεια πραγμάτωση. Οι συντριπτικά περισσότεροι από αυτούς και αυτές που έχουν τις αναφορές τους στον εγγενή ανθρωπισμό του αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και καταπίεσης, δεν εναντιώνονται στις κρατικές προσταγές. Όχι γιατί πειθαρχούν σε κάτι έξω από τον εαυτό τους, ούτε γιατί αναγνωρίζουν την έννοια της ατομικής ευθύνης, αλλά γιατί, εν μέσω καραντίνας, έχουν τις αναφορές τους στην έννοια της κοινωνικής ευθύνης και υπακούν στον εγγενή ανθρωπισμό της.

Όσον αφορά τις συντριπτικά περισσότερες φωνές αρνητών των κυρίαρχων προσταγών, αυτές προέρχονται από εκείνη τη πλευρά που επιδιώκει την επίταση του μονοδιάστατου ανθρώπου. Είναι φωνές που, στο όνομα της θρησκείας, ζητάνε ένα ακόμη πιο κεντρομόλο κρατικό σύστημα προς τον εξανδραποδιστικό του πυρήνα.

Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα. Γι’ αυτό ποδοπατιούνται μπροστά στις άγιες τράπεζες άνθρωποι που αγγίζουν το βεληνεκές του θανάτου. Έχουν πειστεί, κρίνοντας εξ ιδίων, ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να είναι ανιδιοτελής. Δεν πιστεύουν στους ανθρώπους παρά μόνο σε έναν θεό. Με αυτόν, και μόνον αυτόν, στήνουν τον εσωτερικό τους διάλογο διαπραγματευόμενοι τη σωτηρία τους. Κρίνοντας τις ζωές τους, η συντριπτική τους πλειονότητα συμμετείχε ενεργά στην παραγωγή και αναπαραγωγή ενός κόσμου γεμάτου ιδιοτέλεια, μικροψυχία, μισανθρωπισμό και εθελοδουλεία. Ακριβώς αυτά είναι και τα κίνητρα με τα οποία διεκδικούν τη σωτηρία τους. Μετάνοια γι’ αυτούς είναι η απόπειρα να συνδέσουν τις δικές τους αμαρτίες με τις πιο ιδιοτελείς, μικρόψυχες, μισάνθρωπες και εθελόδουλες προσταγές του χριστιανισμού για να τις ξεφορτώσουν σε έναν θεό που έχουν φτιάξει στα μέτρα τους. Ένας θεός που φορτώνεται τις δικές τους αμαρτίες. Συνεπείς μέχρι τέλους. Η επιθετικότητά τους ενάντια σε ό,τι εμποδίζει την διεκδίκηση αυτής της σωτηρίας είναι και η απόδειξη ότι είναι θανάσιμα αμετανόητοι. Μια κοινότητα υποκριτών είναι μια μη κοινότητα. Είναι μια αγέλη που την καθοδηγούν οι εκκλησίες, ως οι εμπορικές αντιπροσωπείες ενός κακοχωνεμένου θεού.

Αυτή η κοινωνία, με το να μην υπάρχει άρνηση εντός της και απολύτως τίποτε εκτός της, διάγοντας μια εποχή σιωπηλής ισορροπίας, θέλει να θεσμίζει κάθε μορφή πραγμάτωσής της. Το γένος του δόγματος “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” συμβάλλει με εξαιρετική δυναμική σε αυτήν την πραγμάτωση. Οι πραγματικοί αρνητές της, ωστόσο, μανιασμένοι από την πραγμάτωση του δικού τους ανυπόκριτου ανθρωπισμού, αναπόφευκτα θα συγκρουστούν με κάθε πραγμάτωση που θα αποπειραθεί να θεσμίσει την μισάνθρωπη σχέση μεταξύ μιας ολοκληρωτικής ανισονομίας και μιας εκμετάλλευσης σε βαθμό γενικευμένης λεηλασίας.

