- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Η αφίσα σε μορφή pdf
ΚΥΡΙΑΚΗ 17/06 8:30µ.µ. ΠΡΟΒΟΛΗ VIDEO - ΣΥΖΗΤΗΣΗ
Πρόσβαση
[Αναδημοσίευση από το blog της Συνέλευσης της Πλατείας Κερατσινίου-Δραπετσώνας]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
[Τρίτη 12/6/, 20:30] προβολή και συζήτηση στην Πάροδο
θα προβληθεί η ταινία miss violence και θα ακολουθήσει συζήτηση αναζητώντας κοινούς τόπους κατανόησης,αντίστασης και ρήξης με τον κόσμο του σεξισμού και της πατριαρχίας.
Σχετικά με τη κουλτούρα του βιασμού.
Οι βιασμοί αποτελούν καθημερινότητα.Το ποιοι από αυτούς επιλέγεται από τα μέσα ενημέρωσης να δημοσιοποιηθούν και ο τρόπος που το κάνουν αυτό εντέλει, διαφέρει ανάλογα με το ποιος είναι ο βιαστής και ποιο το επιζών πρόσωπο και ποια η εθνική τους προέλευση. Κοινή πάντως είναι η στάση τους απέναντι στο γεγονός ως προς το να αποκρύπτουν το δομικό του στοιχείο. Το ότι δηλαδή αποτελεί ωμή έκφραση έμφυλης και σεξιστικής βίας, συνδεδεμένη άμεσα με τη πατριαρχική δομή της κοινωνίας. Αντίθετα εμφανίζεται ως εξαίρεση και μεμονωμένο περιστατικό.
Η ταυτότητα του βιαστή αποτελεί εργαλείο για το πως θα στηθεί η κυρίαρχη μυθοπλασία γύρω από το γεγονός. Όταν πρόκειται για μετανάστη δίνεται η ευκαιρία να εδραιωθούν και να αναπαραχθούν οι ρατσιστικές και ξενοφοβικές ρητορείες. Το παράδειγμα του βιασμού στη Πάρο όπου στη σκιά του στήθηκε πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες στην Αθήνα με την δολοφονία ενός ανθρώπου, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αντίθετα το σοκ που έζησε η «ευαίσθητη» κοινωνία με το βιασμό στη Ξάνθη εξαντλήθηκε γρήγορα όταν αποκαλύφθηκε ότι ο δράστης δεν ήταν μουσουλμάνος όπως αρχικά ήθελε να πιστεύει, αλλά Έλληνας ορθόδοξος. Πάνω στην εθνική ταυτότητα του βιαστή στήνονται εθνικιστικές αφηγήσεις. «Είναι στην κουλτούρα των ξένων να βιάζουν». «Μετανάστες βιάζουν τις γυναίκες μας». Οι βιασμοί αυτοί επιλέγονται μεταξύ άλλων για να χρησιμοποιηθούν ως εργαλεία αφηγήσεων όπου οι απελάσεις και οι κοινωνικοί αποκλεισμοί να φαίνονται οι μόνοι τρόποι αντιμετώπισης. Η ρατσιστική ιδεολογία μια χαρά και ύπουλα κάνει τη δουλειά της. Στις περιπτώσεις βέβαια όπου το επιζών πρόσωπο δεν έχει την «τύχη» και την «περηφάνια» να φέρει την ελληνική ταυτότητα, η ευαισθησία της κοινωνίας προσανατολίζεται στο να υπερασπιστεί και να προστατέψει τη γνήσια τέκνα της, όπως πολύ χαρακτηριστικά συνέβη στο βιασμό στην Αμάρυνθο Ευβοίας.
