Η συμμετοχή στην αναρχική/αντεξουσιαστική πορεία της 28ης Ιούνη στο κέντρο της Αθήνας άγγιξε περί τα 4.000 άτομα, σύμφωνα με πρόχειρες εκτιμήσεις.
Προφανώς οι μαχόμενοι όπως και οι αλληλέγγυοι δεν είναι νούμερα σε κιτάπια, ούτε κι η θέληση για λευτεριά ισούται με κάποιο άθροισμα. Ωστόσο, επειδή τις τελευταίες μέρες οι αριθμοί είναι αυτοί που χαρτογραφούν σ’ ένα πρώτο επίπεδο μία από τις μαζικότερες κινητοποιήσεις που έχουν ποτέ σημειωθεί εντός των τειχών στην ελλαδική επικράτεια, ας υπενθυμιστεί πως η συμμετοχή των κρατουμένων, που μάχονται κατά του νομοσχεδίου εγκαινίασης φυλακών υψίστης ασφαλείας τύπου Γ και θέσπισης ειδικών συνθηκών κράτησης κι απομόνωσης, ανέρχεται μέχρι στιγμής σε περίπου 4.400 απεργούς πείνας σε 15 κολαστήρια, χώρια όσους απέχουν απ’ το συσσίτιο της φυλακής. Ήδη από σήμερα, 28 Ιούνη, αρκετοί απεργοί πείνας στον Κορυδαλλό, μεταξύ των οποίων φυλακισμένοι αναρχικοί σύντροφοι, μεταφέρθηκαν στο αναρρωτήριο των φυλακών χρήζοντας άμεσης νοσηλείας.
Αλληλέγγυος κόσμος άρχισε να συγκεντρώνεται από τις 12 το μεσημέρι στην πλατεία στο Μοναστηράκι, δίπλα στο σταθμό του μετρό. Μαζί με φυλλάδια ενάντια στα λευκά κελιά και στο ελληνικό Γκουαντάναμο, γίνονταν επίσης μοιράσματα σχετικά με την πρόσφατη επίθεση στην κατάληψη Στρούγκα. Λίγο μετά τη 1.30, κάτω από έναν καυτό ήλιο, αναρχικοί, αντεξουσιαστές και λοιποί αλληλέγγυοι (π.χ. υπήρχε παρουσία τροτσκικτών) ξεκίνησαν να πορεύονται με οργανωμένη περιφρούρηση σ’ ένα γνώριμο δρομολόγιο: μέσω οδού Αθηνάς προς την Ομόνοια, κι ύστερα με στροφή στην οδό Σταδίου μέχρι το Σύνταγμα, μπρος απ’ τη φρουρούμενη βουλή. Ο διερχόμενος κόσμος, εκτός της πορείας, δεν ήταν ιδιαίτερα πολύς. Από την άλλη, οι κατασταλτικές δυνάμεις που επόπτευαν από παράλληλα στενά ήτανε μπόλικες, ενώ κάποιες διμοιρίες ακολουθούσαν τη διαδήλωση από απόσταση. Αφήνοντας πίσω της μια πειθαρχημένη γραμμή από συρόμενες βαλίτσες ενός ανυποψίαστου γκρουπ μεσήλικων τουριστών υπό την παρουσία ματάδων στα χακί, η αναρχική/αντεξουσιαστική πορεία βάδισε επί της οδού Πανεπιστημίου, όπου και έληξε κατά τις 2.30 η ώρα μπροστά στα Προπύλαια.
