Παρέμβαση αντιπληροφόρησης πραγματοποίησε η Αντιφασιστική Συνέλευση Πειραιά, με τη συνδρομή συντρόφων και συντροφισσών, στο κέντρο του Πειραιά το απόγευμα της Παρασκευής 3/4, για το γεγονός του ξυλοδαρμού πειραιώτη φοιτητή από χρυσαυγίτες, το Σάββατο 14/3, έξω από το Ξενοδοχείο Savoy (Ηρώων Πολυτεχνείου 93), με κριτήριο την εξωτερική του εμφάνιση.
Η παρέμβαση, αφού κινήθηκε στις οδούς Γρηγ. Λαμπράκη (Πασαλιμάνι), Σωτήρος Διός και Ηρώων Πολυτεχνείου, μοιράζοντας κείμενα και πετώντας χιλιάδες τρικάκια, έφτασε στο ξενοδοχείο Savoy, όπου σύντροφοι μπήκαν στη ρεσεψιόν και τη γέμισαν τρικάκια, καταγγέλοντας ταυτόχρονα τη φασιστική επίθεση αλλά και τη στήριξη που παρέχει το ίδιο το ξενοδοχείο στους φασίστες για να πραγματοποιούν τις εκδηλώσεις τους, κάτι που το καθιστά τα άτυπα δεύτερα γραφεία της Χ.Α. στον Πειραιά.
Μετά το ξενοδοχείο, η παρέμβαση ολοκληρώθηκε στην οδό Αφεντούλη, φωνάζοντας συνθήματα μπροστά από το Α.Τ. Καλλίπολης, όπου πριν 2 μήνες είχε δεχθεί βάρβαρη ρατσιστική μεταχείριση η Μιρέλλα Λόπεζ, επειδή δεν είχε εισιτήριο.
Ακολουθεί το κείμενο που μοιραζόταν στην παρέμβαση:
Το απόγευμα της Πέμπτης 2/4 πραγματοποιήθηκε μοτοπορεία αλληλεγγύης στους φυλακισμένους αγωνιστές απεργούς πείνας από 2/3 για την κατάργηση των φυλακών υψίστης ασφαλείας, των τρομονόμων, του κουκουλονόμου, για την αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού και των συγγενών και φίλων φυλακισμένων αγωνιστών.
Στη μοτοπορεία, που κινήθηκε σε περιοχές του Πειραιά και της δυτικής Αθήνας, συμμετείχαν 20 μηχανάκια και 15 αυτοκίνητα. Σημείο αφετηρίας ήταν το Κερατσίνι, πέρασε από Νίκαια, Αιγάλεω, Περιστέρι, Ίλιον και κατέληξε στους Αγ.Αναργύρους.
Πετάχτηκαν δεκάδες χιλιάδες τρικάκια και κρεμάστηκαν 2 πανό, στην αρχή και στο τέλος της διαδρομής.
(η δίκη έχει το νούμερο 1, οπότε θα ξεκινήσει στις 9.00πμ)
Κερατσίνι, Σάββατο απόγευμα 5-12-2009, μια μέρα πριν τις διαδηλώσεις μνήμης και οργής για τον 1 χρόνο από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου και την κοινωνική-ταξική εξέγερση που ξέσπασε / βίαιη αστυνομική εισβολή πολιτικών, κατασταλτικών και επικοινωνιακών σκοπιμοτήτων στον αυτοοργανωμένο χώρο, αλληλεγγύης & ρήξης ΡΕΣΑΛΤΟ / πολύωρες άκαρπες «έρευνες» ενώ τα τηλεοπτικά κανάλια καθ’ υπαγόρευση του τότε υπουργού δημόσιας τάξης Χρυσοχοϊδη μιλούν για «γιάφκα» και «ορμητήριο επιθέσεων» / ένα μπιτόνι με 6 λίτρα πετρέλαιο θέρμανσης για τη σόμπα του στεκιού και άδεια μπουκάλια μπύρας που βαφτίζονται «εκρηκτικές ύλες» / εργαλεία και 7 μαυροκόκκινες σημαίες που βαφτίζονται «όπλα» / 22 άνθρωποι σε έναν ανοιχτό κοινωνικό χώρο που βαφτίζονται «εγκληματική οργάνωση», τους αποδίδονται κακουργήματα και