ή
μια συνέντευξη που μας άνοιξε τα μάτια
ή
βρε τι χάνουμε τόσα χρόνια που δεν διαβάζουμε Lifo
Πέρασαν δώδεκα χρόνια από την ιστορία του βιασμού της δεκαεξάχρονης μετανάστριας στην Αμάρυνθο, το διωγμό της και την αθώωση των βιαστών της. Και στα αυτιά κάποιων από εμάς, ηχούν ακόμα τα ουρλιαχτά των κατοίκων της Αμαρύνθου για την “εύκολη βουλγάρα” και τους “άπλυτους που έρχονται και τη στηρίζουν”. Δεν ήταν λοιπόν τυχαίο ότι, όταν μάθαμε πως η δραστήρια cultural manager, φιλόδοξη σκηνοθέτιδα και έγκριτη κοινωνική ανθρωπολόγος Μάρθα Μπουζιούρη σκοπεύει να ανεβάσει στο Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου μια παράσταση με τίτλο “το case της Αμαρύνθου”, νιώσαμε ένα περίεργο σφίξιμο. Όταν όμως διαβάσαμε στη διάσημη φυλλάδα Lifo (σ’ αυτό το mega-πλυντήριο νομιμοποίησης του φαινομενικά πλουραλιστικού Θεάματος μέσα από τα εφήμερα φλερτ με την αμφισβήτηση) την πλήρως αποκαλυπτική συνέντευξη της σκηνοθέτιδας, τότε το σφίξιμο έγινε οργή.
—————————————————————————————————————————
ΤΙ ΞΕΡΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΡΥΝΘΟ ΠΡΙΝ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
- H Αμάρυνθος είναι μια κωμόπολη της νοτιοανατολικής Εύβοιας και έχει πάρει το όνομά της από το ρήμα αμαρύσσω που σημαίνει “λάμπω”, “ακτινοβολώ”.
- Η Αμάρυνθος έχει μόνιμο οικισμό από τη νεολιθική περίοδο (6000-3500 π.Χ.) ενώ την περίοδο του Χαλκού (3000-2100 π.Χ.) είχε ήδη καθιερωθεί ως σημαντικό λιμάνι.
- Η Αμάρυνθος έχει αφήσει και στη σύγχρονη ελληνική ιστορία το στίγμα της, όπως μας πληροφορεί το μνημείο στην κεντρική της πλατεία, αφιερωμένο στα θύματα των “κομμουνιστοσυμμοριτών”.
- Η Αμάρυνθος το 2006 είχε περίπου 3.500 κατοίκους, μία από τους οποίους ήταν ένα κορίτσι 16 χρονών, μετανάστρια 2ης γενιάς με καταγωγή από τη Βουλγαρία.
- Η Αμάρυνθος ήταν το μέρος όπου το φθινόπωρο του 2006 η κοπέλα αυτή βιάστηκε ομαδικά από συμμαθητές της, βέρους έλληνες, ενώ κάποιες συμμαθήτριές της, ντόπιες κι αυτές, τη βιντεοσκοπούσαν.
- Η Αμάρυνθος ήταν το χωριό που αντέδρασε στην καταγγελία του βιασμού, καλύπτοντας σύσσωμο τους βιαστές. Ήταν η κοινωνία που κατήγγειλε στα ΜΜΕ την “εύκολη Βουλγάρα”, την απείλησε, τη συκοφάντησε και τελικώς την ανάγκασε να μεταναστεύσει για μια ακόμη φορά.
- Η Αμάρυνθος ήταν η κοινότητα που συσπειρώθηκε και επιτέθηκε “μ’ ένα σώμα, μια ψυχή” στον κόσμο που τόλμησε να καταγγείλει “μέσα στο ίδιο της το σπίτι” τον βιασμό και τη συγκάλυψή του.
- Η Αμάρυνθος ήταν η επιβεβαίωση ότι η ματσίλα, ο σεξισμός και ο ρατσισμός είναι πάντα εδώ, ως δομικά χαρακτηριστικά της ελληνικής κοινωνίας που συνεχίζουν να θρέφουν (και) την κουλτούρα του βιασμού.
