- Details
- Category: Τοπικά Νέα
Αντιλαμβανόμαστε όλους αυτούς τους «καλοθελητές» ως καταφανώς εχθρικούς σε όλα εκείνα τα προτάγματα περί ανοιχτών δημόσιων χώρων.
- Details
- Category: Τοπικά Νέα
Το πάρκο Τρίτση, ο τελευταίος ελεύθερος χώρος στις γειτονιές μας, αποτελεί ενα "οικόπεδο-γωνία" για κάθε λογής καλοθελητές: από τον όμιλο Λάτση, τον υιό Κόκκαλη, τον (φυτευτό) πρόεδρο του "φορέα διαχείρισης του πάρκου" Μιχαλόπουλο, των δημάρχων των Αγίων Αναργύρων και του Ιλίου (ειδικά αυτού), των εμπόρων που βγάζουν φράγκα με τα μαγαζιά τους μέσα στο πάρκο (και δεν πληρώνουν μάλιστα ούτε τα σχετικά νοίκια για την παραχώρηση των χώρων)... Ολοι αυτοί στήνουν έναν χορό εσκεμμένης απαξίωσης του πάρκου. Όλοι αυτοί "κρατάνε το σπιρτόκουτο" στον κανιβαλισμό των εμπρηστών (που φέτος δεν λένε να ησυχάσουν στο πάρκο).
Αυτό το στένσιλ φτιάχτηκε για όλους αυτούς τους λόγους και ήδη κοσμεί τους τοίχους των περιοχών μας.
ΥΓ. για τους μη ντόπιους: στο στένσιλ απεικονίζεται ο "αγωνιστής οικομαχητής και ισοπεδωτής των ιδιωτικών συμφερόντων" δήμαρχος Ιλίου, Ζενέτος...
- Details
- Category: Τοπικά Νέα
Το ιδεολόγημα της ανάπτυξης σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης
Η ανάπτυξη και κατ΄επέκταση τα αναπτυξιακά έργα απολαμβάνουν διαχρονικά μιας "ασυλίας" στην κοινωνική συνείδηση κι αυτό δεν είναι παρά αποτέλεσμα μιας μακρόχρονης διαδικασίας κατοχύρωσης θετικοτήτων ως προς τα περιεχόμενα και τις συνέπειές τους από την πλευρά της κυριαρχίας. Ο όρος ανάπτυξη, ως έννοια συνδεδεμένη με τα ιδεώδη του διαφωτισμού, είναι βασικό ιδεολογικό εργαλείο του καπιταλισμού και για να είμαστε πιο ακριβείς, τα αναπτυξιακά έργα δεν είναι παρά η υλοποίηση των καπιταλιστικών σχεδίων, υλική υπόσταση των κυριαρχικών επιβολών.
Τα τελευταία χρόνια, από την εγκαθίδρυση της συνθήκης έκτακτης ανάγκης κι έπειτα, διακρίνεται μια επίταση των αναπτυξιακών σχεδίων, μια εκ νέου νομιμοποίησή τους με μια εναλλαγή τρομολαγνικών-σωτηριολογικών λόγων που τα επανεξυψώνουν στην κοινωνική συνείδηση, μια επιτάχυνση στις διαδικασίες υλοποίησής τους αλλά και στα ίδια τα μεγέθη τους. Επιχειρούμε να ανιχνεύσουμε τις αιχμές εκείνες που διαφοροποιούν τόσο τους λόγους σχετικά με τα αναπτυξιακά έργα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι οι παλαιότεροι δεν παραμένουν ενεργοί (ακριβέστερα πώς οι νέοι συμπλέκονται με τους παλιούς), όσο και την κοινωνική τους πρόσληψη και που επανατοποθετούν τελικά την ανάπτυξη, με όλα τα συμφραζόμενά της, υλικά και συμβολικά, σε ένα κατεξοχήν πεδίο εξαίρεσης.