Ο παλμός του πλήθους δεν ήτανε μονίμως ζωηρός, παρ’ όλα αυτά είναι εύλογο ότι όσες κι όσοι επέλεξαν να διαδηλώσουν κατέβηκαν στο δρόμο έχοντας πλήρη συνείδηση της κρισιμότητας αυτού του αγώνα, καθώς και του συμβολικού-ζωτικού χαρακτήρα της ίδιας της διαδήλωσης σε κεντρικές αρτηρίες της πόλης. Υπήρχαν διάφορα πανό μες στον όγκο της πορείας (αρκετά διακριτό λόγω ύψους ήταν εκείνο της αναρχοσυνδικαλιστικής πρωτοβουλίας Ροσινάντε). Πετάχτηκαν πολλά τρικάκια, μοιράστηκαν πολυάριθμα κείμενα ενημέρωσης για τη μάχη των κρατουμένων, έγινε αυθόρμητο πέσιμο σε πετ σοπ που εμπορεύεται μη ανθρώπινα ζώα σε κλουβιά, πατήθηκαν πολλά στένσιλ ενάντια στις φυλακές υψίστης ασφαλείας και γράφτηκαν διάφορα συνθήματα κι αναρχικά αλφάδια κατά μήκος της διαδρομής. Στο τέρμα της οδού Σταδίου ανταλλάχτηκαν χαιρετισμοί με απολυμένες εργάτριες (καθαρίστριες του υπουργείου οικονομικών) που κρατούσαν ένα δικό τους πανό. Τέλος, φωνάχτηκαν συνθήματα όπως «ούτε ποινικοί ούτε πολιτικοί, μπουρλότο και φωτιά σε κάθε φυλακή», «όλες οι αξίες αυτής της κοινωνίας είναι φυλακές υψίστης ασφαλείας», «η αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεμο στον πόλεμο των αφεντικών», «αυτοί από τα κάτεργα κι εμείς από τους δρόμους, μαζί θα καταλύσουμε το κράτος και τους νόμους», «το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ’ όλα τα κελιά», «ακούστε το καλά, ανθρωποφύλακες, κάτω τα χέρια απ’ τους αγωνιστές», «τα κράτη είναι οι μόνοι τρομοκράτες, αλληλεγγύη στους ένοπλους αντάρτες», «απεργία πείνας μέσα στα κελιά, αγώνας για ζωή και για τη λευτεριά», «ελλάς, ελλήνων, αστυνομικών, ρουφιάνων, δολοφόνων και βασανιστών», «το κράτος τους αγωνιστές αποκαλεί αλήτες, αλήτες είναι τα ματ κι οι ασφαλίτες», «κράτος και κεφάλαιο οι μόνοι τρομοκράτες, αλληλεγγύη στους ένοπλους αντάρτες», «λε-λε-λευτεριά σ’ όσους είναι στα κελιά»…
Λίγο μετά τις 10 ξεκίνησε το στρατοδικείο του ολικού αρνητή στράτευσης Χάρη Ρίτσιου σήμερα Τετάρτη 25/6/2014. Στην αίθουσα του δικαστηρίου βρίσκονται περίπου 30 αλληλέγγυοι-ες ενώ άλλοι 20 περίπου βρίσκονται έξω από το στρατοδικείο στην συγκέντρωση αλληλεγγύης. Εξωτερικά του στρατοπέδου στο Ρουφ έχουν αναρτηθεί 3 πανό αλληλεγγύης από αναρχικούς/ες, αλληλέγγυους/ες, την Πρωτοβουλία για την Ολική Άρνηση Στράτευσης και την αντιμιλιταριστική ομάδα Kaius Sparilus. Τα "ενισχυμένα μέτρα τάξης" που ισχυρίστηκαν χθες οι στρατοκράτες δεν είναι τίποτε άλλο από 3-4 καπελάκηδες της αστυνομίας που μαζί με τους καπελάκηδες της στρατονομίας διενεργούν ελέγχους ταυτοτήτων και στοιχείων στην είσοδο του στρατοπέδου. Αυτή φαίνεται ότι είναι και η ζητούμενη "ευπρέπεια" εντός του στρατοπέδου για την οποία έκαναν έκκληση οι στρατοδίκες στη χθεσινή διαδικασία εκδίκαση του αυτοφώρου του Χάρη Ρίτσιου. Η ευπρέπεια των στολών παραλλαγής, των στρατονόμων και των αρβύλων.
Απέναντι σε αυτό τον κόσμο του μιλιταρισμού, στέκονται σήμερα εντός κι εκτός του δικαστηρίου 50 περίπου αλληλέγγυοι/ες για έναν κόσμο χωρίς την αισχρότητα και την απρέπεια των συνόρων και των στρατών. Για έναν κόσμο ελευθερίας, ισότητας, αλληλεγγύης, δίχως διακρίσεις και διαχωρισμούς, δίχως έθνη, κράτη και πατρίδες.
