Στις 17/3/2015 γύρω στις 10:00 το πρωί με σταμάτησε για έλεγχο ομάδα των Δίας. Στην εξακρίβωση εμφανίστηκε ότι εκκρεμούσε ένταλμα συλλήψεως σχετικά με την ανυποταξία μου στον στρατό, γεγονός που είχε σαν αποτέλεσμα την προσαγωγή μου στο αστυνομικό τμήμα Καλαμάτας και την αναμονή μου εκεί μέχρι να έρθει το ένταλμα από την Αθήνα στην Καλαμάτα.
Τελικώς, μετά την επικοινωνία που είχαν οι αστυνομικοί με τον στρατιωτικό εισαγγελέα, αποφασίστηκε να με αφήσουν ελεύθερο, ωστόσο θα οριστεί δικάσιμος. Όταν μου ζητήθηκε να απολογηθώ εγγράφως για να αφεθώ ελεύθερος, τους δήλωσα ότι όπως αρνούμαι να καταταγώ στα πραιτωριανά σώματα έτσι και αρνούμαι να απολογηθώ σε αυτά και σε κάθε κρατικό μηχανισμό.
Στο χαρτί εντάλματος αναγράφει με κεφαλαία ότι στο όνομα του ελληνικού λαού ο εισαγγελέας στρατοδικείου δίνει εντολή σύλληψής μου.
Παραθέτω ένα ιστορικό γεγονός που συνέβει το ‘34 στην Καλαμάτα για να αναδειχτεί ακόμα μια φορά ότι ο στρατός μόνο κατασταλτικά και δολοφονικά έχει βρεθεί απέναντι στον λαό και αυτή είναι η φύση του…. Το Μάη του 1934, οι λιμενεργάτες και μυλεργάτες της Καλαμάτας, κάνανε απεργία. Πρόσφυγες οι περισσότεροι, όλοι με μόνη περιουσία τα μπράτσα τους, δεν είχανε να διαλέξουν. Θα παλεύανε για το ψωμί που τους παίρνανε.
Οι αλευροβιομήχανοι, είχανε φέρει απορροφητήρα να ξεφορτώνει το στάρι. Πολλοί θα μένανε άνεργοι. Οι εργάτες ζητούσαν 8 δραχμές, για κάθε τόννο σιτάρι που θα ξεφόρτωνε ο απορροφητήρας αναδρομικά από το 1828. Με τα λεφτά που ζητούσαν θα φτιάχνανε το Ταμείο Συντάξεων. Και πήρανε την απάντηση. Κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος.
Στηθήκανε πολυβόλα ενάντια στους άοπλους απεργούς. Δολοφονήθηκαν εφτά εργάτες, από Στρατό και Αστυνομία. Πολλοί οι λαβωμένοι και οι σακατεμένοι από τις σφαίρες και τα χτυπήματα… Είναι ζωντανή ακόμα η μνήμη από τις συγκρούσεις.
Οι φυλλάδες της εποχής γράφουνε για σφαγή». Οι εργάτες, και όσοι άκουσαν από τους παλιούς, μιλάνε για «κίνημα» της εργατιάς ενάντια στ’ αφεντικά…
Υ.Γ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΣΩ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ-ΣΕΣ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΚΑΛΑΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΠΟΛΕΙΣ.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΠΛΟ ΜΑΣ.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΑΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
Στις 3/11/2012, o μετανάστης εργάτης από την Αίγυπτο Ουαλίντ Τάλεμπ, αλυσοδένεται και βασανίζεται άγρια από το αφεντικό του Γιώργο Σγούρδα (ιδιοκτήτη των φούρνων STAR στη Σαλαμίνα), τον γιο του (που έχει επαφές με τα τοπικά γραφεία της χρυσής αυγής), τον επιστάτη του και ένα τέταρτο άτομο. Του αποσπούν ποσό 12.000 ευρώ, δεδουλευμένα μηνών του ίδιου και άλλων μεταναστών εργατών, τα οποία είχαν σκοπό να στείλουν στους δικούς τους στην Αίγυπτο, τον έχουν δεμένο με αλυσίδα σε έναν στάβλο για 18 ώρες (μέχρι να κατορθώσει κατά την απουσία τους να δραπετεύσει), τον βρίζουν και τον χτυπούν μέχρι λιποθυμίας, τον εξευτελίζουν με φρικτές μεθόδους.
