Δύο κείμενα για τις τρομο-εισβολές σε σπίτια αγωνιστών

Details: Category: Αναδημοσιεύσεις; Published: Monday, 03 February 2014 22:36

Με αφορμή τις εφόδους σε σπίτια συντρόφων-ισσών στο πλαίσιο της επιχείρησης τανάλια, κάποιες σκέψεις για το καθεστώς έκτακτης ανάγκης και τον αγώνα.

Η ΑΦΟΡΜΗ

Με μια 50λεπτη «επίσκεψη» - εισβολή από τρεις άνδρες της κρατικής ασφάλειας με τη παρουσία αντιεισαγγελέα πρωτοδικών, «πέρασε» και από το σπίτι μου η «επιχείρηση τανάλια» της ΕΛ.ΑΣ., όπως έχει κάνει σε δεκάδες κατοικίες συντρόφων και συντροφισσών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.

Το πρωί της Δευτέρας 27 Ιανουαρίου κι ενώ βρισκόμασταν σπίτι μαζί με τον σύντροφό μου, αντιλαμβανόμαστε στην είσοδο την παρουσία 2 μηχανών ΔΙΑΣ. Λίγα λεπτά αργότερα δια στόματος δικαστικού που κομίζει με σοβαρό ύφος την πιστοποίηση της νομιμότητάς τους (βλ. ένταλμα έρευνας), μας πληροφορούν ότι σύμφωνα με ανώνυμη καταγγελία (sic!) –όπου αναφέρεται το επώνυμο και η διεύθυνσή μου- στην εν λόγω οικεία υπάρχουν εκρηκτικά και μολότοφ! Αποτέλεσμα έρευνας: «ουδέν», όπως ανέγραψαν στα επίσημα χαρτιά τους.

Η συγκεκριμένη επιχείρηση που ξεδιπλώνεται συντονισμένα τις τελευταίες ημέρες (αστυνομικός-δικαστικός μηχανισμός, μμε, δυνάμεις του «συνταγματικού τόξου») παρά τη γελοία δικαιολογία περί αναζήτησης όπλων, εκρηκτικών, μολότοφ και το προπαγανδιστικό πρόσχημα της φυγής Ξηρού, είναι προφανές ότι εντάσσεται στον ευρύτερο σχεδιασμό του κράτους με σκοπό την πίεση και στοχοποίηση των αναρχικών, την απονοηματοδότηση και εγκληματοποίηση του αναρχικού λόγου και δράσης, τον παραδειγματισμό και εκφοβισμό των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Η συγκεκριμένη επιχείρηση αποτελεί στην ουσία κομμάτι του δολοφονικού «δόγματος ασφάλειας», αποκαλύπτει τον πραγματικό στόχο της «θεωρίας των δύο άκρων» και εντάσσεται στη ανάδειξη και συνεχή διεύρυνση του (ή των) εσωτερικού εχθρού από το καθεστώς έκτακτης ανάγκης.

Οι κρατικοί αξιωματούχοι μιλούν εδώ και καιρό ξεκάθαρα και με κάθε ευκαιρία για τις κατασταλτικές μεθοδεύσεις ενάντια στον αναρχικό χώρο αλλά και ευρύτερα στα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια. Τα παρακρατικά τσιράκια τους εξαπολύουν πογκρόμ και δολοφονούν κάνοντας τη βρώμικη δουλειά. «Θα κατεβάσουμε τις κουκούλες» υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός, «τέλος στις εστίες ανομίας» διακηρύσσουν κρατικές και δημοτικές αρχές για την επίθεση στις καταλήψεις και τους αυτοοργανωμένους χώρους, σε αιματηρές επιθέσεις και δολοφονίες μεταναστών και του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα επιδίδονται εδώ και καιρό οι φασίστες.

