- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Στις 21/9/2014 δέχτηκα τηλ. από το στρατολογικό γραφείο που απλά μου ανακοίνωσε τη χρόνια ανυποταξία μου από τον κρατικό μηχανισμό, τον στρατό. Σαν συνέχεια στα μέσα του Δεκέμβρη η αστυνομία με ενημέρωσε μέσω τηλεφώνου ότι έχει έρθει χαρτί καταταγής στις αρχές Ιανουαρίου και ότι υποχρεούμαι να καταταγώ στην Αυλώνα. Σαν ολικός αρνητής στράτευσης και πάλι δεν παρουσιάστηκα και απαξίωσα επίσης το επόμενο τηλεφώνημα που δέχτηκα από την ασφάλεια περί ανυποταξίας. Το θέμα δεν έμεινε εκεί… Η ασφάλεια με μπροστάρη γνωστό ασφαλίτη (που στο παρελθόν λόγω των πολιτικών μου πεποιθήσεων και δράσεων με “τίμησε” με καθημερινές εξακριβώσεις) με αναζήτησε στο πατρικό μου σπίτι τολμώντας στο τέλος να απειλήσει τη μητέρα μου με βίαιη προσαγωγή, εφόσον δεν τους έλεγε πού μένω.
ΠΩΣ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ
Τον Σεπτέμβρη του 2010, ο υπουργός εθνικής άμυνας Βενιζέλος περνάει στη Βουλή νομοθετική ρύθμιση (Ν.3883/2010,ΦΕΚ Α 167/24.9.2010) με την οποία καταργείται η ποινή της επιβολής πρόσθετης στρατιωτικής θητείας για τους ανυπότακτους και αντικαθίσταται με την επιβολή ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΟΥ ΠΡΟΣΤΙΜΟΥ. Δηλαδή ο προηγούμενος νόμος μετατρέπει την ανυποταξία από κακούργημα σε πλημμέλημα και αυτόφωρο διαρκές αδίκημα και ο νέος του 2010 έρχεται συμπληρωματικά να επιβληθεί με πρόστιμο 6.000 ευρώ. Επειδή η ανυποταξία είναι διαρκές "αδίκημα" οι αρνητές στράτευσης περνάνε τακτικά και παράνομα (όχι ότι έχει και τόση σημασία κι αν ήταν νόμιμα) από στρατοδικείο (πώς γίνεται ο στρατός να δικάζει πολίτες άραγε?) και τους επιβάλλεται ένα 6.000χιλιαρο ανά δίκη.
Εκτός από την οικονομική εξόντωση έρχεται και η κοινωνική – φυσική εξόντωση στο καρνέ της κρατικής καταστολής.
Με την ίδια νομοθεσία, κάθε φορά που αλλάζει ο στρατός σειρά, η αστυνομία μπορεί να σε συλλάβει στο σπίτι σου, στον δρόμο, ακόμα και στον εργασιακό χώρο με αποτέλεσμα (ειδικά σε μικρές πόλεις ) να είσαι δακτυλοδεικτούμενος (εφόσον κανείς δεν ξέρει γιατί σε συλλαμβάνουν και σου περνούν βραχιολάκια), να μην μπορείς να βρεις δουλειά, ή και να σε απολύσουν αν έχεις (ειδικά τώρα που βρίσκεις με το ζόρι).
Αυτές οι ενέργειες γίνονται για να αποδυναμώσουν το αντιμιλιταριστικό κίνημα και ειδικά τώρα που αυτές οι εποχές μυρίζουν μπαρούτι… Μπαρούτι από τους επεκτατικούς πολέμους που γίνονται γύρω μας (και ο ελληνικός στρατός συμμετέχει βέβαια με πολλούς τρόπους). Μπαρούτι από τους εμφυλίους που καθοδηγουν τα κράτη και οι καπιταλιστές, που καταλήγουν σε αιματοβαμμένα κρεματόρια που μυρίζουν χρήμα και πετρέλαιο. Μπαρούτι για τις ερχόμενες λαϊκές εξεγέρσεις που και πάλι θα αποπειραθεί να καταπνίξει η αστυνομία και ο στρατός .
Σαν αναρχικός προλετάριος ο μόνος πόλεμος που αναγνωρίζω και συμμετέχω είναι ο κοινωνικός – ταξικός. Δεν έχω τίποτα να χωρίσω με τους φτωχούς και τους καταπιεσμένους του πλανήτη. Έχω μεγάλο χρέος για τον εαυτό μου και για τους υπόλοιπους κολασμένους αυτής της γης να αντιστέκομαι ενάντια στο κράτος και τους μηχανισμούς του.
ΓΙ' ΑΥΤΟ!!!
Αρνούμαι να σας υπηρετήσω , αρνούμαι το 6.000χιλιαρο, αρνούμαι τα στρατοδικεία σας!
ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΣΑΣ!
Και να ξέρετε όλοι εσείς που τάσσεστε ενάντια στους καταπιεσμένους, ότι όταν έρθει η ώρα της κοινωνικής αναταραχής δεν θα έχω κανένα πρόβλημα να στρέψω απέναντί σας τα όπλα που τώρα αρνούμαι να κρατήσω ως υπηρέτης σας.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΑΛΗΛΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ
ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ
ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ – ΤΑΞΙΚΟΣ – ΑΝΤΙΚΡΑΤΙΚΟΣ
Γιώργος Θεοφανίδης
13/2/2015
Καλαμάτα
[Αναδημοσίευση από το blog των Αντιεξουσιαστών Καλαμάτας]
Η δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης του συντρόφου που δημοσιεύτηκε το 2003:
Δημόσια δήλωση Ολικής Άρνησης Στράτευσης.
Εγώ ο Γεώργιος Θεοφανίδης ως αναρχικός προλετάριος δηλώνω ό,τι είμαι αντίθετος με την ύπαρξη οποιουδήποτε μιλιταριστικού – κατασταλτικού μηχανισμού του κράτους και των αφεντικών. Έχοντας ως βάση αυτές τις πολιτικές και ιδεολογικές μου επιλογές, αρνούμαι να καταταγώ και να υπηρετήσω στο στρατό.
Ιστορικά ο στρατός ήταν και συνεχίζει να είναι ο κυριότερος κατασταλτικός φορέας του κράτους και των αφεντικών, φορέας ο οποίος διακρίθηκε στην αιματηρή καταστολή λαϊκών και εργατικών αγώνων και εξεγέρσεων, στην πραγματοποίηση πραξικοπημάτων, στη δημιουργία απεργοσπαστικών μηχανισμών.
Ο στρατός ήταν και συνεχίζει να είναι ένας από τους κύριους θεσμούς ιδεολογικής και ψυχολογικής χειραγώγησης των ανθρώπων από το κράτος και τα αφεντικά, στο εσωτερικό του αναπαράγεται ο ταξικός διαχωρισμός της υπάρχουσας κοινωνίας διαμέσου της ιεραρχίας , της τυφλής υπακοής , της πλήρους ισοπέδωσης της προσωπικότητας και της συνείδησης. Ο στρατός είναι ο χώρος στον οποίο πραγματοποιείται η ενστάλαξη των ιδεολογημάτων- του κράτους και των αφεντικών-του σεξισμού , εθνικισμού, μιλιταρισμού ,ανταγωνισμού στις συνειδήσεις των προλεταρίων, είναι το κάτεργο της ψυχολογικής και φυσικής εξόντωσης διαμέσου φυλακίσεων, τιμωριών και «αυτοκτονιών» , όλων όσων αρνούνται να προσαρμοστούν στην ισοπέδωση και τον καταναγκασμό. Ο στρατός τους είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας τους.