Πρόκειται για τη συμπυκνωμένη βία 25 χρόνων «ζεστής ελληνικής φιλοξενίας» στους μετανάστες και τις μετανάστριες, του θεσμικού και κοινωνικά διάχυτου ρατσισμού, της πιο άγριας εκμετάλλευσης και σκόπιμης παρανομοποίησης, του εγκλεισμού σε αστυνομικά τμήματα και στρατόπεδα συγκέντρωσης, της εξαναγκαστικής πορνείας και κάθε είδους υποτιμητικής συμπεριφοράς. Όπως με τον βιτριολισμό της γυναίκας-μετανάστριας-εργάτριας Κωνσταντίνας Κούνεβα από μπράβους της εργολαβικής εταιρείας καθαρισμού ΟΙΚΟΜΕΤ. Όπως οι ξυλοδαρμοί και οι πυροβολισμοί εργατών γης στα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας. Όπως η δολοφονική επίθεση από φασίστες στο Πέραμα κατά αιγύπτιων αλιεργατών που ενοχλούσαν τους μεγαλέμπορους ψαριών της ιχθυόσκαλας Κερατσινίου. Και η λίστα είναι ατελείωτη.
Οι 4 βασανιστές, μετά από 5 αναβολές της δίκης, δικάζονται στις 10 Μάρτη 2015 στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Πειραιά για αρπαγή, ληστεία, επικίνδυνη σωματική βλάβη και προσβολή γενετήσιας αξιοπρέπειας.
Κι αν η τοπική κοινωνία της Σαλαμίνας, διατηρώντας τη γνωστή συνένοχη σιωπή που συνηθίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν έχει απομονώσει όλα αυτά τα χρόνια ούτε κοινωνικά ούτε επαγγελματικά τον βασανιστή, πρώην αντιδήμαρχο Σαλαμίνας Γιώργο Σγούρδα και τη “διαλεχτή” παρέα του, εμείς δε σκοπεύουμε να αφήσουμε τίποτα να ξεχαστεί.
ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΟΙΧΤΟΥΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΝΙΒΑΛΟΥΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΕΣ & ΣΙΩΠΗΡΟΥΣ ΣΥΝΕΝΟΧΟΥΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Μάρτης του ’44 και οι μάχες, σε κέντρο και προάστια της Αθήνας, συνεχίζονται.
Από τη μία πλευρά, αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κι ανένταχτοι κάτοικοι, αγωνίζονται για την απελευθέρωση του τόπου. Από την άλλη, ο συνασπισμός του ναζισμού και της αντίδρασης, σ‘ όλο του το μεγαλείο: ναζιστικά στρατεύματα, συνεπικουρούμενα της διορισμένης ελληνικής κυβέρνησης Ράλλη, των ελληνικών σωμάτων ασφαλείας (ταγματασφαλιτών, γερμανοτσολιάδων, Χιτών, Μπουραντάδων κ.α.) και σημαντικού μέρους του ΕΔΕΣ, μαίνονται την αντικομμουνιστική, φιλοβασιλική και μισαλλόδοξη λύσσα τους. Από τις 4 μέχρι τις 7 Μάρτη, στην Κοκκινιά δίνονται σκληρές μάχες από τον τοπικό ΕΛΑΣ και την υποστήριξη άοπλων κατοίκων. Στις 7 Μάρτη του ’44, στο αποκορύφωμα των συγκρούσεων των ημερών, η Κοκκινιά αντιστέκεται μέχρις εσχάτων σε ναζί εισβολείς και ντόπιους συνεργάτες τους, πετυχαίνοντας σημαντικά πλήγματα στον εχθρό.
Η Μάχη της Κοκκινιάς, θα παραμένει ιστορικά μια επιλογή αντίστασης στη βαρβαρότητα της κυριαρχίας, για να θυμίζει πως κάθε κομμάτι γης διεκδικεί την ελευθερία του, με τους αγώνες των ίδιων των ανθρώπων που το κατοικούν.
Η Μάχη της Κοκκινιάς δεν εκτίθεται ως μουσειακό προϊόν. Οι αντιφασιστικοί αγώνες δεν φωτογραφίζονται πίσω από γυαλισμένες βιτρίνες. Δεν εκπίπτουν σε μνημόσυνες ακολουθίες της ιστορικής λήθης. Δεν κεφαλαιοποιούνται από πάλαι ποτέ “επαναστάτες” για να νομιμοποιήσουν την παραίτηση, το συμβιβασμό και την αφομοίωση του σήμερα.
