ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΗΛΩΣΗ ΟΛΙΚΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗΣ
ΝΟΕΜΒΡΗΣ 2015
Στις 30 Σεπτέμβρη του 2015 έλαβα από τη στρατολογική υπηρεσία πειραιά (σ.υ.π) κοινοποίηση απόφασης επιβολής προστίμου 6.000 ευρώ για ανυποταξία. Την απόφαση υπογράφει ο διευθυντής σ/χης Χαράλαμπος Τσιριπίδης και ο τμηματάρχης λ/γός Απόστολος Ηλιάκης ενώ την κοινοποίηση ο εισηγητής «χειριστής θέματος» ανθ/γος Νικόλαος Αλυφαντής και ο υποδιευθυντής τ/χης Ανδρέας Φιλιππόπουλος. Στο χαρτί αυτό ενημερώθηκα πως έχω κηρυχτεί ανυπότακτος από το Μάρτιο του 2015 αφού δεν παρουσιάστηκα να υπηρετήσω στις τάξεις του ε.σ., κατά πως αξιώνει το ελλ.κράτος.
Σημειώνω πως η επιβολή του προστίμου είναι η πρώτη άμεση επικοινωνία που έκανε η σ.υ.π. μαζί μου, καθότι αγνόησα συνειδητά τις έγγραφες «προσκλήσεις» (3 στον αριθμό), τις τηλεφωνικές κλήσεις στην κατοικία μου και τις επισκέψεις που έλαβα από το τοπικό Α.Τ. προκειμένου να ενημερωθώ (σε κλίμα πάντοτε φιλικό και καθησυχαστικό) για κάποιο στρατολογικό θέμα μου με τη σ.υ.π. Ο λόγος είναι ότι δεν επιθυμώ κανενός είδους επικοινωνία και δεν προσβλέπω σε καμία συνεργασία με τις δυνάμεις καταστολής, είτε αυτές είναι χακί και οπλισμένες μέχρι τα δόντια για να εξασφαλίζουν την κρατική κυριαρχία είτε είναι τα καμουφλαρισμένα ξαδερφάκια τους που έχουν ντυθεί την μεταμφίεση του «προστάτη» του πολίτη. Η ίδια η κλήση για να υπηρετήσω το στρατοκρατικό μηχανισμό ή να παράσχω οποιαδήποτε υπηρεσία ως απόρροια κάποιας υποχρέωσης που επιβάλλουν οι κυρίαρχοι προκειμένου να καταστήσουν τους εκμεταλλευόμενους συνένοχους στα αντικοινωνικά και ανελεύθερα σχέδιά τους, μου προκαλεί αηδία.
Ως εργάτης, βγάζοντας το ψωμί μου πουλώντας την εργασία μου, έχω πάρει θέση ενάντια στα αφεντικά αυτού του κόσμου, ενάντια στους προστάτες τους, τους συνεργάτες τους και τους μπροστάρηδές τους, όπως είναι το κράτος και ο στρατός του. Ως αναρχικός έχω διαλέξει πλευρά στον μοναδικό πόλεμο που αφορά την κοινότητα στην οποία αναγνωρίζω τον εαυτό μου, μαίνεται σε ολόκληρο τον κόσμο και θα μαίνεται για όσο υπάρχει εξουσία, εκμετάλλευση και καταπίεση. Η πλευρά που διάλεξα είναι εκείνη των εκμεταλλευόμενων, των καταπιεζόμενων, των εξουσιαζόμενων και συνάμα εκείνων που δεν έχουν καμία διάθεση να κάνουν τα στραβά μάτια, να κοιτάζουν αδιάφορα και να μην παίρνουν θέση μπροστά στην αδικία της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και της πολιτικής ανισότητας. Έχω πάρει θέση ενάντια σε κράτος, καπιταλισμό και σε όλες τις αξίες που εκπροσωπούν και στους θεσμούς στους οποίους στηρίζονται. Η κοινότητα που αναγνωρίζω είναι εκείνη που ορίζεται από την πολιτικο/ταξική μου τοποθέτηση και αυτή δεν έχει σχέση με τις φαντασιακές εθνικές κοινότητες που έχουν δημιουργήσει τα κράτη προκειμένου να αποκρύψουν τις σχέσεις ανισότητας, εξουσίας και επιβολής στο εσωτερικό τους. Δε θα υπηρετούσα λοιπόν ποτέ ένα μηχανισμό που στρέφεται ενάντια στα συμφέροντα των από τα κάτω αυτού του κόσμου. Αντιθέτως πιστεύω πως ο στρατός πρέπει όχι μόνο να μην υπηρετείται, ούτε απλώς να αποφεύγεται μέσω κάποιας διαδικασίας συνδιαλλαγής μαζί του αλλά αντίθετα πρέπει να γίνεται αντικείμενο ενεργούς αποδόμησης και πολεμικής με απώτερο σκοπό την καταστροφή του. Με τη δήλωση αυτή θέλω να συμβάλλω σε αυτή την κατεύθυνση.