Σε πείσμα της δυσοίωνης συνθήκης που ενοχοποιεί το συλλογικό εν ονόματι του “κοινού καλού”, οι συναντήσεις της αφανούς κοινότητας αποκτούν μεγαλύτερη ένταση μετατοπίζοντας τον τρόπο τους, έχοντας προσλάβει έναν διαρκή χαρακτήρα. Η συνθήκη της “ζωής σε καραντίνα” έχει μετατραπεί σε μια συνθήκη αναδιοργάνωσης μέσων και προοπτικών, αναστοχασμού περιεχομένων, επαγρύπνησης αισθητηρίων, διεύρυνσης των εκφραστικών μέσων, πεισματικής δημιουργικότητας. Το μοίρασμα είναι αστείρευτο. Στήνουμε το δικό μας μικρό, αλλά άθραυστο, παρατηρητήριο της επικαιρότητας αποκωδικοποιώντας την κυρίαρχη φαινομενικότητα για να εντοπίσουμε την ουσία όσων συμβαίνουν. Με μοναδική προοπτική να συμβάλλουμε, έτσι ώστε η εξεγερσιακή ευαισθησία να ενισχύεται, ανασυγκροτώντας τα πολιτικά της αισθητήρια. Η διαρκής διαδικασία των συναντήσεων εκβάλλει, με την ίδια λογική, σε ένα διαρκές κείμενο με τίτλο “ζωή σε καραντίνα” όπου κάθε άξονας, τον οποίο επεξεργαζόμαστε, όταν αποκτά μια τελική μορφή δημοσιοποιείται άμεσα. Η “ζωή σε καραντίνα”, στην τελική της μορφή, θα είναι η σύνθεση όλων των επιμέρους κειμένων που θα έχουν δημοσιοποιηθεί ετεροχρονισμένα, κειμένων που ως ψηφίδες θα συνδέονται μεταξύ τους αλληλοσυμπληρούμενες, αλλά χωρίς να έχουν χάσει και την περιεχομενική τους αυτονομία.

Φωτογραφία: Fan Ho

[Αναδημοσίευση από αφανής κοινότητα]

Details

Category: Αναδημοσιεύσεις

Published: 22 April 2020

Μέσα μου η καταστροφή του κάτεργου σημαίνει κάτι σαν τιμωρία της τιμωρίας.
Γιατί μ’ αυτό που κάνουν μ’ ευνουχίζουν, με γιατρεύουν από το ανοσιούργημα.

(Ζαν Ζενέ, το ημερολόγιο ενός κλέφτη)

Details

Category: Αναδημοσιεύσεις

Published: 08 April 2020

Το κείμενο σε pdf

Σώματα απειλούμενα & απειλητικά

Τους τελευταίους μήνες, η επιβολή μιας νέας «συνθήκης έκτακτης ανάγκης» σε παγκόσμιο επίπεδο έχει θέσει νέους όρους στην οργάνωση της καθημερινής ζωής. Ένας «αχαρτογράφητος» ιός έχει αποτελέσει για την κυριαρχία ιδανικό εργαλείο επιβολής νέων τεχνικών εκπειθάρχησης και κοινωνικού ελέγχου, επαναπροσδιορισμού και αναδιάρθρωσης των σχέσεων σε όλα τα επίπεδα και τελικά εδραίωσης εκ νέου του ρόλου του κράτους ως απόλυτου ρυθμιστή τους.

