- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
ΚΑΝΕΝΑ ΕΘΝΟΣ ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΝΩΝΕΙ, ΚΑΝΕΝΑ ΟΝΟΜΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΩΡΙΖΕΙ
Με αφορμή και πρόσχημα την επίλυση του ονοματολογικού ζητήματος του κράτους της Μακεδονίας, παρακολουθούμε τους τελευταίους μήνες τον εθνικιστικό παροξυσμό που εκφράστηκε αρχικά με «αυθόρμητα» και υπερκομματικά συλλαλητήρια και εσχάτως με το τερατούργημα των λίγων εθνικιστικών μαθητικών καταλήψεων. Ενώ είναι προφανές ότι κράτος και κεφάλαιο ταΐζουν την κοινωνική βάση με έθνος και εξωτερικούς εχθρούς, ένας μέρος της αυτής ανταποκρίνεται και αναπαράγει την εθνικιστική ρητορεία και πρακτική.
Οι συμμετέχοντες/ουσες στα συλλαλητήρια, βρέθηκαν πλάι πλάι με ακροδεξιούς κομματικούς, με νεοναζί, με στρατιωτικούς, με την εκκλησία, καθώς και με πολλές άλλες γραφικές παρουσίες του ακροδεξιού θιάσου αλλά και αριστερών παραφυάδων, ισχυροποιώντας το δόγμα ΠΑΤΡΙΣ-ΘΡΗΣΚΕΙΑ-ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ και τον εθνικισμό/πατριωτισμό και νομιμοποιώντας τις φασιστικές ομάδες κρούσης. Κατά τη διάρκεια ή στο τέλος των εθνικιστικών αυτών μαζώξεων πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις, πάντα με τις πλάτες της αστυνομίας, σε χώρους αντίστασης και ελευθερίας (ΕΚΧ σχολείο, εμπρησμός κατάληψης Libertatia, κατειλημμένο θέατρο Εμπρός, κατάληψη πρώην ΠΙΚΠΑ), άλλα και σε μετανάστες/στριες.
Με την επικείμενη ψήφιση της Συμφωνίας των Πρεσπών από το ελληνικό κοινοβούλιο ο ΣΥΡΙΖΑ, συνεπής στην εθνικιστική ιδεολογία υπό τη μορφή του αριστερού πατριωτισμού, αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι το κράτος έχει συνέχεια και μπαίνει μπροστά στην υπόθεση της εθνικής συνοχής, προωθώντας και ισχυροποιώντας τα εθνικά συμφέροντα. Η αριστερή πολιτική διαχείριση βασίζεται επίσης στο ιδεολόγημα της εθνικής ενότητας που προϋποθέτει την ύπαρξη μιας φαντασιακής κοινότητας, τα μέλη της οποίας δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα είναι οι ταξικοί, φυλετικοί και έμφυλοι διαχωρισμοί να αποκρύπτονται, και ως εκ τούτου να διατηρούνται πάντα προς όφελος των κυρίαρχων και των ισχυρών.
Η ίδια κρατική διαχείριση δολοφονεί μετανάστες και μετανάστριες στα σύνορα ή τους/τις φυλακίζει ή εξοντώνει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, και καταστέλλει κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Οι μηχανισμοί καταστολής της συνεργάζονται με τα τάγματα εφόδου, εξευτελίζουν, βασανίζουν, φυλακίζουν αγωνιστές/αγωνίστριες. Η ίδια στοχοποιεί εσωτερικούς εχθρούς, που δεν ταιριάζουν στο εθνικό της αφήγημα.
Οι εθνικές ιδέες γεννούν νεκροταφεία
Να μην αφήσουμε σπιθαμή γης στον εθνικισμό και τις φασιστικές συμμορίες
Ενάντια σε έθνη, κράτη, σύνορα, πατρίδες, πατριαρχία, θρησκεία, πολεμικές μηχανές
Αγώνας για την κοινωνική απελευθέρωση
Αναρχικές συλλογικότητες, καταλήψεις, αναρχικοί/αναρχικές
[Αναδημοσίευση απο το αθηναϊκό Indymedia]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Ξημερώματα 23 Δεκεμβρίου, ο Μοχάμετ, κατά τη διάρκεια παραπλανητικής παραγγελίας, για λογαριασμό του ψητοπωλείου στο οποίο εργαζόταν, δέχτηκε δολοφονική – ρατσιστική επίθεση από το πρώην αφεντικό του Χρήστο Σαλμά, ιδιοκτήτη του ψητοπωλείου Βεάκη 56, και από έναν μπράβο του. Αιτία της επίθεσης οι διεκδικήσεις των δεδουλευμένων του Μοχάμετ από το πρώην αφεντικό του.