καλούνται να καταβάλουν το ασύλληπτο ποσό των 51.000 ευρώ για να μην προφυλακιστούν / 42 αλληλέγγυοι-ες που συλλαμβάνονται το ίδιο βράδυ μετά από αστυνομική εκκένωση του κατειλημμένου δημαρχείου Κερατσινίου, το οποίο είχαν μετατρέψει σε κέντρο αντιπληροφόρησης / 3 ασφαλίτικα αναποδογυρισμένα έξω από το ΡΕΣΑΛΤΟ όταν άλλη ομάδα δεκάδων εξοργισμένων συντρόφων-ισσών φτάνει με πορεία στο μπατσοκρατούμενο στέκι / δυναμική και ξεκάθαρα πολιτική στάση όλων των κατηγορουμένων στα κρατητήρια, στα αυτόφωρα, στα εισαγγελικά και ανακριτικά γραφεία / πρωτόγνωρο κύμα αλληλεγγύης σε ολόκληρο τον ελλαδικό χώρο αλλά και σε πολλές πόλεις του εξωτερικού / στις 6-12-2009 πολυπληθείς συγκρουσιακές διαδηλώσεις αψηφούν και ακυρώνουν το κλίμα κρατικής και μιντιακής τρομοκρατίας / καθεστωτική αναδίπλωση και απόσυρση του θέματος από τη δημοσιότητα τις επόμενες μέρες που το φιάσκο έχει γίνει εξόφθαλμο / τα επόμενα χρόνια οι εγγυήσεις μειώνονται, οι περιοριστικοί όροι και τα κακουργήματα αφαιρούνται και διατηρούνται μόνο κάποια πλημελήμματα ώστε να παραπεμφθούμε τελικά σε μια δίκη με υποβαθμισμένο ποινικό ενδιαφέρον αλλά με σαφέστατο πολιτικό διακύβευμα / οι 42 αλληλέγγυοι-ες από την κατάληψη του δημαρχείου Κερατσίνιου απαλλάσσονται στις 17-9-2014, όπως αναμενόταν, από όλες τις εναντίον τους κατηγορίες / 5,5 χρόνια μετά, έχοντας βιώσει σε όλα τα επίπεδα τις τακτικές της αντιεξέγερσης, την εφαρμογή των προγραμμάτων κοινωνικής-ταξικής λεηλασίας και την όξυνση της καταστολής, όσα προτάξαμε τότε συνεχίζουν να ισχύουν...
ΡΕΣΑΛΤΟ
στην κρατική τρομοκρατία και τον κανιβαλισμό των ΜΜΕ
στη στοχοποίηση των αυτοδιαχειριζόμενων στεκιών και καταλήψεων
στην κατασκευή κατηγορητηρίων και την ομηρία αγωνιζόμενων ανθρώπων
Πριν από περίπου 5,5 χρόνια, χτύπησε η πόρτα του Ρεσάλτο και η απάντηση στην ερώτηση «ποιος είναι;» ήταν «ο Μιχάλης». Ο «Μιχάλης» είχε προτεταμένο το όπλο και φορούσε κουκούλα. Τον ενδυματολογικό του κώδικα αλλά και τα αξεσουάρ του τα είχε ζηλέψει κι η παρέα του, οι οποίοι μάλλον νευρίασαν που τρόμαξε ο σύντροφος που πήγε να τους ανοίξει και γι’ αυτό έσπασαν την πόρτα. Σίγουρα ήθελαν να κάνουν εντύπωση στον «Μιχάλη» γιατί μπήκαν μέσα αλαλάζοντας, κάποιοι από αυτούς ήθελαν να του δείξουν ότι έχουν και άλλα αξεσουάρ, όπως πτυσσόμενα γκλοπ, με τα οποία μπορούσαν να αναποδογυρίσουν ύποπτες καρέκλες και πάγκους-συνωμότες, να σημαδέψουν πόρτες-τρομοκράτες, γενικά να επιβεβαιώσουν τον διάχυτο ανδρισμό τους. Ο «Μιχάλης» και οι φίλοι του μας έδειξαν ότι είχαν και καλλιτεχνική φλέβα. Στον χώρο που αισθάνθηκαν πιο οικείο από όλους, στην τουαλέτα, έγραψαν «πουτάνας γιοι αναρχικοί» και το υπέγραψαν με έναν αγκυλωτό σταυρό.