Οι έλληνες βιαστές παρουσιάζονται ως εξαίρεση, στο σημείο φυσικά όπου ο βιασμός δεν μπορεί να αποσιωπηθεί, με την κοινωνία να πέφτει για άλλη μια φορά από τα σύννεφα. Οι βιαστές αυτοί εμφανίζονται ως ψυχοπαθείς, δράκοι, ανώμαλοι, αφού έλληνας και βιαστής γίνεται; Η εθνική αφήγηση μας απαντάει πως δεν γίνεται. Μάλιστα, συχνά-πυκνά, σε ευθεία συνεργασία με γιατρούς και ψυχιάτρους παθολογικοποιούν τους βιαστές, τους παρουσιάζουν ως ασθενείς για να δώσουν και το «επιστημονικό» άλλοθι στη δικαστική εξουσία να τους αθωώσει. Τα δε δικαστήρια βέβαια κατά κόρον ξεχνούν να δείξουν την ίδια ευαισθησία απέναντι στα άτομα που αντιστάθηκαν στον βιαστή τους. Η περίπτωση της κοπέλας στην Κόρινθο που καταδικάστηκε επειδή αντιστάθηκε, μη αναγνωρίζοντάς της το γεγονός ότι βρισκόταν σε αυτοάμυνα, είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Το ότι η κοπέλα είναι ρομά καθόλου ασήμαντο στοιχείο δεν το θεωρούμε τόσο στο ίδιο το γεγονός, όσο στην παρουσίασή του από τα μμε και στην δικαστική εξέλιξη. Δεν ξεχνάμε πώς ορίζεται νομικά ο βιασμός όπου μέχρι πρόσφατα αφορούσε μόνο την κολπική διείσδυση. Εξαιρούσε όλες τις πράξεις χωρίς συναίνεση ακόμα και την πρωκτική διείσδυση. Ακόμα και σήμερα θεωρείται έγκλημα κατά της γενετήσιας ελευθερίας ταυτίζοντας με το τρόπο αυτό τη γυναίκα με τη μήτρα της. Τεμαχίζοντας τα σώματα και υποδεικνύοντας ποια μέρη είναι αυτά που χρήζουν ή όχι προστασίας, δηλώνει ξεκάθαρα ότι μόνο η αναπαραγωγική λειτουργία της γυναίκας χρήζει να τεθεί κάτω από την ομπρέλα της.
Οι τόποι όπου παρουσιάζονται να συμβαίνουν οι βιασμοί είναι ακόμα ένα σημαντικό στοιχείο για την κυρίαρχη αφήγηση μέρος της οποίας αποτελεί ο διαχωρισμός του χώρου σε δημόσιο και ιδιωτικό. Το «εν οίκω μη εν δήμω», βασικό σημείο πάνω και στο οποίο στήνονται οι διαχωρισμοί και καταπιέσεις βάση το φύλο, δίνει άλλωθι για τους βιασμούς στην οικογένεια, νομιμοποιώντας τους. Ο ιδιωτικός χώρος, το σπίτι, παρουσιάζεται καθαγιασμένος και όταν κάποιοι από τους βιασμούς που συντελούνται δημοσιοποιούνται τελικά, συνήθως συνοδεύονται από τη δολοφονία του ατόμου που βιάστηκε και παρουσιάζονται ως περιστατικά εξαίρεσης αποκρύπτοντας το γεγονός ότι οι βιασμοί κατά βάση συντελούνται στην (διευρυμένη) οικογενειακή εστία. Οι βιασμοί που δημοσιοποιούνται από τα συστημικά μέσα αφορούν το δημόσιο χώρο, τα σημεία διασκέδασης, τα πανεπιστήμια, τις πλατείες, τους δρόμους. Σημεία όπου τα συστήματα ελέγχου και επιτήρησης παρουσιάζονται ως αναγκαία μέσα «προστασίας» δημιουργώντας συνθήκες αποκλεισμών, εποπτείας και συμμόρφωσης. Παρ’όλα όμως αυτά τα μέσα «προστασίας», τα σώματα που αντιμετωπίζονται ως φέροντα «θηλυκά» χαρακτηριστικά («αδύναμα» ή «ευάλωτα» σώματα) συνεχίζουν να μη νοιώθουν το δημόσιο πεδίο ως φιλικό χώρο. Χρειάζεται να είναι περιορισμένα, με συνοδεία, προσεκτικά για το πως μιλάνε, πως κινούνται πως ντύνονται ώστε να «μη πηγαίνουν γυρεύοντας».
