- Details
- Category: Τοπικά Νέα
Το πρωί του Σαββάτου 6 Απρίλη πραγματοποιήθηκε μη ανακοινωμένη πορεία στη Δραπετσώνα για τα πρόσφατα βασανιστήρια κατά μεταναστών «χωρίς χαρτιά» που κρατούνται κατά δεκάδες για μήνες στο συγκεκριμένο τμήμα (όπως και στα υπόλοιπα τμήματα και χώρους κράτησης) και τις απεργίες πείνας που ακολούθησαν.
Η πορεία διοργανώθηκε από τον αυτοοργανωμένο χώρο αλληλεγγύης και ρήξης Κερατσινίου ΡΕΣΑΛΤΟ και τη συλλογικότητα για την αυτόνομη δράση στον Πειραιά GASTARBEITER, στηρίχθηκε από συντρόφους και συντρόφισσες των γύρω περιοχών, διέσχισε κεντρικούς δρόμους της περιοχής με παλμό, συνθήματα, τρικάκια, μοίρασμα κειμένων και πέρασε από το αστυνομικό τμήμα το οποίο φυλασσόταν από διμοιρία των ΜΑΤ.
Το μήνυμα σαφές: ΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ, ΕΠΑΝΑΠΡΟΩΘΗΣΗ ΣΕ ΜΠΑΤΣΟΥΣ & ΝΑΖΙ / Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΤΟ ΟΠΛΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ, ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ.
Ακολουθεί το κείμενο του ΡΕΣΑΛΤΟ που μοιραζόταν κατά τη διάρκεια της πορείας στη Δραπετσώνα αλλά και λίγο μετά την ολοκλήρωσή της στους κεντρικούς δρόμους και πλατείες της περιοχής των Ταμπουρίων (Κερατσίνι):
Συμβαίνει κάτι στο Α.Τ. Δραπετσώνας;
«παράνομες» ζωές κρατούνται και βασανίζονται στα κελιά της νομιμότητας
Οι καθημερινές συλλήψεις και η βάρβαρη αντιμετώπιση των μεταναστών «χωρίς χαρτιά» στο πλαίσιο των επιχειρήσεων-σκούπα του φιλόξενου «Ξένιου Δία», με ξυλοδαρμούς, ταπεινώσεις και βασανιστήρια στις αστυνομικές κλούβες, στα μπουντρούμια των κρατητηρίων, στα κελιά των περίφημων «χώρων κράτησης», είναι αναπόσπαστο κομμάτι του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που επιβάλλει τη φτώχεια και τον κοινωνικό κανιβαλισμό, επιτάσσει απεργούς, καταστέλλει κάθε κινητοποίηση, εισβάλει σε καταλήψεις και επιτίθεται στα αυτοοργανωμένα κοινωνικά εγχειρήματα.
Στο Α.Τ. Δραπετσώνας, όπως και στα υπόλοιπα τμήματα, μεταφέρονται και στοιβάζονται δεκάδες μετανάστες «χωρίς χαρτιά», παραμένοντας κρατούμενοι για μήνες. Σε άθλιες συνθήκες υγιεινής και διαβίωσης, χωρίς προαυλισμό. Με τη γνωστή βάρβαρη, μισάνθρωπη και ρατσιστική αντιμετώπιση των αστυνομικών και με παράταση της κράτησής τους ανά τρίμηνο από δικαστικά συμβούλια χωρίς καμία αιτιολόγηση. Με μόνο «αδίκημα» ότι δεν έχουν έγγραφα παραμονής. Για τους λόγους αυτούς έχουν γίνει διαδοχικές απεργίες πείνας. Ανάμεσά τους κι η απεργία πείνας 70 μεταναστών που ξεκίνησε στις 14 Μάρτη, με αποτέλεσμα τη διασπορά των απεργών πείνας και σε άλλα τμήματα, όπως αυτό του Ασπροπύργου, και την εκεί αστυνομική «υποδοχή» τους με βρισιές, τραμπουκισμούς και απειλές.