Απαγορευτικές ρυθμίσεις σε μορφή ντόμινο διαμορφώνουν και επιβάλλουν μια κατάσταση συναγερμού, αστυνόμευσης των δρόμων, ελέγχου των οδών μεταφοράς. Σύνορα, αεροδρόμια, λιμάνια, σχολεία, καταστήματα, δημόσιοι χώροι και πάρκα κλείνουν. Απαγορεύονται οι συναθροίσεις, οι συγκεντρώσεις, η έξοδος από το σπίτι χωρίς γραπτή άδεια και κάποιο λόγο από αυτούς που έχουν υπαγορευτεί ως «σκόπιμοι» (ψώνια, φαρμακεία/γιατρός, εργασία, έως και βοήθεια σε άτομα που τη χρειάζονται), σε μια άνευ προηγουμένου συρρίκνωση και ομογενοποίηση των αναγκών και επιθυμιών μας στα στάνταρ των επιβεβλημένων προτύπων και σχέσεων. Η αστυνομική παρουσία στους δρόμους ενισχύεται με σκοπό την «κοινωνική προστασία», μοιράζοντας πρόστιμα σε όσες/ους παραβιάζουν τα «μέτρα ασφαλείας». Οι άνθρωποι «απαγορεύεται» να βρεθούν κάτω από τον ήλιο στα πάρκα, αλλά «επιτρέπεται» να συνωστίζονται σε λεωφορεία και μετρό για να πάνε στην εργασία τους. Οι εργαζόμενοι/ες είναι έρμαια των ορέξεων μικρών και μεγάλων αφεντικών, με τις εργασιακές συνθήκες να γίνονται ακόμα πιο δυσμενείς. Τα ωράρια εργασίας ελαστικοποιούνται εκ νέου, πραγματοποιούνται απολύσεις, οι μισθοί εξαϋλώνονται ή στην καλύτερη περίπτωση αντικαθίστανται από πενιχρά επιδόματα, την ίδια στιγμή που σε σούπερ μάρκετ και νοσοκομεία επικρατούν συνθήκες «γαλέρας».

Μια νέα εθνική αφήγηση μεθοδεύεται για συνοδεία…

Στον ελλαδικό χώρο, η «εθνική συστράτευση» μετατοπίστηκε από το «ενάντια στον εισβολέα»-μετανάστη/ρια στον Έβρο και το Αιγαίο στο «ενάντια στον αόρατο εχθρό»-κορωνοϊό. Οι απαγορευτικές ρυθμίσεις αναβαθμίζονται καθημερινά διανθισμένες με μια νέα «γλώσσα» εξουσίας, που επιχειρεί από τη μια να αποσπάσει την κοινωνική συναίνεση για την περιστολή της ελευθερίας μας, κι από την άλλη να υποσκιάσει τον ρόλο του κράτους ως θεματοφύλακα των μεταξύ μας διαιρέσεων, των κυρίαρχων διαχωρισμών. Η επίκληση -από κυβερνητικούς και άλλους θεσμικούς παράγοντες- στην «ατομική ευθύνη», για τη «διασφάλιση του δημόσιου συμφέροντος/συλλογικού καλού», την «προστασία της υγείας όλων» και το ξεπέρασμα της «υγειονομικής κρίσης» αναπαράγεται καθημερινά από τα καθεστωτικά -και όχι μόνο- μίντια, συνοδευόμενη από τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά σποτ και μότο «μένουμε σπίτι». Δια στόματος πρωθυπουργού ανακοινώνεται πως «το κράτος απέδειξε ότι ήταν και είναι παρόν παντού» και «τώρα είναι η ώρα του πολίτη». Μια νέα κοινότητα στήνεται πάνω στο εξατομικευμένο υποκείμενο των τεσσάρων τοίχων του σπιτιού, που πειθαρχεί στις εντολές του «κράτους-προστάτη», εξαιρώντας βεβαίως από το νέο εθνικό όραμα τις απόκληρες και τους απόκληρους αυτού του κόσμου: τις μετανάστριες, τις τοξικοεξαρτημένες, τους φυλακισμένους, τους «ψυχικά ασθενείς», τις άστεγες…