Από μεριάς μας ξεκαθαρίζουμε
Η δημοσιοποίηση και η καταγγελία βιασμού από το επιζών πρόσωπο δεν χρήζει εξέτασης λεπτομερειών του τύπου αν υπήρξε διείσδυση, τι είδους διείσδυση και πόση ήταν αυτή. Το άτομο που το βιώνει ως τέτοιο είναι αυτό που θα προσδώσει χαρακτηρισμό στο βίωμά του. Ερωτήματα του τύπου «ποιος ήταν», «ποια ήταν», «που ήταν», «τι ώρα ήταν», «με ποιον ήταν», «τι φορούσε», «είχε πιει», «μήπως πρώτα τον γλυκοκοίταξε» το μόνο που προσφέρουν είναι η αναπαραγωγή της κουλτούρας του βιασμού. Προσβλέπουν στην ενοχοποίηση του ατόμου που υπέστη το βιασμό και στη σιωπή του. Μια σιωπή όπου η πατριαρχική μας κοινωνία σκόπιμα συντηρεί ώστε να αναπαράγεται και να διαιωνίζεται.
Ο βιασμός δεν είναι ένα τυχαίο μεμονωμένο γεγονός. Συμβαίνει στα πλαίσια της πατριαρχικής κοινωνίας όπου βιώνουμε, που καλλιεργεί το σεξισμό, τις διακρίσεις ,τους διαχωρισμούς και τις ιεραρχίες με βάση το φύλο, την σεξουαλικότητα και την ηλικία. Τα πρόσωπα που κρίνεται ότι φέρουν «θηλυκά» χαρακτηριστικά, έρχονται αντιμέτωπα με την πατριαρχία, τον σεξισμό και την κουλτούρα του βιασμού καθημερινά. Από τα βλέμματα και τα πειράγματα στο δρόμο, τα υποχρεωτικά χαμόγελα για να βρουν την ησυχία τους. Το πέσιμο και τα χουφτώματα από τον συνάδελφο και το αφεντικό. Τα σεξιστικά αστεία. Το να πρέπει να περπατάς κάνοντας ότι μιλάς στο τηλέφωνο με τα κλειδιά στο χέρι. Το να βρεθείς μόνη σου στο βαγόνι στο τελευταίο δρομολόγιο με τον τύπο απέναντί σου. Το «όχι» που επιλέγει να μην καταλαβαίνει ο ερωτικός σύντροφος επειδή προχτές είπες «ναι» ή «ναι» σε κάτι άλλο.
Ο βιαστής δεν είναι δράκος, ψυχασθενής και ανώμαλος. Είναι ο σεξιστής μισογύνης άντρας που βρίσκεται δίπλα μας, όχι στη διπλανή πόρτα. Στη πόρτα μας. Είναι ο λεβέντης που εκπαιδεύεται στην ελληνική πατριαρχική κοινωνία, στην οικογένεια, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, στους χώρους διασκέδασης, στο στρατό να περιφρουρεί και να αναπαράγει τα προνόμιά του στα πλαίσια του μάτσο τύπου κυνηγού. Είναι αυτός που φυσικοποιεί τα πειράγματα, τα βλέμματα, την αίσθηση δικαιώματος επιβολής και ιδιοκτησίας. Είναι ο συγγενής, ο φίλος, ο συμφοιτητής, ο συνεργάτης.
Στο διαρκή χειραφετητικό αγώνα μας προς μια κοινωνία ισότητας, αλληλεγγύης και ελευθερίας αναγνωρίζουμε την πατριαρχία ως σύστημα εξουσίας, στην ίδια γραμμή με τα άλλα συστήματα εξουσίας και ως τέτοιο το αντιμετωπίζουμε. Συλλογικά και εχθρικά.