Ο ρόλος
Ο στρατός αποτελεί το θεσμό εκείνο που εξασφαλίζει την κρατική κυριαρχία. Κυριαρχία που με τη σειρά της εξασφαλίζει τα συμφέροντα της εγχώριας αστικής τάξης και της εξουσίας γενικότερα απέναντι σε εκείνα των άλλων αστικών τάξεων, εκτός συνόρων, αλλά και απέναντι σε εκείνα των τάξεων, κοινωνικών ομάδων και ατόμων που καταπιέζει και εκμεταλλεύεται εντός συνόρων. Κατέχοντας απαράμιλλες κατασταλτικές δυνατότητες αποτελεί το ύστατο φόβητρο και μηχανισμό καταστολής εναντίον των πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων που απειλούν το κράτος και ως τέτοιος έχει χρησιμοποιηθεί πολλάκις στο παρελθόν. Σε περιόδους έντονης πολιτικής αστάθειας δε, έχει παίξει άμεσο πολιτικό ρόλο διαλύοντας την κοινοβουλευτική βιτρίνα και αναλαμβάνοντας τα ηνία του κράτους.
Αποτελώντας τον εγγυητή της κρατικής δομής ο στρατός διακρίνεται και για τη συμβολή του στην εθνοκρατιστική κατήχηση. Με το θεσμό της υποχρεωτικής θητείας απομακρύνει τους νέους από το κοινωνικό περιβάλλον στο οποίο θα μπορούσαν να μπολιαστούν με πολιτικές ιδέες και διαδικασίες απελευθερωτικές, κοινωνικά και ταξικά χειραφετητικές και γενικότερα ανταγωνιστικές προς την εθνοκρατιστική οργάνωση της κοινωνίας, και τους μαντρώνει στα στρατόπεδά του για να τους εξοικειώσει με μια σειρά εννοιών, ιδεών και προτύπων συμπεριφοράς υποστηρικτικών προς την κυριαρχία. Μεταξύ αυτών είναι εκείνη του καθήκοντος απέναντι στην πατρίδα (που ταυτίζεται εδώ με τα συμφέροντα του κράτους, δηλαδή των αφεντικών), η ιερότητα, η ανωτερότητα και το διαχρονικό δίκαιο του έθνους. Τελικώς, με τον άμεσο έλεγχο της εμφάνισης και της συμπεριφοράς και την ένταξή στη στρατιωτική ιεραρχία, τους εμπεδώνει την ιδέα πως δεν ανήκουν πραγματικά στον εαυτό τους αλλά πως ανά πάσα στιγμή μπορεί να επιστρατευθούν και να εξαναγκαστούν ακόμη και να σκοτωθούν για αλλότρια συμφέροντα.
