Οι πορείες στη Λευκορωσία και γιατί έχουν καθολική σημασία

Details

Category: Αναδημοσιεύσεις

Published: Saturday, 01 April 2017 22:38

«πλήρωσε το φόρο και κοιμήσου πεινασμένος»

Τον τελευταίο μήνα η Λευκορωσία ταλανίζεται από διαδηλώσεις. Οι αναλύσεις που ερμηνεύουν τις πορείες της Λευκορωσίας ως γεωπολιτικό παράγωγο της απόκλισης της από τη Ρωσική πολιτική είναι τουλάχιστον αποπροσανατολιστικές και επικίνδυνες. Για να γίνει κατανοητό το τι συμβαίνει εκεί, αλλά και γιατί αυτό μας αφορά ως προς τα αναλυτικά συμπεράσματα πρέπει να γίνει μια μικρή έστω ανάλυση του τι είναι και πως έφτασε ως εδώ η Λευκορωσία. Η ιστορία της πολιτικής είναι όχι η γεωπολιτική αλλά η ιστορία της ταξικής πάλης της χώρας. Γιατί όμως δεν ακούμε τίποτα από τα ελληνικά-κινηματικά και μη-μέσα για τις πορείες στη Λευκορωσία; Γιατί οι πορείες εκεί έχοντας βαθιά κοινωνικό χαρακτήρα με σχετικά αδιαμεσολάβητο τρόπο, σε συνδυασμό με με την απροσδιόριστη εξωτερική πολιτική της χώρας που προσπαθεί να εξισορροπήσει τις εσωτερικές της αντιφάσεις, δεν ταιριάζει σε καμία γεωπολιτική ανάλυση του όψιμου αγοραίου αντι-ιμπεριαλισμού.

Πως φτάσαμε ως εδώ.

Η Λευκορωσία σε αντίθεση με τις άλλες μετα-σοβιετικές δημοκρατίες του ευρωπαϊκού εδάφους (Ουκρανία, Γεωργία, Μολδαβία) δεν υπέστη το σοκ της μετάβασης, Με την διάλυση της σοβιετικής ένωσης η Λευκορωσία δεν ακολούθησε ακραία και άμεση φιλελευθεροποίηση. Αντιθέτως κράτησε σε μεγάλο βαθμό το κεφάλαιο της κρατικά ελεγχόμενο (το 80% της κίνησης κεφαλαίου της χώρας είναι κρατικό), η σοβιετική νομοθεσία σε μεγάλο βαθμό έμεινε ανέγγιχτη, Η Λευκορωσία ήδη από την σοβιετική εποχή ήταν μια βαριά εκβιομηχανισμένη χώρα, που προμήθευε με βαρύ εξοπλισμό το σύνολο του ανατολικού μπλόκ. Τα εργοστάσια αυτά παρέμειναν υπό κρατικό έλεγχο, όπως και η κεντρική τράπεζα της χώρας (1998). Μετά από μια σύντομη περίοδο αναταραχής μεταξύ 1991-1994 η Λευκορωσία υπό την ηγεσία του Αλεξάντρ Λουκασένκο ξαναγύρισε γρήγορα στο σοβιετικό σύστημα. Τα παλιά σοβιετικά σύμβολα, του στρατού, της αστυνομίας, και της νομοθεσίας επανήλθαν. Ο Λουκασένκο σε δύο δημοψηφίσματα το 1994 και το 1996 θα δεσμευτεί να κρατήσει τη χώρα σε ένα καθεστώς όσο το δυνατόν πιο κοντά στο σοβιετικό μοντέλο ενώ θα δημιουργήσει την πρώτη χωρίς βίζα οικονομική ένωση με τη Ρωσιά, Από το 1999 και με την άνοδο του Β.Πούτιν στην εξουσία στη Ρωσία, η χώρα ακολουθεί σταθερή φιλορωσική πολιτική, κυρίως βρίσκοντας αγορές για τα εξαγωγικά της προϊόντα στη Ρωσία και την Ουκρανία, και σε αντάλλαγμα λάμβανε οικονομική βοήθεια απο τη Ρωσία καθώς και ιδιαίτερα προνομιακή ενεργειακή πολιτική. Η Λευκορωσία προμηθεύεται για τις βιομηχανίες της πρώτες ύλες και φυσικό αέριο σε ιδιαίτερα χαμηλές τιμές και με δυνατότητα πίστωσης από τη Ρωσία. Αυτή η πολιτική είχε τρεις βασικές επιπτώσεις: η Λευκορωσία δεν βίωσε ουσιαστικό οικονομικό σοκ, καθώς οι οικονομικές συνθήκες τις χώρας άλλαξαν πολύ αργά και υπό σταθερό κρατικό έλεγχο. Το καθεστώς παρέμεινε μετά το 1994 σταθερό με το Λουκασένκο να βρίσκεται από τότε μέχρι σήμερα σταθερά στην εξουσία και να μην έχουν γίνει ελεύθερες εκλογές στη χώρα από το 1994. Αυτό συνοδεύτηκε από μια αύξηση του αστυνομικού κράτους, Τέλος, ενώ όπως είναι λογικό στην αρχή μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού στήριξε τον Λουκασένκο στην πολιτική σταθερότητας-κυρίως αφού στις γειτονικές χώρες η οικονομική αστάθεια που εντείνονταν προκαλούσε φόβο, από ένα σημείο και μετά η πολιτική του άρχισε να προκαλεί-έστω και ισχνές-δυσαρέσκειες.