Στην εποχή της νέας τάξης πραγμάτων οι στρατοί αποτελούν έναν από τους κύριους μηχανισμούς επιβολής της κοινωνικοοικονομικής , βιολογικής εξόντωσης και γενοκτονίας του παγκόσμιου προλεταριάτου και των λαών, υπό την καθοδήγηση του παγκόσμιου εξουσιαστικού ιμπεριαλιστικού κέντρου και των πολυεθνικών. Οι βόμβες , οι επεμβάσεις , η αλληλοσφαγή ανοίγουν το δρόμο προς τα ματωμένα κέρδη των αφεντικών. Πρόσφατα παραδείγματα , η διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και ο προετοιμαζόμενος πόλεμος στο Ιράκ- πάλι μυρίζει αίμα και πετρέλαιο-, οι συνεχιζόμενες τοπικές διενέξεις. Το ΝΑΤΟ και ο ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΣ ως νέα Ιερά Συμμαχία αποτελούν τους μηχανισμούς καταστολής των παρόντων και μελλοντικών εξεγέρσεων στην Ευρώπη και στα υπόλοιπα σημεία του πλανήτη.
Ο μιλιταρισμός είναι ο βρυκόλακας του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού που τρέφεται με το αίμα των κολασμένων της γης. Ο ρόλος του ελληνικού στρατού δεν είναι ουδέτερος σε αυτό τον παγκόσμιο σφαγιασμό και αυτό γιατί συμμετείχε και συνεχίζει να συμμετέχει στους σχεδιασμούς των κυρίαρχων.
Η συμμετοχή του ελληνικού στρατού τα τελευταία χρόνια στις επιχειρήσεις των κυρίαρχων σε Βοσνία, Αλβανία , Κόσσοβο, η συμμετοχή στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβία το 99΄, τα χωρικά ύδατα επεκτάθηκαν στον Περσικό ( τι κάνουν άραγε οι ελληνικές φρεγάδες εκεί;) και από κάποια παλαιότερη συμμετοχή σε «ανθρωπιστική» αποστολή στη Σομαλία , οι στολές παραλλαγής δεν έχουν στεγνώσει ακόμα από το αίμα των αμάχων όπως επίσης από τις δολοφονίες εκατοντάδων μεταναστών στα ελληνικά σύνορα. Αυτή είναι η κατάρρευση των φτηνών εξουσιαστικών ιδεολογημάτων περί της υπεράσπισης των «συνόρων» από τον στρατό.
Ως αναρχικός παλεύω για την κατάργηση όλων των στρατών και των πραιτοριανών σωμάτων που έχουν ως μοναδικό τους σκοπό και αποστολή την διασφάλιση και την υπεράσπιση της κυριαρχίας του κράτους και των αφεντικών στην κοινωνία.
Γεώργιος Θεοφανίδης
Καλαμάτα, 2003
[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Νωρίς το ξημέρωμα, όταν γύρισε το κλειδί της εξώπορτας, δεν τον περίμενε καμία έκπληξη. Το γεγονός σαν τέτοιο, σα μία στιγμή του θεάματος, ήταν αρκετά χαμηλά. Πάνω του αναπηδούσαν υπέρτιτλοι για την εθνική διαπραγμάτευση, για τα αστυνομικά τμήματα που έμειναν χωρίς θέρμανση και κάτι φωτορεπορτάζ με ξέκωλα, ιδανικά για ξενυχτισμένες μπυροκοιλιές που βρωμάνε σπέρμα και ιδρώτα. Κούρνιασε στην πολυθρόνα. Αναρωτήθηκε για τη ματαιότητα των επιλογών του, συναντήθηκε -αφού προσπέρασε τόνους φιλανθρωπίας- με την αναισθησία των καιρών, (ξανα)θυμήθηκε ότι ζει σε μία γαμημένη κοινωνία που ξύπνησε αριστερή ενώ το προηγούμενο βράδυ κοιμόταν παθιασμένα με την ακροδεξιά, έφερε μπροστά του τα μάτια των ανθρώπων που ήταν μαζί λίγο νωρίτερα. Βαριά από την κάπνα, κουρασμένα από την αμηχανία των στιγμών, ξενυχτισμένα στον χρόνο. Αλλά ήταν εκεί.
Τρεις μέρες, τρεις νεκροί. Ο Σαγιέντ, ο Μοχάμεντ, και ένας ανώνυμος στο αλλοδαπών της Θεσσαλονίκης. Και αυτοί ήταν εκεί. Σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, σε ένα κρατητήριο. Έγκλειστοι, όχι από επιλογή τους. Και οι διπλανοί τους, που ήταν επίσης εκεί, έπραξαν την μικροεξέγερσή τους. Έκαναν κτήμα τους το νεκρό σώμα του Μοχάμεντ, ήταν και το δικό τους σώμα. Αρνήθηκαν να το παραδώσουν στους ανθρωποφύλακες.
Το άλλο πρωί, ήταν και αυτοί εκεί. Όχι από μέσα, απ΄έξω απ΄τα συρματοπλέγματα. Ο υπουργός της αστυνομίας, κυβερνητικό κλιμάκιο, αριστεροί διαμεσολαβητές. Η γλώσσα της εξουσίας υποσχέθηκε ότι θα κλείσει την Αμυγδαλέζα. Δεν ψέλισσε τίποτα, όμως, για τη συνθήκη της διοικητικής κράτησης, αυτή που αιχμαλωτίζει χιλιάδες ανθρώπους σε κελιά και κοντέινερ ανά την επικράτεια. Η γλώσσα της εξουσίας ντύθηκε στ΄ αριστερά. Τόσο γοητευτική και ελπιδοφόρα που ακόμα και η αποστροφή του υπουργού ότι τα όσα λέει δεν αποτελούν καμία μομφή για τους εργαζόμενους στην Αμυγδαλέζα, ακούστηκε σα μία υψηλή νότα σε ένα σοπράνο κομμάτι ξεπλύματος των ανθρωποφυλάκων του κολαστηρίου.
Τρεις μέρες, τρεις νεκροί. Ο Σαγιέντ, ο Μοχάμεντ, και ο Ανώνυμος. Περιμένουν την πράξη μας. Περιμένουμε την πράξη μας. Σαγιέντ, Μοχάμεντ, Ανώνυμε, στείλτε ένα γεια εκεί που είστε και στον Σαχζάτ. Και στον Μπαμπακάρ. Και σε πολλούς άλλους που κάμποσοι από εμάς θυμόμαστε, είχαμε φίλους. Όχι, όσοι ζούμε σε αυτόν τον τόπο δεν είμαστε όλοι κανίβαλοι. Και κάθε φορά, με το σώμα σας και τη φωνή σας, μας υπενθυμίζετε γιατί (πρέπει να) τον μισούμε τόσο πολύ.