Ταυτόχρονα με τα τοπικά αναπτυξιακά έργα (μπαζώματα ρεμάτων, ανάπλαση πλατειών, εμπορικά καταστήματα κλπ) συμβαίνουν, με διαδικασίες express, έργα μεγάλης κλίμακας, όπως οι γεωτρήσεις υδρογονανθράκων, η παραχώρηση χιλιάδων στρεμμάτων του Ελληνικού για κατασκευή ειδικής ζώνης κατοικιών και εμπορευμάτων, η πώληση εκατοντάδων στρεμμάτων στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής για τουριστική ανάπτυξη, η ευρεία αξιοποίηση-περίφραξη των ακτογραμμών και πολλά άλλα. Τα σαρωτικά αναπτυξιακά έργα, που κεφαλαιοποιούν στο μέγιστο τη φύση και τις αξίες της, για να απορροφήσουν αναξιοποίητα, συσσωρευμένα κεφάλαια και να επεκτείνουν τις αγορές, αντικατοπτρίζουν, λόγω των άπειρων συναρθρώσεών μας με το φυσικό περίγυρο, και μια επιθετική στρατηγική όσον αφορά στη διαμόρφωση των ίδιων των χαρακτηριστικών της ζωής. Οι κάτοικοι της Β.Α. Χαλκιδικής είναι υποχρεωμένοι να εισπνέουν αέρα υψηλής συγκέντρωσης σε σκόνη, να πίνουν νερό μολυσμένο με τοξικά απόβλητα από τα μεταλλεία, να ζουν πλέον σε χωριά δίπλα στις εγκαταστάσεις της Ελληνικός χρυσός... Τελικά, η ίδια η δυνατότητα για ζωή τίθεται εν αμφιβόλω.
Σημαντικός είναι ο ρόλος κάποιων θεσμικών αναδιαρθρώσεων (π.χ. δημιουργία ΤΑΙΠΕΔ) μέσα από τις οποίες αναγνωρίζονται αφενός οι κατευθύνσεις ως προς τη λειτουργία του νεοφιλελεύθερου κράτους και αφετέρου η εγκαθίδρυση ενός νέου καθεστώτος περιφράξεων.
Αξιοσημείωτες είναι επίσης και οι διαφοροποιήσεις σε ιδεολογικό επίπεδο. Αν παλιότερα οι αναπτυξιακές δραστηριότητες θεωρητικοποιούνταν με όρους μιας θριαμβολογικής, ανθρώπινης κατακυρίευσης της φύσης, αυτά σε περιβάλλον κρίσης θεωρούνται ξεπερασμένα. Η ανάπτυξη θα σώσει από τη φτώχεια, θα μας βγάλει από τη δυσχερή θέση κατωτερότητας στην οποία περιήλθαμε με τις δανειακές συμβάσεις. Οι συναινέσεις πλέον εκβιάζονται μέσα από την ίδια την επανανοηματοδότηση της φτώχειας ως προσωπικής ευθύνης, και με τα σώματα καταστολής πάντα σε επαγρύπνηση. Ιδιαίτερη σημασία έχει και η σύμμιξη εθνικών-αναπτυξιακών λόγων για τη διαμόρφωση της απαιτούμενης εθνικής ομοθυμίας στην υλοποίηση των αναπτυξιακών-νεοφιλελεύθερων προγραμμάτων σε περιβάλλον συστημικής κρίσης.
Οι κοινωνικοί αγώνες ωστόσο που δόθηκαν και συνεχίζουν να δίνονται, τόσο σε τοπικό όσο και σε κεντρικό επίπεδο, αποτελούν αναμφισβήτητα ανάχωμα στα σχέδια των κυρίαρχων και πάντα αλλάζουν τη ροή της ιστορίας, πετυχαίνοντας τόσο υλικά όσο και συμβολικά ρήγματα στο μονόλογο της καπιταλιστικής ερημοποίησης.
Μετά τη σύντομη εισηγητική τοποθέτηση του Θερσίτη για την ανάπτυξη σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης, θα γίνει ενημέρωση από αγωνιζόμενους κατοίκους της Β.Α. Χαλκιδικής για την εξέλιξη των δραστηριοτήτων των εταιριών Ελληνικός Xρυσός- Eldorado Gold, για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του αγώνα των κατοίκων και για τις προεκτάσεις του συγκεκριμένου "έργου" πάνω στη ζωή τους. Θα ακολουθήσει συζήτηση-ανταλλαγή σκέψεων και προβληματισμών, ενώ στη συνέχεια θα προβληθεί βίντεο από τον αγώνα των κατοίκων, ενάντια στην ανάπλαση του Παπαστράτειου πάρκου στο Αγρίνιο.