Θαυμάσια αντιστροφή…

Τη στιγμή που τα απαξιωμένα, ανεπαρκή δημόσια συστήματα υγείας των νεοφιλελεύθερων πολιτικών αποκαλύπτουν την υποτίμηση μεγάλων κοινωνικών ομάδων και τον αποκλεισμό τους από στοιχειώδεις δομές ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, το ατομικό δίλημμα «κοινωνική ευθύνη ή ανευθυνότητα» είναι κάτι πολύ παραπάνω από φτηνός λαϊκισμός. Ας μη γελιόμαστε… Για το κράτος ήμασταν πάντα αναλώσιμοι και αναλώσιμες, μηχανές αναπαραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος. Ποτέ άλλοτε η «υγεία μας» δεν υπήρξε το πρώτο του μέλημα, παρά μόνο τώρα που ελλοχεύει ο κίνδυνος απονομιμοποίησης του κυρίαρχου μοντέλου οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης στη συνείδηση του κόσμου. Τώρα που γίνεται πλέον ορατή η απαξίωση των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων, με την αδυναμία του υπάρχοντος δημόσιου συστήματος υγείας να περιθάλψει ταυτόχρονα έναν μεγάλο αριθμό ασθενών.

Η διατήρηση του ρόλου του κράτους ως απόλυτου ρυθμιστή-«σωτήρα» επιβάλλει πολεμικές ιαχές…

Σε μια τέτοια έκτακτη συνθήκη, το κράτος μιλά με πολεμικούς όρους, ενισχύοντας το κλίμα τρομοκρατίας που θα του επιτρέψει να προχωρήσει απρόσκοπτα στην αναδιάρθρωση των οικονομικών και κοινωνικών σχέσεων με όρους «αναγκαιότητας». Έχει «συμμάχους» και «εχθρούς», αντιμετωπίζει «το κακό», την «απειλή», τον «αόρατο εχθρό», «την εισβολή». Και αν ο «εχθρός» είναι ο κορωνοϊός και οι «ασυνείδητοι» και «κοινωνικά ανεύθυνοι» που συνεχίζουν να περπατάνε στις παραλίες και τους δρόμους, οι «σύμμαχοι» δεν είναι άλλοι από τους κάθε λογής επιστήμονες, ειδικούς και λοιπούς παρατρεχάμενους.

Η επιστήμη και το προσωπικό της (γιατροί, βιοεπιστήμονες) συμβάλλουν τα μέγιστα στην απομόνωση των ασθενειών από το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο καταλήγουν να γίνονται επικίνδυνες, αποσιωπώντας επιμελώς τα αίτια και τις συνθήκες μέσα στις οποίες εξαπλώνονται οι ιοί (αστικοποίηση, βιομηχανικές ζώνες, συνωστισμός, φτώχεια και άθλιες συνθήκες διαβίωσης, αποψίλωση των δασών, ρύπανση της γης, του αέρα και του νερού, εντατικοποίηση της βιομηχανίας παραγωγής και πραγμοποίησης ζώων). Έτσι, οι ιοί και γενικότερα οι μολυσματικοί παράγοντες προβάλλονται αόριστα ως «εισβολείς» και «αόρατοι εχθροί», σαν να μην συνδέεται η εξάπλωσή τους με αυτόν τον πολιτισμό της ρύπανσης, της εκμετάλλευσης και των διαχωρισμών (ταξικών, φύλου, φυλής, ηλικιακών κ.ά.).

Άλλωστε, η επιστήμη, ως κατασκευή λόγων και πρακτικών που παράγουν και αναπαράγουν τις κυρίαρχες σχέσεις καταπίεσης και εκμετάλλευσης, διαπλέκεται με τους κρατικούς μηχανισμούς, δημιουργώντας τα δικά της δίπολα και μετατρέποντας τα σώματά μας σε τόπο άσκησης της εξουσίας. Προβαίνοντας στη διάκριση του εαυτού από τον μη-εαυτό και από ό,τι συμβαίνει γύρω του, θέτοντας αυστηρά όρια ανάμεσα σε αυτό που θεωρείται οργανισμός και στο περιβάλλον αυτού, δημιουργεί την εικόνα ενός «υγιούς» σώματος που «αμύνεται» απέναντι σε ξένους (μικρο)οργανισμούς, ενοχοποιώντας ταυτόχρονα το «ασθενές» (ή εν δυνάμει «ασθενές») σώμα. Σ’ αυτό το σημείο η επιστημονική «αυθεντία» ευθυγραμμίζεται με τις κρατικές επιλογές της καραντίνας και της απομόνωσης, του απόλυτου ελέγχου των σωμάτων μας και την επίταση των διαχωρισμών σε νέους και ηλικιωμένους, υγιείς και νοσούντες, ευπαθείς και μη, φορείς και μη (επιτομή της βιοεξουσίας).

