Την Κυριακή στις 30/11/2014, 70-80 συντρόφισσες και σύντροφοι βρεθήκαμε έξω από τα σύρματα του στρατοπέδου συγκέντρωσης της Αμυγδαλέζας. Στην άλλη πλευρά, κρατούμενοι μετανάστες έξω από τα κοντέινερ. Τους είδαμε και μας είδανε, φωνάξαμε και φωνάξανε, κάποιες στιγμές ενώσαμε τις φωνές μας: «freedom». Έπειτα εμείς γυρίσαμε στην πόλη και αυτοί μείνανε εκεί.
Βρεθήκαμε εκεί γιατί το χρωστούσαμε. Το χρωστούσαμε στους κρατούμενους μετανάστες, οι οποίοι ακόμη και αν εξωθούνται, λόγω των συνθηκών «φιλοξενίας», στα σωματικά και ψυχικά τους όρια, ακόμη και αν μετράνε νεκρούς, συνεχίζουν να αγωνίζονται με όσα μέσα διαθέτουν (εξεγέρσεις, απεργίες πείνας, αποδράσεις, αυτοτραυματισμοί).Το χρωστούσαμε στους εχθρούς μας (το ρατσιστικό κράτος και τους υπαλλήλους του, τα αφεντικά και τους φασίστες τους, τους απανταχού ρατσιστές) σαν μια ακόμη υπενθύμιση ότι δεν παίζουν χωρίς αντίπαλο, το χρωστούσαμε στους εαυτούς μας, που ούτε θέλουμε ούτε μπορούμε να ζούμε σ’ έναν τόπο με στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Λευτεριά σ’ όλους τους έγκλειστους μετανάστες
Αλληλεγγύη σ’ αυτούς που δικάζονται αυτόν τον καιρό για την εξέγερση στην Αμυγδαλέζα τον Αύγουστο του ‘13
Κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης ποτέ και πουθενά
[Αναδημοσίευση από το site της συνέλευσης nolager]