Σε εμάς μιλούν οι μετανάστες

Details

Category: Uncategorised

Published: Thursday, 15 March 2012 18:30

Ένα «επικίνδυνο» πείραμα πραγματοποιείται τον τελευταίο μήνα στην ΑΣΟΕΕ και την πλατεία Βικτωρίας. Οι συγκρούσεις μπροστά από την ΑΣΟΕΕ  των μεταναστών μικροπωλητών με τους μπάτσους και τη δημοτική αστυνομία (που προσπαθούν να τους απομονώσουν κοινωνικά και να τους διώξουν βίαια κλέβοντας την πραμάτεια τους) και η έμπρακτη υποστήριξη των αλληλέγγυων σε αυτές δημιούργησε τις κατάλληλες «καυτές» συνθήκες για να έρθουν κοντά δύο κόσμοι που μοιράζονται περισσότερα απ’ όσα τους χωρίζουν. Μετανάστες και αλληλέγγυοι δημιουργούν μία κοινότητα αγώνα και για 2η φορά πραγματοποιούν παρέμβαση με μικροφωνική και μαζικό μοίρασμα κειμένων. Πρόκειται για ένα πείραμα που έχει ως στόχο να σπάσει το μονόλογο της εξουσίας και των ΜΜΕ, να αντιμετωπίσει τους μπάτσους και τους φασίστες, να απομονώσει κάθε ρατσιστική κορώνα και κυρίως να μιλήσει σε μία γλώσσα. Τη γλώσσα της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας.

Χτες το απόγευμα (9/3/12), από 150 περίπου άτομα, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στην πλ. Βικτωρίας όπου διαβάστηκε από το μικρόφωνο και μοιράστηκε στις εξόδους του ΗΣΑΠ και στους περαστικούς το κείμενο που έγραψαν οι μετανάστες απευθυνόμενοι στην κοινωνία. Την κίνηση τους στήριξε πλήθος αλληλέγγυων με δικά τους κείμενα και μετά το τέλος της 2ωρης παρέμβασης, ακολούθησε κοινή συνέλευση 80 ατόμων – στην πλειοψηφία τους μετανάστες – για τη συνέχιση των δράσεων.

Ο κοινός αγώνας ντόπιων και μεταναστών, είναι αγώνας ενάντια στην καταπίεση.

[Ακολουθεί το κείμενο που έγραψαν, μοίρασαν και διάβασαν οι μετανάστες]

Αρχικά θα θέλαμε να χαιρετήσουμε όλους αυτούς που μας βοηθάνε να ζούμε με ελευθερία στην Ελλάδα. Γιατί ζούμε σε μια πολύ δύσκολη συνθήκη με την αστυνομία από τη μια και τους φασίστες από την άλλη που μας κινάγανε σε κάθε στιγμή. Ερχόμαστε αντιμέτωποι με τους φασίστες κάθε φορά που βρισκόμαστε στο δρόμο. Το ίδιο και με την αστυνομία που μας βασανίζει και μας παίρνει τα χρήματα μας, χωρίς κανένα πρόβλημα. Δεν ξέρουμε πια τι να κάνουμε, φοβόμαστε και υποφέρουμε. Όλοι οι μετανάστες είναι πολύ φοβισμένοι με αυτή την κατάσταση.

Ερχόμαστε καθημερινά αντιμέτωποι με έναν επιθετικό ρατσισμό από ένα κομμάτι της κοινωνίας και κυρίως από την αστυνομία. Οι αστυνομικοί εισβάλλουνε στα σπίτια μας και μας παίρνουν τα χρήματα και τα πράγματά μας. οι φασίστες και η αστυνομία κυνηγούν κάθε στιγμή τους μετανάστες. Ειδικά τη νύχτα γυρίζουν στις γειτονιές ψάχνοντας μετανάστες για να τους χτυπήσουν. Τις πιο πολλές φορές με πολιτική ταυτότητα παρουσιάζονται ως αστυνομικοί, ζητάνε τα χαρτιά μας και αφου μας τα σκίσουν αρχίζουν να μας ξυλοκοπούν. Πραγματικά κάθε φορά δεν μπορούμε να ξέρουμε αν αυτοί που έχουμε απέναντι μας είναι φασίστες ή αστυνομικοί.