Και βέβαια, μια κοινωνία απομονωμένων ατόμων χρειάζεται ένα κράτος για να την οργανώσει…

Οποιαδήποτε απόπειρα συλλογικής αντιμετώπισης του ζητήματος, που έχει προκύψει με όρους φροντίδας και αλληλοβοήθειας, συναντά την κρατική αντιπρόταση: αποκλεισμός, εσωστρέφεια, ιδιώτευση, επιστροφή στο ασφυκτικό οικογενειακό περιβάλλον, εξατομίκευση, απομόνωση. Η δριμεία επίθεση στη συλλογική ζωή, την αλληλεγγύη, την θεώρηση των σωμάτων και των σχέσεών μας με τους δικούς μας όρους νομιμοποιείται. Το κράτος είναι αυτό που γνωρίζει ποιες είναι οι ανάγκες μας πριν από εμάς για εμάς. Σούπερ μάρκετ, φάρμακα, τράπεζα. Προτεραιότητα έχει η επιβίωση, όχι η ζωή στο σύνολό της. Τα σώματά μας διαχωρίζονται από οποιαδήποτε ανάγκη για «δια ζώσης» κοινωνική επαφή και συναισθηματική αλληλοϋποστήριξη και αντιμετωπίζονται ως μηχανές που πρέπει απλά να συνεχίσουν να λειτουργούν στο ασφυκτικό περιβάλλον της καπιταλιστικής μηχανής, στο οποίο ξοδευόμαστε καθημερινά, σε τόπους και χρόνους που γεννούν «ασθένεια». Η «υγεία» του σώματος αποκόπτεται από το πριν και το μετά, περιορίζεται σε στιγμιότυπα και αναφορές σε ένα εχθρικό εξωτερικό σύμπαν. Η «υγεία» υποβιβάζεται απλά και μόνο σε ένα ζήτημα νομικής διευθέτησης.

Στο πλάι των κρατικών προσταγών διογκώνεται και το πλήθος των πάντα «πρόθυμων» να πειθαρχήσουν και να αστυνομεύσουν. Είναι συχνό το φαινόμενο κάποιες/οι να ενσωματώνουν τον ρόλο του «ευσυνείδητου πολίτη» και του μπάτσου-ρουφιάνου του διπλανού τους, που θα βγει να περπατήσει στον δρόμο χωρίς άδεια. Και συνήθως πρόκειται για όσες/ους εύκολα πειθαρχούν συνολικά στις κρατικές προσταγές, χωρίς να έχουν αμφισβητήσει στο ελάχιστο το μαζικό μοντέλο κοινωνικής ζωής, με εκατομμύρια ανθρώπους να συνωστίζονται σε μεγαλουπόλεις με ελάχιστους ελεύθερους χώρους, ανάμεσα σε μια διαρκή κίνηση εμπορευμάτων και υπηρεσιών. Πειθαρχούν λοιπόν στο «μένουμε σπίτι» και «μετατρέπουμε τα σπίτια μας σε οχυρά ζωής» για «να κλείσει κάθε κερκόπορτα στο κακό» (βλ. διάγγελμα πρωθυπουργού), ακόμα κι όταν το μότο μετατρέπεται σε «πεθαίνουμε σπίτι», αποκαλύπτοντας με τραγικό τρόπο ότι καμία απομόνωση δεν μπορεί να μας σώσει από ένα σύστημα που γεννά τον θάνατο.