Οι εργαζόμενοι της Λευκορωσίας τότε-το 1994 και μέχρι το 2004 έκαναν μα σταθερά λογική επιλογή: επέλεγαν να στηρίξουν μια κυβέρνηση που κρατούσε την κοινωνική αναπαραγωγή σε σχετικά σταθερό επίπεδο, και επέλεγαν μέσω αυτής την μη υποτίμηση τους ή την λιγότερο δυνατή υποτίμηση. Οι αναλύσεις που ονομάζουν τον Λουκασένκο δικτάτορα, και αποδίδουν τις πορείες σήμερα εναντίον του στη μακρά αντιδημοκρατικότητα του ξεχνούν ότι στην χώρα μεταξύ 1994-2004 δεν είχε γίνει ούτε μια πορεία. Το καθεστώς μπορεί πρακτικά να μην ήταν δημοκρατικό, έχαιρε όμως λαϊκής αποδοχής, ήτοι υπήρχε ένα μεγάλο κοινωνικό κομμάτι που ένιωθε ότι η κυρίαρχη πολιτική το εκπροσωπεί. Έτσι και αλλιώς το 1994 και μετά το 1996, στις μοναδικές ελεύθερες εκλογές που έχουν γίνει, ο Λουκασένκο είχε βγει όντως με συντριπτικές πλειοψηφίες με την υπόσχεση μόνο και μόνο της σταθερότητας και της πιστότητας στο σοβιετικό μοντέλο. Η Λευκορωσία υπήρξε το ανομολόγητο πρότυπο όλων των σημερινών ευρωσκεπτικιστών που παλινδρομούν στο μύθο του σοβιετικού παραδείσου. Η Λευκορωσία μας δείχνει ότι οι «αντιλαϊκές πολιτικές»(sic) δεν είναι πολιτικές κάποιου επιτελείου, η φιλελευθεροποίηση δεν είναι πολιτική. Είναι η λογική και ιστορική εκδίπλωση του νόμου της αξίας, η παρούσα δομική εξέλιξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής . Η χώρα τα είχε όλα: εργοστάσια να δουλεύουν, αντι-φιλελέυθερη διακυβέρνηση που κρατούσε τις παλιές καλές σοβιετικές αξίες, δικές τις-σε μικρό βαθμό-πλουτοπαραγωγικές πηγές και προνομιακές εισαγωγές από τη Ρωσία, πίστωση με χαμηλά επιτόκια κοκ. Και όμως τα πράγματα έφτασαν ως εδώ, γιατί δύο δυνάμεις συγκρούστηκαν: η ανάγκη αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης με την αντιφατική ανάγκη αναπαραγωγής της κερδοφορίας σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες. Αυτές οι δύο δυνάμεις είναι η εσωτερική αντίφαση της σχέσης κεφάλαιο που έφτασε στα άκρα της .