Ακόμα και την ίδια την επιχείρηση «τανάλια» είχε εν μέρει προαναγγείλει με συνέντευξή του ήδη στις 4-01-2014 ο υπουργός δημόσιας τάξης (παρά το γεγονός ότι επισπεύστηκε σε ταχύτητα και δριμύτητα ευκαιρίας δοθείσης…), όταν δήλωνε ότ: «ένας ευρύτερος χώρος άσκησης βίας, αυτοχαρακτηριζόμενος «αναρχικός», με εκατοντάδες μέλη, ο οποίος είναι εν πολλοίς προϊόν της κατάστασης που επικράτησε στη χώρα από τον Δεκέμβριο του 2008 μέχρι και τον Φεβρουάριο του 2012 και των μηνυμάτων παραίτησης από την επιβολή του νόμου που εξέπεμψε η πολιτεία. Παράλληλα, σε μία ολόκληρη περιοχή της πρωτεύουσας, τα Εξάρχεια, διεκδικείται το δικαίωμα λειτουργίας ενός de facto «αυτόνομου κρατιδίου» που παρέχει μεγάλες δυνατότητες απόκρυψης και υποστήριξης σε τρομοκρατικές ενέργειες, ενώ ο χώρος του Πολυτεχνείου λειτουργεί υποστηρικτικά προς την περιοχή αυτή. Αυτό δεν περιποιεί τιμή σε μία ευνομούμενη χώρα και δεν μπορεί να συνεχισθεί επί μακρόν».

ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ

«Η παράδοση των καταπιεσμένων μας διδάσκει ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης είναι ο κανόνας» (W. Benjamin)

Το περιβάλλον της κρίσης και η υποτιθέμενη διαχείρισή της από την εκάστοτε εξουσία συνιστούν ιδανικό πεδίο εφαρμογής ενός «καθεστώτος έκτακτης ανάγκης», όπως αυτό που κράτος και κεφάλαιο επιχειρούν να επιβάλουν στον ελλαδικό χώρο και όχι μόνο. Προβάλλοντας και κατασκευάζοντας τον «κοινό στόχο» της οικονομικής ανάπτυξης για την έξοδο από την κρίση και με επίκληση στη «σωτηρία της χώρας και των πολιτών» σπάνε με βίαιο και ακαριαίο τρόπο όλα τα προηγούμενα κοινωνικά συμβόλαια. Συντηρώντας στο φαντασιακό την υπόσχεση της επιστροφής στην προηγούμενη κατάσταση, στην πραγματικότητα συντελείται μια ολοκληρωτική και μόνιμη θεσμική μετατόπιση σε όλα τα επίπεδα.

Η πλήρης ισοπέδωση των εργασιακών κεκτημένων με το πετσόκομα μισθών και συντάξεων, η αλματώδης αύξηση της ανεργίας, η καταστροφή των ασφαλιστικών ταμείων, η υποβάθμιση του συστήματος υγείας και περίθαλψης στο οποίο ολοένα και λιγότεροι έχουν πρόσβαση, η διάλυση της παιδείας σε όλες τις βαθμίδες, η καταστροφή του περιβάλλοντος στο βωμό του κέρδους και η επακόλουθη εξαθλίωση των ζωών μας αποτελούν από την πλευρά του καθεστώτος πολεμικά ανακοινωθέντα. Πράξεις πολέμου που μετρούν ήδη εκατοντάδες απώλειες (αυτοκτονίες, νεκροί από μαγκάλια, εργατικά ατυχήματα) και δημιουργούν στρατιές αποκλεισμένων. Οι κοινωνικοί αγώνες, οι κοινωνικές εκρήξεις και εξεγέρσεις είναι οι απαντήσεις που το καθεστώς θέλει πάση θυσία να αποκλείσει προκειμένου να μην βρεθεί αντιμέτωπο με τη συνολική αμφισβήτηση και ανατροπή του, την προοπτική δηλαδή της κοινωνικής επανάστασης. Απέναντι σε αυτό το ενδεχόμενο και μη έχοντας τίποτα άλλο να υποσχεθεί, το καθεστώς ανάγει την ασφάλεια σε υπέρτατο κοινωνικό αγαθό και απόλυτη προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση. Ταυτόχρονα καλλιεργεί και εξαπολύει το φόβο στο στρατόπεδο των καταπιεσμένων τόσο μέσα από τη φυσική καταστολή –αστυνομικοδικαστική- όσο και με τη κατασκευή μόνιμων απειλών ως «εσωτερικών εχθρών». Σε αυτό το πλαίσιο στοχοποιούνται ολόκληρες κοινωνικές ομάδες (ή επιλογές), άλλοτε μόνιμα (μετανάστες, ριζοσπαστικός χώρος) κι άλλοτε περιοδικά (απεργοί, εργασιακοί κλάδοι που αντιστέκονται, κάτοικοι περιοχών όπως οι Σκουριές και η Κερατέα παλιότερα, οροθετικές), τους προσδίδονται αντικοινωνικά χαρακτηριστικά και βαφτίζονται ο κοινός εχθρός απέναντι στον οποίο πρέπει η κοινωνία να συστρατευτεί με το κράτος για να τον αντιμετωπίσει. Μιλάμε δηλαδή για μια ενορχηστρωμένη επιχείρηση πλήρους αντιστροφής της πραγματικότητας.

