Ένα κατασταλτικό παιχνίδι μηδενικής ανοχής σε εξέλιξη…

Details: Category: Uncategorised; Published: Thursday, 19 November 2009 17:41

Το είδαμε στους δρόμους στην πορεία της 17 Νοέμβρη, το βλέπουμε να εξελίσσεται τον τελευταίο καιρό, επ’ αφορμή των «αντιτρομοκρατικών επιτυχιών». Ο ασφυκτικός έλεγχος πριν την πορεία, τα παράπλευρα στενά που γέμισαν αστυνομία, οι 292 προσαγωγές και οι 9 συλλήψεις διαδηλωτών δίνουν την εικόνα. «Η δημοκρατία δεν πρέπει να είναι ενοχική» δήλωνε τις προάλλες ο υπουργός Αστυνομίας. Γι αυτό ξαμόλησε τον στρατό της στους δρόμους, για να διαφυλάξει μαζί με άλλους αριστερούς κομματικούς καλοθελητές την «ιστορική μνήμη» και το «νόημα του πολυτεχνείου», μακριά από λέξεις, έννοιες και πράξεις που προκαλούν ανατριχίλα: ρήξη, σύγκρουση, οργή, αλληλεγγύη, όλα αυτά που συνέχουν κάθε εξέγερση. Η ιστορία και η μνήμη της ξαναγράφονται...
Τίποτα όμως δεν γίνεται στον αέρα: η επιθετικότητα των μηχανισμών καταστολής στην πορεία της 17^ης Νοεμβρίου, το κύμα φόβου που προσπάθησε να βγάλει στους δρόμους, είναι η «νέα» αρχή μιας συνολικότερης επίθεσης-εκστρατείας στον κόσμο της εξέγερσης. Και οι εκστρατείες θέλουν σενάρια, θέλουν πειστικές αφηγήσεις για να αποσπάσουν κοινωνικές συναινέσεις.
Μήπως δεν εντάσσεται μέσα σε αυτό και η διαρκής στοχοποίηση-εγκληματοποίηση των καταλήψεων ως «καταφύγια διωκόμενων και ορμητήρια εμπρηστικών και ένοπλων ενεργειών»; (εφημερίδα real news 25/10/2009 - http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1097682 )
Μήπως ήταν τυχαία η επιλογή της σύλληψης συντρόφισσας έξω από την κατάληψη Πατησίων και Σκαραμαγκά, ως «μέλος της τρομοκρατικής οργάνωσης Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς»; ( http://pat61.squat.gr/?p=791 )
Μήπως δεν εντάσσονται μέσα σε αυτό οι «διαρροές» στον τύπο για τους αναρχικούς-αντιεξουσιαστικούς χώρους στις γειτονιές, πως αποτελούν και αυτοί με τη σειρά τους «κοινωνικό και πολιτικό» άλλοθι εγκληματιών; ( http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=32&artId=297701&dt=06/11/2009 )
Μήπως δεν εντάσσονται μέσα σε αυτό, οι μεθοδεύσεις της αντιτρομοκρατικής με την ποινικοποίηση των διαπροσωπικών, κοινωνικών και συντροφικών σχέσεων, η «φανερή» ή «αφανής» ομηρία ολοένα και περισσότερων με «φανερά» ή «αφανή» εντάλματα σύλληψης στο όνομα της «εξάρθρωσης της τρομοκρατίας»; ( http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=296820&dt=01/11/2009 - http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artid=290860&dt=29/09/2009 )
Μήπως οι μέρες αυτές δεν μυρίζουν κάτι από τις ένδοξες τηλεοπτικές μέρες της «αντιτρομοκρατίας» του Ιούνη του 2002 (υπόθεση 17Ν);
Μήπως οι γλωσσικοί και τηλεοπτικοί κώδικες της Δημοκρατίας όπως τότε δεν ξαναξερνάνε, συνομωσιολογία, ψέματα, εγκληματοποίηση αγώνων, ψευτοδιλλήματα, κυνισμό, απαξία;
Κι αν τότε η ρητορεία των κυρίαρχων, με στόμφο νικητή διατυμπάνιζε πως «επιτέλους κλείνει και συμβολικά ο ιστορικός κύκλος των αντιστάσεων της μεταπολίτευσης», μήπως η τωρινή ρητορεία του δόγματος της «πυγμής και Δημοκρατίας» δεν στήνεται με όλα της τα όπλα απέναντι στον κόσμο που έζησε και κουβαλάει τον Δεκέμβρη της οργής, της σύγκρουσης, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας;
Όμως ο Δεκέμβρης είμαστε η κάθε μία και ο κάθε ένας που συναντήθηκε, έδρασε, έζησε ή οσμίστηκε την χαρά της εξέγερσης. Και για αυτή τη χαρά των επερχόμενων εξεγέρσεων θα συνεχίσουμε να βρισκόμαστε στους δρόμους δίχως να παραχωρήσουμε χιλιοστό απ’ αυτά που κατακτήσαμε...

Στις 17 Νοέμβρη, οι περισσότερες από τέσσερις χιλιάδες κόσμου στην Αθήνα, αλλά και πολλοί-ες άλλοι-ες σε όλες τις πόλεις (από την Ξάνθη και την Μυτιλήνη ως την Πάτρα και την Κρήτη) που εξέφρασαν τις εξεγερσιακές τους διαθέσεις είτε στήνοντας οδοφράγματα κι επιτιθέμενοι σε οικονομικούς στόχους και δυνάμεις καταστολής είτε πορευόμενοι/ες συνειδητά έξω από τις κομματικές γραμμές, δηλώσαν με κάθε τρόπο πως δεν θα αφήσουν να καταληφθούν οι δρόμοι από τον κρατικό τρόμο.

Έχει πλέον αρχίσει να γίνεται ορατό πως -απέναντι στην εξελισσόμενη κατασταλτική επίθεση- υπάρχουν οι αδιάλλακτοι κι αντισυναινετικοί αγώνες που δεν υπογράφουν δηλώσεις ανακωχής, δεν απαντάνε σε ψευτοδιλλήματα νομιμοφροσύνης, δεν θα αφήσουνε κανέναν όμηρο στα χέρια του κράτους και των αντιτρομοκρατικών εκστρατειών του. Οι κοινωνικές ανισότητες, η φτώχεια, οι αποκλεισμοί, ο θεσμισμένος ρατσισμός, η γενικευμένη απαξία, η βία των θεσμών και των μηχανισμών τους, είναι καθημερινές συνθήκες ζωής για τους «από τα κάτω». Είναι συνθήκες επιβίωσης του υπάρχοντος μοντέλου καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Είναι συνθήκες κοινωνικών συγκρούσεων.

Κι εμείς θα είμαστε εκεί όπου όλα ξαναγράφονται από την αρχή: στους δρόμους...