Η ποινή που τελικά επιβλήθηκε στον Χάρη Ρίτσιο και για τις δύο υποθέσεις ανυποταξίας (2004 και 2014) ήταν συνολικά 12+2 μήνες κατά συγχώνευση. Στην ποινή δόθηκε ανασταλτικός χαρακτήρας μέχρι την εκδίκαση της έφεσης και ο σύντροφος επέστρεψε στους αγώνες και την καθημερινότητά του.
Από τις 18 Ιουνίου έχει ξεκινήσει από τους κρατούμενους σε όλες τις φυλακές αποχή συσσιτίου σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια στο φασιστικό νομοσχέδιο των φυλακών τύπου Γ΄ και για την υπεράσπιση του δικαιώματος της άδειας και της αναστολής.
Όμως ο υπουργός και η κυβέρνηση εξακολουθούν να αδιαφορούν. Δεν απάντησαν καθόλου στα δίκαια αιτήματά μας και προκλητικά θέλουν να περάσουν το νομοσχέδιο, μέσα στο καλοκαίρι για να προλάβουν τις αντιδράσεις του κόσμου.
Απέναντι στο νομοσχέδιο που μας καταδικάζει να παραμείνουμε κρατούμενοι για μια ζωή δίχως δικαιώματα και ελπίδα, βάζουμε τα σώματα και την ψυχή μας ως ασπίδα.
Είναι το μόνο που μας έχει απομείνει.
Από την ΔΕΥΤΕΡΑ 23 ΙΟΥΝΙΟΥ ξεκινάμε ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ σε όλες τις φυλακές. Διεκδικούμε τα δικαιώματά μας και αγωνιζόμαστε να παραμείνουμε ΑΝΘΡΩΠΟΙ και όχι ανθρώπινες σκιές κλειδωμένες και ξεχασμένες στην απελπισία.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ :
1) Την ΑΠΟΣΥΡΣΗ του φασιστικού ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ για τις φυλακές τύπου Γ΄. Λέμε όχι στο ελληνικό ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ, σε μία φυλακή μέσα στη φυλακή, χωρίς άδειες, χωρίς επισκεπτήριο, χωρίς αύριο…
2) Οι άδειες και οι αναστολές να αποτελούν αναφαίρετο δικαίωμα όλων των κρατουμένων. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που ο κρατούμενος δικάζεται και τιμωρείται κάθε μέρα. Ενώ ο νόμος λέει ότι ο καθένας που έχει συμπληρώσει το 1/5 και τα 3/5 της ποινής του μπορεί να πάρει άδεια και αναστολή, παρόλα αυτά οι κρατούμενοι περνούν ξανά και ξανά από την ιερά εξέταση των εισαγγελέων οι οποίοι χωρίς κανένα λόγο ή ενεργό πειθαρχικό απορρίπτουν τις αιτήσεις τη μία μετά την άλλη.
Έτσι δημιουργούν κρατούμενους χωρίς ελπίδα και αναπαράγουν την εγκληματικότητα.
3) Να εφαρμοστεί η ΙΣΟΝΟΜΙΑ για όλους.
Όλοι οι κρατούμενοι που έχουν καταδικαστεί με τιμή ισόβιας κάθειρξης για ναρκωτικά (αφού η αστυνομία φρόντισε να τους παρουσιάσει από εξαρτημένους χρήστες ως δήθεν μεγαλέμπορους) με βάση τον παλιό νόμο 3459/2006, να έχουν τη δυνατότητα να ξαναδικαστούν με τον νέο νόμο και τις ευεργετικές του διατάξεις για τους χρήστες (4139/2013).
4)Να εφαρμοστεί το δικαίωμα της ΣΥΖΥΓΙΚΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ. Στη φυλακή σου στερούν την ελευθερία. Όμως στις ελληνικές φυλακές σου στερούν ακόμα και το χαμόγελο της ανθρώπινης επικοινωνίας και επαφής με τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης ισχύουν οι συζυγικές επισκέψεις και μόνο στην Ελλάδα ο κρατούμενος στερείται την ανθρώπινη επικοινωνία.
5)Να σταματήσει, τώρα, η διαρκής ομηρία των απελάσεων. Εκατοντάδες μετανάστες κρατούμενοι, ενώ έχει λήξει η ποινή τους, παραμένουν φυλακισμένοι λόγω της γραφειοκρατίας των πρεσβειών. Απαιτούμε την αποφυλάκιση αυτών των κρατουμένων.
