Διαμαρτυρία θορύβου στις φυλακές Κορυδαλλού. Οι κρατούμενοι χτυπάνε τα μέταλλα για να ακουστούν, βλαστημάνε γιατί αδιαφορούν για το αν θα ακουστούν, αγανακτούν μαζί και ίσως τίποτε άλλο να μην τους ενώνει πέρα από την αγανάκτηση αυτή. Μέσα σε αυτό τον πνιγηρό χαμό της πανδημίας ποιος πρόκειται να ενδιαφερθεί για τους τρισκατάρατους αυτού του κόσμου; Εδώ στον κόσμο αυτό κάθε άνθρωπος σβήνει σαν ένα ξεφτιλισμένο ρετάλι μέσα σε μια τέτοια εκκωφαντική βουβαμάρα που θα χωνέψει τον ήχο των καταραμένων μετάλλων και τις βρισιές των κολασμένων σα να μην υπήρξαν ποτέ. Αυτά τα μέταλλα από όπου κρεμιούνται οι φωτιές των εξεγέρσεων, αυτές οι βρισιές από όπου κρεμιέται η πιο βαθιά απελπισία για να σώσει ό,τι μπορεί. Και οι ανθρωποφύλακες εκεί, χωρίς πρόσωπα, όπως αρμόζει σε απεχθή εργαλεία με φωνή. Οι δικαστές είναι σπίτια τους και φροντίζουν τους αγαπημένους τους ανθρώπους. Πεντακάθαροι, νίπτοντας τας χείρας τους σχολαστικά, χωρίς ούτε καν τη στοιχειώδη αιδώ ενός Πόντιου Πιλάτου, χωρίς αιδώ. Τα αναιδή κυκλώματα ποτέ δεν βραχυκυκλώνουν από ανθρωπιά. Όλα στη θέση τους. Όπως και να ‘χει, όμως, αυτές τις επιλεκτικές “άγιες μέρες”, σε αυτόν τον κόσμο τα ρετάλια που καταφέρνουν να ανεμίζουν ακόμη μέσα στην θλιβερή τους επιβίωση, θα βρουν τρόπο να γεμίσουν την παράταιρα ανθισμένη πόλη τους όπως επιτάσσει το “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” με τα δειλά τους τσιφτετέλια, τους καπνούς από τις ψησταριές, τα σφιγμένα γέλια. Δεν υπάρχει χώρος για τους απόβλητους. Δεν υπάρχει χρόνος για τους απόβλητους. Οι φυλακές θα είναι για πάντα μια μαύρη τρύπα στον χάρτη της πόλης. Δεν γνωρίζουν, όμως, τα άμοιρα ρετάλια ότι αυτή η μαύρη τρύπα καταπίνει κάθε στιγμή και την τελευταία ικμάδα ελευθερίας της ίδιας τους της πόλης.

https://www.youtube.com/watch?time_continue=48&v=XqGWkWr8rBQ&feature=emb_logo

[Αναδημοσίευση από την πτέρυγα Κ]