Συγχρόνως, ο στρατός αποτελεί μια ισχυρή μήτρα αναπαραγωγής και άλλων κοινωνικών προτύπων όπως ο φαλοκρατισμός, προάγοντας το αντρικό πρότυπο ως το κυρίαρχο και επιθυμητό. Ακόμη και μετά την καθιέρωση των γυναικών στον επαγγελματικό στρατιωτικό μηχανισμό, οι γυναίκες αυτές καταξιώνονται αφότου επιδείξουν ικανότητα στην υιοθέτηση του αντρικού προτύπου.
Τα χαρακτηριστικά του στρατού
Τόσο ως προς τα ουσιώδη χαρακτηριστικά του, αποτελώντας ένα μηχανισμό φονικής και ανυπέρβλητης βίας που στοχεύει στον εξαναγκασμό και την καθυπόταξη, όσο και ως προς τον τρόπο λειτουργίας του, ο στρατός αντιπροσωπεύει έναν κόσμο εντελώς αντίθετο και εχθρικό από αυτόν στον οποίο εντάσσω τον εαυτό μου και τον οποίο προσπαθώ να φέρω πιο κοντά μέσα από τους αγώνες στους οποίους συμμετέχω. Ο κόσμος αυτός βασίζεται στις αξίες της ισότητας, της ελευθερίας και της αλληλεγγύης. Στην ελεύθερη συναίνεση και συμφωνία και όχι στον εξαναγκασμό, την ιεραρχία και την καθυπόταξη. Στις αξίες δηλαδή και τις πρακτικές που προάγουν τα πιο θετικά γνωρίσματα του ανθρώπου και όχι εκείνα που τον μετατρέπουν σε ένα άβουλο πλάσμα που εκτελεί δίχως αμφισβήτηση διαταγές αλληλοεξόντωσης μεταξύ ανθρώπων που βρίσκονται στην ίδια ταξική θέση.
Η ένταξη στην στρατιωτική ιεραρχία και η λειτουργία μέσα σε αυτή προϋποθέτει την παραίτηση από τα όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά του κόσμου εκείνου που οραματίζομαι και την υιοθέτηση χαρακτηριστικών ενός άλλου, εχθρικού κόσμου. Η παραίτηση από το δικαίωμα αυτοκαθορισμού, η εμφανισιακή ομοιομορφία που σκοπεύει στη σύνθλιψη της προσωπικότητας και την εξάλειψη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του ατόμου, στη μείωση της αξίας του και στη μετατροπή του σε εκτελεστική μηχανή είναι ουσιώδεις επιδιώξεις της στρατιωτικής μηχανής. Και φυσικά όλα αυτά προς εξυπηρέτηση ενός εθνικού ιδεώδους το οποίο στοχεύει στην ταξική συνεργασία και ταυτίζεται διαχρονικά με τα συμφέροντα των αφεντικών.
Η δράση του ε.σ. εκτός συνόρων
Ο ε.σ. προπαγανδίζεται συνεχώς ως ο προστάτης και φρουρός της ελληνικής κοινωνίας, μέσω της προστασίας των συνόρων. Ακόμη και αν η δράση του περιοριζόταν μόνο στα σύνορα (συνθήκη που απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα), και πάλι θα ήταν εγκληματική, αλλά βλέποντας τα πραγματικά δεδομένα της δράσης και γενικότερης παρουσίας του εκτός συνόρων καταρρέει και αυτό το παραμύθι περί αμυντικού μηχανισμού. Θα αναφερθώ ενδεικτικά στη δράση του ε.σ. στην πιο πρόσφατη ιστορία, δηλαδή μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο αφήνοντας στην άκρη την πλούσια ιστορία εκστρατειών (Ουκρανία, Μικρά Ασία), εθνοκαθάρσεων, σφαγών, βιασμών και βασανισμών αμάχων, τακτικές που ακολουθούνται πολύ συχνά στο πλαίσιο δράσης των εθνικών στρατών κατά τις επιχειρήσεις «απελευθέρωσης» των «αλύτρωτων πατρίδων».