[Αναδημοσίευση από τον Κύριο Φλανέριο]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Καλπάκι
χειμώνας 1972
Tάγμα ανεπιθύμητων, στη μέση του πουθενά
δίπλα σε ένα χωριό των τεσσάρων μόνιμων κατοίκων/ιδεολογία με το τσουβάλι/ απαγορευμένη ζώνη
στην εσχατιά των εθνικών συνόρων
αλήθεια, τόση εμπιστοσύνη στους "εθνικούς προδότες";
μία συνοριακή γραμμή, η φύλαξη της, στα χέρια και στο
μυαλό τους/ σαν έγκλειστοι σε ψυχιατρείο
μια δεκαετία με το σύνθημα θα συμπεριλάβει
και τις φυλακές
Tρέχαμε στα κάγκελα να δούμε το αμάξι που περνούσε
λίγα τα αμάξια τότε/ ακόμα λιγότερα αυτά που φτάνανε
στο Καλπάκι/ διαδικασία ολόκληρη
γραφειοκρατία/ στην Ασφάλεια των Ιωαννίνων
να είσαι έτοιμος να απαντήσεις πειστικά σε αναρίθμητα
»γιατί»/ γιατί εσύ;/ γιατί εκεί;/ γιατί τώρα;
γιατί τόσο καιρό;/ και μετά αναμονή
ξαναπέρνα τρεις ημέρες μετά
ξεσκονισμένος ο φάκελος σου, θα έχει απαντήσεις στα προηγούμενα »γιατί»
και θα ξέρεις αν θα έχεις
στα χέρια σου την άδεια για να ταξιδέψεις
στο Καλπάκι/ απαγορευμένη ζώνη
στρατιωτικά μυστικά, λέγανε
κοινό το μυστικό/ απαγορευμένα μυαλά σε τιμωρία
32 μήνες/ χωρίς τη φυλακή.
Πόσο θα αντέξεις/ το μυαλό δοκιμάζεται/ το σώμα δοκιμάζεται
στο άχτι τους έχεις/ η ευκαιρία δόθηκε βράδυ
τη μάτωσες τη μύτη του λοχαγού και ας ήξερες
ότι οι δικαιολογίες μετά δε θα πιάνανε
και βρέθηκες χωρίς να το πολυκαταλάβεις σε ομάδα αποναρκοθέτησης
ήταν αλλιώς τότε/ στην άκρη νοητών συνοριακών γραμμών
με ένα οπλοπολυβόλο να σε σημαδεύει απ’ απέναντι σε κάθε σου βήμα
κάνει κρύο/ είναι και ο ιδρώτας κρύος
ένα ύπουλο σύρμα να ανυπομονεί να συναντήσει τα άρβυλα σου/ το βήμα σου
και αν βρεθείτε;/ ο μηχανικός ακολουθεί τα σημάδια από την »ουρίτσα» της
στολής για να έρθει να σε συναντήσει/ εσένα/ τα άρβυλα/ το σύρμα
τυχερός αν δεν σε συναντήσει εκείνο πρώτα/ δε θα έχεις χρόνο να το σκεφτείς
ενώ τώρα άπλετος χρόνος να σκεφτείς εκείνους της ομάδας που χάσανε πόδια
και κατάλαβες την τιμωρία σου όταν οι άλλοι πείρανε 33 δραχμές
εσύ εισέπραξες άρνηση/ οι άλλοι ήταν »εθελοντές» λέγανε, εσύ τιμβρημένος
ανακατωσούρα στο μυαλό/ »εθελοντές»
πόσο εθελοντής είναι ένας ποι-φυ-τζής;/ πόσο τιμωρημένος ήσουν εσύ;
Άσε με ρε πατέρα!
Μία ερώτηση/ μόνο για ΄σένα
τάγμα ανεπιθυμήτων δεν είπες;
γι’ αυτούς ήσουν ανεπιθύμητος/ αυτοί για σένα γίνανε ποτέ ανεπιθύμητοι;
όχι, δε θα πάω/ πάνε 2,5 χρόνια και κάτι τώρα/ το έχουμε λήξει αυτό
δείξε υπομονή
θα σου χαρίσω φάκελο για να μαζεύεις τα χαρτιά που στέλνουνε
ε, ψιτ, σου είπα δε θα πάω
όχι, δε σου πουλάω τρέλα/ εδώ δεν πούλησα τρέλα στο στρατό
πάλι τα μπέρδεψες/ δεν είμαι, απλά, αρνητής στράτευσης/ σκέτος
δε βάζω το χακί αλλά δε θα δουλέψω και εθελοντικά για πάρτη του
θυμήσου τους »εθελοντές» που είχες πλάι σου
εκεί στο σύνορο
και μπορεί να με καταλάβεις.
[Από το πρώτο τεύχος του εντύπου Σεμπριά]
Πρόκειται για ένα μυθοπλαστικό κείμενο, μια συνομιλία ανάμεσα σε έναν πατέρα και στον γιό του, ο οποίος προσπαθεί χρησιμοποιώντας τις μνήμες του πατέρα του να του εξηγήσει την απόφαση του να μην υπηρετήσει στον στρατό... Αυτό που μου κίνησε το ενδιαφέρον είναι η αναφορά του τόπου. Καλπάκι χειμώνας 1972. Τι ήταν το Καλπάκι και γιατί η αναφορά στο όνομα του και η χρησιμοποήση του σε ένα κείμενο ύστερα από 40 χρόνια..
Πηγαίνοντας λοιπόν πίσω φτάνουμε στο 1924 όπου ξεκινούν και οι πρώτες διώξεις μελών του νεοσυσταθέντος Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Ο Αλ. Παπαναστασίου θεσπίζει το διάταγμα «Περί αποκαταστάσεως εν έκαστο νόμων επιτροπών Ασφαλείας» για να έρθει εν συνεχεία η δικτατορία του Πάγκαλου να εμπλουτίσει την αντικομμουνιστική νομική θωράκιση της χώρας με το εδάφιο περί «παντός ατόμου υπόπτου δια πράξεων αντικείμενων εις την δημόσιαν τάξιν, ησυχίαν και ασφάλειαν της χώρας». Έπρεπε να φτάσουμε στο 1929 όπου η κυβέρνηση Βενιζέλου θεσπίζει τον νόμο N.4229/24 Ιουλίου 1929 (ΦΕΚ 245/Τεύχος Πρώτον/25Ιουλίου1929). Το περίφημο ιδιώνυμο. Τίτλος: «Περί των μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» και στόχος η ποινικοποίηση των ‘ανατρεπτικών’ ιδεών, και η δίωξη κυρίως των κομμουνιστών και των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων οι οποίες βρίσκονται σε όξυνση.
Ο βαρύς απολογισμός του νόμου καταμετράτε: Από τον Αύγουστο του 1929 που αρχίζει η εφαρμογή του “ΙΔΙΩΝΥΜΟΥ” ως το τέλος του 1932: 12.000 συλλήψεις και 2.203 καταδίκες. Οι φυλακίσεις ανέρχονται σε 1.936 χρόνια, η εξορία στα νησιά σε 785 χρόνια. Όσοι καταδικάζονταν ακολουθούσαν την διαδρομή φυλακή και εξορία.