Παρόλα αυτά το επίπεδο ζωής στη Λευκορωσία αν και με “αλεξίπτωτο” έπεφτε διαρκώς. Αυτό ήταν αναμενόμενο δεδομένης της παγκόσμιας κρίσης υπεραξίας που άρχισε να διαφαίνεται ήδη στον ορίζοντα από το 2004 και μετά. Η Λευκορωσία παρήγαγε, αλλά αυτά που παρήγαγε δεν ήταν χρήσιμα σε κανέναν, ενώ η άνοδος της παραγωγικότητας διεθνώς είχε καταστήσει τα προϊόντα της χώρας χαμηλά στη τιμή τους στη διεθνή αγορά. Σε μια εποχή αυτοματοποίησης η Λευκορωσία παρήγαγε ακόμα σε παλιά σοβιετικά εργοστάσια, αρνούτανε να κόψει θέσεις εργασίας ή να μειώσει μισθούς στο πλαίσιο σταθερότητας του καθεστώτος. Η κερδοφορία της οικονομίας της χώρας έπεφτε κατακόρυφα, ενώ ταυτόχρονα-παρά τους προνομιακούς όρους-εξαρτιόταν από τη Ρωσία για πρώτες ύλες διαφόρων ειδών. Παρόλα αυτά καθώς το σύνολο των εργοστασίων της χώρας ήταν κρατικό, και συνεπώς παρέμενε ανοιχτό με κρατική οικονομική βοήθεια και η ανεργία επίσημα έμεινε στο 1,5-5% σχεδόν σταθερά. Πως όμως το κράτος πλήρωνε μισθούς ενώ η οικονομία αδυνατούσε να ανταπεξέλθει στις διεθνείς συνθήκες συσσώρευσης του κεφαλαίου; Με δύο τρόπους: εξωτερικά δάνεια, και ακόμα πιο απλά τύπωμα χρήματος. Η Λευκορωσία παρά τις αντιφάσεις της ακόμα και μετά το 2004 ανέβασε τους ονομαστικούς μισθούς στη χώρα.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το βάθεμα μιας συσσωρευτικής κρίσης: το χρήμα που κοβόταν δεν αντιστοιχούσε σε μια πραγματοποιημένη αξία εμπορευμάτων, δηλαδή σε μια πραγματοποιημένη υπεραξία. Τα εμπορεύματα δεν αγοράζονταν αλλά οι μισθοί παρέμεναν: ο πληθωρισμός σκαρφάλωσε δύο φορές σε τεράστια ύψη: το 2000 σχεδόν στο 350% οδηγώντας σε νέο νόμισμα(το λεγόμενο δεύτερο ρούβλι, το οποίο είχε αντιστοιχία με το παλιό 1-1.000). Το 2009 και το 2010 ο πληθωρισμός ανέβηκε στο 108% με αποτέλεσμα τελικά το 2016 να γίνει πάλι αλλαγή νομίσματος με αναλογία 1-10.000 από το προηγούμενο ρούβλι. Η σημερινή αναλογία ευρώ- λευκορώσικου ρουβλιού είναι 20.300 byr–>1e.

Η Λευκορωσία επίσης δεν έχει καμία επίσημη καταγραφή της ανεργίας πέρα από το 1% που δίνει ως σταθερό ποσοστό, καθώς τυπικά όλοι δουλεύουν ακόμα και σε εργοστάσια τα οποία υπολειτουργούν. Ανεπίσημες πηγές αναφέρουν ότι η ανεργία μπορεί να είναι από 24% έως και 40% με τον μισθό για όσους εργάζονται να είναι στα 250e.

Ο αχαλίνωτος πληθωρισμός και η υποτίμηση του νομίσματος οδήγησαν τη χώρα σε σημαντικά προβλήματα στις εισαγωγές  της ενώ την έφεραν προ τετελεσμένων γεγονότων λόγω των εσωτερικών αντιφάσεων του κεφαλαίου: η οικονομία έπρεπε να μεταρρυθμιστεί καθώς η κρίσης ήταν αναπόφευκτη. Εδώ οι κοινωνικές εντάσεις άρχισαν να συσσωρεύονται καθώς υπήρχε πίεση από τη μια να μη μεταρρυθμιστεί η οικονομία προς πιο φιλελεύθερα μοντέλα από την άλλη η παρούσα κατάσταση δεν μπορούσε να συνεχιστεί. Οι πρώτες πορείες στη χώρα γίνονται το 2010 με κεντρικό σύνθημα την αλλαγή κυβέρνησης, και μια απροσδιόριστη κατηγορία προς τον Λουκασένκο και τα στελέχη του περι “αντι-δημοκρατικότητας” ως υπαίτιων για την κρίση. Οι πορείες γνωρίζουν άγρια καταστολή. Από τότε η κατάσταση σιγοβράζει με την σταδιακή ανάδυση μιας αντιπολίτευσης, κυρίως φιλελεύθερης και αριστερής, που είχε παρουσία είτε στο εξωτερικό είτε στα social media. Βασικό αίτημα όλων ήταν η με οποιονδήποτε τρόπο μη υποτίμηση της ζωής περαιτέρω αν και οι λόγοι, οι υπαίτιοι και οι αναλύσεις ποικίλαν. Παρόλα αυτά μια ευρύτερη ομοφωνία δημιουργήθηκε ως προς αυτό. Καθώς και μια αντίληψη ότι ο Λουκασένκο πρέπει να φύγει.