Όσο και να θέλουμε, τη συνέχεια δεν μπορούμε να την περιγράψουμε στο ίδιο ύφος, γιατί παρά το γελοίο της κατάστασης, σε όλους και όλες εμάς που ζήσαμε αυτό το θέατρο του παραλόγου, δεν μας φάνηκε καθόλου αστείο. Ήταν Σάββατο 5/12/2009, μια μέρα πριν τις καλεσμένες διαδηλώσεις με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, όταν η αστυνομία, με μια χολιγουντιανού τύπου επιχείρηση, εισέβαλε στον αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης και ρήξης Ρεσάλτο στο Κερατσίνι, ένα εγχείρημα κοινωνικής - πολιτικής - πολιτισμικής παρέμβασης, αναρχικού - αντιεξουσιαστικού χαρακτήρα με πολυετή παρουσία στο Κερατσίνι αλλά και στις υπόλοιπες περιοχές του Πειραιά μέσα από εκδηλώσεις και πολύμορφες δράσεις, με πιο πρόσφατη τότε τη συνδιοργάνωση διαδήλωσης προς το ΑΤ Νίκαιας για τη δολοφονία από βασανιστήρια (μέσα στο ΑΤ) του 25χρονου μετανάστη Μοχάμεντ Καμράν Ατίφ.
Κατά την εισβολή στο Ρεσάλτο, πραγματοποιήθηκαν 22 συλλήψεις και αποδόθηκαν βαριές κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος. Στην άμεση αντίδραση δεκάδων αλληλέγγυων οι οποίοι κατέλαβαν το δημαρχείο Κερατσινίου για να λειτουργήσει ως κέντρο αντιπληροφόρησης, η αστυνομία απάντησε με δεύτερη εισβολή, αυτή τη φορά στο δημαρχείο, και συνέλαβε 42 άτομα, ενώ άλλη ομάδα εξοργισμένων συντρόφων έφτασε με πορεία στο στέκι και αναποδογύρισε 3 ασφαλίτικα.
Η εισβολή στο Ρεσάλτο έπρεπε να περιβληθεί με μια πρόφαση νομιμότητας και αυτή δεν ήταν άλλη από δήθεν πληροφορίες για παρασκευή μολότωφ. Ευφάνταστο, πράγματι. Για την κατασκευή του κατηγορητηρίου, ήταν αρκετή μια σκόπιμα ελλιπής και θολή έκθεση έρευνας, στην οποία ένα χρησιμοποιημένο από τα ΜΑΤ δακρυγόνο «μετατράπηκε» σε εκρηκτικό μηχανισμό (χειροβομβίδα), τα εργαλεία και οι σημαίες μετονομάστηκαν σε όπλα, οι μάσκες αυτοπροστασίας από τα δακρυγόνα στις διαδηλώσεις περιβλήθηκαν με ένα βαρυσήμαντο υπονοούμενο, το στέκι μετατράπηκε σε γιάφκα, οι συλληφθέντες σε επικίνδυνους τρομοκράτες και τα άδεια μπουκάλια μπύρας σε συνδυασμό με 6 λίτρα πετρελαίου θέρμανσης έγιναν «εκρηκτικές ύλες» ικανές να χρησιμοποιηθούν σε δεκάδες επιθέσεις σε όλο το λεκανοπέδιο. Τα «ευρήματα» σε συνδυασμό με το μιντιακό πανηγύρι που στήθηκε, όπου κάθε είδους φερέφωνο έσπευσε να χειροκροτήσει την «επιτυχία», με αποκορύφωμα τις παραληρηματικές δηλώσεις του υπουργού ΠροΠο, Μ. Χρυσοχοΐδη, ότι αποτράπηκε μια «νύχτα των κρυστάλλων» και ότι επρόκειτο για «γιάφκα με πολεμοφόδια που σκοπό έχουν να χτυπήσουν την κοινωνία» ήταν αρκετά για να οδηγηθούμε οι 22 συλληφθέντες σε εισαγγελέα και ανακρίτρια με τα κακουργήματα της κατοχής εκρηκτικών υλών και σύστασης εγκληματικής οργάνωσης (διάταξη του τρομονόμου) καθώς και με το πλημμέλημα της οπλοκατοχής, ενώ στον σύντροφο που παρέμεινε στο χώρο κατά τη διάρκεια της πολύωρης αστυνομικής έρευνας αποδόθηκαν δύο επιπλέον πλημμελήματα ότι δήθεν προέτρεψε (!) το αναποδογύρισμα των ασφαλίτικων έξω από το στέκι. Η εισβολή είχε μόλις καταλήξει σε φιάσκο, αλλά η «αφήγηση» είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία στους τηλεοπτικούς δέκτες επιτελώντας την πολιτική και επικοινωνιακή της σκοπιμότητα μέσα σε ένα κλίμα τρομοϋστερίας, μάλιστα πριν ακόμα ολοκληρωθεί η έρευνα στον χώρο.