Ο στρατός αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση αφού 120 φαντάροι εξορίζονται στο Καλπάκι. Οι κομμουνιστές φαντάροι στέλνονταν στον πειθαρχικό ουλαμό στο Καλπάκι. Ο «Πειθαρχικός Ουλαμός Καλπακίου» λειτούργησε από το 1924 μέχρι το 1934. Οι συνθήκες διαβίωσης είναι απάνθρωπες, ενώ τα βασανιστήρια είναι σε καθημερινή βάση. Από τον Ουλαμό Καλπακίου περάσαν πολλά μέλη της ΟΚΝΕ που κατηγορήθηκαν για συμμετοχή σε αυτήν, ανάμεσα τους και ο Θανάσης Κλάρας- Αρης Βελουχιώτης.
Στα γράμματα των φαντάρων που διασώθηκαν, καθώς και σε διηγήσεις της εποχής περιγράφονται με τρόπο γλαφυρό τα βασανιστήρια και τα καταναγκαστικά έργα στα οποία υποβάλλονταν οι κομμουνιστές στρατιώτες.
Η αντίδραση των στρατιωτών απέναντι σε αυτήν την θηριωδία είχε σαν αποτέλεσμα να παραπεμφθούν το 1930 7 από αυτούς στο στρατοδικείο για στάση. Δύο από αυτούς, ο Μάρκος Μαρκοβίτης στέλεχος της ΟΚΝΕ από τη Νάουσα και ο Γιάννης Πανούσης καταδικάζονται σε θάνατο. Ενώ σε ισόβια οι Γαμβέτας και Βλαντάς, σε 7 χρόνια φυλάκισης οι Αδαμόπουλος και Τσακίρης και σε 2 χρόνια ο Κορδέλης. Το στρατοδικείο Ιωαννίνων μετατράπηκε σε αρένα επίδειξης αντικομμουνιστικής μανίας, χαρακτηριστικά ο διοικητής του Καλπακίου Παπαχρήστου καταθέτει γεμάτος περηφάνια για το έργο του ότι «χρησιμοποίησε κατά των κομμουνιστών ασύγκριτα αγριότερα από τους ιεροεξεταστές μέτρα».
Η δίκη των κομμουνιστών φαντάρων δημιουργεί διεθνή κατακραυγή της αστικής τρομοκρατίας στην Ελλάδα. Προσωπικότητες από την Ελλάδα και την Ευρώπη στάθηκαν αλληλέγγυοι στους 7 στρατιώτες. Ανάμεσα τους οι Παλαμάς, Ξενόπουλος, Γληνός, Καζαντζάκης, Βουτυράς, Βάρναλης, Τερζάκης, Λαυράγκας, Νιρβάνας, Καμπούρογλου, Μαλακάσης, Κορδάτος, Κατηφόρης, κ.α. Ανάμεσα στις διεθνείς προσωπικότητες που συνυπέγραψαν τη διαμαρτυρία ήταν και ο Α. Αϊνστάιν.
Ήταν τέτοια η εγχώρια και διεθνής κατακραυγή αφού ακόμα και ο ντόπιος συντηρητικός τύπος αναρωτάτε για την κατάσταση στον Ουλαμό:
«Οι φυλακές της Αίγινας φιλοξενούν εδώ και πέντε μέρες τους επτά καταδικασθέντες από το Στρατοδικείον Ιωαννίνων, άλλους σε θάνατο, άλλους σε ισόβια και άλλους σε πρόσκαιρα δεσμά. Για την καταδίκη των δύο από αυτούς σε θάνατο, των Πανούση και Μαρκοβίτη, μία μεγάλη μερίς της κοινής γνώμης εξηγέρθη με επικεφαλής μίαν ομάδα ανθρώπων των γραμμάτων και της επιστήμης. στο Καλπάκι του ελληνικού στρατού πηγαίνουν άνθρωποι τις περισσότερες φορές αθώοι ή, κι αν είναι ένοχοι, είναι ένοχοι μιας πίστεως προς μίαν ιδεολογίαν (την κομμουνιστική) που δεν αξίζουν τα ακατανόμαστα και άθλια μέσα των ανθρώπων του πειθαρχικού ουλαμού του Καλπακίου» και συνεχίζει ο δημοσιογράφος προκρίνοντας το κλείσιμο του κολαστηρίου:
«Είναι πέντε χρόνια τώρα που ο πειθαρχικός ουλαμός Καλπακίου δρα, υπάρχει και δέχεται τα θύματά του, κάτω από τις ευλογίες και τα συγχαρητήρια των ανθρώπων του πολιτισμού και της δικαιοσύνης.
Αλλά τι κάμνει αυτός ο ουλαμός; Γιατί υπάρχει; Τι γίνεται εκεί πάνω;
Κανείς μέχρι σήμερα δεν είχε το θάρρος να το πει.
Οι ψευτοανθρωπισταί, οι «περίφημοι» διανοούμενοι τον θυμήθηκαν τώρα με την καταδίκη του Πανούση και του Μαρκοβίτη.
Το Καλπάκι πρέπει να λείψει. Όσοι έτυχε να πάνε για διάφορους λόγους εκεί επάνω,
στην κόλαση των αλβανικών συνόρων, μιλούν με ντροπή
για τα ακατανόμαστα και τραγικά μαρτύρια των στρατιωτών του ουλαμού.
Το ξύλο, οι βρισιές, ο εκφυλισμός των αξιωματικών και υπαξιωματικών
εις βάρος των δυστυχών θυμάτων των, η 15ωρος εργασία για την κατασκευή δρόμων,
την μεταφοράν νερού και το σπάσιμο χαλικιών αποτελούν
μια πολύ φτωχική και ελλιπή περιγραφή της κολάσεως του Καλπακίου.
Υπάρχουν άνθρωποι που έτυχε να έχουν υπηρετήσει στον απαίσιον αυτόν ουλαμόν,
παιδιά οικογενειών ή και τίμιοι, ηθικοί εργάται και οι οποίοι σήμερα έχουν τρελαθεί από τα βασανιστήρια και την αγωνία που τράβηξαν εκεί πάνω».
Κάτω από την πίεση των διαμαρτυριών η κυβέρνηση υποχωρεί, οι θανατικές καταδίκες ανακλήθηκαν, ενώ μειώθηκαν και οι υπόλοιπες ποινές...
