- Details
-
Category: Uncategorised
-
Published: Tuesday, 06 March 2012 12:13
Χτες το απόγευμα, στο κλειστό γυμναστήριο «Κακούρης» στο Ίλιον επιβεβαιώθηκε το προφανές: οι από κάτω είναι κατά βάθος καταστασιακοί. Πώς να εξηγηθεί αλλιώς το μακρόσυρτο γιουχάισμα από εκατοντάδες «θεατές» του λαϊκού τροβαδούρου, τα γιαούρτια, τα αυγά, οι καρέκλες, το μπουγέλωμα, τα συνθήματα, η απίστευτη παραποίηση των στίχων των τραγουδιών του, η επίδειξη χαρτονομισμάτων στον αφιλοκερδή Νταλάρα…
Αρκετοί αναρχικοί-ές και αντιεξουσιαστές-τριες από τη γειτονιά μαζευτήκαμε έξω από το γήπεδο, αναρτήσαμε πανό, συμμετείχαμε στη διαμαρτυρία για τη φιέστα φιλανθρωπίας του Δήμου Ιλίου και του Νταλάρα, μοιράσαμε κείμενα για αρκετή ώρα πριν αρχίσει η συναυλία. Από νωρίς οι πολυάριθμες αστυνομικές δυνάμεις απαγόρευαν στους «παράξενους» την είσοδο στο γήπεδο, προσπάθησαν να κάνουν εξακρίβωση στοιχείων και ελέγχους σε συντρόφους και άλλους διερχόμενους προς το γήπεδο, πράγμα το οποίο αποτράπηκε συλλογικά.
Ο κόσμος που έφτανε για να παρακολουθήσει τη συναυλία ήταν λιγοστός (σε σχέση με το όνομα και την διαφήμιση που είχε η συναυλία) και οι περισσότεροι είτε είχαν έρθει για κράξιμο είτε επικροτούσαν την συγκέντρωση ενώ αρκετοί άλλοι παραξενεύονταν αρχικά αλλά τελικά συμφωνούσαν.
Στις 19:45 τα φώτα έσβησαν, αλλά αντί για μια κατανυκτική προσμονή του μεγάλου τροβαδούρου και τις επακόλουθες επευφημίες, αυτό που συνέβη όταν βγήκε στην πίστα ήταν κάτι που ο γνωστός ματαιόδοξος -όσο δεν παίρνει- καλλιτέχνης θα το θυμάται για πάντα: από παντού μέσα στο γήπεδο ακούγονταν συνθήματα, γιουχαϊσματα, βρισιές. Η βραδιά και οι ρόλοι αντιστράφηκαν: η δράση βρισκόταν στο «κοινό» και στη σκηνή ένας κυνικός και ερειστικός, δήθεν ατάραχος καλλιτέχνης προσπαθούσε με απλανές βλέμμα να προσπεράσει αυτά που γίνονταν. Κανείς δεν μπορούσε να ακούσει και να παρακολουθήσει το φιλάνθρωπο κελάιδισμά του. Μια πραγματικά γραφική και πραγματικά μειονότητα του κοινού -ως άλλοι κλακαδόροι- προσπαθούσαν μάταια να επιβάλλουν τον μικροαστικό σκοταδισμό τους, το «ήρθα να καταναλώσω Νταλάρα». Μια εκφασισμένη μικροαστική ανεμελιά, η οποία όσες φορές πήγε επιθετικά να επιβάλλει το «δίκιο» της, πήρε τις απαντήσεις που έπρεπε. Ο κοινωνικός αυτοματισμός προσπάθησε να δουλέψει, υποκινήθηκε από τους διοργανωτές της συναυλίας αλλά πνίγηκε μέσα στην ανημπόρια του.
Αρκετός κόσμος που δεν ήρθε στο γήπεδο για να διαμαρτυρηθεί αλλά για να δει μια ακόμη συναυλία, άρχισε να συμμετέχει στο κράξιμο, δίνοντας στη βραδιά ένα τόνο πραγματικής λαϊκής γιορτής: να που κάτι τελικά κατάφερε ο τροβαδούρος. Έκανε τη φτωχολογιά να περάσει καλά…
Το κείμενο που μοιράστηκε στη χθεσινή παρέμβαση έξω από τον "συναυλιακό χώρο".
[Κατεβάστε το κείμενο σε μορφή pdf πατώντας εδώ.]