Δύο μέτρα και δύο σταθμά…

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση απευθύνει «έκκληση» να προασπίσουμε τη «ζωή και υγεία των Ελλήνων», μετανάστες και μετανάστριες δίνουν τον δικό τους αγώνα για την επιβίωση· άλλοι μέχρι πρότινος στα σύνορα του Έβρου και άλλες στοιβαγμένες κατά χιλιάδες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στο κολαστήριο της Π. Ράλλη. Με απεργίες πείνας ενάντια στην κράτησή τους και τα καθημερινά βασανιστήρια που υφίστανται, με αυτοσχέδια μέσα αυτοπροστασίας, ζωές ξεχασμένες, ανάξιες να βιωθούν. Στον «πάτο» της κοινωνίας, συνωστισμένοι/ες χιλιάδες έγκλειστοι/ες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις φυλακές και τα ψυχιατρεία, επιμελώς εξαιρούνται από τα «μέτρα προστασίας». Άλλωστε, πρόκειται για ανθρώπους «περιττούς», «μη παραγωγικό» εργατικό δυναμικό. Ουδείς λόγος βέβαια και για τους χιλιάδες άστεγους και τοξικοεξαρτημένους, που εκ των πραγμάτων δεν «μένουν σπίτι», με αμφίβολη πρόσβαση σε στοιχειώδη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Ας μην αυταπατώμαστε… τα μέτρα που επιβάλλονται στη συνθήκη «έκτακτης ανάγκης» -όπως σε κάθε αντίστοιχη συνθήκη στο παρελθόν- ήρθαν για να μείνουν. Και η λίστα μεγαλώνει… Ένταση της αστυνομικής βίας, επίταση του κοινωνικού ελέγχου και της εξατομίκευσης, ενίσχυση των διαχωρισμών (φυλετικών, ηλικιακών, ταξικών κ.ά.), νομιμοποίηση -και μονιμοποίηση- των εργασιακών κατέργων. Και φυσικά στο φόντο της «επέλασης» του κορωνοϊού συνεχίζεται η διερεύνηση πεδίων κερδοφορίας για τους κυρίαρχους και η ενίσχυση τομέων του κεφαλαίου. Νόμοι αύξησης του ορίου συνταξιοδότησης στα 72 έτη και μείωσης των μισθών στο 50% για 6μήνες, οικονομική αποζημίωση των ιδιωτικών κλινικών 100% για την «ενίσχυση» του συστήματος υγείας, απαλλαγή των τηλεοπτικών καναλιών από δόση 21 εκατ. ευρώ. Από την άλλη, ιδιωτικές επιχειρήσεις και εταιρείες δεν χάνουν την ευκαιρία για επιπλέον κέρδη (π.χ. υπερκοστολόγηση των τεστ ανίχνευσης του ιού από τα ιδιωτικά εργαστήρια και των ειδών προστασίας από τις εταιρείες παραγωγής ή εισαγωγής τους).

«Έναν άλλο τρόπο φαντάζομαι…»

Ο κορωνοϊός εκφράζει σε όλη τους την ωμότητα τις αντιφάσεις ενός συστήματος παραγωγής θανάτου. Δεν συντασσόμαστε με τις προσταγές της εξουσίας, που νομιμοποιούνται στη βάση των επιπτώσεων και του κινδύνου που συνιστά ο ιός για τις ζωές πολλών ανθρώπων. Δεν συντασσόμαστε με το καθεστώς φόβου που έχει επιβληθεί. Δεν είμαστε απομονωμένοι/ες, ούτε μόνοι/ες. Στεκόμαστε απέναντι σε λογικές αποκλεισμού, υγιεινισμού, αναπαραγωγής των κυρίαρχων όρων και υποδεδειγμένων σχέσεων, και οργανώνουμε τις αντιστάσεις μας. Η μία δίπλα στον άλλο, να χτίσουμε γέφυρες συνάντησης, αλληλεγγύης και συλλογικής φροντίδας.