Οι ριζοσπαστικοί αγώνες του χθες, αντιστέκονται στη λήθη, για να πυροδοτήσουν τις αντιστάσεις του σήμερα.Η ελευθερία δεν προσφέρεται, δε χαρίζεται, δεν προγραμματίζεται από ιθύνουσες διάνοιες, ηγεσίες, πολιτικά γραφεία, κόμματα, οργανώσεις. Η αντίσταση δεν ανατίθεται σε επαγγελματίες επαναστάτες και ειδικούς εργολάβους της πολιτικής.Αντίθετα, συγκροτεί μια καθημερινή πρακτική που διατρέχει με διαφορετικούς τρόπους κάθε στιγμή της καθημερινότητάς των καταπιεσμένων.
Σ’ αυτήν πιστεύουμε, αυτή προσπαθούμε, μ’ αυτήν πειραματιζόμαστε επίμονα και συστηματικά, καταθέτοντας συλλογικά κι ατομικά, κάθε δημιουργικό κομμάτι του εαυτού μας.
Ορμώμενοι στο σήμερα…
από τη σκληρά νεοφιλελεύθερη, απροσχημάτιστα φασίζουσα κυβέρνηση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού, της τρομοκρατίας, των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, της κατασταλτικής βίας, των επιτάξεων απεργών και της εντατικής υποτίμησης της αξίας εργατών κι εργαζομένων…
Μεταβαίνουμε καθότι φαίνεται στη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή διατήρησης των κοινωνικών ανισοτήτων: σε μια κυβέρνηση που θέλει να αυτοχαρακτηρίζεται σοσιαλδημοκρατική (συνεργαζόμενη μ‘ ένα ακροδεξιό κόμμα), να συντηρεί “σωστές φυλακές”, να υποστηρίζει ότι ο φράχτης στον Έβρο “έκανε δουλειά αλλά δεν έλυσε ακόμα το θέμα της παράνομης μετανάστευσης”, να επιχειρεί να εισάγει τον “αστυνομικό της γειτονιάς και φίλο της καθημερινότητας”, φιλοδοξώντας παράλληλα “να συναντηθεί με εκπροσώπους των καταλήψεων”. Την ίδια στιγμή συνεχίζει να επινοεί πολλά ακόμα ευφυολογήματα, στην προοπτική της ιστορικής λήθης των πραγματικά ριζοσπαστικών αντιστάσεων, της αφομοίωσης, της ανάθεσης, της θεαματικής κατανάλωσης της ίδιας της πολιτικής.
Απ’ την πλευράς μας, σημειώνουμε πως οποιαδήποτε ανάθεση ή εμπιστοσύνη σε κάθε μορφή (δεξιάς ή αριστερής) εξουσίας, όσο κι αν “γοήτευσε” γενικά κατά καιρούς η ηγεσία της, ιστορικά αποδείχτηκε ολέθρια για τις τάξεις των καταπιεσμένων, αιματηρή απόδειξη αυτού, υπήρξε (και) η ιστορία των Δεκεμβριανών του ’44 και της μετέπειτα φάσης του ελληνικού εμφυλίου.
Δεν παραβλέπουμε πως οποιαδήποτε θεσμική διαχείριση του ναζιστικού φαινομένου πολύ απέχει από την πραγματική αντίσταση σ’αυτό, στο πεδίο της καθημερινής ζωής.
Κάθε προσπάθεια για την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση, προϋποθέτει την ενσυνείδητη ανάληψη ατομικής και συλλογικής ευθύνης. Την πίστη ότι οι κοινωνίες μπορούν να θέτουν οι ίδιες τους θεσμούς στους εαυτούς τους και να μην αναθέτουν σε οποιονδήποτε την οργάνωση, τη διαχείριση και τον έλεγχο της καθημερινότητάς τους. Ο αξιακός οραματικός ορίζοντας των ελευθεριακών προταγμάτων, δε συρρικνώνεται σε καιροσκοπικούς συμβιβασμούς, πρόχειρες ασκήσεις “ριζοσπαστικής” μικροπολιτικής και ευκαιριακές εθελοτυφλίες. Ο καπιταλισμός δε μεταρρυθμίζεται προς όφελος των καταπιεσμένων. Τα συμφέροντα σε μια ταξικά ιεραρχημένη κοινωνία δε μπορούν να έχουν εθνικό-διαταξικό χαρακτήρα. Παραμένουμε σταθερά απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή “λειτουργικότερης” διαχείρισης των καπιταλιστικών κάτεργων.