Οι απεργίες πείνας μεταναστών στα αστυνομικά τμήματα των περιοχών μας ξεκίνησαν κάποιες βδομάδες πριν, μετά από ξυλοδαρμούς στο Α.Τ. Νίκαιας. Η απεργία πείνας των μεταναστών στο Α.Τ. Δραπετσώνας -η οποία προσωρινά έχει κλείσει τον κύκλο της- ξεκίνησε επίσης λόγω των καθημερινών σωματικών και ψυχικών κακοποιήσεων αλλά και λόγω της αναιτιολόγητης απόφασης του δικαστικού συμβουλίου για παράταση της κράτησης ενός αριθμού μεταναστών για άλλους 3 μήνες, οι οποίοι βρίσκονται ήδη 9 μήνες στο κρατητήριο. Ενδεικτική περίπτωση αντιμετώπισης των απεργών πείνας, αυτή του Ιμπραήμ Φαράζ, παλαιστίνιου πρόσφυγα, που στην 8η μέρα απεργίας πείνας (22/3) αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει, λιποθύμησε και οδηγήθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, ενώ οι μπάτσοι του έδωσαν σαμπουάν λέγοντάς του πως είναι φάρμακο. Αυτή τη στιγμή τουλάχιστον 100 μετανάστες βρίσκονται στοιβαγμένοι στα κελιά του τμήματος, χωρητικότητας 30 ατόμων.
20 χρόνια τώρα οι μετανάστες αντιμετωπίζονταν ως λαθραίες ζωές, ως παράνομοι εργάτες προς ξεζούμισμα, ως άνθρωποι-σκιές στα σκοτάδια του κοινωνικού περιθωρίου, ως όμηροι των κρατικών υπηρεσιών για έκδοση προσωρινών αδειών παραμονής ή για την ανανέωση των χαρτιών τους. Το τελευταίο διάστημα η αντιμετώπιση έχει αλλάξει προς το χειρότερο. Οι μετανάστες έχουν στοχοποιηθεί από πρωθυπουργούς, σημαίνοντες υπουργούς, ΜΜΕ και φασίστες ως υπαίτιοι των κοινωνικών δεινών που προκαλεί η καπιταλιστική κρίση-επέλαση, ως αποδιοπομπαίος τράγος για την έκρηξη της ανεργίας ή για την κατάρρευση του συστήματος περίθαλψης, εκπαίδευσης κλπ. Και η αστυνομία έχει πιάσει εντατική δουλειά. Έτσι, οι μετανάστες υποβιβάζονται ακόμα περισσότερο και μετατρέπονται σε κοινωνικά απόβλητα, σε παράνομες ζωές που δεν έχουν νόημα ύπαρξης και συνεπώς μπορούν να συλληφθούν, να εγκλειστούν, να βασανιστούν, να ξυλοκοπηθούν, να δολοφονηθούν (από μπάτσους, φασίστες και οποιοδήποτε άλλο ρατσιστικό απόβρασμα) χωρίς αυτό να προκαλεί κοινωνικές αντιδράσεις. Το αντίθετο, από πολλούς θεωρείται ζητούμενο.
Πρόκειται για την ίδια συστημική διαδικασία που προκαλεί την εκτεταμένη κοινωνική φτωχοποίηση, που πολλαπλασιάζει ραγδαία τον αριθμό των άστεγων και όσων αναζητούν ένα πιάτο φαί στα συσσίτια των δήμων και της εκκλησίας, που έχει οδηγήσει σε πρωτόγνωρη διόγκωση της ανεργίας, που εκβιάζει όσους εργάζονται να δουλεύουν για 400 και 500 ευρώ, που επιβάλλει χαράτσια και αυξάνει τους φόρους, που υποβιβάζει και προλεταριοποιεί μέχρι και πρώην μικροαστικά κομμάτια, που στέλνει ξανά δεκάδες χιλιάδες ντόπιους μετανάστες (κυρίως νέους) σε Γερμανία, Αυστραλία, Καναδά, όπου αντιμετωπίζονται όπως οι εδώ μετανάστες.