Για λόγους οικονομικούς και λόγους πολέμου αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε τις χώρες μας για να έρθουμε να ζήσουμε στην Ευρώπη, πιο συγκεκριμένα στην Ελλάδα, για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, ειρήνη και ελευθερία. Οι δραστηριότητές μας είναι απλά και μόνο το μικρεμπόριο περιπλανώμενοι στους δρόμους. Αυτή μας η δραστηριοποίηση μας επιτρέπει να πληρώνουμε το νοίκι, το φαγητό μας, κλπ.

Για αυτό και ζητάμε από τη κοινωνία και τις ελληνικές αρχές να μας αφήσουν να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, ελευθερία και σεβασμό. Και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς/ες που μας καταλαβαίνουν και μας στέκονται αλληλέγγυοι/ες.

ΟΧΙ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ

αναδημοσίευση από το blog της κατάληψης Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά

Φασιστικοί μύθοι στους καιρούς της κρίσης, της καταστολής και των πογκρόμ

Details

Category: Uncategorised

Published: Thursday, 15 March 2012 00:13

Το παρακάτω κείμενο μοιράστηκε απο αλληλέγγυες και αλληλέγγυους στην πορεία για τις καταλήψεις στην Κυψέλη το Σάββατο 3/3, σε περαστικούς και μαγαζάτορες στην Πατησίων την περασμένη Πέμπτη, καθώς και πέριξ της πλατείας Βικτωρίας στην μικροφωνική που πραγματοποιήθηκε εκεί απο μετανάστες και αλληλέγγυους στις 9/3.

*Χάρηκαμε πολύ όταν είδαμε αρκετό κόσμο που έπαιρνε το κείμενο να “στραβώνει” καθώς έπεφτε το μάτι του στον τίτλο “οι ξένοι μας κλέβουν τις δουλειές”.

Φασιστικοί μύθοι στους καιρούς της κρίσης, της καταστολής και των πογκρόμ:

Oι ξένοι μας κλέβουν τις δουλειές!

Πόσα είναι τελικά τα καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας που πουλάνε τσάντες; 25; 40; Τόνοι από μελάνι μιας ολόκληρης μηχανής προπαγάνδας (ΜΜΕ, εμπορικοί σύλλογοι και επιμελητήρια, δήμος αθηναίων και υπουργεία) επιχειρούν να καταδείξουν το μέγεθος της οικονομικής ζημιάς που προκαλούν οι ανθέλληνες σενεγαλέζοι, νιγηριανοί και μπαγκλαντεσιανοί μικροπωλητές στον σκληρά δοκιμαζόμενο έλληνα έμπορο. Αν δε, πλάι στις τσάντες αθροιστούν και όλα εκείνα τα πλαστικά μπιχλιμπίδια στις λαϊκές, οι ομπρέλες στους σταθμούς του μετρό, συν κάποια γάντια και καπέλα, το μέγεθος της οικονομικής καταστροφής μάλλον συναγωνίζεται εκείνης του μνημονίου. Και τα ξυλόγλυπτα αγαλματάκια από την Αφρική –που τα βάζετε και αυτά;

Όμως δεν είναι αστείο, είναι γελοίο. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις μεγάλες επιχειρήσεις-σκούπα που τόσο συχνά σαρώνουν την πόλη, το 25-40% των μπάτσων έχουν ως αποστολή να πατάξουν το βδελυρό “παραεμπόριο”. Ένας γιγαντιαίος μηχανισμός προπαγάνδας και καταστολής χωρίς πραγματικό υλικό πεδίο, που κυνηγάει φαντάσματα. Που δημιουργεί όμως πραγματικές αντιλήψεις εχθρότητας, που κατασκευάζει την εικόνα του μετανάστη ως εσωτερικού εχθρού, που καλλιεργεί και συνηγορεί σε ιδεολογίες μίσους και που θρέφει εφιάλτες.