Η περίπτωση του Μοχάμετ δεν αποτελεί μεμονωμένο περιστατικό. Έρχεται ως επιβεβαίωση της σαρωτικής επίθεσης από την πλευρά των αφεντικών και των "αναγκών της εθνικής μας οικονομίας". Με τις μειώσεις των μισθών, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και των όποιων έως τώρα εργασιακών «κεκτημένων», με τον εκβιασμό της ανεργίας, την ελαστικοποίηση, τις συνθήκες και τα ωράρια γαλέρας, με την κουλτούρα της υπομονής και του "φιλότιμου", στρώνεται το χαλί στην εργοδοτική αυθαιρεσία στο όνομα της ανάπτυξης για το ξεπέρασμα της κρίσης, στο όνομα των εθνικών στόχων και της μείωσης των δεικτών της ανεργίας. Με πρόσχημα την «κρίση» τα αφεντικά επιδόθηκαν τα τελευταία χρόνια στο να μετατρέψουν σε πραγματική ρωμαϊκή αρένα τους χώρους εργασίας, αντιμετωπίζοντας τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες ως αναλώσιμους/ες, ξεπερνώντας «αναχώματα»: ωράρια, μισθούς, ασφάλιση, συνθήκες εργασίας. Η εργοδοτική πολιτική όταν δεν αναμασάει τη φράση «βάλε και συ πλάτη», απειλεί, τρομοκρατεί, επιτίθεται.
Απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία, στις απειλές, στους μπράβους και τους μαφιόζους, αντιστεκόμαστε συλλογικά, αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα.
Η αλληλεγγύη μεταξύ των καταπιεσμένων στις γειτονιές και τους χώρους εργασίας αποτελεί το μόνο μας όπλο απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε.
Για να δημιουργήσουμε αναχώματα απέναντι στην επέλαση κράτους και αφεντικών πάνω στις ζωές μας.
[Αναδημοσίευση από το blog Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Περιστερίου]
[Αναδημοσίευση απο την Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου: Σ.Β.Ε.Ο.Δ.]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Κείμενο που μοιράστηκε στις 17/12 σε εκατοντάδες αντίτυπα στο κέντρο της Αθήνας κατά τη διάρκεια αντιεθνικής παρέμβασης αλληλεγγύης στους ολικούς αρνητές στράτευσης.
Για να καταβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf, πατήστε εδώ.
Εθνικιστική ή διεθνιστική είναι η κρατική/καπιταλιστική βαρβαρότητα
Η σημερινή εκδήλωση (17/12) στο Ινστιτούτο Γκαίτε από το κυβερνητικό πλυντήριο «Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς» με τίτλο: «Διεθνισμός ή Εθνικισμός» – «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», πραγματοποιείται καθόλου τυχαία στο πλαίσιο της όξυνσης της κρατικής προπαγάνδας υπέρ των εθνικών συμφερόντων, δικαιολογώντας από τη μία τον (αριστερό) πατριωτισμό και εθνοκεντρισμό και επιχειρώντας από την άλλη να αφομοιώσει τους χειραφετητικούς αγώνες στα εθνοκρατικά φληναφήματα της κυριαρχίας.
Την εκδήλωση αυτή προλογίζει ο Αριστείδης Μπαλτάς, πρώην υπουργός και νυν βουλευτής του (συγ)κυβερνώντος αριστερού κόμματος, ένας εκ των ιθυνόντων νόων του ρηξικέλευθου κυβερνητικού προγράμματος αυτής της τεράστιας στιγμής του ελληνικού έθνους που ονομάζεται «πρώτη-και-δεύτερη φορά αριστερά, στην τρίτη καίγεστε». Θα μας συγχωρήσει ο πολιτικός ανήρ την ασέβεια, αλλά διωκόμενοι γαρ (και) από τον ίδιο και το κόμμα του επειδή αρνούμαστε τα έθνη και τους στρατούς, έχουμε το θράσος να (αντι)ομιλούμε κοινωνικά και ενεργοποιούμε την αδιαμεσολάβητη και αντιθεσμική αλληλεγγύη χωρίς να συνδιαλεγόμεθα με τους εθνοπατέρες της γαλανόλευκης καταστολής και του χακί εκβιασμού.
Κύριος ομιλητής της εκδήλωσης είναι ο Μικαέλ Λεβί, ακαδημαϊκός, επινοητής «επαναστατικών συγγενειών» μαρξιστών και αναρχικών ακόμα και κατά τις περιόδους ωμής καταστολής ή μηχανορραφιών των πρώτων ενάντια στους δεύτερους, αντίστοιχα κρυψίνους των πραγματικών εθνοκρατικών συγγενειών διαφόρων μαρξιστών και καπιταλιστών, καθώς και διαχρονικός απολογητής του ορθόδοξου μαρξισμού, του «αριστερού πατριωτισμού» και φυσικά του κράτους. Έστω του σοσιαλιστικού. Την ασέβειά μας λοιπόν και στους διανοούμενους, τους απολογητές της «κυρίαρχης κοινωνικής τάξης», όπως θα έλεγε και ο -καθόλου αναρχικός- Γκράμσι.