Γι’ αυτό το ρατσιστικό δηλητήριο και οι φασιστικές αντιλήψεις στις γραμμές των «από κάτω» ωφελούν μόνο τους πολιτικά και οικονομικά ισχυρούς. Το κράτος, τους επιχειρηματικούς ομίλους, τα ευρωπαϊκά διευθυντήρια, το ΔΝΤ, που ισοπεδώνουν τις ζωές μας και επιθυμούν έναν εμφύλιο στις γραμμές των φτωχών για να αποτρέψουν την κοινή κοινωνική-ταξική αντεπίθεση εναντίον τους.
Δεν πρόκειται ούτε να συνηθίσουμε ούτε να αποδεχτούμε την ασχήμια αυτού του κόσμου σε πείσμα της καπιταλιστικής ερημοποίησης, της κρατικής βαρβαρότητας, του κοινωνικού εκφασισμού. Ενάντια στη λεηλασία, τη φτωχοποίηση, τη βαρβαρότητα, το ρατσισμό και την καταστολή αντιτάσσουμε την αντίσταση, την αυτοοργάνωση και την αλληλεγγύη, τους κοινούς αγώνες ντόπιων και μεταναστών ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης, των αποκλεισμών και της υποταγής.
Λευτεριά στους έγκλειστους μετανάστες, αλληλεγγύη στους απεργούς πείνας και όλους όσοι αγωνίζονται για ζωή με αξιοπρέπεια. Να γκρεμίσουμε τον πολιτισμό των στρατοπέδων συγκέντρωσης, των κοινωνικών διακρίσεων και ανισοτήτων, στην προοπτική μιας αυτοοργανωμένης κοινωνίας ελευθερίας, ισότητας, αλληλοβοήθειας, κοινοκτημοσύνης, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Καμιά εξουσία φίλος μας
Κανένας καταπιεσμένος εχθρός μας
αυτοοργανωμένος χώρος αλληλεγγύης & ρήξης
ΡΕΣΑΛΤΟ, Ερμού 9 Κερατσίνι (100μ από Πλ. Λαού)
Tο κείμενο των GASTARBEITER και τη δική τους ενημερωτική καταχώρηση μπορείτε να την βρείτε στο blog τους http://gastarbeiter11.wordpress.com/
Βίντεο από τη στάση στη γωνία του τμήματος (Ψαρρών & Σωκράτους) υπάρχει στο blog του Ρεσάλτο από όπου αναδημοσιεύουμε και την παρούσα ανάρτηση.
- Details
- Category: Τοπικά Νέα
Αντιφασιστική Πορεία Μνήμης:
Τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν 4 – 8 Μάρτη 1944 στην Κοκκινιά, αφέθηκαν στη λήθη, παραμένοντας για πολλούς, άγνωστα στις μέρες μας…
Η αφήγησή τους, αξιοποιείται κυρίαρχα από κάθε μορφή (“ριζοσπαστικής” ή συντηρητικής) εξουσίας, η οποία και αντιστρέφει το περιεχόμενο των τοπικών ιστορικών αντιφασιστικών αγώνων, απονεκρώνοντας τους και καθιστώντας τους αδρανές - μουσειακό γεγονός…
Ενάντια στη λήθη, ενάντια στις κυρίαρχες αφηγήσεις, ανασύρουμε τις μνήμες που θα πυροδοτήσουν τους αγώνες του σήμερα…
[Περισσότερα για την μάχη της Κοκκινιάς, τις κυρίαρχες ιστορικές αφηγήσεις και την ιστορία που δεν τελείωσε ποτέ στο site του Μπλόκο στην Εξουσία (Νίκαια)]
- Details
- Category: Τοπικά Νέα
Χθες [σ.σ: 27/2/2013] το πρωί, η συλλογικότητα του Αγρού, μαζί με αλληλέγγυους-ες που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, βρεθήκαμε στη ΔΕΗ Αγ. Αναργύρων για το πάρκο τρίτση που, πάνω από ένα μήνα τώρα, βρίσκεται χωρίς ηλεκτροδότηση λόγω ληξιπρόθεσμων οφειλών του φορέα διαχείρισής του προς τη ΔΕΗ. Η εγκατάλειψη του πάρκου και η διακοπή της ηλεκτροδότησής του σχετίζεται άμεσα με τις μεθοδεύσεις αφανισμού του ανοιχτού, δημόσιου χαρακτήρα του.
