![[Εκδήλωση-Συζήτηση στον Θερσίτη (13/4/2024)] Για την έµφυλη βία, τις απαντήσεις µας, τα δίκτυα αλληλεγγύης: γιατί η υπεράσπιση των εαυτών µας δεν χωράει σε αιτήµατα δηµόσιας τάξης και ασφάλειας](/images/photo-arthra-40/thumbs/femic-thersitis-apr-24_950x350.jpg)
Το είδαμε και αυτό…
- Details
- Category: Uncategorised
- Published: Wednesday, 07 March 2012 13:35
[Κείμενο του Θερσίτη για τα γεγονότα της 12ης Φλεβάρη και την αναβάθμιση της καταστολής. Μοιράζεται χέρι-χέρι, πόρτα-πόρτα στις γειτονιές.]
Την Κυριακή 12/2 ήταν η οργή των «από κάτω» που πλημμύρησε τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας. Οι χιλιάδες «προβοκάτορες», όπως ονομάστηκαν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι μετανάστες, οι μαθητές, οι φοιτητές, οι συνταξιούχοι, οι φτωχοί άνθρωποι… είναι εκείνοι-ες που συγκρούστηκαν για ώρες με τους σύγχρονους ταγματασφαλίτες της αστυνομίας, αυτοί-ές που επιτέθηκαν με λύσσα σε ό,τι λεηλατεί τις ζωές μας. Πολυκαταστήματα, τράπεζες, ενεχυροδανειστήρια ήταν κυρίως οι στόχοι.
Οι φωνές, η αγωνία, η τρέλα, η ζωή, η οργή, τα χαμόγελα δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών έδιναν τον τόνο σε εκείνη την όμορφη νύχτα. Και ήταν αυτή η οργή που τρόμαξε πολύ όλο το συστημικό συρφετό: τους «κακόμοιρους» καταστηματάρχες της Σταδίου, τους τροϊκανούς, τους τραπεζίτες, την Όλγα Τρέμη, τον Σαμαρά, τον Παπουτσή, τον Παπαδήμο, τους μισάνθρωπους ακροδεξιούς, μέχρι τα γελοία αριστερά κόμματα, τον παραληρηματικό λόγο του ΚΚΕ, την προβοκατορολογία του Τσίπρα και τα «επίσημα χείλη» της Ελληνικής Αστυνομίας… Όλοι τους ανεξαιρέτως μίλησαν για κουκουλοφόρους, προβοκάτορες, οργανωμένες μικρές ομάδες αναρχικών-βανδάλων, γιατί η κατασκευή «αποδιοπομπαίων τράγων» είναι κλασικός τους τρόπος για να υποβιβάσουν τα όσα συνέβησαν.
Είδαμε όμως και κάτι «πρωτόγνωρο». Είδαμε να προφυλακίζονται πέντε άνθρωποι με συνοπτικές διαδικασίες και ταυτόχρονα να δημοσιεύονται στο site της αστυνομίας οι φωτογραφίες τους, μαζί με κάποιων άλλων υπόπτων - Εκφοβισμός? Διαπόμπευση? Η καταστολή αναβαθμίζεται. Το δόγμα μηδενικής ανοχής απλώνει σε όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας που αντιστέκονται ενάντια στο σύγχρονο δημοκρατικό ολοκληρωτισμό. Αρχικά, έπρεπε το κέντρο της Αθήνας να θυμίζει κάτι από Μπέλφαστ, με τις σιδηρόφρακτες ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας να το κατακλύζουν. Στη συνέχεια, απλώθηκε η αστυνόμευση σε όλες τις γειτονιές με τους χιλιάδες νεοπροσλαμβανόμενους της ομάδας ΔΙ.ΑΣ να βολτάρουν προς ανεύρεση υπόπτων. Επιπλέον, στήθηκε και μια καλά οργανωμένη συμμορία δημοσιογράφων και «ειδικών αναλυτών» για να τσακίσει ιδεολογικά και πολιτικά τους αγωνιζόμενους ανθρώπους… Και σε όλο αυτό έρχεται να συμπληρωθεί η ρουφιανιά και ο διασυρμός, γνώριμη σε όλους μας τακτική της αστυνομίας. Ανακοινώνονται τηλέφωνα επικοινωνίας με την αστυνομία και γίνονται εκκλήσεις σε επίδοξους χαφιέδες να δώσουν πληροφορίες για διαδηλωτές και διαδηλώτριες. Προσπαθούν έτσι να ενεργοποιήσουν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας, σε μια ύστατη προσπάθεια να κάμψουν την εξεγερτική διάθεση των «από κάτω». Αφετέρου, με τη δημοσιοποίηση των προσώπων τους, επιχειρούν να δείξουν ότι «να! αυτοί είναι οι ένοχοι και οι πλέον επικίνδυνοι», στη βάση της τιμωρίας και της εκδίκησης ως προς τους ίδιους αλλά και του παραδειγματισμού και της διάχυσης του φόβου στα κοινωνικά κομμάτια που συνεχίζουν να αγωνίζονται και να βρίσκονται στο δρόμο. Τα γεγονότα αυτά σίγουρα θυμίζουν κάτι από Λονδίνο, από τα εξεγερτικά γεγονότα του καλοκαιριού, εκεί όπου η αστυνομία γύριζε στις γειτονιές προβάλλοντας στους τοίχους βίντεο από τα γεγονότα, προτρέποντας τους κατοίκους να αναγνωρίσουν συμμετέχοντες και να τους καταδώσουν. Βλέπουμε λοιπόν ότι στο πεδίο της καταστολής η κυριαρχία εμπλουτίζει συνεχώς τα εργαλεία της, ειδικά τώρα που η οργή του κόσμου απέναντι στην εξουσιαστική βαρβαρότητα είναι πλέον προφανής και επικίνδυνη.
Ενάντια στην άγρια επίθεση που δεχόμαστε, ας προτάξουμε σχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, σχέσεις όπου ο χαφιεδισμός και η ρουφιανιά δε χωράνε. Στην εξαθλίωση και τη λεηλασία των ζωών μας που σχεδιάζονται καθημερινά και εντατικά, είναι στοίχημα ελευθερίας να οξύνουμε και να βαθύνουμε αυτήν την «καταστροφική μανία» της αυτοοργάνωσης, της ρήξης με τον παλιό αυτό κόσμο… Ενάντια στον πολιτισμό της βαρβαρότητας, να αρχίσουμε να δημιουργούμε εδώ και τώρα τον κόσμο που θέλουμε.