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ από το Υπουργείο Δικαιοσύνης να ασχοληθεί με τα πραγματικά προβλήματα των φυλακών και να ΑΠΟΣΥΡΕΙ ΤΩΡΑ το φασιστικό ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ για το ελληνικό Γκουαντανάμο του ΔΟΜΟΚΟΥ.
Για κάθε μέρα ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΠΕΙΝΑΣ και κάθε κρατούμενο που κινδυνεύει η ζωή του ηθικός αυτουργός είναι ο Υπουργός Δικαιοσύνης.
Αυτή τη στιγμή (σ.σ: το πρωί της Τρίτης 24/6) ο αναρχικός ολικός αρνητής στράτευσης Χάρης Ρίτσιος μαζί με δεκάδες αλληλέγγυους βρίσκεται στο στρατοδικείο του Ρουφ, προκειμένου να σπάσει το νέο εκδικητικό ένταλμα σύλληψης, το οποίο εξέδωσαν οι στρατιωτικοί εισαγγελείς (για ανυποταξία του 2014) μόλις 3 εβδομάδες πριν την γνωστοποιημένη παρουσία του στο στρατοδικείο που του είχε οριστεί στις 25/06 (και αφορούσε ανυποταξία του 2004). Στο σημερινό αυτόφωρο εκτός των άλλων θα κριθεί και η κράτηση ή μη του Χ. Ρίτσιου μέχρι το αυριανό στρατοδικείο, κάτι που αν τυχόν αποφασιστεί θα σηματοδοτήσει και την ωμή παραδοχή του στρατού για την πολιτική στοχοποίηση ενάντια στους ολικούς αρνητές, καθώς το κριτήριο της κράτησης είναι η περίπτωση της φυγοδικείας...
Ο εκδικητικός χαρακτήρας των αυτόφωρων ενταλμάτων για το πλημμέλημα της ανυποταξίας, που εδώ και ένα χρόνο στοχοποιεί κυρίως τους ολικούς αρνητές στράτευσης, στην περίπτωση του Χάρη είναι πιο εμφανής από ποτέ (σχετικό κείμενο του Ρίτσιου εδώ). Η καταστολή του στρατιωτικού μηχανισμού οξύνεται όλο και περισσότερο απέναντι σ’ αυτούς που αμφισβητούν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το βαθύ πυρήνα του κράτους που λέγεται στρατός. Με συνεχείς κλητεύσεις, ενοχλήσεις στα σπίτια των ίδιων αλλά και των οικίων, με διοικητικά πρόστιμα των 6.οοο ευρώ (σε ορισμένες περιπτώσεις και διπλά πρόστιμα), με στρατοδικεία, καθώς πλέον και με συλλήψεις, πολύωρες μεταγωγές και κρατήσεις σε αστυνομικά τμήματα, προσπαθούν να κάμψουν, να τρομοκρατήσουν και να σοδομήσουν στα σώματα και στις επιλογές των αρνητών που αντιστέκονται στο χακί εκβιασμό και όλα αυτά που αντιπροσωπεύει.
Οι ολικοί αρνητές στράτευσης δεν ήταν και δεν θα είναι ποτέ μόνοι τους. Οι πολιτικές επιλογές και οι φορείς της άρνησης, ανήκουν πάντα στη συλλογική και κινηματική αγκαλιά της αντίστασης και του αγώνα ενάντια σε κάθε εξουσία. Η κίνηση του Χάρη με τους αλληλέγγυους κάνουν ξεκάθαρο ένα πράγμα. Ότι η αλληλεγγύη θα είναι πάντα το όπλο μας.
Η συγκέντρωση αυτή τη στιγμή πραγματοποιείται στην είσοδο του στρατοδικείου του Ρουφ και γίνεται ανοιχτό κάλεσμα αλληλεγγύης για όσες ώρες κρατήσει η διαδικασία του αυτοφώρου. Θα ακολουθήσει διαρκής ενημέρωση για τις εξελίξεις.