Κατά την άφιξή μας στη ΔΕΗ ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις μάς υποδέχθηκαν παρατεταγμένες περιμετρικά του κτιρίου (ειδικοί φρουροί, ένστολοι από τα τοπικά τμήματα, διμοιρία ματ, ασφαλίτες κ.α) δίνοντας την εικόνα μιας κατεχόμενης περιοχής. Η προκλητική παρουσία της αστυνομίας προκάλεσε έντονες αντιδράσεις από τον κόσμο που ήταν συγκεντρωμένος και μετά από παρεμβάσεις συντρόφων-ισσών αναγκάστηκε να υποχωρήσει για λίγα μέτρα. Κατά τη διάρκεια της παρέμβασης μοιράστηκαν εκατοντάδες κείμενα, αναρτήθηκε πανό, διαβάστηκαν κείμενα σε ντουντούκα, φωνάχτηκαν συνθήματα για τη λεηλασία της φύσης, για την καταστολή, οπως και αντιφασιστικού χαρακτήρα, ενώ παραμείναμε στο χώρο για μιάμιση ώρα περίπου. Επιπλέον, συντρόφισσες μπήκαν στο κτίριο και συγκεκριμένα στο γραφείο της διευθύντριας, δηλώνοντας ρητά πως το πάρκο δεν είναι τσιφλίκι κανενός και η επανασύνδεση του ρεύματος πρέπει να είναι άμεση. Το κλίμα ήταν θετικό και έτσι ανοίχτηκαν συζητήσεις με κόσμο που μπαινόβγαινε στο κτίριο της ΔΕΗ. Η παρέμβαση έληξε με συνθήματα και μοίρασμα του κειμένου στη λαϊκή αγορά που γίνεται σε παρακείμενη οδό.
Στεκόμαστε αμετακίνητα ενάντια σε όσους σχεδιάζουν να λεηλατήσουν το πάρκο εμπορευματοποιώντας το, ενάντια σε κάθε οικο-επιχείρηση που βαφτίζεται έτσι για να χρυσώσει το χάπι της οικονομικής «αξιοποίησής» του, ενάντια σε φορείς και δήμους που ευαγγελίζονται τη σωτηρία του. Όλοι εκείνοι-ες που το νοιάζονται, που επιθυμούν να το χαίρονται χωρίς μαγαζάκια και χρηματικά αντίτιμα, χωρίς φράχτες, χωρίς ειδικούς και διαμεσολαβητές, φροντίζοντάς το συλλογικά και αυτοοργανωμένα βρίσκονται ήδη μπροστά τους.
ΤΟ ΠΑΡΚΟ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΑΓΑΖΑΚΙ ΚΑΝΕΝΟΣ
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΥΧΗ ΤΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ
Αναδημοσίευση από το blog του Ελεύθερου Αγρού]
- Details
- Category: Τοπικά Νέα
Η ιστορική μνήμη είναι αυτή που διεκδικείται –για να συσκοτιστεί- κάθε φορά από τους αφηγητές-νικητές της ιστορίας. Για την περίοδο της Κατοχής-Αντίστασης (1941-1945), παρόλο που αφορά μια ιστορία μόλις 70 χρόνων πίσω, υπάρχει τόση συσκότιση και τόσοι «αχαρτογράφητοι» κοινωνικοί τόποι, που πραγματικά θα μπορούσε να αποτελέσει ένα παράδοξο της «επιστήμης της ιστορίας». Η απάντηση είναι απλή: η ιστορία των αγώνων «από τα κάτω» δεν έχει γραφτεί ποτέ και από καμιά «επιστήμη της ιστορίας» χωρίς ταυτόχρονα να γίνεται απόπειρα να επανασυγκροτηθεί και η ίδια η κοινωνική μνήμη στη βάση της «ιστορικής μεθοδολογίας και των συμπερασμάτων».
