19, 20 Οκτώβρη: από τους τετρακόσιους χιλιάδες της πλατείας Συντάγματος στους τετρακόσιους θεματοφύλακες του Συστήματος

Details

Category: Uncategorised

Published: Sunday, 23 October 2011 14:51

Αυτό το απεργιακό 2μερο, θα μπορούσε να οριστεί ως ένα από τα σημαντικότερα χρονικά σημεία-τομή για την ιστορία των «από κάτω» τα τελευταία 20 χρόνια. Στα μυαλά των περισσότερων αποτελούσε έναν αγώνα που έπρεπε να δοθεί από τις «κοινωνικές δυνάμεις». Γνωρίζουμε καλά πως οι ημερομηνίες-τομές μπορούν τελικά (και συνήθως αυτό συμβαίνει) να λειτουργήσουν ως ένας εκτονωτήρας της κοινωνικής δυσαρέσκειας, καθώς συμβολικοποιούν μια μάχη με τους χειρότερους δυνατούς όρους. Είτε με τον ξέπνοο τρόπο των εργατοπατέρων και της διεκπεραίωσης είτε με μία διεκπεραίωση σύγκρουσης χωρίς γενικευμένα κοινωνικά χαρακτηριστικά.

Αυτό το 2μερο όμως είχε ήδη αποκτήσει έναν άλλο χαρακτήρα, αφού πολλές μέρες πριν, οι καταλήψεις δημόσιων κτιρίων, οι απεργίες διαρκείας στους δήμους, οι πορείες, οι συγκρούσεις είχαν λάβει τέτοια διάσταση, που στην πραγματικότητα, ένα μεγάλο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού βρισκόταν σε παραλυσία. Ήταν μια μορφή αποσταθεροποίησης που ξεπήδησε από τη βάση των εργαζόμενων.

Έτσι λοιπόν φτάνουμε στην 1^η μέρα της απεργίας (19/10) όπου ακόμα και οι πιο αισιόδοξοι δεν περίμεναν τέτοια κοινωνικά μεγέθη στους δρόμους: οι πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 400χιλιάδες κόσμο μόνο στην Αθήνα (διπλάσιο μέγεθος από την 5η Μάη του 2010). Το ίδιο σκηνικό σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας.

Ο κοινωνικός όγκος ήταν ταυτόχρονα αποτρεπτικός για οποιαδήποτε «αυθαιρεσία» των δυνάμεων καταστολής. Το σχέδιο της αστυνομίας ήταν η μη πρόκληση και συντονισμένα με διάφορους θεσμικούς διαύλους στα «αγωνιστικά μπλοκ» της αριστεράς και του συμβιβασμού πέτυχαν το στόχο τους. Στο τέλος της πρώτης μέρας κερδισμένοι δεν ήταν απλά η αστυνομία, η δημοκρατία και το πολυνομοσχέδιο. Αλλά και το ευρύτερο πολιτικό σχέδιο ομαλότητας, ώστε τα πάντα να διοχετευτούν όχι σε πραγματικές κοινωνικές λύσεις και απαντήσεις αλλά μέσα σε διαμεσολαβημένους και θεσμικούς διαύλους.

Τετρακόσιες χιλιάδες κόσμος στο δρόμο, κι όμως οι συσχετισμοί παίζονταν μακρυά από αυτούς. Το πολιτικό σχέδιο σύσσωμης της καθεστωτικής και «αντικαθεστωτικής» αριστεράς (αυτά τα θλιβερά μικρά ιζνογκούντ- ΚΚΕ) ήταν η είσπραξη πολιτικής υπεραξίας και η επικράτηση του πολιτικού της σχεδίου: όλοι στις κάλπες! Η φενάκη των συνθημάτων για «εξέγερση», «αντίσταση» , για «όλοι στους δρόμους» δεν θα μπορούσε να γίνει πιο ξεκάθαρη. Το πολιτικό σχέδιο της αριστεράς δεν εμπεριείχε πουθενά την κοινωνική δυσαρέσκεια, δεν εμπεριείχε πουθενά ένα σχέδιο αποσταθεροποίησης, πουθενά πραγματικές και από τα κάτω κοινωνικές λύσεις και απαντήσεις. Τα πάντα έπρεπε να λειτουργήσουν υπηρετώντας το κομματικό συμφέρον. Αλλά δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα καλύτερο από την αριστερά που χαρακτηρίζεται από την πολιτική φτώχεια, την έλλειψη οποιασδήποτε ακηδεμόνευτης πρότασης και την ενσωμάτωση στην καθημερινή της κίνηση και ανάλυσή της, της ΗΤΤΑΣ.

Από την άλλη ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία εμφανές πως το «πνεύμα» του κόσμου που πλημμύρισε τους δρόμους απείχε πολύ από το «να εφορμήσει στα χειμερινά ανάκτορα». Δεν ήταν τυχαίο λοιπόν –σε αντίθεση με τα κοινωνικά αντανακλαστικά της 5^ης Μάη που προωθούσαν και στήριζαν τη σύγκρουση- πως οι συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής αναλώθηκαν σε γνώριμες ποιότητες και ποσότητες.

