Ayhan Yılmaz

 

 

Με αφορμή τις συγκρούσεις στους δρόμους των πόλεων της γείτονας Τουρκίας που ξέσπασαν μετά το θάνατο 301 εργατών στα ορυχεία της Σόμα και με αφορμή τον δεύτερο νεκρό των συγκρούσεων αυτών από το αντιεξεγερτικό έργο της στρατοαστυνομίας...

 

"Τι παράξενος αυτός ο τόπος, πώς και είσαστε άνθρωποι εσείς εδώ; Αν υπάρχει αδικία σε ένα μέρος, ο άνθρωπος πρέπει να ξεσηκώνεται. Αν δεν υπάρχει εξέγερση, εκείνη η πόλη ας βυθιστεί στα βάθη της γης! Ας καεί, ας τελειώσει, ας γίνει στάχτη, πριν να πλακώσουν τα σκοτάδια" - Μπ.μπρεχτ

 

Ayhan Yılmaz

Για ώρες το όνομά του παρέμενε άγνωστο, ήταν ο "κανένας" που έβαψε με το αίμα του τους δρόμους του Οkmeydanı της Istanbul. Ήταν ένα άψυχο κορμί, μέσα σε μια λίμνη από αίμα, πεσμένο δίπλα στους ένστολους φονιάδες του τουρκικού κράτους, που, με την πλάτη γυρισμένη στο θέαμα της ίδιας της κτηνωδίας τους, συνέχιζαν τη δουλειά τους.

Η σύντομη ιστορία της ζωής του κάνει πια το γύρο του διαδικτύου.

Ποιος ήταν; "Ο  Αyhan Υılmaz ήταν ένας από μας". ετών 42, από τη Μαύρη Θάλασσα, την Giresun. Δεν μιλούσε πολύ και λένε ότι συνέχεια γελούσε σιωπηλά. Αγαπημένη του ασχολία να παίζει με τα παιδιά στο δρόμο και να ταϊζει ψωμί τα αδέσποτα. Τα πρωινά καθάριζε ένα καφενείο και έκανε τράκα κανένα τσιγάρο πού και πού, όταν έκανε κάποιο μικροθέλημα.

O Ayhan Yılmaz ζούσε στο δρόμο, ίσως το πιο πολύ που μπορούσε να κάνει, μην μπορώντας να φέρει βόλτα τη ζωή του μετά από όσα πέρασε. Tο κορμί του είχε σημαδευτεί από τόνους βασανιστήρια που έζησε στο στρατό, όταν ήταν φαντάρος. H στρατιωτική ποινή του κράτησε χρόνια. H ψυχή και το μυαλό του, όπως μαθαίνουμε, δεν άντεξαν κι αυτά. Για χρόνια έκανε θεραπεία. Οι γιατροί λένε ότι έχασε ανεπιστρεπτί τις νοητικές του ικανότητες. Σταμάτησε να επικοινωνεί όπως έχει μάθει να επικοινωνεί η πλειοψηφία: χαμογελούσε από μέσα του, έπαιζε με τα παιδιά και τάιζε τα ζώα.

Αυτός ήταν ο τόσο "επικίνδυνος" για την τάξη και την ασφάλεια Αyhan Υılmaz.

Το αίμα του σημάδεψε τους δρόμους που σεριάνιζε, ο οργή έχει το χρώμα του...