Ο πραγματικός ρόλος και η δράση του ε.σ. εκτός συνόρων από το 2ο π.π. και μετά είναι άμεσα συνυφασμένες σε μεγάλο βαθμό με εκείνες του ΝΑΤΟ και άλλων διακρατικών καπιταλιστικών στρατιωτικών συμμαχιών. Το ελληνικό κράτος και κατ’ επέκταση ο ε.σ. αποτελεί το πρώτο μη ιδρυτικό μέλος που προσχώρησε στη συμμαχία και αποτελεί παραδοσιακό σύμμαχο συμβάλλοντας στην προώθηση του συγκεκριμένου καπιταλιστικού μπλοκ. Ως στρατιωτική συμμαχία των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών, το ΝΑΤΟ λειτούργησε ως το κατεξοχήν στρατιωτικό φόβητρο απέναντι στον κατά βάση πολιτικό κίνδυνο που συνιστούσε η σοβιετική ένωση και οι δορυφόροι της. Λίγο μετά τη διάλυση της εσσδ και αφού το ενδεχόμενο ολοκληρωτικού πολέμου έχει απομακρυνθεί, το ΝΑΤΟ και οι υπόλοιποι διακρατικοί στρατιωτικοί σχηματισμοί σταματούν να λειτουργούν ως φόβητρο και ξεκινάνε την άμεση στρατιωτική δράση με τη βοήθεια και του ε.σ.. Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Σερβία, Κόσσοβο, Αφγανιστάν, Λιβύη αποτελούν ορισμένα παραδείγματα της συμβολής του ε.σ. Με συμμετοχή επίσης στις μόνιμες ναυτικές δυνάμεις στη Μεσόγειο και την Ασία ο ε.σ. είναι αναπόσπαστο μέρος της καπιταλιστικής συμμαχίας.
Αλλά και εκτός αυστηρού πλαισίου του ΝΑΤΟ η δράση του ε.σ. εκτός συνόρων είναι πλούσια: Ιράκ 1990, Σομαλία 1993, Λίβανος 2006, Σομαλία 2008. Σταθερή είναι και η παρουσία του ε.σ. στα βαλκάνια, στις περιοχές όπου δραστηριοποιείται το ελληνικό κεφάλαιο, προκειμένου να εξυπηρετήσει για ακόμη μια φορά τα συμφέροντά του.
Η περίπτωση της εμπλοκής του ε.σ. στη Σομαλία από το 2008 είναι χαρακτηριστική του ρόλου του ε.σ. στην προάσπιση των καπιταλιστικών συμφερόντων. Το πολεμικό ναυτικό έσπευσε να υπερασπίσει τα οικονομικά συμφέροντα των ελλήνων εφοπλιστών που απειλούνταν από εξαθλιωμένους Σομαλούς οι οποίοι αφού καταστράφηκαν οικονομικά από την εναπόθεση τοξικών αποβλήτων στις ακτές της Σομαλίας προχωρούσαν σε σειρά πειρατιών εμπορικών πλοίων. Πλήθος κρατών έχουν αποστείλει στρατιωτικές ναυτικές δυνάμεις στην περιοχή με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ να συστήνουν μόνιμες ναυτικές αρμάδες. Το ελλ.πολεμικό ναυτικό συμμετείχε ενεργά και στις δύο αρμάδες με εννέα (!) φρεγάτες (και ετήσιο κόστος 20,3 εκατομμύρια ευρώ) αναλαμβάνοντας μάλιστα τη διοίκηση της ευρωπαϊκής αρμάδας από το 2008 μέχρι το 2012. Αναμενόμενο, αφού το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο εξασφαλίζει μακράν το μεγαλύτερο μερίδιο των παγκόσμιων θαλάσσιων μεταφορών καθώς και το μεγαλύτερο σε χρηματική αξία στόλο παγκοσμίως. Η αξία αυτή φθάνει τα 105 δις. ευρώ (με αυξανόμενη τάση τα τελευταία χρόνια), δηλαδή περίπου όσο το δάνειο που συνόδευε το πρώτο μνημόνιο..