Κρατάμε το νήμα των τοπικών αντιφασιστικών αγώνων
“Ανασύρουμε τις μνήμες του χθες που θα πυροδοτήσουν τους αγώνες του σήμερα”
Στις 24/2, νύχτα, νεο-ναζιστές (που κινουνται εντός και γύρω από τη ΧΑ) χρησιμοποιώντας την υπογραφή C-18 με σβάστικα βεβήλωσαν το μνημείο του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι και επιχείρησαν εμπρηστική επίθεση στον Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο Pasamontaña με 4-5 μολότοφ στον τοίχο, χωρίς υλικές ζημιές. Είχε προηγηθεί η αναγραφή του νεο-ναζιστικού C-18 με σβάστικα στον εξωτερικό τοίχο του χώρου.
Αυτά αποτελούν άλλη μια καλή ευκαιρία συνειδητοποίησης ότι ο φασισμός είναι εδώ και επωάζεται, ότι δεν είναι “μόδα που θα περάσει” ή ότι “δεν ξέρουνε”, ότι η σαπισμένη Αστική Δημοκρατία δεν πολεμάει πραγματικά το φασισμό, παρά τον συντηρεί μέχρι να έρθει η ώρα να τον χρησιμοποιήσει.
Από την πλευρά μας, όσοι και όσες δημιουργήσαμε, λειτουργούμε και στηρίζουμε τον Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο Pasamontaña, μετά από 5 χρόνια πολύμορφης δράσης στα πεδία της κοινωνικής-ταξικής αλληλοβοήθειας και αντεπίθεσης, αναμένουμε τέτοιου είδους επιθέσεις και φυσικά παραμένουμε αμετακίνητοι και ενδυναμωμένοι στην επιλογή του αγώνα ενάντια στην καταπίεση, τη φτώχεια και το φασισμό, για μια κοινωνία αλληλεγγύης, ισότητας και ελευθερίας.
ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ – ΚΑΜΙΑ ΑΥΤΑΠΑΤΗ
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΥΣ ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑΖΙΣΜΟΥ
Παρέμβαση περίπου 100 συντροφισσών και συντρόφων πραγματοποιήθηκε το μεσημέρι της Κυριακής 15.2.2015, στο κολαστήριο της Αμυγδαλέζας όπου οι μετανάστες έχουν εξεγερθεί μετά την αυτοκτονία του αφγανού Μοχάμεντ Ναντίμ.
Οι εξεγερμένοι μετανάστες φωνάζανε συνθήματα(σε αγγλικά και ελληνικά), είχαν ανέβει στις οροφές των κοντέινερς και δημιουργούσαν ένα κλίμα οργής και γιορτής.
Οι αλληλέγγυοι-ες φτάσαν ως την εξωτερική περίφραξη του κολαστηρίου φωνάζοντας συνθήματα (σε αγγλικά, γαλλικά και ελληνικά) για περίπου 45 λεπτά.
Οι ανθρωποφύλακες ήταν μαζεμένοι κατά βάση στην είσοδο του στρατοπέδου εμφανώς αμήχανοι.
Ήρθαν και 4 μηχανές ΔΙΑΣ καθώς και κατά την αποχώρηση των αλληλέγγυων εμφανίστηκαν 8 μηχανές ΔΕΛΤΑ.
Παρά τα τρία συρμάτινα τείχη που υψώνονταν μπροστά μας, οι φωνές και τα βλέμματά μας συναντήθηκαν...
Μέχρι το γκρέμισμα των φυλακών κάθε είδους.
Η φωνή των αοράτων είναι η εξέγερση.
Οι μόνοι που θα κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι οι ίδιοι οι μετανάστες.
Την πέμπτη 12/2/2015, πραγματοποιήθηκε στις 11 το πρωί απο την αναρχική ομάδα Καπνισμένο Τσουκάλι και αλληλέγγυους απ' το αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Καρδίτσας, παρέμβαση στη Δ.Ο.Υ. Τρικάλων ενάντια στα διοικητικά προστήματα, ύψους 6000 ευρώ, που επιβάλλουν τα στρατολογικά γραφεία στους Ολικούς Αρνητές Στράτευσης. Συγκεκριμένα ήταν μια δράση αλληλεγγύης στον σύντροφο ολικό αρνητή στράτευσης Ρίτσιο Χάρη, στον οποίο τα χακί ανδρείκελα του έχουν επιβάλει δύο φορές το διοικητικό πρόστημο, σε διάστημα 8 μηνών, για την ανυποχώρητη στάση του να αρνηθεί την στρατιωτική θητεία.