Για την ανεργία και τη φτώχεια φταίνε οι μετανάστες και όχι η πολιτική του μνημονίου. Απειλή για τη δημόσια υγεία είναι οι οροθετικές, οι τοξικοεξαρτημένοι, όσοι έρχονται από άλλους τόπους και όχι οι συγχωνεύσεις νοσοκομείων, η μείωση του ιατρικού προσωπικού, το κόψιμο της χρηματοδότησης σε δομές υγείας. Για την υποβάθμιση της παιδείας φταίνε οι απεργοί καθηγητές και διοικητικοί, οι καταληψίες μαθητές και όχι οι συγχωνεύσεις σχολείων, η πλήρης έλλειψη υποδομών. Το περιβάλλον προστατεύουν οι εταιρείες χρυσού και οι κατασκευαστικές, ενώ οι κάτοικοι που αντιδρούν και αγωνίζονται για τη διάσωσή του είναι ταραξίες και διώκονται ποινικά. Οι κοινωνικοί και ταξικοί αγώνες, οι αναρχικοί, ολόκληρος ο ριζοσπαστικός χώρος με την πολυμορφία των επιλογών και των μέσων του, με κεντρικά προτάγματα την ελευθερία, την ισότητα, την αυτοοργάνωση, την αλληλεγγύη και στόχο την κοινωνική επανάσταση και απελευθέρωση δεν είναι πολιτικός αντίπαλος του κράτους, των δομών του, των καπιταλιστικών σχέσεων και των αβίωτων συνθηκών που αυτά δημιουργούν, αλλά εχθρός της κοινωνίας που απειλεί αδιακρίτως κάθε άνθρωπο.

Σε αυτήν την πραγματικότητα, το τέχνασμα της «θεωρίας των δύο άκρων», που αναγκαστικά για επικοινωνιακούς και ενδοσυστημικούς λόγους (ψηφοθηρικά οφέλη, ενδοκυριαρχικές συγκρούσεις, ανακατανομή εξουσίας) πέρασε για λίγο πάνω από τους φασίστες της Χ.Α., αποκαλύπτει πλέον τον πραγματικό του στόχο. Την επίθεση στους αγωνιζόμενους, σημαντικό κομμάτι των οποίων είναι οι αναρχικοί, την επίθεση στους αδιαμεσολάβητους αγώνες που επιδιώκουν την πλήρη ρήξη με το υπάρχον. Ο όψιμος και σε κάθε περίπτωση γελοίος αντιφασισμός του καθεστώτος και η υποτιθέμενη κατασταλτική επιχείρηση εναντίον των φασιστών υπενθύμισαν στους θρασύδειλους παρακρατικούς δολοφόνους το ρόλο και τα όριά τους, στο σημείο που προς το παρόν εξυπηρετεί το κράτος. Και τα πρώτα δείγματα για την επανατοποθέτησή τους στο κοινωνικό πεδίο δίνονται ήδη, όπως π.χ. η σποραδική επανεμφάνισή τους στις γειτονιές της Νίκαιας, του Κορυδαλλού, του Περάματος και του Κερατσινίου όπου με την πρόσφατη παρουσία τους και βεβήλωση του σημείο δολοφονίας του αντιφασίστα Παύλου Φύσσα ανέλαβαν στην ουσία και την ευθύνη της πράξης τους αλλά και η επιθετική κίνηση ενάντια στον αυτοοργανωμένο χώρο ρήξης και αλληλεγγύης Ρεσάλτο, που αποκρούστηκε δυναμικά και αποτελεσματικά όπως της άξιζε τόσο σε πολιτικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο.