Αλληλέγγυοι/ες
Ενημέρωση 1η:
Ο ολικός αρνητής στράτευσης Χ. Ρίτσιος εμφανίστηκε ενώπιον του εισαγγελέα ο οποίος διέταξε -τυπικά- τη σύλληψή του και την παραμονή του εντός του στρατοδικείου μέχρι την έναρξη της διαδικασίας των αυτοφόρων. Η παραμονή των αλληλέγγυων στο Ρουφ θα διαρκέσει μέχρι την στιγμή που θα τελειώσει η διαδικασία. Συνεπώς όποιοι-ες επιθυμούν να ενισχύσουν την συγκέντρωση έχουν περιθώριο.
Ούτε βήμα πίσω, ολική άρνηση στράτευσης.
Ενημέρωση 2η:
Η συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Ρουφ έχει τελειώσει. Πριν λίγο ο Χ. Ρίτσιος πέρασε από αυτόφωρο και κρίθηκε από τους δικαστές ότι η νέα του ανυποταξία (2014) θα εκδικαστεί μαζί με την παλαιότερη (2004) που έχει οριστεί για αύριο Τετάρτη 25/6/2014 στο στρατοδικείο του Ρουφ.
Αφέθηκε ελεύθερος και δεν κρατήθηκε μέχρι αύριο καθώς αναγνωρίστηκε από το δικαστήριο ότι δεν συντρέχουν λόγοι φυγοδικίας αφού ο σύντροφος αφενός παρουσιάστηκε αυτοβούλως στο στρατοδικείο και αφετέρου ανέφερε στους δικαστές ότι είναι επιλογή του να υπερασπίζεται για πάντα τις αρνήσεις του. Από ερωτήσεις και αναφορές που του έγιναν φάνηκε ότι οι στρατοδίκες είχαν επίγνωση της αυριανής συγκέντρωσης αλληλεγγύης στο Ρουφ όπως και τις υποθέσεις συνεχόμενων διώξεων και (φορο)αυτοφώρων άλλων ολικών αρνητών στράτευσης. Μάλιστα είναι ενδεικτικό ότι -σε αντίθεση με τον σημερινό αιφνιδιασμό- οι "ιθύνοντες" του στρατοπέδου του Ρουφ μετέφεραν προς όσους βρέθηκαν σήμερα στο πλάι του Χ. Ρίτσιου την πρόθεσή τους να πάρουν "επιπρόσθετα" μέτρα για την αυριανή δίκη.
Ένα στρατόπεδο μέσα στο στρατόπεδο λοιπόν για τους αγωνιστές και τους αλληλέγγυους όπως εξάλλου επιτάσσουν οι κυριαρχικές πολιτικές των περιφράξεων και του ολοκληρωτισμού: νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης, νέες φυλακές, νέοι εξοπλισμοί επιτήρησης κι ελέγχου, νέοι νόμοι, νέοι φόροι, νέοι αποκλεισμοί, νέα λεηλασία...
Όλοι κι όλες στην αυριανή συγκέντρωση αλληλεγγύης στις 8.30π.μ. στο Ρουφ. Η δίκη αναμένεται να ξεκινήσει στο διάστημα 8.30π.μ.-9.00π.μ. καθώς έχει αριθμό πινακίου 2.
Ας μιλήσουμε για ένα στρατόπεδο: την κοινωνία-στρατόπεδο
Από τότε που το ελληνικό κράτος γνώρισε και τη δική του εκδοχή της “Κρίσης”, έχει κηρυχθεί ένα ιδιότυπο καθεστώς έκτακτης ανάγκης που επηρεάζει κάθε όψη της κοινωνικής ζωής. Η «έκτακτη ανάγκη» που αντιμετωπίζει η πατρίδα (τους) ορίζει πως κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής πρέπει να αντιμετωπίζεται και να οργανώνεται έχοντας ως πρότυπο το στρατόπεδο: οι καθημερινές σχέσεις, η καταστολή, η νομοθεσία, η αξία της ζωής, οι εκπαιδευτικοί μηχανισμοί, οι δομές περίθαλψης, όλα αναδιοργανώνονται εδώ και 5 χρόνια σύμφωνα με τη λογική μίας κοινωνίας-στρατόπεδο.