[Αναδημοσίευση από pervasionhistory.wordpress.com]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Προς τους ανθρώπους μας, προς τα γνωστά και άγνωστα συντρόφια μας που αγκαλιάζουν τις αναρχικές ιδέες, προς κάθε αλληλέγγυο/-α και ενδιαφερόμενο/-η:
Τα ξημερώματα της 16ης Δεκέμβρη ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις εφόρμησαν στις βαρκελωνέζικες γειτονιές του Σαντ Αντρέου, του Πόμπλε Σεκ και της Γκράσια, όπως επίσης στη Μανρέσα, στο Σαμπαντέλ και στη μαδριλένικη συνοικία του Καραμπαντσέλ, μπουκάροντας στα σπίτια μας με την άξαφνη κραυγή «αστυνομία!», κι έπειτα από ενδελεχή έρευνα 11 αναρχικοί και αναρχικές καταλήξαμε συλληφθέντες/συλληφθείσες. Παράλληλα πραγματοποιήθηκαν εισβολές και έρευνες στο ελευθεριακό στέκι του Σαντ Αντρέου, στο αναρχικό στέκι του Πόμπλε Σεκ, στην κατάληψη Κάζα ντε να Μουντάνυα καθώς και στο σπίτι άλλων συντρόφων, χωρίς να ακολουθήσουν συλλήψεις σε αυτούς τους χώρους.
Όταν οι μπάτσοι βαρέθηκαν να τσεκάρουν, να καταγράφουν και να συλλέγουν υποτιθέμενες ενδείξεις, όσοι κι όσες συλληφθήκαμε στην επαρχία της Καταλονίας οδηγηθήκαμε στη συνέχεια χωριστά σε αστυνομικά τμήματα έξω από την πόλη της Βαρκελώνης, με στόχο να δυσχεράνουν οποιαδήποτε χειρονομία αλληλεγγύης, ενώ 48 ώρες αργότερα μας μετήγαγαν 600 χιλιόμετρα μακριά, στο Εθνικό Δικαστήριο στη Μαδρίτη. Μετά από πολλές ώρες αναμονής, σε ένα τεταμένο κλίμα αμοιβαίας εχθρότητας, 4 συντρόφια αφέθηκαν ελεύθερα με περιοριστικούς όρους ενώ στους/στις υπόλοιπους/-ες 7 μας επιβλήθηκε το μέτρο της προφυλάκισης χωρίς δικαίωμα αποφυλάκισης με καταβολή εγγύησης, με τις κατηγορίες της σύστασης, προώθησης, διεύθυνσης και συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση, πρόκληση φθορών και κατοχή εκρηκτικών και εμπρηστικών μηχανισμών.
Αρχικά μας μετήγαγαν όλους κι όλες στη μακροφυλακή του Σότο ντελ Ρεάλ στη Μαδρίτη υπό καθεστώς κράτησης FIES 3, που αντιστοιχεί σε αδικήματα στο πλαίσιο ένοπλης συμμορίας. Όλες μας οι επικοινωνίες είναι υπό παρακολούθηση, κι αν και δεν μας έχουν επιβάλει όριο στον αριθμό των γραμμάτων που μπορούμε να λάβουμε, μας επιτρέπεται να στείλουμε μονάχα 2 ανά βδομάδα.
Η σύλληψη και προφυλάκισή μας εντάσσεται στο πλαίσιο της «επιχείρησης Πανδώρα», που ενορχήστρωσε το Εθνικό Δικαστήριο και η καταλανική αστυνομία (Μόσσος ντ’Εσκουάδρα) ενάντια σε μία φανταστική τρομοκρατική οργάνωση στην οποία καταλογίζουν ενέργειες τις οποίες ακόμα αγνοούμε. Το πρόσφατο αυτό κατασταλτικό χτύπημα εμείς το καταλαβαίνουμε ως μια επίθεση ενάντια στο σύνολο των αναρχικών ιδεών και πρακτικών, σε μια συγκυρία όπου το κράτος χρειάζεται εσωτερικούς εχθρούς για να δικαιολογήσει μια σειρά από μέτρα όλο και πιο καταπιεστικά και πειθαναγκαστικά που ενισχύουν τις παρούσες μορφές ολοκληρωτισμού. Με φόντο το θέμα της κρίσης και της ανασφάλειας, βιώσαμε την επιδείνωση του ελέγχου στα σύνορα και τις ρατσιστικές επιχειρήσεις, τις εξώσεις, τα περιστατικά ετεροπατριαρχικής βίας και εργασιακής εκμετάλλευσης, και πόσα πλείστα ακόμα, που για τη συντριπτική πλειονότητα μεταφράζονται σε συνθήκες ζωής ολοένα και πιο εξαθλιωτικές.
Αυτοί οι παγεροί τοίχοι που μας έχουν σήμερα έγκλειστους κι έγκλειστες κρύβουν τα χαμόγελα που ζωγραφίζονται στα πρόσωπά μας όταν μαθαίνουμε πως συγγενείς, φίλοι και συντρόφια παρέμειναν ώρες ατελείωτες έξω από αστυνομικά τμήματα και το Εθνικό Δικαστήριο, φροντίζοντάς μας παρά το κρύο και την απόσταση. Παρομοίως μας γεμίζει χαρά να μαθαίνουμε πως πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη μαχητική και αλληλέγγυα πορεία στη Βαρκελώνη, αλλά και σε άλλα μέρη· τούτες είναι χειρονομίες που μας οπλίζουν με σθένος και πυγμή για να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση με τον πιο αξιοπρεπή τρόπο.
Στέλνουμε τους πάντοτε μαχητικούς κι αδερφικούς χαιρετισμούς στον Φρανσίσκο Σολάρ, στη Μόνικα Καμπαγέρο, στον Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα και σε κάθε αδάμαστο κι αδάμαστη που πέρα από σύνορα, και παρά τον εγκλεισμό, τους τραμπουκισμούς ή τις αντιξοότητες, δεν σκύβει το κεφάλι και συνεχίζει στο στοίχημα του αγώνα.
Η καρδιά μας είναι μαζί σας.
Τώρα και πάντα, θάνατο στο κράτος και ζήτω η αναρχία.
Μερικές/-οί αναρχικές/-οί που χτυπήθηκαν από την επιχείρηση Πανδώρα.
Μαδρίτη, τέλη του 2014.
[Αναδημοσίευση από Contra Info]
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Το πρωί του Σαββάτου 10/1/2015 ο περιφερόμενος θίασος των ίδιων 50 ναζιστών της ΧΑ έκανε την εμφάνισή του σε Νίκαια-Κορυδαλλό μοιράζοντας προεκλογικό υλικό. Αντιφασίστες και αντιφασίστριες κινητοποιήθηκαν άμεσα και σε διάστημα μίας ώρας εξαφάνισαν τα πάντα από τις προεκλογικές βρωμιές τους.
Οι περιοχές μας δεν ανήκουν στους φασίστες αλλά στην αλληλεγγύη, την αλληλοβοήθεια, την αξιοπρέπεια και τον αγώνα.
Μπλόκο στην εξουσία
Αυτοδιαχειριζόμενος Κοινωνικός Χώρος Pasamontaña
- Details
- Category: Αναδημοσιεύσεις
Δημόσια τοποθέτηση του ολικού αρνητή στράτευσης Ζαχαρία Ουσουλτζόγλου, επ” αφορμής της διττής στρατιωτικής καταστολής με άσκηση ποινικής δίωξης και επιβολή του προστίμου των 6.000 ευρώ. Στο κείμενο, εκτός από ενημέρωση πάνω στην υπόθεση, κατατίθεται σαφής θέση ενάντια σε κάθε είδους χακί εκβιασμό.