Πιστός υπηρέτης των εθνικών συμφερόντων, ο διεθνισμός διώκει και πολιορκεί (ποινικά και οικονομικά) όσους αρνούνται την στρατιωτική θητεία ως εθνικιστικό καταναγκασμό, δημιουργεί και γεμίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης/ομηρίας των «απάτριδων» προσφύγων και μεταναστ(ρι)ών, στρατιωτικοποιεί και δολοφονεί στα σύνορα, ενισχύει και καθαγιάζει την πολεμική μηχανή του εθνικού στρατού και του ΝΑΤΟ, διαχέει και τονώνει κοινωνικά τον πατριωτισμό και τον εθνολαϊκισμό. Κι αυτό διότι οι διαφορές μεταξύ εθνικισμού και διεθνισμού δεν αφορούν σε μία διαπάλη υπέρ ή κατά του έθνους-κράτους αντίστοιχα, αλλά στις διαφορετικές όψεις του ίδιου «εθνικού» νομίσματος που καθυποτάσσει τις ζωές και τις συνειδήσεις μας. Τα έθνη (ανεξάρτητα του αν διαβάζονται ως φαντασιακές κοινότητες, ιδεολογίες, ιστορικά φαινόμενα, επινοήσεις ή κατασκευές) εξακολουθούν να μυστικοποιούνται, να φυσικοποιούνται και να νομιμοποιούνται κοινωνικά όσο δεν αποκαλύπτεται η πραγματική τους φύση: ως η πολιτική θρησκεία του σύγχρονου κράτους.
Τα έθνη δεν είναι χορτοφάγα…
«Πατριωτισμός είναι να κάνουμε την Ελλάδα ηγέτιδα δύναμη στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης»
Α. Τσίπρας, Ιούνιος 2018
«Η Ελλάδα γίνεται ηγέτιδα δύναμη στα Βαλκάνια και την νοτιοανατολική Μεσόγειο… Δεν θα τους επιτρέψουμε να μας εγκαλούν για μειοδοσία και εθνομηδενισμό… Εμείς απελευθερώσαμε τη χώρα και ανακτήσαμε την περηφάνια των Ελλήνων… Μόνος οδηγός μας ο πατριωτισμός… »
Α. Τσίπρας, Δεκέμβριος 2018
Τα κράτη με όλους τους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς τους μηχανισμούς, οι θεσμοί με όλες τις διαμεσολαβήσεις τους, οι ακαδημίες με όλη την επιστημοσύνη τους, οι θρησκείες με όλη τη μεταφυσική τους, η πατριαρχία με όλη την κανονικότητά της, όπως και κάθε άλλη πτυχή του εξουσιαστικού συρφετού που διαφεντεύει τις ζωές μας συμφωνούν: καθένα εξ αυτών αποτελεί την βαθιά έκφραση του εκάστοτε εθνικού πεπρωμένου. Ενός πεπρωμένου τόσο μοντέρνου και τόσο επινοημένου που για να επιβληθεί στην ιστορία ως “προαιώνιο” και “αληθινό” μακέλεψε μέσα σε δύο αιώνες σχεδόν κάθε γωνιά του πλανήτη, κατακερματίζοντας τον κόσμο σε επιμέρους έθνη και προσφέροντας στην ανθρωπότητα τα πιο απάνθρωπα ανδραγαθήματά της.
Τα έθνη γεννιούνται κατά την ιστορική μετάβαση από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό. Η όποια «επαναστατική» τους αφετηρία δεν αφορά σε τίποτα άλλο από τη μετάβαση της κυριαρχίας και των εξουσιαστικών σχέσεων από το πλαίσιο των θεοκρατικών αυτοκρατοριών σε αυτό των σύγχρονων κρατών. Γι’ αυτό και από την πρώτη στιγμή της θεμελίωσής τους ως πολιτικές οντότητες (μόλις πριν από δυόμιση αιώνες) ανοίγουν ένα νέο κύκλο υποταγής, εκμετάλλευσης, εξανδραποδισμού και στρατιωτικοποίησης των «από κάτω». Τα εθνικά ιδεώδη (ανα)παράγουν και θεσμίζουντις ταξικές, φυλετικές, έμφυλες ή πολιτισμικές ιεραρχίες(αστική τάξη, λευκή ανωτερότητα, αρρενωπότητα, θρησκεία, αρτιμέλεια κτλ) υπονομεύοντας την όξυνση του κοινωνικού/ταξικού ανταγωνισμού. Ενώ η ομογενοποίηση των υπηκόων στα εθνικιστικά πρότυπα του εκάστοτε «κυρίαρχου λαού» (είτε με εκτεταμένες εθνοκαθάρσεις και εκτοπισμούς, είτε με τη βίαιη αφομοίωση των «διαφορετικών») έρχεται χέρι-χέρι με την καθυπόταξή τους στην ηγεμονία του κράτους και σε ό,τι αυτή οργανώνει και περιφρουρεί.