Την επόμενη μέρα το πρωί η εφημερίδα Βήμα στο κεντρικό της άρθρο έγραφε: «Είναι φανερό πια στον καθένα ότι ο λαός επεμβαίνει στις εξελίξεις, δείχνει με τη συμμετοχή και την αντίδρασή του ότι δεν εγκρίνει όσα γίνονται και κυρίως με τον τρόπο που γίνονται. Και προφανέστατα δεν μπορεί να αγνοηθεί η αντίδρασή του.

Η αλήθεια είναι βεβαίως ότι η κυβέρνηση οφείλει να υπηρετήσει τα συμφέροντα της χώρας με όποιο κόστος. Ωστόσο η χώρα δεν κυβερνάται με το λαό αντίθετο. Γι' αυτό όταν ολοκληρωθούν οι διαπραγματεύσεις με τους εταίρους, η προσφυγή στις κάλπες είναι επιβεβλημένη. Ώστε να οικοδομηθεί μια νέα συμφωνία με τον ελληνικό λαό, χωρίς την οποία τίποτε δεν γίνεται.» Το πιο ευαίσθητο «νεύρο» του ελληνικού καπιταλισμού, η φυλλάδα του Λαμπράκη, αποκάλυπτε με λιτό τρόπο τις κατευθύνσεις και τις εναλλακτικές του συστήματος. Οι διευθετήσεις είχαν ήδη γίνει, εν αγνοία του πλήθους, και τα αριστερά και δεξιά υποστυλώματα του καθεστώτος είχαν ήδη ορίσει τον χαρακτήρα της διαμαρτυρίας της Πέμπτης. Με ήδη ψηφισμένο το πολυνομοσχέδιο (οι διαρροές βουλευτών είχαν ήδη ελεγχτεί, οι φαιδρές αντιπαραθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ στη βουλή να θυμίζουν κακό θέατρο), με ξεκλειδωμένη ήδη την 6^η δόση «που σώζει τη χώρα από χρεωκοπία» η κυβέρνηση πάει στις διαπραγματεύσεις στο Eurogroup και προετοιμάζει το κοινωνικό έδαφος για νέες «λαϊκές εντολές»… μια μακρά προεκλογική περίοδο όπου όλες οι κοινωνικές αντιστάσεις θα πρέπει να υποσταλλούν στο όνομα της δημοκρατίας….

Φτανοντας λοιπόν στην Πέμπτη 20 Οκτώβρη το τιμημένο κόμμα της εργατιάς έπαιξε τον διαπιστευμένο ρόλο του περιφρουρητή της κοινωνικής και συστημικής ομαλότητας. Με τα ΜΑΤ, σε χαλαρή διάθεση στο φόντο και τα περήφανα ΚΝΑΤ παραταγμένα με προσήλωση στον κομματικό σκοπό, ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής η ανταλλαγή των ρόλων. Το ΚΚΕ δεν περιφρούρησε καμιά δική του διαδήλωση και δεν έκανε καμιά περικύκλωση της Βουλής: περιφρουρούσε αποκλειστικά και μόνο τη Βουλή από όλα τα υπόλοιπα κομμάτια των διαδηλωτών. Δεν είναι τυχαίο πως βουλευτές όλων των κομμάτων δήλωσαν ότι νιώθουν ασφαλείς όσο το ΠΑΜΕ περιφρουρεί την βουλή, περισσότερο απ’ ότι αν τους προστάτευε η αστυνομία. Το ΚΚΕ λοιπόν δεν έπαιξε απλά το γνωστό παιχνίδι του καπελώματος, ούτε τον γνωστό του ρόλο ως πυροσβέστη. Ανέλαβε την προστασία της συστημικής ομαλότητας και αναπαραγωγής.

Ένα μεγάλο κομμάτι των συγκεντρωμένων είχε ήδη αρχίσει να εξοργίζεται με το κακέκτυπο των ερυθροφρουρών, αλλά παρόλ’ αυτά, πέρα από λεκτικές αντεγκλήσεις δεν προχωρούσε ένα βήμα παραπέρα, ώστε να υπερασπιστεί ο καθένας το χώρο του Συντάγματος ως χώρο συνεύρεσης, διαμαρτυρίας και αντίστασης όλων των κοινωνικών κομματιών.

Είναι δεδομένο, πέρα από την παραφιλολογία των ΚΚΕδων και των media, πως όταν οργανωμένα πλέον κόσμος βρέθηκε απέναντί τους και υπήρχε ένταση και «κράξιμο», οι τραμπούκοι της περιφρούρησης επιτέθηκαν με λύσσα (τόση όση δεν έχουνε και ποτέ δεν είχαν για τα «ολιγοπώλια που λυμαίνονται τον ιδρώτα του εργάτη»).