Οι κοινωνικές αντιστάσεις της περιόδου ‘41-‘45 βρήκαν μέσα στις επόμενες δεκαετίες πολλούς ιστορικούς αφέντες (αφού εκ των πραγμάτων συνδέθηκαν με την εμφύλια σύγκρουση που τις ακολούθησε): τους χίτες-δοσίλογους νικητές που απαγόρευσαν την «μνήμη» ως εθνικό μίασμα. Αργότερα, η επίσημη κομματική γραμμή όφειλε να λειάνει εκείνες τις μνήμες, εκείνες τις συμπεριφορές, εκείνες τις επιλογές σύμφωνα με τη δική της ιστορική-κομματική ιδιοτέλεια και να εγκολπωθεί ως πολιτικός-φυσικός φορέας όλο το φορτίο των αντιστάσεων εκείνης της περιόδου. Και βεβαίως από τη μεταπολίτευση και μετά (και ιδίως τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, με την αναγνώριση της Αντίστασης ως Εθνικής Αντίστασης και την παύση κάθε στιγματισμού των αγωνιστών της) όπου η Αντίσταση άρχισε να συγκροτείται ως ένα νέο εθνικό-ηρωικό αφήγημα.
Και όπως κάθε εθνικό αφήγημα που πρέπει να είναι απλουστευτικό και να παραπέμπει σε στερεότυπα: οι έλληνες πολέμησαν σαν ήρωες και οι ήρωες σαν έλληνες, του έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει, η αδάμαστη υπολοχαγός Νατάσα, η πάνδημη αντίσταση του ελληνικού πληθυσμού (με μοναδική εξαίρεση κάτι λίγους Τσολάκογλου, Μπουραντάδες και Ράλληδες) το υψηλό πατριωτικό και ενοποιητικό φρόνημα του ελληνικού λαού, ο Γοργοπόταμος ως σημείο μιας «αυθόρμητης» συνένωσης των ελλήνων αντιστασιακών που οι επίβουλοι ξένοι έβαλαν αργότερα να σκοτωθούν, η παλικαριά και η φυσική ανυποταγή των Ελλήνων …
Τα εθνικά αφηγήματα είναι επιλεκτικά και αποφεύγουν τις ιστορικές δυσκολίες, αποσιωπούν «δυσάρεστες» πτυχές, θάβουν «ακατανόητες» και μη γραμμικές κοινωνικές δυναμικές. Γιατί όχι μόνο οι δοσίλογοι κυβέρνησαν τη χώρα μετά τη νίκη τους στον εμφύλιο αλλά ο δοσιλογισμός και η συνεργασία με τα στρατεύματα κατοχής ήταν διαδεδομένο «σπορ» στον «ηρωικό ελληνικό λαό». Γιατί ο εμφύλιος στην πραγματικότητα δεν ξεκίνησε το 1945 αλλά στην ουσία η κοινωνική-ταξική πόλωση εκδηλωνόταν σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας από το 1941. Γιατί η Αντίσταση δεν ήταν μόνο αγώνας ενάντια στους κατακτητές αλλά και μια περίοδος ρήξεων και κοινωνικών και ατομικών επανακαθορισμών που καθόρισαν τα μέγιστα τις επόμενες γενιές αντιστάσεων.
Όλα αυτά δεν βολεύουν καμιά ορθοδοξία και πολύ περισσότερο τις αριστερές ορθοδοξίες που είδαν στο νέο εθνικό αφήγημα που διαμορφώθηκε στη μεταπολίτευση ένα πεδίο εκμαίευσης πολιτικής και κομματικής υπεραξίας. Αυτή η αφήγηση της ιστορίας βόλευε την αριστερά (κυρίως το ΚΚΕ) όχι γιατί «δικαίωνε» και αποκαθιστούσε στην κοινωνική συνείδηση τους αγώνες, αλλά γιατί δικαίωνε και αποκαθιστούσε μια «συλλογική μνήμη» που παραδόξως ταυτιζόταν με τη μνήμη του (εκάστοτε) Πολιτικού Γραφείου.
