για τον σύντροφο Λάμπρο

  • Print

 

 

 

Θλιβεροί οι αποχαιρετισμοί, ένα τεράστιο τίποτα στα αντίο. Και δεν ταιριάζουν.

Ο σύντροφος Λάμπρος Φούντας δολοφονήθηκε πισώπλατα από σφαίρες αστυνομικών.

Και ήδη πάνω του στήνεται με κυνισμό και τηλεοπτική λάμψη το γλοιώδικο και θανατηφόρο παιχνίδι των μηχανών καταστολής και των ανθρώπων της.

Αρκεί άραγε ένα «δεν ξεχνάμε δεν συγχωρούμε»;

Δύσκολα.

Όπως δύσκολα θα βρούμε τις λέξεις που να ταιριάζουν, τις λέξεις που να μας αρκούν, τις λέξεις που μπορούν να τρυπήσουν αυτόν τον κόμπο που έχει θρονιάσει στο λαιμό μας και δυσκολεύει την ανάσα.

Κάτι ανάμεσα σε λυγμό και πείσμα, κάτι ανάμεσα σε θλίψη και οργή.

Κάτι ανάμεσα σε κοινές αναμνήσεις στο δρόμο, στις συνελεύσεις, στις καταλήψεις, στα αμφιθέατρα, στα οδοφράγματα και ματαιωμένες πια μελλοντικές μας συναντήσεις, κάτι ανάμεσα στη σιωπή και τον κεραυνό.

Απλά συνεχίζουμε.

Έστω και με λέξεις που δεν μας είναι αρκετές.