Λίγες ημέρες μετά τις τελευταίες επιχειρήσεις της αστυνομίας σε κατειλημμένα κι αυτοοργανωμένα κτίρια αναρχικών/αντιεξουσιαστών στην Αθήνα και την ώρα που τα υπουργικά και κατασταλτικά επιτελεία επαναπροσδιορίζουν την στάση τους με ευθείες απειλές για εισβολή και σε άλλους «χώρους ανομίας» (καταλήψεις), μία απεργία κηρύχτηκε παράνομη ενώ οι απεργοί όχι απλά βάλθηκαν στο στόχαστρο του ίδιου ιδεολογικού πολέμου «περί ανομίας» αλλά επιστρατεύτηκαν με ένα νομοθέτημα στρατιωτικού τύπου. Λίγες ώρες μετά την επίταξη εργαζομένων και των υποδομών των Μ.Μ.Μ., δεκάδες πάνοπλοι αστυνομικοί των ΜΑΤ και των ΕΚΑΜ εισέβαλαν με μια επιχείρηση στρατιωτικής μάχης στον χώρο του αμαξοστασίου του μετρό το οποίο περιφρουρούσαν οι απεργοί τις τελευταίες ημέρες.
Οι «ακραίες» κατασταλτικές επιχειρήσεις αλλά και οι «ακραίες» πολιτικές αποφάσεις της συνεργατικής πολιτικής διαχείρισης του ελληνικού κράτους για την αντιμετώπιση κάθε μετώπου αντίστασης που εκδηλώνεται στον ελλαδικό χώρο είναι μια συνθήκη της εποχής που διανύουμε. Δεν μας εκπλήσσουν φυσικά αυτές οι «ακραίες» λύσεις κι επιλογές των από πάνω. Έχουμε πολλές φορές τονίσει το καθεστώς έκτακτης ανάγκης που έχει εγκαθιδρυθεί στον ελλαδικό χώρο τα τελευταία χρόνια. Αυτό όμως που είναι ιδιαιτέρως εντυπωσιακό είναι η ευκολία που το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου αλλά και των ΜΜΕ, επιμένουν να στοχοποιούν όσους αντιστέκονται στην κρατική βαρβαρότητα και τον ολοκληρωτισμό ως φορείς «ακροτήτων» και υποκινητές «εξτρεμισμού»! Την ίδια στιγμή που οποιαδήποτε φωνή αντίστασης απέναντι στις μνημονιακές και κρατικές επιλογές πατάσσεται με στρατιωτικού τύπου επιχειρήσεις, την ίδια στιγμή που εφαρμόζονται νόμοι και διατάγματα ενός στρατιωτικού καθεστώτος! Αν λοιπόν αυτές είναι οι επιλογές μιας κεντρώας (όπως διακηρύσσει) συνεργατικής αστικής πολιτικής διαχείρισης, αλήθεια ποια θα είναι μια ακραία λύση από μεριάς εξουσίας;
Σε πρόσφατό μας κείμενο μετά τις εκκενώσεις των καταλήψεων στην Αθήνα και πριν ακόμη γίνουμε γνώστες της είδησης πως τα ΕΚΑΜ και ο αστυνομικός στρατός κατοχής βρίσκονται στην περιοχή των Σεπολίων είχαμε αναφέρει:
Στη φάση που βρισκόμαστε τώρα, δεν μιλάμε απλά για διαχείριση πληθυσμών μέσω του ελέγχου και του δόγματος της “ασφάλειας”, οικοδομείται ένα καινούργιο κράτος – ένα ολοκληρωτικό κράτος -, χτίζονται νέες συναινέσεις απέναντι στις κρατικές επιλογές και ταυτόχρονα οικοδομείται και ένας νέος κατασταλτικός μηχανισμός. Σκοπός είναι η καταστολή κάθε κομματιού της κοινωνίας που θα αντιδράσει στην επιβολή της βαρβαρότητας. Σκοπός είναι να μάθουμε να σωπαίνουμε… Σήμερα είναι οι αναρχικοί, αύριο θα είναι οποιοσδήποτε/οποιαδήποτε αμφισβητήσει την κανονικότητα του συστήματος. Σήμερα είναι οι καταλήψεις κτιρίων σαν αυτοοργανωμένα εγχειρήματα που εκκενώνονται, αύριο δεν θα γίνεται ανεκτή η κατάληψη ούτε σαν μορφή διαμαρτυρίας.