Με την ανάλογη ρητορική, βεβαίως! Γιατί οι απλωμένοι μπόγοι των μικροπωλητών συνιστούν την εισβολή μιας “μαφίας” στο κέντρο της πόλης. Όμως για μια στιγμή… Μαφία; Συγκροτημένα δηλαδή δίκτυα εγκλήματος, με ισχυρές προσβάσεις στον κρατικό μηχανισμό, εκτεταμένη διαφθορά και εξαγορά αξιωματούχων και τζίρο εκατοντάδων εκατομμυρίων ή και δισεκατομμυρίων ευρώ; Αυτό δηλαδή που κανένας καραγκιόζης δήμαρχος ή υπουργός, ξεφτίλας δημοσιογράφος ή φασίστας μέλος του εμπορικού συλλόγου δεν τόλμησε να ψελλίσει για τη Siemens ή για τη Mονή Βατοπεδίου, θα πρέπει να αποδοθεί ως ταμπέλα εγκληματία στον μικροπωλητή και τον μπόγο του; Ποιος τελικά δουλεύει ποιον;

Η παραφιλολογία του “παραεμπορίου” δεν ήταν φυσικά τίποτε άλλο από τη γραμμική προέκταση εκείνου του μύθου που θέλει τους μετανάστες να “κλέβουν” τις δουλειές από τους σκληρά εργαζόμενους γηγενείς. Μια σπαρακτική κραυγή για όλες εκείνες τις καριέρες ελλήνων στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας που χάθηκαν από τα μιάσματα τους μετανάστες, για τα πλούσια μεροκάματα των 22€ (για 16 ώρες δημιουργικής απασχόλησης) που στερήθηκαν τα ελληνικά χέρια, για τα όνειρα τόσων και τόσων ελληνόπουλων να δουλέψουν στα χωράφια, την οικοδομή και τα καράβια και που τα συνέτριψαν οι άνεμοι της παγκοσμιοποίησης.

Όμως οφείλουμε να είμαστε τίμιοι: πρέπει να ομολογήσουμε ότι κάπου συνέβαλαν και οι μετανάστες. Ολόκληρη την τελευταία 20ετία, χιλιάδες επιχειρήσεις μετανάστευαν στα Βαλκάνια αναζητώντας μια εργατική δύναμη που να αμείβεται με ψίχουλα. Αντίθετα όμως, όσοι επιχειρηματίες ήταν πατριώτες κράτησαν τις ετοιμόρροπες επιχειρήσεις τους στην ελλάδα, πρόθυμοι να δώσουν δουλειά σε κάθε έλληνα με 2€ την ώρα• και μόνο όταν αυτό ήταν αδύνατο, προσλάμβαναν κανέναν πακιστανό, καταριόμενοι την ώρα και τη στιγμή που δεν πήγαν και αυτοί σε καμία βουλγαρία και ρουμανία –που να φανταστούν όμως τόση αχαριστία; Αν και πλέον δεν πρέπει να έχουν παράπονο, οι συνθήκες ζωής και εργασίας των μεταναστών γίνονται –σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό– η εφιαλτική πραγματικότητα της κοινωνίας.

Στην πραγματικότητα οι μετανάστες δεν ήταν τίποτε άλλο από τους σκλάβους που χρειάστηκε η ελληνική κοινωνία για να ανέβει στο άρμα της ανάπτυξης και της ευρωπαϊκής ονείρωξής της –πριν βέβαια αυτό γίνει οριστικά συντρίμμια κάτω από την επέλαση της κρίσης. Άνθρωποι χωρίς φωνή και χωρίς πρόσωπο, μόνιμα κατατρεγμένοι και κοινωνικά περιθωριοποιημένοι –μια συνθήκη αναγκαία για να υποτιμηθεί η εργατική τους δύναμη τόσο, όσο αντίστοιχα μεγάλωναν τα κέρδη. Πάνω στα σώματά τους χτίστηκε ολόκληρη η οικονομική ανάπτυξη της τελευταίας 20ετίας –κι αυτό δεν προκύπτει μόνο από τη βιωμένη εμπειρία, αλλά το ομολογούν και όλες οι μελέτες των χαρτογιακάδων που κατοικοεδρεύουν στις τράπεζες, τα υπουργεία και τους διεθνείς οργανισμούς. Όπως ακριβώς στήριξαν με τις εισφορές τους τα ασφαλιστικά ταμεία για να ακούνε αυτή τη στιγμή ότι “δεν τους αντέχει η ελληνική οικονομία”. Και οι άνθρωποι κουνάνε το κεφάλι με τους τρελούς (και αχάριστους επίσης) που μπλέξανε, παίρνουν τα μπογαλάκια τους και κατά χιλιάδες γυρίζουν στις χώρες τους για να κάνουν αυτό που ξέρουν τόσο καλά: να δουλέψουν σκληρά χτίζοντας ακόμη μια φορά από την αρχή τη ζωή τους.