Είναι η επιδίωξη της κατάκτησης αυτής ακριβώς της ηγεμονίας (ή αντίστοιχα ο αγνωστικισμός απέναντι σε αυτήν) που επέτρεψε στα έθνη να αποτελούν το φαντασιακό υπόστρωμα κάθε νεωτεριστικού μοντέλου εξουσίας και ως το τέτοια να μονοπωλούν και να εγκλωβίζουν την κοινωνική συνείδηση και τον αγώνα για χειραφέτηση. Η κατάκτηση αυτής της εξουσίας, ως στυγνός αυτοσκοπός, ως δημοκρατική πεμπτουσία ή ως «απαραίτητο στάδιο για τον σοσιαλισμό», διαμορφώνει και τους ανάλογους εναγκαλισμούς με τις εθνικές αυταπάτες. Οι εθνικιστικές και διεθνιστικές αντιλήψεις, ασχέτως των μεταξύ τους διαφορών ή/και συμπτώσεων στη διαχείριση της εξουσίας, στην πραγματικότητα δεν αποτελούν παρά δύο από τα βασικότερα ιδεολογήματα του «εθνικού συμφέροντος». Κι αν στην εν πολλοίς εμφυλιακή ελληνική ιστορία ουδέποτε έλλειψαν οι περιπτώσεις και οι συγκλίσεις της «εθνικής ενότητας» μεταξύ εθνικιστών και διεθνιστών (ή δεξιών και αριστερών αντίστοιχα), τα τελευταία χρόνια αυτές οι συγκλίσεις θεσμίσθηκαν όσο ποτέ άλλοτε, διαμέσου των συγκυβερνήσεων του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης και ειδικότερα της τελευταίας τετραετίας μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ.
Οι αβάσταχτες κοινοτοπίες (του Είναι) διεθνιστών και εθνικιστών
Αν η κυβερνητική συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ αντιμετωπίστηκε αρχικά με απαισιοδοξία για τις «αντοχές» της, τα εθνικά ζητήματα αποτελούσαν τον βασικότερο λόγο. Εν τέλει, αποδείχθηκε και στους πλέον ανυποψίαστους ότι οι υπαρκτές σημειακές διαφορές του «δεξιού εθνικισμού» και του «αριστερού πατριωτισμού» σκοπίμως υπερμεγεθύνονται προκειμένου να εδραιωθεί το κυριαρχικό ψευδοδίπολο «διεθνισμός ή εθνικισμός». Ένα δίπολο που αποκρύπτει ότι εντός του δεν υπάρχει τίποτα εν γένει ρηξιακό ή αντιθετικό με τις εθνικές ιδεολογίες και ό,τι εξουσιαστικό αυτές φέρουν. Για τον λόγο αυτό, η «πρώτη φορά διεθνιστική» κυβέρνηση σε αγαστή συνεργασία με τους εθνοκαμμένους ΑΝΕΛ απέδειξε ότι εκτός από το κράτος, συνέχεια έχει και το έθνος.
Στο πλαίσιο αυτό, τα έργα και οι ημέρες της διεθνιστικής εξουσίας όχι μόνο συνέχισαν αλλά βάθαιναν ακόμα περισσότερο το εθνο-πατριωτικό πλαίσιο της πολιτικής των προκατόχων της. Η παλινόρθωση των κοινοβουλευτικών θεσμών του έθνους (οι οποίοι διολίσθαιναν κοινωνικά διαρκώς μέχρι και το 2015), η επιχειρούμενη πρόσδεση των κοινωνικών/ταξικών αγώνων στον «κρατικό αγώνα» για «λαϊκή κυριαρχία», η εθνικοποίηση των κοινωνικών αντιστάσεων μέσω αντι-ιμπεριαλιστικών ιδεολογιών, η μεταγραφή της οικονομικής κρίσης από κοινωνική/ταξική λεηλασία σε «εθνική συμφορά» (η οποία αθωώνει την αστική τάξη και νομιμοποιεί τις γνωστές «ασύμμετρες θεραπείες» ενάντια στους «από κάτω»), ο «εκδημοκρατισμός» των πραιτοριανών μπάτσων που συνεχίζουν να δολοφονούν σε δρόμους και αστυνομικά τμήματα, η δυναμική επαναφορά του στρατού ως κοινωνικού «προστάτη» είναι μόνο κάποια από τα μνημειώδη κρατικά κατορθώματα του διεθνισμού που θα ζήλευε κάθε εθνικιστής.