Ας τα πιάσουμε ένα-ένα. Στα σύνορα, η περιβόητη καλύτερη φύλαξη εκδηλώνεται με συστηματικές και παραδειγματικές δολοφονίες και πνιγμούς μεταναστών. Η επικράτεια γεμίζει κανονικότατα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ενόσω, οι βασανισμοί μεταναστών εργατών στα τμήματα και οι καθημερινοί μπατσικοί εξευτελισμοί στους δρόμους συνεχίζονται απρόσκοπτα με την έως τώρα σιωπηρή συναίνεση ή τον στρουθοκαμηλισμό των ντόπιων – κάθε στρατώνας πρέπει να έχει τους γλείφτες του. Οι εκπαιδευτικοί μηχανισμοί τιμωρούν ή απειλούν με αποκλεισμό από τις Πανελλήνιες όσους μαθητές συμμετείχαν σε καταλήψεις, συνδράμουν στην ποινική τους καταστολή, ενώ αξιολογούν με μητρώα φρονημάτων τους εκπαιδευτικούς. Το κόστος μετακίνησης με τα ΜΜΜ αυξάνεται σε αντιστοιχία με την αύξηση του ελεγκτικού προσωπικού (και του τσαμπουκά τους), την ίδια στιγμή που αναρτώνται στα λεωφορεία κανονισμοί συμπεριφοράς – για να πάρει η πειθαρχία τη θέση της κοινής λογικής στις σχέσεις μεταξύ επιβατών. Οι μηχανισμοί υγείας ακριβαίνουν ή/και καταργούνται πετώντας στο περιθώριο χιλιάδες ανθρώπους για να πεθάνουν ως περισσευούμενοι. Εκτός από το κέντρο της Αθήνας που λειτουργεί υπό το βλέμμα και το γκλομπ του φιλόξενου Δία, τώρα και οι γειτονιές κατακλύζονται από αστυνομικά περίπολα, με τους κατοίκους τους να είναι ανά πάσα στιγμή έκθετοι σε κάθε είδους μπατσικό έλεγχο και καπρίτσιο. Η φτήνια της ζωής όσων περισσεύουν, η στοίβαξή τους στις ουρές των συσσιτίων, των ΟΑΕΔ και των δυσεύρετων μεροκάματων της πείνας, το άπλωμα της πειθαρχίας και της ψυχρής λογικής, η εγκαθίδρυση του φόβου, η μάχη όλων-εναντίον-όλων με κάθε τίμημα είναι όλα χαρακτηριστικά μίας κοινωνίας-στρατόπεδο.
Και αν ο εμπειρισμός μας αυτού του ανοιχτού στρατοπέδου φαντάζει απλοϊκός, ας μιλήσουμε και με πιο πολιτικούς όρους. Ο δημόσιος λόγος και οι αναφορές πάνω σε αυτήν την «έκτακτη ανάγκη» είναι βασισμένοι πάνω στην εθνική ιδέα. Το «εθνικό καθήκον», η «εθνική προσπάθεια» απαιτεί θυσίες και θύματα (από τους «από κάτω»). Όλο το πολιτικό φάσμα, από την Αριστερά έως την πιο άκρα Δεξιά, μιλά με όρους πολέμου και μας καλεί να συν-στρατευτούμε, να δικαιολογήσουμε την υποτίμηση και την καθυπόταξη των ζωών μας και να θυσιαστούμε για να ξεπεράσουμε «όλοι μαζί» τα δύσκολα. Από τους σκατόψυχους της (ακρο- και κεντρο-) Δεξιάς, μέχρι όλες τις αποχρώσεις της Αριστεράς, το μόνιμο διακύβευμα είναι η επιβίωση της πατρίδας και η ενδυνάμωση της εθνικής κυριαρχίας. Να το πούμε αλλιώς; ενδυνάμωση και επιβίωση δηλαδή των αφεντικών, των επιχειρήσεών τους και του πολιτικού προσωπικού.