Πάροδος
Αυτοοργανωμένος χώρος έκφρασης, αλληλεγγύης και σύγκρουσης
Π. Τσαλδάρη 173 Νίκαια
[Αναδημοσίευση απο την Πάροδο]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
8 χρόνια κατάληψη σινιάλο
ενάντια στο θέαμα, το εμπόρευμα,την πατριαρχία και κάθε μορφή εξουσίας
εδαφικοποιούμε τις επιθυμίες μας, συλλογικοποιούμε τις αντιστάσεις μας
1/6 (ώρα 19.00)
Προβολή-Βιβλιοπαρουσίαση
Potlatch: Δελτίο πληροφόρησης της Λετριστικής Διεθνούς (μια έκδοση της Κατάληψης Σινιάλο)
Συζήτηση
Μια κριτική προσέγγιση των θέσεων της Καταστασιακής Διεθνούς για την πολεοδομία και την κοινωνική επανάσταση
8/6 (ώρα 19.00)
Συζήτηση
Σώμα και διαφήμιση: Αναπαραγωγή των έμφυλων κυρίαρχων ρόλων και ενσωμάτωση του “μη κανονικού”
10/6 (ώρα 18.00)
Συλλογική Κουζίνα και παιχνίδια στην πλατεία
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΠΛΗΞΗΣ
ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΠΑΝΤΟΥ
κατάληψη σινιάλο
[Αναδημοσίευση απο Σινιάλο]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Μια σύντομη ενημέρωση για το δικαστήριο των 91 συντρόφων και συντροφισσών από την ανακατάληψη της villas amalias (ο 92ος παραπέμθηκε σε άλλη δίκη ως ανήλικος)
Κάποιες/κάποιοι από τους 92 συλληφθέντες της ανακατάληψης
[Αναδημοσίευση από το αθηναϊκό Indymedia]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Tην Πέμπτη 4 /1, από τις 7:00 τα ξημερώματα έως και τις 2:30 περίπου το μεσημέρι, πραγματοποιήθηκε εισβολή, εκκένωση και κατεδάφιση των κτιρίων της κατάληψης Τερμίτα στον Βόλο. Η ενέργεια αυτή πραγματοποιήθηκε με την αρωγή ισχυρών κατασταλτικών δυνάμεων (6 πάνοπλες διμοιρίες κι ένα ελικόπτερο), οι οποίες, αφού περικύκλωσαν το κατειλημμένο κτιριακό συγκρότημα, εισέβαλαν και συνέλαβαν 3 συντρόφισσες που βρίσκονταν εκείνη την ώρα εντός του. Έπειτα προχώρησαν σε άμεση κατεδάφιση των κτιρίων υπό την επίβλεψη εργολάβου και την παρουσία δημοσιογράφων. Οι συλληφθείσες συντρόφισσες διώκονται με την κατηγορία της διατάραξης οικιακής ειρήνης και με το δικαστήριο να έχει οριστεί στις 11/5/2018. Η εκκένωση και κατεδάφιση της κατάληψης Τερμίτα επακολουθεί της μήνυσης που υπέβαλε το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας (Π.Θ.), ιδιοκτήτης του μέχρι πρότινος κατειλημμένου κτιριακού συγκροτήματος, κατά των συντροφ(ισσ)ών που την συγκροτούσαν.
Το επόμενο βήμα στο επιχειρηματικό πλάνο του Π.Θ. αφορά την ανέγερση 2 κτιρίων που στοχεύουν στην επέκταση των δομών της πολυτεχνειούπολης. Επέκταση για την οποία έχει ήδη εξασφαλίσει από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (ΕΤΕ) κονδύλι ύψους 55 εκατομμυρίων ευρώ.
Η επιλογή του Π.Θ. να εκκενώσει και να κατεδαφίσει την κατάληψη Τερμίτα δεν μας εκπλήσσει. Τα άμεσα οικονομικά οφέλη από την ανέγερση των κτιρίων αφορούν τόσο την κατασκευαστική εταιρία που έχει αναλάβει το έργο (η οποία παραμένει έως και σήμερα άγνωστη), όσο και άτομα με καίριες διοικητικές θέσεις εντός του πανεπιστήμιου, αλλά και το ίδιο το Π.Θ. ως δομή και λειτουργία (που τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από μια κανονικότατη επιχείρηση).