Αφού προηγήθηκε αγώνας της ανακριτρίας να προφυλακιστεί τουλάχιστον ένας από εμάς, αφεθήκαμε ελεύθεροι με «φιλοδώρημα» μερικούς βαρύτατους περιοριστικούς όρους: συνολικές εγγυήσεις 51.000 ευρώ, παρουσία στο αστυνομικό τμήμα κάθε 1η και 15η του μήνα και απαγόρευση εξόδου από τη χώρα. Η καταστολή συνεχίστηκε και με οικονομικούς όρους, όμως η αλληλεγγύη, σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, ήταν τόσο πλατιά και συγκινητική που ακόμα και αν αποσιωπήθηκε από τα media, έδειξε περίτρανα ότι απέναντι στην καλλιέργεια του φόβου κοινωνικά, απέναντι στην τρομοκρατία των ΜΜΕ, απέναντι στην καταστολή, υπάρχουν πάντα εκείνοι που υπερασπίζονται την αυτοοργάνωση, τους ακηδεμόνευτους αγώνες, την ατομική και κοινωνική ελευθερία.
Μια μικρή αναδρομή
Αυτή η πρωτοφανής τότε εισβολή σε έναν αναρχικό, πολιτικό χώρο τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή δεν έγινε ούτε αυθόρμητα ούτε τυχαία. Βρισκόμαστε έναν χρόνο μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, όπου οι προσπάθειες για επιστροφή στην καθεστωτική ομαλότητα και για διατήρηση της κοινωνικής ειρήνης, που τόσο λυσσαλέα επιδιώκει το σύστημα, δεν επικυρώνονται από κοινωνικές συναινέσεις. Λίγους μήνες πριν την ένταξη στο πρώτο μνημόνιο, το σύστημα δεν έχει τίποτα να υποσχεθεί, παρά μόνο φτώχεια υλική, συναισθηματική, πνευματική… Έτσι η καταστολή και η διάχυση του φόβου αναδεικνύονται σε βασικούς πυλώνες της εξουσίας. Η κρατική τρομοκρατία απλώνεται στους δρόμους, ο φόβος διαχέεται, το μήνυμα που στέλνεται είναι ότι όποιος αντιδράσει θα χτυπηθεί. Βρισκόμαστε στην καρδιά της «αντιεξέγερσης». Και ακριβώς εκείνη την περίοδο, βρισκόμαστε στην απαρχή της προσπάθειας εγκαθίδρυσης του δόγματος «πυγμή και δημοκρατία», που δεν ήταν άλλο από τη σοσιαλίζουσα εκδοχή της μηδενικής ανοχής σε κάθε αντιστεκόμενο-η.
Πλησιάζοντας χρονικά τις ημέρες πριν την πορεία για τον Γρηγορόπουλο, η εισβολή στο Ρεσάλτο και η δίωξη τόσο των 22 που βρίσκονταν στον χώρο όσο και των 42 του κατειλημμένου δημαρχείου αποτελούν την επικοινωνιακή κορωνίδα του ευρύτερου σχεδίου καταστολής που εφαρμόζεται. Η αστυνομοκρατούμενη πόλη, οι 1.200 προληπτικές προσαγωγές σε όλη τη χώρα, οι 130 συλλήψεις διαδηλωτών, οι κτηνώδεις επιθέσεις των ΜΑΤ στις διαδηλώσεις, είναι μερικά από τα δείγματα του νέου δόγματος καταστολής. Απαραίτητο συμπλήρωμα για τη νομιμοποίηση όλων των παραπάνω είναι η διασπορά του φόβου και η πρόκληση κοινωνικής σύγχυσης από τα ΜΜΕ σχετικά με τους σκοπούς των αντιστεκόμενων, η εγκληματοποίηση και στοχοποίησή τους αλλά και η επιμελής απόκρυψη της οργής και της αλληλεγγύης που εκφράζεται. Γιατί παρά την εκφοβιστική προπαγάνδα που εξαπολύεται, η στρατηγική καταστολής απαξιώνεται από ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια, προκαλώντας ρωγμές σε όλη αυτή την κατασκευή κοινωνικού φόβου και ελέγχου.