Ιδιαίτερη βαρύτητα έχει αποκτήσει για το ελλ.κράτος η συνεργασία του με το Ισραήλ, η οποία κορυφώθηκε με την υπογραφή στρατιωτικού συμφώνου μεταξύ των δύο κρατών από την κυβέρνηση Σύριζα-Ανελ. Το σύμφωνο προβλέπει ακόμη και χρήση στρατιωτικών βάσεων της ελληνικής επικράτειας από τον ισραηλινό στρατό. Πλήθος στρατιωτικών ασκήσεων μεγάλης κλίμακας πραγματοποιούνται στην περιοχή της ν.α. Μεσογείου με τη συνεργασία του ελληνικού, του κυπριακού και του ισραηλινού στρατού με φόντο τον αυξανόμενο ανταγωνισμό με την Τουρκία για τα κοιτάσματα ορυκτών καυσίμων της περιοχής. Λυκοφιλίες και ενδοκαπιταλιστικοί ανταγωνισμοί που, λαμβάνοντας υπόψη την εκρηκτική κατάσταση στην περιοχή, αυξάνουν τον κίνδυνο άμεσης εμπλοκής του ε.σ. σε μια πολεμική σύρραξη. Το ισραηλινό κράτος αποτελεί το πλέον στρατιωτικοποιημένο κράτος διεθνώς και έχει διαπρέψει σε πράξεις βαρβαρότητας εναντίον αμάχων, επιδιδόμενο στη σταδιακή εξόντωση του αραβικού πληθυσμού της κατεχόμενης παλαιστίνης. Έχει τελειοποιήσει τις τεχνικές καταστολής και ελέγχου πληθυσμού, αποτελεί πρωτοπόρο στην ανάπτυξη νέων μέσων και μεθόδων καταστολής και αυτή την τεχνογνωσία τη μοιράζεται με το ελλ.κράτος και τον ε.σ.. Ο ε.σ. λοιπόν, αποτελώντας πλέον ένας από τους καλύτερους συνεργάτες του ισραηλινού στρατού στην περιοχή φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τα συνεχιζόμενα εγκλήματα του τελευταίου.
Η αυξανόμενη στρατιωτικοποίηση
Η φύση και η δομή του στρατού δεν είναι άσχετη με την αντίστοιχη φύση και δομή του κράτους το οποίο υπηρετεί. Όλα τα χαρακτηριστικά του στρατού παρουσιάζονται λιγότερο ή περισσότερο μέσα στην υπόλοιπη καθημερινότητα. Στο βαθμό που η κυριαρχία δεν επιτυγχάνει να αποσπάσει συναινέσεις στρέφεται προς τη στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας για να εξασφαλίσει τα συμφέροντά της. Πλέον η παρουσία στους δρόμους των πόλεων αστυνομικών μονάδων με ξεκάθαρα στρατιωτική δομή και λειτουργία δε ξενίζει. Η αξιοποίησή τους για καταστολή κοινωνικών και ταξικών αγώνων θεωρείται περίπου δεδομένη. Το μέτρο των πολιτικών επιστρατεύσεων χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον εμπεδώνοντας την ιδέα πως ολόκληρη η εργατική τάξη είναι εν δυνάμει στρατιώτης του κράτους δίχως δικαίωμα απεργίας και συνδικαλισμού. Παρόμοιες συνθήκες εξετάζονται και για τις ειδικές οικονομικές ζώνες, πεδία εργασίας που ως άλλα στρατόπεδα εφαρμόζουν διαφορετικούς όρους εργασίας από την υπόλοιπη κοινωνία.