ΥΓ1: Τα συνθήματα από την πλευρά του κόσμου πολλά. Αυτά όμως που έδωσαν τόνο στη βραδιά ήταν τα εξής: «η αλληλεγγύη το όπλο των φτωχών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών» «τρομοκρατία είναι να ψάχνεις για δουλειά, φωτιά στην Φιλοθέη και την Κηφισιά», «φύγε από τη γειτονιά» κτλ… Δεν έλειψαν από ελάχιστους και τα γνωστά τραγελαφικά αριστεροπατριωτικά συνθήματα του ΕΠΑΜ τα οποία ήταν ακατόρθωτο να καθορίσουν έστω και στο ελάχιστο τον τόνο της διαμαρτυρίας.
ΥΓ2: Ο δήμαρχος Ζενέτος, συνδιοργανωτής της συναυλίας, πολιτικά έμπειρος και πονηρός γαρ, δεν εμφανίστηκε στο γήπεδο. Είχε στείλει ως κλακαδόρους-επιστάτες-μπράβους-περιφρουρητές, δεκάδες δημοτικούς υπαλλήλους (κυρίως από τον τομέα της καθαριότητας και της δημοτικής αστυνομίας). Όσο και αν οι ίδιοι μας έλεγαν ότι εξαναγκάζονται να παρευρίσκονται εκεί με αυτόν τον «άχαρο» ρόλο, θα πρέπει να καταλάβουν πως δεν υπάρχουν για να αποτελούν τον εφεδρικό στρατό της δημοτικής αρχής και ότι πρέπει να πάρουν οι ίδιοι και τα σωματεία τους θέση για τις εξευτελιστικές «υπερωρίες» που κάνουν και τους ρόλους που αναλαμβάνουν. Και να γνωρίζουν πως όσο δεν παίρνουν θέση ενάντια σε αυτό, κάποια στιγμή θα βρεθούν και οι ίδιοι στο μάτι του κυκλώνα της κοινωνικής οργής.
ΥΓ3: Στην είσοδο του συναυλιακού χώρου σε υποδέχονταν τα διαφημιστικά στάντ της εταιρείας Cyta, η εταιρεία τηλεπικοινωνιών Κύπρου. Τόσος πατριωτικός αγώνας για μια δεκαετία, έχει και τα αντικρίσματά του…
ΥΓ4: Στο τέλος, 70 περίπου άτομα, αναρχικοί, αντιεξουσιαστές και άλλοι από το «φαν κλαμπ Νταλάρα Ιλίου» έκαναν πορεία στους δρόμους του Ιλίου και κατέληξαν στην κεντρική πλατεία.
Φωτογραφίες από τις παρεμβάσεις ενάντια στη φιέστα φιλανθρωπίας του δήμου Ιλίου και του Νταλάρα:
- Details
-
Category: Uncategorised
-
Published: Monday, 05 March 2012 10:20
<<Όταν ακούω ότι για να πετύχει κάτι είναι απαραίτητη η συμμετοχή μου σκέφτομαι το στιφάδο>> (Ο λαγός)
Είμαι εχθρός του ελληνικού έθνους και κάθε έθνους. Διότι πρόκειται για πολεμικούς μηχανισμούς κοινωνικής αποσύνθεσης και υποδούλωσης. Η εθνική συνείδηση είναι το προκάλυμμα της αφομοίωσης στον αστικό ολοκληρωτισμό, της αφομοίωσης στον ιδιωτικό ωφελιμισμό, στην εκμετάλλευση και στην συσσώρευση, στην δικτατορία του νόμου· είναι η φοβική και μισάνθρωπη κέλευση της υποταγής στο κράτος. Κεφαλαιούχοι, πολιτικάντηδες, λόγιοι βρικόλακες και μισθοφόροι συναποτελούν τον πυρήνα του έθνους εξαπαρχής του. Εκατόν ενενήντα χρόνια εξαπάτησης, καταπίεσης, αποικειοποίησης και μητροπολιτικού εγκλεισμού, η ιστορία του έθνους μέσα στα σύνορα του ελληνικού κράτους. Εκατόν ενενήντα χρόνια πολεμικής συστράτευσης με τις μεγάλες δυνάμεις του κεφαλαίου, η θέση του ελληνικού έθνους στην εξέλιξη της διακρατικής κυριαρχίας.
Σήμερα, ο γενικός εξανδραποδισμός των εκμεταλλευόμεων για χάρη των ντόπιων αφεντικών και των διεθνικών διευθυντηρίων πραγματώνεται υπό την σημαία της εθνικής σωτηρίας. Με την σημαία του έθνους οπλίζονται τα καθάρματα, κρατικοί άρχοντες, καθεστωτικοί κονδυλοφόροι και φασιστικές συμμορίες, που οργανώνουν την εκκαθάριση των πιο αδύναμων κομματιών του κυριαρχούμενου κόσμου.
