Κείμενο του Βιβλιοφρικάριου για την απεργία πείνας του Ν. Ρωμανού

 

 

 

 

Όσοι από εμάς ζήσαμε τον απελευθερωτικό για τις ψυχές μας Δεκέμβρη του 2008, όσοι μπήκαμε με το Είναι μας μέσα στην εξέγερση του πιο όμορφου Δεκέμβρη της σύγχρονης Ιστορίας της Ελλάδας, θυμόμαστε πολύ καλά το Νίκο Ρωμανό. Ένα 15χρονο παιδί που με δύναμη δεκάδων ενηλίκων, ενώθηκε μαζί μας για να ζήσουμε το απελευθερωτικό εξεγερσιακό πρόταγμα απέναντι σε μια κοινωνία η οποία, μέσω της δομικής καπιταλιστικής κρίσης που ξέσπασε 2 χρόνια μετά, μας ύφαινε από τότε νεκροσάβανα...

Όσοι τον είχαν πλησιάσει, είχαν διακρίνει με ευκολία την οργή και τη λύσσα στα μάτια του «πιτσιρικά» που είχε ζήσει με το πετσί του το ίδιο τη δολοφονία του καλύτερου του φίλου από τα χέρια ενός κυνικού ανδρείκελου της χειρότερης δομής της αστικής εξουσίας, τους μπάτσους. Ένα ανδρείκελο το οποίο με ένα απλό συμπέρασμα που έλεγε «κωλόπαιδα», αποφάσισε να γίνει ο θεός του Γρηγορόπουλου και με μια απλή κίνηση να του αφαιρέσει τελεσίδικα την ανάσα... Όσα επακολούθησαν ήταν το ξέσπασμα του πάταγου και του λυγμού ενός κομματιού της κοινωνίας που σιγόβραζε μέσα στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και περίμενε μια χαραμάδα για να αναβλύσει από τη ρωγμή της την απέχθεια απέναντι στην κυνικότητα της εξουσίας.

Οι μέρες εκείνες μας έκαναν να αναπνεύσουμε ελεύθερα έστω και για λίγο. Όσοι περπατήσαμε τότε την άδεια Πανεπιστημίου και μυρίσαμε τα αποκαΐδια του καταναλωτικού οργίου στο κέντρο της μητρόπολης, όσοι μπήκαμε στην ΑΣΣΟΕ, στο Πολυτεχνείο αλλά και στην ΓΣΕΕ και στήσαμε συνελεύσεις, έχουμε ακόμα να θυμόμαστε τις λίγες στιγμές ελευθερίας. Με ένα βάρος στην καρδιά μας ωστόσο γιατί το τίμημα αυτών των στιγμών ήταν η απώλεια του μικρού Αλέξη.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το ΔΝΤ ήρθε στον ελλαδικό χώρο με πρόσχημα την υπαρκτή καπιταλιστική κρίση και οι ζωές των υπηκόων αλλάξανε. Δεν χρειάζεται να θυμηθούμε ακριβώς τι έχει γίνει σε αυτά τα τέσσερα χρόνια. Όλοι τα ζούμε στο πετσί μας.  Ντόπια και ξένα αφεντικά επιβουλεύονται τη ζωή μας σε συνεργασία με μια φασιστικοποιημένη κρατική εξουσία. Ανεργία, ανέχεια, εξαθλίωση και ΘΑΝΑΤΟΣ... Ναι, θάνατος σε όλες του τις μορφές και με όλους τους τρόπους. Δολοφονίες από τους μπάτσους, άνεργοι ξεψυχούν στις ρόδες των λεωφορείων κυνηγημένοι από ρουφιάνους επειδή δεν είχαν χρήματα για ένα γαμωεισιτήριο, αυτοκτονίες απελπισμένων, ξεψυχίσματα στις ανθρώπινες αποθήκες των φυλακών ανθρώπων που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, εκτελέσεις μεταναστών στο Αιγαίο και τα σύνορα ή στα σύγχρονα Νταχάου του δυτικού πολιτισμού, θάνατος στα νοσοκομεία όπου η καπιταλιστική στατιστική δεν προβλέπει περίθαλψη για όποιον άρρωστο δεν την έχει «κερδίσει» στα εργατικά μπουντρούμια και στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα της καπιταλιστικής παραγωγής.

Κι όμως... Ακόμα και μπροστά στον θάνατο που έχει κυκλώσει τις ζωές μας, οι περισσότεροι ατενίζουν τον υπόνομο στον οποίο καταδικαστήκαμε να ζούμε, σαν να είναι παραθεριστικό θέρετρο. Και δε μιλάνε και συνεχίζουν να ζουν σα να μην έχουν γίνει και πολλά, σα να υπάρχει ελπίδα μεσ’ στο βόρβορο, σα να είναι η ζωή μας ειμαρμένη που δεν μπορούμε να παρακάμψουμε. Με μια σιωπή ένοχη, αιματοβαμμένη από τα θύματα της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης.

Ο Νίκος Ρωμανός λοιπόν δεν είναι ένας από αυτούς. Δεν φοβάται μπροστά στο θάνατο κι ας τον έχει περάσει ξώφαλτσα. Δεν φοβάται την απώλεια κι ας τον έχει αγκαλιάσει σφιχτά. Δεν στέκει σιωπηλός μέσα στην εκκωφαντική σιωπή και αντιστέκεται στον πολιτισμό που ζητά να μας εκμηδενίσει.

Γιατί η απεργία πείνας του Νίκου δεν είναι αγώνας για ένα κωλοπτυχίο, δεν είναι μια προσπάθεια να βρει την ελπίδα που έχασε όταν είδε το φίλο του να ξεψυχά δολοφονημένος, δεν είναι η διεκδίκηση ενός καλύτερου μέλλοντος για τον ίδιο όταν αποφυλακιστεί, δεν είναι αγώνας για να αναδείξει τις αντιφάσεις της ούτως ή άλλως σάπιας δημοκρατίας. Δεν είναι καν απλά και μόνο ο αγώνας ενός ανθρώπου να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά του και τον αξιακό του κώδικα που επιβάλει να μην παραδίνεσαι ποτέ και πάντα να κάνεις βήματα ελευθερίας. Ο αγώνας του Νίκου είναι η εξέγερση απέναντι στην απόλυτη εξουσία, απέναντι στον φόβο που προσπαθούν να μας φυτέψουν στα κεφάλια για να γίνουμε υποτακτικοί. Ο αγώνας του Νίκου είναι η μεγαλύτερη εξέγερση που μπορεί να πραγματώσει ένα ανθρώπινο ον, είναι η εξέγερση απέναντι στον Θάνατο τον ίδιο. Ο Νίκος τον έχει δει από κοντά αρκετές φορές και τώρα απλά τον έχει πλησιάσει και τον περιπαίζει.

Γι αυτό το λόγο δεν στεκόμαστε απλά αλληλέγγυοι δίπλα του. Αφουγκραζόμαστε την ανάσα του σα να είναι η δική μας και προετοιμαζόμαστε για τις νύχτες που έρχονται. Οι οποίες αυτή τη φορά, δεν θα είναι μόνο του Αλέξη αλλά και του Νίκου.


Μόνο που ο Νίκος θα είναι δίπλα μας, κουφάλες...