2016-2017. Ο νόμος ενάντια στους ανέργους

Οι πορείες του Μαιντάν στην Ουκρανία και το χάος που ακολούθησε άσκησαν μια αμφίθυμη επίδραση στην Λευκορωσική κοινή γνώμη. Από τη μια ο αντι-κυβερνητικός χαρακτήρας, με βασικό αίτημα την απαγκίστρωση από τη ρωσική πολιτική άσκησε θετική επίδραση, καθώς ο Λουκασένκο παραδοσιακά «φιλορώσος»  θεωρούταν υπαίτιος της κρίσης στη χώρα, και μέσω αυτού η Ρωσία η οποία στήριζε έναν «δικτάτορα» με πάνω από 20 χρόνια στη εξουσία. Από την άλλη η ηγεμονία στις πορείες εθνικιστών, ακραίου αντιρωσικού λόγου από τα πολιτικά κόμματα, και κυρίως ο πόλεμος που ακολούθησε άσκησαν σαφώς αρνητική επίδραση: οι λευκορώσοι ανασκουμπώθηκαν υπό τον φόβο της αστάθειας και του χάους.

Εδώ να τονίσουμε για μια ακόμη φορά ότι η εργατική τάξη μόνο διαμεσολαβημένα εμφανίζεται σε όλη αυτή τη ρητορική. Το κύριο σημαίνον το οποίο ηγεμονεύει και εδώ ως ερμηνευτικό της κρίσης είναι η έλλειψη δημοκρατίας και η προσωποποίηση της κρίσης στον Λουκασένκο ως υπαίτιου. Μια τέτοια προσέγγιση αν και σαφώς προβληματική ήταν αναπόφευκτη στο παρόν ιστορικό πλαίσιο της χώρας, και βάσει της πλήρους απουσίας προηγούμενης πολιτικής δραστηριότητας. Παρόλα αυτά αυτό που πυροδότησε τις πορείες στην Λευκορωσία δεν ήταν η γενικότερη κρίση του Λευκορωσικού κράτους και ο γεωπολιτικός προσανατολισμός συνολικά της αστικής κοινωνίας αλλά συγκεκριμένα γεγονότα, τα οποία ήταν άμεσα συνδεδεμένα με την κοινωνική αναπαραγωγή. Αυτός είναι και ο λόγος που οι πορείες αν και έχουν σαφώς ένα εθνικό άρωμα απέχουν αρκετά από το να γίνουν εθνικιστικές ενώ η ηγεμονική ριζοσπαστική δύναμη στη χωρά κατά τις πορείες αναδείχθηκε ο αναρχικός χώρος.

Το 2015 στη Λευκορωσία η οικονομική κρίση είχε βαθύνει αρκετά με αρκετά μεγάλο κομμάτι των πολιτών να ζει ομαδικά σε σπίτια με έναν άτομο να εργάζεται. Αν και η χώρα επίσημα στο εξωτερικό δεν δηλώνει στοιχεία ανεργίας, εντός της χώρας αν κάποιος δεν βρίσκει δουλειά δεν δηλώνει εισόδημα και συνεπώς δεν φορολογείται, κάτι που χαρακτηρίζει μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού και φτάνει κυρίως στο 70% μεταξύ των νέων 25-35 ετών. Τότε εγκαινιάστηκε ο νόμος ενάντια στα «κοινωνικά παράσιτα» (тунеядец-tuneyadets, ουσιαστικά πρόκειται για επαναφορά παλαιότερου σοβιετικού νόμου-άρθρο 209 του Π.Κ της ΕΣΣΔ) δηλαδή νόμος που επέβαλε ειδική φορολογία σε όποιον δεν δήλωνε εισόδημα από εργασία. Δεδομένης της κατάστασης στην αγορά εργασίας αυτό αφορούσε μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού. Ο νόμος αυτός είχε δύο κατευθύνσεις: την πίεση αυτού του πληθυσμού προς την εργασία, και τη φορολόγηση με κάθε τρόπο της μαύρης εργασίας που ήταν αδύνατο όμως να αποδειχθεί. Ο νόμος αυτός ψηφίζεται ταυτόχρονα με σχετικές περικοπές στο κοινωνικό κράτος και της παροχές. Δεδομένου ότι στη Λευκορωσία το κράτος είναι κυριολεκτικά ο συλλογικός κρατικός καπιταλιστής, δηλαδή το κεφάλαιο της χώρας είναι κρατικό, ήταν μια αρκετά επιθετική τακτική του κράτους να αυξήσει το ίδιο το μερίδιο της παραγόμενης αξίας το οποίο καρπώνεται, σε μια προσπάθεια να αυξήσει την κερδοφορία του, να βελτιώσει τους συνολικούς οικονομικούς δείκτες του και να προσελκύσει ξένες επενδύσεις για ένα 20% της οικονομίας που λειτουργεί σε ιδιωτικό καθεστώς. Τα πρώτα πρόστιμα ήρθαν σε παραλήπτες στο τέλος του 2016. Συνολικά εκτιμάται ότι 450.000 άνθρωποι σε όλη τη χώρα καλούνται πληρώσουν πρόστιμο.

