Τα τρία στρατοδικεία ολικών αρνητών στράτευσης -Κωνσταντίνου Γουνιτσιώτη, Στράτου Μωυσή και Παύλου Χριστόπουλου- στο Ρουφ μέσα σε διάστημα μόλις 12 ημερών (6 & 18 Φεβρουαρίου) εντάσσονται στο πλαίσιο μίας ευρύτερης συστημικής όξυνσης των εθνικών ιδεωδών και του μιλιταρισμού. Ο λόγος, οι δράσεις και η συλλογική στάση όσων αρνούνται τόσο τον πολιτισμό της αρβύλας όσο και τη στρατιωτική καταστολή, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων, των κοινωνικών αντιστάσεων, της ανυπακοής ενάντια σε κράτη, αφεντικά, πατριαρχία και όλα τα ιδεολογήματά τους. Στο πλαίσιο αυτό άλλωστε, οι τρεις διωκόμενοι ολικοί αρνητές στράτευσης τοποθετήθηκαν από κοινού δημόσια με συλλογικό κείμενο εν όψει των στρατοδικείων τους, ενώ με συλλογικές αποφάσεις επιλέχθηκε οι τρεις υποθέσεις να ενοποιηθούν καθώς -πέραν της αμφισβήτησης του θλιβερού θιάσου των στρατοδικών- όπως διατυπώθηκε εκ των προτέρων δημόσια από τους διωκόμενους: «δεν θεωρούμε τις διώξεις μας «εξατομικευμένες» (όπως ορίζει το δίκαιο), αλλά ως μια ενιαία κατασταλτική κίνηση από την πλευρά του κράτους και του στρατού και ενιαία τις αντιμετωπίζουμε. Δεν υπάρχουν τρεις διώξεις. Η δίωξη είναι μία και είναι διαρκής και απευθύνεται σε όλους και όλες που δεν θέλουν να χωρέσουν στην γαλανόλευκη κανονικότητα και τον χακί εκβιασμό της.»
Το πρωί της Τετάρτης 6 Φεβρουαρίου στο στρατοδικείο Ρουφ (ημέρα εκδίκασης της ανυποταξίας των δύο εκ των τριών ολικών αρνητών στράτευσης), έπειτα από μία σειρά εκδηλώσεων και κινήσεων αλληλεγγύης και αντιπληροφόρησης στο κέντρο και τις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά (1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10), πραγματοποιήθηκε πορεία από το μετρό του Κεραμεικού και συγκέντρωση αλληλεγγύης στους ολικούς αρνητές στράτευσης, η οποία πλαισιώθηκε από περίπου 100 συντρόφους/ισσες που βρίσκονταν στην είσοδο, αλλά και εντός του στρατοδικείου. Σε μία γεμάτη από αλληλέγγυους/ες αίθουσα του στρατοδικείου, η συλλογική στάση των 3 διωκόμενων συντρόφων αμφισβήτησε έμπρακτα τόσο την στρατιωτική καταστολή όσο και τους ρόλους των «μαρτύρων» και των «κατηγορουμένων». Με συλλογικές και αλληλοσυμπληρούμενες πολιτικές τοποθετήσεις -αντί «μαρτυρικών καταθέσεων» και «απολογιών»- κατά την εκδίκαση της πρώτης υπόθεσης αποδόμησαν τα εθνικά/πατριαρχικά ιδεολογήματα, τον ρόλο και τη φύση του στρατού και του μιλιταρισμού ενάντια στους «από κάτω» και τις κοινωνικές αντιστάσεις, ανέδειξαν τα πραγματικά διακυβεύματα της στρατιωτικής καταστολής τόσο διαχρονικά όσο και στην τρέχουσα περίοδο της όξυνσης των πολεμικών λόγων και διεργασιών, αρνήθηκαν την εξατομίκευση των συνεχών πολιτικών διώξεων ολικών αρνητών στράτευσης ενοποιώντας με τη συλλογική παρουσία τους τις τρεις υποθέσεις τους σε μία. Στο τέλος της τελευταίας τοποθέτησης και πριν ξεκινήσει η αγόρευση της στρατιωτικής εισαγγελέα, οι τρεις διωκόμενοι ολικοί αρνητές μαζί με τον αλληλέγγυο κόσμο αποχωρήσαμε συλλογικά από το στρατοδικείο φωνάζοντας αντιμιλιταριστικά συνθήματα και πραγματοποιήσαμε ξανά πορεία αλληλεγγύης, καταλήγοντας στο μετρό του Κεραμεικού. Αρνηθήκαμε να παρακολουθήσουμε τη συνέχιση μιας κακοστημένης θεατρικής παράστασης που θα κατέληγε σε προαποφασισμένη καταδίκη, καθώς και τη «νέα» διαδικασία θεσμικής παρωδίας που θα ακολουθούσε αμέσως μετά για το δεύτερο στρατοδικείο, στο οποίο θα δικαζόταν ως «κατηγορούμενος» ο ένας από τους δύο «μάρτυρες».