Κυριακή 22/6/14, στις 7μ.μ. στην ελιά του Πεισίστρατου, Άγ. Ανάργυροι
- Details
- Category: Τοπικά Νέα
Για να μιλήσει κανείς για τους «νέους εθνικισμούς στην Ευρώπη-Φρούριο» χρειάζεται να κοιτάξει αρχικά λίγο πιο πέρα από το σήμερα. Χρειάζεται να κοιτάξουμε στις ιστορικές συνθήκες που γέννησαν και έθρεψαν τα έθνη-κράτη. Χρειάζεται όμως και να μελετήσουμε την ιστορική τους εξέλιξη μέχρι το σήμερα αφού πρώτα φυσικά αναλύσουμε τις συστημικές διεργασίες κι εξελίξεις κάθε εποχής. Η γραμμικότητα ή η «κυκλοθυμία» του καπιταλισμού είναι τέτοια που επιβάλλει στην ιστορία λίγο ή περισσότερο νέα ή παλιά μοντέλα ηγεμόνευσης, νέες ή παλιές ιδεολογίες, νέες ή παλιές συναινέσεις, νέα ή παλιά συστήματα εξουσίας.
Η επιστροφή ή όχι στο «παραδοσιακό» έθνος-κράτος στην Ευρώπη, στη Μεσόγειο και αλλού, δεν μπορεί να εξεταστεί δίχως να εξεταστούν ευρύτερες συστημικές συνθήκες όπως η παγκοσμιοποίηση, ο διεθνοποιημένος καπιταλισμός, ο νεοφιλελευθερισμός, η «αντιτρομοκρατία», ο «νεοολοκληρωτισμός», η κρίση, το καθεστώς έκτακτης ανάγκης κ.ά. Στην ίδια κατεύθυνση, η επιστροφή στη συνταγή των εθνικισμών δεν μπορεί να εξεταστεί δίχως να κατανοηθούν οι ελλείψεις κοινωνικών συναινέσεων, οι εσωτερικοί ανταγωνισμοί μεταξύ των κεφαλαίων, η μετεξέλιξη των εθνικών ταυτοτήτων, οι νέοι σύμμαχοι και οι νέοι εχθροί μέσα σε έναν πλανήτη διαρκών συγκρούσεων.
Ο νεόκοπος και «κρισιακός» εθνικισμός δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από μια συστημική παραγωγή του νεοφιλελευθερισμού για να ανταπεξέλθει στην κρίση ηγεμόνευσής του μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον ρευστότητας κι αστάθειας. Και δε νοείται εθνικισμός δίχως «επιστροφή» σε εθνικούς λόγους, δίχως ένα καθεστώς διάχυτου παραγόμενου φόβου, δίχως γιγάντωση της πολιτικής της διακινδύνευσης, δίχως κατασκευές κι αλχημείες στο «εμείς» και οι «άλλοι», δίχως μια νέα διάσταση των εθνικών ταυτοτήτων.
Γι’ αυτό λοιπόν δεν είναι «παράδοξος» ο εναγκαλισμός του ελληνικού κράτους με τον λούμπεν εθνικισμό της χρυσής αυγής, δεν είναι παράδοξη η ανάδυση των «ευρωσκεπτικιστών» ακροδεξιών στις πρόσφατες ευρωεκλογές, δεν είναι «παράδοξη» η συμμαχία των δυτικών δημοκρατιών με τους ναζί στην ουκρανική κρίση.
Την ίδια στιγμή, η «νεόκοπη» πατριδοπληξία δεν οφείλεται στην πριμοδότηση «ακραίων φωνών» (οι οποίες παίζουν ως λούμπεν εθνικιστές το ρόλο του «λαγού», το ρόλο της συγκάλυψης του ρέοντα και επίσημου εθνικισμού). Οι παραγόμενοι εθνικοί λόγοι, πέρα από το να εντάσσονται μέσα σε ένα ευρύτερο αντιεξεγερτικό σχέδιο, παίζουν το ρόλο μιας αυτοκάθαρσης του αποτυχημένου νεοφιλελεύθερου υποδείγματος, ξαναγεμίζουν το «κενό νοήματος» που άφησαν πίσω τους οι πολιτικές των τελευταίων 20 χρόνων: η κρίση γέμισε αμφιβολίες στους υπηκόους, ράγισε κυρίαρχα στεγανά, άρχισαν να αναγεννιούνται μορφές κοινωνικών και ταξικών δυναμικών που επανέφεραν το ζήτημα της ζωής στο πραγματικό πεδίο της κοινωνικής και ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Έπρεπε να αναπαραχθεί λοιπόν το πλαίσιο όπου θα συσκότιζε και θα απέκοβε τις διαδικασίες κοινωνικής χειραφέτησης.