Μπορείτε να κατεβάσετε το κείμενο σε μορφή pdf, πατώντας εδώ.
Σχετικά με κάποια «τυχαία γεγονότα» διαδοχικής επιβολής προστίμου 6.000€ και δίωξης για την ολική άρνηση στράτευσης
Την 1η Δεκεμβρίου 2014, η Στρατολογική Υπηρεσία Δυτικής Μακεδονίας (Σ.Υ.Δ.Μ.) παρέδωσε στο σπίτι μου στο Ίλιον, μέσω των ΕΛ.ΤΑ, φάκελο με έγγραφο της -από τις 24/11/2014- απόφασης του διευθυντή της Σ.Υ.Δ.Μ., Ανχη Τσιναφορνιώτη Βασίλειου, συνυπογεγραμμένη από τον τμηματάρχη Γεώργιο Τσίτρο και τον χειριστή του «θέματος» Δνέα Αλέξανδρο Αθανασιάδη, σύμφωνα με το οποίο μου επιβάλλεται πρόστιμο 6.000€ για την από 12/11/2014 «ανυποταξία» μου. Στις 16 του ίδιου μήνα, το πρόστιμο πέρασε στο φορολογικό μου μητρώο ενώ σύντομα θα ειδοποιηθώ και εγγράφως από τον διευθυντή της αρμόδιας Δ.Ο.Υ. για την καταχώρηση, τις προσαυξήσεις και την εκτέλεσή του. Ένα οικονομικό «ίδρυμα» σε πλήρη συνεργασία με ένα στρατιωτικό…
Δυόμισι μήνες νωρίτερα, στις 15/9/2014, αστυνομικοί με συνέλαβαν και με μετέφεραν στο Α.Τ. Ιλίου στο πλαίσιο της αυτόφωρης διαδικασίας μετά από εντολή της στρατιωτικής εισαγγελίας Θεσσαλονίκης. Η σύλληψη έγινε κατόπιν σχετικού αιτήματος της Σ.Υ.Δ.Μ, με την υπογραφή και πάλι του ως άνω αναφερόμενου διευθυντή, συνυπογεγραμμένη από την Υπλγό Πηνελόπη Χατζηαθανασιάδου, για –παλαιότερη- ανυποταξία μου στις 12/11/2013. Η σύλληψη έγινε κοντά στο σπίτι μου από δύο επώνυμους (και πολύ γνωστούς στους κύκλους των αγωνιζόμενων της περιοχής) υπαλλήλους της «ασφάλειας» του τοπικού Α.Τ. που παραμόνευαν έξω από το σπίτι μου. Λίγες ώρες αργότερα, κατόπιν εντολής του αρμοδίου στρατιωτικού εισαγγελέα Αθηνών, Μακρή Βασίλειου, αφέθηκα δίχως τελικά να παραπεμφθώ σε αυτόν αλλά με τα σχετικά έγγραφα που συνηγορούν στην ποινική μου δίωξη και τη δρομολόγηση δικάσιμου διαδικασίας. Ένα δικαστικό-στρατιωτικό «ίδρυμα» σε πλήρη συνεργασία με ένα αστυνομικό…
Συνεπείς λοιπόν στο κατασταλτικό τους έργο και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι στρατιωτικοί, αστυνομικοί, εισαγγελικοί και οικονομικοί μηχανισμοί του κράτους, με συνέλαβαν, μου επέβαλαν πρόστιμο 6.000€ και θα με δικάσουν…
Για τις αρχές, είναι γνωστή η τοποθέτησή μου στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο εδώ και 15 χρόνια και η συμμετοχή μου σε αυτοοργανωμένα εγχειρήματα, συνελεύσεις, κοινωνικές αντιστάσεις και αγώνες. Τους είναι επίσης γνωστή η απέχθειά μου («αδιαφορία» την ονόμασαν για να ενεργοποιήσουν το ένταλμα σύλληψής μου) προς τα έθνη, τα κράτη και τους μιλιταριστικούς μηχανισμούς. Από τον Δεκέμβριο του 2012, έχω εξάλλου δημόσια και επώνυμα τοποθετηθεί τόσο για την πολιτική μου ταυτότητα όσο και για την άρνηση κατάταξής μου στον στρατό, με την συλλογική δήλωση ολικής άρνησης στράτευσης που συνυπέγραψα μαζί με άλλους 4 συντρόφους και την οποία φροντίσαμε να δημοσιοποιήσουμε ευρέως σε αθηναϊκό και πανελλαδικό επίπεδο. Δύο χρόνια μετά, οι αρχές φαίνεται ότι με έχουν στοχοποιήσει λαμβάνοντας εκδικητικά μέτρα. Την ίδια κατασταλτική «φροντίδα» κατά καιρούς δέχονται επίμονα και άλλοι ολικοί αρνητές (επαναλαμβανόμενα αυτόφωρα, πρόστιμα, δίκες, περιοριστικοί όροι, χρηματικές εγγυήσεις κ.ά.) αφού για τους στρατοκράτες το «αδίκημα» του αυτοπροσδιορισμού μας έξω και ενάντια από τον κόσμο των εθνών και του μιλιταρισμού θεωρείται «διαρκές».
Και λίγο παλαιότερα…
Η διόλου τυχαία χρονικά ενεργοποίηση των αρχών προς το πρόσωπό μου δεν σχετίζεται μονάχα με την μέριμνά τους να ασχοληθούν μαζί μου τις ημέρες που εξελίσσονταν κορυφαίες πανελλαδικές αντιστάσεις (η πρώτη κατά τη διάρκεια των γεγονότων για τον ένα χρόνο από την δολοφονία του Π. Φύσσα και η δεύτερη κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας του Ν. Ρωμανού). Σχετίζεται και με παρόμοια εκδικητικά μέτρα που πάρθηκαν τον τελευταίο καιρό από αστυνομικές και δικαστικές αρχές του νομού Κοζάνης προς τους γονείς μου, που αφενός υπερασπίζονται τις επιλογές μου, και αφετέρου, έχουν τοποθετηθεί ενεργά εδώ και δεκαετίες στον κόσμο του αγώνα. Αυτή η εκδικητικότητα εκφράστηκε και με την ποινική τους δίωξη για τη συμμετοχή τους σε αντιφασιστική διαδήλωση στην Κοζάνη λίγες ημέρες μετά την δολοφονία του Π. Φύσσα. Είναι προφανές, ότι το βαθύ κράτος στη δυτική μακεδονία, τελευταία, έχει δείξει ιδιαίτερο ζήλο να πλήξει πρόσωπα που υπερασπίζονται δημόσια τις πολιτικές τους απόψεις, με συνέπεια στους αγώνες και αναγνωρισιμότητα στην τοπική κοινωνία. Μια προσπάθεια που εντάσσεται στην ευρύτερη καθεστωτική στρατηγική εδραίωσης του φόβου και της σιωπής, αδρανοποίησης των κοινωνικών αντανακλαστικών και τελικά εξυπηρέτησης των πολιτικών της λεηλασίας και της καθυπόταξης.
