Για την Κερατέα

Details

Category: Uncategorised

Published: Tuesday, 21 December 2010 10:28

Εδώ και μήνες, αλλά κυρίως τις τελευταίες 2 βδομάδες, οι κάτοικοι της Κερατέας είναι στους δρόμους για το αυτονόητο, το στοιχειώδες: ενάντια στην περαιτέρω λεηλασία του τόπου τους, ενάντια στην λεηλασία και υποτίμηση της ζωής τους, ενάντια στον θάνατο που τους σερβίρει ο αστικός πολιτισμός και τα σκουπίδια του.
Είναι πέρα του δέοντος προφανές πως η χωροθέτηση ΧΥΤΥ στην περιοχή (που ονομάστηκε έτσι, για να προσπεράσει έναν νομικό σκόπελο που απαγορεύει πλέον κατασκευή ΧΥΤΑ και για να εισπραχθούν τα ευρωπαϊκά κονδύλια) δεν είναι τίποτα άλλο από μια διεκπεραίωση κεφαλαίων και υποχρεώσεων απέναντι σε «μειοδότες» επενδυτές εργολάβους. Όλα τα υπόλοιπα, «περί ορθολογικού σχεδιασμού για την διαχείριση των απορριμμάτων» είναι προπετάσματα καπνού: ακόμα και οι ίδιοι οι ιθύνοντες παραδέχονται πως οι σχεδιαζόμενες χωματερές σε Κερατέα και Γραμματικό είναι πολύ μικρές για να υποκαταστήσουν την χωματερή της Φυλής (η οποία παρεμπιπτόντως ακόμα επεκτείνεται). Αλλά το ζήτημα πάει πολύ πιο πέρα από τα προφανή και γνώριμα εξουσιαστικά «παιχνιδάκια».
Η Κερατέα βρίσκεται σε καθεστώς περικύκλωσης και κατοχής. Οι δεκάδες διμοιρίες ΜΑΤ, τα μπουλούκια των ασφαλιτών, η πρωτοεμφανιζόμενη αύρα της ΕΛΑΣ (το θωρακισμένο όχημα για την εκτόξευση νερού και δακρυγόνων), οι λυσσαλέες επιθέσεις τους στα μπλόκα των κατοίκων, η «παράδοξη» επιμονή τους να παραμένουν στην περιοχή παρά τις δικαστικές αποφάσεις για προσωρινή παύση των εργασιών, σηματοδοτούν όχι μόνο ένα καθεστώς ελέγχου και επιβολής, αλλά και μια «υπενθύμιση» πως το έργο θα γίνει περνώντας πάνω από τους κατοίκους, μια υπενθύμιση πως αυτοί που αντιστέκονται πέρα από τα γνώριμα όρια της θεσμικής και αστικής νομιμότητας πρέπει να ηττηθούν και να συνθηκολογήσουν. Ένας μικρός πόλεμος, από αυτούς που καθημερινά στήνει η κυριαρχία στους από κάτω. Ένας πόλεμος που γίνεται συνηθισμένη εικόνα σε «συνθήκες κρίσης»: από την επίθεση στον «κόσμο της εργασίας» με περικοπές μισθών και ανεργία, την σκληρή καταστολή αυτών που αντιστέκονται, από τα πογκρόμ-επιθέσεις στους μετανάστες και τις «καθαρές πόλεις», την καθημερινή υποτίμηση-απαξίωση των ζωών μας…
Οι κάτοικοι όμως της περιοχής δεν είναι πρόθυμα θύματα: η επιμονή τους, οι καθημερινές τους συγκρούσεις δημιουργούν ρηγματώσεις στο σχέδιο των από πάνω. Είναι μια «υπενθύμιση» πως η κοινωνική οργή πάντα περνάει πάνω από ΜΑΤ, εισαγγελείς, εργολάβους, υπουργούς…