5,5 χρόνια μετά
5,5 χρόνια μετά, ενώ καθ’ οδόν αφαιρέθηκαν οι περιοριστικοί όροι, ενώ η δικογραφία στη συνέχεια βρισκόταν για χρόνια σε απόλυτη ακινησία και ενώ οι 42 συλληφθέντες από το δημαρχείο Κερατσινίου μετά από δίκη στις 17/9/2014 απαλλάχθηκαν – όπως αναμενόταν – από τις κατηγορίες, εκδόθηκε βούλευμα που έκρινε τελικά ότι το πετρέλαιο και τα μπουκάλια δεν συνιστούν εκρηκτικές ύλες, ότι η περιβόητη «χειροβομβίδα» είναι τελικά σκασμένο δακρυγόνο, ότι τα εργαλεία δεν είναι όπλα (εκτός από τις σημαίες μας!) αλλά ότι εμείς όμως είμαστε συμμορία, γιατί εισαγγελείς και δικαστές έχουν από καιρό διαβάσει τις σκέψεις μας και έχουν διαγνώσει την εγκληματική μας πρόθεση. Έτσι μας παραπέμπει σε δίκη με τα πλημμελήματα της σύστασης συμμορίας και οπλοκατοχής σε μια προσπάθεια διάσωσης των προσχημάτων και του ιδεολογικού περιβλήματος της εισβολής.
Όμως, η συγκεκριμένη υπόθεση δεν είναι αποκομμένη, όχι μόνο από τα γεγονότα που προηγήθηκαν, αλλά και από όσα διαδραματίστηκαν στη συνέχεια. Γιατί, δυστυχώς, στα χρόνια που μεσολάβησαν από την εισβολή στο Ρεσάλτο μέχρι σήμερα, ο «Μιχάλης» δεν έμεινε άπραγος. Απλά άλλαξε όνομα, ενίοτε εμφάνιση και ρητορική. Εκκένωσε καταλήψεις, κατέστειλε άγρια μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις, γέμισε την επικράτεια με στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα σύνορα με φράχτες, έφτιαξε φυλακές υψίστης ασφαλείας τύπου Γ για τους κατηγορούμενους για ένοπλη πάλη και τους απείθαρχους βαρυποινίτες κρατουμένους, εκμηδένισε κάθε εργατική κατάκτηση, παρέδωσε τα πανεπιστήμια στις ορδές των μπάτσων και με δεκανίκι του τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής εισέβαλε στις γειτονιές διαχέοντας τον κοινωνικό κανιβαλισμό, μετέτρεψε σε συνηθισμένη είδηση τις επιθέσεις σε μετανάστες και δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα στα στενά του Κερατσινίου.
Σε όλα αυτά τα χρόνια που μεσολάβησαν, βιώσαμε και γίναμε μάρτυρες μιας ολοκληρωτικής λεηλασίας. Ο κοινωνικός ιστός κατακερματίστηκε, χάθηκαν κατακτήσεις που είχαν κερδηθεί με αγώνες, ακόμα και με νεκρούς, η εξατομίκευση και η σιωπή συνεχώς αυξάνονταν, η διάχυση του φόβου - που τώρα αντικαταστάθηκε από την ελπίδα – υπήρξε το ευαγγέλιο της εξουσίας. Η εισβολή στο Ρεσάλτο αποτέλεσε το υπόδειγμα για μετέπειτα εισβολές και στοχοποιήσεις στεκιών και καταλήψεων πανελλαδικά, ανοίγοντας νέα πεδία καταστολής και εκφοβισμού. Σε αυτές τις συνθήκες, οι ανοιχτοί κοινωνικοί χώροι, τα στέκια και οι καταλήψεις δεν έπαψαν να παρουσιάζονται σαν παρασκευαστήρια εγκλημάτων, να χαρακτηρίζονται «εστίες ανομίας» και ταυτόχρονα όσοι αντιστέκονται δεν έπαψαν να στοχοποιούνται.
Όμως κάθε φορά που η καταστολή τολμά να αγγίζει αυτούς τους χώρους και να στοχοποιεί τους ανθρώπους που τα πλαισιώνουν, να κατασκευάζει κατηγορητήρια και να κανιβαλίζει μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες, θα συναντά πάντα αλληλέγγυους και αλληλέγγυες για να τα υπερασπιστούν και θα βρίσκει απέναντί της πεδία κοινωνικής αντίστασης και οργής. Σε αυτές τις συνθήκες η απάντηση μας δεν είναι η έκφραση της «αριστερής» ελπίδας, αλλά η συλλογικοποίηση και η γόνιμη πτυχή του συνθήματος «αγώνας παντού και πάντα, αγώνας εδώ και τώρα». Αγώνας ενάντια στην μισθωτή σκλαβιά, στην κρατική τρομοκρατία, σε κάθε εξουσία.