Αυτή η κομματική ομοψυχία με το ένα χέρι συστρατεύει πρόθυμους κανίβαλους για τον εσωτερικό πόλεμο ενάντια σε όλους εμάς που απειθαρχούμε, αντιστεκόμαστε ή/και περισσεύουμε, και με το άλλο χέρι προετοιμάζεται για την επιλογή του εξωτερικού πολέμου. Γιατί οι καπιταλιστικές κρίσεις δεν ξεπερνιούνται μόνο με κοψίματα εξόδων, αλλά κυρίως με μακελειό. Ήδη, ο ελληνικός στρατός αποτελεί κομμάτι των δυτικών στρατιωτικών επιθέσεων ή κατοχών σε διάφορες περιοχές και ηπείρους, χωρίς να παραλείπεται και η συνδρομή του στην περιβαλλοντική καταστροφή που επιφέρει η πολεμική βιομηχανία. Οι τόνοι των χημικών από τις πολεμικές επιχειρήσεις στην αιματοβαμμένη Συρία που σχεδιάζεται να ριχτούν στη Μεσόγειο είναι απλά ένα δείγμα των «εθνικών καθηκόντων». Κι αν για τον εθνικισμό της Δεξιάς δε μας εκπλήσσει κάτι τέτοιο –μιας και οι «αλύτρωτες πατρίδες» ήταν πάντα στην ατζέντα τους-, αξίζει να διακρίνουμε και την εθνική ατζέντα της «ανθρωπιστικής» Αριστεράς. Η ντόπια Αριστερά σε κάθε «εθνική κρίση» έχει σπεύσει να (υπο)στηρίξει τα δίκαια του ελληνικού επεκτατισμού, διατηρώντας συγχρόνως τον θεσμικό της ρόλο ως αφομοιωτή και εξομαλυντή των κοινωνικών αντιπολεμικών αντανακλαστικών: εθελοτυφλώντας επιλεκτικά στις βαλκανικές σφαγές, κάνοντας πλάτες στις ελληνοτουρκικές εντάσεις στο Αιγαίο, υποβαθμίζοντας το γεγονός της ελληνικής εμπλοκής στη μεσανατολική εκστρατεία του ΝΑΤΟ. Πλέον ως ΣΥΡΙΖΑ, η «κοινωνική Αριστερά» πρωτοστάτησε σε συναντήσεις κορυφής με βιομήχανους όπλων, διατυμπανίζει την αριστερή πτυχή του «ανήκωμεν εις τη Δύση» (και στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ), αναγνώρισε πρώτη απ’ όλους τη χούντα της Αιγύπτου ως δημοκρατική κυβέρνηση, συμμετείχε στον πυρετό διαβουλεύσεων του περασμένου καλοκαιριού για την πολεμική εμπλοκή του ελληνικού Κράτους στον συριακό εμφύλιο και προσφάτως δηλώνει –ως επερχόμενη κυβέρνηση- την προσήλωσή της στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ελληνικών αφεντικών στα πετρελαϊκά κοιτάσματα του Αιγαίου –την πολεμική υπεράσπιση. Η κοινωνία-στρατόπεδο λοιπόν γνωρίζει την ολοκλήρωσή της μέσα από αυτή τη διευρυμένη εθνική ομοψυχία όλου του πολιτικού φάσματος σε 2 άξονες: υποτίμηση, θάνατος και πειθάρχηση για τους «μέσα», προετοιμασία για το επερχόμενο μακελειό προς τα «έξω».
Ας μιλήσουμε και για τα άλλα στρατόπεδα: τα «κανονικά»
Αναπόσπαστο κομμάτι της κοινωνίας-στρατόπεδο που εδώ και 5 χρόνια στήνεται γύρω μας είναι και τα κανονικά στρατόπεδα και το μάντρωμα χιλιάδων νέων για κάμποσους μήνες. Κι αν για λίγο στο πρόσφατο παρελθόν επικράτησε η άποψη πως η στρατιωτική θητεία «θα καταργηθεί» επειδή «οι πόλεμοι είναι ένα πράγμα του παρελθόντος» και «τα κράτη εξανθρωπίζονται», η βαρβαρότητα που ξετυλίγεται γύρω μας την έχει καταρρίψει. Το ελληνικό κράτος για τους λόγους του δεν απεμπολεί το δικαίωμά του στην εκπαίδευση, την εκπειθάρχηση, το μάντρωμα και την υποτίμηση της ζωής μέσω της στρατιωτικής θητείας –είτε για την τζάμπα εργασία που παρέχουν οι κληρωτοί, είτε για μάντρωμα ανέργων νεαρών, είτε για τη συντήρηση του μιλιταριστικού βαρόμετρου σε υψηλά επίπεδα στην ελληνική κοινωνία, είτε για την προετοιμασία του έμψυχου δυναμικού για καιρούς πολέμου. Και το δικαίωμά του στο χακί μάντρωμά μας το διεκδικεί σθεναρά, είτε χρεώνοντας πρόστιμα 6.000ευρώ σε όσους κηρύσσονται ανυπότακτοι, σέρνοντάς τους σε δικαστήρια για φοροδιαφυγή και απειλώντας τους με κατασχέσεις, είτε εκδίδοντάς τους εντάλματα σύλληψης και σέρνοντάς τους σε στρατοδικεία με κάθε νέα ΕΣΟ.