Ωστόσο, το πεδίο στο οποίο ο διεθνισμός του αριστερού κράτους διέπρεψε δεν ήταν άλλο από το πεδίο των «εθνικών ζητημάτων». Από την «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» (αρχής γενομένης από τα κράτη της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ που από «εχθροί του λαού» έγιναν οι «καλύτεροι διαθέσιμοι σύμμαχοί του») έως την «πατριωτική εθνική άμυνα», ο εθνοκεντρισμός γίνεται ο αυτοσκοπός και το επίδικο σε κάθε δημόσια ατζέντα. Οι διάφοροι διακρατικοί και εθνικοί ανταγωνισμοί -για τις ΑΟΖ, τις ονομασίες και τις υφαλοκρηπίδες (τουρκία, μακεδονία, αλβανία)- με τους «εχθρούς γείτονες» που πρέπει είτε να πολεμηθούν είτε να ποδηγετηθούν για το «συμφέρον της πατρίδας», η αγαστή πολιτική/οικονομική/στρατιωτική συνεργασία και οι χαριεντισμοί με τους σφαγείς δικτάτορες της Αιγύπτου (της άλλοτε «συγκινητικής» για την αριστερά «αραβικής άνοιξης») και με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ (του ίδιου κράτους που μέχρι πρότινος αποτελούσε κόκκινο πανί για τη «διεθνιστική αλληλεγγύη»), και φυσικά η χυδαία ανάδειξη «της γης των κολασμένων» μεταναστ(ρι)ών-προσφύγων ως «εθνικού κίνδυνου», ο οποίος αντιμετωπίστηκε με την αδυσώπητη φιλανθρωπία των αντιμεταναστευτικών πολιτικών, των φραχτών, της στρατιωτικοποίησης των συνόρων, των χιλιάδων δολοφονιών (πολλές εκ των οποίων καθαρά «παραδειγματικές»), των δεκάδων στρατοπέδων συγκέντρωσης και ομηρίας, του θεσμικού αποκλεισμούαπό την παροχή ασύλου και του κοινωνικού αποκλεισμούαπό τις γειτονιές, τα σχολεία, την εργασία και τις πλατείες. Είναι αυτή ακριβώς η διεθνιστική πολιτική που θέτοντας το έθνος στο επίκεντρο των κοινωνικών ζητημάτων, δίνει το πάτημα στον «εθνικό κορμό» να εκδηλώνει απερίφραστα το σκοτάδι του, ενώ κάθε λογής εθνικιστικά κατακάθια, φασιστικές και ναζιστικές γκρούπες, ρατσιστές, σεξιστές, μιλιταριστές και ρασοφόροι χύνουν το μισαλλόδοξο, σοβινιστικό και πατριαρχικό δηλητήριό τους ακόμα πιο απροκάλυπτα.
Η στρατιωτική εκδοχή επί διεθνιστικής διαχείρισης δεν θα μπορούσε παρά να ακολουθήσει τα ίδια ένδοξα μονοπάτια. Από τη δεκαετία του ’70 μέχρι σήμερα, μόνο επί αριστερής διακυβέρνησης κατάφερε ο ελληνικός στρατός να εμφανιστεί τόσο γρήγορα και τόσο αθόρυβα ως διαχειριστής κοινωνικών ζητημάτων (αντιμεταναστευτική πολιτική, διαχείριση «περιβαλλοντικών καταστροφών», ανάληψη δημοσίων έργων κ.α.), επιχειρώντας να θέσει ένα μανδύα «κοινωνικής πρόνοιας» στον βαθύ κατασταλτικό του ρόλο ενάντια στις κοινωνικές αντιστάσεις και τους «περισσευούμενους» πληθυσμούς (σε θαλάσσια και χερσαία σύνορα και στα στρατόπεδα της ενδοχώρας). Παράλληλα, οι εξοπλισμοί και τα στρατιωτικά κονδύλια όχι μόνο συνεχίζουν στους ίδιους ξέφρενους ρυθμούς του «δεξιού εθνικισμού» αλλά το τελευταίο διάστημα έχουν αρχίσει να δοκιμάζονται στην πράξη πάνω σε πραγματικά πεδία και σώματα (είτε μέσω της καταστολής των μεταναστ(ρι)ών-προσφύγων, είτε μέσω της στρατιωτικοποίησης των συνόρων και των διακρατικών ανταγωνισμών). Ενώ, οι επιχειρησιακές συνεργασίες και οι ασκήσεις με το ΝΑΤΟ ή με τον ισραηλινό στρατό (προκειμένου να μπορούν να βομβαρδίζουν με περισσότερες «ειρηνευτικές βόμβες» τους δρόμους της Γάζας ή του Ιράκ), από τη μία πληθαίνουν και από την άλλη συχνά βρίσκουν τον ελληνικό στρατό σε αρμοδιότητες εκπαιδευτή και όχι εκπαιδευόμενου. Έτσι, αποδεικνύεται ότι στα θερμά επεισόδια ή στις πολεμικές επιχειρήσεις που διεξάγουν ή προετοιμάζουν κράτη και αφεντικά, η διεθνιστική ιδεολογία έχει ήδη πάρει τη δική της θέση του «εθνικού εγγυητή» και του «φονιά των λαών».