Στο θέατρο που είχαν στήσει οι αριστεροί πυλώνες του συστήματος, με εμφανή την αδυναμία και απροθυμία του πλήθους να αντιπαρατεθεί πολιτικά και με υλικούς όρους στο δρόμο, απέναντι στα σταλινικά κομματόσκυλα που ήθελαν να επιβάλλουν τον κομματικό παλμό σε μια συγκέντρωση δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων,η επιλογή της σύγκρουσης μοιάζει να μένει πολιτικά και κοινωνικά ακατανόητη και αντιλειτουργική·επιλογή που απηχούσε μονάχα ένα επίδικο: αυτό του τσακίσματος της σταλινικής επιβολής πάνω στους συγκεντρωμένους. Και μπορεί αυτό από μόνο του να αποτελεί έναν διαχρονικά «δίκαιο σκοπό», δεν μπορεί όμως αυτός ο σκοπός από μόνος του να διεκπεραιώνεται από λογικές «αντανακλαστικών κινήσεων» «άμεσων απαντήσεων στο εδώ και τώρα», «εμπροσθοφυλακής του κινήματος» και «υπεράσπισης του δρόμου» από συγκεκριμένα κοινωνικα-πολιτικά κομμάτια του κόσμου του αγώνα, που αποδίδουν τα δέοντα στους κάθε λογής συστημικούς συμμάχους. Πολύ περισσότερο βέβαια, όταν υπάρχει και χρήση μέσων (μολότωφ κτλ) που μπορούν τελικά να αποβούν τραγικά ως προς τις συνέπειές τους. Παρόλ’ αυτά, η στάση των διαδηλωτών-τριών που υπερασπίστηκαν τους εαυτούς τους ενάντια στο σταλινικό οχετό και αντεπιτέθηκαν, είναι κομμάτι της αυτοάμυνας του ριζοσπαστικού κινήματος απέναντι σε επίδοξους ηγεμόνες κινημάτων και θιασώτες της ομαλότητας…

Τέλος, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο ότι ο θάνατος του 53χρονου οικοδόμου από τον Βύρωνα, μέλος του ΠΑΜΕ, δε σχετίζεται ούτε άμεσα ούτε έμμεσα με τις συγκρούσεις και οποιαδήποτε σχετική αναφορά (σε ΜΜΕ ή ανακοινώσεις) είναι σκόπιμη, για την πρόκληση κοινωνικής σύγχυσης και συσκότισης. Και είναι δεδομένο πως το ΚΚΕ, θα νεκρολογήσει και λασπολογήσει για να αποσπάσει πολιτική υπεραξία. Εξάλλου για το ίδιο, τα μέλη του δεν είναι παρά αναλώσιμα εργαλεία για την κομματική ηγεμόνευση. Δεν είναι τυχαίο πως ενώ ο θάνατος του μέλους τους προκλήθηκε κατά πάσα πιθανότητα από εισπνοή δακρυγόνων που επιβάρυναν το καρδιακό επεισόδιο που αντιμετώπισε, πουθενά μέχρι στιγμής, το «τιμημένο κόμμα» δεν έχει κάνει αναφορά στην κρατική καταστολή, δεν ετοιμάζει τις «λαϊκές δυνάμεις» του για «αντεπίθεση» και «απάντηση στην κρατική τρομοκρατία». Το κόμμα στήνει πολιτικά παιχνίδια πάνω στο θάνατο του Δημήτρη Κοτσαρίδη…

Η Παρασκευή ξεκινάει με έναν εξελισσόμενο ιδεολογικό πόλεμο που στοχεύει και πάλι τους αναρχικούς, ως φορείς τυφλής βίας. Το κοινωνικό ενδιαφέρον πρέπει για άλλη μια φορά να χειραγωγηθεί μακριά από τα ψηφισμένα πολυνομοσχέδια, τη βία και την επιβολή των ΚΝΑΤ, τις ενδοσυστημικές διευθετήσεις στην πλάτη των κινημάτων. Αυτοί που επέστρεψαν σήμερα στην κανονικότητα μετά από ένα 2μερο απεργίας και ένα 10ημερο κοινωνικής αναστάτωσης πρέπει να έχουν να αναρωτηθούν μόνο κατασκευασμένα κυρίαρχα ερωτήματα.

Το σκυμμένο κεφάλι σήμερα, οι ματαιωμένες κρυφές ελπίδες για «νίκη» στο 2μερο, το αδιέξοδο του δρόμου που ζήσαμε χιλιάδες διαδηλωτές, η απουσία κοινωνικής ορμής, η κομματική χειραγώγηση, το βίωμα μιας 2μερης απεργίας που «δεν οδήγησε κάπου», τα «γιατί και τα πώς», όλα αυτά πρέπει να υποσταλούν ως κοινωνικά ερωτήματα και στη θέση τους να μπουν αυτά που ξερνάνε οι αριστεροί και δεξιοί πυλώνες του συστήματος…

ΥΓ Δεν μπορούμε να μην υποκλιθούμε με δέος στις τρομερές ανακοινώσεις διαφόρων αριστερίστικων κομματιδίων «wannabe ΚΚΕ», που για άλλη μια φορά χωράνε την πραγματικότητα στην προκρούστεια κλίνη του στενού κομματικού τους συμφέροντος…

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1344890

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1344948

• Prev
• Next