Ο αναρχικός Χάρης Ρίτσιος είναι από εκείνους που δεν έκαναν το χατίρι στη μαμά-πατρίδα και το ελληνικό κράτος φροντίζει να τον εκδικείται με όσα μέσα έχει στη διάθεσή του. Το 2004, ως ολικός αρνητής στράτευσης δημοσίευσε δήλωση στην οποία εξέθετε το σκεπτικό για την πολιτική του απόφαση να μην καταταγεί στον ελληνικό στρατό. Εννέα χρόνια μετά μετρά ακόμα κλήσεις για κατάταξη, εντάλματα σύλληψης, ένα πρόστιμο 6.000 ευρώ, παραπομπές στο στρατοδικείο του ΡΟΥΦ και …άσβεστο μίσος για την στρατοκρατία που συνεχίζει επίμονα να διεκδικεί ένα κομμάτι από τη ζωή του. Η εκδικητικότητα απέναντι στους ολικούς αρνητές είναι τέτοια που 3 βδομάδες πριν την εκδίκαση της υπόθεσης και την παρουσία του Ρίτσιου στο στρατοδικείο του ΡΟΥΦ, η εισαγγελική αρχή της ίδιας στρατολογίας εξέδωσε ένταλμα σύλληψης για μία ανυποταξία του Ιανουαρίου του 2014, μόνο και μόνο για την απαγγελία του ίδιου κατηγορητηρίου… Το να είσαι αντιεξουσιαστής και ολικός αρνητής στράτευσης σε καιρούς γενικευμένης συστράτευσης κανίβαλων -πέρα από πρόταση αντίστασης και αλληλεγγύης ενάντια στον πιο βάρβαρο κρατικό πυλώνα στο εδώ και στο τώρα- είναι διπλά επικίνδυνο για το ελληνικό κράτος: γιατί αποτελείς ανάχωμα τόσο στον πόλεμο ενάντια στους περισσευούμενους «από κάτω» αυτής της κοινωνίας, όσο και στον πόλεμο ενάντια στους «απ’ έξω» προς τον οποίο μας οδηγεί η εξελισσόμενη παγκόσμια καπιταλιστική κρίση.
Έχουμε κάνει την ίδια επιλογή με τον Χάρη Ρίτσιο: αρνηθήκαμε και προτάσσουμε την άρνηση κατάταξης με το συγκεκριμένο τρόπο γιατί θεωρούμε πως είναι μια πολιτική επιλογή που ταιριάζει όχι μόνο στις αξίες μας αλλά και στους καιρούς μας. Έχουμε -και συγχρόνως αρνούμαστε εκ θέσεως την πληρωμή τους- μπόλικα πρόστιμα των 6.000ευρώ, κλήσεις σε δικαστήρια και συλλήψεις. Είμαστε εργάτες, άνεργοι, φοιτητές που οργανωνόμαστε σε αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες και μαχόμαστε ενάντια στη λεηλασία των ζωών μας. Και έχουμε απεριόριστα αποθέματα αλληλεγγύης για τον κοινό μας σκοπό και μίσους για τα αφεντικά μας –χακί ή κοστουμαρισμένα. Η αλληλεγγύη στους ολικούς αρνητές στράτευσης είναι διαπιστευτήριο της βούλησης ενός κομματιού των «από κάτω» αυτής της κοινωνίας να αποτελέσουν τον εχθρό που αρμόζει στα γαλανόλευκα αφεντικά αυτού του τόπου και στους σχεδιασμούς τους.
Αλληλεγγύη στον ολικό αρνητή στράτευσης Χάρη Ρίτσιο