Και όσοι/ες φεύγουν, δεν ρίχνουν ούτε μια μαύρη πέτρα πίσω τους. Και απομένει έτσι, αυτές (τις πέτρες) να τις ρίξουμε εμείς –ντόπιοι και μετανάστες. Είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε για τις ζωές μας…

Αλληλέγγυες/οι

Δεν υπάρχει τίποτα να υπερασπιστείς σε μια νεκρή πόλη στην οποία οι δημόσιοι χώροι δεν μας ανήκουν και που αυτή είναι οργανωμένη γύρω από την κυκλοφορία του εμπορεύματος. Ζούμε όμως σε κείνους τους καιρούς που ο κόσμος της κατανάλωσης τελειώνει και ο λόγος, η πράξη και οι δομές της αλληλεγγύης είναι οι μόνες που μπορούν να υποσχεθούν ένα μέλλον που να μην είναι εφιαλτικό.

Έτσι, καθώς το μικρεμπόριο των μεταναστών συνιστά ζωτική συνθήκη για την επιβίωσή τους, η αλληλεγγύη μας είναι δεδομένη. Όπως είναι και απέναντι σε όσους αρνούνται, συγκρούονται και δοκιμάζουν να δραπετεύσουν από τον ακραίο παραλογισμό της εξουσίας…

αναδημοσίευση από το blog της κατάληψης Πατησίων 61 και Σκαραμαγκά και το αθηναϊκό indymedia

Λόγια (και τραγούδια) μεγάλων αστέρων

Details

Category: Uncategorised

Published: Tuesday, 13 March 2012 16:27

Ο άνθρωπος των μεγάλων καλλιτεχνικών πονημάτων όπως το «Σούζι Τσούζει», «Ή το τσιγάρο ή εγώ», «Θεία Λόλα», «Δαίμονες», «Τα πρόστυχα εσώρουχά σου»… είναι και άνθρωπος με επικίνδυνα "πατριωτικά" και νεο-ολοκληρωτικά αντανακλαστικά... Για την ακρίβεια, είναι ο άνθρωπος εκείνος που κατασκευάζει (παρέα με άλλους επίδοξους ηγεμόνες) τα νέα ράϊχ της "δημοκρατίας της Ελλάδας". Είναι αυτός που -μεταξύ άλλων- στηρίζει τον εκφασισμό της κοινωνίας μέσα σε συνθήκες συστημικής κρίσης, είναι αυτός που προωθεί την τελική λύση: την επιτάχυνση των διαδικασιών μετασχηματισμού του ελληνικού κράτους (και κατ'επέκταση της κοινωνίας) σε ένα απολύτως ολοκληρωτικό και φασιστικό μοντέλο-στρατόπεδο, δίχως προσχήματα και φραγμούς. Από τον Νταλάρα έως τον Καρβέλα, από τον Χρυσοχοϊδη έως τον Καρατζαφέρη, αναδεικνύεται -για άλλη μια φορά- η επιθετική αναδιάταξη της κυριαρχίας απέναντι στην κοινωνία. Οι αισχρές μειοψηφίες της εξουσίας αντιμετωπίζουν τις ζωές των «από κάτω» λες και είναι αναλώσιμες, λες και μιλάμε για ένα πείραμα που δεν έχει κανένα απολύτως κόστος. Στην επιθετικότητα αυτή αλλά και στην έρημο που μας επιφυλάσσουν, να απαντήσουμε με ριζοσπαστικές προτάσεις και αναχώματα ελευθερίας, με απόκρουση της επέλασης της βαρβαρότητας, με αυτοοργανωμένα κοινωνικά δίκτυα αλληλεγγύης, αλληλοβοήθειας και δημιουργίας. Θάνατος στον εκφασισμό της καθημερινής ζωής.

Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο η παρακάτω συνέντευξη γνωστού καλλιτεχνικού αστέρα:

«Χθες ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που άκουσα από στόμα πολιτικού ανδρός κάτι που επιτέλους ξεφεύγει από τα στενά όρια της απόλυτης ηλιθιότητας και τιποτολογίας που χαρακτηρίζει τον πολιτικό λόγο των ανίκανων αυτών του κοινοβουλίου. Μιλάω για τον Γιώργο Καρατζαφέρη και την εισήγησή του, εκτός του μαντρώματος των λαθρομεταναστών, να έχουν νόμιμο δικαίωμα οι πολίτες αυτής της χώρας να προστατεύουν τη ζωή τους και τα υπάρχοντά τους. Να έχουν το νόμιμο δικαίωμα να χρησιμοποιούν όπλα εναντίον των αποθρασυμένων αλλοδαπών που κλέβουν, βιάζουν και δολοφονούν τις περισσότερες φορές ατιμωρητί. Βέβαια αυτή η χώρα έχει συνηθίσει στον βιασμό της από τα επίλεκτα τέκνα της χρόνια τώρα, γιατί να ασχοληθεί με τους ανώνυμους αλλοδαπούς; Αυτοί είναι ένα απλό πταίσμα μπροστά στο παρατεταμένο έγκλημα που βιώνει η Ελλάδα τουλάχιστον επί τρεις δεκαετίες.

Η υφήλιος γνωρίζει τι είναι «έγκλημα και τιμωρία». Η Ελλάδα διδάσκει στον υπόλοιπο κόσμο τι είναι το «έγκλημα και ατιμωρησία». Και επανέρχομαι στον Καρατζαφέρη που έθιξε το θέμα των λαθρομεταναστών που είναι μία από τις δύο μάστιγες της Ελλάδας είτε συμφωνείτε είτε όχι. Η άλλη μάστιγα είναι η ανηθικότητα, η ασυδοσία και η ανικανότητα των περισσότερων πολιτικών της.

Δεν ασχολούμαι με τις ετικέτες που προσάπτει η κοινή γνώμη στους ανθρώπους. Το θεωρώ απόλυτα μικρονοϊκό. Δεν με αφορά η ετικέτα «αριστερός», «δεξιός», «κεντρώος», «κεντροδεξιός», «ακροδεξιός». Δεν με νοιάζει αν ο κύριος Καρατζαφέρης είναι «εξωγήινος». Ο δογματισμός είναι για τους ηλίθιους. Ο κομματισμός είναι για τους ηλίθιους. Ο ηλίθιος δογματισμός και ο κομματισμός έφεραν τη χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή. Για μένα υπάρχει σωστό ή λάθος. Ηθικό ή ανήθικο. Δίκαιο ή άδικο. Αλήθεια ή ψέμα. Οι καιροί αλλάζουν. Οι άνθρωποι αλλάζουν.

Το σύνταγμα και οι νόμοι θα έπρεπε να αλλάζουν και να αναπροσαρμόζονται στις απαιτήσεις των καιρών. Η μετριοπαθής πολιτική και η εθελοτυφλία των ηλίθιων και ανίκανων αυτού του κοινοβουλίου, οδηγεί μόνο στην καταστροφή αυτής της χώρας και τη συνεχή ταπείνωσή της. Οι ακραίες καταστάσεις απαιτούν και ακραίες λύσεις. Ακραία πνεύματα.

Δυστυχώς όμως δεν φτάνει μόνο ένας Καρατζαφέρης, χρειάζονται πολλοί περισσότεροι για να βρει η έννοια της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας και την πρακτική της σημασία. Έστω όμως και σαν απλή εισήγηση που δεν θα βρει ποτέ της ευήκοα ώτα και θα θαφτεί για πάντα κάτω από την ισοπεδωτική ηλιθιότητα των ισχυρών και των πολλών, στα δικά μου τα αυτιά ακούστηκε σαν ήχος αναστάσιμος…»