Οι πορείες.

Η πρώτη πορεία στις 19 Φεβρουαρίου μαζεύει 4.000 άτομα αριθμός αρκετά μεγάλος για τα δεδομένα της Λευκορωσίας. Οι αρχές αρχικά κρατούν στάση αμηχανίας και δεν υπάρχουν συλληφθέντες ούτε επιθέσεις. Από τις πορείες εξ αρχής απουσιάζουν οι εθνικιστικές και χριστιανοδημοκρατικές δυνάμεις της χώρας που βρίσκονται στην αντιπολίτευση. Η αιτιολογία τους ήταν από τη μια ότι δεν θεωρούσαν τον αγώνα προσοδοφόρο ενώ μεγάλο κομμάτι του κόσμου ήταν λόγω της ιστορικότητας της χώρας εχθρικά διακείμενο προς τις φιλελεύθερες πολιτικές απόψεις: μετά από 20 χρόνια εμπειρίας στις γειτονικές δημοκρατίες της πρώην ΕΣΣΔ, ο μύθος των αυτορυθμιζόμενων αγορών δεν μπορούσε να στηριχθεί. Από την άλλη σε αντίθεση με άλλες χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, η έννοια ενός σχετικά καλά ρυθμιζομένου κράτους πρόνοιας δεν είναι κάτι που αντιστοιχεί στο μακρινό παρελθόν και είναι συνδεδεμένο με την «διαφθορά και την μη ανταγωνιστικότητα» στο δημόσιο discourse. Αν και για αντικειμενικούς λόγους που έχουν να κάνουν με ευρύτερες τάσεις και μετασχηματισμούς του κεφαλαίου, η ύπαρξη ενός τέτοιου κράτους δεν είναι δυνατή πλέον, αυτοί οι λόγοι ούτε είναι ορατοί άμεσα, αλλά ακόμα και αν είναι, είναι αδιάφοροι στο πεδίο της ταξικής πάλης: η εργατική δύναμη απαιτεί από το κεφάλαιο το μερίδιο της, και αν αυτό δεν μπορεί να γίνει απαιτεί με οποιονδήποτε τρόπο την αναπαραγωγή της. Είναι εκεί, σε αυτές τις ακραίες στιγμές που η αντίφαση μεταξύ αναπαραγωγής της ζωής, και αναπαραγωγής του κεφαλαίου φτάνει στην πιο ακραία εμφανή της μορφή. Στο συνολικό κύκλωμα του κεφαλαίου, η φορολογία έγινε ορατή με τέτοιος όρους σε σχέση με την μείωση των παροχών: το κεφάλαιο-ως κρατικό κεφάλαιο μάλιστα-ή θα αύξανε το μερίδιο του στην παραγόμενη αξία ή θα το κρατούσαν, με τους τυπικούς ή άτυπους τρόπους που ήδη έχουν οι εργαζόμενοι. Επισήμως οι πιο ορατές πολιτικές δυνάμεις στις πορείες στις 19 Φεβρουαρίου  ήταν οι σοσιαλδημοκράτες, ενώ πρώτη φορά οι αναρχικοί της χώρας βγήκαν μαζικά στους δρόμους με ξεχωριστό μπλοκ και αρκετά μεγάλη αποδοχή απο τους παρευρισκόμενους, κάτι που φάνηκε πιο μετά. Τις επόμενες μέρες, κάτι παράδοξο έγινε που δεν είχε ξαναγίνει στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ: Τα λευκορώσικα ΜΜΕ διαρκώς μιλάνε για τους αναρχικούς και για τον κεντρικό ρόλο που φαίνεται να έχουν στις πορείες. Στο γεγονός αυτό συνεισέφερε ότι οι αναρχικοί ήταν η μόνη πολιτική δύναμη στη χώρα που έκανε οργανωμένη καμπάνια/προπαγάνδα ενάντια στην επιβολή του νέου νόμου. Παρόλα αυτά τα ΜΜΕ δεν ήταν πάντα θετικά διακείμενα. Βέβαια για να γίνει αυτό, όπως κάθε μαζική πολιτική ο λόγος έπρεπε να γίνει πολιτικός: εκτός από την επιβολή του νέου φόρου οι αναρχικές ομάδες ανοιχτά μίλησαν ενάντια στον Λουκασένκο χρησιμοποιώντας το ευρύτερο δημοκρατικό discourse: Ο Λουκασένκο είναι «δικτάτορας» και πρέπει να φύγει.