Δύο κόσμοι με διαφορετικές αφετηρίες και συγκρουόμενες αξίες…
Έχω επιλέξει -όπως και πολλοί άλλοι ολικοί αρνητές στράτευσης- να μην αποκρύπτω αυτό που πρεσβεύω αλλά αντιθέτως να ορίζω δημόσια την πολιτική μου ταυτότητα, τις αρνήσεις μου στον κόσμο της εξουσίας, του κεφαλαίου, των κρατών, των εθνών και των στρατών τους, τόσο σε επίπεδο καθημερινών σχέσεων όσο και σε επίπεδο κοινωνικών αγώνων. Έχω επίσης επιλέξει να απέχω από ένα υποκριτικό παιχνίδι «τρελόχαρτων» και λοιπών απαλλαγών που διευθετεί θεσμικά και περιφράσσει την όποια αυθόρμητη αποστασιοποίηση προς τον στρατό, μετατρέποντάς την σε ελεγχόμενη και όχι σε μια γενικευμένη κοινωνική στάση ανταγωνιστική προς το υπάρχον. Έχω τέλος επιλέξει να είμαι κομμάτι των αυτοοργανωμένων εγχειρημάτων που θέτουν τη βάση μιας διαφορετικής κοινωνικής οργάνωσης, δίχως διακρίσεις, ιεραρχίες, επιβολές, στην προοπτική της δημιουργίας ενός διαφορετικού κόσμου από αυτόν της βαρβαρότητας και του ολοκληρωτισμού.
Στον αντίποδα ο στρατός και οι διωκτικές αρχές, αντιμετωπίζουν τους ολικούς αρνητές εξατομικευμένα, μακριά από οποιαδήποτε δημόσια θέαση των επιλογών και αποφάσεών τους, οχυρωμένοι πίσω από τα δικαστήρια-στρατόπεδά τους και συνεπικουρούμενοι από μια στρατιά ένστολων κάθε είδους. Τελευταία μάλιστα, στο κατασταλτικό αυτό έργο, επιστράτευσαν και ένα πλήθος γραφειοκρατών από οικονομικές, δημοτικές και άλλες διοικητικές υπηρεσίες. Διαμορφώνουν μια ασφυκτική καθημερινότητα στους αρνητές, με διαρκείς αστυνομικές παρενοχλήσεις, εντάλματα, μεταγωγές, διώξεις, δίκες αλλά και επιβάρυνση των φορολογικών τους μητρώων, παράβολα για δίκες και προσφυγές, περιοριστικούς όρους κ.ά. Στην πραγματικότητα όμως, η επιλογή μας όχι μόνο δεν είναι στενά προσωπική αλλά είναι βαθύτατα κοινωνική και συλλογική, αφού θέτει στο επίκεντρό της όχι την προσωπική στάση απέναντι στον στρατό και την θητεία αλλά το πρόταγμά μας, τις κοινωνικές αρνήσεις στον εθνικισμό και τον μιλιταρισμό.
Ας γνωρίζουν αυτοί που μας θέτουν στο στόχαστρό τους ότι δεν πρόκειται να μείνουμε απαθείς. Οι επιλογές τους δεν είναι ούτε τυπικές, ούτε διεκπεραιωτικές, ούτε έξω από την πολεμική τους προς τους «διαφορετικούς». Κάθε ιθύνων νους που νομοθετεί, κάθε επιτελικό και τοπικό στρατηγείο που υπογράφει και δίνει εντολές, κάθε κρατικός υπάλληλος που εκτελεί «άνωθεν εντολές» ενάντια σε ανθρώπους του αγώνα, έχει άμεση ευθύνη και ενεργό ρόλο σε ό,τι αποφέρει στις ζωές των «άλλων». Δεν περιμένουμε προφανώς από στρατοκράτες, μπάτσους και δικαστές να απαρνηθούν τη θέση τους στον κόσμο των «από πάνω», της εξουσίας. Σε αυτές όμως τις εποχές, εργαζόμενοι σε εφορίες ή άλλες δημόσιες υπηρεσίες (δημοτολόγια, ΚΕΠ κ.ά.) είναι τουλάχιστον υποκριτικό να κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τι σημαίνουν τα πρόστιμα των 6.000€…
Ας γνωρίζουν αυτοί που μας θέτουν στο στόχαστρο, ότι οι νόμοι με βάση τους οποίους αντιμετωπιζόμαστε εμπεριέχουν μια δομική επιβολή, και σίγουρα καμιά κοινή συμφωνία ή συναίνεση επί του «δικαίου» που επικαλούνται (το δίκαιο δηλαδή του κράτους, του κεφαλαίου και των στρατών τους). Ακόμη και για τα στρατοδικεία τους, αντιμετωπιζόμαστε για την άρνηση μιας πράξης που δεν συμβαδίζει με την πολιτικο-ιδεολογική φιλοσοφία μας. Στην ουσία όμως αντιμετωπιζόμαστε και ποινικοποιούμαστε για την στάση μας να μην μείνουμε αδρανείς και να μην δεχτούμε τα εθνικά ιδεώδη και τον μιλιταρισμό αλλά να τα αμφισβητήσουμε εμπράκτως. Ποινικοποιούμαστε για την άρνηση να υπηρετήσουμε κάτι (στρατός) που το αντιμαχόμαστε ως δομή και ως μηχανισμό, την άρνηση να ρυθμίσουμε με θεσμικό τρόπο (τρελόχαρτο, εναλλακτική θητεία) κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τον αντιθεσμικό τρόπο αντίληψης της πολιτικής και των ζωών μας και τέλος, την άρνηση να ταυτιστούμε με κάτι που το αντιλαμβανόμαστε ως μια επίπλαστη και φαντασιακή κατασκευή (έθνος). Πρόκειται για ξεκάθαρες πολιτικές διώξεις.
Διαρκείς αρνήσεις στον στρατό και τα πρόστιμά του…
Η άρνησή μου να καταταγώ στον στρατό δεν ξεκίνησε ούτε τελείωσε στη συλλογική δήλωση ολικής άρνησης τον Δεκέμβριο του 2012. Οι αρνήσεις μας είναι οι ζωές μας, είχαμε γράψει τότε αλλά φαίνεται ότι οι στρατοκράτες δεν το κατάλαβαν. Τους υπενθυμίζω λοιπόν και πάλι ότι η άρνηση είναι διαρκής, είναι μια συνολικότερη καθημερινή πολιτική στάση. Όσο θα υπάρχει υποχρεωτική στράτευση, στρατός, σύνορα και σημαίες, θα βρίσκομαι συνειδητά απέναντί τους. Όσο ο μιλιταρισμός και ο εθνικισμός θα δηλητηριάζει την κοινωνία, τόσο θα παραμένω «ανυπότακτος» στη στρατοκρατική κανονικότητα.