Το ελληνικό κράτος και η εθνική συνείδηση, συνείδηση υποτελούς ομοιογενοποίησης, συγκροτήθηκαν μέσα από εμφύλιους πολέμους, καταστολή, ταξικό έλεγχο. Η στρατιωτική κυριαρχία θεμελιώνει το έθνος. Το φάντασμα της στρατοκρατίας φυλάει την δημοκρατία των αφεντικών. Τα όπλα του έθνους βγαίνουν στο προσκήνιο για να υπερασπιστούν το καθεστώς ή για να προσαυξήσουν τα κατεχόμενα φέουδά του.
Ο ελληνικός στρατός αποτελεί δραστήριο όργανο του ΝΑΤΟ και των λεηλατικών εκστρατειών του. Στα σύνορα του ευρωπαϊκού κάτεργου δολοφονεί τους κατατρεγμένους οι οποίοι έχουν ξεριζωθεί από τις βόμβες και τον λιμό που σπέρνει η πλανητική δημοκρατία του κεφάλαιου. Στην Πίνδο και στον Έβρο η ελληνική σημαία έχει ποτιστεί με το αίμα των απόκληρων. Μέσα στην μητροπολιτική φυλακή, τώρα που οξύνεται η ταξική αντεπίθεση και δυναμώνουν τα εγχειρήματα κοινωνικής αυτοοργάνωσης ενάντια στην κρατική τυραννία, ο εθνικός στρατός προετοιμάζεται για την αντεπανάσταση.
Το κράτος καλεί τους υπηκόους του να υπηρετήσουν την πολεμική μηχανή του. Η θητεία είναι ένας εκβιαστικός εγκλεισμός. Ο φαντάρος στρατωνίζεται δια της βίας και εκπαιδεύεται να υποτάσσεται στην ιεραρχική πυραμίδα του τρόμου, να ανέχεται την βία της και να δολοφονεί ο ίδιος για λογαριασμό της. Ο στρατός αποτελεί το πρότυπο και το θεμέλιο του καταναγκασμού. Ιστορικά, ο αστικός κόσμος αναπτύχθηκε ως πολιτισμός των στρατοπέδων. Τα κάτεργα, τα σχολεία, οι φυλακές αναπαράγουν την οργάνωση του στρατοπέδου και ο εθνικός στρατός υπάρχει για την έσχατη υπεράσπιση της εκμεταλλευτικής τάξης.
Σ' ετούτο τον επί αιώνες δυναστευόμενο κόσμο έχω πάρει θέση στον πόλεμο για την κοινωνική απελευθέρωση από το κράτος και το κεφάλαιο. Είμαι στρατευμένος στην κοινή πάλη για την ανατροπή της λεηλασίας του ανθρώπινου και του φυσικού πλούτου, για την ανάπτυξη της αντιθεσμικής κοινωνικής αυτοοργάνωσης, για την εξάλειψη όλων των συνόρων και των παρτίδων. Θα παραμείνω στις γραμμές του εξεγερσιακού αγώνα εως ότου αποσυντεθούν όλα τα έθνη, εως ότου διαλυθούν οι στρατιές των τυράννων, με την επαναστατική προέλαση του παγκόσμιου προλεταριάτου.
<<Εθελότυφλοι υπηρέτες, σ' εσάς πατάνε οι θεοί, σ' εσάς και οι αφέντες>>
Η φιλελεύθερη κατοχή έχει χώρο για ιδιοτροπίες. Θέλεις να μην υπηρετήσεις στην πρώτη γραμμή της καπιταλιστικής μηχανής; Ο νόμος πια επιτρέπει εναλλακτικά την εκδούλευση σε άλλους κρατικούς μηχανισμούς. Εναλλακτική θητεία, δηλαδή άμισθη εργασία για να εμφανίζεται το καθεστώς ως παροχέας κοινωφελούς έργου. Οι προνοιακές υπηρεσίες του κράτους, που τώρα παραδίδονται στους κερδοσκόπους επιχειρηματίες ή καταργούνται, ήταν επί έναν σχεδόν αιώνα αφενός ένα τεράστιο πεδίο υπερεκμετάλλευσης μέσω εργολαβιών και προνομιακών διευκολύνσεων προς τις ιδιωτικές εταιρείες και ταυτόχρονα η κύρια πηγή κομματικού ελέγχου και αφετέρου το χρυσωμένο χάπι της συγκεντρωτικής αντικοινωνικής διεύθυνσης.