Γιατί τα πιο όμορφα κομμάτια αυτού του κόσμου υπάρχουν χάρη στην αλληλεγγύη, το μαζί, το συλλογικό, τη μη επιβολή, μακριά από τα κανονιστικά «πρέπει» και τους ηθικισμούς.

Απέναντι στον κοινωνικό έλεγχο και την έρημο που επιχειρεί να επιβάλλει, να προτάξουμε την αλληλεγγύη και την συλλογική φροντίδα.

Απέναντι στη βιοεξουσία, τα σώματά μας θα στέκονται πάντα απειλητικά.

«Οι κανίβαλοι αυτού του κόσμου…

Αυτού του κόσμου που συνεχώς ματώνει, αιμορραγεί και πεθαίνει.

Πεθαίνει στους δρόμους, στους καταυλισμούς της προσφυγιάς,

στα διαμερίσματα μιας απρόσωπης πόλης. Θάνατος, θάνατος και πάλι θάνατος.

Μια τέτοια λέξη έχει γίνει στα χείλη μας συνήθεια

[…] στα κανάλια λαβράκι τηλεθέασης.

Και οι κανίβαλοι αυτού του κόσμου, κλεισμένοι στα ασφαλή γραφεία τους σχεδιάζουν,

μηχανορραφούν, υποκινούν και εκτελούν.

Τόσο απλά, τόσο κυνικά, τόσο δημοκρατικά.

Το παιχνίδι καλά στημένο, καλά οργανωμένο […]

Έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς με τους κανίβαλους αυτού του κόσμου…»

Αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος, Αγρός

Απρίλιος ’20

[Αναδημοσίευση από το blog του Αγρού]

Details

Category: Αναδημοσιεύσεις

Published: 04 April 2020

https://www.youtube.com/watch?v=neYR3Us5k_E

Μουσική: Group Yorum  [τραγούδι: Sevda Türküsü]
Στίχοι και φωνή: ΘαλερόςΚ

*Η Helin Bolek, που πέθανε μετά από 288 μέρες απεργίας πείνας στην Τουρκία διεκδικώντας την ελευθερία της,  κρατάει πάντα ψηλά στην Ιστορία τη φράση του Φερέ (κομμιουνάρου του Παρισιού που εκτελέστηκε από τον γαλλικό στρατό): "αφήνω τη φροντίδα της μνήμης και της εκδίκησής μου στο μέλλον". Το τραγούδι αυτό αφορά τη μνήμη...


Μια άνοιξη ξεχάστηκε στην άκρη του χειμώνα
Τριαντάφυλλο που γύρισε πάλι πίσω στο χώμα
Μια φωνή στοιχειώνει έναν ήλιο που βγαίνει πάντα για όλους

Ένας θάνατος σκοτώνει τα κελιά για μια ζωή
Όχι αυτή που δεν αξίζει ούτε στιγμή να βιωθεί
Αλλά για κείνη που ορκίζεται κανένας δήμιος να μη σωθεί

Τριαντάφυλλο κι ανάσα μες την ερημιά, την ερημιά, ερημιά, ερημιά
Ένα χάδι ταξιδεύει ανέμου σαϊτιά, ανέμου σαϊτιά, σαϊτιά

Πόσοι θα ναι αυτοί που τον αγώνα θα σκυλέψουν
Άλλοι τόσοι που παρηγοριά στο μάταιο θα γυρέψουν
Μα η φωνή σου συντροφιά στους οδοιπόρους σ’ ένα νόημα βαθύ

Σ’ ένα κόσμο που αδειάζει τις στιγμές του όπου του πουν
Σ’ ένα κόσμο οι αυταπάτες και οι φόβοι κυβερνούν
Να είσαι σίγουρη το πείσμα, το κουράγιο σου, έχουν πολλά να πουν

Μια θάλασσα χωρίζει τις ζωές μας
Μια θάλασσα ενώνει τις καρδιές μας
Κι εσύ πιστή σ’ αυτό που έταξες πετάς στον ουρανό της