Ολική άρνηση στράτευσης στα έθνη και τις πατρίδες, στον πόλεμο και την ειρήνη
Μπροστά στο σαθρό δίλημμα «διεθνισμός ή εθνικισμός», η στρατιωτική καταστολή ενάντια σε όσους αρνούνται στην πράξη τα έθνη και τους εθνικισμούς στέκεται ενιαία και αδιαίρετη. Στα χρόνια των διεθνιστών κυβερνώντων, οι ποινικοί, θεσμικοί και οικονομικοί εκβιασμοί ενάντια στους ολικούς αρνητές στράτευσης και τους ανυπότακτους (ενάντια σε όσους αρνούνται να αναγνωρίσουν και να συνδιαλλαγούν την εθνική προσταγή της καταναγκαστικής στρατιωτικής θητείας) όχι μόνο παρέμειναν αλλά πλήθυναν ποιοτικά και ποσοτικά. Τα στρατοδικεία (μετά από μία προσωρινή παύση όπου με μία μαφιόζικη διάταξη-τελεσίγραφο εκβιαζόταν η ρύθμιση της ανυποταξίας) συνεχίζουν να δικάζουν επαναλαμβανόμενα τους ίδιους ανθρώπους για το ίδιο «αδίκημα» (με αποτέλεσμα κάποιες φορές οι ποινές να μην έχουν ανασταλτικό χαρακτήρα). Άλλωστε, είναι χαρακτηριστικό της όξυνσης της στρατιωτικής καταστολής ότι την ίδια μέρα και στο ίδιο μέρος (στρατοδικείο Ρουφ, 6 Φεβρουαρίου 2019) διώκονται δύο ολικοί αρνητές στράτευσης. Επιπλέον, οι στρατολογίες συνεχίζουν να επιβάλλουν επαναλαμβανόμενα πρόστιμα 6 χιλιάδων ευρώ για κάθε ανυποταξία (σε διάφορες περιπτώσεις ολικοί αρνητές στράτευσης βρίσκονται σε λίγους μήνες με πρόστιμα δεκάδων χιλιάδων ευρώ), ενώ ένα θεσμικό πλέγμα εφοριών, μπάτσων, τραπεζών, ηλεκτρονικών φακελωμάτων επιχειρεί μία επιμελημένη πολιορκητική φθορά των ολικών αρνητών στράτευσης (με αναζητήσεις, προσαγωγές και συλλήψεις, κατασχέσεις λογαριασμών κ.α.) για την επιλογή τους να αρνούνται τον στρατό, το έθνος και τον κόσμο της εξουσίας.
Μέσα σε ένα περιβάλλον όπου η δυσωδία του εθνοπατριωτισμού εξαπλώνεται από τα ανώτατα κρατικά αξιώματα μέχρι τις εθνικιστικές συγκεντρώσεις καλώντας μας να υποταχθούμε στις εντολές των δήμιών μας, μέσα σε μία περίοδο όπου η στρατιωτικοποίηση και η εθνική υπερηφάνεια συνοδεύεται από δολοφονίες του εθνικού κορμού ενάντια σε όσους/ες τολμούν ή τυχαίνει να αμαυρώνουν τα σάβανά του (όπως η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου/Zackie Oh στο κέντρο της Αθήνας από ελληναράδες μαγαζάτορες και μπάτσους), μπροστά σε μία συνθήκη όπου οι πολεμικές επιχειρήσεις προετοιμάζουν τα νέα «ειρηνευτικά σχέδια» των αφεντικών, η πολιτική σημασία των διώξεων των ολικών αρνητών στράτευσης γίνεται όλο και πιο έκδηλη. Η ολική άρνηση στράτευσης είναι μια πολιτική στάση που τοποθετείται όχι μόνο στην άρνηση της θητείας, αλλά στην εναντίωση στο σύνολο του στρατιωτικού μηχανισμού, του μιλιταρισμού, των εθνών-κρατών. Μια στάση ζωής που προτάσσει την ελευθερία, την αυτοοργάνωση, την ατομική και κοινωνική χειραφέτησηκαι στέκεται ενάντια στην εξουσία, την ιεραρχία, τα έθνη-κράτη, τους διαχωρισμούς και τις κυρίαρχες θεσμίσεις. Η ολική άρνηση στράτευσης δεν είναι «απλά» μια στάση ζωής που μισεί τους πολέμους των κυρίαρχων. Μισεί άλλο τόσο και την ειρήνη τους…
Ούτε εθνικιστές, ούτε διεθνιστές
Ανυπότακτοι, απάτριδες και αντιμιλιταριστές
Κάτω τα κράτη, τα έθνη και οι στρατοί
Αλληλεγγύη στους ολικούς αρνητές στράτευσης
Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης (Αθήνα)
olikiarnisi.espivblogs.net
Δεκέμβρης 2018
Αναδημοσίευση από το ηλεκτρονική σελίδα της πρωτοβουλίας για την ολική άρνηση στράτευσης
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Για τις αρνήσεις απέναντι στον στρατό, ενάντια στον μιλιτιρισμό ως πολιτισμό επιβολής πάνω στο σώμα
Παρασκευή 23/11 στις 20.30
Συζήτηση με την Πρωτοβουλία ενάντια στον θεσμό της εκπαίδευσης «ΤΟ ΠΕΙΡΑΓΜΑ»: Αρνήσεις απέναντι στον στρατό.
