Τi να γράψεις και τiνα πεις για έναν άνθρωπο που δεν γνώρισες ποτέ; Τι να γράψεις και τι να πεις για έναν άνθρωπο που δεν είδες από κοντά; Η αλήθεια είναι ότι λίγα μπορείς... Έτσι και εμείς λίγα θα πούμε για τον Raw Assault, που έφυγε από τη ζωή τον Σεπτέμβρη και τους Magoofana Chain Gang την μπάντα, στην οποία, συμμετείχε... Κάποιοι/ες από μας βρήκαν το στίγμα τους από αναρτήσεις στο http://www.antifalive.gr/ και τους συμπαθήσαμε, τους είδαμε και live στο Ν. Ηράκλειο, όχι από απόσταση αναπνοής είναι η αλήθεια, τους είδαμε και τους ακούσαμε κάπου μεταξύ φίλων και συντρόφων, κουβέντας, χαμογελαστών προσώπων και στήριξης της περιφρούρησης της συναυλίας. Τους ψάξαμε στο διαδίκτυο. Κάτι στους τύπους αυτούς μας έκανε, δεν είμαστε φαν του είδους της μουσικής που επέλεξαν να παίξουν, αλλά λίγο οι ρυθμοί, λίγο ο νεανικός αυθορμητισμός, λίγο οι πολιτικοποιημένοι στίχοι, λίγο η αντιεμπορική κουλτούρα μάς κίνησαν το ενδιαφέρον, μάς γέμισαν αισιοδοξία -υπάρχουν τύποι που το ζουν και το κάνουν πράξη ακόμα- είπαμε και κλείσαμε ο ένας το μάτι στον άλλον και χαμογελάσαμε... Οι magoofana chain gang είχαν κάτι να πουν για τις μέρες που ζούμε, δεν ήταν σιωπηλοί και άπραγοι, δεν άφηναν τον τρόμο της σιωπής να κυριαρχήσει, δεν ήταν απλά κάποιοι ακόμα παλιάτσοι, του hip hop, που γυρέψανε να λουφάξουν κερδίζοτας τις στολισμένες με ντροπή κορόνες του θεάματος και του εμπορεύματος. Ήθελαν (έτσι καταλάβαμε τουλάχιστον) η μουσική τους να ξανακερδίσει τους δρόμους και τις νύχτες...
Όμως κάποιοι/ες από μας, τον Σεπτέμβρη, έμαθαν ότι ο Raw assault έφυγε από τη ζωή... Όπως κάθε φορά, φώλιασε στο στήθος μας ο κόμπος της απώλειας ενός δικού μας ανθρώπου, και ας μην τον ξέραμε καθόλου και ας μην είχαμε ανταλλάξει ούτε δυο κουβέντες. Βαριές οι λέξεις, τι να πεις και σε ποιόν, έτσι και αλλιώς «αυτά γίνονται κάθε μέρα»… για μας όμως δεν πάει έτσι, δεν χαρίζουμε καμία μας απώλεια καμία μας στιγμή στον συμφερτό των αριθμών και των στατιστικών, οι κόμποι και οι λυγμοί είναι εδώ για να μας θυμίζουν όσο κάναμε και όσο δεν είπαμε, όσα δεν κάνουμε και όσα λέμε... Και επειδή τα αντίο (ίσως να) είναι ανώφελα εμείς, απλά, μπορούμε να υποσχεθούμε στον Στέφανο ότι θα συνεχίσουμε με σίγουρα βήματα...
...μέχρι οι κιθάρες, τα μικρόφωνα, οι φωνές, οι γροθιές, τα χειροκροτήματα, τα δάκρυα μας να γίνουν μηχανές που τον φασισμό θα σκοτώσουν στα αλήθεια…