Στις μέρες μας οι λέξεις Κατοχή, Τάγματα Ασφαλείας, Αντίσταση, ο αντιφασιστικός αγώνας κ.ά. επιστρέφουν στο καθημερινό λεξιλόγιο με κάποιους ακροβατισμούς που επιθυμούν να συνενώσουν σημεία καταφανών ιστορικών ομοιοτήτων με το «τότε» σε μια νέα «επική» αφήγηση του παρόντος. Είναι ένα κλασικό σύμπτωμα αδυναμίας κατανόησης των δυναμικών του ιστορικού παρόντος. Το να συζητήσουμε για εκείνη την περίοδο έχει σημασία όχι απλά για να επιβεβαιώσουμε τα προφανή (πχ τον ρόλο του ΚΚΕ, τις Βάρκιζες κτλ), αλλά για να ξανατοποθετηθούμε στην ιδιαίτερη και συσκοτισμένη (από νικητές και ορθοδοξίες παντός είδους) ιστορική περίοδο, να ξαναδούμε τα σημεία εκείνα που η ιστορία των αγώνων του ‘41-‘45 είναι κομμάτια της δικής μας απελευθερωτικής ιστορίας και όχι κομμάτια μιας σταλινικής-πατριωτικής-εθνοκρατικής προπαγάνδας…
Την Παρασκευή 22/2 στον Θερσίτη στις 7μμ.
[Η αφίσα της εκδήλωσης βρίσκεται εδώ.]
- Details
- Category: Τοπικά Νέα
https://www.youtube.com/watch?v=PRekEndli5Y
Στον τραγικό απόηχο της «αυτοκτονίας» του Κίμωνα Καρολίδη στην σκοπιά του 616ου τάγματος πεζικού στο Νεοχώρι Ορεστιάδας που συνέβη τις τελευταίες ημέρες, η σημερινή εκδήλωση-συζήτηση στον χώρο του Θερσίτη για το ζήτημα της ολικής άρνησης στράτευσης αποκτά εκ των πραγμάτων έναν πολυδιάστατο χαρακτήρα, αποκτά όμως και την φόρτιση εκείνη που διακατέχει όλους/ες μας απέναντι στον επαναλαμβανόμενο θάνατο και την καθημερινή απαξίωση της ζωής που επιβάλει η εξουσία και οι μηχανισμοί της. Η ολική άρνηση στράτευσης είναι ένα πρόταγμα που αντιμάχεται αυτόν τον θάνατο, όχι ως μια γενική και θεωρητική αποστροφή του στρατού αλλά ως μια κίνηση που παρατάσσει τα σώματα των αρνητών και των αλληλέγγυων απέναντι σε αυτόν τον θάνατο όχι για να διεκδικήσει το «δικαίωμα στη ζωή» αλλά για να αγωνιστεί και να διεκδικήσει την ίδια την ελευθερία μέσα στη ζωή.
Στην σημερινή λοιπόν εκδήλωση θα παρουσιαστεί η πρόσφατη Συλλογική Δήλωση Ολικής Άρνησης Στράτευσης 5 συντρόφων, θα επεξηγηθεί η επιλογή των συλλογικών δηλώσεων-αντιστάσεων απέναντι στον στρατό, θα γίνει ενημέρωση για τα κατασταλτικά εργαλεία της κυριαρχίας απέναντι στους ανυπότακτους και τους λιποτάκτες και θα επιδιωχθεί μια ανοιχτή και ζωντανή συζήτηση-συνομιλία εφ’ όλης της ύλης με τους συντρόφους-ισσες από την Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνησης Στράτευσης.
Ραντεβού λοιπόν, σήμερα, Παρασκευή 8 Φλεβάρη, στις 7μμ στον χώρο του Θερσίτη.
Συλλογική Δήλωση Ολικής Άρνησης Στράτευσης, Αθήνα, Δεκέμβρης 2012
Έντυπο με τις νέες νομοθετικές ρυθμίσεις του στρατού και τα πρόστιμα στους αρνητές στράτευσης