Σύμφωνα με το διακηρυγμένο νέο δόγμα του ΝΑΤΟ για τη δεκαετία 2010-2020, προτεραιότητες της συμμαχίας αποτελούν τα εσωτερικά μέτωπα. Παρακολουθήσεις, καταστολή κοινωνικών εκρήξεων, μετανάστευση. Ήδη εδώ και κάποια χρόνια, μονάδες του ε.σ., και όχι μόνο, εκπαιδεύονται σε ασκήσεις καταστολής πλήθους ενώ κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη του ’08 το ενδεχόμενο επέμβασής του εξετάστηκε σοβαρά.
Τους τελευταίους μήνες σημειώνεται η μεγαλύτερη μεταναστευτική ροή πληθυσμών μετά το 2ο παγκόσμιο πόλεμο, για λόγους στους οποίους συγκαταλέγεται- ψηλά στον κατάλογο- η δράση του ΝΑΤΟ (και άρα και του ε.σ.) στη μέση ανατολή. Η αντιμετώπιση που επιφυλάσσει το ελλ.κράτος για τους πληθυσμούς αυτούς είναι η δεύτερη πράξη πολέμου μετά από αυτή που συντελείται στους τόπους καταγωγής τους. Η φύλαξη των συνόρων, οι συρμάτινοι φράχτες, οι επαναπροωθήσεις από το λιμενικό, οι ποικίλες τεχνικές σαμποτάζ των πλοιαρίων (όπως η χρήση φωτιάς τη νύχτα για την παραπλάνηση των πλοιαρίων και το τσάκισμά τους στα βράχια), οι απειλές εγκλεισμού σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι διαχωρισμοί σε «νόμιμους» πρόσφυγες και σε «παράνομους» μετανάστες, συνολικά μια κατάσταση που περιγράφεται με δύο λέξεις: «στρατιωτική διαχείριση». Ο ε.σ., τα σώματα ασφαλείας και γενικότερα όποιος υπερασπίζεται τα σύνορα και το στρατό είναι όλοι συνένοχοι για τους θανάτους/δολοφονίες χιλιάδων ανθρώπων στα σύνορα του ελλ.κράτους, που μεταναστεύουν αναζητώντας είτε σωτηρία από τον πόλεμο είτε βιώσιμες οικονομικές συνθήκες.
Η σημασία της ολικής άρνησης στράτευσης (ΟΑΣ)
Κανένας πολιτικός θεσμός εξουσίας, όπως είναι το κράτος, δεν μπορεί να σταθεί δίχως τον ένοπλο βραχίονά του, το στρατό και δίχως να χαίρει της εμπιστοσύνης ή τουλάχιστον της ανοχής μιας μεγάλης μερίδας του πληθυσμού. Στην περίπτωση των εθνών-κρατών η ανοχή αυτή εξασφαλίζεται από την εθνικιστική ιδεολογία η οποία αναλαμβάνει να δημιουργήσει ταυτότητες, συνειδήσεις και εν τέλει φαντασιακές κοινότητες των οποίων τα συμφέροντα ταυτίζονται με αυτά του κράτους. Η απόκρυψη της ταξικότητας και των υπόλοιπων σχέσεων εξουσίας αποτελεί ουσιώδη λειτουργία του εθνικισμού που βρίσκεται στην υπηρεσία του κράτους.