Όσες εφόδους και να κάνουν, όσες φυλακές και να χτίσουν, εμείς θα κοιτάμε πάντα εκεί που δείχνει η ελευθερία.
Συνέλευση των διωκόμενων από την αστυνομική εισβολή στο Ρεσάλτο
[1] κωδική ονομασία της επιχείρησης, «εμπνευσμένη» από το μικρό όνομα του τότε υπουργού προστασίας του πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Στις 17/3/2015 γύρω στις 10:00 το πρωί με σταμάτησε για έλεγχο ομάδα των Δίας. Στην εξακρίβωση εμφανίστηκε ότι εκκρεμούσε ένταλμα συλλήψεως σχετικά με την ανυποταξία μου στον στρατό, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα την προσαγωγή μου στο αστυνομικό τμήμα Καλαμάτας και την αναμονή μου εκεί μέχρι να έρθει το ένταλμα από την Αθήνα στην Καλαμάτα.
Τελικώς, μετά την επικοινωνία που είχαν οι αστυνομικοί με τον στρατιωτικό εισαγγελέα, αποφασίστηκε να με αφήσουν ελεύθερο, ωστόσο θα οριστεί δικάσιμος. Όταν μου ζητήθηκε να απολογηθώ εγγράφως για να αφεθώ ελεύθερος, τους δήλωσα ότι όπως αρνούμαι να καταταγώ στα πραιτωριανά σώματα έτσι και αρνούμαι να απολογηθώ σε αυτά και σε κάθε κρατικό μηχανισμό.
Στο χαρτί εντάλματος αναγράφει με κεφαλαία ότι στο όνομα του ελληνικού λαού ο εισαγγελέας στρατοδικείου δίνει εντολή σύλληψής μου.
Παραθέτω ένα ιστορικό γεγονός που συνέβει το ‘34 στην Καλαμάτα για να αναδειχτεί ακόμα μια φορά ότι ο στρατός μόνο κατασταλτικά και δολοφονικά έχει βρεθεί απέναντι στον λαό και αυτή είναι η φύση του…. Το Μάη του 1934, οι λιμενεργάτες και μυλεργάτες της Καλαμάτας, κάνανε απεργία. Πρόσφυγες οι περισσότεροι, όλοι με μόνη περιουσία τα μπράτσα τους, δεν είχανε να διαλέξουν. Θα παλεύανε για το ψωμί που τους παίρνανε.
Οι αλευροβιομήχανοι, είχανε φέρει απορροφητήρα να ξεφορτώνει το στάρι. Πολλοί θα μένανε άνεργοι. Οι εργάτες ζητούσαν 8 δραχμές, για κάθε τόννο σιτάρι που θα ξεφόρτωνε ο απορροφητήρας αναδρομικά από το 1828. Με τα λεφτά που ζητούσαν θα φτιάχνανε το Ταμείο Συντάξεων. Και πήρανε την απάντηση. Κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος.
Στηθήκανε πολυβόλα ενάντια στους άοπλους απεργούς. Δολοφονήθηκαν εφτά εργάτες, από Στρατό και Αστυνομία. Πολλοί οι λαβωμένοι και οι σακατεμένοι από τις σφαίρες και τα χτυπήματα… Είναι ζωντανή ακόμα η μνήμη από τις συγκρούσεις.
Οι φυλλάδες της εποχής γράφουνε για σφαγή». Οι εργάτες, και όσοι άκουσαν από τους παλιούς, μιλάνε για «κίνημα» της εργατιάς ενάντια στ’ αφεντικά…
Υ.Γ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ-ΣΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Στις 3/11/2012, o μετανάστης εργάτης από την Αίγυπτο Ουαλίντ Τάλεμπ, αλυσοδένεται και βασανίζεται άγρια από το αφεντικό του Γιώργο Σγούρδα (ιδιοκτήτη των φούρνων STAR στη Σαλαμίνα), τον γιο του (που έχει επαφές με τα τοπικά γραφεία της χρυσής αυγής), τον επιστάτη του και ένα τέταρτο άτομο. Του αποσπούν ποσό 12.000 ευρώ, δεδουλευμένα μηνών του ίδιου και άλλων μεταναστών εργατών, τα οποία είχαν σκοπό να στείλουν στους δικούς τους στην Αίγυπτο, τον έχουν δεμένο με αλυσίδα σε έναν στάβλο για 18 ώρες (μέχρι να κατορθώσει κατά την απουσία τους να δραπετεύσει), τον βρίζουν και τον χτυπούν μέχρι λιποθυμίας, τον εξευτελίζουν με φρικτές μεθόδους.