Η κατάσταση αυτή δημιούργησε στην Λευκορωσία ένα κίνημα ανέργων ενάντια στον νέο φόρο. Μετά τις 19 Φεβρουαρίου σποραδικές πορείες γινόντουσαν σε όλη τη χώρα και αν και δεν υπήρχαν συλλήψεις οι κρατικές αρχές φάνηκε να στενεύουν στην επιτήρηση των πορειών. Στις 15 Μαρτίου η αναρχική ομάδα «revolutsionoe deystvie» καλεί σε παν-λευκορωσική δράση ύστερα από μια εκτεταμένη ενημερωτική καμπάνια που είχε κάνει τις προηγούμενες 15 μέρες. Η ομάδα εκτιμώντας τα κοινωνικά αντανακλαστικά θεώρησε ότι η δράση αυτή θα στηριζόταν από αρκετό κόσμο καθώς το γεγονός είχε προπαγανδιστεί καλά τόσο στο δρόμο όσο και στα social media ενώ στις 5 Μαρτίου ο Λουκασένκο είχε ανακοινώσει ότι ο νόμος δεν καταργείται αλλά θα αναβληθεί η εφαρμογή του για ακόμα ένα χρόνο, κάτι που ενθάρρυνε τους διαδηλωτές. Όντως στις 15 Μαρτίου σε 10 πόλεις της Λευκορωσίας πραγματοποιούνται πορείες από 20 έως 2000 άτομα. Παρόλα αυτά, καθώς οι αρχές παρακολουθούσαν τα καλέσματα  βρίσκονταν σε ετοιμότητα. Οι διαδηλωτές ξυλοκοπήθηκαν ενώ 35 άτομα συνελήφθησαν. Αυτό προκάλεσε μεγάλη αναταραχή και ξεκίνησαν πορείες αλληλεγγύης.

Στις 25 Μαρτίου έγινε μια ακόμα μεγάλη πορεία με χαρακτήρα πέρα από την κατάργηση του νόμου, ενάντια στην κρατική καταστολή. Οι πορείες κυρίως στο Μινσκ ήταν μαζικότατες, παρόλα αυτά δέχτηκαν σκληρή καταστολή: αντλίες νερού, στρατός αστυνομικών και συλλήψεις ατόμων από σπίτια και χώρους δουλειάς. Συνολικά αυτή τη στιγμή στη χώρα έχουν συλληφθεί 400 άτομα περίπου, και σχεδόν το σύνολο του αναρχικού χώρου.

ΥΓ. ο σύντροφος Μικολάι Τζιαντόκ, πρώην πολιτικός κρατούμενος επί 5 χρόνια στη Λευκορωσία, καλός φίλος των αρθρογράφων αυτού του μπλόγκ, και άνθρωπος που έχει πραγματοποιήσει εκδηλώσεις και στην Ελλάδα με τον αναρχικό μαύρο σταυρό Μινσκ βρίσκεται στο νοσοκομείο ύστερα από ξυλοδαρμό κατά τη σύλληψη του. Περιμένουμε νεότερα τόσο δικά του όσο και από τις πορείες  γενικά και θα υπάρξει σχετική ενημέρωση.

Φωτογραφίες από όλες τις πορείες του μήνα στη Λευκορωσία