Για την αλληλεγγύη
Η τοπική κοινωνία όμως εκτός από τις χακί δυνάμεις κατοχής που έχει να αντιμετωπίσει, έχει ταυτόχρονα απέναντί της και όλο τον συρφετό των μηχανισμών προπαγάνδας αλλά και τους θεσμικούς φορείς – οι οποίοι είτε «θετικά» διακείμενοι είτε αρνητικά, τυλίγουν τον αγώνα των κατοίκων σε κουρελόχαρτα νομιμότητας. Δεν είναι μόνο τα ΜΜΕ που ανέλαβαν εργολαβικά να απαξιώσουν ή και να εξαφανίσουν από την «ενημέρωση της κοινής γνώμης» τον αγώνα στην Κερατέα. Από τη στιγμή που ο αγώνας «ξέφυγε» από το πλαίσιο του καθωσπρεπισμού, κουρέλιασε τη νομιμοφροσύνη και την απάθεια, αλλά και κυρίως από την στιγμή που ο αγώνας των κατοίκων αγκαλιάστηκε από αλληλέγγυους-ες που συνεισφέρουν στα μπλόκα αλλά και στην αντιπληροφόρηση για τον αγώνα των κατοίκων σε άλλες γειτονιές της Αθήνας, έχει ξεκινήσει επιταχυμένα ένας αγώνας δρόμου όλων των «καλοθελητών», όλων αυτών που «καταλαβαίνουν το δίκαιο του αγώνα», περιβαλλοντολόγων, τοπικών θεσμικών φορέων τοπικών βουλευτών, να «ησυχάσουν» τα πνεύματα. Τα κοινά τραπέζια δημάρχων, υπουργών, τοπικών φορέων, διαμεσολαβητών, εργολάβων και αστυνομίας για την εξεύρεση «κοινής λύσης και την κοινωνική ειρήνευση» είναι δεδομένο πως στόχο έχουν να απομονώσουν τον αγώνα, να κόψουν τα ριζώματα αλληλεγγύης που έχει δημιουργήσει, να τραβήξουν τον κόσμο από το δρόμο και τα πάντα να «διευθετηθούν» με «καλές προθέσεις» και αμοιβαίες υποχωρήσεις. Τόσο γνωστή αυτή η ιστορία του καπελώματος των κοινωνικών αγώνων! Είναι χαρακτηριστική εξάλλου η ατάκα του διοικητή των ΜΑΤ σε συνομιλία με θεσμικό παράγοντα της περιοχής: «..πρέπει να απομονωθούν τα στοιχεία που έρχονται από Αθήνα με σκοπό να προκαλέσουν ταραχές» και τελειώνοντας τη «συμφιλιωτική» του τοποθέτηση είπε «...σε 6 μήνες και εμείς παϊδάκια θα τρώμε στην Κερατέα». Όλοι μια παρέα γίναμε, τελικά όλα είναι μια παρεξήγηση…
Όσο η κατάσταση οξύνεται, όσο η αδιαλλαξία των κατοίκων κορυφώνεται και γίνεται γόνιμη, τόσο θα πέφτουν από πάνω τους διάφοροι για να εκτονώσουν την κατάσταση. Αυτό που έχει κρατήσει μακριά  τη χωματερή από την Κερατέα δεν είναι το «πνεύμα διαλόγου» και η πίστη στην νομιμότητα, αλλά η αδιαλλαξία των αγωνιζόμενων κατοίκων και η αλληλεγγύη άλλων κοινωνικών κομματιών που σιγά σιγά μεγαλώνει.
Δεν υπάρχει πουθενά να εναποθέσουμε ελπίδες παρά μόνo στις δικές μας δυνάμεις. Οι αποφάσεις για τη συνέχιση του αγώνα δεν πρέπει να παίρνονται από θεσμικά επιτελεία αλλά από τις συνελεύσεις των κατοίκων. Τα μπλόκα είναι η πραγματικότητα της κοινωνικής δυναμικής και όχι τα τραπέζια διαλόγου. Αυτό πρέπει να γίνει συνείδηση ενός αγώνα που προσπαθεί να υπερασπιστεί την ζωή ενάντια στον πολιτισμό της χωματερής, ενάντια στον πολιτισμό του θανάτου. Το αυτονόητο της αξιοπρέπειας, του αγώνα, της ζωής, των συλλογικών διεκδικήσεων, ποτέ δεν ήταν νόμιμο, ποτέ δεν ήταν αρεστό στους από πάνω…
