[ Αφίσα που κολλήθηκε και θα κολληθεί στις γειτονιές της Φιλαδέλφειας, των Λιοσίων, της Ανάκασας, των Αγίων Αναργύρων, του Καματερού, των Εξαρχείων και σε διάφορες σχολές της Αθήνας. ]
ΣΕΞΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ – ΟΤΑΝ Η ΑΝΟΧΗ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΤΑΙ ΣΕ ΟΡΓΗ
Τις προηγούμενες μέρες σημειώθηκε ακόμα ένα περιστατικό ανδρικής – ματσό συμπεριφοράς από ταξιτζή σε νεαρή κοπέλα. Δεν είναι ούτε μία, ούτε δύο, αλλά αμέτρητες οι σεξουαλικές επιθέσεις αυτών που νομίζουν ότι ο ρόλος της γυναίκας είναι να ικανοποιεί τις επιθυμίες τους. Αυτό είπε και ο ταξιτζής στην κοπέλα που πήρε ταξί για να φτάσει στον προορισμό της, μόνο που η διαδρομή κατέληξε σε άσχετη με τον προορισμό τοποθεσία, εκεί όπου ο ταρίφας ξεκίνησε να μειώνει την κοπέλα λέγοντας ένα σωρό μισογυνιστικά, χυδαία σχόλια με πεφτουλίστικο ύφος. Το περιεχόμενο αυτόν των σχολίων συνόψισε πολύ εύκολα ο ίδιος με τη φράση: «Οι γυναίκες αξίζετε και υπάρχετε για να ευχαριστείτε τους άνδρες» ενώ άρχισε να την αγγίζει, φιλώντας τη στο στόμα με το ζόρι. Εκείνη αυτοστιγμεί τον έσπρωξε και βγήκε από το όχημα.
Τέτοια γεγονότα συμβαίνουν συστηματικά, καθιστώντας την σεξουαλική καταπίεση και την πατριαρχική βία, μια καθημερινότητα για εμάς τ@ μη cis ετεροφυλόφιλα αρσενικά. Ο συγκεκριμένος ταρίφας δεν είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση «ανώμαλου» που έχει ξεφύγει από την κοινώς αποδεκτή συμπεριφορά. Μάλλον το αντίθετο. Μάλλον για την ελληνική –και όχι μόνο– κοινωνία, τέτοια περιστατικά είναι φουλ συνηθισμένα και αντιμετωπίζονται είτε με τη στάση του «Ε και τι να κάνουμε, ανώμαλοι θα υπάρχουν πάντα…» είτε με προτροπές προς τις γυναίκες, του τύπου «Ντύσου πιο σεμνά!», «Μην πιεις γιατί θα σε εκμεταλλευτούν!», «Μην κυκλοφορείς μόνη σου!» και άλλες τέτοιες πρόχειρες «λύσεις» που όχι μόνο συνθέτουν ένα θολό τοπίο, αποπολιτικοποιώντας και υποβαθμίζοντας το πρόβλημα, αλλά και ανάγουν την ευθύνη στις γυναίκες.
Είναι γεγονός ότι από την πατριαρχία καλλιεργείται στους άνδρες, στο πλαίσιο της αρρενωπότητας, η πεποίθηση ότι υπάρχουμε για να ικανοποιούμε τις επιθυμίες τους (male entitlement). Σύμφωνα με αυτή την ανδροκεντρική θεώρηση των πραγμάτων, οι άνδρες έχουν το δικαίωμα να επιθεωρούν και να χρησιμοποιούν να γυναικεία σώματα, καθώς οι γυναίκες οφείλουμε να είμαστε διαθέσιμες τόσο σωματικά όσο και πνευματικά (δηλαδή να τους δίνουμε την προσοχή που ζητούν, το ελεύθερο να μας αγγίξουν όπου θέλουν, να μας την πέφτουν ακόμα και όταν δουλεύουμε ή όταν δεν έχουμε όρεξη ή όταν ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΜΕ στην τελική). Έτσι η γυναίκα καταλήγει να αντιμετωπίζεται ως αντικείμενο προς ευρεία (όλοι μπορούν να την «χρησιμοποιήσουν») ή ιδιωτική κατανάλωση (είναι κτήμα κάποιου).
Ας γίνει επιτέλους αντιληπτό ότι το να περπατάμε στο δρόμο συχνά συνεπάγεται παρεμβατικές συμπεριφορές από κάποιους όπως σφυρίγματα, πεσίματα, σταματημένα αμάξια δίπλα μας. Όταν, δε, αντιστεκόμαστε και απαντάμε πολλοί καταφεύγουν στη βία, αφού τους καταπατάμε το δικαίωμα στην εκπλήρωση της επιθυμίας τους. Ωστόσο τις βραδινές ώρες οι συνθήκες αγριεύουν ακόμα περισσότερο, καθώς το ενδεχόμενο του βιασμού είναι πάντα πιθανό. Αν κάποιος έχει το προνόμιο του cis ετεροφυλόφιλου άνδρα είναι αρκετά δύσκολο να αναλογιστεί πόσο ψυχοφθόρο είναι να είναι κάποια συνεχώς σε επιφυλακή, με κλειδιά στο χέρι, αφού πρώτα έχει επιλέξει φυσικά την πιο ασφαλή διαδρομή για περπάτημα. Και αυτό ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.
Το να αναδεικνύουμε αυτές τις πτυχές της καθημερινότητάς μας δεν μας κάνει ηττοπαθείς ούτε να θυματοποιούμαστε. Μας κάνει ειλικρινείς και έτοιμες να απαντήσουμε. Θα δώσουμε αξία και σημασία σε κάθε σεξιστική επίθεση, μέχρι το να εκφραστεί κάποιος σεξιστικά και παρεμβατικά να συνοδεύεται από αίσθημα φόβου. Δεν θα υποδείξουμε σε κάθε υποκείμενο πώς θα απαντήσει ή ποια μέσα βίας θα χρησιμοποιήσει για να υπερασπιστεί τον χώρο και τη σωματική της ακεραιότητα (αυτό καθορίζεται από τα βιώματα και τη συνείδηση της καθεμιάς), αλλά θα δημιουργήσουμε κλίμα εκφοβισμού για κάθε επίδοξο βιαστή, κλίμα ουσιαστικής επικοινωνίας με κάθε αλληλέγγυο αντισεξιστή και κυρίως κλίμα γυναικείας και queer αλληλεγγύης. Μέχρι να είμαστε ελεύθερες, όχι γενναίες. Μέχρι να διαλύσουμε την πατριαρχία και την κουλτούρα του βιασμού. Μέχρι να εξαλείψουμε κάθε σχέση εξουσίας που διέπει τις διαπροσωπικές μας –και μη– σχέσεις. Μέχρι την αναρχία.