Πρόκειται για τη συμπυκνωμένη βία 25 χρόνων «ζεστής ελληνικής φιλοξενίας» στους μετανάστες και τις μετανάστριες, του θεσμικού και κοινωνικά διάχυτου ρατσισμού, της πιο άγριας εκμετάλλευσης και σκόπιμης παρανομοποίησης, του εγκλεισμού σε αστυνομικά τμήματα και στρατόπεδα συγκέντρωσης, της εξαναγκαστικής πορνείας και κάθε είδους υποτιμητικής συμπεριφοράς. Όπως με τον βιτριολισμό της γυναίκας-μετανάστριας-εργάτριας Κωνσταντίνας Κούνεβα από μπράβους της εργολαβικής εταιρείας καθαρισμού ΟΙΚΟΜΕΤ. Όπως οι ξυλοδαρμοί και οι πυροβολισμοί εργατών γης στα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας. Όπως η δολοφονική επίθεση από φασίστες στο Πέραμα κατά αιγύπτιων αλιεργατών που ενοχλούσαν τους μεγαλέμπορους ψαριών της ιχθυόσκαλας Κερατσινίου. Και η λίστα είναι ατελείωτη.
Οι 4 βασανιστές, μετά από 5 αναβολές της δίκης, δικάζονται στις 10 Μάρτη 2015 στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Πειραιά για αρπαγή, ληστεία, επικίνδυνη σωματική βλάβη και προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας.
Κι αν η τοπική κοινωνία της Σαλαμίνας, διατηρώντας τη γνωστή συνένοχη σιωπή που συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν έχει απομονώσει όλα αυτά τα χρόνια ούτε κοινωνικά ούτε επαγγελματικά τον βασανιστή, πρώην αντιδήμαρχο Σαλαμίνας Γιώργο Σγούρδα και τη “διαλεχτή” παρέα του, εμείς δε σκοπεύουμε να αφήσουμε τίποτα να ξεχαστεί.
ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΟΙΧΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΙΒΑΛΟΥΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ & ΣΙΩΠΗΡΟΥΣ ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Μάρτης του ’44 και οι μάχες, σε κέντρο και προάστια της Αθήνας, συνεχίζονται.
Από τη μία πλευρά, αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κι ανένταχτοι κάτοικοι, αγωνίζονται για την απελευθέρωση του τόπου. Από την άλλη, ο συνασπισμός του ναζισμού και της αντίδρασης, σ‘ όλο του το μεγαλείο: ναζιστικά στρατεύματα, συνεπικουρούμενα της διορισμένης ελληνικής κυβέρνησης Ράλλη, των ελληνικών σωμάτων ασφαλείας (ταγματασφαλιτών, γερμανοτσολιάδων, Χιτών, Μπουραντάδων κ.α.) και σημαντικού μέρους του ΕΔΕΣ, μαίνονται την αντικομμουνιστική, φιλοβασιλική και μισαλλόδοξη λύσσα τους. Από τις 4 μέχρι τις 7 Μάρτη, στην Κοκκινιά δίνονται σκληρές μάχες από τον τοπικό ΕΛΑΣ και την υποστήριξη άοπλων κατοίκων. Στις 7 Μάρτη του ’44, στο αποκορύφωμα των συγκρούσεων των ημερών, η Κοκκινιά αντιστέκεται μέχρις εσχάτων σε ναζί εισβολείς και ντόπιους συνεργάτες τους, πετυχαίνοντας σημαντικά πλήγματα στον εχθρό.
Η Μάχη της Κοκκινιάς, θα παραμένει ιστορικά μια επιλογή αντίστασης στη βαρβαρότητα της κυριαρχίας, για να θυμίζει πως κάθε κομμάτι γης διεκδικεί την ελευθερία του, με τους αγώνες των ίδιων των ανθρώπων που το κατοικούν.
Η Μάχη της Κοκκινιάς δεν εκτίθεται ως μουσειακό προϊόν. Οι αντιφασιστικοί αγώνες δεν φωτογραφίζονται πίσω από γυαλισμένες βιτρίνες. Δεν εκπίπτουν σε μνημόσυνες ακολουθίες της ιστορικής λήθης. Δεν κεφαλαιοποιούνται από πάλαι ποτέ “επαναστάτες” για να νομιμοποιήσουν την παραίτηση, το συμβιβασμό και την αφομοίωση του σήμερα.