Το πανεπιστήμιο επικαλείται για τον εαυτό του την «πανεπιστημιακή ενότητα», την «ουδετερότητα των ερευνών» του, τη δραστηριότητά του για το «καλό του κοινωνικού συνόλου» συγκαλύπτοντας τους ταξικούς διαχωρισμούς εντός και εκτός της πανεπιστημιακής πραγματικότητας, την άμεση σχέση του με την αγορά εργασίας και τα αφεντικά, τη συνεργασία του με μπάτσους και στρατό. Εμείς δεν έχουμε αυταπάτες για το ρόλο των πανεπιστημίων. Αποτελούν δομές κάθετης ιεραρχίας με προκαθορισμένα προγράμματα ειδίκευσης για την παραγωγή ενός χρήσιμου για την αγορά εργατικού δυναμικού και με σκοπό την περαιτέρω διεύρυνση εκείνων των γνωστικών πεδίων που εξυπηρετούν τα κρατικά και καπιταλιστικά συμφέροντα. Ακόμη στηρίζουν ερευνητικά προγράμματα στην κατεύθυνση της βελτιστοποίησης των συστημάτων έλεγχου, και συμβάλλουν στην ανάπτυξη νέων τεχνολογιών για την περαιτέρω ενίσχυση του στρατού, των σωμάτων ασφαλείας και του πολέμου που προκαλούν εντός κι εκτός των συνόρων τους. Την ίδια ώρα δηλαδή που πρυτάνεις και καθηγητές επικαλούνται την «ουδετερότητα της επιστήμης», κάνουν έρευνες χρηματοδοτούμενες από/για στρατιωτικούς και αστυνομικούς οργανισμούς, σφραγίζοντας το δολοφονικό τους έργο (π.χ. θερμικές κάμερες στον φράχτη του Έβρου, συστήματα αποκρυπτογράφησης για το στρατό, υποθαλάσσια συστήματα εντοπισμού μεταναστών/ριών σε συνεργασία με τη FRONTEX, κατασκευή ασπίδων για ΜΑΤ, κατασκευή drones για έλεγχο, μεταπτυχιακά μπατσικού τύπου όπως «στρατηγικές διαχείρισης φυσικών καταστροφών και γενικών κρίσεων», διαλέξεις που ξεπλένουν το «έργο» των ΜΚΟ). Φυσικά, το Π.Θ. δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτή τη συνθήκη. Ενδεικτικά, παραθέτουμε απόσπασμα από κείμενο της συνέλευσης για την υπεράσπιση της κατάληψης Τερμίτα το οποίο «φωτίζει» αυτή του τη δραστηριότητα: «Αποσυναρμολογώντας τις συσκοτισμένες ροές χρηματοδότησης, με ενδιάμεσο κρίκο το ελληνικό κράτος, στο βάθος αποκαλύπτονται στρατιωτικές εταιρίες που χρησιμοποιούν τις έρευνες σε οπλικά συστήματα. Επίσης, παράδειγμα αυτής της πελατειακής σχέσης είναι το horizon 2020 το οποίο έχει ξεκινήσει επίσημα και στο Π.Θ. και γνωρίζουμε ότι έχει υποσχεθεί ευρωπαϊκά 80 δις ευρώ στον τομέα της ασφάλειας και συγκεκριμένα 42.170.000 στη φύλαξη των συνόρων.»* Τέλος, το πανεπιστήμιο ως ιδεολογικός μηχανισμός, αναπαράγει και διαμορφώνει διαρκώς πειθαρχήσεις, κανονικότητες, διαχωρισμούς και τις κυρίαρχες σχέσεις εξουσίας με τον τρόπο που τις συναντάμε διάχυτες σε όλο το φάσμα της καθημερινής μας ζωής.
Από την κατεδάφιση της Τερμίτα και το σχέδιο επέκτασης των δομών της πολυτεχνειούπολης δεν επωφελούνται βέβαια μόνο το Π.