Από πλευράς μου βλέπω κομβικής σημασίας την αποδόμηση της εθνικιστικής ιδεολογίας, της ιδεολογίας εκείνης στην οποία θεμελιώνεται η κρατική και καπιταλιστική δομή. Απεναντίας αγωνίζομαι για την ανάδειξη της κοινότητας εκείνης στην οποία ανήκω και για τα συμφέροντα της οποίας αγωνίζομαι. Η ΟΑΣ λοιπόν εντάσσεται μέσα σε αυτόν τον αγώνα. Αποτελεί δε το προσφορότερο και συνεπέστερο τρόπο για να ανοίξουμε ως αναρχικοί το θέμα του εθνικισμού και του μιλιταρισμού, για το χτύπημα της ιδεολογικής του ηγεμονίας. Πρόσφορος καθώς εκκινεί από μια καθολική (για τους άντρες τουλάχιστον, προς το παρόν) υποχρέωση που επιβάλλει το κράτος. Συνεπής καθώς είναι η μοναδική επιλογή πολιτικού αγώνα ενάντια στο στρατό, τη στιγμή που αυτός επιχειρεί να επιβάλλει τη συνδιαλλαγή με τους μηχανισμούς του μέσω του θεσμού της υποχρεωτικής θητείας. Όπως και στους υπόλοιπους απελευθερωτικούς από την εξουσία και την εκμετάλλευση αγώνες, οι αναρχικοί έχουμε επιλέξει να δρούμε αντιθεσμικά, αρνούμενοι τη συνδιαλλαγή με τους μηχανισμούς του ταξικού εχθρού. Οποιοσδήποτε λοιπόν άλλος τρόπος αντιμετώπισης του μηχανισμού υποχρεωτικής στράτευσης μας αφοπλίζει ηθικά και πολιτικά καθώς συνεπάγεται το συμβιβασμό της αναγνώρισης της υποχρέωσης στράτευσης ενώ συχνά περιλαμβάνει και την διόλου αξιοπρεπή διαδικασία προσποίησης ασθένειας.
Επιπλέον, η ΟΑΣ μετακινεί το πεδίο της αντιπαράθεσης από το ατομικό πεδίο που επιδιώκουν οι στρατοκράτες, στο συλλογικό/πολιτικό, θεμελιώνοντας δημόσια την άρνησή μας να υπηρετήσουμε τους μηχανισμούς καταπίεσης και εκθέτοντας την κυριαρχία για τον πολιτικό χαρακτήρα των διώξεων που ακολουθούν. Ο ίδιος ο υποχρεωτικός χαρακτήρας της θητείας και η απειλή οικονομικής εξόντωσης των ανυπότακτων είναι ένα δείγμα της ηθικής και πολιτικής φτώχειας του εθνικισμού. Αν κοστολογούν με 6,000 ευρώ την έλλειψη πατριωτισμού και κυνηγάνε με στρατοδικεία τους ανυπότακτους τότε που ακριβώς βρίσκεται η εθνική συνείδηση της κοινότητας που επικαλούνται;
Καθήκον μας ως αναρχικοί είναι να δίνουμε ανοικτά χτυπήματα και στην ιδεολογία εκείνη στην οποία στηρίζεται το κράτος, το οποίο και αντιπαλεύουμε. Η ΟΑΣ αποτελεί ένα τέτοιο χτύπημα και εντάσσεται μέσα στα πολιτικά χτυπήματα εναντίον κράτους και στρατού μέσα στον αγώνα που μακροπρόθεσμα θα καταστήσει δυνατό το φυσικό χτύπημα και την καταστροφή τους.
Η σημασία της ολικής άρνησης στράτευσης στην παρούσα συγκυρία
Με τη δημιουργία του πολιτικού εξαμβλώματος της κυβέρνησης της αριστεροδεξιάς έχουμε μπει σε μια νέα φάση της καπιταλιστικής διαχείρησης. Λόγω της βαθιάς κρίσης των πολιτικών θεσμών που συνοδεύουν την οικονομική κρίση και την ανοικτή πλέον συμπαράταξη όλων των αστικών πολιτικών κομμάτων με τα μεγάλα οικονομικά αφεντικά, η νέα κυβέρνηση έχει δώσει ιδιαίτερο βάρος στην τόνωση του εθνικού συναισθήματος προκειμένου να αποκρύψει την βαθιά ταξική πολιτική που ακολουθεί. Λένε πως ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων και φαίνεται πως αυτό το ρητό ταιριάζει γάντι στην παρούσα κυβέρνηση. Η υιοθέτηση της εθνικιστικής ρητορικής είναι γνωστή τακτική του αριστερού οπορτουνισμού αλλά πλέον έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Αναβίωση στρατιωτικών παρελάσεων, επαναφορά στρατιωτικών ασκήσεων μεγάλης κλίμακας (Παρμενίων), έπαινοι για τα σώματα ασφαλείας, καλέσματα σε εθνική συστράτευση, επικλήσεις σε εθνικά συμφέροντα και καθήκοντα. Το χτύπημα της εθνικής ενότητας αποκτά έτσι μια ιδιαίτερη σημασία στην παρούσα συγκυρία.