Οι ριζοσπαστικοί αγώνες του χθες, αντιστέκονται στη λήθη, για να πυροδοτήσουν τις αντιστάσεις του σήμερα.Η ελευθερία δεν προσφέρεται, δε χαρίζεται, δεν προγραμματίζεται από ιθύνουσες διάνοιες, ηγεσίες, πολιτικά γραφεία, κόμματα, οργανώσεις. Η αντίσταση δεν ανατίθεται σε επαγγελματίες επαναστάτες και ειδικούς εργολάβους της πολιτικής.Αντίθετα, συγκροτεί μια καθημερινή πρακτική που διατρέχει με διαφορετικούς τρόπους κάθε στιγμή της καθημερινότητάς των καταπιεσμένων.
Σ’ αυτήν πιστεύουμε, αυτή προσπαθούμε, μ’ αυτήν πειραματιζόμαστε επίμονα και συστηματικά, καταθέτοντας συλλογικά κι ατομικά, κάθε δημιουργικό κομμάτι του εαυτού μας.
Ορμώμενοι στο σήμερα…
από τη σκληρά νεοφιλελεύθερη, απροσχημάτιστα φασίζουσα κυβέρνηση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, της τρομοκρατίας, των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, της κατασταλτικής βίας, των επιτάξεων απεργών και της εντατικής υποτίμησης της αξίας εργατών κι εργαζομένων…
Μεταβαίνουμε καθότι φαίνεται στη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή διατήρησης των κοινωνικών ανισοτήτων: σε μια κυβέρνηση που θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται σοσιαλδημοκρατική (συνεργαζόμενη μ‘ ένα ακροδεξιό κόμμα), να συντηρεί “σωστές φυλακές”, να υποστηρίζει ότι ο φράχτης στον Έβρο “έκανε δουλειά αλλά δεν έλυσε ακόμα το θέμα της παράνομης μετανάστευσης”, να επιχειρεί να εισάγει τον “αστυνομικό της γειτονιάς και φίλο της καθημερινότητας”, φιλοδοξώντας παράλληλα “να συναντηθεί με εκπροσώπους των καταλήψεων”. Την ίδια στιγμή συνεχίζει να επινοεί πολλά ακόμα ευφυολογήματα, στην προοπτική της ιστορικής λήθης των πραγματικά ριζοσπαστικών αντιστάσεων, της αφομοίωσης, της ανάθεσης, της θεαματικής κατανάλωσης της ίδιας της πολιτικής.
Απ’ την πλευράς μας, σημειώνουμε πως οποιαδήποτε ανάθεση ή εμπιστοσύνη σε κάθε μορφή (δεξιάς ή αριστερής) εξουσίας, όσο κι αν “γοήτευσε” γενικά κατά καιρούς η ηγεσία της, ιστορικά αποδείχτηκε ολέθρια για τις τάξεις των καταπιεσμένων, αιματηρή απόδειξη αυτού, υπήρξε (και) η ιστορία των Δεκεμβριανών του ’44 και της μετέπειτα φάσης του ελληνικού εμφυλίου.
Δεν παραβλέπουμε πως οποιαδήποτε θεσμική διαχείριση του ναζιστικού φαινομένου πολύ απέχει από την πραγματική αντίσταση σ’αυτό, στο πεδίο της καθημερινής ζωής.
Κάθε προσπάθεια για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση, προϋποθέτει την ενσυνείδητη ανάληψη ατομικής και συλλογικής ευθύνης. Την πίστη ότι οι κοινωνίες μπορούν να θέτουν οι ίδιες τους θεσμούς στους εαυτούς τους και να μην αναθέτουν σε οποιονδήποτε την οργάνωση, τη διαχείριση και τον έλεγχο της καθημερινότητάς τους. Ο αξιακός οραματικός ορίζοντας των ελευθεριακών προταγμάτων, δε συρρικνώνεται σε καιροσκοπικούς συμβιβασμούς, πρόχειρες ασκήσεις “ριζοσπαστικής” μικροπολιτικής και ευκαιριακές εθελοτυφλίες. Ο καπιταλισμός δε μεταρρυθμίζεται προς όφελος των καταπιεσμένων. Τα συμφέροντα σε μια ταξικά ιεραρχημένη κοινωνία δε μπορούν να έχουν εθνικό-διαταξικό χαρακτήρα. Παραμένουμε σταθερά απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή “λειτουργικότερης” διαχείρισης των καπιταλιστικών κάτεργων.
Κρατάμε το νήμα των τοπικών αντιφασιστικών αγώνων
“Ανασύρουμε τις μνήμες του χθες που θα πυροδοτήσουν τους αγώνες του σήμερα”