- Η Αμάρυνθος είναι τραύμα, θλίψη, φόβος, οργή, μνήμη, συνείδηση.
Όμως η Αμάρυνθος
το καλοκαίρι του 2018
θα πάψει να είναι όλα αυτά
και θα γίνει
“Το case της Αμαρύνθου”
(πληροφορίες παρακάτω ↴ )
—————————————————————————————————————————
ΤΙ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ ΣΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΟ “CASE ΤΗΣ ΑΜΑΡΥΝΘΟΥ”
- Το case της Αμαρύνθου είναι μια παράσταση θεάτρου-ντοκουμέντο που θα λάβει χώρα στο περίφημο φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου στις 4-5-6 Ιουλίου.
- Το case της Αμαρύνθου αναζητά την “αλήθεια” ενάντια στη “λήθη” που επιβλήθηκε, κεντράροντας στην κριτική της διαχείρισης του γεγονότος από τα ΜΜΕ εκείνης της εποχής, διαπιστώνοντας ότι οι άνθρωποι έχουν συχνά το κουσούρι να παίρνουν με ευκολία “ακραίες θέσεις”.
- Το case της Αμαρύνθου συμπέρανε μετά από την έρευνά του ότι υπήρχαν γενικεύσεις και από τις δύο πλευρές. Την πλευρά που στήριξε τους βιαστές και κατηγορούσε την κοπέλα ως “εύκολη Βουλγάρα που ψαχνότανε” και την πλευρά που υποστήριζε ότι η κουλτούρα του βιασμού, ο ρατσισμός και μια ολόκληρη κοινότητα που κάνει πλάτες, δώσανε το “δικαίωμα” στους βιαστές να βιάσουν.
- Το case της Αμαρύνθου κατέληξε ότι το πρόβλημα είναι το κενό διαλόγου που δημιουργήθηκε ανάμεσα σε αυτά τα “δύο άκρα”.
- Το case της Αμαρύνθου έχει την αυτοπεποίθηση μιας άρτιας επιστημονικά θέσης και είναι σίγουρο ότι θα δείξει την απαραίτητη κοινωνική και πολιτική ευαισθησία επειδή έχει κάνει εξαντλητική έρευνα και έχει πάρει συνεντεύξεις, τηρώντας κάθε επιστημονική δεοντολογία. Άλλωστε πλαισιώνεται από σοβαρούς κοινωνικούς επιστήμονες και έχει επιβλέπουσα την καθηγήτρια πανεπιστημίου Αθηνά Αθανασίου, ιδιαίτερα γνωστή για το έργο της πάνω στους φεμινισμούς.
- Το case της Αμαρύνθου φιλοδοξεί να φτιάξει διαύλους επικοινωνίας και ίσως καταφέρει “να φέρει για πρώτη φορά τις δύο πλευρές κοντά”, ώστε να συνυπάρξουν στον ίδιο χώρο.
- Το case της Αμαρύνθου κρατάει ίσες αποστάσεις. Ίσες αποστάσεις από μια κοπέλα που βιάστηκε και εκδιώχθηκε μαζί με τη οικογένεια της από τον τόπο της και από μια παρέα βιαστών που συνέχισαν τη ζωή τους εκεί που ζούσαν (και επιπλέον αθωώθηκαν πανηγυρικά στο δικαστήριο).
- Το case της Αμαρύνθου είναι ψύχραιμο, σοβαρό και χωρίς προκαταλήψεις. Πιθανώς να εκτιμά ότι η κοπέλα ξύπνησε ένα πρωί και έγινε Βουλγάρα σε μια ελληνική επαρχία και ότι τα αγόρια ξύπνησαν ένα πρωί και έγιναν βιαστές. Ή ίσως θεωρεί το γεγονός μεμονωμένο και άσχετο με τον διάχυτο ρατσιστικό και πατριαρχικό λόγο στην ελληνική κοινωνία.