Αναρτήθηκαν δύο πανό, ένα στην κεντρική είσοδο της Δ.Ο.Υ. Τρικάλων και ένα στον εσωτερικό χώρο του κτηρίου, τα οποία έγραφαν "ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΩΡΑ-ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΌ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΎΗ ΣΤΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ" ΚΑΙ "ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΩΝ ΟΛΙΚΩΝ ΑΡΝΗΤΩΝ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ" αντίστοιχα. Μοιράστηκαν κείμενα τόσο στον κόσμο που βρισκόταν στο κτήριο όσο και στους υπαλλήλους και πετάχτηκαν τρικάκια. Μιας και ο διευθυντής της Δ.Ο.Υ. ήταν απών, τα "άκουσε" η υποδιευθύντρια της Δ.Ο.Υ. για την συμμετοχή τους στην στρατιωτική καταστολή του συντρόφου.
Ακολουθεί το κείμενο που μοιράστηκε:
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΟΛΙΚΟΥΣ ΑΡΝΗΤΕΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ
Είναι κοινά γνωστό ότι τον Μάιο του 2010 με αφορμή την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου ξεκίνησε μια ωμή λεηλασία και αφαίμαξη άνευ προηγουμένου όλων των καταπιεσμένων κατοίκων του ελλαδικού χώρου, που στόχο είχε και έχει την καταστολή της κοινωνίας στη λογική της οικονομικής περιθωριοποίησης.
Η οδυνηρή πραγματικότητα που μας επέβαλαν περιλαμβάνει κατακρεούργηση μισθών και συντάξεων, επιβολή βαριά φορολογίας, 650.000 λουκέτα, 1.500.000 άνεργους, 6.000 νεκρούς (αυτοκτονίες λόγω κρίσης), βίαιη καταστολή κινημάτων, επιστρατεύσεις εργαζομένων, παραδειγματική τιμωρία όσων αντιστέκονται με διώξεις και φυλακίσεις (51 αναρχικοί στις φυλακές και εκατοντάδες άλλοι σε καθεστώς ομηρίας με δίκες / αναστολές / ‘’παρών’’ στα Α.Τ.), στρατικοποίηση της αστυνομίας στις πόλεις και αστυνομικοποίηση του στρατού στα σύνορα, όπου μαζί με την FRONTEX και το λιμενικό δολοφονούν δεκάδες πρόσφυγες, ενώ έφτιαξαν κέντρα ΄΄φιλοξενίας΄΄ - κολαστήρια - μεταναστών και νομοθέτησαν φυλακές τύπου Γ’.
Από αυτά τα πλαίσια της κοινωνικής και οικονομικής εξαθλίωσης δε θα μπορούσαν να εξαιρεθούν και οι ανυπότακτοι του ελληνικού στρατού (40.000 περίπου), στους οποίους από τον Μάιο του 2011 έχει επιβληθεί διοικητικό πρόστιμο ύψους 6.000 ευρώ. Και ποιοι το επέβαλαν; Οι θιασώτες της πείνας μας: ο τότε υπουργός άμυνας Ευάγγελος Βενιζέλος με τον τότε υπουργό οικονομικών Παπακωνσταντίνου (κατηγορούμενος για 3 κακουργήματα για τις λίστες Λαγκάρντ). Από την μία η δίψα τους για κρατικά έσοδα και από την άλλη η βίαιη φτωχοποίηση, που με το πρόστιμο των 6.000 ευρώ μετατράπηκε σε οικονομικό στραγγαλισμό!
Ουσιαστικά διοικητικές και οικονομικές υπηρεσίες, όπως οι Δ.Ο.Υ., συμμετέχουν πλάι με τους καραβανάδες και τους στρατοδίκες στην οικονομική εξόντωση όσων αρνήθηκαν την στρατιωτική θητεία. Ανάμεσα τους και οι ολικοί αρνητές στράτευσης που αρνούνται δημόσια τη στρατιωτική θητεία - επιτιθέμενοι, τόσο στις αυταπάτες των εθνικών ιδεολογημάτων, όσο και στη στρατικοποίηση της καθημερινής ζωής - και που αρνούνται να ενσωματωθούν και να υπηρετήσουν τα θεμέλια των κρατών, των εθνών και του κεφαλαίου.