Με αφορμή λοιπόν τη φιλική επικοινωνία της σ.υ.π. και για όλους τους παραπάνω λόγους δηλώνω ότι δεν πρόκειται να παρουσιαστώ σε κανένα στρατόπεδο ή να υπηρετήσω με οποιοδήποτε τρόπο τον ε.σ., δεν πρόκειται να επιδιώξω κανενός είδους συμβιβασμό για απαλλαγή, εξαγορά ή τροποποίηση της υποχρέωσης στράτευσης που μονομερώς θέσπισε το ελλ.κράτος, δίχως τη συναίνεσή μου και την οποία όχι μόνο δεν αναγνωρίζω αλλά απεναντίας την εχθρεύομαι. Φυσικό επακόλουθο της στάσης αυτής είναι η άρνησή μου να πληρώσω οποιοδήποτε χρηματικό πρόστιμο για αυτή μου την άρνηση. Οπότε, ας μην μπαίνουν στον κόπο οι γραφειοκράτες του ε.σ. και τα φορολογικά επιτελεία να ενημερώνουν, να εκβιάζουν και να απειλούν με οικονομικό στραγγαλισμό προκειμένου να εκβιάσουν μια ακόμη συναίνεση. Τη συναίνεση αυτή δεν θα την έχουν. Αντιθέτως, θα έχουν τη δηλωμένη εναντίωσή μου στο σύνολο των αξιών και συμφερόντων που πρεσβεύουν και το θεσμό που υπηρετούν. Με τη δήλωσή μου αυτή καθιστώ σαφές πως οποιαδήποτε δίωξη, οικονομική ή στρατιωτικοαστυνομική εναντίον μου θα αποτελεί άλλη μια πολιτική δίωξη, άλλη μια κίνηση καταστολής εναντίον του πολιτικού χώρου στον οποίο εντάσσω τον εαυτό μου και ως τέτοια θα απαντιέται.
ΥΓ: Αυτή η ΟΑΣ έρχεται και σε αλληλεγγύη με τον αναρχικό ολικό αρνητή στράτευσης Χάρη Ρίτσιο που δικάζεται για τρίτη φορά στις 24 Νοέμβρη στο στρατοδικείο του Ρουφ, αλλά και σε ένδειξη αλληλεγγύης προς όλους τους ολικούς αρνητές στράτευσης οι οποίοι διώκονται για την ανοικτή τους εναντίωση στο στρατό, στην ιδεολογία στην οποία στηρίζεται και στους θεσμούς καταπίεσης και εκμετάλλευσης που υπηρετεί. Ας γνωρίζουν οι στρατοκράτες πως κάθε δίωξη που ενεργοποιούν απέναντι σε ολικούς αρνητές, κάθε σύλληψη, στρατοδικείο, πρόστιμο θα προκαλεί μεγαλύτερο αριθμό αρνήσεων, θα ατσαλώνει την αλληλεγγύη και θα φουσκώνει το ποτάμι της άρνησης.
Κανένας φαντάρος ποτέ και πουθενά
Για τα συμφέροντά τους να πάνε να πολεμήσουν τα αφεντικά
Η αλληλεγγύη όπλο των εργατών - πόλεμος στον πόλεμο των αφεντικών
Φώτης Ιωακειμίδης
23 Νοέμβρη 2015
[Αναδημοσίευση από το Αθηναϊκό Indymedia]