Από την παράσταση "Ο Άσχημος" στο θεατράκι της Ελιάς του Πεισίστρατου

  • Print

 

 

Τη Δευτέρα 15 Ιούλη πραγματοποιήθηκε στην πλατεία της Ελιάς του Πεισίστρατου στους Αγ. Ανάργυρους η θεατρική παράσταση "Ο Άσχημος". Η βραδιά -μια συνδιοργάνωση της θεατρικής ομάδας "Τότε Πότε" της Συντεχνίας Πλην και του Θερσίτη- αγκαλιάστηκε από περισσότερα από 150 άτομα. Από νωρίς λοιπόν στο θεατράκι, βρέθηκαν αρκετός κόσμος από τη γειτονιά και τις τριγύρω περιοχές. Με μια μικρή διαμόρφωση του χώρου, δόθηκε η δυνατότητα να παρακολουθήσουν την παράσταση όλοι/ες που ήρθαν στο θεατράκι (που μπορεί να φιλοξενήσει συνολικά 100 άτομα), μιας που η προσέλευση του κόσμου στην παράσταση ξεπέρασε τις αρχικές προσδοκίες.

 

 



Η παράσταση υπήρξε σημαντικό γεγονός για τη γειτονιά των Αγίων Αναργύρων (τις μέρες που προηγήθηκαν έγιναν αφισοκολλήσεις, μοιράσματα κειμένων και φλάιερ πόρτα-πόρτα στην ευρύτερη περιοχή), όπως φάνηκε και από το ότι κόσμος ήρθε από νωρίς στο θεατράκι...για να πιάσει θέση! Πολλοί μάλιστα γείτονες φρόντισαν να έρθουν στην παράσταση με το δικό τους καρεκλάκι. Το ενδιαφέρον του "κοινού" δεν εστιάστηκε ωστόσο μονάχα στο ίδιο το θεατρικό έργο αλλά στον τρόπο και τα χαρακτηριστικά που η όλη εκδήλωση στήθηκε. Με χαρά λοιπόν υποδεχτήκαμε αρκετό κόσμο της γειτονιάς με τον οποίο στο παρελθόν έχουμε διασταυρωθεί αλλά και άλλους τόσους που δεν γνωρίζαμε και θέλησαν να μας γνωρίσουν.

 

 



Οι συζητήσεις που προηγήθηκαν και ακολούθησαν την παράσταση, τόσο όσο αφορά το ίδιο το έργο όσο και τη γενικότερη κοινωνική και πολιτική συνθήκη ήταν ενδεικτικές του ενδιαφέροντος που εκδηλώθηκε. Ενδιαφέρον εκδηλώθηκε και για το έντυπο υλικό που υπήρχε στα τραπεζάκια της εκδήλωσης και αφορούσε σε θεματικές όπως ο αντιφασισμός, o αντιμιλιταρισμός, η εναντίωση στη λεηλασία της φύσης, το ζήτημα της αυτομόρφωσης, της δημιουργίας κοινοτήτων αγώνα, αλλά και της εξέγερσης απέναντι στη συνθήκη γενικευμένης υποτέλειας που διαμορφώνουν στην κοινωνία οι προσταγές του κράτους και του καπιταλισμού.

 

 



Ιδιαίτερες επίσης ήταν οι εντυπώσεις για την ίδια την παράσταση. Προκάλεσε έκπληξη σε πολλούς-ές η από επιλογή απουσία σκηνοθέτη καθώς και το ότι ο «ερασιτεχνισμός» των «Tότε Πότε» ξεπερνούσε τα επιτηδευμένα στάνταρ του «επαγγελματικού» αστικού θεάτρου. Κάθε λέξη, κάθε κίνηση πάνω στη σκηνή ανάσαινε από το συλλογικό, ελεύθερο και αυτοοργανωμένο πνεύμα του όλου εγχειρήματος. Και βέβαια, τίποτα από όλα αυτά δεν θα μπορούσε να μεταφραστεί, σε εισιτήριο, αντίτιμο ή οποιαδήποτε «υποχρέωση» των παρευρισκομένων.

 

 



Στον αντίποδα της καθημερινής μιζέριας και της γενικευμένης φτώχειας που διαμορφώνουν στις γειτονιές οι επιλογές της εξουσίας, ζωντανέψαμε για άλλη μια φορά έναν εγκαταλελειμμένο δημόσιο χώρο χωρίς μεσάζοντες, χωρίς σπόνσορες, χωρίς φίρμες, χωρίς άδειες, χωρίς «υπαλλήλους» και «καλλιτέχνες». Δεν θα περιμέναμε ποτέ εξάλλου από κάποιους άλλους να πράξουν και να αποφασίσουν για εμάς, να μας παρέχουν άρτο και θεάματα, να μας δείξουν το δρόμο για να συνεχίσουμε να παραμένουμε υποτελείς τους. Για αυτό και η αυτοοργάνωση στις γειτονιές, η αυτοοργάνωση σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής, από τη στέγαση ως τη διατροφή, ως την ανάγκη για έκφραση και δημιουργία είναι ένα διαρκές στοίχημα, μια αδιάκοπη διαδικασία. Γιατί εάν το θέλουμε, μπορούμε.