—————————————————————————————————————————
ΤΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΟ “CASE ΤΗΣ ΑΜΑΡΥΝΘΟΥ”
- Το case της Αμαρύνθου θεωρεί ότι δεν παίρνει θέση στο ζήτημα του βιασμού της Αμαρύνθου και ότι έχει άλλη στόχευση και άλλα κίνητρα. Προφανώς όμως παίρνει και παραπαίρνει! Η λογική των ίσων αποστάσεων και των “γενικεύσεων και από τις δύο πλευρές”, ο σχολιασμός μιας γενικής παθολογίας των μαζών που φανατίζονται και αδικούν, ο άκρατος φιλελεύθερος ανθρωπισμός που έρχεται να συμφιλιώσει “τις δύο πλευρές” χωρίς να διακρίνει νικητές και ηττημένους, είναι σαφώς λήψη θέσης και μάλιστα εξόχως αντιδραστικής. Επιπλέον, η “επιστημονικότητα”, η “αντικειμενική ματιά”, ο αποπροσανατολισμός μέσω της στοχοθεσίας της παράστασης ενάντια στα ΜΜΕ, εισάγουν έναν αποδυναμωτικό σχετικισμό που υπονομεύει την κριτική στην κουλτούρα του βιασμού ως κοινωνικού φαινομένου που συστημικά τροφοδοτείται από τον σεξισμό, την πατριαρχία και τον ρατσισμό.
- Το case της Αμαρύνθου επιβεβαιώνει το μούδιασμά μας απέναντι στον τρόπο με τον οποίο η ακαδημαϊκή έρευνα καταπιάνεται συχνά με την έπαρση του “από τα πάνω” με αιχμηρά πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, χωρίς να νοιάζεται για το κόστος της αποπλαισίωσής τους από τα κοινωνικά συμφραζόμενα, για τη βίαιη απογύμνωσή τους από το πεδίο αγώνα στο οποίο εκτυλίχθηκαν και εν τέλει για την πλήρη απολιτικοποίησή τους.
- Το case της Αμαρύνθου επιβεβαιώνει το μούδιασμά μας απέναντι στον τρόπο με τον οποίο η αστική τέχνη καταπιάνεται συχνά με την έπαρση του “από τα πάνω” με αιχμηρά πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, χωρίς να νοιάζεται για το κόστος της αποπλαισίωσής τους από τα κοινωνικά συμφραζόμενα, για τη βίαιη απογύμνωσή τους από το πεδίο αγώνα στο οποίο εκτυλίχθηκαν και εν τέλει για την πλήρη απολιτικοποίησή τους.
- Το case της Αμαρύνθου θα προσφέρει την αναπαράσταση αυτής της ιστορίας σε ένα κοινό μαγεμένο από την αδιαμφισβήτητη αυθεντία της επιστήμης και την ακαταμάχητη αίγλη της τέχνης. Για το ίδιο βέβαια το κοινό δεν θα απομείνουν παρά λίγα πράγματα, αφού η βασική απάντηση έχει ήδη δοθεί: Οφείλει να σταθεί μακριά και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Επομένως, μπορεί να αγοράσει το εισιτήριό του, να μπει ευπρεπώς στην αίθουσα και να παρακολουθήσει από την ασφαλή θέση του θεατή, τα όσα θα συμβούν επί σκηνής. Και για μας δεν μένει παρά να αναρωτηθούμε πώς θα χωρέσει μέσα σε τόση κατάφαση η ευαισθησία, ο θυμός και η κριτική που αντιστοιχούν στην ιστορία της Αμαρύνθου.
- Το case της Αμαρύνθου ίσως εν τέλει να λέει λιγότερο απαίσια και επικίνδυνα πράγματα στην παράσταση, από αυτά που διαβάσαμε στη συνέντευξη. Δυστυχώς όμως για το “case”, η διαφήμισή του μέσα από αυτή τη συνέντευξη, είναι αναπόφευκτα βασικό κομμάτι των νοημάτων που παράγει.
Κρίμα που δεν θα του δώσουμε την ευκαιρία να μας πείσει για το αντίθετο.
Διότι στο θέατρο δεν θα πάμε.
Τουλάχιστον όχι μέσα.