Στον αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης & ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ (Έβρου 23 & Βενιζέλου, Ταμπούρια, Κερατσίνι, 100μ από την πλατεία Λαού)
Σάββατο 24/11 στις 21.00
Προβολή της ταινίας «Σαράγεβο Σ’αγαπώ»(Grbavica), η έμφυλη διάσταση του πολέμου(92-95) στην Βοσνία μέσα από την ιστορία της σχέσης δυο γυναικών.
Στην κατάληψη ΣΙΝΙΑΛΟ, Καποδιστρίου & Θεσσαλονίκης, πλ.Παπανικολάου, Κάτω Αιγάλεω
[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
π
(η αφίσα σε μορφή pdf)
Το κείμενο του καλέσματος:
Τη δημοκρατία βαθιά κατάλαβέ τη…
Από το «εθνικό στοίχημα» της διαχείρισης της κρίσης, μέχρι τις διακρατικές συμμαχίες ή αντιπαραθέσεις στην ευρύτερη περιοχή (Βαλκάνια, Αιγαίο, Μέση Ανατολή), τα εθνικά ιδεώδη λανσάρονται κοινωνικά από όλες τις πτυχές του συστήματος. Τα «σάβανα» και τα σύμβολα της πατρίδας επιστρέφουν, οι μύθοι και οι ιστορικές κατασκευές βρίθουν στο δημόσιο λόγο, ο «εκσυγχρονισμός» ή η «υπεράσπιση» των εθνικών συμφερόντων επιβάλλονται ως κεντρική ατζέντα. Η περιβόητη διαπάλη μεταξύ του «αριστερού πατριωτισμού» και του «δεξιού εθνικισμού» αποκρύπτει τόσο τη μεταξύ τους αγωγιμότητα όσο και το ότι πρόκειται για τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αμφότεροι, επιχειρούν να αποσπάσουν τις συνειδήσεις των υποτελών τάξεων από τον κοινωνικό/ταξικό ανταγωνισμό -τον ίδιο ανταγωνισμό που επιτίθεται στους «από κάτω» κάθε κράτους- και να τις ενώσουν με τα κυρίαρχα ιδεολογήματα προς όφελος της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.
Τα εθνικά ιδεώδη συνοδεύουν και συνοδεύονται από έναν κόσμο μισαλλοδοξίας και κοινωνικών διαχωρισμών. Γι’ αυτό και η επίταση του εθνικισμού έρχεται χέρι-χέρι με την όξυνση της πατριαρχίας και της έμφυλης βίας, με όλες τις περήφανες κραυγές του σεξισμού, του μισογυνισμού, της ομοφοβίας και της τρανσοφοβίας, της ματσίλας και της αρρενωπής επιβολής. Συγχρόνως, ο ρατσισμός έρχεται να ταξινομήσει και να ιεραρχήσει τις ζωές των ανθρώπων με βάση τους επίπλαστους διαχωρισμούς της φυλής, του χρώματος του δέρματος, της γλώσσας. Ενώ ο μιλιταρισμός δεν παύει να κάνει ολοένα πιο αισθητή την παρουσία του, είτε μέσω της εμπόλεμης συνθήκης που δημιουργούν κράτη και αφεντικά είτε μέσω της παρουσίας στρατιωτικών σωμάτων σε δρόμους δυτικών μητροπόλεων.