Όμως η όποια «επιστροφή» στο έθνος-κράτος, η τόνωση των εθνικών λόγων, δεν αποσκοπούν στην κατάλυση του διεθνοποιημένου (οικονομικά και θεσμικά) περιβάλλοντος του καπιταλισμού. Δεν ακυρώνουν την νεοφιλελεύθερη ηγεμονία, θέλοντας να εγκαθιδρύσουν εκ νέου «σύνορα στην οικονομία» ή λογικές κρατικού παρεμβατισμού-προστατευτισμού σε αυτήν. Η «νέα κερδοφορία» απαιτεί νέους εθνικούς χώρους, «υγιείς» και κερδοφόρους, αναμόρφωση των κοινωνικών σχέσεων και των κοινωνικών αξιών και προσαρμογή τους στις λογικές της αποδοτικότητας της παραγωγής και του καπιταλισμού, διαρκώς υπάκουες στα νέα εθνικά –στρατιωτικοποιημένα- δόγματα του Νόμου και της Τάξης.
Η συζήτηση που ανοίγεται στο πλαίσιο της αποσημειολόγησης και κατανόησης των νέων προσανατολισμών-ιδεολογιών-πρακτικών της κυριαρχίας στην εποχή της κρίσης είναι πραγματικά τεράστια και δε θέλει να μείνει σε επίπεδο θεωρητικών αναλύσεων. Εξάλλου οι εξελίξεις στον «κοντινό» μας ευρωπαϊκό χώρο, η άνοδος των ακροδεξιών φωνών και οι κυβερνητικές προοπτικές τους, το παράδειγμα της Ουκρανίας και η σύνδεση των ναζί με τις επιλογές της εξουσίας, αλλά και προφανώς τα ίδια μας τα βιώματα στο «πείραμα Ελλάδα», δεν συμβάλλουν στο να παραχθούν μόνο θεωρητικά συμπεράσματα για τον τρόπο που κινείται η κυριαρχία. Συντελούν στο να παραχθούν και αντιπροτάσεις, ανταγωνιστικές δυναμικές, κοινωνικές και ταξικές συγκρούσεις. Ιδιαίτερα μάλιστα σε μια εποχή που τα αντιπαραδείγματα στους νέους εθνικισμούς (όπως η πρόσφατη εξέγερση στη Βοσνία) αναδεικνύουν ότι η ιστορία πάντα γράφεται με τις αρνήσεις των «από κάτω». Για να στήσουμε λοιπόν τις δικές μας αντιπροτάσεις, για να οξύνουμε τον πόλεμο στον φασισμό και τον εθνικισμό, για να ακυρώσουμε την κατασκευή των νέων «εθνικών χώρων», για να διαρρήξουμε τον φόβο και τον ολοκληρωτισμό, για να επικοινωνήσουμε, για να πράξουμε.
Μία αφορμή –αλλά όχι η μόνη- είναι η εκδήλωση-συζήτηση που καλούμε στην Ελιά του Πεισίστρατου, το Σάββατο 21/6/2014 και ώρα 7μ.μ. με θέμα «οι νέοι εθνικισμοί στην Ευρώπη-Φρούριο και οι εθνικές αφηγήσεις στην εποχή της κρίσης» η οποία θα ξεκινήσει αυστηρά στις 8μ.μ. με ορισμένες πρώτες εισηγητικές τοποθετήσεις, ακολούθως θα δοθεί χρόνος για συζήτηση-ανταλλαγή εκτιμήσεων και προβληματισμών, ενώ η εκδήλωση θα τελειώσει με μια μικρή ενημέρωση για τα πρόσφατα γεγονότα στη Βοσνία (η εξέγερση του περασμένου Φλεβάρη, οι συνελεύσεις των "plenum" και η αντιεθνιστική στάση των τοπικών πληθυσμών) και προβολή σχετικού βίντεο με θέμα "εικόνες από την εξέγερση στη Βοσνία".