Αξίζει να σημειωθεί ότι η συλλογική παρουσία στο στρατοδικείο όχι μόνο έθεσε τους όρους της πολιτικής αντιπαράθεσης με τις ιεροτελεστίες και τα θέσφατα του στρατοδικείου, αλλά απέτρεψε επίσης μία νέα κατασταλτική μεθόδευση της τελευταίας περιόδου της αριστερής διακυβέρνησης (όπως συνέβη πρόσφατα σε αντίστοιχες υποθέσεις συντρόφων στη Θεσσαλονίκη), κατά την οποία οι διωκόμενοι ολικοί αρνητές συλλαμβάνονται επί τόπου στην ίδια τους τη δίκη προκειμένου να ασκηθεί εκ νέου δίωξη για την αμέσως επόμενη «περίοδο ανυποταξίας» από αυτήν που εκδικάζεται και κατ’ επέκταση την επιβολή νέου προστίμου 6 χιλιάδων ευρώ. Αυτός ο νέος κατασταλτικός πειραματισμός αποτυπώνει ξεκάθαρα την εκδικητικότητα και τον πολιτικό σχεδιασμό του στρατιωτικού μηχανισμού για συνεχείς και επαναλαμβανόμενες διώξεις απέναντι σε όσους αρνούνται να τον υπηρετήσουν (όπως συνέβαινε στο πρόσφατο παρελθόν με τα συνεχή εντάλματα σύλληψης και τα αυτόφωρα σε ολικούς αρνητές στράτευσης για το πλημμεληματικό κατά τα άλλα «αδίκημα» της ανυποταξίας). Ωστόσο, η σύλληψη ενός εκ των δύο «κατηγορουμένων» που εξ αρχής μεθοδευόταν «διακριτικά» μέσω νευμάτων μεταξύ στρατιωτικής εισαγγελέα και αστυνομίας, εν τέλει δεν εκτελέστηκε λόγω των απρόβλεπτων μεταβλητών που έθετε η συλλογική παρουσία των αλληλέγγυων. Έτσι, αμέσως μετά τη συλλογική αποχώρηση ολικών αρνητών και αλληλέγγυων, στρατοδίκες και μπάτσοι επιδόθηκαν σε έναν δημόσιο κωμικοτραγικό διάλογο αναζήτησης ευθυνών για την αποτυχία τους. Η έδρα του στρατοδικείου συνέχισε το θλιβερό μακιαβελικό της μονόπρακτο σε μία σχεδόν άδεια αίθουσα, καταδικάζοντας τους ολικούς αρνητές στράτευσης Κωνσταντίνο Γουνιτσιώτη και Στράτο Μωυσή σε ποινές 12 και 18 μηνών αντίστοιχα, με 3ετή αναστολή.
Με δεδομένη την ξεκάθαρη, συνολική και συλλογική τοποθέτηση των τριών διωκόμενων ολικών αρνητών στράτευσης στις 6 Φεβρουαρίου ενάντια στον στρατιωτικό μηχανισμό, την καταστολή και τις επαναλαμβανόμενες διώξεις, το διακύβευμα της 18ης Φεβρουαρίου (ημέρα εκδίκασης της ανυποταξίας του τρίτου ολικού αρνητή στράτευσης) πέρασε από την αλληλεγγύη στους διωκόμενους ολικούς αρνητές στράτευσης στον αντιμιλιταρισμό των αντιστεκόμενων και πέρα από τα στενά όρια της άρνησης της υποχρεωτικής θητείας, κάτι που αποτέλεσε άλλωστε και βασικό σημείο της τοποθέτησης των τριών συντρόφων στο προηγούμενο στρατοδικείο (κινήσεις που έγιναν ενόψει του στρατοδικείου της 18ης Φλεβάρη: 1, 2, 3, 4). Με συλλογικούς όρους, οι τρεις διωκόμενοι σύντροφοι αρνήθηκαν συνειδητά να νομιμοποιήσουν με την παρουσία τους μία εκ των πραγμάτων καταγέλαστη διαδικασία, ακόμα και για τους λάτρεις του νόμου και της τάξης. Δεκάδες αλληλέγγυοι/ες βρέθηκαν ξανά μέσα και έξω από την αίθουσα. Τον λόγο αυτή τη φορά ενάντια στον μιλιταρισμό, τον εθνικισμό και τη στρατιωτική καταστολή πήραν δύο συντρόφισσες, οι οποίες ανέδειξαν επιπλέον τον κομβικό ρόλο του στρατού στις πατριαρχικές σχέσεις, την αντρική κυριαρχία, τη σεξιστική βία και τις έμφυλες διακρίσεις, ξεκαθάρισαν ότι η ολική άρνηση στράτευσης είναι κομμάτι της ευρύτερης άρνησης της πατριαρχίας και του αγώνα ενάντια στους έμφυλους διαχωρισμούς. Οι συντρόφισσες, ως ολικές αρνήτριες στράτευσης, δήλωσαν ότι αρνούνται όχι μόνο να υπακούσουν στις διαταγές και τους εκβιασμούς της «υποχρεωτικής