Η συνεχής δημιουργία και διεύρυνση των «εσωτερικών εχθρών» είναι απαραίτητη για την επιβίωση του καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, καθώς η επίκληση της «δημοκρατίας» δεν πείθει πια κανέναν. Κι αυτό όχι πια για να κρύψει τον ολοκληρωτισμό του, αλλά για να στρέφει διαρκώς αλλού τα βλέμματα και την προσοχή των υπηκόων του, να αποπροσανατολίζει τους καταπιεσμένους από τους πραγματικούς ταξικούς τους εχθρούς, σε μια συνεχή προσπάθεια να κρατηθεί στη ζωή.

Και σ’ αυτήν τη προσπάθεια το καθεστώς επιτίθεται με όλα τα μέσα: φυσική καταστολή και ωμή βία των ένστολων μισθοφόρων του στους δρόμους, ποινική αντιμετώπιση όσων αγωνίζονται (συλλήψεις διαδηλωτών, διώξεις των κατοίκων στις Σκουριές, επιστρατεύσεις απεργών, βιομηχανία διώξεων εναντίον αναρχικών κ.ά.), πολυετείς καταδίκες, διαπόμπευση και κατασυκοφάντηση αγωνιστών που επέλεξαν την ένοπλη αντιπαράθεση, δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης, επιχειρήσεων-πογκρόμ τύπου «Ξένιος Δίας» μέχρι δολοφονίες μεταναστών στο Αιγαίο, αλλά και όπλα μαζικής καταστροφής με τις καμουφλαρισμένες ονομασίες πλειστηριασμός πρώτης κατοικίας, χαράτσι, φόροι, απολύσεις, κινητικότητα υπαλλήλων, ευέλικτες σχέσεις εργασίας κ.ά.

Το «σωφρονιστικό» σύστημα ως βασική παράμετρος καταστολής και πειθάρχησης δεν θα μπορούσε να εξαιρεθεί από αυτήν την επίθεση. Με προπαγανδιστικό μέσο τον «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία» και σε πλήρη κομματική σύμπνοια, το καθεστώς αναβαθμίζει το νομικό του οπλοστάσιο με την αναστολή παροχής αδειών, την ευκολότερη επιβολή προφυλακίσεων, την υπέρβαση στην πράξη του 18μηνου ανώτατου ορίου προφυλάκισης, την ηλεκτρονική παρακολούθηση κρατουμένων (βραχιολάκι) και την κατασκευή φυλακών υψίστης ασφαλείας στο Δομοκό. Είναι προφανές ότι με επίκεντρο τους φυλακισμένους αγωνιστές (αναρχικούς, κομμουνιστές) το καθεστώς δίνει σαφές μήνυμα σε όλους τους φυλακισμένους που δείχνουν αγωνιστική στάση μέσα στις φυλακές. Όπως είναι επίσης προφανές πώς ό,τι αρχικά δοκιμάζεται στα πιο ριζοσπαστικά κομμάτια, προορίζεται στη συνέχεια για όποιον επιλέγει να αντισταθεί (η αρχική ψήφιση του τρομονόμου δέκα και πλέον χρόνια πριν έγινε με πρόσχημα τις ένοπλες οργανώσεις και σήμερα διώκονται με βάση αυτόν ολόκληρα χωριά).

Ο ΑΓΩΝΑΣ

Εκείνο όμως που δεν ομολογεί το καθεστώς, θριαμβολογώντας μάλιστα περί του αντιθέτου, είναι πως όσο σφίγγει τις ζωές των καταπιεσμένων με κάθε λογής τανάλιες, τόσο απελευθερώνονται δυναμικές που θα στραφούν ενάντιά του. Οι σποραδικές αντιστάσεις, οι πολυήμερες εξεγέρσεις, οι συγκρουσιακές απεργίες και διαδηλώσεις, που εκδηλώνονται σε διάφορες στιγμές με διαφορετικές αφορμές σε όλο τον κόσμο, οι αυτοοργανωμένες και αντιιεραρχικές δομές στις γειτονιές, τα συλλογικά εγχειρήματα, τα σαμποτάζ και οι επιθέσεις στην κυριαρχία είναι κομμάτια της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσης. Μιας αντεπίθεσης των καταπιεσμένων που με όχημα τους αδιαμεσολάβητους και εξωθεσμικούς αγώνες οφείλει να υψώσει οδοφράγματα στην επέλαση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού. Μιας αντεπίθεσης που να θέτει συνειδητά τις βάσεις για την ολοκληρωτική καταστροφή του κράτους και του κεφαλαίου και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης.