Ο εθελοντισμός παρέχει την πλέον ασυνείδητη στήριξη στους επιτήδειους που λυμαίνονται τις κάθε είδους κρατικές επενδύσεις και επιχορηγήσεις (τράπεζες, επιχειρήσεις καινοτομίας, εκπαιδευτικά, πολιτιστικά ή φιλανθρωπικά ιδρύματα, μ.κ.ο. κλπ.). Οι ανθρωπιστικές και οι περιβαλλοντικές παράτες των κρατικών αρχών, των εταιρειών και της εκκλησίας επιχειρούν να συγκαλύψουν την επίταση της θεσμικής ληστρικότητας.
Ως αναρχικός έχω αρνηθεί προ καιρού να υπηρετήσω με οποιονδήποτε τρόπο τις μηχανές του κράτους. Η κοινωνική αλληλεγγύη αποκτά το διαυγέστερο και αρτιότερο νόημα της στην συνεχή εξέγερση ενάντια στην παγκόσμια διακρατική κυριαρχία. Ότι έργο μπορώ να προσφέρω ανήκει στις συλλογικές διεργασίες αυτονόμησης από τα κρατικά δεσμά. Ο κόσμος της αναρχίας είναι ήδη εδώ και δεν μας περισσεύει ούτε μια μέρα για τον λεβιάθαν.
<<Φυλακές, στρατός, ψυχιατρεία, να πια είναι η εξουσία>> (παλαιό σύνθημα)
Ο προσφιλέστερος τρόπος αποφυγής της στρατιωτικής θητείας είναι το λεγόμενο τρελόχαρτο. Η αποφυγή του εγκλεισμού στα πολεμικά κάτεργα έχει ως τίμημα την αναγνώριση του τεχνομυστικιστικού ολοκληρωτισμού του κράτους πάνω στις επιθυμίες, στις συνειδήσεις και στις κοινωνικές σχέσεις. Οι υπεκφυγές επιτρέπονται, αφού επιβεβαιώνουν το αυτιστικό υπόβαθρο της υποταγής στην εξουσία. Το θέατρο της σχιζοφρένειας ή της κατάθλιψης χαριεντίζεται με τον κατακερματισμό και την σήψη ενός κόσμου τυραννευόμενου από το κεφάλαιο και ουδετεροποιεί την γενοκτονία που τελείται στα ψυχιατρεία και με την χημική καταστολή παντού. Οι «ανίκανοι» προστρέχουν στους ιεροεξεταστές ενός κατεξοχήν μανιακού πολιτισμού, στους αυθέντες των ανθρωπιστικών επιστημών της αστικής κυριαρχίας. Για να επιστρέψουν ένας ένας στο ιδιωτικό λαγούμι τους, την ίδια στιγμή που η θεσμική κρεατομηχανή δουλεύει ασταμάτητα. Αυτές οι παραιτήσεις αθροίζονται σε μια τεράστια σιωπή, σε μια εκτεταμένη απομόνωση ανατροφοδοτούμενη, σε μια συνθλιπτική ματαίωση της άρνησης στην στρατοκρατία· αποτελούν μια εσωτερικευμένη αντιεξέγερση.
Ενάντια σε μια τέτοια κανονικότητα η αντίσταση οφείλει να μιλάει ανοιχτά και να αναλαμβάνει το κόστος της σύγκρουσης με το καθεστώς. Για να μην σαρωθούμε από την πολεμική μηχανή της κυριαρχίας συστρατευόμαστε πρωτοβουλιακά και αλληλέγγυα σε συγκεκριμένα πεδία ρήξης. Ο ατομικός γλιτωμός είναι μια επιτάχυνση στον γενικό εξανδραποδισμό. Το κάθε εξεγερσιακό ανάχωμα, ατομικό ή συλλογικό, είναι δύναμη στο συνολικό ανατρεπτικό μέτωπο.
<< Κι όταν έρθουν να σου πουν ότι εδώ δεν είναι τόπος και χρόνος για τέτοια πράγματα, τράβηξε την φαλτσέτα και θέρισε >> (Κατερίνα Γώγου)
Η ολική άρνησή μου να στρατευτώ είναι ένα σημείο του κινήματος ενάντια στον στρατό, ένα σημείο του κοινωνικού αντικρατικού αγώνα. Στα χαρακώματα του κοινού πολέμου απέναντι στην διακρατική κυριαρχία και στους στρατούς της αναμετράται ο κόσμος της ελευθερίας και της αλληλεγγύης με τον κόσμο της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης και της αλλοτρίωσης.
Να σπείρουμε την ανυποταξία ενάντια στα κελεύσματα της εξουσίας.
Δημήτρης Χατζηβασιλειάδης (ενόψει του στρατοδικείου στις 29/2/2012)
[αναδημοσίευση από το αθηναϊκό indymedia]