Θ. και η κατασκευαστική, αλλά και η τοπική εξουσία, καθώς το συγκεκριμένο αναπτυξιακό έργο θα συντελέσει και στην ανάπλαση -όπως οι δήμοι την ονομάζουν- της πόλης και ειδικότερα της περιοχής των Παλαιών. Η περιοχή των Παλαιών η οποία βρίσκεται στον δυτικό τομέα της πόλης του Βόλου, τα τελευταία χρόνια έχει τραβήξει τα βλέμματα μικρών και μεγάλων επενδυτών, οι οποίοι σπεύδουν να εκμεταλλευτούν την χαμηλή αγοραστική αξία της γης. Ο δήμος και τα τοπικά ΜΜΕ, με σκοπό να προστατεύσουν αλλά και να ενισχύσουν τη κίνηση επενδυτικών κεφαλαίων προς τα Παλαιά, εγγυώνται στους κατοίκους της περιοχής πως η ανάπλασή της θα αναβαθμίσει την ποιότητα ζωής τους σε οικονομικό, αλλά και σε πολιτισμικό επίπεδο και «κλείνει το μάτι» σε όσους έχουν συμφέρον από αυτό. Η ρητορική της δήθεν υποβαθμισμένης συνοικίας εξαιτίας της παρουσίας των καταληψιών ήρθε να στρώσει το έδαφος της κοινωνικής νομιμοποίησης της καταστολής. Ο πολύ γνώριμος αυτός μηχανισμός του κοινωνικού αυτοματισμού προηγείται πλέον κάθε αναπτυξιακού έργου και κάθε «αναβάθμισης» και καθορίζει κατά πολύ την συνεργεία όσο το δυνατόν περισσότερων ντόπιων στα μεγάλα έργα. Ακολούθως, όταν ο δήμος Βόλου περάσει σε ένα συνολικό αστικό εξευγενισμό της συνοικίας των Παλαιών, ανεβάζοντας σταδιακά την αξία της γης, θα το κάνει με την σιωπηλή συγκατάθεση όσων δεν αντέδρασαν εξαρχής ακόμη κι αν στην πορεία πλήξει περισσότερες κοινωνικές ομάδες. Σε κάθε περίπτωση, ο αποκλεισμός των από οικονομική άποψη «ασθενών» κοινωνικών ομάδων αλλά και όλων αυτών που δεν αφομοιώνονται στην ομοιογενή εικόνα ενός εξευγενισμένου αστικού τοπίου, είναι πάντα ο πρώτος, αλλά σε καμία περίπτωση ο τελευταίος στόχος τέτοιων «σχεδίων».
Η συγκεκριμένη κατασταλτική πράξη θα ήταν λάθος να ιδωθεί σαν μια υπόθεση που αφορά αποκλειστικά τα συμφέροντα του Π.Θ. και της τοπικής εξουσίας του Βόλου. Η εκκένωση και κατεδάφιση της κατάληψης Τερμίτα, συγκαταλέγεται σε μια σειρά από επιχειρήσεις εκκένωσης καταλήψεων ανά τον ελλαδικό χώρο που πραγματοποιούνται εδώ και χρόνια από το ελληνικό κράτος και εδώ και δυόμισι χρόνια πιο συγκεκριμένα από την αριστερή διακυβέρνηση. Η στρατηγική που ακολουθεί η αριστερή διακυβέρνηση για τις εκκενώσεις καταλήψεων αφορά συνήθως μια επιχειρηματολογία για μια «καλύτερη» και πιο «κοινωνική» αξιοποίηση των κατειλημμένων κτηρίων (λ.χ. επέκταση των πανεπιστημιακών δομών και αναβάθμιση της περιοχής των Παλαιών) και ταυτόχρονα την επιθεση μέσω των ΜΜΕ περί του δήθεν «κλειστού χαρακτήρα» και του μικρού αριθμού καταληψιών (αντίστοιχες κινήσεις πραγματοποιήθηκαν από το Π.Θ. και τοπικά ΜΜΕ και στην περίπτωση της Τερμίτα). Μια στρατηγική που στοχεύει στην απόσπαση κοινωνικής συναίνεσης από την τοπική κοινωνία και στην άμβλυνση των αντιστάσεων.
Τα επιχειρήματα, όμως, της αριστερής διακυβέρνησης για την καταστολή των καταλήψεων, δεν μπορούν να αποκρύψουν την βαθιά ουσία του Κράτους. Η ιδιοκτησία ως ιερή και καταστατική αρχή του κόσμου στον οποίο ζούμε, θεσμίζει την εκμετάλλευση. Πάνω της στηρίζονται οι κοινωνικές σχέσεις συντηρώντας και διαιωνίζοντας μια κουλτούρα διαχωρισμών, εξατομίκευσης και αποκλεισμών. Μέσα σε αυτό το καθεστώς οι επιθυμίες, οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, η ίδια η καθημερινή ζωή διαμεσολαβούνται και ορίζονται από τα πάνω με κάθε είδους προσταγές. Μέσα σε αυτή την ασφυκτική συνθήκη, όμως, μια απελευθερωτική προοπτική εδαφικοποιείται και εναντιωνεται στο Υπάρχον, γι’αυτό και καταστέλλεται.
