Οι φωτογραφίες των 4 κακοποιημένων αναρχικών, δεν σόκαραν μονάχα την «ευαισθησία» των «μονίμως ανυποψίαστων».
Η δημοσίευση των φωτογραφιών με εμφανή τα σημάδια των βασανιστηρίων, δεν ήταν ένα ατόπημα του «τομέα ενημέρωσης» της ΓΑΔΑ, ούτε μια απροσεξία στην επικοινωνιακή πολιτική τους. Ήταν μια στοχευμένη επίδειξη δύναμης και διασποράς φόβου σε αυτό το μεγάλο κοινωνικό κομμάτι που είναι και νιώθει εχθρός και μια κίνηση για να χαϊδέψει στοργικά εκείνο το εκφασισμένο κοινωνικό κομμάτι που διψάει για ησυχία-τάξη-ασφάλεια, το τελευταίο κοινωνικό κομμάτι που μπορεί να αποτελέσει έναν αξιόπιστο σύμμαχο στη βαρβαρότητα της επίθεσης των από πάνω.
Οι εκ των υστέρων δηλώσεις του υπουργείου για «λυσσώδη μάχη κατά τη σύλληψη» και άσκηση βίας «στα νόμιμα πλαίσια», δεν μπορεί να εκληφθεί παρά ως ένα τυπικό πολεμικό ανακοινωθέν για την τήρηση των προσχημάτων και όχι ως μια προσπάθεια «μπαλώματος» ενός εξόφθαλμου επικοινωνιακού «λάθους».
Από την άλλη πλευρά, λίγες μέρες πριν (1/2/2013), ο σενεγαλέζος μετανάστης και μικροπωλητής Cheikh Ndiaye σκοτώνεται στις γραμμές του ηλεκτρικού στο Θησείο σπρωγμένος από το κυνήγι αυτών των ξεφτιλισμένων υπαλλήλων της δημοτικής αστυνομίας. Καμιά ΕΔΕ δεν διεξάγεται, κανένας γελοίος εισαγγελέας δεν κινητοποιείται, ενώ ο δήμαρχος Καμίνης αρκείται σε συλλυπητήρια για τον «απρόσεχτο» θάνατο του παράνομου μικροπωλητή και διαβεβαιώνει πως το προσωπικό της δημοτικής αστυνομίας έχει περάσει εντατικά σεμινάρια για την αρμόζουσα και ανθρώπινη συμπεριφορά σε μετανάστες μικροπωλητές. Άλλο ένα τυπικό πολεμικό ανακοινωθέν για το θάνατο ενός αναλώσιμου.
Αυτοί που κυβερνούν με ξιφολόγχες και αλαζονεία, οι παρατρεχάμενοι και οι σύμμαχοί τους, έχοντας μεθύσει με τη συλλογή των αιματηρών τροπαίων τους, έχουν ξεχάσει έναν βασικό ιστορικό νόμο που «κατατρύχει» τους καταπιεσμένους:
επειδή δεν γίνεται να συνηθίσουμε το αδιανόητο, επειδή δεν γίνεται να συνηθίσουμε τον θάνατο κανενός από εμάς, η οργή που συσσωρεύεται θα τους εκπλήξει. Και όταν αυτή θα τους περικυκλώσει, όταν θα τους χτυπήσει την πόρτα στις βίλες, στα σπίτια, στα αστυνομικά τους τμήματα, θα καταλάβουν ότι δεν υπάρχει πια καμία έξοδος κινδύνου καμία πίσω πόρτα για να ξεφύγουν.