Είναι λοιπόν φανερό πως οι κρατικές επιχειρήσεις ενάντια σε κάθε τύπου «ανομία» της αντίστασης δεν επιδιώκουν απλά και μόνο την απαρέγκλιτη εφαρμογή των εθνικών δογμάτων που έχουν επιλέξει οι από πάνω για τις ζωές μας. Επιδιώκουν την κάμψη κάθε εναντιωματικής φωνής, την εμπέδωση του φόβου στις τάξεις των από κάτω, την αποδοχή πως… όλα είναι μάταια και όλα είναι αδύνατα μπροστά στην υπεροπλία του κράτους, του έθνους, του στρατού και των πραιτόρων. Επιδιώκουν λοιπόν κάτι βαθύτερο: τη διάσπαση της αλληλεγγύης και την κάμψη της αγωνιστικότητας σε όσους αμφισβητούν τις κυριαρχικές επιβολές.
Για αυτό και είναι ζητούμενο στις μέρες αυτές (αλλά και από εδώ και στο εξής) να οικοδομηθεί στις τάξεις των από κάτω, στις τάξεις των αγωνιζόμενων, μια νέα αντίληψη για την αλληλεγγύη και των αγώνα. Το ξεπέρασμα των κομματικών και συνδικαλιστικών γραμμών. Η απόκρουση κάθε διαμεσολαβητικού μηχανισμού εκτόνωσης και χαλιναγώγησης των αντιστάσεων. Το ξεμπρόστιασμα και η απαλλαγή από κάθε είδους σχέση με τα MME και τα media που αποτελούν μηχανισμούς του ιδεολογικού πολέμου της εξουσίας. Η διαρκής επαγρύπνηση και η αμέριστη αλληλεγγύη σε κάθε χώρο και χρόνο αντίστασης που τίθεται στο στόχαστρο της εξουσίας. Η καλλιέργεια της αυτοοργάνωσης σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα, στους χώρους εργασίας, στις πλατείες, στις γειτονιές, σε χώρους κοινωνικών υποδομών και υπηρεσιών, παντού. Η οικοδόμηση ενός πολιτισμού που θα διέπεται από τις αξίες της ισότητας, της ελευθερίας, της αλληλεγγύης.
Σε αυτή την κατεύθυνση, βρεθήκαμε μαζί με άλλους/ες αλληλέγγυους/ες την Παρασκευή 25 Ιανουαρίου στο αμαξοστάσιο του Μετρό στα Σεπόλια. Μπορεί η παρουσία μας εκεί να ήταν καθυστερημένη κι ελλιπής, αναγνωρίσαμε ωστόσο την ύστατη στιγμή πως μετά και την εφαρμογή του στρατιωτικού τύπου νόμο από μεριάς της κυριαρχίας, οι απεργοί ήταν μια δυναμική που κυοφορούσε ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά αφού ήταν στοίχημα και για τους ίδιους ο τρόπος με τον οποίο θα αντιδράσουν ή θα δέχονταν την επιστράτευσή τους και τον εθνικοστρατιωτικό καταναγκασμό για επιστροφή στις θέσεις εργασίας τους. Όπως και σε κάθε κοινωνικό αγώνα που ξεπερνά τα όρια της αστικής νομιμότητας έτσι και στο προκείμενο το ζητούμενο ήταν εάν οι απεργοί θα είχαν την βούληση και την αποφασιστικότητα εκείνη να αγνοήσουν την απειλή του αυτόφωρου (μετά την παράδοση των φύλλων πορείας) ή εάν θα υπέκυπταν στις εκκλήσεις για εθνική συστράτευση κι επιστροφή στην εργασία τους από σύσσωμο τον θεσμικό κόσμο (δικηγόρους, συνδικάτα, προέδρους σωματείων, πολιτικούς αρχηγούς, media , οικογένειες κ.ά.). Το ζήτημα όμως παράλληλα ήταν εάν οι απεργοί θα είχαν την κοινωνική και πολιτική εκείνη στήριξη για να κάμψουν τον φόβο τόσο για τα αυτόφωρα όσο και για τις πιθανές απολύσεις (με τους νέους εργασιακούς νόμους, η άρνηση στην επιστράτευση σημαίνει άμεση απόλυση). Εάν δηλαδή θα δημιουργούνταν εκείνες οι κινηματικές διαδικασίες όπου η υπόθεση των απεργών δεν θα ήταν μια στενά δική τους υπόθεση αλλά μια υπόθεση όλης της κοινωνίας και όλων των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Εάν θα ενεργοποιούνταν εκείνες οι κινηματικές υποδομές που θα παρείχαν στους απεργούς όλα εκείνα τα απαραίτητα εφόδια για να σταθούν έως το τέλος απέναντι σε μία μάχη με όλο τον κυριαρχικό συρφετό. Εάν η αυτοοργάνωση θα πειραματιζόταν και θα δοκιμαζόταν μέσα σε έναν απεργιακό αγώνα που έφτασε στα όριά του και σε πολλές στιγμές τα ξεπέρασε.