Από την άνοιξη του 2011 μέχρι και τις αρχές του 2018 η κατάληψη Τερμίτα στεγαζόταν σε κτιριακό συγκρότημα ιδιοκτησίας του Π.Θ., το οποίο για χρόνια ήταν παρατημένο. Μέσα σε αυτά τα χρόνια τα ερειπωμένα κτίρια του Π.Θ. γέμισαν ζωή και στέγασαν τις επιθυμίες , τις ανάγκες και τις αρνήσεις πλήθους ατόμων με διαφορετικές κοινωνικές αναφορές και βιώματα, αλλά και με την από κοινού επιθυμία να αποδομήσουν τις κυρίαρχες σχέσεις εκμετάλλευσης και να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Από κοινού δημιούργησαν δομές για την ποιοτικοποιηση της καθημερινής τους ζωής (συλλογική κουζίνα, βιβλιοθήκη, στούντιο, χώρος εκδηλώσεων & συνελεύσεων) ισότιμα και αδιαμεσολάβητα και δυνατές συντροφικές σχέσεις που επιτίθενται στην κυρίαρχη κουλτούρα της εξατομίκευσης. Οι χώροι της Τερμίτα ήταν πάντα ανοιχτοί για όσες/ους έχουν πρόβλημα με την ιδιοκτησία, την εκμετάλλευση, την πατριαρχία, τη διαμεσολάβηση, το μιλιταρισμό, την κανονικότητα και κάθε μορφή εξουσίας. Εντός της πραγματοποιήθηκαν αναρίθμητες ανοιχτές κουβέντες κι εκδηλώσεις διαμορφώνοντας μια κοινότητα αντίστασης και αλληλεγγύης.
Οι κατειλημμένοι χώροι, μας είναι πολύτιμοι. Είναι, άλλωστε, οι χώροι αυτοί μέσα στους οποίους τα προτάγματά μας για έναν άλλο κόσμο με ρηξιακή και ριζική διαφοροποίηση φιλοσοφίας και θέασης της πραγματικότητας ανασαίνουν, και θα τους υπερασπιστούμε μέχρι τέλους, από όποιον κι αν απειλούνται: κράτος, φασίστες ή ιδιώτες. Δεν φετιχοποιούμε όμως τα ντουβάρια. Ποτέ μας δεν συμβιβαστήκαμε με κάποια τετραγωνικά μέτρα γης, καθώς τα προταγματα μας για έναν άλλον κόσμο αποτελούν ανοιχτή κοινωνική πρόταση και προϋποθέτουν την καταστροφή του Υπάρχοντος. Όσο κι αν η κυριαρχία επιτίθεται, εκκενώνει ή ακόμη κατεδαφίζει τους χώρους μας, εμείς θα μπαίνουμε στα άδεια σπίτια , θα δημιουργούμε διαρκώς νέα σημεία αναφοράς μέσα στις πόλεις που ζούμε διευρύνοντας τις κοινότητες μας και χτίζοντας γέφυρες επικοινωνίας μεταξύ όσων επιλέγουν να αγωνίζονται, ανεξαρτήτως των γεωγραφικών αποστάσεων μεταξύ μας.
Ανίκανοι να καταστείλουν αυτό που δεν μπορούν να καταλάβουν
Δύναμη και φιλιά στις 3 διωκόμενες συντρόφισσες
Αλληλεγγύη στις συντρόφισσες και συντρόφους της κατάληψης Τερμίτα
Αλληλεγγύη στις καταλήψεις
Κατάληψη Σινιάλο
Ιανουάριος 2018
[Αναδημοσίευση από το site της Κατάληψης Σινιάλο]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΓΕΝΝΟΥΝ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥΣ
ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ
ΑΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ ΚΑΠΟΙΟ ΟΝΟΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΩΝ ΟΣΩΝ ΠΕΡΙΣΣΕΥΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΕΘΝΙΚΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ
[Αναδημοσίευση από το blog της συνέλευσης Φάμπρικα Υφανέτ]
- Παρασκευές στο Ρεσάλτο - Δεκέμβρης 2017 (και συλλογική κουζίνα την Κυριακή 17/12)
- Λόγος και δράσεις αλληλεγγύης με αφορμή την υπόθεση του ολικού αρνητή στράτευσης Β.Γ.
- Ενημέρωση για τη συγκέντρωση αλληλεγγύης στα Διοικητικά Δικαστήρια Αθήνας (23/11/2017)
- Παρασκευή 17/11/17, 8:00 μ.μ. στην κατάληψη Σινιάλο : Άνοιγμα μαθημάτων αυτομόρφωσης