Σε ό,τι μας αφορά οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις δεν μας φοβίζουν.

Παραμένουμε συνειδητά σε αυτό που εδώ και χρόνια έχουμε επιλέξει,

ν’ αγωνιζόμαστε μέσα από τις γραμμές του αναρχικού χώρου.

Κατερίνα Ρ.

Χριστόφορος Κ.

ΥΓ. Όσο για τη μέθοδο του ανώνυμου τηλεφωνήματος από ανύπαρκτους χαφιέδες, φαίνεται ότι τα τηλεφωνικά κέντρα της ΕΛ.ΑΣ απέκτησαν όλως τυχαίως το τελευταίο δεκαήμερο και με πρόσχημα τη φυγή Ξηρού, πελατεία που θα ζήλευαν σε ποσότητα όλες οι πιτσαρίες και τα σουβλατζίδικα.

[Αναδημοσίευση από το Αθηναϊκό Indymedia]

Σχετικά με την έρευνα στο σπίτι μου…

Τις προηγούμενες μέρες πραγματοποιήθηκε έρευνα της Κρατικής Ασφάλειας στο σπίτι που μένουμε εγώ και η αναρχική Α.Π., παρουσία αντιεισαγγελέα. Η έρευνα κράτησε σχεδόν 1,5 ώρα, από την οποία δεν προέκυψε τίποτα.

Η έφοδος αυτή, μια ακόμα ανάμεσα στις δεκάδες που γίνονται καθημερινά σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, δεν μπορεί να ειδωθεί έξω από το ευρύτερο περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτή πραγματοποιήθηκε. Και δεν πρέπει.

Σήμερα, την εποχή της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και μέσα στη συγκυρία της ελληνικής προεδρίας, το κράτος θέτει σε κίνηση μια νέα αντι-τρομοκρατική σταυροφορία. Με πρόσχημα την μη επιστροφή του Χρ. Ξηρού στις φυλακές Κορυδαλλού το κράτος εξαπολύει ένα κατασταλτικό πογκρόμ κατά των αναρχικών, των αντιεξουσιαστών και των κομμουνιστών επαναστατών. Οι καθημερινές έφοδοι στα σπίτια, οι συνεχείς νέες διώξεις εναντίον του αναρχικού Κ. Σακκά και η ειδική πτέρυγα στις φυλακές Δομοκού είναι, όπως όλα δείχνουν μέχρι τώρα, απλώς οι πρώτες κινήσεις του κράτους.

Για να μετατραπεί ο ελλαδικός χώρος σε ένα παγκόσμιο οικονομικό/ πολιτικό/ κοινωνικό/ πολιτισμικό πείραμα, για να επιτευχθεί η βίαιη ανακατανομή πλούτου από τα πάνω, απαιτείται ένα μόνιμο καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Η αστική αντιπροσωπευτική δημοκρατία, όπως τη γνωρίζαμε, συνάντησε τα όριά της. Στο κατασταλτικό πεδίο η εξουσία δείχνει το πραγματικό της πρόσωπο: Αυτό του οπλισμένου δολοφόνου. Και αυτή την πραγματικότητα ούτε θέλει, ούτε μπορεί να την κρύψει πια.

Το καθεστώς προσπαθεί –με κάθε τρόπο- να εξουδετερώσει το ριζοσπαστικό πολιτικό κομμάτι. Μέσα στα πλαίσια μιας συνολικότερης κατασταλτικής στρατηγικής το κράτος προσπαθεί να συντρίψει τον «εσωτερικό εχθρό». Να συντρίψει τα προτάγματα της αλληλεγγύης, της αυτό-οργάνωσης, της σύγκρουσης με το καθεστώς και της επαναστατικής προοπτικής. Φοβάται, και ας δείχνει τα δόντια του, τη δυνατότητά του να λειτουργήσει ως πυροκροτητής ευρύτερων κοινωνικών διεργασιών. Φοβάται έναν νέο Φλεβάρη, τρέμει έναν νέο Δεκέμβρη, δεν ξεχνάει ότι τον τελευταίο αιώνα οι σημαίες της ελευθερίας κυμάτιζαν το ’17 στη Ρωσία, το ‘36 στην Ισπανία, το ’46 στην Ελλάδα.