Μπορεί λοιπόν κάποιοι απεργοί να επέστρεψαν στις θέσεις τους κάτω από απειλές, φόβο και τρομοκρατία, μπορεί άλλοι να αναζήτησαν μια αγκαλιά στήριξης στα κόμματα και τους εκπροσώπους τους που εμφανίστηκαν –όχι τυχαία- στις συγκεντρώσεις, μπορεί άλλοι να παζάρεψαν την επιστροφή τους στη δουλειά τους με δυο-τρεις υποσχέσεις από τους στρατούληδες και τις παπαρήγες για διαφορετικού τύπου –«ρεαλιστική»- πάλη, μπορεί άλλοι να υπέκυψαν στους (συναισθηματικούς) εκβιασμούς του κοινωνικού αυτοματισμού, μπορεί άλλοι να τρομοκρατήθηκαν μπροστά στους πάνοπλους πραίτορες και τους πολιορκητικούς κριούς. Όμως η πραγματικότητα δεν είναι μονάχα αυτή. Είναι και οι απεργοί εκείνοι που με τα πρόσωπά τους έκαψαν σε δημόσια θέα τα φύλλα πορείας τους, είναι οι απεργοί εκείνοι που προχώρησαν σε ολιγόλεπτη κατάληψη του σταθμού αφετηρίας στον Άγιο Αντώνη την ώρα που συνάδελφοί τους οδηγούσαν στην αφετηρία τους συρμούς για την έναρξη των δρομολογίων, είναι οι απεργοί εκείνοι που εκδίωξαν τον εκπρόσωπο της ΑΔΕΔΥ φωνάζοντας «αλήτες-λέρες-εργατοπατέρες», είναι οι απεργοί εκείνοι που πιασμένοι αλυσίδες επανήλθαν μετά από την πορεία στους δρόμους των Σεπολίων και του Περιστερίου στην πύλη του αμαξοστασίου «γιατί εκεί ήταν τα ΜΑΤ» που τους στέρησαν τον αγώνα τους, είναι οι απεργοί και οι οικογένειές τους που αψήφησαν ασπίδες και καταιγίδες ώρες ολόκληρες μετά την επιχείρηση της αστυνομίας τα ξημερώματα της Παρασκευής, είναι οι απεργοί εκείνοι που αρνήθηκαν την εθνική συστράτευση «γιατί δεν έχουμε τίποτε να χάσουμε» και χαμογέλασαν με συγκατάβαση όταν είδαν μπροστά τους το πανό με σύνθημα «Κοινωνική Ανυποταξία». Τέλος είναι οι αλληλέγγυοι εκείνοι που παρά την αστυνομική κατοχή μιας ολόκληρης περιοχής, τις προσαγωγές και τους ελέγχους αλλά και τις αστυνομικές προκλήσεις σε όσους-ες, παρά την καταρρακτώδη βροχή όλη σχεδόν την ημέρα, εμφανίστηκαν στα κατεχόμενα των Σεπολίων για να δηλώσουν την αλληλεγγύη τους στους απεργούς.
Βρεθήκαμε λοιπόν κι εμείς μαζί τους με πανό που έγραφε «Κοινωνική Ανυποταξία ενάντια σε κράτος κι αφεντικά, Αλληλεγγύη στον αγώνα των εργαζομένων στα Μ.Μ.Μ.», στηρίξαμε την συγκέντρωση, μιλήσαμε με εργαζόμενους, ανταλλάξαμε εμπειρίες κι απόψεις για τους αγώνες και την (αυτό)οργάνωση, την συστημική κρίση, την κοινωνία, την «εθνική συστράτευση». Πορευτήκαμε μαζί τους προς τον Άγιο Αντώνιο και σταθήκαμε δίπλα τους σε κάθε πρωτοβουλία τους που δεν εμπεριείχε κανέναν διαμεσολαβητή και κανέναν εκπρόσωπο της πολιτικής εξουσίας. Και θα είμαστε μαζί τους σε κάθε νέα προσπάθεια συλλογικού και αυτοοργανωμένου αγώνα, θα είμαστε δίπλα τους σε κάθε νέα επέλαση της κρατικής καταστολής σε εργασιακούς και κοινωνικούς αγώνες.
Δεν έχουμε παρά να σηκώσουμε το γάντι με όρους κοινωνικής αντεπίθεσης, αυτοοργάνωσης κι αλληλεγγύης.