θητείας» -όποτε κι αν αυτό ζητιόταν ή ζητηθεί- αλλά και να δεχτούν τη δήθεν κανονικότητα του μιλιταρισμού που, εκτός των τειχών της δύσης, βυθίζει ολόκληρους πληθυσμούς στα σκοτάδια των πολέμων και των εθνοκαθάρσεων και εντός των τειχών των σύγχρονων μητροπόλεων εθίζει στο φόβο και την υποταγή στην κρατική βία, φωλιάζοντας σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας και των κοινωνικών σχέσεων. Όπως έκαναν και οι τρεις διωκόμενοι ολικοί αρνητές στράτευσης στις 6 Φλεβάρη, αρνήθηκαν να νομιμοποιήσουν τόσο το στρατοδικείο όσο και τον στρατιωτικό μηχανισμό συνολικά, αντιστρέφοντας τους ρόλους «κοινού» και «έδρας», «κατηγορούμενου» και «κατήγορου» και βάλλοντας ενάντια στους φυσικούς φορείς όλων των μεθοδεύσεων καταστολής που έχουν εφεύρει στρατολογίες και στρατοδίκες εδώ και σχεδόν 30 χρόνια, από την εμφάνιση των πρώτων αναρχικών ολικών αρνητών στράτευσης. Φυσικά, χωρίς καμιά έκπληξη από πλευράς μας, η έδρα καταδίκασε τον ολικό αρνητή στράτευσης Παύλο Χριστόπουλο με 18 μήνες φυλάκισης με 3ετή αναστολή ξεπερνώντας τα όρια της εκδικητικότητας, όπως και στις δύο προηγούμενες υποθέσεις, αφού το ανώτατο όριο της ποινής είναι 24 μήνες.
Τα στρατοδικεία των τριών συντρόφων δεν αποτέλεσαν κάποιου είδους κορύφωση, αλλά μια ακόμα στιγμή για τη διάχυση κοινωνικά αντιμιλιταριστικού λόγου και δράσεων πάνω στα διακυβεύματα της περιόδου, για τη συλλογικοποίηση των αρνήσεων και της στάσης των διωκόμενων στο στρατοδικείο ενάντια σε κράτη, έθνη, στρατούς και πατριαρχία, ενάντια στον πολιτισμό των στρατοπέδων και των διαταγών, για έναν κόσμο ελευθερίας και αλληλεγγύης. Συγχρόνως, ανέδειξαν ότι οι συλλογικοί αγώνες μπορούν να μετατρέψουν το πλέον στημένο και κακόγουστο θεσμικό θέατρο σε ανοιχτό πεδίο αντιπαράθεσης. Σε μία εποχή όπου τα εθνικά ιδεώδη, ο μιλιταρισμός και η πολεμική διαδικασία αναδύονται για να διαχωρίσουν και να επιτεθούν στους «από κάτω» μέσω εθνικοπατριωτικών ιδεολογημάτων αριστερής και δεξιάς προέλευσης, η αλληλεγγύη και οι ακηδεμόνευτοι αγώνες θα ανοίγουν ρωγμές στους σχεδιασμούς της εξουσίας και τον πόλεμο των κυρίαρχων.
Η επόμενη πράξη θα λάβει χώρα στον ίδιο χώρο παραστάσεων, γνωστό και ως στρατοδικείο ΡΟΥΦ, την Τετάρτη 13 Μάρτη, όπου και εκδικάζεται η υπόθεση του ολικού αρνητή στράτευσης Μπάμπη Τσιλιανίδη, για δύο διαφορετικές περιόδους ανυποταξίας.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΜΟΝΟΣ, ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΠΟΤΕ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ
ΟΛΙΚΗ ΑΡΝΗΣΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ, ΤΑ ΕΘΝΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΤΡΑΤΟΥΣ
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟΝ ΟΛΙΚΟ ΑΡΝΗΤΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ ΜΠΑΜΠΗ ΤΣΙΛΙΑΝΙΔΗ, ΣΤΡΑΤΟΔΙΚΕΙΟ ΡΟΥΦ, 13/3, 9π.μ.
Πρωτοβουλία για την ολική άρνηση στράτευσης (Αθήνα)
Αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος, Αγρός (Πάρκο Τρίτση)
Χώρος ραδιουργίας και ανατροπής, Θερσίτης (Ίλιον)
Κατάληψη Σινιάλο (Αιγάλεω)
Αυτοοργανωμένος χώρος έκφρασης, αλληλεγγύης και σύγκρουσης, Πάροδος (Νίκαια)
Αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης και ρήξης, Ρεσάλτο (Κερατσίνι)
Αναρχικές/οί από τις δυτικές συνοικίες της Αθήνας και τον Πειραιά