Λόγοι που οδηγούν τον στρατό σε εκδικητικές μεθόδους με ξεκάθαρα πολιτικά και ιδεολογικά κριτήρια και σε αγαστή συνεργασία με εισαγγελείς, μπάτσους και διευθυντές Δ.Ο.Υ. διαμορφώνουν μια νέα εποχή καταστολής των ολικών αρνητών στράτευσης, που περιλαμβάνει ποινικές διώξεις, οικονομική καταστολή, αυτόφωρες συλλήψεις, κρατητήρια και μεταγωγές από άκρη σε άκρη της ελληνικής επικράτειας.
Έτσι, λοιπόν, η στρατολογία Αθηνών σε πλήρη συνεργασία με τον προϊστάμενο της Δ.Ο.Υ. Τρικάλων Διονύση Κατσαρό, επέβαλαν στον ολικό αρνητή στράτευσης Χάρη Ρίτσιο δύο φορές το διοικητικό πρόστιμο των 6.000 ευρώ για τις αρνήσεις του να υποταχτεί ως έρμαιο στα χέρια του ελληνικού στρατού. Μάλιστα, το πρώτο επιβλήθηκε στις 15 Μάιου 2014, μέσω TAXIS, και λίγες μέρες αργότερα στις 5 Ιούνη εκδόθηκε ένταλμα σύλληψης για ανυποταξία από τον στρατιωτικό εισαγγελέα του ρουφ, (μόλις 20 ημέρες πριν από το αναμενόμενο στρατοδικείο στις 25 Ιούνη). Κατ’ αυτόν τον τρόπο κατέστησαν τον Χάρη Ρίτσιο, ταυτόχρονα, και οφειλέτη και καταζητούμενο και υπόδικο για το πλημμέλημα της ανυποταξίας, πράγμα που δείχνει την ολοφάνερη εκδικητικότητα των μηχανισμών του κράτους ως προς τους ολικούς αρνητές στράτευσης. Το δεύτερο πρόστιμο των 6.000 ευρώ επιβλήθηκε από την στρατολογία Αθηνών στις 16 Σεπτέμβρη 2014, δηλαδή αυθημερόν με την ανακήρυξη της νέας ανυποταξίας του, περίπτωση κατά την οποία αποδεικνύεται ότι το κράτος επέδειξε υπερβάλλοντα ζήλο και εκδικητικότητα.
Μάλιστα, στις αρχές Δεκεμβρίου 2014 ο προϊστάμενος της Δ.Ο.Υ. Τρικάλων υπογράφει ξανά το πρόστιμο και το περνάει στο TAXIS˙ ενώ, στις 10 Φεβρουαρίου 2015 ο Χάρης Ρίτσιος εκλήθη από το αστυνομικό τμήμα Τρικάλων για να δώσει εξηγήσεις για άλλη μια φορά για την ανυποταξία του.
Επειδή οι κρατικοί μηχανισμοί κωφεύουν, το επαναλαμβάνουμε: το «ΑΔΙΚΗΜΑ» ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ (ανυποταξία στο στρατό), άρα και η «ΠΟΙΝΗ» - έστω και με τους δικούς τους άδικους νόμους - δεν θα μπορούσε παρά να είναι μόνο ΜΙΑ˙ ας τελειώσουν, επιτέλους, οι συνεχείς διώξεις και το διαρκές κυνήγι των ολικών αρνητών στράτευσης.
Φυσικά, ο σύντροφός μας και όλοι οι ολικοί αρνητές στράτευσης δεν κάνουν βήμα πίσω στις αξίες τους και δεν υποκύπτουν, ούτε στους χακί εκβιασμούς και ούτε στην οικονομική εξόντωση. Ανήκουν στον κόσμο του αγώνα και της ελευθερίας και στέκονται απέναντι στον κόσμο της τυραννίας, ακόμα πιο δυνατοί και αποφασισμένοι. Εξάλλου, οι αρνήσεις στον στρατό και ο αντιμιλιταρισμός είναι ένα κίνημα με βαθιές ρίζες στην ιστορία της ανθρώπινης κοινωνίας και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα εναντιώνονται στην βιομηχανία του πολέμου και στον θάνατο που σκορπά η βαρβαρότητα της κυριαρχίας ανά την υφήλιο.