Με αφορμή μάλιστα την επιβολή του προστίμου των 6.000€, δηλώνω δημόσια ότι δεν αναγνωρίζω ούτε αποδέχομαι την «ποινή» αυτή και φυσικά αρνούμαι να την αποπληρώσω. Έχω προ πολλού ξεκαθαρίσει -και αυτό είναι σε γνώση των αρχών- ότι δεν αποτελώ κουκίδα κανενός έθνους και δεν αποδέχομαι καμιά «υποχρέωση» προς τον στρατό τους. Συνεπώς, δεν έχω κανένα ούτε ηθικό ούτε οικονομικό χρέος να αποπληρώσω στους εθνικούς και κρατικούς νταβατζήδες. Το μόνο μου χρέος είναι να συνεχίζω να βρίσκομαι στους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες, μαζί με τους φτωχούς, τους απόκληρους και τους κυνηγημένους αυτού του κόσμου. Το μόνο μου χρέος είναι να συνεχίσω να βρίσκομαι μαζί με τον κόσμο του αγώνα, στους δρόμους, στις αυτοοργανωμένες δομές και διαδικασίες, στα καθημερινά οδοφράγματα απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, ακόμη και αν κάποιοι θέλουν να μου επιβάλουν μια νέα σχέση εξάρτησης και ομηρείας, ακόμη και αν κάποιοι με «ανταμείβουν» με ένα νέο ιδιώνυμο μέτρο.
Πρόστιμα, χαράτσια και «εθνικό χρέος»…
Η οικονομική καταστολή, ως μια μορφή αντιμετώπισης της κοινωνικής και πολιτικής απειθαρχίας, προϋπήρχε της κρίσης. Παρέμενε όμως ένα ευκαιριακό ή επιλεκτικό εργαλείο, αφού το καθεστώς βασιζόταν κυρίως σε άλλες μορφές πειθάρχησης και συναινέσεων. Οι απόπειρες εξάλλου να γενικευτούν ή να μονιμοποιηθούν μέτρα οικονομικής καταστολής, συνάντησαν κατά καιρούς αντιδράσεις, βρέθηκαν όμως και μπροστά σε ενδοσυστημικά αδιέξοδα. Με την μετάβαση στην εποχή της κρίσης και την εγκαθίδρυση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, η οικονομική καταστολή απέκτησε για το κράτος μεγαλύτερη βαρύτητα.
Παράλληλα, η έννοια του «εθνικού χρέους» ήρθε για να εξυπηρετήσει όχι μόνο τους νέους όρους κυριαρχίας και διακυβέρνησης της ελληνικής κοινωνίας, τις μνημονιακές πολιτικές και τις μεταρρυθμίσεις του καπιταλισμού. Ήρθε για να διαμορφώσει και τα νέα πεδία συναινέσεων: εσωτερίκευση των ενοχών, κοινωνικοποίηση των ευθυνών, φόβος, εθνική (συ)στράτευση κ.ά. Στο προκείμενο, το χρέος κατονομάζεται ως «εθνικό» ενώ στην ουσία του είναι ένα χρέος ταξικό, απόρροια της λειτουργίας του καπιταλισμού και των δομικών του αντιφάσεων, απόρροια της αδυναμίας ή της επιδίωξης του κεφαλαίου για μεγαλύτερα ή νέα κέρδη. Σε καμία περίπτωση λοιπόν το όποιο χρέος δεν μπορεί να καταλογιστεί στους «από κάτω», ακόμη και αν αυτοί έχουν κληθεί να το αποπληρώσουν στο όνομα ενός «εθνικού σκοπού».
Καθόλου τυχαία λοιπόν δεν ήταν η από το 2010 προσπάθεια του ελληνικού κράτους για την χρηματοποίηση της πολιτικής και κοινωνικής σφαίρας. Σε αυτήν τη νέα πραγματικότητα βασίστηκε και το διοικητικό πρόστιμο των 6.000€ προς τους «ανυπότακτους» που εισήγαγε το 2011 ο Ευάγγελος Βενιζέλος (τότε υπουργός Εθν. Άμυνας). Η χρηματοποίηση των διώξεων αποσκοπεί μεταξύ άλλων στην αποπολιτικοποίηση της ανυποταξίας και των αρνήσεων. Μεταφέρει τον ανταγωνισμό (μεταξύ στρατού-αρνητών, κράτους-ανυπότακτων κ.ά.) από το πολιτικοκοινωνικό πεδίο, στο πεδίο των τυπικών και ατομικών γραφειοκρατικών διευθετήσεων, ενώ παράλληλα εξωραΐζει τον πολιτικό αυταρχισμό που υπάρχει στην έμπνευση, την εισαγωγή και την εφαρμογή αυτών των μέτρων. Παράλληλα με το πρόστιμο των 6.000€, εισήχθησαν πλήθος νέων και ευφάνταστων χαρατσιών, ως εισπρακτικά μέτρα. Η διαρκής απειλή της ανεργίας, των κατασχέσεων αλλά και της φτώχειας μαζί με την επίκληση των διαφόρων κατά καιρούς «εθνικών κινδύνων» είναι το πολεμικό εκείνο μέτωπο της πειθάρχησης και της λεηλασίας.
Μην υπολογίζετε σε εμάς…
Αν οι διωκτικές, οικονομικές και στρατιωτικές αρχές ψάχνουν για κορόιδα ή για θύματα, ας κοιτάξουν καλύτερα κάπου αλλού. Καμία κατασταλτική πρόκλησή τους δεν πρόκειται να με πείσει να αναγνωρίσω το έθνος και τον στρατό ως «κοινωνικό αγαθό» όπως και κανένα γαλανόλευκο-χακί χαράτσι δεν θα με εξαναγκάσει να κλειστώ στον εαυτό μου και να απομακρυνθώ από τους κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Τους επιστρέφω λοιπόν τόσο το πρόστιμο όσο και την ύβρη να αποπειραθούν να με φοβίσουν με αλλότριους για εμένα όρους και αξίες, να κοστολογήσουν χρηματικά δηλαδή την άρνησή μου και τις πολιτικές μου αντιλήψεις. Όχι, δεν πρόκειται να τους κάνω την χάρη ούτε και θα δεχθώ εκβιασμούς για οτιδήποτε αφορά την καθημερινότητα και το περιβάλλον μου, αφού εκεί στοχεύουν όλοι αυτοί οι «εθνικοί προστάτες». Την ευθύνη στο εξής για οτιδήποτε συμβεί σε εμένα και το περιβάλλον μου θα την έχουν αυτοί που υπογράφουν και εκτελούν εντολές, αφού αδυνατούν να καταλάβουν ότι …τα σώματά μας δεν είναι αναλώσιμα υλικά για καπιταλιστικούς σχεδιασμούς, δεν είναι υπολογίσιμα μεγέθη σε καμία μεγάλη ή μικρή εθνική ιδέα, δεν είναι πιόνια κανενός στρατοκράτη, δεν συγκροτούν καμία ομοιόμορφη μάζα, δεν υποτάσσονται σε «άνωθεν εντολές», δεν περιφράσσονται σε κανέναν στρατώνα. Αντιθέτως, λειτουργούν αδιαχώριστα από τη σκέψη μας, τις ιδέες μας, τη συνείδησή μας, τους αγώνες μας, για μία κοινωνία ελευθερίας και όχι μία κοινωνία φυλακή, για μία κοινωνία ίσων απέναντι σε ίσους…
30/12/2014
Ζαχαρίας Ουσουλτζόγλου
[Αναδημοσίευση από το blog της Πρωτοβουλίας για την Ολική Άρνηση Στράτευσης]