…τον φασισμό δεν πολεμάει, τον εκτρέφει
Ο κόσμος της δημοκρατίας είναι ο κόσμος των αφεντικών, της ταξικής διαίρεσης, της εκμετάλλευσης, της εμπορευματοποίησης των πάντων. Είναι ο κόσμος των εθνών-κρατών, του μιλιταρισμού, των πολέμων και της καταστολής, των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των ομαδικών τάφων μεταναστ(ρι)ών σε θαλάσσια και χερσαία σύνορα. Είναι ο κόσμος της λευκής ανωτερότητας, του σεξισμού και της αρτιμέλειας, που καθυποτάσσει και δολοφονεί. Είναι το πεδίο μέσα στο οποίο γεννιέται και εκτρέφεται ο φασισμός, ιδιαίτερα σε περιόδους συστημικής κρίσης και αστάθειας.
Για τον λόγο αυτό, τα τελευταία χρόνια στον δυτικό κόσμο έχει επανέλθει στο προσκήνιο κάθε ακροδεξιά και ναζιστική παραφυάδα, από σχετικές «κινητοποιήσεις» και επιθέσεις μέχρι τους θεσμικούς θώκους. Πέρα από τους νεοναζί της χρυσής αυγής, ενδεικτικές όψεις αυτής της συστημικής διεργασίας είναι οι φασιστικές οργανώσεις στους δρόμους και στις κάλπες της Γερμανίας, η ακροδεξιά εκλογική άνοδος στη Γαλλία και τη Βρετανία, η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από ακροδεξιούς στην Ουγγαρία, την Αυστρία, τις ΗΠΑ, όπως και η πρόσφατη ανάληψη κυβερνητικών καθηκόντων από φασίστες στην Ιταλία, οι οποίοι εισάγουν απροσχημάτιστα ένα ευρωπαϊκό απαρτχάιντ στη Μεσόγειο.
Η ελληνική δημοκρατία, το περίφημο «συνταγματικό τόξο», επαίρεται ότι έφερε το νεοναζιστικό κόμμα της χρυσής αυγής στη δικαιοσύνη, ώστε να ξεπλυθεί από μια οργάνωση που η ίδια πριμοδότησε τα προηγούμενα χρόνια και από τον φασισμό που η ίδια φέρει. Τον δικάζει, την ίδια στιγμή που λύνει τα γκέμια σε κάθε λογής φασιστική γκρούπα για να επιτίθεται σε μετανάστ(ρι)ες, αγωνιστρ(ρι)ες και καταλήψεις, με την «εθνική ενότητα» που προωθεί, την αντι-μεταναστευτική πολιτική που εφαρμόζει, την ατζέντα δημόσιας τάξης και ασφάλειας που επιβάλλει. Φυλακίζει, εκτοπίζει και δολοφονεί συστηματικά μετανάστ(ρι)ες που φτάνουν στα σύνορά της, υποστυλώνοντας τον πολιτισμό των στρατοπέδων συγκέντρωσης, τον ρατσισμό, την ξενοφοβία και τη μισαλλοδοξία. Υποδαυλίζει και διαχέει τον εθνικισμό στις συνειδήσεις και στους δρόμους μέσω του λεγόμενου «μακεδονικού» και της «ελληνοτουρκικής» αντιπαράθεσης για ενεργειακά κοιτάσματα και αγωγούς. Εξαπλώνει τον μιλιταρισμό, επαναφέροντας τον ελληνικό στρατό ως διαχειριστή κοινωνικών ζητημάτων μετά από δεκαετίες. Εκτρέφει και νομιμοποιεί τις σεξιστικές διακρίσεις και τη βία απέναντι σε όποιο πρόσωπο δεν αντιστοιχίζεται στις κυρίαρχες πατριαρχικές, ετεροσεξουαλικές νόρμες και ρόλους, αθωώνοντας βιαστές και καταδικάζοντας όσες αντιστάθηκαν σε αυτούς. Επί της ουσίας, αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι ο φασισμός δεν θα «τελειώσει» από κανένα δικαστήριο, από κανέναν θεσμό αλλά θα εξαφανιστεί μονάχα όταν καταστραφεί ο κόσμος των κρατών, των αφεντικών, των θρησκειών, της πατριαρχίας.
5 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι από νεοναζιστικό τάγμα της χρυσής αυγής, ο αδιαμεσολάβητος, αντιθεσμικός, ακηδεμόνευτος αντιφασισμός συνεχίζει να εναντιώνεται στον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει. Για έναν αυτοοργανωμένο κόσμο ελευθερίας, αμοιβαιότητας, αλληλοβοήθειας και κοινοκτημοσύνης ενάντια σε κάθε διαχωρισμό, ιεραρχία και εξουσία.
ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΝΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΡΕΦΕΙ
ΚΕΡΑΤΣΙΝΙ, Παρασκευή 14/9, 6.00μμ, Πλ. Λαού (Ταμπούρια)
5 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΦΥΣΣΑ
ΑΠΟ ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΤΑΓΜΑ ΕΦΟΔΟΥ
Αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης και ρήξης, ΡΕΣΑΛΤΟ