«και πού να πάνε τα σκουπίδια λοιπόν;»…
Το ερώτημα είναι εσκεμμένα αφελές. Γιατί θα μπορούσε να εισπράξει την «αφελή» απάντηση «γιατί τότε δεν φτιάχνουν χωματερή στην Εκάλη;» Πρώτον οι χωροθετήσεις χωματερών δεν γίνονται με «αντικειμενικά» κριτήρια: είναι προσδιορισμένες ταξικά. Οι περιοχές που επιλέγονται είναι δεδομένο πως απαξιώνονται συνολικά ως χώροι διαβίωσης ανθρώπων. Οι χωματερές εκ των πραγμάτων επιτίθενται στο περιβάλλον και τις τοπικές κοινωνίες. Από κει και πέρα είναι αστείο το να μιλάμε για ορθή χωροθέτηση χωματερών ζώντας σε έναν πλανήτη, που η καπιταλιστική μηχανή τον αντιμετωπίζει και τον διαχειρίζεται ως χωματερή. Και είναι χυδαίο, αυτοί που παράγουν και υπερασπίζονται τη ρύπανση και τον πολιτισμό της (τα αφεντικά, τα κράτη, οι υπερασπιστές των «πράσινων καπιταλισμών» κτλ), να ζητάνε από κάποιους που δε θέλουν να ανασαίνουν τις επιπλέον διοξίνες της χωματερής, να βρουν μια «λύση στο πρόβλημα των σκουπιδιών».
Ο πολιτισμός λοιπόν της χωματερής δεν είναι ούτε κάποιο «κακό αποτέλεσμα» της ανηλεούς κίνησης της καπιταλιστικής μηχανής ούτε κάποια «ανορθολογικότητα» μιας κατά τα άλλα πλήρως «εξορθολογισμένης» παραγωγής εμπορευμάτων και «κοινωνικών συνηθειών». Οι χωματερές είναι ευθεία αναγωγή της καπιταλιστικής παραγωγής, ευθεία αναγωγή του κυρίαρχου μοντέλου της επιβολής πάνω στο φυσικό περιβάλλον. Οι χωματερές που περιτριγυρίζουν τις πόλεις και τα χωριά του πλανήτη, δεν είναι παρά «μικρές» κουκκίδες συμπυκνωμένης μόλυνσης σε έναν πλανήτη χωματερή. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται η απάντηση στα «αφελή» ερωτήματα περί διαχείρισης των απορριμμάτων: η παραγόμενη ρύπανση δεν είναι ένα μέγεθος επιλύσιμο μέσα από μια ορθολογικότερη διαχείριση αλλά ένα αναπόδραστο επακόλουθο της μαζικής παραγωγής και κατανάλωσης «αγαθών», δομικό χαρακτηριστικό της εξουσιαστικής και εκμεταλλευτικής κοινωνικής οργάνωσης και του μοντέλου παραγωγής της, μια διαρκής πηγή θανάτου. Οι ολοένα και αυξανόμενοι κοινωνικοί αγώνες που αφορούν τέτοιου είδους ζητήματα πρέπει να απεγκλωβιστούν από τα πράσινα κυριαρχικά ψευτοδιλλήματα: οι απαντήσεις ορίζονται όχι στο πεδίο της διαχείρισης ενός «κοινού» προβλήματος που θέτει το κυρίαρχο κοινωνικό μοντέλο για τη διαιώνισή του, αλλά στο πεδίο της ακύρωσής του, της όξυνσης των αντιφάσεων του. Τα «κρίσιμα ερωτήματα για το μέλλον του πλανήτη» από την πλευρά των κυρίαρχων και οι «πραγματικές λύσεις για πραγματικά προβλήματα», δεν είναι παρά ερωτοαποκρίσεις για να συνεχίσουν τα πάντα να μένουν ως έχουν. Το ζήτημα δεν είναι η ορθή χωροθέτηση των κάθε είδους χωματερών αλλά η καταστροφή ενός ολόκληρου πολιτισμού που τις έχει ανάγκη για να συνεχίζει να υπάρχει.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
ΤΩΝ ΚΑΤΟΙΚΩΝ ΤΗΣ ΚΕΡΑΤΕΑΣ
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΡΥΠΑΝΣΗΣ ΔΕΝ ΚΑΘΑΡΙΖΕΤΑΙ-
ΑΝΑΤΡΕΠΕΤΑΙ