« … το αγαθό της ασφάλειας, η άρνηση, η καθολική άρνηση της βίας είναι ένα απαραίτητο βήμα για να επιτύχουμε αυτό το οποίο είναι απαραίτητο για να επιβιώσει η πατρίδα, δηλαδή την οικονομική της ανάκαμψη. Βέβαια δεν μπορεί κανείς ποτέ να πιστέψει ότι με μία ανεργία 1,5 εκατομμυρίου ανθρώπων, με μία ανεργία των νέων στο 55% ότι μπορεί η χώρα αυτή να βρει το δρόμο της. Παρά ταύτα θέλω να εκφράσω την ελπίδα ότι η κοινωνία θα ομονοήσει γύρω από τα αυτονόητα προτάγματα της επιβολής της τάξης και του νόμου, ώστε να εξασφαλιστεί η ασφάλεια των Ελλήνων πολιτών και των ξένων που θα επιδιώξουν να επενδύσουν στη χώρα μας, ώστε να μπορέσουμε τελικά να βγούμε από την παρούσα, βαθύτατη κρίση. Σας ευχαριστώ πολύ για την ανοχή σας και ζητώ και πάλι συγγνώμη γιατί δεν είχα την ευκαιρία να είμαι κοντά σας»
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από δήλωση που έκανε ο υπουργός Δ.Τ. & Π.τ.Π. στις 18/1/2013 με αφορμή την παρουσία του σε εκδήλωση της ΔΑΠ. Είναι γνωστό στη "δημόσια γνώμη" πως ο υπουργός περιφέρει τα ίδια επιχειρήματα περι "βίας κι ανομίας", "νόμου και τάξης" οπουδήποτε βρεθεί κι οπουδήποτε κριθεί αναγκαίο από τα επικοινωνιακά επιτελεία του υπουργείου. Μία ημέρα πριν από την δημοσιοποίηση των παραπάνω δηλώσεων, ο υπουργός είχε επισκεφτεί τις εγκαταστάσεις της "Ελληνικός Χρυσός" στην Χαλκιδική. Εκεί, ο υπουργός, στις σχετικές δηλώσεις του, και για να ικανοποιήσει τους επενδυτές και την πολιτική της "κοινωνικής ειρήνης" δια ροπάλου, απέφυγε δεικτικά να αναφέρει οτιδήποτε σχετίζεται με την ματαιοδοξία που φαίνεται πως αποσπασματικά και προσεγμένα αποτυπώνεται σε δηλώσεις όλων των κυβερνητικών εταίρων για την αποτελεσματικότητα των μέτρων, των περικοπών, των επενδύσεων, αλλά και για την αγωνία της κοινωνικής αποδοχής όλων αυτών. Πειραματίζονται λοιπόν πάνω στις ζωές μας σε όλα τα μέτωπα. Παίζουν με την ζωή των υπηκόων, παίζουν με τον θάνατο, τάζουν καθρεφτάκια στους "ιθαγενείς". Κι εκεί που νιώθουν μετέωροι, εκεί που οι κοινωνικές αντιστάσεις καταφέρνουν πλήγματα στην επέλαση της βαρβαρότητας, εκεί που ορθώνονται κοινωνικά αναχώματα στην απαξίωση της ζωής, αυτό που μένει ακέραιο είναι ο εξουσιαστικός εγωισμός τους και τα ξινισμένα τους πρόσωπα...