Σήμερα, κομμάτι της «προληπτικής αντεπανάστασης» δεν είναι παρά η γκεμπελική προπαγάνδα της «θεωρίας των δύο άκρων» και της «αντικοινωνικής» δράσης των αναρχικών. Ο χυδαίος ορισμός της αντικαθεστωτικής δράσης ως «τρομοκρατία». Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, το οποίο όπως μας ενημερώνει το ακροδεξιό antinews έχει «βασική πρόβλεψη την προστασία της δημοκρατίας από κάθε είδους ακροδεξιούς ή ακροαριστερούς εσμούς». Οι προληπτικές προσαγωγές, οι εισβολές στις καταλήψεις, οι τρομονόμοι, η στοχοποίηση αγωνιστών από τους δημοσιογράφους, η ψευτο-επιστημονική αυθεντία του DNA, οι «ανώνυμες πληροφορίες», τα βασανιστήρια.

Σήμερα, κομμάτι της «προληπτικής αντεπανάστασης» δεν είναι παρά η καταστολή κάθε κινητοποίησης με επιστρατεύσεις, συλλήψεις, διαπόμπευση από τα κανάλια και τους δημοσιογράφους. Η άγρια επίθεση σε κάθε κοινωνικό ή ταξικό αγώνα που δεν εγκλωβίζεται στα όρια της αστικής νομιμότητας και του καθωσπρεπισμού. Με πιο πρόσφατο παράδειγμα τον πολύμορφο και γενικευμένο αγώνα των κατοίκων της Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία Χρυσού. Ένας αγώνας που ανάγκασε το κράτος να επιβάλλει μια κατάσταση εξαίρεσης σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι της επικράτειάς του. Μαζικές υποκλοπές από την ΔΑΕΕΒ, εισβολές της ΕΚΑΜ στα χωριά, ΟΠΚΕ σε ρόλο ιδιωτικής ασφάλειας, άγριοι ξυλοδαρμοί διαδηλωτών από τα ΜΑΤ, υποτιθέμενες ταυτοποιήσεις DNA, μαζικές συλλήψεις και προφυλακίσεις.

Σήμερα, κομμάτι της «προληπτικής αντεπανάστασης» δεν είναι παρά ο διαρκής αποκλεισμός και η συστηματική καταγραφή των σύγχρονων «πλεοναζόντων πληθυσμών». Μετανάστες, τοξικομανείς, Ρομά, πόρνες προσάγονται, συλλαμβάνονται, κλείνονται μαζικά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, λοιδορούνται από πολιτικούς και δημοσιογράφους, υπόκεινται σε υποχρεωτικούς ιατρικούς ελέγχους, δακτυλοσκοπούνται και φωτογραφίζονται, συχνά δολοφονούνται. Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός είναι ικανός να εξοντώσει (είτε με δομές πληθυσμιακής διαχείρισης, είτε φυσικά όταν χρειάζεται) ολόκληρα κοινωνικά κομμάτια που περισσεύουν από το συστημικό ξεπέρασμα της κρίσης, που στέκονται εμπόδιο στην ανάκαμψη του καπιταλισμού, που δεν συμβάλλουν στην κερδοφορία του.

Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, η εποχή μας απαιτεί την εγρήγορση και όχι την παραίτηση. Την οργάνωση και τον σχεδιασμό και όχι τον φετιχισμό του «αυθόρμητου». Τη σύγκρουση και όχι την υποχωρητικότητα. Την αλληλεγγύη και όχι την αδιαφορία. Σήμερα, η εποχή μας απαιτεί την στράτευσή μας στην υπόθεση της ελευθερίας. Στον αγώνα για την κοινωνική επανάσταση. Στον αγώνα για τον κομμουνισμό και την αναρχία.

Χ.Π.

[Αναδημοσίευση από το Αθηναϊκό Indymedia]